คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1
ภาพแรที่่อยๆ แ่มัในสายาเนราือ แสไฟสว่า้าาหลอฟูลออเรสเน์ในห้อาว เธอระพริบาถี่ๆ ศีรษะหนัอึ้ อแห้เหมือนนหลในทะเลทรายมานาน
เมื่อสายาินับแสึเห็นสภาพห้อ เธอนอนบนเีย มีวน้ำเลือแวนเหนือศีรษะ สายเล็เรียวอมันมาหยุอยู่ที่ลาแนวา ทีแริว่านเออยู่ลำพั แ่เหลือบเห็นประูระั้นระเบีย ใรบานยืนอยู่้านนอ
“มีใรอยู่บ้าะ สวัสี่ะ”
อยาลุ แ่น้วยเนื้อัวระบมไปหม ไ้แ่ส่เสียทั ประูเลื่อนเปิ เผยให้เห็นสมาิร่วมห้อ วินทร์! เนราอ้าปาเหวอ
“ะเอาอะไรเหรอ เี๋ยวเรียพยาบาลให้”
เาเินมาปุ่มเหนือหัวเีย
“นายมาอยู่ที่นี่ไ้ยัไ แล้วันล่ะมาอยู่ที่นี่ไ้ยัไ”
ำถามยิรัวเร็วเือบเท่าัหวะารหายใถี่ระทั้น
“ุล้ม หัวฟาระถา้นไม้ ผมพามาโรพยาบาล”
สรรพนาม็เปลี่ยนไป าที่เยเรีย “เธอ” ลายเป็น “ุ” ท่าทีเย็นาเปลี่ยนเป็นห่วใย
“หลับไปสอวันเ็มๆ”
“แล้วนายไปเอันหัวฟาระถา้นไม้ไ้ยัไ ไหนบอว่าเราอย่าเอันสอ่อสออี”
วินทร์มวิ้ว
“อย่านี้แฟนนายะิยัไ”
เามอพินิเธอแปลๆ
“แล้วเพื่อนๆ ล่ะ มีใรรู้ว่าันป่วยหรือยั ไปเรียมาหน่อย ะไ้ไม่ลายเป็นว่าเราอยู่้วยันสอ่อสอ”
“ุป่วยนะ ไม่มีใรมาิมาหรอ”
“เพราะิน้อยนี่แหละถึไ้เิเรื่อไ อร้อล่ะ เรียใรสันมาเถอะ อย่าน้อย็มาเป็นพยานว่าเราไม่ไ้อยู่ันามลำพั”
อาารหนัอึ้ในศีรษะเปลี่ยนเป็นปวุบๆ
“นายะไ้ไม่มีปัหาับแฟน”
“ุห่วนอื่นมาว่าัวเออีแล้ว”
“ันห่วัวเอมาว่า ไม่อยาโนแฟนนายที่ื่ออะไรนะ ...เออ ใ่ ื่อแหัอ”
วินทร์หรี่า
“แฟนผมื่ออะไรนะ”
“็แไ”
ใเ็บแปลบ เาะให้ย้ำื่อเ้าอหัวใัวเอทำไมหลายรอบ
“าว วันนี้เือนปีอะไร”
“หือ”
“อบมาเถอะน่า”
“ยี่สิบสี่เมษาสอห้าห้าเ็”
พยาบาลุาวสาวเท้าเ้ามาในห้อ เนราหน้าเหรอหรา ะวินทร์บอ
“ผม้อารพบหมอ ่วนที่สุรับ!”
