ยัยตัวร้าย!! [*NoteApp*]

ลำดับตอนที่ #1 : ยัยตัวร้าย 1*

���������������
�������������

������
����
�มหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองที่เต็มไปด้วยผู้คนทั้งในเมืองและต่างจังหวัดที่ทุกคนต่างใฝ่ฝันที่อยากจะเข้ามาเรียนที่นี่ แล้วพวกเขาก็ทำสำเร็จจนได้มาเป็นนิสิตของที่นี่ ไม่ว่าใครที่ได้เรียนล้วนแต่มีความภาคภูมิใจให้กับตัวเองและครอบครัว

ฉัน "นท� พนายางกูร" หนึ่งในนิสิตของที่นี่และกำลังศึกษาอยู่ปีที่ 3 คณะสถาปัตย์ฯ� ฉันตั้งใจมากที่อยากจะเข้ามาเรียนที่นี่แล้วฉันก็ทำสำเร็จ นับได้ว่าเป็นความสำเร็จอีกขั้นหนึ่งเลยก็ว่าได้

"พี่นท....."


อ๊ะ!!ลืมบอกไปอีกเรื่องหนึ่ง นี่ก็ความสำเร็จอีกอย่างหนึ่งที่ฉันสามารถไปคว้าดาวนิเทศน์ของปี 1 มาครอบครองในฐานะแฟนได้ เขาชื่อ "แอปเปิ้ล" ฉันตามจีบเขาถึง 3 เดือนเลยนะ กว่าจะได้มาเป็นแฟนนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย ยากยิ่งกว่าสอบเข้าที่นี่อีก เหอๆ ก็แอปเปิ้ลเเฟนฉันหน่ะสิเสน่ห์แรงใช่ย่อย ไม่แปลกหรอกที่ใครๆก็ต่างรุมจีบ ทั้งนิสัยดี� หน้าตาดี� หุ่นดี แล้วก็เรียนเก่ง�


แต่ด้วยเสน่ห์ที่ไม่เหมือนใครของฉันก็ทำให้เขาตกลงปลงใจที่จะลองคบกันในฐานะแฟน แต่กว่าจะตกลงก็ต้องพิสูจน์ตั้งหลายอย่าง เพราะเขากลัวว่าฉันจะคบแล้วทิ้งเหมือนคนอื่นที่ฉันเคยทำ ก็คุยแล้วมันไม่ใช่จะคบต่อไปให้เสียเวลาทำไม สู้หาคนใหม่เลยไม่ดีกว่าหรอ
�


"ว่าไงแอปเปิ้ล"


ฉันเงยหน้าจากงานทันทีที่ได้ยินเสียงแอป ฉันมีความสุขมากๆเลยที่มีแอปอยู่ข้างๆกันแบบนี้กับคนอื่นฉันไม่เคยรู้สึกเท่านี้มาก่อนเลย ฉันยอมรับนะว่าอาจจะมีบ้างแต่ก็ไม่เท่ากับความรู้สึกที่มีให้กับแอป


"ทำอะไรอยู่ค่ะ"


แอปเปิ้ลเดินมานั่งตรงข้ามกับฉัน ตอนนี้เรากำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะม้าหินหน้าคณะแอป� ฉันมานั่งรอรับแอปกลับบ้านด้วยกันแล้วก็กำลังนั่งทำการบ้านที่อาจารย์สั่งให้ออกแบบบ้านในฝัน ไม่รู้จะสั่งไปทำไม ทำเหมือนจะสร้างให้ยังงั้นแหละ


"ซักผ้าอยู่มั้งค่ะ"


"อ่อ...ซักผ้าอยู่หรอค่ะ...งั้นฝากซักของแอปด้วยสิพี่นท"


"เอามาสิ...เดี๊ยวซักให้"


"งั้นรอแอปแปปนึงนะค่ะ"


พูดจบแอปเปิ้ลก็ลุกขึ้น� เฮ้ย...อย่าบอกนะว่าจะไปเอาเสื้อมาให้ฉันซักจริงๆอ่ะ คือก็รู้นะว่าฉันพูดเล่น


"หันหน้ามาสิ"


แอปเปิ้ลเดินมานั่งข้างฉันพร้อมกับเอามือทั้งสองข้างจับหน้าให้หันไปทางเขาที่กำลังยิ้มหวานให้กัน แต่ยิ้มแบบนี้มันไม่ค่อยดีเลยสำหรับฉันในตอนนี้


"กวนทีนหรอค่ะ...คุณนท"�


ฉันรับส่ายหน้าปฏิเสธทันที...ไม่ได้กวนจริงๆนะ...ก็แค่พูดเล่นเฉยๆอ่ะ


"ปะ...ป่าวค่ะ"


"หรอค่ะ...โดนซักทีดีไหมค่ะ??"


