คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : KiSS 05 ผู้สมรู้ร่วมคิด? 1
KiSS
05 ผู้สมรู้ร่วมคิด? 1
เสียงกุกกักดังอยู่ข้างตู้เสื้อผ้ามาชั่วครู่
เป็นสิ่งที่ทำให้ผมผู้กำลังอยู่ในห้วงนิทราเริ่มกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง
“เวท เช้านี้นายจะกินอะไรเหรอ
เดี๋ยวเราซื้อมาฝาก” ดูเหมือนปักษ์จะรู้ว่าผมรู้สึกตัวแล้ว จึงออกปากเอ่ยถามผมอยากเบาๆ
“อะไรก็ได้... ” ผมตอบไปอย่างที่เคย แต่...
เอ๊ะ? วันนี้วันเสาร์นี่นา! เมื่อผมรู้ตัวผมจึงรีบลุกพรวดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “เฮ้! วันนี้วันเสาร์นี่! ทำไมไม่ปลุกเราล่ะ?”
“ก็เมื่อวานเห็นนายดูเพลียๆนี่
ก็เลยไม่อยากไปกวน”
“แต่วันนี้พวกเราต้องไปทำงานพิเศษที่ร้านของคุณลุงไม่ใช่เหรอไง?”
“ก็อย่างที่บอก
เห็นนายเพลียๆอยู่เลยไม่อยากปลุก หยุดสักวันสองวันไม่เห็นเป็นไรเลย”
“พูดงั้นได้ไง! แล้วจะเอาเงินที่ไหนมาใช้ล่ะ!”
แล้วผมก็ลุกไปเตรียมตัวอาบน้ำแปรงฟันในทันที
“ตอนนี้เงินก็มีพอใช้อยู่แล้วน่า”
“อายก้ออ่างอี้อุกอี
(นายก็อย่างนี้ทุกที)” ผมพูดออกไปในขณะที่ปากของผมเต็มไปด้วยยาสีฟัน
ไม่นานนัก ผมก็แต่งตัวจนเสร็จ
ปักษ์ที่รอผมอยู่ก็ออกจากห้องไปพร้อมๆกับผม อย่างที่ผมบอก การที่ผมมาอยู่ที่นี้
เป็นทำนองการลี้ภัยมามากกว่ามาเรียนต่อ แถมยังติดต่อกับทางบ้านไม่ค่อยได้
จึงทำให้เงินที่ถูกส่งมาจากทางบ้านจึงไม่มีมากนัก
การทำงานพิเศษนี่แหละที่ทำให้ผมพอมีเงินใช้อยู่ได้บ้าง
ร้านที่ผมไปทำงานพิเศษนั้นถึงแม้จะอยู่นอกตัวมหาวิทยาลัย
แม้จะไม่ไกลมากนักแต่มันไกลมากพอที่จะให้มีคนรู้จักในมหาวิทยาลัยจะไปเยี่ยมเยียนสักเท่าไหร่
อีกทั้งเจ้าของร้านก็ยังเป็นผู้ที่เคยดูแลพวกเราตอนที่มาถึงที่ใหม่ๆอีก
จึงทำให้พวกเราไม่ลำบากและมีปัญหาอะไรมากนักในการทำงานที่นี่
“แล้ว
เรื่องเมื่อวานทำยังไงต่อดีล่ะ?” ผมเอ่ยปากถามปักษ์
“เรื่องอะไรเหรอ?”