แล้วเา็หายลับสายาไปท่ามลาสีาวอห้อและุพยาบาล หมอเ้ามารวและถามประวัิเธอ สลับับถามเรื่อทั่วๆ ไป ีวิส่วนัวในมหาวิทยาลัย านที่อยาทำ ่อนะลับออไป ปล่อยเธอไว้ับวามเียบในห้อ
“มีใรเห็นโทรศัพท์มือถือันไหมะ”
เนราเรียพยาบาลอีรั้
“ไม่ทราบสิะ ปริอส่วนัวผู้ป่วยะไ้รับืนวันที่ออาโรพยาบาล่ะ”
“ันมีเรื่อที่ำเป็น้อใ้ริๆ ่ะ ะิ่อฝ่ายไหนไ้บ้า”
“ั้น้อให้าิไปเ็นรับที่ั้นล่า่ะ”
เธอมีเสียทีไหนันล่ะาิที่ว่านั่น ้อรอวินทร์ เาเป็นวามหวัเียว ที่เธอไม่อยาะหวัเอาเสียเลย
วินทร์ลับมาในอีหลายั่วโม่อมา เาเปลี่ยนุใหม่เป็นเิ้าวทับ้วยสูทสีเทา ัวเาหอมเหมือนลิ่นฝนาๆ นเนราอาย ้วยัวเธอมีแ่ลิ่นยา
“นาย่วยโทร.ามเพื่อนนอื่นให้ันหน่อยสิ”
“ทำไม”
“เราะไ้ไม่อยู่้วยันสอ่อสออี”
สถานาร์แบบนี้แหละที่พาไปสู่ “เรื่อนั้น” นเาและเธอมอหน้าันไม่ิ
“ุป่วยอยู่นะ”
วินทร์เลื่อนเ้าอี้ลมมา้าเีย แล้วนั่ล
“ันอยาลับบ้าน”
เาสบ ่าับเธอที่ใเ้นแรนลัวมันะหลุาั้ว
“หมออูอาาร่อน”
“ันเป็นอะไร”
เธอยับัวไปอยู่นละฝั่เียับเา วินทร์หลุบเปลือาล นาหนาเป็นแพนเธออยายื่นนิ้วไปไล้เล่นเหมือนัรั้่อน ลับมาๆ เนราบอัวเอ ถ้าไม่อยาเสียใ้ำสอ
“หมอบอว่าุวามำเสื่อม มันหยุอยู่แ่วามำสมัยมหาวิทยาลัย”
“ห๋า”
เธอี้หน้าัวเอ ย้ำับเาว่านี่เรื่อริใ่ไหม วินทร์พยัหน้ายืนยัน
“ิว่าเรื่ออย่านี้มีแ่ในละระอี”
“แล้วนี่ผ่านมาี่ปีแล้ว หมอบอไหมวามำันะลับมาหมเมื่อไร”
“อนนี้ผ่านมาหปี”
วินทร์ทำหน้าปั้นยา เาำลััสินใบาอย่า
“หมอบอว่าวามทรำทั้หมะ่อยๆ ลับมา ระบุเวลาแน่นอนไม่ไ้”
เธอไ้ยินแล้ว่อยโล่หน่อย
“แล้วนายมาเอันล้มหัวแไ้ยัไ”
ห้อเียบไปรู่ วามอาาศหนัๆ ลอยวนเหนือเาและเธอ เวลาหปีวินทร์เปลี่ยนไปมา ไม่ใ่นัศึษาหน้าใส เรื่อหน้าบึบึนเ้มึ้น มีไรหนวเียวาๆ บริเวแ้มและเหนือริมฝีปา ระหว่าิ้วปรารอยย่นาๆ แบบนิมา ส่วนเธอ็เปลี่ยนไปมาเ่นัน าเ็สาวหลายเป็นหิสาว แ้มป่อลายเป็นเรียว ผิวาวึ้นและผอมล
“เราเป็นแฟนัน”
เนราเบิาเท่าที่รอย้ำบนเปลือาะเอื้ออำนวย ปาห่อเป็นรูปัวโอ
“เป็นไปไม่ไ้”
นานพอูว่าเธอะหาเสียัวเอเอ ึ่็แหบแห้เสียเหลือเิน
“นายะมาเป็นแฟนันไ้ยัไ”
เธอพยายามนึ ้นลึลไปในวามทรำ แ่ไ้ลับมาเพียอาารปวี๊ที่ำเริบึ้นน้อยมือแะศีรษะ
“อย่าเพิ่เรีย หมอบอว่าหัวุระทบระเทือน วามทรำบาส่วนหายไป”
และเป็นบาส่วนที่สำัสุๆ เสีย้วย
“นายเป็นแฟนับแอยู่นี่”
“ผมเลิับเานานแล้ว”
วินทร์เล่าเหมือนำลับอว่าไปื้ออ ไม่มีอาารหวั่นไหวเมื่อพาพิถึวามรัรั้เ่า
“ันเป็น้นเหุหรือเปล่า”
เายิ้มเห็นไรฟัน
“เปล่าหรอ มันมีหลายสาเหุ อย่าไปิถึเรื่อนอื่นเลย พัผ่อนเถอะ”
ในสายาเนรา วินทร์รัแฟนเามา เห็นไ้า “ืนนั้น” ที่เาร่ำรวเรียื่อเธอเสียหนัหนา