"ไม่ดีมั้งค่ะ..."


"จะทำอะไรดีน้าาา...??"


พูดจบแอปเปิ้ลก็ทำหน้าครุ่นคิดจนฉันเริ่มรู้สึกหวั่นๆแล้วสิ...เป็นไงหล่ะ...อยู่ดีๆไม่ชอบ...ชอบหาเรื่องเจ็บตัว


"แอปจะจูบพี่หรือจะหอมพี่ก็ได้นะ...พี่ยอมโดนทำโทษ"


"จะบ้าหรอพี่นท"


แอปเปิ้ลปล่อยมือจากใบหน้าฉันทันที...ฉันรู้อยู่แล้วหล่ะว่าแอปไม่กล้าทำหรอก...ดูสิหน้าแดงใหญ่เลย...น่ารักจัง


"คนเยอะแยะไม่เห็นต้องอายเลย"


"ไอ้พี่นท..."


แอปเปิ้ลง้างมือกำลังจะตบฉัน แต่ดีนะที่ฉันเร็วกว่าเลยคว้าข้อมือไว้ทัน��


"ฮ่าๆๆ...กลับกันดีกว่านะ"


เวลาที่ฉันได้แกล้งแอปเปิ้ลทีไร มันทำให้ฉันมีความสุขทุกทีเลย แม้จะโดนตบเป็นบางครั้งก็เถอะ ฉันไม่ได้โรคจิตนะก็แค่ซาดิสนิดหน่อย� ฉันเดินจูงมือแอปเปิ้ลที่กำลังงอนมาที่รถคันหรูของฉัน� ที่พ่อซื้อให้เป็นรางวัลที่สอบเข้าที่นี่ได้







"วันนี้แอปอยากกินอะไร??..."


ฉันถามแอปเปิ้ลเหมือนเดิมทุกวัน คล้ายๆจะเป็นหน้าที่ที่ต้องทำทุกวันมากกว่า คอยกลับบ้านด้วยกัน บางวันก็อาจจะแวะหาอะไรทานแล้วก็เดินเล่นอีกซักหน่อย หลังจากนั้นก็ไปส่งที่บ้าน จนกลายเป็นกิจวัตรประจำวันของฉันไปแล้วหล่ะ� แต่ฉันก็เต็มใจที่จะทำหน้าที่นี้นะ...ตลอดชีวิตก็ยอม


"ไม่กิน!!"


โอ๊ะ...เสียงแบบนี้� นั่งกอดอกแล้วเชิดหน้าไปอีกทางแบบนี้ งอนแน่ๆ


"งอนพี่หรอ...โอ๋ๆไม่งอนนะน้องแอปของพี่นท"


"อะไร!!ใครงอน...ไม่มี๊"


แหนะ...ฉันแอบเห็นแอปเปิ้ลอมยิ้มทันที แต่ก็ไม่ยอมหันหน้ามามองกันซักที�จริงๆฉันก็พูดหวานๆไม่ค่อยจะเป็นหรอก แต่ก็นะ...แอปเปิ้ลงอนก็ต้องพูดหวานๆให้หายงอนแม้จะไม่ค่อยชินก็ตาม


"ไหนดูหน้าหน่อยสิ...ไม่งอนจริงรึป่าว??..."


ตอนนี้รถกำลังติดไฟแดงอยู่� ได้โอกาสที่ฉันจะต้องพิสูจน์หน้าคนขี้งอนแต่ปากแข็งหน่อยสิว่าไม่งอนจริงอย่างที่พูดรึป่าว
แอปเปิ้ลทำหน้าขรึมใส่กันทันทีที่ตาเราประสานกันแต่หน้าแดงยิ่งกว่าไฟจราจรซะอีก




"มองอะไรพี่นท...หรือจะเอา??"


