สมุดบันทึกของคาเซะมารุ

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

 

ให้อภัยเราเถอะ

เราฝันเห็นคาเซะอ่ะ

ก็เลยอยากเขียน



 

เซ็นได ซากุระ(14)

ความสามารถพิเศษ มองเห็นทุกสิ่งในโลกที่เรียกได้ว่าสโลว์ และมองเห็นวิญญาณ(ตาซ้ายเท่านั้น)
+naru

เนื้อเรื่อง

 


     ความจริงแล้ว ฉันน่ะ...


     โรงเรียนแห่งหนึ่งในอเมริกา

    "ซากุระจัง จะกลับไปจริงเหรอ?"โฮชิโนะ สาวน้อยลูกครึ่งญี่ปุ่น-อเมริกันถามเพืือนรักที่ย้ายโรงเรียนไปตามประเทศต่างๆบ่อย เพราะเรืื่องของงานที่พ่อแม่ทำ

    "อืม^^"ซากุระตอบพร้อมส่งยิ้มบางๆให้ "ฉันอยากกลับไปน่ะ อยากไปหาเพื่อนเก่าของฉัน อยากกลับไปเมืองที่ฉันเกิด"

     สิ้นคำพูดโฮชิโนะก็ปล่อยโฮออกมา เธอรู้ดีว่าไม่ว่ายังไงเซ็นได ซากุระต้องติดต่อมาหาเธออยู่แล้ว...

     แต่พอนึกว่าจะไม่ได้เจอกัน เธอก็...

     "ฉันจะไปด้วยอ่าTOT"

     "ไปขอคุณลุงคุณป้าของเธอสิยะ-O-^"


     สองวันต่อมา สนามบิน

     "ฉันไปละนะ ชินโด โฮชิโนะ"ซากุระพูดขณะที่ส่งยิ้ม ในมือเธอมีกระเป๋าใบโตที่เต็มไปด้วยของที่แม่เธอใส่มา และของขวัญจากเพื่อนๆที่อยู่ในถุงผ้าก็เล่นซะคนถือเริ่มล้า

     "ฮะ พี่ซากุระมาเล่นฟุตบอลกับผมอีกนะฮะ"เด็กผู้ชายวัย4ปีพูดพร้อมรอยยิ้ม ซากุระยิ้มตอบ เจ้าหนูลูกพี่ลูกน้องของโฮชิโนะเองก็รักฟุตบอลมากเช่นกัน

    "แน่นอน คราวหน้าต้องโชว์ท่าไม้ตายให้ดูด้วยนะ^O^"

     "ผมจะต้องทำให้พี่ตะลึงแน่นอน!!"

    [ผู้โดยสารเที่ยวบิน...โปรดขึ้นเครื่องได้แล้วย่ะ เอ้ย!ค่ะ^^](ปล.ตรง...คือขี้เกียจเขียนค่ะ- -;;)

    "ไปละนะ เจ้าหนู"

     "ครับ"


    [Zendai Sakura]

     นานแสนนานต่อมา หน้าบ้านทรงญี่ปุ่นหลังหนึ่ง...

     "ซากุระจัง มาช่วยแม่ขนของหน่อยสิลูก"คุณแม่ของฉันพูดเสียงดัง ฉันแอบเบ้ปากก่อนจะตอบรับเสียงยาน

     "ค่าๆ"และฉันก็กลายเป็นขี้ข้าท่านแม่ทันที= = ให้ตายเถอะ ทำไมฉันต้องทำอะไรแบบนี้ด้วยนะ!

     "ฟุมิโอะ จะให้ซากุระแบกทำไมละ นั่นตู้นะ ตาซ้ายหลานยิ่งมองไม่เห็นอยู่"คุณยายเอ็ดเสียงแข็ง คุณแม่ทำท่าเหมือนเพิ่งนึกได้ว่าตาข้างซ้ายของฉันมีผ้าปิดตาปิดอยู่ สาบานได้เลยว่าจริงๆแล้วฉันมองเห็นชัดเจนทั้งสองข้างนะ แต่ตาซ้ายฉันแค่เห็น'อะไร'ดีไปหน่อยเท่านั้นเอง

     "นั่นสินะคะ คุณแม่"แม่ฉันพูด แล้วหันมาสั่งไล่ฉันไปไกลๆแทน เอาเถอะๆ ยังไงฉันก็อยากเดินเล่นอยู่แล้วด้วย=_=-3

     พอแม่ไล่ฉันแล้ว ฉันก็เดินออกจากบ้านมาทันที ที่นี่คือเมืองไรมง และฉันกำลังจะสำรวจความแปรผันของมันหลังจากที่หายหัวไปจากเมืองเกือบสิบปี

