Don't miss!!! ภารกิจ...พิชิตใจนายตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 5.... อะไรๆ ก็มั่วไปหม๊ด = = มาต่อครบ 100 %แล้วน้า

.....
"นี่รู้ป่าว?"จู่ๆ อาเธอร์ก็ถามผมขึ้นมาระหว่างทางกลับไปสภา
"ไม่รู้" เออ...ก็จริงไหมล่ะ ใครมันจะไปตรัสรู้กะแกมั้งห๊ะ!!
"ว่า แม่ชั้นน่ะ หมั่นชั้นไว้กับเอเครลล่า"แล้วมันก็พูดออกมาอย่างหน้าตาย!! พลางก้มลงถอนสายบัว...!! เอ้ยๆ ไม่ใช่แล้ววว =[]=

"ห๊ะ ว่าไงนะ???" แล้วผมจะถามกลับทำหอกอะไรเนี่ยยย?
"อย่างที่ได้ยินไป"มันบอกผมก่อนจะก้มหน้างุดๆ 

ผมพยายามตั้งสติ ก่อนจะกลับไปพูดเสียงกวนๆเหมือนเดิม......แล้วทำไม ผมถึงมีความรู้สึก
ไม่อยากให้มันหมั้นกะ ยัยคุณหนูเอเครลล่านั้นเลยฟระ!! โว้ยยยย ไม่เข้าใจ๋
" = = แล้วจะมาบอกกู ทำพระแสงเลเซอร์ไรฟระ?"ผมก็กวนกลับไป ก็มันไม่รู้จะพูดอะไรนี่?

"นายไม่ห้าม?" อาเธอร์หันมามองหน้าผมอย่างมีประกายวิ้งๆแบบแม่งไปแข่งสะท้อนแสงกับกระจกเลยไป๊....... แต่หน้าตามันดูคล้ายกับการ...

คาดหวัง


.....นายกำลังคาดหวังจะให้กูพูดอะไรรร??? ไม่เข้าใจเว้ยยยยย = ="

"เรื่องอย่างงี้กูมีสิทธิ์ไปตัดสินอะไรเอ็งได้ฟระ ถ้าได้เป็นนายก ล่ะว่าไปอย่าง"ผมบอกก่อนจะหันหน้าหนีมัน......ก็มันเรื่องจริงป่ะล่ะ เรื่องของตัวเองจะมาให้คนอื่นตัดสินใจทำเต่าด๋อยอะไร๊ โด่ววว

"นายอยากให้ชั้นแต่งงานกะ ยัยนั้น  จริงๆน่ะเหรอ?" แน่ะๆ ยังมีหน้ามาถามอีก ไอ้หน้าไม่อายยยย...... ก็บอกกันอยู่โต้งๆจนจะเป็นไก่โต้งได้อยู่แล้วเนี่ยยย ไอ้ดวกส์เอ้ยยย
 
"เรื่องของตัวเอง......ไม่ว่าจะช้าหรือเร็ว...ต้องตัดสินใจเองดิวะ" ผมก็เลยหันกลับไปตอบแบบเซ็งๆ

"ส่วนเรื่องผลลัพธ์ที่จะตามมาน่ะ ไม่ว่าจะดีหรือร้าย หรือจะเป็นในรูปแบบไง๊ก็ตามนะ ก็ต้องทำใจยอมรับมันซะ ความจริง น่ะ เป็นสิ่งไม่ตายหรอกนะเว้ยยย" ได้ทีก็ แอ๊บเลียนแบบมันซะหน่อย.....

แหมๆ.... -.- ที่ผ่านมาสั่งสอนกูดีนัก จนกูบรรลุตามเมิงแล้วเนี่ย = =

"เออ นั้นสินะ" อาเธอร์พึมพำเบาๆ ด้วยเสียงดัดจริตนิดๆ
"เออ พอรู้งี้แล้ว ก็หัดเอาสมองฉลาดๆของแกไปคิดต่อเองแล้วกัน" เออ....เข้าใจ๋ไหม?สาสส

"งั้น กูว่า กูไม่หมั้นกะยัยนั้นแล้ว" เอ้า เชี่ย ตัดสินใจเร็วแท้ ทีเรื่องอย่างงี้ล่ะ ฉลาดฉิบไวเลยนะเมิงง

