ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 6 ก่อนการต่อสู้ มันก็มักจะมีเรื่องให้หัวใจวายเล่นตลอดแหละ(ครบ 100%แย้ว)
.....
...
..
.
มันใช้เวลาไม่นานหรอกนะ สำหรับการเดินมายัง "ห้องเก็บของสุดหรรษา"แห่งนี้
เราก็แค่เดิน หรืออาจะวิ่งสักหน่อย ไม่ว่าจะใช้วิธีที่ต่างกันอย่างไร สุดท้ายเป้าหมายของเราก็คือที่ๆเดียวกัน
ห้อง เก็บ ของ สุด หรรษา<<ไม่อยากจะคิดว่ามันจะมีคนมาเอาตัวอักษรคำว่า "หรรษา"มาแปะไว้ต่อท้ายด้วย
"พิลึกชะมัด"ริกเริ่มชิงพูดก่อนเป็นคนแรก"แล้วในนี้มีอะไรที่มันจะเป็นประโยชน์กับเราบ้างล่ะเนี่ย?"
"ถ้ารู้ก็นรกฮาเดสล่ะ"อาเธอร์ตอบกลับมาแบบกวนๆ (เออๆ กูไม่ถามเมิงก็ได้โด่ว:ริก)
"คำตอบคือต้องเข้าไปใช่มะ?"ริกถามอีกรอบพลางส่งสายตาจิกๆใส่
"ก็คงจะงั้นแหละนะเมิง ถามมากอยู่ได้กูก็เพิ่งเคยมาครั้งแรก"อาเธอร์ได้ทีก็ด่าเข้าให้
"เออๆกูขอโทษที่ถามมาก เมิงก็ช่วยไขกุญแจแล้วรีบๆเข้าแล้ว �ก็รีบๆไสหัวออกกันเหอะ กูอยากนอน"ริกพูดประโยคยาวเปนหางว่าวไม่พอ ต่อด้วยเหตุผลสุดอลังการ กูอยากนอน ทำเอาคนที่มาด้วยถึงกับ ถอนหายใจ เฮือกใหญ่ (แม่ง ในหัวมีแต่เรื่องนอนหรือไงงง?เตะเปรี้ยงไปดาวเนปจุนแม่ง= =)
"เออ กูไม่มีกุญแจ อาจารย์กลีสันบอกกู หลังจากที่เดินออกมาจากห้องแล้วว่า ให้พังเข้าไปแม่งเลยย ไม่ต้องไปปอดแหกกลัวว่าใครหน้าไหนจะมาว่า" อาเธอร์พูดด้วยสีหน้าตาย แต่ริกกลับทำหน้าประมาณว่า ก็อาจารย์แม่งเป็นแบบนี้ แล้วจะไม่ให้ลูกศิษย์ติดเชื้อสายความกวนตีนระดับโลกมาจากอาจารย์ได้ง๊าย?
"งั้นเมิงก็พังเข้าไปเลย กูจะนั่งๆนอนๆยืนๆดูเมิงทำเนี่ยแหละ"ว่าแล้วริกก็นั่งๆนอนๆยืนๆแล้วก็ชะโงกหน้ามองข้ามไหล่อาเธอร์มามองประตู
"ไอ้เตี้ยเอ้ย มานี่!"พูดไม่พอกลับจับเจ้าตัวคนที่เตี้ยกว่ามาไว้ในอ้อมแขน
"เชี่ย ทำรายยยยยย??"ริกหน้าแดงเล็กน้อยก่อนจะเตะๆขาไอ้คนที่บังอาจมาลากเขาไป?
"เงียบๆเหอะน่า"ว่าแล้วอาเธอร์ก็เตะประตูดัง โครมมมม! ป้ายคำว่าห้องเก็บของหรรษาแตกกระจาย!
ริกกอดอาเธอร์แน่น พลางบ่น "เชี่ยๆๆๆๆ แล้วๆๆ ตายๆแน่เลยกรูส์"
อาเธอร์เห็นริกกอดตัวเองแบบนั้นก็อมยิ้ม? กับความสุขที่อยู่บนความทุกข์ของผู้อื่น =w= (ร้ายกาจนะแกอาเธอร์)
...........แล้วทั้งคู่ก็ร่วงหล่นสู่ความมืดอันน่าสะพรึง ไร้ขอบเขตไม่มีที่สิ้นสุด
...................................................................................................................................................
