ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : +๑+ Change.......เปลี่ยนแปลง +๑+
\"Excuse me, Can I have some drink?\" ลัคกี้ หรือ ลีฬฆวรรณ เรียกแอร์โฮสเตสเพื่อที่จะขอเครื่องดื่มดับกระหาย ก้อเพิ่งจาตื่นนอนมาเองนี่นา แถมยังฝันร้ายแบบนี้อีก
“โอ๊ยชีวิตเราช่างหน้าอนาถเสียจริง ต้องมาทนนั่งอยู่บนเครื่องบินตั้ง 17 ชั่วโมง ที่นั่งนี่ก้อเล็กเท่ากะรูปลวก ตอนลงจากเครื่องไปจะเป็นอัมพาตไปไหมนี่ แขนขาแทบไม่ได้ขยับตั้งนาน ชั้นจะตายคาเครื่องไหมนะ” ลัคกี้บ่นกระปอดกระแปดอยู่คนเดียว ภาษไทยของเธอช่างแปร่งๆเสียจริง ก้อเพราะเธอเป็นลูกครึ่งไทย-อเมริกันน่ะสิ
แถมตั้งแต่เกิดมาก้อไปตั้งถิ่นฐานรกรากอยู่ที่นู้นซะแร้ว เธอเติบโตในสังคมอเมริกัน อยู่อย่างอเมริกัน แต่สำนึก นิสัยเธอยังเป็นไทยแท้ เพราะการดัดนิสัยจากคุณแม่สุดที่ร้ากของเธอน่ะเอง
อเมริกาที่ๆเธอประสบเรื่องราวมากมายในชีวิต ที่ๆเธอใช้ชีวิต ที่ๆที่เธอเรียกว่าบ้าน แต่ตอนนี้คงต้องเรียกว่าบ้านเก่าซะแร้วล่ะ ก้อเธอกำลังจะมีบ้านหลังใหม่นี่นา บ้านที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อน บ้านใหม่ที่คงช่วยลบเรือนฝันร้ายไปจากเธอได้
ฝันร้ายอันเป็นผลจาการงีบหลับครั้งนี้ยังหลอนอยู่ในหัวเธออยู่เลย เธอไม่อยากคิดถึงเรื่องนั้นหรอก พยายามจะสลัดเรื่องนี้ออกจากหัวให้ได้ ไม่อยากจำ ไม่อยากนึก ไม่อยากคิดถึง ฝันร้ายที่เธอฝันเห็นทุกคืน ฝันร้ายจากความเป็นจริงน่ะสิ
“ Here you are, would you like anything else? “ แอร์โฮสต์เตสสาวนำน้ำเย็นเจี๊ยบใส่น้ำแข็งหนึ่งแก้วมาเสิร์ฟให้ลัคกี้
\"No, thanks\" ลัคกี้ตอบกลับไปพร้อมกับรับแก้วน้ำนั้นมา
“เฮ้อ ค่อยยังชั่วหน่อย” เธอพูดออกมาหลังจากดื่มน้ำไปอึกใหญ่ๆ เธอมองดูนาฬิกา อีกแค่ชั่วโมงเดียวเครื่องก้อจะถึงที่หมายแร้ว ลัคกี้จึงตัดสินใจที่จะไม่นอนต่อ เธอนั่งเหม่อสักพักมองออกไปทางหน้าต่างรีๆบานนั้นที่ติดกับที่นั่งเธอ ท้องฟ้าสีครามกะปุยเมฆสีขาวนี่ช่างสวยจริงเนอะ เธอมองดูมันด้วยความหลงไหล แทบอยากจะโดดออกจากเครื่องไปนอนเล่น นั่งเล่น บนปุยเมฆที่ดูนุ่มนิ่มเหล่านั้น บางทีก้อนเมฆพวกนี้อาจพาเธอไปสวรรค์ก้อได้ และถึงแม้ว่าเธอจะตกลงจากเมฆแต่ก้อยังมีความอบอุ่นของน้ำสีฟ้าครามคอยรองรับเธออยู่เบื้องล่าง แค่นี้ก้อดีเกินพอแร้วแหล่ะ
“ถ้าเจคได้มาเห็นสิ่งที่สวยงาม แบบนี้อย่างฉันคงดี” เธอพึมพำกับตัวเอง