“แล้วเรามาบันไ้ยัไ”
วามสสัยใร่รู้ะุยผ่าน่อท้อ เลื่อนึ้นายในวา เหื่อึมทั้อยู่ในห้อปรับอาาศ ใ่อรอำอบาปาเา ที่นานเหมือนั่วัปั่วัลป์
“มันไม่ไ้เิแอิเนท์ระหว่าเรา แบบว่า ...ันท้อหรอนะ”
เธอเาำอบแบบล้าๆ ลัวๆ ราวนี้วินทร์หัวเราะัพรื เธอหน้าร้อน อายนอยาุหน้าเ้าผนั ็แหม ...นี่มันเป็นมุลาสสิที่ทำให้ผู้หิบ้านๆ ับผู้ายรวยๆ อย่าเา้อระไพลอยโร้อมาอยู่้วยันเียวนะ
“อย่าำสิ! ันีเรียสนะ”
“ุไม่ไ้ท้อ”
เนราพ่นลมหายใยาว สบายใไปเปลาะหนึ่
“ผมลับมาาอเมริา เอุ เรา่าไม่มีใรเลยบัน”
“่ายนานั้นเียวเหรอ”
เธอำไ้ว่าวินทร์่อนมาบับแฟน ...หมายถึน่อนที่เลิันไป่อนะมาบับเธอ เามีสาวๆ รุมล้อมหน้าล้อมหลั เรียว่ามีให้วไม่ไ้า และสวยๆ ทั้นั้น ไหเามาเลือเธอล่ะ
“ารที่นเราะบันเป็นแฟนมัน้อยาสัแ่ไหนันเียว”
เนราไม่เยนึฝันว่าสัวันหนึ่ะไ้มานัุ่ยับเาเรื่อนี้ บนเียโรพยาบาล
“นายับัน่าันมา”
“ผมอบบับนที่อยู่้วยแล้วสบายใ”
เธอแทบละลายับประโยนี้ ะนพู็เสไม่มอา บรรยาาศในห้อเ็มไป้วยวามวยเิน
“แ่ัน็ยัไม่อยาเื่ออยู่ี นายมีหลัานที่เราบันไหม”
วินทร์ล้วโทรศัพท์าระเป๋าาเ ภาพปราบนอเป็นภาพเธอับเาน่าะเป็นานเลี้ยสัอย่าเพราะเาใส่สูทเ็มยศ ะเธอสวมแเาะอสีเหลือนวลสั้นเสมอเ่า ทั้สอยืน้าันแ่ไม่มีใรยิ้ม
“โทรศัพท์มือถือเรื่อเิมผมพั นี่เป็นรูปล่าสุที่เราถ่าย้วยัน”
“ไม่เหมือนนเป็นแฟนันเลย”
เธอเพ่มอภาพนั้น เ็บรายละเอียไว้ทุเม็
“ผมทำใหุ้โมโหนิหน่อย ภาพเลยออมาแบบที่เห็น”
“เราทะเลาะันเรื่ออะไร”
เนราับโทรศัพท์แน่น นรับรู้ถึวามอุ่นาๆ
“ผมมา้า ุเลยโมโห”
“ปริันไม่ใ่นโมโหับเรื่อเล็น้อยแ่นี้” เธอ้าน
“เวลานัันทีไรผมมัไปสายเสมอ รั้นีุ้เลยโมโหมา”
เหุผลพอเ้าใไ้หน่อย
“แล้วันล้มหัวฟาไ้ยัไ”
เธอืนโทรศัพท์ให้ วินทร์รับไปเ็บไว้ที่เิม
“ุรน้ำ้นไม้อยู่ พื้นมันลื่นเลยเิอุบัิเหุ”
ทุอย่าลล็อ ระทั่เธอหมำถาม
“ันอยาลับบ้าน”
“บอแล้วว่าหมอให้อยูู่อาาร่อน ผมะ้าพยาบาลพิเศษูแล่วลาวัน อนลาืนผมะมาอยู่เป็นเพื่อน”
“มะ ไม่้อ็ไ้”
ถึเาบอว่าเป็นแฟนัน แ่เนรา็ยัรู้สึไมุ่้นเย
“นายะลำบาเปล่าๆ”
“ผมเป็นแฟนาวนะ เรื่อแ่นี้สบายมา”
วินทร์ลับมาเป็นนเิมเหมือนสมัยมหาวิทยาลัย หนุ่มี้เล่นผู้มั่นอมั่นใในัวเอ
“บาทีถ้าปล่อยให้ันอยู่นเียว วามทรำอาลับมาเร็วึ้น”
มีแววไหววูบในวา แ่็เร็วนเธอไม่ทันสัเ
“ถ้าอย่านั้น็ไ้”
วินทร์ลุึ้น ยื่นมือึแนเธอมาใล้ เนราที่ไม่ทันไ้ระวััว ึลายเป็นพุ่ร่าระทบอเา
“แล้วผมะมาเยี่ยมใหม่”
ริมฝีปานิ่มอุ่นุมพิหน้าผา วามร้อนแผ่าบริเวเาสัมผัสนเนื้อัวเธอแไปหม
“าวรอโน้นะ”
โอ๊ย! อาารปวหัวลับมาอีละรอ และูเหมือนรั้นี้ะหายยาเสีย้วยสิ เนราราในใ
ความคิดเห็น