ริก:
ความมืด
� �คือสิ่งแรกที่ผมสัมผัสถึงมันได้ มันมีความนุ่มนวลที่แหลมคมซะจริงๆนั้นแหละ แต่ผมกลับเลือกที่จะไคว่คว้ามันมากกว่า แสงสว่าง ก็นะ...แสงสว่างมันบาดตาผมชะมัด ในความคิดตื้นๆของพวกที่ชอบนอนแบบผมแล้วล่ะนะ ผมไม่ชอบแสงสว่าง ถึงขนาดแม้แสงอันริบหรี่ของดวงอาทิตย์ตกดินก็ยังไม่ชอบ
� �ผมเลือกที่จะชอบแสงน้อยๆระยิบระยับเหมือนหมู่ดาวบนท้องฟ้า เลยไปจนถึง ความมืดมิดอันน่าสะพรึงกลัว ถึงแม้มันจะทำให้ผม ไม่สามารถมองเห็นอะไรก็ตามที จนกระทั้ง......
"ริก"เสียงของคนที่ผมก็รู้ว่าใครดังขึ้นเบาๆ
"เมิงรีบตื่นขึ้นมาได้แล้ว อย่ามานอนฝันกลางวันสบายใจเฉิบคนเดียวนะเว้ย"ตามมาด้วยคำด่าเหมือนเดิม -*- ของคนที่ตรงข้ามกับผมทุกอย่าง
ทั้งหน้าตา
ทั้งนิสัย
ทั้งสีผม
หรือแม้กระทั้ง ดวงตา
(เรื่องการเรียน ผมยอมรับว่ามันเก่งพอๆกับผมเลยล่ะน่าจะเก่งกว่าด้วยซ้ำ =w= เฮ้ออ)
..นอนอิจฉามันอีกสักหน่อยจะเป็นไรไป โด่ววว - -''
"เออ กำลังจะตื่น"แต่ผมยังไม่ลืมตาหรอกนะ นอนให้สบายใจกว่านี้อีกดีกว่า อยากจะจมอยู่กับความมืดอีกหน่อย
"ห๊ะ!เมื่อกี้ว่าไงนะ กำลังจะตื่น เชี่ยลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลย"อาเธอร์โวย พลางกระชากคอเสื้อผมขึ้นมา(เห้ยๆ!!! เอ็งจะมา SM ต่อหน้าคนอ่านได้ไง!!ถ้าจะใช้ความรุนแรงไปที่อื่นไกลๆโน้นน)
ด้วยความที่ผมกำลังโมโหสุดขีดเลย เบิกตาโพลง �แต่..ก็ต้องสะอึกดัง "เอิ้กส์"
หน้าของผมกับอาเธอร์อยู่ห่างกันแค่ 2 มิลลิเมตร !!! มันจะใกล้เกินไปแล้วนะเฟ้ยย = = ถ้าเกิดกูหัวใจวายขึ้นมาจะทำไง??
"ทะ ทำอะไร"คำดงคำด่าที่จะด่ามัน เลือนหายไปชั่วพริบตา กะอีแค่หน้ามันมาอยู่ใกล้ๆแบบนี้ทำไมถึงพูดไม่ออกกันนะ 'รมณ์เสียเว้ยย
ผมได้ยินกระทั้งเสียงลมหายใจของตนเอง รวมถึงเสียงลมหายใจของอาเธอร์ด้วย กำลังอึดอัดทั้งคู่สินะ
"นี่......ริก ชั้นน่ะ....."อาเธอร์หยุดพูดก่อนจะปล่อยคอเสื้อผม ผมยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็เลยล้มหงายดัง ตึง! แต่ไอ้การล้มหงายดังตึง!ก็ยังไม่หลอนเท่ากับ
ใบหน้าที่จริงจังและเจ็บปวดแสนทรมานของอาเธอร์ที่มองมายังผม!!!
(ริก:เออ....น้ำสักแก้วไหม?กูล่ะรู้สึกไม่ดีฝุดๆเบย หน้าเอ็งโคตรน่ากลัวอ่ะ)
....ประโยคเมื่อกี้ มันน่าเจ็บปวดขนาดนั้นเชียวว?