เธอนึกย้อนไปถึงเหตุผลที่เธอต้องมาแป๊กอยู่บนเครื่องคนเดียววันนี้ ก้ออะไรนะเหรอ แม่ของเธอน่ะสิ หลังเหตุการณ์ครั้งนั้นไม่นาน แม่เธอก้อดันปุปปับมาบอกกะเธอในเช้าวันหนึ่ง
“กี้ แม่อยากให้ลูกกลับไทย ไม่ใช่แค่ลูกแต่พวกเราทั้งหมดจะย้ายกลับไปประเทศไทย” แม่ของลัคกี้พูดขึ้นอย่างเรียบๆบนโต๊ะอาหารเช้า
“อะไรนะ!!!!!!!!!!” เธอแหวขึ้นมาทันที เธอสำลักน้ำส้มคั้นสดๆที่แม่เพิ่งคั้นทันที ที่แม่ของเธอพูดออกมา
“นี่แม่ชั้นถูกผีสิงหรือไง” เธอคิดในใจ แล้วตามแม่เธอต่ออย่างรวดเร็ว
“ทำไมล่ะแม่ เกิดคิดอะไรขึ้นมา ตั้งแต่กี้จำความได้ก้อเคยเห็นแต่วิวทิวทัศน์ในเมกา แม่ไม่เคยจะพากลับไปเที่ยวไทย บ้านเกิดเมืองนอนเลยนี่ คิดพิเรนท์อารายขึ้นมานั่น อ๊า กี้รุ้แร้ว แม่หลอกให้กี้ตกใจเล่นใช่มะ แน่เลยๆ วันนี้ก้อวันที่ 1 เมษยนพอดีด้วย อิอิอิอิ เอพริล ฟูล ใช่ม้า….. แต่โทดนะแม่ แม่หลอกกี้ไม่ได้หลอก” ลัคกี้พูดตลบหลังแม่เพื่อทำให้ตัวเองใจชื้นขึ้น เธอลุ้นอย่างแรงว่าเธอจะทายถูกมั้ย เธอขอให้เป็นอย่างนั้น ขอให้แม่หลอกเธอเถิด
“ Buddah Blessed me please ” เธอคิดในใจ เธอไม่อยากจากที่นี่ไปเลย เธอไม่พร้อมที่จะไป เธอต้องการจะอยู่ที่นี่ ก้อเพราะหัวใจเธออยู่ที่นี่น่ะสิ
“แม่พูดจริง” คำตอบนั้น ราวกำบสายฟ้าฟาดเปรี้ยงลงไปกลางตัวเธอ เธอช็อคเพราะเธอดูสีหน้าแม่ออกว่าแม่เธอพูดจริง และจริงจังขนาดไหน
“กี้ไม่อยากไปอ่ะแม่ กี้ยังไม่อยากกลับ กี้อยากทำใจเรื่องนั้นก่อน” เธอพยายามอ้อนวอนแม่ให้เห็นใจเธอ
“ที่แม่อยากให้กี้กลับไปกะแม่ก้อเพราะแม่อยากให้กี้ทำใจเรื่องนี้ได้แหล่ะ แม่ทนไม่ไหวแร้วนะ เวลาแม่สะดุ้งตื่นทุกคืนกลางดึกเพราะเสียร้องไห้ของลูก แม่อยากให้ลูกลืมเรื่องนั้นให้ได้เสียที แม่ไม่อยากให้มันทำร้ายลูกอีกต่อไป ถ้าลูกอยู่ที่นี่ต่อไปมันก้อจะทำให้ลูกเฮิร์ทมากกว่าเดิม ไปเถอะนะลูกนะ แม่รักลูกนะจ๊ะ” แม่ของกี้ระเบิดความในใจที่ต้องเห็นความเศร้าโศกของลูกสาว เธอรู้หรอกน่าว่าลัคกี้ยังเศร้ามากมายขนาดไหน ไม่ว่าลัคกี้จะพยายามกลบเกลื่นทำเป็นร่าเริงขนาดไหน แต่คนเป็นแม่ทำไมจะไม่รู้เข้าไปถึงส่วนลึกข้างในของลูก
ลัคกี้ร้องไห้ออกมา จริงๆแล้วเธอไม่ได้อยากร้องหรอก แต่น้ำตาเจ้ากรรมดันไหลลงมาเอง เปื้อนหน้าขาวๆใบนั้นซะนี่ เหตุการณ์ครั้งนั้นเป็นจุดต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด และยังเป็นตัวกำเหนิดช่วยเปลี่ยนแปลงชีวิตของลัคกี้ เรื่องราวมากมายจึงเกิดขึ้น
“กี้ไปก้อได้ค่ะแม่ กี้ก้อรักแม่นะคะ” เธอตอบแม่เสียงเครือ……................