”อย่างแกล้งไก๋น่า ก็เรื่องของไพ”
“อ๋อ”
แล้วปักษ์ก็ยิ้มก่อนที่จะพูดต่อ “เรื่องนั้นเราจัดการเองน่า”
หลังจากจบบทสนทนาได้ไม่นานนักพวกเราก็เดินทางมาถึงยังร้านที่ว่า
“เรสต์ติ้งคอล” ร้านคาเฟ่ขนาดย่อมๆที่พวกเราทำงานกันอยู่นี้ผู้ที่มาที่นี่นั้นมีอยู่หลายรูปแบบ
ตั้งแต่ผู้ที่แวะมาจิบกาแฟเงียบๆคนเดียว
จนกระทั่งมาเป็นหมู่คณะเพื่อมาเป็นที่นั่งพักหรือนัดพบก่อนที่จะไปท่องเที่ยวที่อื่นต่อ
แต่พักหลังๆมักจะเป็นสาวๆที่มาคอยดูหน้าผมเสียมากกว่า
“วันนี้ก็มาอีกแล้วเหรอเจ้าชายประจำร้านของฉัน” หนุ่มวันกลางคนผู้หนึ่งเอ่ยทัก
ผมเงยหน้าขึ้นนั่นไม่ใช่ใครที่ไหน คนที่พวกเราสองคนเรียกว่า ”คุณลุง” นั่นเอง “เข้ามาสิ แต่จริงๆไม่จำเป็นต้องมาทุกวันหยุดก็ได้นะ”
แล้วพวกเราก็เดินตาม”คุณลุง”เข้าไปยังในตัวร้าน จริงๆแล้ว ถึงแม้ว่าชายผู้นี้จะถูกพวกเราเรียกว่าคุณลุงก็ตาม
แต่จริงๆแล้วเขาไม่ได้แก่อย่างที่คิดหรอก
จริงๆคุณลุงมีอายุมากกว่าพวกเราเพียงแค่7ปี หรือมีอายุ27ปีเพียงเท่านั้น และคุณลุงผู้นี้แหละที่คอยดูแลพวกเราตั้งแต่พวกเรามาถึงที่นี้เป็นเวลาร่วมเกือบห้าปีเต็มๆเลยทีเดียว
“ผมก็บอกเวทแล้วนะครับว่าไม่ต้องมาก็ได้
แต่เขาก็ยังยืนยันว่าจะมาให้ได้อยู่ดีนั่นแหละ”
ปักษ์ฟ้องคุณลุงในขณะที่พวกเรากำลังเปลี่ยนชุดกันอยู่
“แต่ผมไม่อยากรบกวนคุณลุงนี่ครับ
แค่ให้เงินพวกเรามาใช้ทุกเดือนผมก็เกรงใจจะแย่อยู่แล้ว”
“แต่ให้ฉันกลับมาเปิดร้านที่เคยปิดไปมาตั้งหลายปีอย่างนี้มันทำให้ฉันเดือดร้อนมากกว่านา” แล้วคุณลุงก็หัวเราะ “เอาเถอะๆ
เมื่อกี้นี้ฉันพูดเล่นน่ะ รีบๆเตรียมช่วยกันเตรียมร้านกันเร็วๆเข้าล่ะ อีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็จะถึงเวลาเปิดร้านแล้วนะ”
แล้วพวกเราก็ช่วยกันเตรียมร้านจนเสร็จ
ไม่นานนักลูกค้าก็ค่อยๆทยอยเข้าร้านกันมา ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเวลาเพียงแค่เก้าโมง
แต่คนก็มาจนเต็มเกือบครึ่งร้านแล้ว แม้คนจะมาก
และคนที่ทำงานมีกันแค่สามคนก็ไม่มีปัญหาเท่าไหร่นักหรอกครับ ปัญหาจริงๆมันอยู่ที่....
“จะรับเมนูอะไรดีครับ?”
ผมเข้าไปรับออเดอร์จากลูกค้าโต๊ะหนึ่ง
“อยากจะทานคุณพนักงานน่ะค่ะ
ได้ไหมคะ?” อ้าว... เป็นงั้นไป
ผมทำงานไปเรื่อยๆไม่มีปัญหาสะดุดอะไรจนกระทั่งมาถึงเวลาสิบโมงตรง
สิบโมงตรงจริงๆครับ ไม่ขาดไม่เกินไปวินาทีเดียว คนๆนั้นก็เข้ามา...
“อ้าว?
นายมาทำงานพิเศษอยู่ที่นี่หรอกเหรอ?”