"นายไม่รู้สึกมั้งหรือไงว่าตรงนี้น่ะ"ว่าแล้วอาเธอร์ก็เอานิ้วจิ้มๆไปที่หน้าอกข้างซ้าย
"มันจะเต้นแรงมากๆตอนอยู่ใกล้กับนาย จน ชั้นจะเป็นบ้าอยู่แล้ว"ว่าแล้วมันก็มองมาที่หน้าของผม
เห้ย! ที่อยู่ใกล้กูเกินไปจน สายฟ้า พลังงานธรรมชาติในตัวกูกระตุ้นเมิงให้เป็นโรคหัวใจหร๊าเนี่ยย? สวดยอดด =w= (ไรเตอร์:ดูมันคิด เฮ้ออ 555)
อาเธอร์อ่านความคิดผมก่อนะจะตบหัวเข้าให้ 1 ที "ไม่ใช่แบบที่เมิงคิดเว้ย ทีเรื่องอย่างงี้ล่ะโง่บรม ทีเรื่องเรียนล่ะฉลาดเป็นกรดนะเมิงง"
เอ้าด่ากูโง่อี๊ก เออ.....เดี๋ยวเจอบึ้มม
"ไว้เมิงเข้าใจแล้วมาบอกกูนะ ว่าเมิงก็เต้นแรงเหมือนกัน ตอนอยู่กับกู จนกว่าจะถึงวันนั้น.....กูจะรอ" แต่ ทำไมผมกลับรู้สึกว่า ไอ้วันนั้น ที่มันพูดถึงจะไม่มีจริงซะล่ะ!
ว่าแล้วมันก็เอามือมาลูบหัวผม
"ยังไงนายก้คือคนสำคัญและคนพิเศษสำหรับกูเสมอต้นและเสมอปลาย ไม่ว่านายจะเกลียดชั้นแค่ไหน ฮ่าๆ ความจริงเรื่องนี้ก็ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง"เห้ยย!!! ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่านะ?
ทำไมรู้สึกเหมือนโดนสารภาพรักเลยฟระ
แต่ว่านะเมิงง......กูเป็นผู้ชาย ช่วยมองความจริงเรื่องนี้ด้วยนะฟระ
แล้วอาเธอร์ก็ค่อยๆเคลื่อนมือมาแตะหน้าผากผม ไม่รู้ทำไม เวลามันแตะต้องตัวผมทีไร หน้าของผมจะแดงแข่งกับสีของดวงตาตลอด สีแดง แล้วหัวใจที่เคยเย้นชากับเรื่องรัก ป่ำๆเป๋อๆ นอกจากความรักที่มีต่อ ป๊ะป๋ากะม๊ะม๋าแล้ว มันก็ดันเต้นไม่เป้นจังหวะ กับผู้ชายคนนี้!!
...
..
.
มันใช้เวลาไม่นานหรอกนะ สำหรับการเดินมายัง "ห้องเก็บของสุดหรรษา"แห่งนี้
เราก็แค่เดิน หรืออาจะวิ่งสักหน่อย ไม่ว่าจะใช้วิธีที่ต่างกันอย่างไร สุดท้ายเป้าหมายของเราก็คือที่ๆเดียวกัน
ห้อง เก็บ ของ สุด หรรษา<<ไม่อยากจะคิดว่ามันจะมีคนมาเอาตัวอักษรคำว่า "หรรษา"มาแปะไว้ต่อท้ายด้วย
"พิลึกชะมัด"ริกเริ่มชิงพูดก่อนเป็นคนแรก"แล้วในนี้มีอะไรที่มันจะเป็นประโยชน์กับเราบ้างล่ะเนี่ย?"
"ถ้ารู้ก็นรกฮาเดสล่ะ"อาเธอร์ตอบกลับมาแบบกวนๆ (เออๆ กูไม่ถามเมิงก็ได้โด่ว:ริก)
"คำตอบคือต้องเข้าไปใช่มะ?"ริกถามอีกรอบพลางส่งสายตาจิกๆใส่
"ก็คงจะงั้นแหละนะเมิง ถามมากอยู่ได้กูก็เพิ่งเคยมาครั้งแรก"อาเธอร์ได้ทีก็ด่าเข้าให้
"เออๆกูขอโทษที่ถามมาก เมิงก็ช่วยไขกุญแจแล้วรีบๆเข้าแล้ว �ก็รีบๆไสหัวออกกันเหอะ กูอยากนอน"ริกพูดประโยคยาวเปนหางว่าวไม่พอ ต่อด้วยเหตุผลสุดอลังการ กูอยากนอน ทำเอาคนที่มาด้วยถึงกับ ถอนหายใจ เฮือกใหญ่ (แม่ง ในหัวมีแต่เรื่องนอนหรือไงงง?เตะเปรี้ยงไปดาวเนปจุนแม่ง= =)
"เออ กูไม่มีกุญแจ อาจารย์กลีสันบอกกู หลังจากที่เดินออกมาจากห้องแล้วว่า ให้พังเข้าไปแม่งเลยย ไม่ต้องไปปอดแหกกลัวว่าใครหน้าไหนจะมาว่า" อาเธอร์พูดด้วยสีหน้าตาย แต่ริกกลับทำหน้าประมาณว่า ก็อาจารย์แม่งเป็นแบบนี้ แล้วจะไม่ให้ลูกศิษย์ติดเชื้อสายความกวนตีนระดับโลกมาจากอาจารย์ได้ง๊าย?
