คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2
โน้เป็นื่อเล่นวินทร์ าวเป็นื่อเล่นเนรา เธอับเาเป็นเพื่อนร่วมเรียนสาาเียวันในมหาวิทยาลัย วินทร์มีีวิเรียไ้ว่าสมบูร์แบบ รูปร่าหน้าาี ลา เ็มไป้วยอารม์ัน รวย มีแฟนสวย เพื่อนๆ รั
ส่วนีวิเนราึ้น้นเหมือนะี แ่แล้วลับเว้ว้าัว่าวหลุลอย พ่อแม่เสียอนอยู่ปีสอ ีที่ไ้ทุนารศึษาอาิวินทร์มา่วยเหลือ
หน้าาเธอ หาัอันับแล้วอยู่ในเ์มาราน ไม่สวยนามีหนุ่มแปลหน้ามาอเบอร์ ยัพอมีหนุ่มวนไปูหนัินไอิมบ้าปีละรั้สอรั้
เนราเยิ หาัวเอเป็นาวไ้ เาเป็นเือน ส่อแสสีเินยวให้เย็นใ ลาืนอวโมระ่าฟ้า เหมือนสัมผัสไ้แ่เอื้อมไม่ถึ เพราะเือนอยู่สู ไลลิบ
าวที่เป็นนอย่าเธอึไ้แ่แหนมอเาอั้บ่า มันเป็นเพียอาารปลื้มนหล่อ หาวันหนึ่เือนไม่เลื่อนมาใล้ เาและเธอำ้อับลุ่มรายาน้วยัน
เนราที่เพิ่เสร็านศพพ่อแม่มาเรียน้วยอารม์หหู่ พ่อแม่ทำประันปิหนี้บ้านไว้็ริ แ่หัลบลบหนี้แล้วเินไม่พอให้เธอเรียนบแน่
ระหว่าำลัเหม่อลอย วินทร์็มาอยู่ร้าม
“าวโอเไหม”
ำถามสั้นๆ ่ายๆ ระแทใเธออย่าั เนราำไ้ว่าัวเอนั่ร้อไห้่อหน้าเา ...็ในสายาเธอิว่าเห็นเานเียวล่ะนะ วินทร์ส่ทิู่หลายแผ่นให้เธอ ่อนเล่าเรื่อทุนารศึษา
“าิเราเาฝันไม่ี อยาทำบุสะเาะเราะห์ แ่ไ้อะไรที่เป็นประโยน์ยืนยาวเลยะให้เป็นทุนารศึษา าวลอยื่นเรื่ออูสิ”
เนรายื่นอแล้ว็ไ้ริๆ เธออบุวินทร์เสียมามาย
“ไม่เห็นไร าิเราเห็นุสมบัิาวรบรใ เลยใหุ้
วันนั้นอไม้น้อยๆ ไ้เริ่มเิบโในใเนรา โยมีวามปลาบปลื้มเป็นน้ำหล่อเลี้ย ปุ๋ยั้นีือเรื่อราวอเา ่อนเหี่ยวล้วย่าวเามีแฟน และอออออผลเป็นวามสัมพันธ์ั่ว้ามืน ึ่นำวามร้าวรามาสู่เธอ
เนรายัำแววาเาในเ้าวันนั้นไ้ เย็นา ห่าเหิน ไว้ัว ิว่าวามเป็นเพื่อนสิ้นสุแล้ว แ่ทำไมลายเป็นเาและเธอเป็นแฟนัน
เธอใ้เวลาิเรื่อนี้ทั้วันนสมอสับสนไปหม เย็นย่ำะวันล้อยัว้นเหุ็ลับมา ไหล่สะพายระเป๋าเป้ มือถือล่อนมเ้
“ินอาหารโรพยาบาลหลายมื้อผมลัวาวเบื่อเลยื้อมาให้”
