คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เรื่องที่ 1 สมการ
้าบ้านเธอมีนลับมาอยู่แล้ว บ้านรั้วิันมีอาาเว้าให่ สนามห้าเียวและรัศมีวามรวยับา เธอำไ้ลาๆ ว่า้าบ้านย้ายไปอยู่่าประเทศ
“ลับมาแ่ลูายนเียว เห็นว่าไ้านเมือไทย”
แม่เล่าบนโ๊ะอาหาร เธอนิ่วหน้าเมื่อนึถึลูายบ้านนั้น ...ใส่แว่นหนาเอะ ผอม ี้โร
เาเยสอนหนัสือวิาิศาสร์ให้เธออนเ็ โยเพาะเวลาสอบไม่ผ่าน
“สมอเธอวิวันาารไม่เ็ม หยุอยู่่วเป็นเอปป์”
ในวัยเ็เธอพาื่อนไม่รู้ว่าโน่า
เาเป็นัวเปรียบเทียบับเธอเสมอ เาีอย่าโน้น ...ีอย่านี้ เรียนเ่ มารยาทาม แ่ทีับเธอล่ะ็่มเอา ...่มเอา
อนรู้ว่าเาย้ายไป เธอใหายอยู่บ้า เพราะถึอย่าไรเานับว่าเป็นเพื่อนผู้ายน้อยนนัที่มีอยู่ แ่วามโล่สบายใว่าะไม่ถูเปรียบเทียบมีมาว่า
“สวัสีรับ”
น้าบ้านึ่มาทัทาย ไม่ไ้ผอมแห้ หัวโ ี้โรอย่าิ ลับเป็นหนุ่มผิวาวสูให่ สวมแว่น ท่าทาสมาร์ท
“พี่เาบ็อเอร์มาเป็นอาารย์สอนอยู่เมือไทย”
แม่เอ่ยถึื่อมหาวิทยาลัยเธอ
“พอีเลยน้อ็เรียนอยู่นั่นเหมือนัน”
แม่ยัแนะนำ่อ เาเพียอมยิ้มเล็ๆ
“ไปอยู่เมือนอั้นานไม่มีแฟนฝรั่ผมทอสวยๆ บ้าเหรอ”
พ่อสัพยออย่าอารม์ี
“ไม่หรอรับ ...ผมมีนปัใอยู่”
สำนวนโบราเยสุ เธอแอบย่นมู หลัานั้นเาแวะเวียนมาเป็นเพื่อนโหมารุับพ่อเธออยู่บ่อยๆ
“ยัเหมือนเิมเลยนะ”
เาทัเมื่อพบันามลำพัในห้อรับแ เธอมันอนเอเนอ่านหนัสือเรียนวิาวรรีอยู่เสมอ
“เลือเรียนอัษรเหรอ”
เาปรายาูหนัสือเรียนอบนโ๊ะ เธอเม้มปานึ่อนแะในใ
ใ่สิ! เาิว่าวิาเธอเรียน ร่ำรึ ไม่ทันสมัยเหมือนวิทยาศาสร์อย่าัวเอบมา
นเ่้อเรียนวิทย์ นลาๆ หรือไม่เ่้อเรียนศิลป์ เธอเห็นเป็นวามิล้าสมัย
“เรียนอัษร แสว่าเ่ภาษา มาเล่นสแรปเบิ้ลันไหม”
ำวนฟัูเป็นมิร แ่ะให้นเรียนภาษาอัฤษในเมือไทยมาลออย่าเธอ เล่นแ่ับนบนออย่าเานะหรือ ...ท่าะบ้า แ่แล้วเธอ็บ้าไปริๆ ยอมรับำเา
เพราะสายาวับๆ แววๆ แบบ
“ผมรู้ทันุ”
ทำให้เธอเิอาารฮึ อยาลอีับเาสัั้ ผลือแพ้ลอ...
