คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : KiSS 06 ผู้สมรู้ร่วมคิด? 2
KiSS
06 ผู้สมรู้ร่วมคิด? 2
“ทะ... ทำอะไรน่ะ!”
ฉันตะโกนใส่ปักษ์ทันทีที่ผละออกจากริมฝีปากของไพได้
“แล้วจะเอายังไงต่อดีล่ะครับคุณลุง?”
ปักษ์หันไปคุยกับคุณลุงโดยไม่สนใจฉันสักนิด
“เอ้า... มาทางนี้ก็แล้วกัน”
แล้วคุณลุงก็ลากฉันเข้าไปหลังร้าน ในขณะที่นั้นเองฉันเองก็ได้ยินเสียงพูดคุยกันระหว่างปักษ์และไพอยู่
“แปลว่า...
อาจารย์ทีระก็รู้เรื่องนี้ด้วย?”
“ใช่ ก็เพราะ...”
แล้วเสียงปังของประตูก็เข้ามาแทนที่
การสนทนาของทั้งสองถูกสกัดกั้นจากประตูห้องที่ถูกปิดลง
ในขณะนั้นเองฉันก็หันไปมองทางคุณลุง ที่ทำเสียงกุกกักอยู่ในตู้เก็บของ
ฉันรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดียังไงชอบกล
“เมย์ ใส่นี่ซะสิ”
พร้อมกันนั้นคุณลุงก็เอากล่องใบหนึ่งมาให้ฉัน เอ๋?
เมื่อกี้คุณเรียกเรียกเราว่า...?
“เมย์?” ฉันทวนชื่อนั้นอีกครั้ง
ฉันจำได้ เจ้าปักษ์เพิ่งเรียกฉันด้วยชื่อนี้เมื่อวานนี่นา แล้วทำไม?
“ทำไมเหรอ ไม่ชอบชื่อนั้นหรือไง?
ดูเข้ากับเธอตอนที่เป็นผู้หญิงดีนะ”
“ปะ... เปล่าค่ะ อ๊ะ!” แล้วฉันก็เพิ่งนึกขึ้นมาได้ “เผลอพูดแบบผู้หญิงขึ้นมาอีกแล้วสิ...” ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน
แต่เวลาที่ฉันเปลี่ยนเป็นผู้หญิงทีไรก็ชอบใช้คำพูดแบบผู้หญิงไปเสียทุกครั้ง
“ผู้หญิง พูดแบบผู้หญิง็ดีแล้วนี่นา”
“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ อ๊ะ!” คำว่า ”อ๊ะ”
คราวนี้ไม่ได้มาจากการที่ฉันพูดแบบผู้หญิง
แต่มันมาจากการที่ฉันได้เห็นสิ่งของที่อยู่ตรงหน้า! ชุดสาวใช้ แถมมีคาดหัวซึ่งมีพุ่มๆออกมาให้ดูเหมือนเป็นหูด้วย!
“คุณลุงมีรสนิยมแบบนี้เองเหรอคะ?” ฉันถามออกไปด้วยหน้าที่ซีดเผือด
อยู่ด้วยกันมาตั้งนาน เพิ่งจะรู้ว่าคุณลุงแกมีรสนิยมแบบนี้นี่เอง
“ฮ่าๆ ไม่ใช่หรอก
นั่นเป็นของคุณป้าเค้าน่ะ ร้านนี่ก็อย่างที่เคยบอกไป ร้านของป้าเขาไงล่ะ
และนี่ก็ชุดที่เค้าเคยใส่ด้วย” คุณป้าที่ว่า
คือภรรยาเก่าที่เสียไปแล้วของคุณลุงก่อนที่พวกเราจะมากับคุณลุงได้ไม่นาน...
“งั้นเหรอคะ...”
“ไม่ต้องสนใจมันมากหรอกน่า
รีบแต่งตัวเร็วเข้าเถอะ ป่านนี้พวกลูกค้ารอกันแย่แล้วมั้ง?” พูดเสร็จคุณลุงก็ออกไปจากห้อง
ปล่อยให้ฉันอยู่ที่นี่เพียงคนเดียว
แล้วฉันก็รีบใส่ชุดนั้นในทันที
ถึงแม้ชุดนี้จะเก่ามากแล้ว แต่ดูเหมือนว่ามันจะได้รับการดูแลเป็นอย่างดี
รอยขาดไม่มีเห็นสักที่ แถมไม่มีฝุ่นจับสักนิด ทว่าให้ฉันใส่ฉันก็อายเป็นนะค๊า~
................
“คุณพนักงานเสิร์ฟที่หล่อๆคนนั้นไปไหนซะแล้วล่ะ...”
