ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : + :: Illusion * ภาพมายา :: +
กลางคืนที่หนาวเหน็บพร้อมกับสายฝนที่สาดลงมาบนร่างชายหนุ่มที่เดินตากฝนอย่างไม่สนใจอะไร สิ่งที่เขารู้มีเพียงตอนนี้ เขาต้องกลับไปที่อพาร์ทเม้นท์ให้เร็วที่สุด...ที่สุดเท่าที่จะทำได้
เขาพาร่างที่เปียกฝนมาจนถึงอพาร์ทเม้นท์สีขาวที่ตั้งตระหง่านอยู่ใก้ลย่านศูนย์การค้า ในมือถือถุงอะไรบางอย่าง ก่อนจะพลักประตูกระจกบานใหญ่แล้วเข้าไปข้างใน
ชายหนุ่มรีบถอดรองเท้าอย่างรวดเร็วทันทีที่เปิดประตูห้องพัก ก่อนกระโจนเข้าไปที่ห้องครัว หยิบขวดน้ำและแก้วเปล่าออกมา แล้วคว้าถุงสีน้ำตาลที่ต้นถือมาด้วยเข้าไปในห้องเล็กๆทางด้านขวา
"อือม...หนาวจัง.." ร่างบางใต้ผ้าห่มหน้าที่ฮยอกแจหามาช่วยคลุมก่อนที่จะรีบออกไปซื้อยามาให้คนตรงหน้าที่นอนสั่น
"ชั้นมาแล้ว มาแล้ว..." ฮยอกแจคุกเข่าลงข้างๆดองเฮที่นอนสะลึมสะลืออยู่ เขาย่อตัวลงเพื่อจะประคองให้ดองเฮสามารถชันตัวขึ้นมาแต่ร่างเล็กกลับแทบจะไม่มีแรงที่จะดันให้ตัวเองนั่ง ดองเฮที่ควบคุมสติตัวเองไม่ได้ได้แต่ปล่อยตัวให้เคลื่อนที่ตามแรงโน้มถ่วงพิงไปกับร่างของฮยอกแจ ฮยอกแจวางแก้วน้ำลงก่อนจะเอามือข้างหนึ่งประคองร่างเล็กๆของดองเฮไว้ให้ชิดกับตัวเขามากขึ้น แล้วใช้มืออีกข้างเปิดขวดน้ำแล้วรินน้ำ ก่อนจะหยิบยาออกจากถุงแล้วกระซิบใส่หูดองเฮว่า
"ดองเฮตื่นแป๊ปนึงน้า กินยาก่อน นายจะได้หาย กินนะ..." ฮยอกแจพยายามประคองหน้าของดองเฮให้ตั้งตรงและยิ่นแก้วน้ำไปจรดริมฝีปากบางที่ตอนนี้พยายามสะบัดหัวให้หลุดจากการประคองของฮยอกแจ
"อืม..ชั้นหนาว..อืมม" ดองเฮยังคงพึมพำต่อไปและไม่มีวี่แววที่จะมีสติพอที่จะลุกขึ้นมากินยาที่ฮยอกแจถืออยู่ในมือ
"ดองเฮกินยาก่อนนะ " ฮยอกแจยังคงพยายามเรียกสติของดองเฮ แต่ก็ไร้ผลร่างบางยังคงส่ายหัวไปมาและไม่ยอมลืมตาขึ้น
"ม่าย..ชั้นหนาวว หนาววว " ดองเฮยังคงพึมพำต่อไป ฮยอกแจวางแก้วน้ำและยาลงอีกครั้ง ก่อนจะกระชับอ้อมกอดของตนที่ประคองดองเฮ ดูเหมือนดองเฮต้องการความอบอุ่นอย่างเต็มที่ เขาซุกหน้าลงมาบนอกของฮยอกแจและกอดแน่น
"ชั้นรู้ว่านายหนาว แต่กินยาก่อนเถอะนะ" ฮยอกแจกระซิบอยู่ข้างๆหูของดองเฮ แต่ดองเฮก็ยังคงไม่ตอบสนองสิ่งที่ฮยอกแจบอก ชายหนุ่มหมดทางเลือก เขาหยิบแก้วน้ำที่วางลงข้างตัว ดื่มอึกใหญ่แล้วอมยาของดองเฮ ก่อนจะก้มลงจับใบหน้าหวานนั้นเงยขึ้น แล้วประกบปากลงบนบนริมฝีปากบางที่สั่นเทิ้มเพราะฤทธิ์ไข้
ฮยอกแจปล่อยให้น้ำใสๆไหลจากปากของเขาพร้อมกับที่พยายามฝืนให้ดองเฮกลืนยาเม็ดนั้นลงไป ฮยอกแจกอดดองเฮแน่นกว่าเดิม เพื่อต้องการให้เขาได้รับความอบอุ่น เวลาผ่านไปสักครู่ฮยอกแจจึงถอนริมฝีปากขึ้นและมองหน้าหวานใสที่ซบอยู่ตรงอกของเขา
ฮยอกแจค่อยๆเอานิ้วมาเขลี่ยเส้นผมสีน้ำตาที่ปิดลงมาบนดวงตาที่เคยฉายแววสดใส แต่ตอนนี้กลับมีเปลือกตาที่ดูอิดโรยปิดทับไว้อยู่ เขายิ้มออกมาก่อนจะประทับจูบเบาๆลงบนหน้าผากของดองเฮแล้วค่อยๆวางเขาลงบนที่นอน
ฮยอกแจเตรียมจะผละจากดองเฮไปแล้วแต่เสียงของคนที่นอนอยู่กลับเรียกเขาไว้
"หนาวอ่ะ กอดชั้นต่อน้า" ดองเฮพึมพำเสียงเครือ ห่อตัวลงมาอีก ฮยอกแจไม่มีทางเลือกได้แต่ทิ้งตัวลงข้างๆดองเฮแล้วกอดเขาไว้แน่น
ดูเหมือนคืนนี้จะเป็นคืนที่เขามีความสุข คืนที่เขาสามารถแสดงออกถึงความห่วงใย ความรู้สึกมากมายที่เขาได้แต่แอบเก็บไว้ เพียงเพราะเขาไม่ต้องการสูญเสียคนข้างๆเขาไป และเป็นเพียงเพราะ.....
"ขอบใจนะ คิบอม ชั้นหายหนาวแล้ว.." ร่างบางในอ้อมกอดของฮยอกแจพูดเบาๆแล้วยิ้มบางๆก่อนที่เขาจะหลับสนิทเพราะฤทธิ์ยาไปจนถึงเช้าวันใหม่
เช้าวันใหม่ เมื่อแสงแดดอ่อนของยามรุ่งอรุณทอดเข้ามาตรงบานหน้าต่างบานเล็กที่ถูกเปิดทิ้งไว้ ชายหนุ่มที่นอนกอดร่างใครคนนึงซึ่งมีผ้าห่มผืนหนาห่มทับอีกทีรู้สึกตัวและลืมตาเล็กๆนั้น ก่อนจะลุกขึ้นแล้วขยี้ตา ฮยอกแจลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปยังร่างเล็กที่นอนตะแคงข้างหันหลังให้เขาอยู่ ชายหนุ่มเอื้อมมือไปแตะหน้าผากดองเฮเบาๆเพื่อวันอุณหภูมิร่างกายซึ่งตอนนี้เย็นลงแล้ว ฮยอกแจยิ้มบางๆก่อนจะเด้งตัวขึ้นแล้วเดินเข้าไปอีกห้องซึ่งอยู่ตรงข้าม
นาฬิกาตีบอกเวลาบ่าย 1 ซึ่งเป็นเวลาเดียวกันกับที่ดองเฮเริ่มรู้สึกตัวอย่างช้าๆ เขาบิดตัวเองอยู่ใต้ผ้าห่ม รู้สึกปวดเมื่อยเนื้อตัวไปหมด
"คิบอม..." ดองเฮพึมพำขณะปิดตาอยู่ ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นและปรับสติตัวเองให้มั่นคง เขาพยายามจะยกตัวเองขึ้นแต่รู้สึกหนักหัวอย่างบอกไม่ถูก ได้แต่ทิ้งตัวลงไปบนที่นอนอีกครั้ง
"ก๊อกๆ" เสียงคนเคาะประตูดังขึ้น ดองเฮที่นอนกุมศีรษะเงยหน้าขึ้นหวังว่าคนที่เค้าะประตูจะเป็น...
"คิบอม" ดองเฮพูดออกมาทันทีที่ประตูเปิดออก
"ไม่ใช่หรอก" ฮยอกแจยิ้มให้ในมือถือถ้วยซุปพร้อมกับ แก้วน้ำและถุงยา
"อ้าว งั้นเมื่อคืนก็..." ดองเฮทำหน้างงๆแล้วมองหน้าฮยอกแจ
"เอ้อ ไม่มีไรหรอก สังสัยมันมาแล้วไปแล้วมั้ง คิบอมอ่ะ เห็นว่ามีงานถ่ายแบบ" ฮยอกแจรีบพูดกลบเกบื่อนแล้วนั่งลงข้างๆก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง
"นายเป็นไงบ้าง รู้สึกดีขึ้นยัง"
"อื้ม ก็ดีขึ้นหน่อยแล้ว แค่หนักหัว สงสัยนอนมากไปหน่อย" ดองเฮบอกแล้วยิ้มให้ฮยอกแจ ฮยอกแจเดินถือของในมือไปที่เตียงและนั่งลงข้างๆดองเฮพร้อมยื่นถ้วยซุปในมือให้ดองเฮ
"กินแล้วกินยาต่อนะ นายจะได้หายไวๆ เดี๋ยววันมะรืนขึ้นไลฟ์ไม่ได้" ฮยอกแจบอกสายตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง
"ง่า ฮยอกแจ ชั้นไม่มีแรงอ่ะ ป้อนหน่อยสิ" ดองเฮออ้อนฮยอกแจเหมือนเด็กๆ ไม่แปลกหรอกที่ดองเฮจะอ้อนฮยอกแจแบบนี้ ก็เขาสองคนสนิทกันจะตาย ฮยอกแจสนิทกับแบบเพื่อน แต่คิบอมสนิทกับดองเฮอย่างที่เรียกว่าคนรัก.....กัน....