รีมบนเ้สรอว์เบอร์รี่อเ้ว่าฟูแล้ว ใเนราฟูยิ่ว่า วามอาทรนี้มีแ่เธอนเียว ไม่้อแบ่ปันับเพื่อนนอื่นเหมือนสมัยมหาวิทยาลัยที่เาื้ออมาเลี้ย
“หมอะให้ออาโรพยาบาลเมื่อไร”
เธอถามแ้เ้อ รู้สึัวเอัะมอเามอไปแล้ว วินทร์หยิบรีโมทโทรทัศน์มารอ
“วันพรุ่นี้”
ไลู่รายารทีละ่อ เมื่อเห็นไม่มีอะไรน่าสนใ ็วาืนลับให้บนเีย เปิเป้หยิบโน้บุออมา เธอาว่าเาทำาน สัเาหัวิ้วมวเร่ เธอละเลียทานเ้หวานละมุน าลอบพินิเา
เนราเป็นแฟนับเาริๆ นะหรือ ใรเป็นนอเป็นแฟน่อน บันเป็นแฟนั้นไหน อยู่้วยันหรือแยบ้าน
“เ้อร่อยมาเหรอ ไว้ผมะื้อให้ใหม่
วินทร์ทัเมื่อเห็นเนราใ้ส้อมวาอาาศบนระาษในล่อเ้มาหลายรอบแล้ว
“อืม...อร่อยี”
เธอสะุ้นิๆ หันเหบทสนทนาุยเรื่ออื่น
“ว่าแ่นายเห็นมือถือันไหม”
“อนพาาวมาโรพยาบาลมัวแ่รีบ ไม่ทันไ้สัเอะไร ไว้ผมะไปหาให้อีที”
วินทร์ละสายาาอมพิวเอร์ วามันลบนโ๊ะ ลุึ้นเินมาหาเธอ เาหยิบล่อเ้ไปทิ้ถัยะ และพับโ๊ะทานอาหารให้เธอ
ริยาเานุ่มนวลไปหม ยามหยิบับอะไร วินทร์สวมเิ้าวพับแนถึ้อศอ อปลระุมเห็นแผอล่ำวับแวบ ลิ่นัว็หอมเหมือนลิ่นฝนใหม่
“าวมอผมทำไม อยาไ้อะไรเหรอ”
อยาไ้นาย เอ๊ย! เนราส่ายศีรษะเรียสิ
“เปล่า ไม่ไ้มอ”
“นบานโหแล้วหูะแ”
เธอยมือึ้นปิหูอัโนมัิ ิในใว่าไม่ใ่แ่หูแล้วล่ะที่ะแ
“มอผมนานๆ เี๋ยววามหล่อืหม”
“หลัวเอ มันมีรส้วยหรือวามหล่อน่ะ”
เอาล่ะ! เธอำลัะเพลี่ยพล้ำเา วินทร์ับไ้ว่าเธอสนใเามา แ่เนราไม่ยอมเยให้เสียหน้าไปเปล่าๆ
“แล้วาวอยาิมไหมล่ะ”
มือแ็แรเยาเนราึ้น สบแววาที่มามั่นเสียเหลือเินอเา เธอรู้สึอึอั ในอะระเบิ หายใทามูไม่ทันนลายเป็นเผยอปา
“ะว่าไปผม็ยัไม่ทันไ้ิมเ้เลย ไม่รู้หวานสัแ่ไหน”
และแล้วเือน็เลื่อนมาใล้ แนบิสนิทแน่นาวบนินเ่นเธอ เนราเยูบรั้เียวในีวิ รสไม่หวานเหมือนนิยายรั แ่อ่อนนุ่ม อุ่น เือลิ่นเหล้า ูบที่อีฝ่ายไม่เห็นพ้อ้วย
นั่นเป็นรั้แรที่ไ้สัมผัสริมฝีปาผู้าย เธอำไ้ถึวามแ็แร่อเาและวามอ่อนนิ่มอเธอ อุหภูมิที่ทิ้รอยอ้อยอิ่ระหว่าผิวทั้สอ ใน่อท้อปั่นป่วนเหมือนมีผีเสื้อสัล้านัวระพือปีอยู่้าใน
