คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : KiSS 08 ผู้สมรู้ร่วมคิด? 4
KiSS
08 ผู้สมรู้ร่วมคิด? 4
เสียงของมือถือดังขึ้นอย่างแผ่วเบา
ถึงแม้ปักษ์จะไม่ได้ตั้งให้มันดังมาก แต่มันก็เป็นตัวที่ปลุกผมจนตื่นขึ้นมา
ปักษ์เข้ามารับมันอย่างไม่ชักช้านัก ก่อนที่จะตอบรับอีกสองสามคำแล้วก็วางมันลงไป
แล้วเสียงกุกกักก็ดังขึ้นที่ข้างตู้เสื้อผ้าอีกครั้ง
ผมลุกขึ้นมานั่งบนเตียงด้วยอาการที่ยังงัวเงียอยู่เล็กน้อย
“วันนี้จะกินอะไรเหรอ?
เดี๋ยวเราจะซื้อมาให้”
“เฮ้! วันนี้วันอาทิตย์นะ
ต้องไปทำงานพิเศษสิ!” ผมพูดตวาดด้วยน้ำเสียงของคนที่ยังงัวเงียอยู่
ก่อนที่จะเดินคว้าผ้าขนหนูแล้วเดินเข้าในห้องน้ำไป ไม่รู้ทำไม
ผมคิดว่าผมตื่นเช้าแล้วนะ แต่ยังไม่เคยตื่นก่อนปักษ์สักที
ทั้งๆที่ปักษ์มันก็นอนหลังผมแท้ๆ
หลังจากที่แต่งตัวจนเสร็จแล้วพวกเราก็ออกจากห้องมาอยู่ที่ชั้นล่าง
ผมก็หันหน้าไปยังท่ารถข้างหอพัก แต่ก่อนที่จะได้ออกเดินก้าวแรก
มือเจ้าปักษ์ก็มาคว้าไหล่ผมเสียก่อน
“เดี๋ยวๆ ทางนี้ๆ” ปักษ์ชี้ไปทางหอพักหญิง
ตอนนั้นเองผมเพิ่งนึกได้
“ไพ”
หล่อนจะมาทำงานพิเศษที่เดียวกับผมวันนี้เป็นวันแรก
ไปพร้อมกันทั้งสามคนก็น่าจะดีกว่า
จริงๆหอของผมกับที่ไพพักนั้นก็ไม่ห่างกันมากสักเท่าไหร่
เพียงแค่ไม่กี่สิบก้าวก็ถึงแล้ว แต่ผมยังไม่เคยเข้ามาเฉียดหอพักนี้เลยแม้แต่ครั้งเดียว
แต่ก่อนที่พวกเราจะเดินไปถึง ไพก็วิ่งออกมาหาพวกเราเสียก่อนแล้ว
“ไงๆ ขอใจที่มารับนะ”
“ไม่เป็นไร
จริงๆที่มารับนี่ก็เพราะมีเหตุผลอื่นอยู่หรอก” ปักษ์พูดอย่างมีลับลมคมในยังไงชอบกล ผมกับไพต่างก็ไม่เข้าใจสิ่งที่ปักษ์พูด
“แปดโมงของวันอาทิตย์คนไม่ค่อยพลุกพล่านเลย”
“จะพูดอะไรของนายน่ะ?”
“งงล่ะสิ” ปักษ์ยิ้ม “เอางี้
ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆแล้วเราจะบอก”
เท่านั้นแหละ
ทันทีที่ผมกับไพยื่นหน้าเข้าไปใกล้ เจ้าปักษ์จอมวายร้ายก็เผยแผนการของมันในทันที!
“นี่แนะ!”
แล้วหนุ่มเวทกับสาวไพต่างก็เข้ามากระแทกปากกันอีกครั้ง กระแทกจริงๆ
เสียงดังกึกดังสนั่น!
“ทำอะไรของนายน่ะ!” จากเสียงที่ทุ้มเมื่อกี้นี้
ตอนนี้กลับกลายเป็นเสียงแหลมเสียแล้ว
“ก็...
ถ้าจะให้เมย์ไปทำงานที่ร้าน
เปลี่ยนตัวกับเวทตั้งแต่ที่นี่เลยก่อนที่จะไปเปลี่ยนที่ร้าน คนจะสงสัยน้อยกว่านะ
ว่างั้นไหม?”
“ใครบอกว่าจะไปทำงานในร่างนี้เล่า!” ฉันชำเลืองไปทางไพ
หล่อนกำลังเอามือคลำไปที่ริมฝีปากของตนเองอยู่พร้อมกับหน้าที่แดงๆ “แล้วทำไมต้องที่ปากด้วย!
ที่แก้มหรือที่อื่นอื่นก็ได้นี่?”
“หึๆ อย่าเรื่องมากเลยน่าเมย์
ทีไพเขายังไม่เห็นสนใจเลย”
“จะบ้าเหรอ? ไม่ใช่ใช่ไหมไพ?” ฉันหันไปถามไพ
“คะ... ใครว่าไม่สนเล่า
นายทำงี้ได้ยังไง!” ไพตอบด้วยน้ำเสียงที่เลิ่กลั่ก กับใบหน้าที่แดงแจ๋
“ชอบเหรอ?”
“ก็ใช่น่ะสิ! เอ๊ะ! เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ!” ก่อนที่ไพจะได้ทำอะไรต่อ
ปักษ์ก็หัวเราะล่าแล้ววิ่งตรงแน่วไปยังที่ท่ารถอย่างรวดเร็ว
“อย่าทำอย่างนี้อีกนะ!”