"อื้ม ก็ได้ อ้อนจริงเลย น่าจับมัดมือแล้วเฆี่ยนซ้ำจะได้เลิกอ้อนซะที " ฮยอกแกล้งพูดหยอกดองเฮ ที่นั่งลุกพิงกับหัวเตียงอ้าปากรอซุปร้อนๆในถ้วย
"ชั้นตายนายก็คิดถึงชั้นสิ ใช่ม้า" ดองเฮพูดหลังจากที่กลืนซุปคำแรกลงไป
"ใช่สิ ไม่มีนายอยู่ชั้นจะวิ่งไล่ฟัดใครล่ะ ฮ่าๆ " ฮยอกแจพูดขำแล้วตักซุปป้อนดองเฮไปเรื่อยๆ จนหมดชาม
"โห เก่งจังเด็กดี กินหมดเลย อ่ะยา" ฮยอกแจวางถ้วยซุปที่ป้อนดองเฮจนหมดลงบนพื้นแล้ว เอายาจากถุงยาพร้อมกับแก้วน้ำยื่นให้ดองเฮ
"ขอบใจนะ คิ เอ๊ย ฮยอกแจ ไม่มีใครดูแลชั้นแบบนี้นานแล้ว ตั้งแต่... เฮ้อ..." ดองเฮพูดแล้วถอนหายใจก่อนจะซัดยาเข้าปากตัวเองพร้อมดื่มน้ำอึกใหญ่
"นอนพักก่อนนะ เดี๋ยวชั้นมาปลุกตอนเย็นๆ วันนี้เราจะไปกินเนื้อย่างกัน พี่ทึกโทรมานัดแล้ว รีบๆหายนะ " ฮยอกแจบอกดองเฮแล้วยิ้มให้ก่อนจะลุกไปพร้อมกับแก้วน้ำและชามซุป
"หรือเมื่อคืน....จะเป็นนาย..." ดองเฮพึมพำคนเดียวทันทีที่ประตูปิดลง ก่อนจะสลัดความคิดบ้าๆนั้นออกไป ก่อจะตัดสินใจกลับเข้าสู่ห้วงนิทรา
"ชั้นว่าเราห่างๆกันซะหน่อยก็ดีนะ ดองเฮ" คิบอมที่นั่งดูดกาแฟเย็นอยู่ตรงโต๊อาหารตรงข้ามกับดองเฮพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงธรรมดาๆ
"หา..อะไรนะ" คนที่ถูกเรียกชื่อถึงกับเงยหน้าจากอาหารจากโปรดแล้วจ้องหน้าคนรักตรงหน้า
"ล้อเล่นอะไรอีกเนี่ย คิบอม" ดองเฮว่าแล้วส่ายหัวก่อนจะตักกิมจิใส่จานให้คิบอม
"จริงๆนะ ช่วงนี้ชั้นก็ยุ่งไหนจะต้องไปถ่ายละคร แถมงานถ่ายแบเดี่ยวก็เข้ามาอีก ชั้นคงไม่มีเวลาให้นายหรอก" คิบอมพูดไปเรื่อยๆสีหน้าไม่แสดงออกถึงความรู้สึกใดๆ
"แต่ว่ายังไงเราก็ต้องอัดรายการด้วยกัน ซ้อมเต้น ขึ้นโชว์ด้วยกัน มีเวลาอีกตั้งเยอะอ่ะ ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ นายจะเลิกกับชั้นเหรอ" ดองเฮใส่อารมณ์ทันทีที่คิบอมพูดถึงเหตุผลที่สำหรับเขาฟังยังไงก็ฟังไม่ขึ้น
"แล้วแต่นายจะคิดแล้วกัน ชั้นไปแล้วนะ ต้องไปถ่ายแบบ" คิบอมยืนขึ้นแล้วบอกดองเฮก่อนจะหันมาคว้าเสื้อโค๊ตแล้วเดินออกจากห้องครัว ทิ้งให้ดองเฮที่พยายามจะพูดได้แต่นั่งอึ้งๆอยู่คนเดียว
"เฮ้ย คิบอม..." ดองเฮได้แต่พึมพำออกมาทั้งที่ใจจริง อยากจะวิ่งไปกระชากคนตรงหน้าไว้แล้วถามให้รู้เรื่อง แต่ร่างกายเขากลับรู้สึกหมดแรง ดองเฮก้มหน้าลงกับโต๊ะแล้วทุบมันอย่างดังพยายามจะซ่อนน้ำตาแห่งความเจ็บปวดเอาไว้ เพราะเขารู้ ว่าคิบอมพูดจริงๆ....
แต่ไม่ใช่เขาคนเดียวหรอกที่เสียใจ คนที่ยืนแอบมองเขาอยู่เงียบๆคนเดียวตรงนั้นก็มีความรู้สึกเหมือนกัน ก็เศร้าเหมือนกันที่ต้องเห็นเพื่อนที่เขารักมากกว่านั้นกำลังเสียใจ
"คิบอม!!! " ดองเฮตะโกนเสียงดังแล้วกระโดดจากเก้าอี้ แล้ววิ่งไปที่ประตูห้องทันที
เสียงท้องฟ้าคำราม พร้อมกับสายฝนที่โปรยลงมาอย่างไม่ปราณีมนุษย์ที่เดินขวักไขว่ไปมา หนึ่งในนั้นก็คือดองเฮ เขารีบกระโจนลงบันไดมาเพื่อจะเรียกคิบอมไว้เพื่อคุยกันให้รู้เรื่อง แต่เมื่อมาถึงด้านหน้าอพาร์ทเม้นเขามองไปทางซ้ายทางขวา ไม่เห็นแม้แต่เงาของคิบอม ดองเฮเดินออกไปเรื่อยๆริมทางพร้อมทั้งฝนเม็ดใหญ่ที่สาดลงมากระทบร่างบางๆของดองเฮ
"คิบอมมมมมมมมมมม นายอยู่ไหนอ่ะ นายอยู่ไหน !!!!!!!!!" ดองเฮพยายามตะโกนเรียกชื่อคิบอมแข่งกับเสียงฝน แม้ว่าเสียงของเขาคิบอมจะไม่มีทางได้ยิน ดองเฮเดินผ่านสายฝน หันหน้าหันหลังไปเรื่อยเพื่อจะมองหาคิบอม ฝนที่กระหน่ำสาดลงมากระแทกลงไปกับร่างเล้กๆของดองเฮ แต่ถึงกระนั้นความเจ็บปวดของสายใฝนที่สัมผัสตัวเขา ก็เทียบไม่ได้กับหัวใจของเขาที่ถูกคิบอมกรีดด้วยถ้อยคำธรรมดาๆ ที่ฟังดูเหมือนว่าเขาไม่แคร์
รถสีดำมันวาวแล่นผ่านหน้าดองเฮไปแล้วติดที่ไฟแดง ดองเฮจ้องผ่านกระจกที่โดนฝนสาดนั้น แม้ว่าจะพร่ามัวแต่เขารู้ เขาจำได้คนในนั้นคือคิบอม คนที่เขารักกับใครคนนึง คนที่บอกเลิกเขาซึ่งกำลังจูบอยู่กับ....คนที่เขาคิดไม่ถึง..........คิบอมกับ......
"ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย" ดองเฮตะโกนออกมาแล้วคุเข่าลงท่ามกลางสายฝนก่อนที่เขาจะหมดสติไป
"ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" เสียงกรีดร้องของดองเฮที่ตอนนี้เหงื่อออกท่วมกาย โดยมีฮยอกแจพยายามจับเขาไว้อยู่
"ดองเฮนายเป็นอะไร" ฮยอกแจกอดดองเฮด้วยความเป็นห่วงแล้วถามอย่าองอ่อนโยน
"ฮยอกแจ นายอย่าทิ้งชั้นไปนะ อย่านะ ชั้นไม่เหลือใครแล้ว" ดองเฮพูดเสียงส่นแล้วกอดฮยอกแจแน่น ฝันร้ายยังคงตามหลอกหลอนเขาไปตลอดเวลาที่เขาหลับ
"คนดี ไม่เป็นไรนะ จำไว้เสมอ ชั้นจะอยู่เคียงข้างนายจนวินาทีสุดท้ายที่นายหายใจ" ฮยอกแจบอกกับดองเฮด้วยหัวใจที่หมายความแบบนั้นจริงๆ ฮยอกแจค่อยๆพลักดองเฮออกเบาๆแล้วมองหน้าเขา ขายหนุ่มใช้นิ้วเรียวปาดน้ำตาที่ไหลซึมของดองเฮ เขาค่อยเลื่อนหน้าของตัวเองไปใกล้ๆกับคนตรงหน้าแล้วประทับจูบเบาๆที่หน้าผาก ดองเฮเงยหน้าขึ้นสบตากับสายตาที่อ่อนโยนแล้วเต็มไปด้วยความหมายของฮยอกแจ
และก่อนที่ใครจะรู้ตัว และก่อนที่ใครจะรู้ใจตัวเอง บุคคลสองคนตรงนี้ ในเวลาที่อ่อนแอและต้องการใครสักคน คงไม่ผิดที่จะปล่อยใจให้เตลิดไป และในเวลาที่อยากมีใครสักคน อยากดูแลใครสักคน คงไม่ผิดที่ปล่อยใจให้ฉวยโอกาสนั้นไว้ และนี่แหล่ะคือสิ่งที่ทั้งสองคนได้ทำลงไป....