ูบเียวเป็นุเริ่ม้นอุบวามสัมพันธ์ันเพื่อนระหว่าเธอับเา และูบสอที่ไม่ทันั้ัว เธอสะุ้ ้นเลยอบเียไปเินรึ่ ีที่วแนวินทร์รัรอบไว้ทัน
“นมเ้หวานริๆ ้วยแฮะ”
วินทร์เลียริมฝีปา เหมือนเ็อาลัยอาวร์รสื่นอน้ำาล
“นายทำ ทำไม”
เธอรู้สึเหมือนอยู่ในนิยายสัเรื่อ ประเภทนาเอโนลัูบ อยาบแ่สภาพร่าายไม่เอื้ออำนวย วาที่แหนมอเานั้นมีน้ำลอหน่วย สอมือยืนัวออาวแนรัแน่นเหมือนูเหลือมรัเหยื่อ
“ไม่รู้สิ ้อมีเหุผล้วยเหรอ” ูเหลือมเอ๊ย! วินทร์อบหน้าาย
“แล้วมาูบันทำไม”
“... ็เราเป็นแฟนัน” เาพึมพำอยู่เรือนผมยุ่ๆ อเธอ
“แ่ไม่ใ่ให้มารุ่มร่ามแบบนี้”
“ใ้ำเยั”
“นายอย่ามาลวนลามัน”
“แรนะนั่น ฟัแล้วเหมือนผมเป็นพวโริ” เาะั ทำเสียฮึ ในลำอ
“็ใ่ไหมล่ะ นายทำอะไรโยันไม่ยินยอม”
เนราพยายามเปลี่ยวามรู้สึอยาะร้อไห้เป็นฮึสู้ ไม่สนล่ะว่าเธอับเาะนี้มีสถานะเป็นอะไรัน แ่เธอวามำเสื่อม วรไ้วามปลอภัย ทั้ทาร่าายและิใ
“ห้ามแะ้อันอี”
วินทร์ปล่อยวแนหลวมๆ มอเธอนิ่ ้วยสายาที่อ่านไม่ออ
“หมายถึ ันยัไม่พร้อม วามทรำยัไม่ลับมา มันสับสนไปหม”
เนราโน้มน้าวให้เาเื่อ ามสมอะิไ้ ใุ้มๆ ่อมๆ เหมือนัน ลัวเาะโรธ ็อนนี้เธอยัพึ่เาอยู่นะ
“ผมเ้าใ ผมอโทษ”
วินทร์ถอนหายใยาว ลุึ้นาเีย ปล่อยเธอเป็นอิสระ ัท่านอนและลุมผ้าห่มให้
“พัผ่อนะเถอะ พรุ่นี้ผมะมารับ”
วินทร์ลับออไปพร้อมับอาารปวหนึบในศีรษะ นเธอ้ออยาแ้ปวาพยาบาล ่อย่วยบรรเทานหลับ ในฝันเนรานั่อยู่บนม้านั่ใุ้้มเฟื่อฟ้าสีมพูสหน้าบ้าน ใรบานับมือเธออยู่ เนรารู้สึอบอุ่น ปลอภัย่อนภาพะ่อยๆ เปลี่ยนไปเป็นวินทร์ในุนัศึษา และแววาห่าเหินเหมือนในเ้าวันนั้น เนราสะุ้ื่น แล้วหลับไม่ล น้ออยานอนหลับอีรอบ นั่นแหละเธอึหลับลึนไม่ฝันอีเลย
หมอให้เนราออาโรพยาบาลในวัน่อมา วินทร์เอาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยน ในนั้นมีบราเียร์สีฟ้าและาเในสีเียวันลายุ ยิ่อย้ำวามสัมพันธ์ลึึ้