"งั้นเมิงก็พังเข้าไปเลย กูจะนั่งๆนอนๆยืนๆดูเมิงทำเนี่ยแหละ"ว่าแล้วริกก็นั่งๆนอนๆยืนๆแล้วก็ชะโงกหน้ามองข้ามไหล่อาเธอร์มามองประตู
"ไอ้เตี้ยเอ้ย มานี่!"พูดไม่พอกลับจับเจ้าตัวคนที่เตี้ยกว่ามาไว้ในอ้อมแขน
"เชี่ย ทำรายยยยยย??"ริกหน้าแดงเล็กน้อยก่อนจะเตะๆขาไอ้คนที่บังอาจมาลากเขาไป?
"เงียบๆเหอะน่า"ว่าแล้วอาเธอร์ก็เตะประตูดัง โครมมมม! ป้ายคำว่าห้องเก็บของหรรษาแตกกระจาย!
ริกกอดอาเธอร์แน่น พลางบ่น "เชี่ยๆๆๆๆ แล้วๆๆ ตายๆแน่เลยกรูส์"
อาเธอร์เห็นริกกอดตัวเองแบบนั้นก็อมยิ้ม? กับความสุขที่อยู่บนความทุกข์ของผู้อื่น =w= (ร้ายกาจนะแกอาเธอร์)
...........แล้วทั้งคู่ก็ร่วงหล่นสู่ความมืดอันน่าสะพรึง ไร้ขอบเขตไม่มีที่สิ้นสุด
...................................................................................................................................................
ริก:
ความมืด
� �คือสิ่งแรกที่ผมสัมผัสถึงมันได้ มันมีความนุ่มนวลที่แหลมคมซะจริงๆนั้นแหละ แต่ผมกลับเลือกที่จะไคว่คว้ามันมากกว่า แสงสว่าง ก็นะ...แสงสว่างมันบาดตาผมชะมัด ในความคิดตื้นๆของพวกที่ชอบนอนแบบผมแล้วล่ะนะ ผมไม่ชอบแสงสว่าง ถึงขนาดแม้แสงอันริบหรี่ของดวงอาทิตย์ตกดินก็ยังไม่ชอบ
� �ผมเลือกที่จะชอบแสงน้อยๆระยิบระยับเหมือนหมู่ดาวบนท้องฟ้า เลยไปจนถึง ความมืดมิดอันน่าสะพรึงกลัว ถึงแม้มันจะทำให้ผม ไม่สามารถมองเห็นอะไรก็ตามที จนกระทั้ง......
"ริก"เสียงของคนที่ผมก็รู้ว่าใครดังขึ้นเบาๆ
"เมิงรีบตื่นขึ้นมาได้แล้ว อย่ามานอนฝันกลางวันสบายใจเฉิบคนเดียวนะเว้ย"ตามมาด้วยคำด่าเหมือนเดิม -*- ของคนที่ตรงข้ามกับผมทุกอย่าง
ทั้งหน้าตา
ทั้งนิสัย
ทั้งสีผม
หรือแม้กระทั้ง ดวงตา
(เรื่องการเรียน ผมยอมรับว่ามันเก่งพอๆกับผมเลยล่ะน่าจะเก่งกว่าด้วยซ้ำ =w= เฮ้ออ)
..นอนอิจฉามันอีกสักหน่อยจะเป็นไรไป โด่ววว - -''
"เออ กำลังจะตื่น"แต่ผมยังไม่ลืมตาหรอกนะ นอนให้สบายใจกว่านี้อีกดีกว่า อยากจะจมอยู่กับความมืดอีกหน่อย
"ห๊ะ!เมื่อกี้ว่าไงนะ กำลังจะตื่น เชี่ยลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลย"อาเธอร์โวย พลางกระชากคอเสื้อผมขึ้นมา(เห้ยๆ!!! เอ็งจะมา SM ต่อหน้าคนอ่านได้ไง!!ถ้าจะใช้ความรุนแรงไปที่อื่นไกลๆโน้นน)
ด้วยความที่ผมกำลังโมโหสุดขีดเลย เบิกตาโพลง �แต่..ก็ต้องสะอึกดัง "เอิ้กส์"
หน้าของผมกับอาเธอร์อยู่ห่างกันแค่ 2 มิลลิเมตร !!! มันจะใกล้เกินไปแล้วนะเฟ้ยย = = ถ้าเกิดกูหัวใจวายขึ้นมาจะทำไง??