ฮยอกแจจ้องตาและหน้าหวานของดองเฮไม่กระพริบก่อนจะค่อยๆไล่นิ้วลงมาตามโครงหน้าสวยของดองเฮ ฮยอกแจหลับตาลงและเลื่อนหน้าไปจนชิดหน้าร่างบาง ค่อยๆใช้จมูกสัมผัสถึงความน่ารักของคนคนนี้ก่อนจะประทับจูบลงไปโดยที่ดองเฮไม่ได้ขัดขืนแม้แต่นิดเดียว
"ฟึ่บ" เสียงของบางอย่างกระทบลงบนพื้น แต่ไม่ได้เรียกสติของคนทั้งสองบนเตียงให้หันมาสนใจแม้แต่นิดเดียว เจ้าของของสิ่งนั้น พูดไม่ออกบอกไม่ถูก ได้แต่เดินออกไปอย่างเหงียบๆ ปล่อยคนทั้งสองอยู่ในภวังค์ต่อไป
"ขอโทษนะ ดองเฮ ชั้นยังรักนาย....
คิบอม"
ข้อความในการ์ดบนกล่องช็อกโกแล็ตยี่ห้อโปรดของดองเฮที่ถูกปล่อยทิ้งไว้ข้างประตู เป็นเพียงข้อความนึงจากใครบางคน ที่ดองเฮอาจจะคิดไม่ถึง.....
เสียงเพลง U กระหึ่มดังในห้องซ้อมเต้นพร้อมทั้งสมาชิกวงซูปเปอร์จูเนียร์ทั้ง 13 ชีวิตกำลังซ้อมกันจนเหงื่อโทรมกาย แต่ละคนเต้นสุดฝีมือไม่ต่างจากการขึ้นแสดงจริง
จนเมื่อถึงท่อนฮุคก่อนขึ้นแร๊พ แต่ละคนดูเมามันส์ในการเต้นเป็นอย่างมาก ไม่ทราบเป็นเพราะอะไร แต่บรรยากาศภายในห้องซ้อมกลับแปลกๆขึ้น เมื่อถึงคราวของฮยอกแจที่ต้องออกมาแร๊พและต่อด้วยคิบอม...
วันนี้ดูหนุ่มน้อยคนนี้จะตั้งใจซ้อมเป็นพิเศษ เขาดูจะใส่อารมณ์กับท่อนแร็พต่อจากฮยอกแจอย่างเมามันส์และเต้นแรงมากกว่าเดิม และประโยคสุดท้ายของเนื้อเพลงตามที่เนื้อปกติจะร้องว่า "noui namjaneun baro narangol [ชั้นจะเป็นผู้ชายของเธอ]"
" Gue nun na ae num ja it saw yoh yeah ~ (เขาเป็นผู้ชายของชั้น yeah) " คิบอมหันหลังกลับไปสบตากับฮยอกเมื่อร้องประโยคนี้ โดยที่คนอื่นๆไม่ทันสังเกตเพราะว่าเสียงเพลงอันดังกระหึ่มไปทั่วห้อง ฮยอกแจสีหน้าเสียลงทันทีที่เห็นใบหน้านั้นของคิบอม เขาเข้าใจว่าน้องหมายถึงอะไร
หลังจากที่จบเพลงแต่ละคนก็แยกย้ายไปทำธุระส่วนตัว ฮันเกิงกับซีวอนและฮีชอลนั่งพักอยู่ที่โซฟาสีแดงมุมห้อง เยซอง เรียวอุค คยูฮยอนและซองมินออกไปหาของกินข้างนอก ส่วนอีทึกโดนผู้จัดการเรียกตัวไป คนที่เหลือก็ต่างไปหาน้ำดื่ม มีเพียงฮยอกแจนี่นั่งลงอยู่ตรงพิ้นหน้ากระจก ด้านขวาของเขาเป็นคิบอมที่นั่งหันหลังให้เขาอยู่หน้ากระจกเช่นเดียวกัน
ต่างคนต่างจ้องหน้ากันผ่านกระจกที่เป็นเสมือนหน้าต่างแสดงความรู้สึกของคนทั้งสอง ฮยอกแจไม่รู้จะพูดอะไร เขาทำอะไรลงไปเขารู้ดี และเขาก็ยอมรับ ส่วนคิบอมชายหนุ่มนั่งหน้านิ่ง ใบหน้าที่ปกติก็เรียบเฉยอยู่แล้วบัดนี้ไร้ความรู้สึกใดๆที่จะแสดงออกมา เพราะข้างในตัวเขาเองก็สับสนเหมือนกัน ดองเฮหรือว่า...ใคร....
เสียงโทรศัพท์มือถือของคิบอมดังขึ้นพร้อมกับฮีชอลที่เดินออกไปข้างนอก เรียกความสนใจจากชายหนุ่มให้ละสายตาจากกระจกไปที่มือถือ เขาอ่านข้อความในมือถือของเขาก่อนจะปิดมันลงแล้วยืนขึ้น เขาหยุดสบตากับฮยอกแจอีกครั้งก่อนจะเดินเลยผ่านไป
ฮยอกแจยกมือขึ้นมากุมหัวแล้วขยี้หัวตัวเองอย่างแรง เขากำลังต่อสู้อยู่กับสองความคิดภายในหัว จะแย่งหรือจะปล่อยไป? แต่ทันใดนั้นเขาก็หยุดคิดเมื่อใบหน้าของเขาสัมผัสกับอะไรเย็นๆตรงแก้ม
ฮยอกแจเงยหน้าขึ้นเห็นดองเฮที่ผ้าเย็นห่อขวดน้ำแล้วยื่นมาให้เขา หนุ่มหน้าหวานยิ้มให้เขาด้วยสายตาที่เหมือนเดิม ฮยอกแจยังเป็นเพื่อนของเขาเสมอ
"อ่ะน้ำ ไม่เหนื่อยเหรอ" ดองเฮถามขณะดูดน้ำขวดในมือไปด้วย สายตาสอดส่องมองหาใครสักคน ก่อนจะนั่งลงข้างๆฮยอกแจ
"ขอบใจนะ" ฮยอกแจรับผ้าเย็นและขวดน้ำมา ก่อนจะเปิดขวดแล้วราดน้ำลงใส่หัวของเขา
"เฮ้ย ฮยอกแจทำอะไรเปียกไปหมดแล้ว" เสียงซีวอนตะโกนมาจากโซฟาที่เขานั่งอยู่
ฮยอกแจไม่ตอบเขาแค่อยากใช้ความคิด แต่สมองของเขากลับไม่ทำงาน เขาคิดไม่ตก ตัดสินใจไม่ได้ ทำไม ทำไม!
"ดองเฮมานี่หน่อย" ฮยอกแจตัดสินใจยืนขึ้นแล้วดึงตัวดองเฮออกไปจากห้องพร้อมเขาทันที ท่ามกลางสีหน้างงๆของคนอื่นๆ
"มีอะไรเหรอ" ดองเฮถามฮยอกแจขณะออกมาที่ชั้นดาดฟ้าของตึก
"นาย เอ่อ ชั้นขอโทษ" ฮยอกแจก้มหน้านิ่ง
"ไม่มีอะไรต้องขอโทษ ชั้นไม่ได้โกรธนาย หรือว่าอะไรนายสักคำ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นด้วย" ดองเฮตอบฮอยกแจด้วยสีหน้าเรียบเฮย ฮยอกแจจ้องหน้าคนที่เขารักหมดหัวใจด้วยสายตาเจ็บปวด สรุปแล้วเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเขาสองคน.....ไม่มีความหมายเลยใช่มั้ย
"ดองเฮ..." ฮยอกแจหันมาเรียกชื่อเขาดวงตาเปิดเผยความรู้สึกทั้งหมดที่เขามี
"แต่ชั้นรักนายยนะดองเฮ! " ฮยอกแจพูดออกไปแล้ว เขาพูดออกไปแล้ว ประโยคนึงที่เขาตั้งใจจะเก็บมันไว้ แต่แล้วก็พังลงตั้งแต่วันที่เขาจูบผู้ชายคนนี้
"อือม์ แต่....ชั้นขอโทษนะ" ดองเฮได้แต่พูดคำคนี้
"ทำไมล่ะดองเฮ นายจะให้โฮกาสชั้นบ้างไม่ได้เหรอ นายยังรักเขาอีกเหรอ เขาเป็นคนทิ้งนายนะ นายอย่าลืมสิกับชั้นที่ไม่เคย ไม่เคยคิดจะไปไกลไกลจากนาย ทำไมล่ะ นายรักชั้นบ้างไม่ได้เหรอดองเฮ ในเมื่อตอนนี้นายก็ไม่มีใคร...ทำไม..." ฮยอกแจถามด้วยสายตาเว้าวอน
"ชั้น..." ดองเฮพูดเสียงสั่น
"ชั้นไม่รู้ ชั้นสับสน นายไม่เป็นชั้นนายไม่เข้าใจหรอก ฮยอกแจ " ดองเฮปิดหูแล้วตะโกนออกมา ร่างงบางสั่นเทิ้ม เขาพยายามจะไม่คิดถึงเรื่องนี้ เขาอยากจะปล่อยมันไป เพราะมันเป็นความไม่ตั้งใจที่เกิดขึ้น...เท่านั้นเอง...
"ชั้นรักนายนะ" ฮยอกแจกระชากดองเฮเข้ามากอดไว้แน่น พร้อมกระซิบอยู่คำเดียว
"ชั้นรักนาย ชั้นรักนาย ชั้นรักนาย ชั้นรักนาย ชั้นรักนาย " ดองเฮพยายามฝืนตัวเองจากอ้อมกอดแข็งแรงของฮยอกแจ แต่เขากลับทำไม่ได้ ดองเฮได้ร้องไห้เงียบๆเพราะความสับสน ใช่แล้วเขากำลังหวั่นไหว เขาเคยรักคิบอมมาก แต่เขาก็ไม่เคยลืมเพื่อนที่แสนดีอย่างอฮยกแจ เขาไม่เคยคิดเลยว่าเพื่อนของเขาจะมีความรู้สึกมากมายต่อเขาขนาดนี้ เขาทำร้ายฮยอกแจไม่ลง แต่เขาก็อยากจะลืมคิบอม แต่รู้มั้ยมันไม่ง่ายเลยนะ!