ลัคกี้หลับตาลงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน เธอยังจำคำสนทนาวันนั้นได้ดี และตอนนี้เธอก้อได้ทำสิ่งที่แม่ของเธอเห็นอาจช่วยเธอได้ ตอนนี้เธอกำลังจะถึงไทยแลนด์ บ้านหลังใหม่ของเธอ แต่ใครจะรู้ว่านี่คือบ้านหลังสุดท้ายที่เธอเลือกจะอยู่
\"โอ๊ย ตื่นเต้นจังถึงแร้วๆๆๆๆๆ คุงน้าจะเปงไงน้าเคยเห็นแต่ในรูปไม่เคยเจอตัวจริงเลย\" เธอรู้สึกตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด หลังจากลงจากเครื่อง ผ่านด่านตรวจคนเข้าเมืองและไปเอากระเป๋าแล้ว เธอก้อเดินออกไปยังที่ๆน้าของเธอรออยู่
\"อ๊า คุณน้าอยู่ไหนนะ แม่นะแม่ แทนที่จะมาพร้อมกัน ดันให้เรามาก่อน นี่ถ้าไม่ตายคาเครื่องบินเราก้อคงหลงตายในสนามบินแน่ๆเลย\" ลัคกี้พูดไปพลางพลักรถเข็นของเธอไปด้วย เธอผ่านผู้คนมากมายแต่ก้อไม่มีคนไหนเหมือนจะเป็นคุณน้าเธอเลยนะซี่
เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง ลัคกี้เริ่มท้อที่จะเดินหาคุณน้า ความเหนื่อยล้าที่สะสมจากการนั่งเครื่องเป็นเวลานานบวกกับการเดินมั่วซั่วไปมาในสนามบินที่เธอไม่เคยไปมาก่อนเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงก้อกินพลังงานเธอไปมากโขแล้วแหล่ะ
\"อ๊ะ หรือว่าคุณน้าจะลืมเรา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!\" ตายแร้ว อาจจะเป็นอย่างนั้น จริงๆก้อได้ แล้วหน้าของลัคกี้ก้อซีดเผือดอย่างกะศพตายซากในทันทีทันใด คราวนี้เธอคงไม่ลัคกี้อย่างชื่อเธอซะแร้วแหล่ะ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เขียนไปซะยาวเลย ลองเขียนเรื่องยาวเป็นเรื่องแรกอ่ะ ไงก้อเม้นท์ด้วยนะ อยากจะฝึกฝีมือ ฝากไว้ด้วยค่ะ
ว่างๆจะมาอัพใหม่
“โอ๊ยชีวิตเราช่างหน้าอนาถเสียจริง ต้องมาทนนั่งอยู่บนเครื่องบินตั้ง 17 ชั่วโมง ที่นั่งนี่ก้อเล็กเท่ากะรูปลวก ตอนลงจากเครื่องไปจะเป็นอัมพาตไปไหมนี่ แขนขาแทบไม่ได้ขยับตั้งนาน ชั้นจะตายคาเครื่องไหมนะ” ลัคกี้บ่นกระปอดกระแปดอยู่คนเดียว ภาษไทยของเธอช่างแปร่งๆเสียจริง ก้อเพราะเธอเป็นลูกครึ่งไทย-อเมริกันน่ะสิ
แถมตั้งแต่เกิดมาก้อไปตั้งถิ่นฐานรกรากอยู่ที่นู้นซะแร้ว เธอเติบโตในสังคมอเมริกัน อยู่อย่างอเมริกัน แต่สำนึก นิสัยเธอยังเป็นไทยแท้ เพราะการดัดนิสัยจากคุณแม่สุดที่ร้ากของเธอน่ะเอง
อเมริกาที่ๆเธอประสบเรื่องราวมากมายในชีวิต ที่ๆเธอใช้ชีวิต ที่ๆที่เธอเรียกว่าบ้าน แต่ตอนนี้คงต้องเรียกว่าบ้านเก่าซะแร้วล่ะ ก้อเธอกำลังจะมีบ้านหลังใหม่นี่นา บ้านที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อน บ้านใหม่ที่คงช่วยลบเรือนฝันร้ายไปจากเธอได้
