คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : PROLOGUE
PROLOGUE
สักวันนะพี่ สักวัน
ผมจะพาพี่ไปเที่ยว ทุกที่ที่พี่เคยบอกว่าอยากไป
ผมจะไม่ขี้เกียจที่จะบอกพี่ว่าผมอยากกินอะไร
ผมจะเลิกบุหรี่ เพราะพี่ไม่ชอบคนสูบบุหรี่ ผมจะทำ
ตอนเช้าผมจะตื่นก่อนพี่ ผมจะตื่น เพื่อให้ดวงตาของผมเป็นสิ่งแรกที่พี่เห็นในวันนั้น
ทุกวันผมจะซื้อดอกไม้ แล้วไปรับพี่หลังพี่เลิกงาน ผมจะทำ
ผมจะจับกีตาร์ให้น้อยลง แล้วมองหน้าพี่ให้มากขึ้น
ผมจะทำ
ผมจะทำทุกอย่าง..
ผมจะอยู่กับพี่..
ผมรักพี่..
ลอนดอน ,2009
“เซฮุน..”
“…”
“เลิกไม่ได้หรอ..” ลู่ฮานเท้าคางมองเด็กหนุ่มที่กำลังปรับสายกีตาร์ “ฉันไม่ชอบมันเลย”
อีกคนเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเจ้าของเสียง เด็กหนุ่มไม่พูดอะไรกลับ เพียงแต่ยิ้มบางๆให้
“มันเหม็น” ลู่ฮานพูดพร้อมปัดกลุ่มควันสีขาวที่ลอยฟุ้งไปทั่วห้อง ไอค่อกแค่กก่อนที่จะเดินไปเปิดหน้าต่างเพื่อระบายอากาศให้อากาศบริสุทธิ์เข้ามาแทนที่
เด็กหนุ่มมองตามคนที่แก่กว่า เขาผุดยิ้มบางขึ้นมา ก่อนที่จะสูบบุหรี่เฮือกสุดท้ายเข้าไปเต็มปอดแล้วโยนมันทิ้งถังขยะ
“ขอบใจ” คนที่แก่กว่าว่า
ลอนดอน ,2010
“ตอนบ่าย.. ออกไปข้างนอกกันมะ” ลู่ฮานยืนเท้าแขนกับตู้เย็นหลังเตี้ย ในปากอมลูกกวาดสีสวยเกลือกกลิ้งไปมา
“แล้วแต่พี่” เด็กหนุ่มตอบ
“เบื่อ” คนที่แก่กว่ากรอกตาแล้วสบถออกมาเบาๆ
ลอนดอน,2011
“ฉันต้องย้ายไป นิวยอร์ค”
“….”
“สำหรับนาย มันก็คงไม่ต่างอะไรกับตอนที่ฉันอยู่”
“.…”
“อาจไปนานมากๆ อาจไม่ได้เจอกันอีก”
“….”
“โอ๊ยย จูบฉันสิ คนโง่!!”
แมนแฮทตัน,2012
“ปีนี้นายอยากได้อะไร เซฮุน” “ห้ามตอบว่าอะไรก็ได้”
“แล้วพี่ล่ะ อยากได้อะไร”
“ไม่รู้สิ.. โบนัสเพิ่มดีมั้ยนะ”
“เอาที่ผมทำให้ได้สิ”
“อืมมมม ไม่รู้อะ” “แล้วแต่ นา..”
“ห้ามพูดว่าแล้วแต่ผม”
“….”
แมนแฮทตัน,2012
“นายเป็นแบบนี้ตลอด”
“….”
“ตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงตอนนี้”
“….”
“นายเอาแต่เงียบ เวลาที่เราทะเลาะกัน”
“….”
“พูดอะไรบ้างสิ!”
“พี่เลิกรักเขาได้มั้ย”
“ผมขอร้อง”
ลอนดอน,2013
“หนูใช่มั้ย ที่คอยดูแลเขามาตลอด” “ขอบใจมากนะ”
“ฉันไม่มีอะไรตอบแทนหนูเลย”
“….”
“ฉันมีแค่สิ่งนี้เท่านั้นที่เกี่ยวกับเขา” “ฉันอยากให้หนูเก็บเอาไว้”
สิ่งที่อีกคนได้รับมาเป็นกระดาษสีไม้ปึกบางๆ กวาดสายตาดูคร่าวๆ มันมีลายมือหวัดๆที่เขียนเป็นภาษาเกาหลี อยู่เต็มหน้ากระดาษ
“มันเหมือนไม่ใช่จดหมายถึงฉันเลย” คนที่พูดยิ้มบาง นัยน์ตามีน้ำสีใสคลออยู่ “มันเหมือนเขียนถึงหนูมากกว่า”
คนที่ได้ฟังก้มลงมองกระดาษสีไม้ในมืออีกครั้ง แล้วนัยน์ตาของเขาก็เริ่มขึ้นสี หยดน้ำสีใสค่อยๆรื้นไหลออกมาจากดวงตา
คนที่อ่านพบว่า แผ่นกระดาษที่อยู่ในมือของเขาทั้งหมด มันมีประโยคๆหนึ่งที่ถูกเขียนเหมือนกันในตอนท้ายของทุกๆใบ
ผมไม่อยากเป็นแบบนี้เลย ผมเพิ่งจะได้รักพี่เขาเอง ผมอยากดูแลพี่เขาให้นานกว่านี้
และทุกๆบรรทัดของหน้ากระดาษ มันมักจะมีชื่อของเขาอยู่เต็มไปหมด
ความคิดเห็น