"ให้เวลาชั้นนะ ขอร้อง..........." ดองเฮพูดเสียงสั่นทำให้ฮยอกแจหยุดพูดแล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตากับดองเฮ
"ดองเฮ....ขอบใจนายมากเลยนะ....ชั้นระ..." อยอกแจพูดยังไม่ทันขาดคำเสียงใครบางคนก็ดังขึ้น
"แต่ชั้นก็ยังรักนายนะดองเฮ ! " เสียงห้าวของคิบอมตะโกนขึ้นจากบานประตูที่ถูกเปิดออก ดองเฮตกใจรีบผละออกจากอ้อมกอดของฮยอกแจแล้วหันมามองอย่างตกใจ
"คิบอม..." ดองเฮเรียกชื่อเขา
"ชั้นขอโทษเรื่องวันนั้น ชั้นไม่ได้ตั้งใจปล่อยนายไป ชั้นไม่ได้อยากเลิกกับนาย ชั้นรักนายนะ ชั้นยังรักนายอยู่" คิบอมบอกดองเฮไปแล้ว...เขาบอกไปแล้ว
"คิบอมทำไม ทำไมนายทำแบบนี้ ทำไม ทำไม" ดองเฮมองหน้าคิบอมอย่างไม่เข้าใจ ทั้งเรื่องวันนั้นและเรื่องวันนี้ และสิ่งที่เขาพูดและสิ่งที่เขากระทำ
" ชั้นเอ่อ.... " คิบอมเริ่มมีสีหน้าลุกลี้ลุกรน
"นายรู้อะไรมั้ย การที่ชั้นจะตัดสินใจเลิกรักใครสักคน มันไม่ใช่สิ่งที่ชั้นทำได้ภายใน 1 วินาที หรือ 1 นาที หรือ 1 ชั่วโมง แต่ชั้นรู้แค่ว่า ชั้นจะตัดใจได้เมื่อไหร่ ก็ต่อเมื่อชั้นอยากจะเจ็บนานแค่ไหน และชั้นก็ไม่อยากอยู่อย่างเจ็บปวดอีกต่อไปแล้ว " ดองเฮบอกกับคิบอมเสียงสั่น เหมอนพยายามจะพูดอย่างเข้มแข็งแต่เขาคงทำไมไม่ได้หรอก ที่จะเข้มแข็งทั้งๆที่เจ็บปวด
"ชั้นทิ้งนายไปไม่ได้ นายเข้าใจมั้ย" คิบอมตะโกน ต่างคนต่างเงียบ
"นายมีคนนั้นแล้ว ปล่อยดองเฮไว้เถอะ เขาไม่ใช่สิ่งของที่ต้องมีเจ้าของตลอดเวลา เจ้าของหัวใจเขาคือตัวเขาเอง ให้เขาเลือกดีกว่าว่าเขาจะให้ใครดูแล ไม่ใช่ให้ใครครอบครอง" ฮยอกแจเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ
"แต่.. ดองเฮ! " คิบอมเรียกดองเฮอีกครั้งเหมือนจะรอขอคำตอบจากเขา
"ถ้าเป็นไปได้ ชั้นอยากเริ่มทุกอย่างใหม่ ขอให้เราเริ่มต้นใหม่ตั้งแต่ศูนย์....." ดองเฮค่อยเอ่ยบอก ประโยคนี้ทำให้คนข้างหน้าเขายิ้มอย่างดีใจ แต่คนข้างหลังก้มหน้าอย่างสลดใจ ได้แต่มองแผ่นหลังของคนที่เขารักในอ้อมกอดของคนที่เขารักกัน
"ดองเฮ.." คิบอมยิ้มอย่างดีใจวิ่งเข้าไปกอดคนตรงหน้าแล้วยิ้ม
"ขอบใจนายมากนะ ขอบ.." คิบอมพูดยังไม่ทันจบ ดองเฮก็พูดขึ้นดังๆว่า
"นั่นหมายความว่า ความสัมพันธ์ของเรา คงต้องเริ่มใหม่หมดตั้งแต่แรกนะ คิบอม" ดองเฮขยับตัวออกจากอ้อมกอดของคิบอมแล้วพูด จ้องหน้าคิบอมนิ่ง
คิบอมปล่อยมือจากดองเฮ ด้วยสีหน้างงงัน ไม่เข้าใจ ว่าทำไมเขาถึงตัดสินใจแบบนี้
"นายคือคนที่ชั้นรักมาเสมอ เรามีความทรงจำดีๆด้วยกันมาตลอดเวลา นายทำอะไรดีๆหลายอย่างให้ชั้นและในขณะเดียวกัน นายก็ทำร้ายชั้นมาหลายครั้งทั้งๆที่นายไม่เคยจะรู้เลย ที่ชั้นอยู่ ชั้นรั้ง คงเป็นเพราะชั้นรักนาย ทั้งๆที่ไม่เคยดูตัวเองเลยว่า มีแรงแค่ไหนที่จะยื้อนายไว้ แต่วันนั้น วันที่นายได้ทำให้พลังของชั้นหมดลง นายเลือกที่จะจากชั้นไป ยื้อยังไง ถึงนายกลับมา นายคงไม่ใช่คนเดิมของชั้นอีกต่อไป ส่วนเขา......... เขาคือเพื่อนคนเดียวที่อยู่เคียงข้างชั้นเสมอมา เขาไม่เคยทำให้ชั้นเสียใจ ไม่เคยทำให้ชั้นร้องไห้ เขาไม่เคยเอ่อยปากขอความรักจากชั้นเมื่อชั้นมีนาย เขาไม่เคยที่จะทิ้งชั้นไว้อย่างโดดเดี่ยว เขาเป็นคนเดียวที่คอยดูแลชั้นและรักชั้นอย่างที่ไม่ต้องการครอบครอง นายคิดว่าชั้นจะทำร้ายเขาลงเหรอ ตลอดเวลาชั้นไม่รู้ไม่เห็นถึงความรู้สึกที่เขามีต่อชั้น แต่ตอนนี้เมื่อเขาเปิดใจ ชั้นก็ควรให้โอกาส ชั้นไม่ได้ทิ้งนาย แต่เป็นนายที่ทิ้งชั้น ในเมื่อนายจะกลับมาชั้นก้ไม่ว่า ชั้นแค่ขอให้เริ่มใหม่ เพราะมันเป็นทางเดียวที่จะยุติธรรมที่สุดระหว่างนายกับฮยอกแจ...."
ดองเฮพูดจบแล้วหันไปสบตากับฮยอกแจที่ยืนมองเขาอยู่ด้านหลัง แล้วหันไปจับมือของคิบอมขึ้นมา
"ตอนนี้ นายตัดสินใจเองนะ ว่านายจะอยู่หรือนายจะไป"
"ดองเฮ.... ชั้น..." คิบอมเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง เขาดึงมือตัวเองออกจากมือของดองเฮแล้วตัดสินใจหันหลังแล้วเดินจากไป...ทิ้งให้ฮยอกแจและดองเฮอยู่เบื้องหลัง
"โฮๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ " ดองเฮที่ทนกลั้นน้ำตามานาน ทรุดลงกับพื้นแล้วร้องไห้ ฮยอกแจค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ๆดองเฮแล้วนั่งลงข้างๆเขา
"ชั้นรักนายนะดองเฮ " ฮยอกแจพูดอีกครั้ง
"สัญาสิ สัญญา สัญญาว่าจะไม่ทำกับชั้นแบบนี้ สัญญา" ดองเฮพูดทั้งน้ำตา มองหน้าฮยอกแจเหมือนบังคับให้เขาตอบ
"ชั้นสัญญาไม่ได้หรอก ดองเฮ... "ฮยอกแจเอ่ยขึ้น
"ทำไม!!!!!!!!!!!" ดองเฮร้องไห้นักกว่าเดิมพร้อมทุบลงไปที่อกของฮยอกแจ
"เพราะชั้นไม่มีวันที่จะทำแบบนี้กับนาย ทำไมชั้นต้องสัญญา...." ฮยอกแจตอบดองเฮเบาๆก่อนดึงดองเฮเข้ามากอดไว้แน่นด้วยความรักล้นหัวใจ ดองเฮตอนนี้เขาคงสับสนกับความรู้สึกของตัวเองอย่างมาก แต่ฮยอกแจเข้าใจ เขาจะไม่บังคับดองเฮ เขาให้ดองเฮเป็นคนตัดสินใจทุกอย่าง แม้ว่าการตัดสินใจของดองเฮ เขาอาจะเป็นคนคนนั้นที่ต้องจากไป....