     "อ๊า แม่น้ำ!"ฉันอุทาน ตรงข้างแม่น้ำนี่ยังมีสนามฟุตบอลอยู่เหมือนเดิมแฮะ แต่ไม่เก่าเหมือนตอนฉันอยู่ มันค่อนข้างจะใหม่มากๆเลย!! (แอบโกรธ)

     เอาหล่ะ ในเมื่อตอนนี้ฉันเจอชิ้นส่วนหนึ่งของความทรงจำ(?)แล้ว ได้เวลาไปหาชิ้นส่วนต่อไปแล้ว>O<! (อันที่จริงเธอไม่ได้ความจำเสื่อมนิ= =;;-คนแต่ง)

     [Zendai Sakura :: End]

    โรงเรียนไรมง

    "คาเซะมารุ!"เสียงตะโกนเรียกของกัปตันทีมฟุตบอลโรงเรียนไรมงดังลั่น เมื่อเห็นพ่อเพื่อนสนิทของเขากำลังเหม่อมองไปทางข้างสนามทั้งๆที่ยังซ้อมกันอยู่...

    มิหนำซ้ำ ลูกฟุตบอลก็ดันลอยไปทางคาเซะมารุแล้วด้วย!

    เอ็นโดจึงกระหน่ำเรียกจากประตูโกลด์ไปยังที่ยืนของคาเซะมารุอย่างรัวๆ และสำเร็จ! คาเซะมารุรู้สึกตัวแล้วหันมามองเขาแล้ว แต่ทว่า...!

    เปรี้ยง!!

    ลูกฟุตบอลสุดแรง(ตรีน)จากโกเอนจิก็กระแทกเต็มๆหน้าคาเซะมารุ=[]=!!

    "เป็นอะไรหรือเปล่า คาเซะมารุ!!~"เพื่อนๆในสนามและข้างสนามวิ่งกรูกันเข้าไปหาคาเซะมารุทันที เอ่อ...คิดว่าคาเซะคุงอาจจะตายได้เพราะขาดออกซิเจนเลยทีเดียว

    อีกด้านหนึ่ง

     เซ็นได ซากุระเดินเข้ามาในโรงเรียนไรมงอย่างไม่รู้ร้อนหนาวทั้งที่มีนักเรียน อาจารย์ หมาแมว(?) มองเธอด้วยสายตาแปลกๆ

    เธอรู้สึกว่ามีเสียงเอะอะ ละม้ายคล้ายคนตีกันดังมาจากสนามฟุตบอลด้านซ้ายมือ เธอจึงหันไปมอง(เพราะปิดตาซ่ายไว้)ทันที ไอ๊หยา!คอเกือบเคล็ด(ไม่ใช่ละๆ...)

     "เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ?"ซากุระตะโกนถามเรียกความสนใจจากคนทั้งสนามได้เป็นอย่างดี และเอ็นโดผู้ไม่เคยสงสัยอะไรจึงตะโกนตอบว่า

     "ไม่มีอะไรหรอก แค่บอลกระแทกหน้าเฉยๆ"และอาจจะดั้งหักด้วย โกเอนจินายต้องรับผิดชอบนะ ถ้าใบหน้าคาเซะเสียโฉมน่ะ= =!!

     "งั้นเหรอ...เอ๊ะ นายคือ...?!"ซากุระสุดน่ารักอุทานอย่างตะลึงงึงันเมื่อเธอเดินเข้ามาตรงฝูงชนนักกีฬาฟุตบอลเข้ามาดูอาการคนโดนบอลอัด "อิจิโรตะ>O<!"

    ทางด้านคาเซะคุงที่รักของทุกๆคน เขามีอาการมึนตกค้าง จนคล้ายๆคนเมาเหล้า แต่พอไ้ด้ยินเสียงเรียกชื่อที่ไม่ต้องบอกก็สามารถตรัสรู้ได้ว่ามีคนเดียวเท่านั้นที่เรียกเขาแบบนี้ก็ถึงกับหายมึน

    "ซากุ?"

    "เยส มาสเตอร์~"เธอทำหน้าทะเล้นใส่เขา เหมือนเมื่อ เอ่อ...แปดปีก่อนละมั้ง?

    "ไม่เจอกันนานนะ ซากุ ยังกวนฝ่าเท้าเหมือนเดิม"คาเซะคุงพูด

    "ฉันไม่ใช่ลูกฟุตบอลย่ะ!"

(50%)