ฝันร้ายอันเป็นผลจาการงีบหลับครั้งนี้ยังหลอนอยู่ในหัวเธออยู่เลย เธอไม่อยากคิดถึงเรื่องนั้นหรอก พยายามจะสลัดเรื่องนี้ออกจากหัวให้ได้ ไม่อยากจำ ไม่อยากนึก ไม่อยากคิดถึง ฝันร้ายที่เธอฝันเห็นทุกคืน ฝันร้ายจากความเป็นจริงน่ะสิ
“ Here you are, would you like anything else? “ แอร์โฮสต์เตสสาวนำน้ำเย็นเจี๊ยบใส่น้ำแข็งหนึ่งแก้วมาเสิร์ฟให้ลัคกี้
\"No, thanks\" ลัคกี้ตอบกลับไปพร้อมกับรับแก้วน้ำนั้นมา
“เฮ้อ ค่อยยังชั่วหน่อย” เธอพูดออกมาหลังจากดื่มน้ำไปอึกใหญ่ๆ เธอมองดูนาฬิกา อีกแค่ชั่วโมงเดียวเครื่องก้อจะถึงที่หมายแร้ว ลัคกี้จึงตัดสินใจที่จะไม่นอนต่อ เธอนั่งเหม่อสักพักมองออกไปทางหน้าต่างรีๆบานนั้นที่ติดกับที่นั่งเธอ ท้องฟ้าสีครามกะปุยเมฆสีขาวนี่ช่างสวยจริงเนอะ เธอมองดูมันด้วยความหลงไหล แทบอยากจะโดดออกจากเครื่องไปนอนเล่น นั่งเล่น บนปุยเมฆที่ดูนุ่มนิ่มเหล่านั้น บางทีก้อนเมฆพวกนี้อาจพาเธอไปสวรรค์ก้อได้ และถึงแม้ว่าเธอจะตกลงจากเมฆแต่ก้อยังมีความอบอุ่นของน้ำสีฟ้าครามคอยรองรับเธออยู่เบื้องล่าง แค่นี้ก้อดีเกินพอแร้วแหล่ะ
“ถ้าเจคได้มาเห็นสิ่งที่สวยงาม แบบนี้อย่างฉันคงดี” เธอพึมพำกับตัวเอง
เธอนึกย้อนไปถึงเหตุผลที่เธอต้องมาแป๊กอยู่บนเครื่องคนเดียววันนี้ ก้ออะไรนะเหรอ แม่ของเธอน่ะสิ หลังเหตุการณ์ครั้งนั้นไม่นาน แม่เธอก้อดันปุปปับมาบอกกะเธอในเช้าวันหนึ่ง
“กี้ แม่อยากให้ลูกกลับไทย ไม่ใช่แค่ลูกแต่พวกเราทั้งหมดจะย้ายกลับไปประเทศไทย” แม่ของลัคกี้พูดขึ้นอย่างเรียบๆบนโต๊ะอาหารเช้า
“อะไรนะ!!!!!!!!!!” เธอแหวขึ้นมาทันที เธอสำลักน้ำส้มคั้นสดๆที่แม่เพิ่งคั้นทันที ที่แม่ของเธอพูดออกมา
“นี่แม่ชั้นถูกผีสิงหรือไง” เธอคิดในใจ แล้วตามแม่เธอต่ออย่างรวดเร็ว
“ทำไมล่ะแม่ เกิดคิดอะไรขึ้นมา ตั้งแต่กี้จำความได้ก้อเคยเห็นแต่วิวทิวทัศน์ในเมกา แม่ไม่เคยจะพากลับไปเที่ยวไทย บ้านเกิดเมืองนอนเลยนี่ คิดพิเรนท์อารายขึ้นมานั่น อ๊า กี้รุ้แร้ว แม่หลอกให้กี้ตกใจเล่นใช่มะ แน่เลยๆ วันนี้ก้อวันที่ 1 เมษยนพอดีด้วย อิอิอิอิ เอพริล ฟูล ใช่ม้า….. แต่โทดนะแม่ แม่หลอกกี้ไม่ได้หลอก” ลัคกี้พูดตลบหลังแม่เพื่อทำให้ตัวเองใจชื้นขึ้น เธอลุ้นอย่างแรงว่าเธอจะทายถูกมั้ย เธอขอให้เป็นอย่างนั้น ขอให้แม่หลอกเธอเถิด
“ Buddah Blessed me please ” เธอคิดในใจ เธอไม่อยากจากที่นี่ไปเลย เธอไม่พร้อมที่จะไป เธอต้องการจะอยู่ที่นี่ ก้อเพราะหัวใจเธออยู่ที่นี่น่ะสิ
“แม่พูดจริง” คำตอบนั้น ราวกำบสายฟ้าฟาดเปรี้ยงลงไปกลางตัวเธอ เธอช็อคเพราะเธอดูสีหน้าแม่ออกว่าแม่เธอพูดจริง และจริงจังขนาดไหน
“กี้ไม่อยากไปอ่ะแม่ กี้ยังไม่อยากกลับ กี้อยากทำใจเรื่องนั้นก่อน” เธอพยายามอ้อนวอนแม่ให้เห็นใจเธอ