น้ำเสียงหาเรื่องของแอปเปิ้ลพูดขึ้น แต่มันดูคล้ายๆว่าจะเป็นการกลบความเขิลบนใบหน้าซะมากกว่า


"ตรงนี้เลยหรอแอป...มันจะดีหรอ...พี่ว่ามันโจ่งแจ้งไปนะ"


"ไอ้พี่นท!!ไอ้ทะลึ่ง...ไอ้อุบาทว์...ไอ้%#??~..."


พอฉันพูดจบเท่านั้นแหล่ะ ทั้งโดนตบพร้อมกับคำด่าอีกไม่ยั้ง...แล้วฉันผิดอะไร ก็แอปถาม ฉันก็ตอบ ทำไมอ่ะ


"โอ้ยๆพี่ขอโทษ...ยอมแล้วๆ"


"แค่นี้ยังน้อยไปนะพี่นท..."


"ว่าแต่พี่พูดอะไรผิดหรอแอป??"


"ยังจะมีหน้ามาถามอีกนะ...เดี๊ยวถีบตกรถเลย"

�

เฮ้ย!!จะถีบตกรถเลย โหดไปไหม ถ้ารถฉันเป็นอะไรขึ้นมาพ่อต้องยึดคืนแน่ๆถึงพ่อจะยกให้ฉันแต่ยังไงมันก็เป็นเงินพ่ออยู่ดี


ปริ้นๆ� เสียงบีบแตร่จากรถข้างหลังดังขึ้น� ทำให้สงครามของเราต้องสงบลง พร้อมกับการเคลื่อนตัวของรถอีกครั้งนึง ฉันแอบเหล่ตาไปมองคนข้างๆก็ได้รับสายตาเขียวปั๊ดมาทางนี้ แม้จะเห็นไม่ชัดแต่ก็รับรู้ได้กับสายตาที่เธอส่งมา� ฉันควรจะดีใจดีไหมที่แอปเปิ้ลยอมหันมามองหน้ากัน หลังจากที่มองไปทางหน้าต่างอยู่นาน


"โอ๋ๆๆไม่งอนนะ...เดี๊ยวพี่พาไปร้านหนึ่ง...อร่อยมาก...รับรองแอปจะต้องหายงอนพี่"


ฉันพูดแต่สายตาไม่ได้มองไปที่คนข้างๆหรอกนะ กลัว แต่มองไปบนท้องถนนที่เต็มไปด้วยรถมากมายที่กำลังเคลื่อนตัวแข่งกัน



*******************************************************************************************************

สวัสดีทุกๆคนที่หลงเข้ามาอ่าน 55� จริงๆมันยาวกว่านี้นะแต่มันดึกแล้ว...ไม่สิ... วันใหม่แล้วถึงจะถูก ก็เลยจะมาอัพให้วันอื่นแล้วกันนะ� จริงๆก็เป็นเห็ดที่อ่านฟิคนู้นทีฟิคนี้ทีอยู่นาน� แล้วฟิคนทแอปก็หายากขึ้นทุกที ก็เลยตั้ง ID ใหม่เพื่อแต่งฟิคโดยเฉพาะ ส่วนที่ใช่เม้นไม่ใช่อันนี้(ใครเขาถามแกเนี่ย) �ยังไงก็ฝากติดตามผลงานของไรท์ด้วยนะ...เอิ่ม...ไปใหญ่แล้วยิ่งดึกยิ่งเพ้อ ตอนนี้สาระไม่มี ตอนอืนก็ไม่มีเหมือนกัน (แล้วจะพิมพ์หาอะไร) ขอให้มีความสุขกับฟิคเรื่องนี้ ไม่อยากแต่งดราม่าเพราะไม่อยากให้ทุกคนเครียด แต่ไม่ได้แปลว่าจะไม่มีนะจ๊ะ 55

ปล1.อาจจะมีคำไม่สุภาพไปบ้าง ต้องขอโทษไว้ ณ ที่นี้

ปล2.อ่านแล้วรวย วะฮาฮ่า

ปล3.แล้วเจอกันตอนหน้า

ปล4.เหมือนที่อ่านมาข้างบน ;)