KiSS! KiSS! รักป่วน หนุ่มสลับเพศ

ลำดับตอนที่ #1 : KiSS 01 เจ้าชายผู้ต้องสาป

KiSS 01 เจ้าชายผู้ต้องสาป

จะมีใครอีกไหมนะที่เพอร์เฟ็กต์เท่านี้? นี่คือคำถามที่บรรดาเหล่าหญิงสาวใน “มหาวิทยาลัยน่านฟ้า” คอยถามตัวเองอยู่เสมอๆ ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตา การเรียน กีฬา หรือ กระทั่งกิริยามารยาท ล้วนแต่ที่จะแสนเลิศเลอทั้งนั้น เข้ามาปีแรกก็ได้เป็นดาวมหาลัยด้วยคะแนนเอกฉันท์! การเรียนก็ยังได้Aตลอดทุกวิชา! กีฬาแม้จะเข้าชมรมไหน ก็ล้วนแต่พาชมรมนั้นชนะเลิศเป็นที่หนึ่งอยู่ตลอด! แถมยังมีความเป็นผู้นำภายใต้ความสุภาพนอบน้อมนั้นด้วย นี่แหละชายในฝันที่ผู้หญิงฝันถึง ไม่มีใครที่จะเทียบเทียมกับเขาได้อีกแล้ว กับผู้ชายที่มีนามว่า “เวทาญาณ เดชัยมนต์”

................

บนหน้าของชั้นเรียน เข็มยาวกับเข็มสั้นชี้ตรงไปยังเลขสิบสอง เป็นเวลาเดียวกับที่อาจารย์บอกเลิกคลาสพอดี ผมหันไปมองรอบข้าง ห้องที่เคยเงียบงันเริ่มส่งเสียงอึกทึกอีกครั้ง วันนี้เป็นวันศุกร์ และเป็นวิชาสุดท้ายของการเรียนในสัปดาห์ของปีสองคณะวิศวะอย่างผม ดูเหมือนทุกคนจะรู้สึกชอบวันนี้กันเสียจริงๆ เพราะจะได้ไปเที่ยวเล่นได้จนถึงวันศุกร์ แต่ตัวผมนั้นกลับไม่ชอบเอาเสียเลย ดูเหมือนชีวิตของผมนี้จะไม่มีอะไรมากเกินไปกว่าการเรียนเลยเสียจริง

ผมไม่ได้บอกว่าผมเป็นจำพวกหนอนหนังสือนะครับ จริงๆถ้าเรื่องเล่นกีฬาผมก็ทำได้เหมือนกัน และเล่นได้ดีเสียด้วย ดีเกินไปเสียจนบรรดาชมรมต่างๆคอยจะแห่กันมาขอร้องผมให้มาเป็นสมาชิกผีช่วยลงแข่งเมื่อถึงคราวแข่งใหญ่ แต่มันก็เพียงเท่านั้น รู้สึกพวกเขาหลายๆคนจะยกย่องเทิดทูลผมจนเกินไปเสียด้วยซ้ำพอจัดหนังสือเสร็จ ผมก็เตรียมตัวที่จะเดินออกจากห้อง ผมก็ได้ยินเสียงวี๊ดว๊ายอยู่ข้างนอกห้อง ซึ่งเสียงเหล่านี้ผมก็ได้ยินอยู่แทบจะทุกวี่ทุกวัน ทันทีที่ผมเดินออกไปนอกห้องผมก็เห็นเหล่าผู้หญิงกำลังจ้องมองมาทางผม ผมจึงผงกหัวพร้อมกับยิ้มให้เล็กน้อย เท่านั้นแหละ พวกหล่อนก็กรี๊ดกร๊าดกันเป็นการใหญ่

“ว้ายๆ เค้ายิ้มให้ฉันด้วยล่ะเธอ!”