ไพตะคอกใส่ปักษ์ทันทีที่ตามมาถึงยังตัวรถแล้ว แล้วปักษ์หัวเราะร่วนต่อ
“ถ้าอย่างนั้นจะให้ทำยังไงล่ะ
ไม่ชอบที่เมย์ออกมาหรือไง?” ไพสะอึกเล็กน้อย ก่อนที่จะพูดตอบ
“ก็... ไม่ได้ ไม่ชอบหรอกนะ” ไพพูดด้วยอาการเขินเล็กน้อย
แม้จะเป็นบทสนทนาที่แสนธรรมดาบทหนึ่ง แต่ฉันรู้สึกเสียวสันหลังยังไงก็ไม่รู้
ไม่นานนักรถสองแถวที่เราขึ้นมาก็พามาถึงยังนอกตัวมหาลัย
พวกเราเดินต่ออีกนิดหน่อยก็ถึงยังร้าน ”เรสต์ติ้งคอล” ที่พวกเราทำงานอยู่แล้ว
“ไง! มาถึงกันแล้วเหรอ?
แล้วสำหรับการพาเมย์มาทำงานที่ร้านวันนี้ได้ ฉันจะบวกเงินพิเศษให้ทุกคนอีก20%นะ”
คุณลุงที่กำลังกวาดหน้าร้านพูดทักออกมาทันทีที่เห็นหน้าพวกเรา
เมื่อได้ยินอย่างนั้นฉันก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆออกไป
ไม่รู้เหมือนกันว่าจะตอบอะไรกลับออกไปดี
“ชุดที่ซื้อมาเมื่อวานซักให้แล้วนะ
อยู่ที่ห้องแต่งตัวหญิงน่ะ”
แต่พอฉันเข้าไป ชุดที่วางอยู่มันกลับเป็นชุดพนักงานเสิร์ฟชาย
“ท่าทางจะแปะป้ายชื่อห้องสลับกันน่ะ
เอ้านี่!” ปักษ์ผู้รู้ตัวก่อนยื่นชุดพนักงานเสิร์ฟหญิงมาให้ก่อนที่จะคว้าชุดพนักงานเสิร์ฟชายแล้วก็กลับห้องไป
“แปะชื่อห้องผิดจริงๆนั่นแหละ”
คุณลุงออกมายอมรับหลังทราบเรื่อง
“แล้วคุณลุงเป็นคนจัดห้องนั้นเองเลยเหรอครับ?
เมื่อวานยังเป็นห้องเก็บของอยู่เลย ทำไมเมื่อวานไม่ให้พวกเราช่วยล่ะ?”
“ก็เมื่อวานนี้ลืมน่ะสิ
แต่ไม่เป็นไรหรอกฉันยังหนุ่มอยู่เลย เรื่องแค่นี้สบายอยู่แล้วล่ะ” พูดเสร็จคุณลุงก็หัวเราะ “เร็วๆเข้า
อีกครึ่งชั่วโมงก็จะถึงเวลาเปิดร้านแล้วนะ”
เมื่อถึงเวลาเปิดร้าน
พวกเราก็ช่วยทำงานกันไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีปัญหาอะไร ถึงจะมีบ้าง
ก็คงจะเป็นแค่เรื่องมีลูกค้าสาวๆมาถามว่า “เวทไปไหน” แค่นั้นแหละ
“ดีจังเลยนะที่มีสาวๆมาช่วยช่วย
ชีวิตของฉันจะได้ชุ่มช่ำขึ้นมาเสียบ้าง” คุณลุงเพ้อออกมาเบาๆ
แต่เมื่อปักษ์ได้ยินก็แอบหัวเราะออกมา
“พูดอย่างกับคนแก่เลยนะครับ
ทั้งๆที่คุณลุงก็ยังไม่แก่สักหน่อย”
“แต่การที่พวกเธอมาเรียกฉันว่าคุณลุงนี่
มันทำให้ฉันรู้สึกแก่ขึ้นไปอีกหลายสิบปีเลยนะ” แล้วคุณลุงเองก็หัวเราะออกมาด้วยเช่นกัน
เมื่อเห็นทุกคนครื้นเครงกันเช่นนี้ฉันก็อดไม่ได้ที่จะแอบยิ้มออกมา
แต่ก็ยิ้มได้แค่แป๊บเดียว เพราะ...
“โอ้! สวัสดีไพ
เธอทำงานที่นี่จริงๆด้วยเหรอเนี่ย?”
“ก็ใช่สิยะ ว่าแต่รายงานน่ะ
ทำเสร็จแล้วเหรอ?”
“เสร็จตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว
ว่าแต่เวทอยู่ที่ไหนล่ะ?” เสียงอันคุ้นเคย หน้าอันคุ้นเคย นั่นมันเจ้าฟ้านี่! แถมไม่ได้มาคนเดียวด้วย พาพรรคพวกมาอีกเป็นโขยงเลย!
ฟ้าหันซ้ายหันขวาไปทั่วร้านแต่ก็ไม่เจอคนที่มันต้องการหา
แต่มันก็ดันมาสบสายตากับฉันแทน
“อ๊ะ? ใครนะ น่ารักจัง...”
นั่นเป็นเสียงเบาๆที่ออกมาจากปากของฟ้า ซวยล่ะสิ!
แล้วทั้งปักษ์ ไพ คุณลุง ต่างก็มาจ้องมองที่ฉันพร้อมๆกัน
................
ความคิดเห็น