"ขอบใจนะ" ดองเฮตอบแล้วกอดตอบฮยอกแจ ชายหนุ่มหลับตาลงแล้วค่อยไจูบริมฝีปากฮยอกแจอย่างแผ่วเบา เขาคิดว่าเขาตัดสินใจได้แล้วสิ เมื่อมีวันที่ฝนตก ก็ต้องมีวันที่ฟ้าใส มันถึงเวลาแล้วของวันใหม่ของชีวิตเขา
คนเรามักจะผิดสัญญา เพราะเหตุผลที่คนเราต้องสัญญาเพราะความไม่แน่นอนของตัวเอง หากเพียงเรามั่นใจและแน่ใจแล้ว คำว่าสัญญาก็คงไม่มีความหมายใดๆที่ต้องใช้มัน แล้วคุณล่ะวันนี้สัญญาอะไรกับใครไปหรือเปล่า ถามใจตัวเองดูซิ ว่าทำไมคุณต้องสัญญา
"นายทำถูกแล้วคิบอม" เสียงของคนคนนึงพูดแล้วจับมือคิบอมก่อนจะเดินจากไป.....ท่ามกลางเสียงฟ้าร้องที่เตรียมบอกว่าถึงเวลาแล้วที่ฝนจะตกอีกครั้ง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
คุยกันนิส*
ขอบคุณมากๆค่ะ ที่อ่านอย่าลืมอ่านตอนต่ไปนะ แค่ สองตอนจบงับ
คือ เป็น Illusion+Mirage อ่ะงับ แต่แบ่งมิราจออกเปง 3 ตอน ฝากเม้นท์ด้วยน้างับ
เขาพาร่างที่เปียกฝนมาจนถึงอพาร์ทเม้นท์สีขาวที่ตั้งตระหง่านอยู่ใก้ลย่านศูนย์การค้า ในมือถือถุงอะไรบางอย่าง ก่อนจะพลักประตูกระจกบานใหญ่แล้วเข้าไปข้างใน
ชายหนุ่มรีบถอดรองเท้าอย่างรวดเร็วทันทีที่เปิดประตูห้องพัก ก่อนกระโจนเข้าไปที่ห้องครัว หยิบขวดน้ำและแก้วเปล่าออกมา แล้วคว้าถุงสีน้ำตาลที่ต้นถือมาด้วยเข้าไปในห้องเล็กๆทางด้านขวา
"อือม...หนาวจัง.." ร่างบางใต้ผ้าห่มหน้าที่ฮยอกแจหามาช่วยคลุมก่อนที่จะรีบออกไปซื้อยามาให้คนตรงหน้าที่นอนสั่น
"ชั้นมาแล้ว มาแล้ว..." ฮยอกแจคุกเข่าลงข้างๆดองเฮที่นอนสะลึมสะลืออยู่ เขาย่อตัวลงเพื่อจะประคองให้ดองเฮสามารถชันตัวขึ้นมาแต่ร่างเล็กกลับแทบจะไม่มีแรงที่จะดันให้ตัวเองนั่ง ดองเฮที่ควบคุมสติตัวเองไม่ได้ได้แต่ปล่อยตัวให้เคลื่อนที่ตามแรงโน้มถ่วงพิงไปกับร่างของฮยอกแจ ฮยอกแจวางแก้วน้ำลงก่อนจะเอามือข้างหนึ่งประคองร่างเล็กๆของดองเฮไว้ให้ชิดกับตัวเขามากขึ้น แล้วใช้มืออีกข้างเปิดขวดน้ำแล้วรินน้ำ ก่อนจะหยิบยาออกจากถุงแล้วกระซิบใส่หูดองเฮว่า
"ดองเฮตื่นแป๊ปนึงน้า กินยาก่อน นายจะได้หาย กินนะ..." ฮยอกแจพยายามประคองหน้าของดองเฮให้ตั้งตรงและยิ่นแก้วน้ำไปจรดริมฝีปากบางที่ตอนนี้พยายามสะบัดหัวให้หลุดจากการประคองของฮยอกแจ
"อืม..ชั้นหนาว..อืมม" ดองเฮยังคงพึมพำต่อไปและไม่มีวี่แววที่จะมีสติพอที่จะลุกขึ้นมากินยาที่ฮยอกแจถืออยู่ในมือ
"ดองเฮกินยาก่อนนะ " ฮยอกแจยังคงพยายามเรียกสติของดองเฮ แต่ก็ไร้ผลร่างบางยังคงส่ายหัวไปมาและไม่ยอมลืมตาขึ้น
"ม่าย..ชั้นหนาวว หนาววว " ดองเฮยังคงพึมพำต่อไป ฮยอกแจวางแก้วน้ำและยาลงอีกครั้ง ก่อนจะกระชับอ้อมกอดของตนที่ประคองดองเฮ ดูเหมือนดองเฮต้องการความอบอุ่นอย่างเต็มที่ เขาซุกหน้าลงมาบนอกของฮยอกแจและกอดแน่น
"ชั้นรู้ว่านายหนาว แต่กินยาก่อนเถอะนะ" ฮยอกแจกระซิบอยู่ข้างๆหูของดองเฮ แต่ดองเฮก็ยังคงไม่ตอบสนองสิ่งที่ฮยอกแจบอก ชายหนุ่มหมดทางเลือก เขาหยิบแก้วน้ำที่วางลงข้างตัว ดื่มอึกใหญ่แล้วอมยาของดองเฮ ก่อนจะก้มลงจับใบหน้าหวานนั้นเงยขึ้น แล้วประกบปากลงบนบนริมฝีปากบางที่สั่นเทิ้มเพราะฤทธิ์ไข้
ฮยอกแจปล่อยให้น้ำใสๆไหลจากปากของเขาพร้อมกับที่พยายามฝืนให้ดองเฮกลืนยาเม็ดนั้นลงไป ฮยอกแจกอดดองเฮแน่นกว่าเดิม เพื่อต้องการให้เขาได้รับความอบอุ่น เวลาผ่านไปสักครู่ฮยอกแจจึงถอนริมฝีปากขึ้นและมองหน้าหวานใสที่ซบอยู่ตรงอกของเขา
ฮยอกแจค่อยๆเอานิ้วมาเขลี่ยเส้นผมสีน้ำตาที่ปิดลงมาบนดวงตาที่เคยฉายแววสดใส แต่ตอนนี้กลับมีเปลือกตาที่ดูอิดโรยปิดทับไว้อยู่ เขายิ้มออกมาก่อนจะประทับจูบเบาๆลงบนหน้าผากของดองเฮแล้วค่อยๆวางเขาลงบนที่นอน
ฮยอกแจเตรียมจะผละจากดองเฮไปแล้วแต่เสียงของคนที่นอนอยู่กลับเรียกเขาไว้
"หนาวอ่ะ กอดชั้นต่อน้า" ดองเฮพึมพำเสียงเครือ ห่อตัวลงมาอีก ฮยอกแจไม่มีทางเลือกได้แต่ทิ้งตัวลงข้างๆดองเฮแล้วกอดเขาไว้แน่น
ดูเหมือนคืนนี้จะเป็นคืนที่เขามีความสุข คืนที่เขาสามารถแสดงออกถึงความห่วงใย ความรู้สึกมากมายที่เขาได้แต่แอบเก็บไว้ เพียงเพราะเขาไม่ต้องการสูญเสียคนข้างๆเขาไป และเป็นเพียงเพราะ.....
"ขอบใจนะ คิบอม ชั้นหายหนาวแล้ว.." ร่างบางในอ้อมกอดของฮยอกแจพูดเบาๆแล้วยิ้มบางๆก่อนที่เขาจะหลับสนิทเพราะฤทธิ์ยาไปจนถึงเช้าวันใหม่
เช้าวันใหม่ เมื่อแสงแดดอ่อนของยามรุ่งอรุณทอดเข้ามาตรงบานหน้าต่างบานเล็กที่ถูกเปิดทิ้งไว้ ชายหนุ่มที่นอนกอดร่างใครคนนึงซึ่งมีผ้าห่มผืนหนาห่มทับอีกทีรู้สึกตัวและลืมตาเล็กๆนั้น ก่อนจะลุกขึ้นแล้วขยี้ตา ฮยอกแจลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปยังร่างเล็กที่นอนตะแคงข้างหันหลังให้เขาอยู่ ชายหนุ่มเอื้อมมือไปแตะหน้าผากดองเฮเบาๆเพื่อวันอุณหภูมิร่างกายซึ่งตอนนี้เย็นลงแล้ว ฮยอกแจยิ้มบางๆก่อนจะเด้งตัวขึ้นแล้วเดินเข้าไปอีกห้องซึ่งอยู่ตรงข้าม
นาฬิกาตีบอกเวลาบ่าย 1 ซึ่งเป็นเวลาเดียวกันกับที่ดองเฮเริ่มรู้สึกตัวอย่างช้าๆ เขาบิดตัวเองอยู่ใต้ผ้าห่ม รู้สึกปวดเมื่อยเนื้อตัวไปหมด
"คิบอม..." ดองเฮพึมพำขณะปิดตาอยู่ ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นและปรับสติตัวเองให้มั่นคง เขาพยายามจะยกตัวเองขึ้นแต่รู้สึกหนักหัวอย่างบอกไม่ถูก ได้แต่ทิ้งตัวลงไปบนที่นอนอีกครั้ง
"ก๊อกๆ" เสียงคนเคาะประตูดังขึ้น ดองเฮที่นอนกุมศีรษะเงยหน้าขึ้นหวังว่าคนที่เค้าะประตูจะเป็น...
"คิบอม" ดองเฮพูดออกมาทันทีที่ประตูเปิดออก
"ไม่ใช่หรอก" ฮยอกแจยิ้มให้ในมือถือถ้วยซุปพร้อมกับ แก้วน้ำและถุงยา
"อ้าว งั้นเมื่อคืนก็..." ดองเฮทำหน้างงๆแล้วมองหน้าฮยอกแจ
"เอ้อ ไม่มีไรหรอก สังสัยมันมาแล้วไปแล้วมั้ง คิบอมอ่ะ เห็นว่ามีงานถ่ายแบบ" ฮยอกแจรีบพูดกลบเกบื่อนแล้วนั่งลงข้างๆก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง
"นายเป็นไงบ้าง รู้สึกดีขึ้นยัง"
"อื้ม ก็ดีขึ้นหน่อยแล้ว แค่หนักหัว สงสัยนอนมากไปหน่อย" ดองเฮบอกแล้วยิ้มให้ฮยอกแจ ฮยอกแจเดินถือของในมือไปที่เตียงและนั่งลงข้างๆดองเฮพร้อมยื่นถ้วยซุปในมือให้ดองเฮ
"กินแล้วกินยาต่อนะ นายจะได้หายไวๆ เดี๋ยววันมะรืนขึ้นไลฟ์ไม่ได้" ฮยอกแจบอกสายตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง
"ง่า ฮยอกแจ ชั้นไม่มีแรงอ่ะ ป้อนหน่อยสิ" ดองเฮออ้อนฮยอกแจเหมือนเด็กๆ ไม่แปลกหรอกที่ดองเฮจะอ้อนฮยอกแจแบบนี้ ก็เขาสองคนสนิทกันจะตาย ฮยอกแจสนิทกับแบบเพื่อน แต่คิบอมสนิทกับดองเฮอย่างที่เรียกว่าคนรัก.....กัน....