“อะไรจะขนาดนั้น” ผมคิดอยู่ในใจ

“อะไรจะขนาดนั้น?” เสียงหนึ่งแว่วมาตามสายลม ผมจึงหันมองกลับไป

“เน่! เวทอย่ารีบหนีกลับไปนะ มาพูดเรื่องรายงานกลุ่มกันก่อน!” เสียงผู้หญิงแบบห้าวๆนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน นั่นคือเสียงของ ไพ ยัยทอมบอยประจำมหาวิทยาลัย  

“นี่ๆ ไพ อย่าพูดอย่างนั้นกับคุณเวทเขาสิ” เสียงใสเสียงหนึ่งดังออกมา นั่นเป็นเสียงของแต เพื่อนสนิทของไพ ผู้ซึ่งร่วมการทำรายงานอีกคนของผมนั่นเอง

“เรื่องรายงานนี่จะเริ่มทำวันนี้เลยเหรอ?” ผมถามออกไปอย่างสงสัย เพราะปรกติไม่ค่อยเห็นใครเริ่มทำรายงานในวันที่สั่งวันแรกกันเสียสักคน ส่วนใหญ่จะเป็นคืนสุดท้ายก่อนส่งงานเสียมากกว่า

“ใช่ๆ อย่างที่เวทพูดนั่นแหละ รีบร้อนไปทำไม?” เกือบลืมไปเลยยังมีนุกกับฟ้าผู้ร่วมชะตากรรมเดียวกับผมอยู่ด้วย ประโยคนี้นุกเป็นผู้พูด

“ใช่ ทำคืนเดียวก็เสร็จ” ส่วนประโยคนี้ฟ้าเป็นผู้เสริม

ผมชำเลืองไปทางไพ หล่อนจ้องเขม็งไปทางสองหนุ่มนั่น เล่นเอาพวกเขาสองคนหงอยไปตามๆกัน

                หลังจากนั้นไม่นานพวกเราก็จัดหน้าที่กันจนเสร็จ นุกกับฟ้ารับหน้าที่เป็นคนพิมพ์รายงาน แต่เป็นผู้เรียบเรียงข้อมูลและตรวจทาน ส่วนผมกับแต่ ทำหน้าที่หาข้อมูล

เอ่อ.... ทำไมคนที่ทำหน้าที่หาข้อมูลต้องเป็นผมกับไพด้วยล่ะเนี่ย? จริงๆผมไม่ค่อยถูกชะตากับไพเท่าไหร่เลย  ผมถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนโบกมือลากับคนอื่นๆเพื่อแยกย้ายกันไปทำงาน

“แย่จัง แตดันไม่ว่างวันนี้ซะได้” ไพบ่นพึมพำออกมาขณะที่เราสองคนกำลังเดินไปห้องสมุดเพื่อหาข้อมูลยังห้องสมุดกลาง

“แล้วอย่างนั้นทำไมไม่เลือกไปหาข้อมูลวันอื่นล่ะ? พรุ่งนี้ก็ได้?”

“ก็ฉันไม่อยากดองงานเน่!” ไพตวาดกลับออกมาด้วยท่าทางฉุนเฉียว

“ไม่อยากดองงานขนาดไม่ไปกินข้าวกลางวันเลยเหรอ?”

“นั่นเฉพาะกับนายเท่านั้นแหละน่า” ไพยิ้มเยาะออกมา “เพราะฉันไม่อยากจะถูกจะตกเป็นเป้าสายตาเพราะไปกินข้าวกลางวันสักเท่าไหร่หรอกน่า” ไพพูดเช่นนั้นเล่นเอาผมสะอึกไปเลยทีเดียว

“เอ้า เวท! จะไปไหนน่ะ วันนี้ไม่กินข้าวกลางวันกับเราหรือไง?” เสียงอันคุ้นเคยดังมาจากด้านหลัง นั่นไม่ใช่ใครอื่น ปักษ์ หรือ  “ปฐรักษ์ ราชญทักษ์” หนุ่มแว่นท่าทางกวนๆเล็กน้อยผู้นี้เป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของผมมาตั้งแต่เด็กๆ แม้กระทั่งบัดนี้ก็ยังเป็นเช่นนั้นอยู่ ตอนนี้ผมกับปักษ์พักด้วยกันในหอพักของทางมหาวิทยาลัย