“ุอ่อนอุือ... มีอะไรแสออทาสีหน้าหม”
เาวิาร์ันึ่ๆ หน้า ะบอว่าเธอเป็นพวอ่าน่ายไม่เ็บอารม์ั้นละสิ
สรรพนามเรียเธอเปลี่ยนไปแบบสุภาพ แ่เธอรู้สึว่าเายัเป็นาแว่นหัวโ ...ปาร้าย ...อบว่าเธออยู่ี
“แ่ีแล้วล่ะทีุ่ไม่ไ้เป็นผู้าย ุสมบัินี้ะีเมื่ออยู่ับผู้หิ”
เาเปรยลอยๆ เธอีวามหมายไม่ออ เาอยู่เมือนอนานนเวลาพูอา้อแปลไทยเป็นไทย
เธอื่นสายในเ้าวันหนึ่ อาารย์เลื่อนเวลาสอนเร็วึ้น มีเธอนเียวรู้้าเพราะหลับยาวไม่ไ้สนใมือถือ ว่าะเห็นไลน์เพื่อนอีที็แทบไม่ทันแล้ว เาับรถออมาพอีอนเธอะเินไปรอรถเมล์
“ึ้นมาสิ ะไปส่”
แม้ะไม่อบเาปานใ แ่สถานาร์ุเิน เธอทิ้วามั้อหมอใไป่อน
“อบุ่ะ”
เธอเอ่ยะรีบุลีุอออารถเา หนัสือหลายเล่มหอบมาร่วระัระาย
“ระวัหน่อยสิ”
เา่วยเ็บ เธอรีบาลีาเหลือไปเรียนทันที นเมื่อเลิแล้วเธอพบวามริบาอย่า อๆ เธอหายไป อสำั…
“อนหนัสือัน ุเห็นอะไรอันหล่นไหม”
เธอถามอนเามาบ้าน ยามเินสวนันบนทาเินปูหินาบลายาว เาเลิิ้วเอียอเล็น้อย
“เปล่า”
เธอถอนหายใ สสัยอะสู อุส่าห์ประิษ์ ประอยแทบาย
“สิ่อไม่เห็น ผมเห็นแ่รูปภาพ”
เธอาลุเมื่อไ้ยิน ใบหน้านัวสูเรียบเยมอเหมือนำลัำหนิเ็ทำวามผิ
“อัน่ะ อืน”
มือาวให่ล้วเ้าไปในระเป๋าาเท่าทาใ้วามิ
“อืนเถอะ่ะ มัน่อน้าะ…สำั”
“ผมว่าไม่่อยีเท่าไหร่นะผู้หิในวัยเรียน ะพรูปอผู้ายไว้ เาเป็นนรัุเหรอ”
“เรื่ออันไม่เี่ยวับุ”
เาำลัไล่้อน เหมือนรูอาารย์ไล่้อนเ็ เธอโแล้ว เป็นผู้ให่ ารมีรูปายที่พึใและแอบถ่าย้วยฝีมือนเอเ็บไว้สัใบสอใบะเป็นไร แม้เานนั้นไม่รู้ว่าเธอแอบอบ็าม
“ผมะืนให้ รอสัรู่”
เาเินลับไปในทิวรั้ว้นไม้ สัพัหนึ่ลับออมาพร้อมระาษ
“ผมอุส่าห์เ็บไ้ ็วรมีสินน้ำใบ้า”
ระาษแผ่นนั้นยื่นมารหน้า เธออ้าปา้า เาะเอายัไันแน่
“แ้สมารนี้ให้ไ้่อน แล้วะืนอให้”
บนระาษเียนัวเลยึยือ เธอมออย่าไม่เื่อสายา
“2x^2 - 2lxly + y^2 = 16”
“ันไม่ทำ”
เสียเธอลอไรฟัน เาพยัหน้ายิ้มๆ
“ั้น็ไม่เป็นไร ถ้ารูปอุไม่สำั”
เธออยารี๊ใส่เานั รูปนั้นเป็นรูปแอบถ่าย เธอบรรเลือมุมและรอวันรุ่นพี่วิศวะรูปหล่อเินผ่านมา เพื่อะถ่ายเาเพีย็อเียว ...รูปนั้นสวยที่สุ
“แ้สมารนเียวนะ อย่าให้ใรเห็น แล้วเอาำอบมาบอผม”
เาสำทับ่อนเินัวปลิวไป เธอฮึฮััใ พยายามแ้แล้ว้วยพื้นานวิาิศาสร์อันน้อยนิที่มี แ่็ยัไม่รู้ำอบ…น้อพึ่ัว่วย
รุ่นพี่ใส่แว่นวิศวะผู้แ่เรียนอีนอเธอ รับระาษไปู เียนอะไรยุยิ
“ำอบว่ายัไ”
เธอเร่เร้า นึหน้าาแว่นหนุ่มนัเรียนนอ้าบ้านเวลารู้ว่าเธอถอสมารไ้
ทำหน้าเหวอแน่ๆ แ่ิ็สนุแล้ว เธอไม่สนใำเือน ...ให้หาำอบเอและอย่าให้ใรเห็น
รุ่นพี่มอหน้าเธอสลับับระาษ ลุ่มนัศึษาายวิศวะเป็นเพื่อนร่วมห้ออนถอสมารเินมาลุ่มให่ รวมถึรุ่นพี่หนุ่มหล่อในฝันอเธอ้วย
ระาษส่่อไปเรื่อยๆ หลายนอุทานออมาอย่าทึ่ั ...แสว่าสมารออีานั่นยามาริๆ
“เี๋ยวสิอย่าเพิ่ส่ไป บอหนู่อนสิพี่ ำอบืออะไร”
รุ่นพี่สวมแว่นว้าระาษลับมาืน
“ะฟัำอบ่อนหรือว่าะูพล็อราฟ่อนล่ะน้อ”
เธอเลืออย่าแร ำอบสำัที่สุ ะไ้เอาไปอเาให้หน้าหายว่าไม่ใ่เาเ่เรื่อพวนี้อยู่นเียว ำอบเป็นัวเลำนวนหนึ่ เธอรีบไว้บนระาษ
“ส่วนพล็อราฟ ็อยู่นี่”
รุ่นพี่ทำท่าะระาษยื่นืนให้ ทว่ายั้มือเอาไว้่อน
“อบพี่หน่อยสิ นให้สมารนี้เป็นผู้หิหรือผู้าย”
นถือระาษหรี่ามอ
“ผู้าย่ะพี่ เาะะลอภูมิ หนูเลยมาหาำอบ”
รุ่นพี่ยืนอยู่ในนั้นมอยิ้มๆ ่อนระาษแผ่นนั้นลับสู่มือเธอ และาเห็นเ็มา
“ำอบน่ะ อย่าลืมเอาไปบอเา้วยล่ะ”
เสียโห่ฮาัลั่น พร้อมับอาารอ้าปาเหวออเธอ…
ความคิดเห็น