“ไพ? มาได้ไง?”
ผมเริ่มสังหรณ์ใจแล้วหันกลับไปทางปักษ์ หมอนั่นยิ้ม
“ก็ปักษ์มันเรียกให้ฉันมาที่นี่ตอนสิบโมง
แต่ไม่นึกว่าร้านนี้เป็นร้านที่นายทำงานพิเศษอยู่ด้วย”
แล้วปักษ์ก็พาไพไปนั่งยังโต๊ะด้านในสุด ขณะที่ผมเดินไปรับออเดอร์ต่อจากโต๊ะอื่น
แต่... ผมก็พยายามเงี่ยหูฟังที่ทั้งสองคนพูดคุยกันอย่างถึงที่สุด
“เอ๋?
ลมอะไรพัดให้ดอกไม้งามประจำคณะนิติมาถึงที่นี่ได้เนี่ย?” ผมหันไปมอง
เจ้าของร้านเข้าไปร่วมสนทนาที่โต๊ะนั้นด้วยอีกคน
“เอ๋
อาจารย์ทีระมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” ไพถามคุณลุงอย่างงงๆ แต่จะไม่งงได้ยังไง
จริงๆคุณลุงนั้นมีชื่อเต็มๆว่า “ศาสตราจารย์ ด็อกเตอร์ สถิรญาณ
เกริกเกียรติชัย“ อาจารย์หนุ่มประจำคณะวิทยาศาสตร์ผู้ชอบสอนกับบรรดาเหล่านักศึกษาด้วยท่าทีที่เป็นกันเอง
จนได้ชื่อเล่นว่า “อาจารย์ทีระ” จากบรรดาเหล่านักศึกษาที่สอน
อาจารย์ทีระนี้เองก็สอนผมกับไพเมื่อปีที่แล้ว ซึ่งดูเหมือนไพเองก็จะข้นข้างสนิทสนมกับอาจารย์ทีระอยู่พอสมควร
“ก็ฉันเป็นเจ้าของร้านนี้นี่นา
ว่าแต่เธอล่ะ? มาที่นี่ทำไมเหรอ? อย่าบอกว่ามาเดทกับปักษ์ล่ะฉันไม่เชื่อเด็ดขาดเลย”
“โถ่! คุณลุงอย่าสมประมาทผมนักสิ
จริงๆผมก็มีสาวๆมาติดไม่แพ้เจ้าเวทเหมือนกันล่ะน่า”
“คุณลุง?” ไพทวนคำของปักษ์
“ก็....” แต่ก็หยุดแค่นั้น ปักษ์ดูเหมือนจะคิดอะไรสักอย่างออกจึงกวักมือเรียกผม
“ปักษ์
เสร็จยัง? ถ้าเสร็จแล้วช่วยมาทางนี่หน่อย!”
“หา? เดี๋ยวก่อนๆ”
แล้วหลังจากเสริฟของว่างให้โต๊ะสุดท้ายเสร็จผมก็เดินเข้าไปหาโต๊ะที่ทั้งสามอยู่อย่างทันที
แต่ทำไมไม่รู้
ผมรู้สึกเสียวสันหลังวาบอย่างบอกไม่ถูก
“อยากรู้ใช่ไหมว่าพวกเรากับอาจารย์ทีระเกี่ยวข้องกันยังไง?”
ปักษ์พูดกับไพก่อนหันหน้ามาทางผม “นายช่วยยื่นหน้าไปใกล้ๆไพหน่อยสิ”
แล้วผมก็ทำไปอย่างไม่ได้คิดอะไรจนกระทั่ง...
ผลั่ก! ปักษ์ผลักผมไปทางไพอย่างแรง จนพวกเรา ”จุ๊บ” กันอีกครั้ง! แถมที่เดิมด้วย!
“นายทำอะไรน่ะ!” ไพรีบลุกพรวดออกมาโวยวาย
“ชู่ววว!”
แล้วเวทร่างชายก็กลายเป็นหญิงอีกครั้ง....
................
ความคิดเห็น