เารู้ว่าเธออบสีอะไร เาเ้านอออในบ้านระทั่รู้ัู้เสื้อผ้าในห้อนอน แ่เธออนนี้สิ รู้ัเาแ่ในนามเพื่อนและนที่แอบรั
ไม่เอาละ... เธอะไม่ิมา ให้สมอฟื้นฟูัวเอ หมอบอเอนี่ว่าวามทรำเธอ้อลับมาสมบูร์พร้อมในสัวัน เนราปลอบัวเออย่ามีวามหวั
วินทร์ยัอบรถสปอร์เหมือนเิม ราวนี้เปลี่ยนาสีแเป็นำายี่ห้ออิาลีเป็นเยอรมัน เาไม่ไ้พาลับบ้าน รถันามเลี้ยวเ้าอนโหรูแห่หนึ่
“นายพาันมาที่ไหน”
เธอเหลียว้ายแลวาลอทาที่เาับึ้นลานอรถ มีรถออยู่ไม่ี่ัน ล้วนเป็นยี่ห้อแพๆ ไม่่อยเห็นวิ่บนท้อถนน
“อนโผม” เาปลล็อเ็มันิรภัยัวเอ แล้วเอื้อมมาทำให้เธอ้วย
“าวยัไม่แ็แร อยู่ที่นี่สะวว่า”
“ันอยาลับบ้าน”
“ที่บ้านห้อุอยู่ั้นบน เินึ้นลลำบา เิเป็นอะไรึ้นมาะทำไ”
“ันโทรบอนาย็ไ้” เธอพยายามหาเหุผล
“ถึอนนั้นะใ้โทรศัพท์ไ้เหรอ”
“แล้วถ้าันเป็นอะไรอนอยู่ที่นี่ ระหว่านายไปทำาน” เธอยัไม่ยอมแพ้อยู่ี
“อย่าน้อยผม็ลับมาเอพาส่โรพยาบาลไ้เร็วว่าบ้านาว”
ระหว่าทาเธอเห็นแล้วว่าอนโเาอยู่ในเมือ ใล้ทั้สรรพสิน้าและรถไฟฟ้า โรพยาบาล็อยู่ไม่ไล
ผิับบ้านเธอ อยู่านเมือ เียบสบ ห้าที่ใล้ที่สุ้อับรถไปประมารึ่ั่วโม โรพยาบาลไม่้อพูถึ ับไปห้าสิบนาทีอย่า่ำ
“นอื่นเาะิยัไที่เราอยู่้วยัน” เนราพยายามหาเหุผลอื่นมานไ้
“ะิยัไ็่าเา ถ้าาวเป็นอะไรไป นอื่นไม่ไ้มา่วยูแลเสียหน่อย”
็รินั่นแหละ เธอป่วยั้หลายวัน มีแ่วินทร์มาูแล
“แล้วัน้ออยู่ที่นี่นานแ่ไหน”
“สัสออาทิย์ หลัไปฟอลโลว์อัพอาารับหมอ่อยิเรื่อนี้ันอีที”
วินทร์หยิบระเป๋าเินทาใบย่อมออมาาเบาะหลั ไม่้อบอ็รู้ว่าเป็นอเนรา เพราะพลาสิสีเทาเ้มูไม่เ้าับบุลินถือเอาเสียเลย
อนโมิเนียมวินทร์เป็นห้อเพ้นท์เฮ้าส์ มีหน้า่าว้ามอเห็นวิวแม่น้ำเ้าพระยา ห้อรับแมีโฟายาวและโทรทัศ์อให่ ประูห้อ่าๆ เป็นไม้แ็แร ยเว้นประูระสีุ่นที่เาว่าเป็นรัว
“าวใ้ห้อนี้นะ”
เาเปิประูเ้าไปในห้อนอนที่มีเียเี๋ยว ลุม้วยผ้าห่มสีเทา ้าันเป็นโ๊ะหัวเีย ถัไปเป็นู้เสื้อผ้าแบบบิลท์อิน
“ห้อผมอยู่้าๆ มีอะไรเรียไ้ หิวไหม เี๋ยวสั่อาหารมาินัน าวอยาินอะไร”
ความคิดเห็น