“ขอโทษที วันนี้ฉันติดธุระ คงไปกับนายไม่ได้หรอก”

“ว้าแย่จัง!” ปักษ์บ่นอย่างเสียดาย “ว่าแต่ เพิ่งจะเห็นนายออกเดทกับผู้หญิงอื่นเป็นครั้งแรกก็ครั้งนี้นี่แหละ แถมยังเป็นไพด้วยอีก ไม่น่าเชื่อ”

“จะบ้าหรือไง!” ทั้งผมและไพตะโกนออกไปพร้อมๆกัน เจ้าปักษ์นี่ไม่ใช่ดูกวนแค่ท่าทางเท่านั้น แต่นิสัยจริงๆของมันยังชอบกวนประสาทชาวบ้านอีก แต่นี่อาจจะเป็นข้อด้อยอย่างเดียวของมันก็ได้มั้ง?

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า งั้นไปก่อนล่ะ!” หลังจากกวนประสาทพวกเราแล้ว ปักษ์ก็รีบผละออกไปในทันที ผมล่ะเหนื่อยในกับหมอนี่เอาเสียจริงๆ

หลังจากผ่านการกวนประสาทของปักษ์ได้ไม่นานนักพวกเราก็เดินทางมาถึงยังห้องสมุด แต่ก่อนที่จะได้เดินเข้าไป พวกเราก็ถูกทักโดยสาวน้อยกลุ่มหนึ่ง

“เอ๋? ทำไมพี่ไพมาเดินอยู่กับพี่เวทล่ะคะ?” ผมได้ยินแล้วก็สงสัย การที่ผมมาเดินคู่กับไพมันแปลกขนาดนั้นเชียวหรือ?

“พวกเรามาหาข้อมูลทำงานนะจ๊ะ จริงๆพี่เองก็ไม่อยากเดินควงกับหมอนี่สักเท่าไหร่หรอก” คำตอบนี้เล่นเอาผมคิ้วขมวดเลยทีเดียว

ไพกับสาวๆกลุ่มนั้นคุยกันต่ออีกเล็กน้อย เหล่าสาวๆกลุ่มนั้นแสดงท่าทางที่ชื่นชมไพอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว ดูเหมือนพวกหล่อนจะเป็นแฟนคลับของไพ จะว่าไปจริงๆแล้ว ไพเองก็ดังอยู่ในมหาวิทยาลัยนี้ไม่เบาเลยทีเดียว ดังขนาดมีแฟนคลับเป็นของตนเองโดยเฉพาะเลยทีเดียว เพราะหน้าตาของหล่อน รวมทั้งสติปัญญา ก็สมควรแล้วล่ะที่จะมีคนชื่นชอบหล่อนอยู่ไม่น้อย

แต่... ที่ชื่นชมน่ะ ผู้หญิงทั้งนั้น! ผู้ชายแทบจะไม่มีใครชื่นชอบหล่อนเลยแม้แต่คนเดียว! เพราะท่าทีที่แข็งกร้าวของหล่อนที่มีต่อเพศตรงข้าม แต่ในขณะเดียวกันสำหรับเพศเดียวกันแล้ว หล่อนกลับอ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อ แฟนคลับที่ว่าจึงมีแต่ผู้หญิงล้วนๆ เพราะเหตุนี้ผมจึงสงสัยว่าไพนี่เป็นพวกเลสเบี้ยนหรือเปล่า?

“ถามจริงๆเถอะนายเป็นเกย์หรือเปล่า?” คำถามที่ยิงมาโดยที่ผมแทบไม่ได้ทันตั้งตัวนี้เล่นเอาผมสะดุ้งจนแทบจะหงายหลัง

“คิดไงถึงถามอย่างนั้นเล่า?”

“ก็... เห็นนายทำท่าหวาดๆเวลาคุยกลับผู้หญิงนี่?”

“จะบ้าหรือไง เราเป็นชายแท้ๆเลยนะ จะเป็นเกย์ได้ยังไง?”