"อื้ม ก็ได้ อ้อนจริงเลย น่าจับมัดมือแล้วเฆี่ยนซ้ำจะได้เลิกอ้อนซะที " ฮยอกแกล้งพูดหยอกดองเฮ ที่นั่งลุกพิงกับหัวเตียงอ้าปากรอซุปร้อนๆในถ้วย
"ชั้นตายนายก็คิดถึงชั้นสิ ใช่ม้า" ดองเฮพูดหลังจากที่กลืนซุปคำแรกลงไป
"ใช่สิ ไม่มีนายอยู่ชั้นจะวิ่งไล่ฟัดใครล่ะ ฮ่าๆ " ฮยอกแจพูดขำแล้วตักซุปป้อนดองเฮไปเรื่อยๆ จนหมดชาม
"โห เก่งจังเด็กดี กินหมดเลย อ่ะยา" ฮยอกแจวางถ้วยซุปที่ป้อนดองเฮจนหมดลงบนพื้นแล้ว เอายาจากถุงยาพร้อมกับแก้วน้ำยื่นให้ดองเฮ
"ขอบใจนะ คิ เอ๊ย ฮยอกแจ ไม่มีใครดูแลชั้นแบบนี้นานแล้ว ตั้งแต่... เฮ้อ..." ดองเฮพูดแล้วถอนหายใจก่อนจะซัดยาเข้าปากตัวเองพร้อมดื่มน้ำอึกใหญ่
"นอนพักก่อนนะ เดี๋ยวชั้นมาปลุกตอนเย็นๆ วันนี้เราจะไปกินเนื้อย่างกัน พี่ทึกโทรมานัดแล้ว รีบๆหายนะ " ฮยอกแจบอกดองเฮแล้วยิ้มให้ก่อนจะลุกไปพร้อมกับแก้วน้ำและชามซุป
"หรือเมื่อคืน....จะเป็นนาย..." ดองเฮพึมพำคนเดียวทันทีที่ประตูปิดลง ก่อนจะสลัดความคิดบ้าๆนั้นออกไป ก่อจะตัดสินใจกลับเข้าสู่ห้วงนิทรา
"ชั้นว่าเราห่างๆกันซะหน่อยก็ดีนะ ดองเฮ" คิบอมที่นั่งดูดกาแฟเย็นอยู่ตรงโต๊อาหารตรงข้ามกับดองเฮพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงธรรมดาๆ
"หา..อะไรนะ" คนที่ถูกเรียกชื่อถึงกับเงยหน้าจากอาหารจากโปรดแล้วจ้องหน้าคนรักตรงหน้า
"ล้อเล่นอะไรอีกเนี่ย คิบอม" ดองเฮว่าแล้วส่ายหัวก่อนจะตักกิมจิใส่จานให้คิบอม
"จริงๆนะ ช่วงนี้ชั้นก็ยุ่งไหนจะต้องไปถ่ายละคร แถมงานถ่ายแบเดี่ยวก็เข้ามาอีก ชั้นคงไม่มีเวลาให้นายหรอก" คิบอมพูดไปเรื่อยๆสีหน้าไม่แสดงออกถึงความรู้สึกใดๆ
"แต่ว่ายังไงเราก็ต้องอัดรายการด้วยกัน ซ้อมเต้น ขึ้นโชว์ด้วยกัน มีเวลาอีกตั้งเยอะอ่ะ ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ นายจะเลิกกับชั้นเหรอ" ดองเฮใส่อารมณ์ทันทีที่คิบอมพูดถึงเหตุผลที่สำหรับเขาฟังยังไงก็ฟังไม่ขึ้น
"แล้วแต่นายจะคิดแล้วกัน ชั้นไปแล้วนะ ต้องไปถ่ายแบบ" คิบอมยืนขึ้นแล้วบอกดองเฮก่อนจะหันมาคว้าเสื้อโค๊ตแล้วเดินออกจากห้องครัว ทิ้งให้ดองเฮที่พยายามจะพูดได้แต่นั่งอึ้งๆอยู่คนเดียว
"เฮ้ย คิบอม..." ดองเฮได้แต่พึมพำออกมาทั้งที่ใจจริง อยากจะวิ่งไปกระชากคนตรงหน้าไว้แล้วถามให้รู้เรื่อง แต่ร่างกายเขากลับรู้สึกหมดแรง ดองเฮก้มหน้าลงกับโต๊ะแล้วทุบมันอย่างดังพยายามจะซ่อนน้ำตาแห่งความเจ็บปวดเอาไว้ เพราะเขารู้ ว่าคิบอมพูดจริงๆ....
แต่ไม่ใช่เขาคนเดียวหรอกที่เสียใจ คนที่ยืนแอบมองเขาอยู่เงียบๆคนเดียวตรงนั้นก็มีความรู้สึกเหมือนกัน ก็เศร้าเหมือนกันที่ต้องเห็นเพื่อนที่เขารักมากกว่านั้นกำลังเสียใจ
"คิบอม!!! " ดองเฮตะโกนเสียงดังแล้วกระโดดจากเก้าอี้ แล้ววิ่งไปที่ประตูห้องทันที
เสียงท้องฟ้าคำราม พร้อมกับสายฝนที่โปรยลงมาอย่างไม่ปราณีมนุษย์ที่เดินขวักไขว่ไปมา หนึ่งในนั้นก็คือดองเฮ เขารีบกระโจนลงบันไดมาเพื่อจะเรียกคิบอมไว้เพื่อคุยกันให้รู้เรื่อง แต่เมื่อมาถึงด้านหน้าอพาร์ทเม้นเขามองไปทางซ้ายทางขวา ไม่เห็นแม้แต่เงาของคิบอม ดองเฮเดินออกไปเรื่อยๆริมทางพร้อมทั้งฝนเม็ดใหญ่ที่สาดลงมากระทบร่างบางๆของดองเฮ
"คิบอมมมมมมมมมมม นายอยู่ไหนอ่ะ นายอยู่ไหน !!!!!!!!!" ดองเฮพยายามตะโกนเรียกชื่อคิบอมแข่งกับเสียงฝน แม้ว่าเสียงของเขาคิบอมจะไม่มีทางได้ยิน ดองเฮเดินผ่านสายฝน หันหน้าหันหลังไปเรื่อยเพื่อจะมองหาคิบอม ฝนที่กระหน่ำสาดลงมากระแทกลงไปกับร่างเล้กๆของดองเฮ แต่ถึงกระนั้นความเจ็บปวดของสายใฝนที่สัมผัสตัวเขา ก็เทียบไม่ได้กับหัวใจของเขาที่ถูกคิบอมกรีดด้วยถ้อยคำธรรมดาๆ ที่ฟังดูเหมือนว่าเขาไม่แคร์
รถสีดำมันวาวแล่นผ่านหน้าดองเฮไปแล้วติดที่ไฟแดง ดองเฮจ้องผ่านกระจกที่โดนฝนสาดนั้น แม้ว่าจะพร่ามัวแต่เขารู้ เขาจำได้คนในนั้นคือคิบอม คนที่เขารักกับใครคนนึง คนที่บอกเลิกเขาซึ่งกำลังจูบอยู่กับ....คนที่เขาคิดไม่ถึง..........คิบอมกับ......
"ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย" ดองเฮตะโกนออกมาแล้วคุเข่าลงท่ามกลางสายฝนก่อนที่เขาจะหมดสติไป
"ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" เสียงกรีดร้องของดองเฮที่ตอนนี้เหงื่อออกท่วมกาย โดยมีฮยอกแจพยายามจับเขาไว้อยู่
"ดองเฮนายเป็นอะไร" ฮยอกแจกอดดองเฮด้วยความเป็นห่วงแล้วถามอย่าองอ่อนโยน
"ฮยอกแจ นายอย่าทิ้งชั้นไปนะ อย่านะ ชั้นไม่เหลือใครแล้ว" ดองเฮพูดเสียงส่นแล้วกอดฮยอกแจแน่น ฝันร้ายยังคงตามหลอกหลอนเขาไปตลอดเวลาที่เขาหลับ
"คนดี ไม่เป็นไรนะ จำไว้เสมอ ชั้นจะอยู่เคียงข้างนายจนวินาทีสุดท้ายที่นายหายใจ" ฮยอกแจบอกกับดองเฮด้วยหัวใจที่หมายความแบบนั้นจริงๆ ฮยอกแจค่อยๆพลักดองเฮออกเบาๆแล้วมองหน้าเขา ขายหนุ่มใช้นิ้วเรียวปาดน้ำตาที่ไหลซึมของดองเฮ เขาค่อยเลื่อนหน้าของตัวเองไปใกล้ๆกับคนตรงหน้าแล้วประทับจูบเบาๆที่หน้าผาก ดองเฮเงยหน้าขึ้นสบตากับสายตาที่อ่อนโยนแล้วเต็มไปด้วยความหมายของฮยอกแจ
และก่อนที่ใครจะรู้ตัว และก่อนที่ใครจะรู้ใจตัวเอง บุคคลสองคนตรงนี้ ในเวลาที่อ่อนแอและต้องการใครสักคน คงไม่ผิดที่จะปล่อยใจให้เตลิดไป และในเวลาที่อยากมีใครสักคน อยากดูแลใครสักคน คงไม่ผิดที่ปล่อยใจให้ฉวยโอกาสนั้นไว้ และนี่แหล่ะคือสิ่งที่ทั้งสองคนได้ทำลงไป....