นี่คือเสียงแรกที่ฉันได้ยินหลังจากออกมาจากห้องนั้น
ลูกค้าสาวๆหลายคนดูเหมือนเริ่มสงสัยที่ฉันในร่างชายหายไป เลยมาถามพนักงานเสิร์ฟที่เหลืออยู่อีกคนหรือนั่นก็คือปักษ์
ว่าฉันหายไปไหน
“ขอโทษจริงๆนะครับ
พอดีเจ้าชายประจำร้านของเราติดธุระบางประการเลยทำให้มิอาจจะมาให้บริการท่านทั้งหลายได้”
คุณลุงพูดป่าวประกาศออกไปในขณะที่ร้านเริ่มกำลังสับสนวุ่นวาย
แต่กระนั้นก็ยิ่งทำให้ให้ร้านเริ่มปั่นป่วนเข้าไปใหญ่
เพราะหลายๆคนที่มายังที่นี่มาเพราะอยากจะเห็นร่างชายของฉัน
ก็แน่ล่ะที่ลูกค้าหลายคนชักจะเริ่มไม่พอใจ
“แต่ไม่ต้องกังวลไปครับ”
คุณลุงเริ่มป่าวประกาศต่อในขณะที่เหลือบเห็นว่าฉันกำลังจะก้าวเดินออกมายังหน้าร้าน
“เพราะตอนนี้ น้องสาวของท่านเจ้าชายกำลังจะมาให้บริการท่านๆแทนแล้วครับ!” เอ๋? น้องสาวของใครนะ?
แล้วฉันก็รีบวิ่งกลับเข้าไปอย่างรวดเร็ว แต่ทว่าไม่ทันฝ่ามือของคุณลุง
ที่คว้าหมับเข้าที่ข้อมือฉันอย่างรวดเร็ว
“และนี่ เจ้าหญิงเมย์!
น้องสาวเพียงคนเดียวของเจ้าชายเวทครับ!”
แล้วเสียงฮือฮาก็ดังสนั่นไปทั่วทั้งร้าน ฉันแอบเห็นไพสำลักกาแฟด้วยล่ะ...
“รสนิยมเค้าเป็นแบบนั้นเองหรือนี่?” ไพแอบกระซิบกับปักษ์ในทันทีที่เห็นชุดของฉัน
“ไม่ใช่นะ!” ฉันตะโกนอย่างดัง... ในใจ
ก่อนที่จะรบสภาพที่เป็นอยู่อย่างนี้ของฉัน ก่อนที่จำใจต้องไปให้บริการอย่างอายๆ
“ว้ายๆ
นี่น้องสาวของพนักงานเสิร์ฟคนนั้นเหรอเนี่ย? สวยไม่แพ้พี่ชายจริงๆ”
“ไม่ใช่พนักงานเสิร์ฟสิ
เค้าชื่อเจ้าชายเวทต่างหาก แต่ก็อย่างที่เธอว่านั่นแหละ สวยไม่แพ้พี่ชายจริงๆ”
ฉันแอบฟังโต๊ะข้างหลังที่คุยเรื่องของฉันอยู่
สวย? สวยเหรอ? หมายถึงฉันในร่างผู้ชายใช่ไหมที่ว่าสวยนะ?
เป็นผู้ชายก็ต้องชมว่าหล่อสิ! ทำไมชมว่าสวยล่ะ?
“โห! ชุดเมดแถมหูแมวอีกต่างหาก
โมเอ๊ะ โมเอะ”
“นั่นสินะ
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าที่ประเทศนี้จะมีร้านเมดคาเฟ่ด้วย
ไม่ต้องไปประเทศต้นตำหรับแล้ว ชีวิตนี้ไม่เสียชาติเกิดเลยจริงๆ”
เอ๋? ชุดเมด? หูแมว? โมเอะ? เมดคาเฟ่?
ลูกค้าโต๊ะนั้นพูดอะไรกันน่ะ แถมยังร้องไห้ด้วย เห้นแล้วน่าสยองจริงๆ
“นี่ๆน้องสาว” มีลูกค้าโต๊ะหนึ่งเรียก
แล้วในขณะที่ฉันจะหันไปนั่นเอง
“ว้าย!” ฉันร้องอย่างตกใจพร้อมเอาถาดปิดกระโปรงด้านหลัง
ฉันร้องเสียงดัง แถมร้องแบบผู้หญิงซะด้วยสิ เอ่อส่วนเรื่องที่ร้องนั่นก็เพราะ...
“พวกนายทำอะไรน่ะ!” เสียงของกลุ่มลูกค้าสาวอีกฝั่งหนึ่งตะโกนออกมา
“พวกลามกชอบลวนลามผู้หญิงนี่นา!” แล้วทันทีที่สิ้นประโยคนี้
ลูกค้าทั้งร้านก็จ้องไปที่ลูกค้าผู้ก่อเหตุ ก่อนที่จะมีชายฉกรรจ์ในร้านราวสองสามคน
พาตัวลูกค้าผุ้นั้นออกไปอย่างเงียบๆ
โดยที่ฉันไม่อาจะรู้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นต่อกับลูกค้าผู้นั้น แต่ที่แน่ๆ ฉันเป็นผู้ชายนะ! แถมยังถูกผู้ชายด้วยกันลวนลามแบบนี้อีก
อยากร้องไห้จริงๆ
“โอ๋ๆอย่าร้องนะ” ผู้ที่มาปลอบก็คือปักษ์นั่นเอง
แต่ฉันก็ผลักหมอนี่ให้ออกไปห่างๆ แล้วมันก็หัวเราะ แต่ไม่ใช่แค่ปักษ์คนเดียว
ไพก็หัวเราะ คุณลุงก็หัวเราะด้วยเช่นกัน งือ! จะร้องไห้จริงๆขึ้นมาแล้วนะ!
................
ความคิดเห็น