“แต่ ทั้งๆที่นายหน้าตาดีขนาดนี้ แต่ทำไมยังไม่มีแฟนล่ะ? แถมปรกติก็เห็นนายเดินอยู่กับเจ้าปักษ์มันตลอดเลยนี่นา?”

“ก็เจ้าปักษ์มันเป็นเพื่อนสนิทเราแถมยังเป็นรูมเมทด้วยนี่นา และเราไม่ได้เจ้าชู้เหมือนเจ้าชาญมันด้วย จะให้ไปควงกับใครไม่เลือกหน้าได้ยังไงเล่า?”

“แต่ก็ยังน่าสงสัยอยู่ดีล่ะน่า”

“แล้วทีเธอล่ะ?” ผมหยุดหายใจชั่วครู่ ก่อนเริ่มถามสวนกลับไปบ้าง “มาว่าคนอื่นเขาเป็นเกย์ แล้วเธอเป็นเลสใช่หรือเปล่าล่ะ?”

“อ๊ะ? ฉันดูเป็นอย่างนั้นเหรอ?”

“ก็เวลาคุยกับผู้ชายทีไรเห็นเหมือนจะไปกัดกับเขาทุกทีเลยนี่ แต่เวลาคุยกับผู้หญิงนี่คนละอย่างเลย”

“อย่างนั้นเหรอ?” ไพเอียงคอเล็กน้อย “สงสัยเป็นเพราะมีประสบการณ์ที่ไม่ค่อยดีกับผู้ชายมาก่อนล่ะมั้ง?”

ผมนึกว่าเรื่องจะจบแล้ว แต่ไพก็ยิงคำถามต่อมาอีก

“เรื่องปักษ์น่ะฉันรู้อยู่แล้วล่ะน่า แต่ท่าทางนายเวลาคุยกับผู้หญิงก็ยังแปลกๆอยู่ดีนั่นแหละ”

“หาข้อมูลก่อนเถอะน่า แล้วเรื่องอื่นค่อยมาว่ากันทีหลัง เราไปหาทางนั้นก็แล้วกัน” ผมรีบตัดบทหนีทันที ที่ว่าผมทำท่าหวาดๆผู้หญิงมันเป็นเรื่องจริง แต่มันเป็นเหตุผลของมันอยู่ เป็นเหตุผลที่บอกใครไม่ได้ แต่ไม่ใช่เรื่องที่เป็นเกย์แน่นอน

“งั้นก็บอกเหตุผลมาดีๆสิ เดินหนีอย่างนี้ฉันไม่ชอบนะ!” ผมเดินหลบเข้าไปในซอกชั้นหนังสือแล้ว แต่ไม่วายที่ไพจะมาตามราวีกับผม

แรงของไพมากอย่างไม่น่าเชื่อกระชากผมทีเดียวเล่นเอาผมเสียศูนย์เลยทีเดียว แต่เสียศูนย์อย่างเดียวไม่พอ มันทำเอาผมทรงตัวไม่อยู่ล้มถลาไปทางไพ

จุ๊บ! ผมกับไพต่างตะลึง ปากต่อปากประสานกันโดยอุบัติเหตุ ก่อนที่เราทั้งสองจะล้มลงไปโครมใหญ่

................

ดูเหมือนว่าจากอุบัติเหตุครั้งนี้จะทำให้หนังสือส่วนใหญ่ของชั้นหนังสือข้างเคียงจะหล่นลงมาทับด้วย ไพดันตัวออกมาจากกองหนังสือพร้อมกับคว้าคอเสื้อของผู้ที่คาดว่าจะก่ออุบัติเหตุครั้งนี้พร้อมกับตวาดใส่

“ทำอะไรของแกน่ะ... เอ๊ะ?” หมัดที่ง้างออกมาหยุดกึก เพราะผู้ที่อยู่เบื้องหน้าไม่ใช่คนที่หล่อนหมายมั่นจะตะบันหน้าเสียแล้ว

แต่มันกลับกลายเป็นสาวน้อยนางหนึ่ง!

................