ฮยอกแจจ้องตาและหน้าหวานของดองเฮไม่กระพริบก่อนจะค่อยๆไล่นิ้วลงมาตามโครงหน้าสวยของดองเฮ ฮยอกแจหลับตาลงและเลื่อนหน้าไปจนชิดหน้าร่างบาง ค่อยๆใช้จมูกสัมผัสถึงความน่ารักของคนคนนี้ก่อนจะประทับจูบลงไปโดยที่ดองเฮไม่ได้ขัดขืนแม้แต่นิดเดียว
"ฟึ่บ" เสียงของบางอย่างกระทบลงบนพื้น แต่ไม่ได้เรียกสติของคนทั้งสองบนเตียงให้หันมาสนใจแม้แต่นิดเดียว เจ้าของของสิ่งนั้น พูดไม่ออกบอกไม่ถูก ได้แต่เดินออกไปอย่างเหงียบๆ ปล่อยคนทั้งสองอยู่ในภวังค์ต่อไป
"ขอโทษนะ ดองเฮ ชั้นยังรักนาย....
คิบอม"
ข้อความในการ์ดบนกล่องช็อกโกแล็ตยี่ห้อโปรดของดองเฮที่ถูกปล่อยทิ้งไว้ข้างประตู เป็นเพียงข้อความนึงจากใครบางคน ที่ดองเฮอาจจะคิดไม่ถึง.....
เสียงเพลง U กระหึ่มดังในห้องซ้อมเต้นพร้อมทั้งสมาชิกวงซูปเปอร์จูเนียร์ทั้ง 13 ชีวิตกำลังซ้อมกันจนเหงื่อโทรมกาย แต่ละคนเต้นสุดฝีมือไม่ต่างจากการขึ้นแสดงจริง
จนเมื่อถึงท่อนฮุคก่อนขึ้นแร๊พ แต่ละคนดูเมามันส์ในการเต้นเป็นอย่างมาก ไม่ทราบเป็นเพราะอะไร แต่บรรยากาศภายในห้องซ้อมกลับแปลกๆขึ้น เมื่อถึงคราวของฮยอกแจที่ต้องออกมาแร๊พและต่อด้วยคิบอม...
วันนี้ดูหนุ่มน้อยคนนี้จะตั้งใจซ้อมเป็นพิเศษ เขาดูจะใส่อารมณ์กับท่อนแร็พต่อจากฮยอกแจอย่างเมามันส์และเต้นแรงมากกว่าเดิม และประโยคสุดท้ายของเนื้อเพลงตามที่เนื้อปกติจะร้องว่า "noui namjaneun baro narangol [ชั้นจะเป็นผู้ชายของเธอ]"
" Gue nun na ae num ja it saw yoh yeah ~ (เขาเป็นผู้ชายของชั้น yeah) " คิบอมหันหลังกลับไปสบตากับฮยอกเมื่อร้องประโยคนี้ โดยที่คนอื่นๆไม่ทันสังเกตเพราะว่าเสียงเพลงอันดังกระหึ่มไปทั่วห้อง ฮยอกแจสีหน้าเสียลงทันทีที่เห็นใบหน้านั้นของคิบอม เขาเข้าใจว่าน้องหมายถึงอะไร
หลังจากที่จบเพลงแต่ละคนก็แยกย้ายไปทำธุระส่วนตัว ฮันเกิงกับซีวอนและฮีชอลนั่งพักอยู่ที่โซฟาสีแดงมุมห้อง เยซอง เรียวอุค คยูฮยอนและซองมินออกไปหาของกินข้างนอก ส่วนอีทึกโดนผู้จัดการเรียกตัวไป คนที่เหลือก็ต่างไปหาน้ำดื่ม มีเพียงฮยอกแจนี่นั่งลงอยู่ตรงพิ้นหน้ากระจก ด้านขวาของเขาเป็นคิบอมที่นั่งหันหลังให้เขาอยู่หน้ากระจกเช่นเดียวกัน
ต่างคนต่างจ้องหน้ากันผ่านกระจกที่เป็นเสมือนหน้าต่างแสดงความรู้สึกของคนทั้งสอง ฮยอกแจไม่รู้จะพูดอะไร เขาทำอะไรลงไปเขารู้ดี และเขาก็ยอมรับ ส่วนคิบอมชายหนุ่มนั่งหน้านิ่ง ใบหน้าที่ปกติก็เรียบเฉยอยู่แล้วบัดนี้ไร้ความรู้สึกใดๆที่จะแสดงออกมา เพราะข้างในตัวเขาเองก็สับสนเหมือนกัน ดองเฮหรือว่า...ใคร....
เสียงโทรศัพท์มือถือของคิบอมดังขึ้นพร้อมกับฮีชอลที่เดินออกไปข้างนอก เรียกความสนใจจากชายหนุ่มให้ละสายตาจากกระจกไปที่มือถือ เขาอ่านข้อความในมือถือของเขาก่อนจะปิดมันลงแล้วยืนขึ้น เขาหยุดสบตากับฮยอกแจอีกครั้งก่อนจะเดินเลยผ่านไป
ฮยอกแจยกมือขึ้นมากุมหัวแล้วขยี้หัวตัวเองอย่างแรง เขากำลังต่อสู้อยู่กับสองความคิดภายในหัว จะแย่งหรือจะปล่อยไป? แต่ทันใดนั้นเขาก็หยุดคิดเมื่อใบหน้าของเขาสัมผัสกับอะไรเย็นๆตรงแก้ม
ฮยอกแจเงยหน้าขึ้นเห็นดองเฮที่ผ้าเย็นห่อขวดน้ำแล้วยื่นมาให้เขา หนุ่มหน้าหวานยิ้มให้เขาด้วยสายตาที่เหมือนเดิม ฮยอกแจยังเป็นเพื่อนของเขาเสมอ
"อ่ะน้ำ ไม่เหนื่อยเหรอ" ดองเฮถามขณะดูดน้ำขวดในมือไปด้วย สายตาสอดส่องมองหาใครสักคน ก่อนจะนั่งลงข้างๆฮยอกแจ
"ขอบใจนะ" ฮยอกแจรับผ้าเย็นและขวดน้ำมา ก่อนจะเปิดขวดแล้วราดน้ำลงใส่หัวของเขา
"เฮ้ย ฮยอกแจทำอะไรเปียกไปหมดแล้ว" เสียงซีวอนตะโกนมาจากโซฟาที่เขานั่งอยู่
ฮยอกแจไม่ตอบเขาแค่อยากใช้ความคิด แต่สมองของเขากลับไม่ทำงาน เขาคิดไม่ตก ตัดสินใจไม่ได้ ทำไม ทำไม!
"ดองเฮมานี่หน่อย" ฮยอกแจตัดสินใจยืนขึ้นแล้วดึงตัวดองเฮออกไปจากห้องพร้อมเขาทันที ท่ามกลางสีหน้างงๆของคนอื่นๆ
"มีอะไรเหรอ" ดองเฮถามฮยอกแจขณะออกมาที่ชั้นดาดฟ้าของตึก
"นาย เอ่อ ชั้นขอโทษ" ฮยอกแจก้มหน้านิ่ง
"ไม่มีอะไรต้องขอโทษ ชั้นไม่ได้โกรธนาย หรือว่าอะไรนายสักคำ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นด้วย" ดองเฮตอบฮอยกแจด้วยสีหน้าเรียบเฮย ฮยอกแจจ้องหน้าคนที่เขารักหมดหัวใจด้วยสายตาเจ็บปวด สรุปแล้วเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเขาสองคน.....ไม่มีความหมายเลยใช่มั้ย
"ดองเฮ..." ฮยอกแจหันมาเรียกชื่อเขาดวงตาเปิดเผยความรู้สึกทั้งหมดที่เขามี
"แต่ชั้นรักนายยนะดองเฮ! " ฮยอกแจพูดออกไปแล้ว เขาพูดออกไปแล้ว ประโยคนึงที่เขาตั้งใจจะเก็บมันไว้ แต่แล้วก็พังลงตั้งแต่วันที่เขาจูบผู้ชายคนนี้
"อือม์ แต่....ชั้นขอโทษนะ" ดองเฮได้แต่พูดคำคนี้
"ทำไมล่ะดองเฮ นายจะให้โฮกาสชั้นบ้างไม่ได้เหรอ นายยังรักเขาอีกเหรอ เขาเป็นคนทิ้งนายนะ นายอย่าลืมสิกับชั้นที่ไม่เคย ไม่เคยคิดจะไปไกลไกลจากนาย ทำไมล่ะ นายรักชั้นบ้างไม่ได้เหรอดองเฮ ในเมื่อตอนนี้นายก็ไม่มีใคร...ทำไม..." ฮยอกแจถามด้วยสายตาเว้าวอน
"ชั้น..." ดองเฮพูดเสียงสั่น
"ชั้นไม่รู้ ชั้นสับสน นายไม่เป็นชั้นนายไม่เข้าใจหรอก ฮยอกแจ " ดองเฮปิดหูแล้วตะโกนออกมา ร่างงบางสั่นเทิ้ม เขาพยายามจะไม่คิดถึงเรื่องนี้ เขาอยากจะปล่อยมันไป เพราะมันเป็นความไม่ตั้งใจที่เกิดขึ้น...เท่านั้นเอง...
"ชั้นรักนายนะ" ฮยอกแจกระชากดองเฮเข้ามากอดไว้แน่น พร้อมกระซิบอยู่คำเดียว
"ชั้นรักนาย ชั้นรักนาย ชั้นรักนาย ชั้นรักนาย ชั้นรักนาย " ดองเฮพยายามฝืนตัวเองจากอ้อมกอดแข็งแรงของฮยอกแจ แต่เขากลับทำไม่ได้ ดองเฮได้ร้องไห้เงียบๆเพราะความสับสน ใช่แล้วเขากำลังหวั่นไหว เขาเคยรักคิบอมมาก แต่เขาก็ไม่เคยลืมเพื่อนที่แสนดีอย่างอฮยกแจ เขาไม่เคยคิดเลยว่าเพื่อนของเขาจะมีความรู้สึกมากมายต่อเขาขนาดนี้ เขาทำร้ายฮยอกแจไม่ลง แต่เขาก็อยากจะลืมคิบอม แต่รู้มั้ยมันไม่ง่ายเลยนะ!