“ที่แม่อยากให้กี้กลับไปกะแม่ก้อเพราะแม่อยากให้กี้ทำใจเรื่องนี้ได้แหล่ะ แม่ทนไม่ไหวแร้วนะ เวลาแม่สะดุ้งตื่นทุกคืนกลางดึกเพราะเสียร้องไห้ของลูก แม่อยากให้ลูกลืมเรื่องนั้นให้ได้เสียที แม่ไม่อยากให้มันทำร้ายลูกอีกต่อไป ถ้าลูกอยู่ที่นี่ต่อไปมันก้อจะทำให้ลูกเฮิร์ทมากกว่าเดิม ไปเถอะนะลูกนะ แม่รักลูกนะจ๊ะ” แม่ของกี้ระเบิดความในใจที่ต้องเห็นความเศร้าโศกของลูกสาว เธอรู้หรอกน่าว่าลัคกี้ยังเศร้ามากมายขนาดไหน ไม่ว่าลัคกี้จะพยายามกลบเกลื่นทำเป็นร่าเริงขนาดไหน แต่คนเป็นแม่ทำไมจะไม่รู้เข้าไปถึงส่วนลึกข้างในของลูก
ลัคกี้ร้องไห้ออกมา จริงๆแล้วเธอไม่ได้อยากร้องหรอก แต่น้ำตาเจ้ากรรมดันไหลลงมาเอง เปื้อนหน้าขาวๆใบนั้นซะนี่ เหตุการณ์ครั้งนั้นเป็นจุดต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด และยังเป็นตัวกำเหนิดช่วยเปลี่ยนแปลงชีวิตของลัคกี้ เรื่องราวมากมายจึงเกิดขึ้น
“กี้ไปก้อได้ค่ะแม่ กี้ก้อรักแม่นะคะ” เธอตอบแม่เสียงเครือ……................
ลัคกี้หลับตาลงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน เธอยังจำคำสนทนาวันนั้นได้ดี และตอนนี้เธอก้อได้ทำสิ่งที่แม่ของเธอเห็นอาจช่วยเธอได้ ตอนนี้เธอกำลังจะถึงไทยแลนด์ บ้านหลังใหม่ของเธอ แต่ใครจะรู้ว่านี่คือบ้านหลังสุดท้ายที่เธอเลือกจะอยู่
\"โอ๊ย ตื่นเต้นจังถึงแร้วๆๆๆๆๆ คุงน้าจะเปงไงน้าเคยเห็นแต่ในรูปไม่เคยเจอตัวจริงเลย\" เธอรู้สึกตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด หลังจากลงจากเครื่อง ผ่านด่านตรวจคนเข้าเมืองและไปเอากระเป๋าแล้ว เธอก้อเดินออกไปยังที่ๆน้าของเธอรออยู่
\"อ๊า คุณน้าอยู่ไหนนะ แม่นะแม่ แทนที่จะมาพร้อมกัน ดันให้เรามาก่อน นี่ถ้าไม่ตายคาเครื่องบินเราก้อคงหลงตายในสนามบินแน่ๆเลย\" ลัคกี้พูดไปพลางพลักรถเข็นของเธอไปด้วย เธอผ่านผู้คนมากมายแต่ก้อไม่มีคนไหนเหมือนจะเป็นคุณน้าเธอเลยนะซี่
เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง ลัคกี้เริ่มท้อที่จะเดินหาคุณน้า ความเหนื่อยล้าที่สะสมจากการนั่งเครื่องเป็นเวลานานบวกกับการเดินมั่วซั่วไปมาในสนามบินที่เธอไม่เคยไปมาก่อนเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงก้อกินพลังงานเธอไปมากโขแล้วแหล่ะ
\"อ๊ะ หรือว่าคุณน้าจะลืมเรา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!\" ตายแร้ว อาจจะเป็นอย่างนั้น จริงๆก้อได้ แล้วหน้าของลัคกี้ก้อซีดเผือดอย่างกะศพตายซากในทันทีทันใด คราวนี้เธอคงไม่ลัคกี้อย่างชื่อเธอซะแร้วแหล่ะ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เขียนไปซะยาวเลย ลองเขียนเรื่องยาวเป็นเรื่องแรกอ่ะ ไงก้อเม้นท์ด้วยนะ อยากจะฝึกฝีมือ ฝากไว้ด้วยค่ะ
ว่างๆจะมาอัพใหม่
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น