คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : KiSS 07 ผู้สมรู้ร่วมคิด? 3
KiSS
07 ผู้สมรู้ร่วมคิด? 3
เป็นอีกวันหนึ่งที่เรียกได้ว่า “นรก” ของแท้ หลังจากที่ต้องแต่งชุดประหลาดทำงานพิเศษจนถึงหัวค่ำแล้วก็ต้องมาให้เจ้าปักษ์จูบเพื่อที่จะกลับมาเป็นผู้ชายตามเดิมอีก
แล้วอย่างนี้จะไม่ให้เรียกว่า “นรก” ได้ยังไง?
ถึงแม้งานการเป็น ”สาวเสิร์ฟ” จะจบแต่หน้าที่คนทำความสะอาดยังเหลืออยู่
ผมก็จึงต้องคอยเก็บกวาดตัวร้านให้เสร็จก่อนถึงจะกลับหอได้
“ยังไม่กลับอีกเหรอไพ?” ผมหันไปทางไพ
ตั้งแต่สิบโมงจนถึงตอนนี้แม้มันจะเป็นเวลาสองทุ่มแล้ว แต่ไพก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม
“ที่นี่เปิดแค่วันเสาร์อาทิตย์เท่านั้นเหรอเนี่ย?” ไพเลี่ยงที่จะตอบคำถามผม...
“อืม...
คุณลุงเขาเปิดร้านนี้มาเพื่อให้เวทมันทำงานพิเศษโดยเฉพาะเลยนะ
ดังนั้นเวลาเปิดก็เลยมีตอนที่เวทมันไม่มีเรียนพอดี”
“แล้วทำที่นี่ที่เดียวเหรอ?”
“ที่นี่ที่เดียวก็เกินพอแล้ว”
ปักษ์หยุดกวาดพื้นแล้วหันไปทางไพ “มีอะไรเหรอ?”
“ปะ... เปล่า! ไม่มีอะไร”
“อ๋อ! อยากจะทำงานที่นี่ด้วยล่ะสิ!”
คุณลุงผู้ที่แอบฟังมานานเริ่มเปิดปากพูดมาเป็นครั้งแรก
“มะ... ไม่ใช่ค่ะ!” ไพปฏิเสธอย่างเลิ่กลั่ก
“ไพ เธออย่ามาปฏิเสธหน่อยเลยน่า
ตอนนี้เธอเองกำลังหางานพิเศษทำอยู่ด้วยใช่ไหม?”
“อาจารย์รู้?”
“อาจารย์ในคณะนิติไม่มีใครไม่รู้เรื่องของเธอหรอกน่า” แล้วคุณลุงก็หัวเราะ “ฉันได้ข่าวว่าเธอไปเตะก้านคอคนที่ลวนลามเธอในร้านก็เลยโดนไล่ออกใช่ไหมล่ะ?
เรื่องนี้ไม่มีอาจารย์ในคณะเธอที่ไม่รู้หรอกน่า”
“โห...” ผมเผลออุทานออกมา ชักอิจฉาแหะ
ที่ไพกล้าทำอย่างนั้นได้ด้วย...
“แล้วอาจารย์รู้ได้ไง?”
“ช่างเรื่องนั้นเถอะน่า
แต่ถ้าเธอไม่มีงานทำล่ะก็ ฉันจะรับเธอไว้ทำงานที่นี่เอง!”
“เอ๋!”
แล้วผมกับไพก็อุทานออกมาพร้อมๆกัน
แล้วไพก็เข้ามาเป็นพนักงานของร้านอย่างเป็นทางการ
ผมเพิ่งรู้เหมือนกันว่าไพเองก็มีสภาพคล้ายๆกับผม เธอเองไม่มีผู้ปกครองมาชวยส่งเสีย
ก็เลยต้องหาเงินมาส่งเสียตัวเองเรียน ถึงแม้หล่อนจะเป็นนักเรียนทุนอยู่ก็ตาม
แต่ทุนที่ได้ก็ยังไม่พอ เลยต้องออกมาหางานพิเศษทำด้วยอีกทางหนึ่ง
ส่วนผมกับไพในตอนนี้... ถูกไล่ออกมาเพื่อหาซื้อเสื้อผ้าเพื่อที่ให้ไพใช้ทำงานตอนเวลาอยู่ในร้านนี้
“ซื้อพวกชุดสาวเสิร์ฟสวยๆมาสี่สักตัวนะ” ปักษ์พูดกับผมก่อนที่จะออกมา
“สี่ตัว? ทำไมเยอะจัง?”
“ก็ให้เมย์ด้วยไง!
หรือคิดจะใส่ชุดประหลาดๆนั้นทำงานทุกวันล่ะหือ?”
“จะบ้าเหรอ!