"ให้เวลาชั้นนะ ขอร้อง..........." ดองเฮพูดเสียงสั่นทำให้ฮยอกแจหยุดพูดแล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตากับดองเฮ
"ดองเฮ....ขอบใจนายมากเลยนะ....ชั้นระ..." อยอกแจพูดยังไม่ทันขาดคำเสียงใครบางคนก็ดังขึ้น
"แต่ชั้นก็ยังรักนายนะดองเฮ ! " เสียงห้าวของคิบอมตะโกนขึ้นจากบานประตูที่ถูกเปิดออก ดองเฮตกใจรีบผละออกจากอ้อมกอดของฮยอกแจแล้วหันมามองอย่างตกใจ
"คิบอม..." ดองเฮเรียกชื่อเขา
"ชั้นขอโทษเรื่องวันนั้น ชั้นไม่ได้ตั้งใจปล่อยนายไป ชั้นไม่ได้อยากเลิกกับนาย ชั้นรักนายนะ ชั้นยังรักนายอยู่" คิบอมบอกดองเฮไปแล้ว...เขาบอกไปแล้ว
"คิบอมทำไม ทำไมนายทำแบบนี้ ทำไม ทำไม" ดองเฮมองหน้าคิบอมอย่างไม่เข้าใจ ทั้งเรื่องวันนั้นและเรื่องวันนี้ และสิ่งที่เขาพูดและสิ่งที่เขากระทำ
" ชั้นเอ่อ.... " คิบอมเริ่มมีสีหน้าลุกลี้ลุกรน
"นายรู้อะไรมั้ย การที่ชั้นจะตัดสินใจเลิกรักใครสักคน มันไม่ใช่สิ่งที่ชั้นทำได้ภายใน 1 วินาที หรือ 1 นาที หรือ 1 ชั่วโมง แต่ชั้นรู้แค่ว่า ชั้นจะตัดใจได้เมื่อไหร่ ก็ต่อเมื่อชั้นอยากจะเจ็บนานแค่ไหน และชั้นก็ไม่อยากอยู่อย่างเจ็บปวดอีกต่อไปแล้ว " ดองเฮบอกกับคิบอมเสียงสั่น เหมอนพยายามจะพูดอย่างเข้มแข็งแต่เขาคงทำไมไม่ได้หรอก ที่จะเข้มแข็งทั้งๆที่เจ็บปวด
"ชั้นทิ้งนายไปไม่ได้ นายเข้าใจมั้ย" คิบอมตะโกน ต่างคนต่างเงียบ
"นายมีคนนั้นแล้ว ปล่อยดองเฮไว้เถอะ เขาไม่ใช่สิ่งของที่ต้องมีเจ้าของตลอดเวลา เจ้าของหัวใจเขาคือตัวเขาเอง ให้เขาเลือกดีกว่าว่าเขาจะให้ใครดูแล ไม่ใช่ให้ใครครอบครอง" ฮยอกแจเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ
"แต่.. ดองเฮ! " คิบอมเรียกดองเฮอีกครั้งเหมือนจะรอขอคำตอบจากเขา
"ถ้าเป็นไปได้ ชั้นอยากเริ่มทุกอย่างใหม่ ขอให้เราเริ่มต้นใหม่ตั้งแต่ศูนย์....." ดองเฮค่อยเอ่ยบอก ประโยคนี้ทำให้คนข้างหน้าเขายิ้มอย่างดีใจ แต่คนข้างหลังก้มหน้าอย่างสลดใจ ได้แต่มองแผ่นหลังของคนที่เขารักในอ้อมกอดของคนที่เขารักกัน
"ดองเฮ.." คิบอมยิ้มอย่างดีใจวิ่งเข้าไปกอดคนตรงหน้าแล้วยิ้ม
"ขอบใจนายมากนะ ขอบ.." คิบอมพูดยังไม่ทันจบ ดองเฮก็พูดขึ้นดังๆว่า
"นั่นหมายความว่า ความสัมพันธ์ของเรา คงต้องเริ่มใหม่หมดตั้งแต่แรกนะ คิบอม" ดองเฮขยับตัวออกจากอ้อมกอดของคิบอมแล้วพูด จ้องหน้าคิบอมนิ่ง
คิบอมปล่อยมือจากดองเฮ ด้วยสีหน้างงงัน ไม่เข้าใจ ว่าทำไมเขาถึงตัดสินใจแบบนี้
"นายคือคนที่ชั้นรักมาเสมอ เรามีความทรงจำดีๆด้วยกันมาตลอดเวลา นายทำอะไรดีๆหลายอย่างให้ชั้นและในขณะเดียวกัน นายก็ทำร้ายชั้นมาหลายครั้งทั้งๆที่นายไม่เคยจะรู้เลย ที่ชั้นอยู่ ชั้นรั้ง คงเป็นเพราะชั้นรักนาย ทั้งๆที่ไม่เคยดูตัวเองเลยว่า มีแรงแค่ไหนที่จะยื้อนายไว้ แต่วันนั้น วันที่นายได้ทำให้พลังของชั้นหมดลง นายเลือกที่จะจากชั้นไป ยื้อยังไง ถึงนายกลับมา นายคงไม่ใช่คนเดิมของชั้นอีกต่อไป ส่วนเขา......... เขาคือเพื่อนคนเดียวที่อยู่เคียงข้างชั้นเสมอมา เขาไม่เคยทำให้ชั้นเสียใจ ไม่เคยทำให้ชั้นร้องไห้ เขาไม่เคยเอ่อยปากขอความรักจากชั้นเมื่อชั้นมีนาย เขาไม่เคยที่จะทิ้งชั้นไว้อย่างโดดเดี่ยว เขาเป็นคนเดียวที่คอยดูแลชั้นและรักชั้นอย่างที่ไม่ต้องการครอบครอง นายคิดว่าชั้นจะทำร้ายเขาลงเหรอ ตลอดเวลาชั้นไม่รู้ไม่เห็นถึงความรู้สึกที่เขามีต่อชั้น แต่ตอนนี้เมื่อเขาเปิดใจ ชั้นก็ควรให้โอกาส ชั้นไม่ได้ทิ้งนาย แต่เป็นนายที่ทิ้งชั้น ในเมื่อนายจะกลับมาชั้นก้ไม่ว่า ชั้นแค่ขอให้เริ่มใหม่ เพราะมันเป็นทางเดียวที่จะยุติธรรมที่สุดระหว่างนายกับฮยอกแจ...."
ดองเฮพูดจบแล้วหันไปสบตากับฮยอกแจที่ยืนมองเขาอยู่ด้านหลัง แล้วหันไปจับมือของคิบอมขึ้นมา
"ตอนนี้ นายตัดสินใจเองนะ ว่านายจะอยู่หรือนายจะไป"
"ดองเฮ.... ชั้น..." คิบอมเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง เขาดึงมือตัวเองออกจากมือของดองเฮแล้วตัดสินใจหันหลังแล้วเดินจากไป...ทิ้งให้ฮยอกแจและดองเฮอยู่เบื้องหลัง
"โฮๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ " ดองเฮที่ทนกลั้นน้ำตามานาน ทรุดลงกับพื้นแล้วร้องไห้ ฮยอกแจค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ๆดองเฮแล้วนั่งลงข้างๆเขา
"ชั้นรักนายนะดองเฮ " ฮยอกแจพูดอีกครั้ง
"สัญาสิ สัญญา สัญญาว่าจะไม่ทำกับชั้นแบบนี้ สัญญา" ดองเฮพูดทั้งน้ำตา มองหน้าฮยอกแจเหมือนบังคับให้เขาตอบ
"ชั้นสัญญาไม่ได้หรอก ดองเฮ... "ฮยอกแจเอ่ยขึ้น
"ทำไม!!!!!!!!!!!" ดองเฮร้องไห้นักกว่าเดิมพร้อมทุบลงไปที่อกของฮยอกแจ
"เพราะชั้นไม่มีวันที่จะทำแบบนี้กับนาย ทำไมชั้นต้องสัญญา...." ฮยอกแจตอบดองเฮเบาๆก่อนดึงดองเฮเข้ามากอดไว้แน่นด้วยความรักล้นหัวใจ ดองเฮตอนนี้เขาคงสับสนกับความรู้สึกของตัวเองอย่างมาก แต่ฮยอกแจเข้าใจ เขาจะไม่บังคับดองเฮ เขาให้ดองเฮเป็นคนตัดสินใจทุกอย่าง แม้ว่าการตัดสินใจของดองเฮ เขาอาจะเป็นคนคนนั้นที่ต้องจากไป....
"ขอบใจนะ" ดองเฮตอบแล้วกอดตอบฮยอกแจ ชายหนุ่มหลับตาลงแล้วค่อยไจูบริมฝีปากฮยอกแจอย่างแผ่วเบา เขาคิดว่าเขาตัดสินใจได้แล้วสิ เมื่อมีวันที่ฝนตก ก็ต้องมีวันที่ฟ้าใส มันถึงเวลาแล้วของวันใหม่ของชีวิตเขา
คนเรามักจะผิดสัญญา เพราะเหตุผลที่คนเราต้องสัญญาเพราะความไม่แน่นอนของตัวเอง หากเพียงเรามั่นใจและแน่ใจแล้ว คำว่าสัญญาก็คงไม่มีความหมายใดๆที่ต้องใช้มัน แล้วคุณล่ะวันนี้สัญญาอะไรกับใครไปหรือเปล่า ถามใจตัวเองดูซิ ว่าทำไมคุณต้องสัญญา
"นายทำถูกแล้วคิบอม" เสียงของคนคนนึงพูดแล้วจับมือคิบอมก่อนจะเดินจากไป.....ท่ามกลางเสียงฟ้าร้องที่เตรียมบอกว่าถึงเวลาแล้วที่ฝนจะตกอีกครั้ง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
คุยกันนิส*
ขอบคุณมากๆค่ะ ที่อ่านอย่าลืมอ่านตอนต่ไปนะ แค่ สองตอนจบงับ
คือ เป็น Illusion+Mirage อ่ะงับ แต่แบ่งมิราจออกเปง 3 ตอน ฝากเม้นท์ด้วยน้างับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น