"ทะ ทำอะไร"คำดงคำด่าที่จะด่ามัน เลือนหายไปชั่วพริบตา กะอีแค่หน้ามันมาอยู่ใกล้ๆแบบนี้ทำไมถึงพูดไม่ออกกันนะ 'รมณ์เสียเว้ยย
ผมได้ยินกระทั้งเสียงลมหายใจของตนเอง รวมถึงเสียงลมหายใจของอาเธอร์ด้วย กำลังอึดอัดทั้งคู่สินะ
"นี่......ริก ชั้นน่ะ....."อาเธอร์หยุดพูดก่อนจะปล่อยคอเสื้อผม ผมยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็เลยล้มหงายดัง ตึง! แต่ไอ้การล้มหงายดังตึง!ก็ยังไม่หลอนเท่ากับ
ใบหน้าที่จริงจังและเจ็บปวดแสนทรมานของอาเธอร์ที่มองมายังผม!!!
(ริก:เออ....น้ำสักแก้วไหม?กูล่ะรู้สึกไม่ดีฝุดๆเบย หน้าเอ็งโคตรน่ากลัวอ่ะ)
....ประโยคเมื่อกี้ มันน่าเจ็บปวดขนาดนั้นเชียวว?
"นายไม่รู้สึกมั้งหรือไงว่าตรงนี้น่ะ"ว่าแล้วอาเธอร์ก็เอานิ้วจิ้มๆไปที่หน้าอกข้างซ้าย
"มันจะเต้นแรงมากๆตอนอยู่ใกล้กับนาย จน ชั้นจะเป็นบ้าอยู่แล้ว"ว่าแล้วมันก็มองมาที่หน้าของผม
เห้ย! ที่อยู่ใกล้กูเกินไปจน สายฟ้า พลังงานธรรมชาติในตัวกูกระตุ้นเมิงให้เป็นโรคหัวใจหร๊าเนี่ยย? สวดยอดด =w= (ไรเตอร์:ดูมันคิด เฮ้ออ 555)
อาเธอร์อ่านความคิดผมก่อนะจะตบหัวเข้าให้ 1 ที "ไม่ใช่แบบที่เมิงคิดเว้ย ทีเรื่องอย่างงี้ล่ะโง่บรม ทีเรื่องเรียนล่ะฉลาดเป็นกรดนะเมิงง"
เอ้าด่ากูโง่อี๊ก เออ.....เดี๋ยวเจอบึ้มม
"ไว้เมิงเข้าใจแล้วมาบอกกูนะ ว่าเมิงก็เต้นแรงเหมือนกัน ตอนอยู่กับกู จนกว่าจะถึงวันนั้น.....กูจะรอ" แต่ ทำไมผมกลับรู้สึกว่า ไอ้วันนั้น ที่มันพูดถึงจะไม่มีจริงซะล่ะ!
ว่าแล้วมันก็เอามือมาลูบหัวผม
"ยังไงนายก้คือคนสำคัญและคนพิเศษสำหรับกูเสมอต้นและเสมอปลาย ไม่ว่านายจะเกลียดชั้นแค่ไหน ฮ่าๆ ความจริงเรื่องนี้ก็ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง"เห้ยย!!! ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่านะ?
ทำไมรู้สึกเหมือนโดนสารภาพรักเลยฟระ
แต่ว่านะเมิงง......กูเป็นผู้ชาย ช่วยมองความจริงเรื่องนี้ด้วยนะฟระ
แล้วอาเธอร์ก็ค่อยๆเคลื่อนมือมาแตะหน้าผากผม ไม่รู้ทำไม เวลามันแตะต้องตัวผมทีไร หน้าของผมจะแดงแข่งกับสีของดวงตาตลอด สีแดง แล้วหัวใจที่เคยเย้นชากับเรื่องรัก ป่ำๆเป๋อๆ นอกจากความรักที่มีต่อ ป๊ะป๋ากะม๊ะม๋าแล้ว มันก็ดันเต้นไม่เป้นจังหวะ กับผู้ชายคนนี้!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น