ใครจะยอมทำงานที่นี่ในร่างผูหญิงกันอีกเล่า!”
แล้วผมก็ออกมาด้วยท่าทางฉุนๆเล็กน้อย
โชคดีไม่น้อย
ที่ว่าร้านกาแฟที่ผมทำงานอยู่นี้ ค่อนข้างใกล้กับห้างสรรพสินค้าอยู่บ้าง
จนทำให้ไม่ยากนักที่จะหาซื้อชุดสาวเสิร์ฟไปซักชุดสองชุด เอ่อ...
แต่ผมก็ยังประหลาดใจอยู่ เพราะถึงว่ามันจะเป็นห้างสรรพสินค้าก็จริง
แต่ทำไมมันถึงมีร้านเสื้อที่ขายชุดสาวเสิร์ฟอยู่ได้ล่ะเนี่ย?
“สี่ชุดค่ะ!”
ไพพูดเสียงแข็งพร้อมยื่นเงินที่คุณลุงมาให้กับพนักงานในร้าน
“สี่ก็ได้...” แล้วผมก็พูดเสียงเอื่อยๆ
หวังว่าชุดที่ซื้อมานี้ ผมคงไม่ต้องใส่เองด้วยนะ
หลังจากซื้อเสร็จพวกผมก็มุ่งหน้ากลับร้านในทันที
ก็ผมไม่ได้มาเดทกับไพนี่นา จะไปแวะที่ไหนต่อได้ยังไงเล่า?
“อ๊ะ? นุกกับฟ้านี่? สวัสดี!”
จริงๆสองคนนั้นก็ไม่ได้สังเกตผมหรอก แต่ผมเองที่เป็นฝ่ายเข้าไปทักก่อน
“เฮ้ เวทนี่นา มาทำอะไรที่...
เฮ้ย!”
ทั้งสองก็ผงะแล้วชี้มาคนที่อยู่ข้างๆผม อ๊ะ! ซวยแล้วสิ!
“ยะ...
อย่าบอกนะว่านายมาเดทกับไพน่ะ!?” ทั้งสองถามออกมาอย่างแปลกใจ
จะไม่แปลกใจได้ยังไงล่ะ
ก็ในเมื่อคนที่ได้ชื่อว่าเจ้าหญิงแห่งมหาลัยผู้ที่ไม่เคยแสดงท่าทีเป็นมิตรกับชายใดอย่างไพ
จะมาเดินคู่กับผมในห้างสรรพสินค้าอย่างนี้ เป็นใครจะไม่แปลกใจได้อย่างไรเล่า?
“ไม่ใช่
ฉันมาซื้อชุดที่จะใช้ในการทำงานพิเศษงานใหม่ต่างหาก”
ไพพูดด้วยเสียงเรียบๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เอ๋?”
“แล้วที่มากับเวทก็เพราะบังเอิญทำงานที่เดียวกันพอดี
เจ้าของร้านก็เลยใช้ให้เขามาช่วยเลือกชุดให้ฉัน”
“อ๊ะ? เอ๋?
นายทำงานพิเศษด้วยเหรอเวท?”
“อ่า... ก็ใช่”
“ที่เรสต์ติ้งคอลคาเฟ่
ใกล้ๆนี้นีเอง ไม่เชื่อมาดูได้ เปิดเก้าโมงเช้าถึงหนึ่งทุ่มทุกวันเสาร์อาทิตย์...” เอ่อ ไพ...
เรื่องนั้นไม่ต้องบอกน่าจะดีกว่านะ
“เอ๊ะ...”
ดูเหมือนไพรู้สึกตัวว่าได้พูดสิ่งที่ไม่น่าจะพูดออกมาแล้ว
ไพหน้าแดงเล็กน้อยก่อนที่จะจ้องเขม็งไปที่ทั้งสอง
“ว่าแต่พวกนายสองคนที่มาเที่ยวเล่นที่นี่เนี่ย
ทำรายงานเสร็จแล้วหรือยัง?”
พอสิ้นประโยค
ทั้งสองก็รีบยกมือขึ้นมาแล้วพูดมาว่า “ขอโทษจ้า! เดี๋ยวพวกเรารีบกลับไปทำเดี๋ยวนี้แหละ” แล้วก็รีบเผ่นกลับไปจนลับสายตา
พอสิ้นเรื่องพวกเราก็กลับมายังที่ร้าน
ก่อนที่ผมจะเก็บของและเตรียมตัวกลับมาที่หอ แม้งานวันนี้จะเสร็จแล้ว แต่วันพรุ่งนี้ผมก็ยังต้องมาทำงานที่นี่อีกวันหนึ่ง
แต่ทว่า ผมรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดียังไงก็ไม่รู้สิ?
................
ความคิดเห็น