"เออ เรื่องของเมิงดิ บอกกูทำไม๊ บอกไปกูก็ไม่ได้...ประโยชน์อะไร........ สู้ไปต่อปากต่อคำกะแม่กูยังจะดีกว่า เพระายังไง สุดท้าย กูก็จะได้ขนมจากแม่อยู่ดี" ว่าแล้วผมก็เอนตัวลงนอนในยานขนาดพกพาของไอ้อาเธอร์.....อย่างสบ๊ายยยย....... การนอนนี่มันช่างเป็นอะไรที่ยิ่งใหญ่หาสิ่งใดเปรียบ =w= //ถุ้ยยยยย

"ทำไมจะไม่เกี่ยวกะเมิงล่ะ?"เอ้าๆ ทำไมเมิงพูดงี้ว่ะ ไอ้เธอร์

"เอ้า ไอ้ห่าน กูไม่ได้เป็นญาติไรกะยัยนั้นซะหน่อย" เออ...แล้วมันมาเกี่ยวไรกะกูว่ะ

"ป๊าวก็ไม่มีอะไรมาก....... แต่รู้เอาไว้แล้วกัน ว่าที่กูไม่หมั้นกะยัยนั้น  ก็เพราะเมิงนั้นแหละ"

........อ้าวพูดงี้ก็สวยดิ....
(ไรเตอร์:เออ เมิงสวยอยู่แล้วริก=w=//โดนริกโบกเข้าให้)

แล้วจู่ๆผมก็ยิ้มออกมา...........เห้ยยิ้มทำไมวะ?? ไอ้เชี่ยเธอร์เห็นหรือเปล่าฟระนั้น?อย่าให้เห็นเล๊ยยย มีหวังมันทำให้ผมซวยแน่ๆ

.....ระหว่างทางผมไม่พูดอะไรกะมันเลยสักนิด.....ไม่อยากจะต่อปากต่อคำกะไอ้บ้าเธอร์เท่าไหร่
หลังจากที่มันพ่นประโยคนั้นออกมา

"ก็เพราะเมิงนั้นแหละ"

ไอ้ผมเนี่ยนะ......ก็เป็นพวก ไม่ชอบสร้างปัญหาให้ใครมาเตะตูดเล่นอยู่แล้ว แต่แม่งมากล่าวหากันแบบนี้....
เป็นฝ่ายกูเนี่ยแหละที่แม่งอยากจะเตะก้นมันดูสักรอบ ไอ้หอยหลอดเอ้ยยยย = ="

แล้วเราทั้งคู่ก็มาถึงสภาเป็นที่เรียบร้อย (ก็ไม่รู้ว่าจะออกไปทำไม?โด่วเอ้ยย ถ้าเจอไอ้โรคจิตนั้นจะฆ่ากระทืบให้เละ แม่งทำเวลานอนกูเสียหม๊ดดด TwT)

พอถึงบุ๊ป ไอ้เธอร์ก้รีบไปหา ท่านอาจารย์ ที่ชื่อว่า แม็กกลีสัน ทันทีทันใด

แหงล่ะ....ท่านอาจารย์คนนี้ คือ คนที่ฝึก พวกเราเหล่าผู้วิเศษเหนือผู้วิเศษ เอิ่ม...พูดงี้ไปก็เข้าใจยาก เอาล่ะจะ อธิบายแบบ น้ำๆไม่มีเนื้อ...เอ้ย!!แบบเนื้อๆไม่ต้องเอาน้ำแล้วกันนะ

.....ผู้วิเศษจะถูกแบ่งให้ไปอยู่อีกโลกที่ชื่อว่า MagicSky นภามนตรา

           ณ ที่นั้นจะประกอบไปด้วย ผู้วิเศษ สัตว์ประหลาด บลาๆ แต่พวกเราจะเชื่อมต่อกับ โลกมนุษย์ธรรมดาด้วยเส้นใยบางๆ
    ที่ตาเปล่ามองไม่เห็น พวกเราช่วยเหลือกันตลอดในเกือบจะทุกๆเรื่อง ..............
 แล้วก็ที่เคยเกริ่นไปว่า มีผู้วิเศษทั้ง 5 คน >>อันนี้คือพวก เลิศเลอกว่าชาวบ้านไปหน่อย และถูกมองว่าเป็นพวกที่จะ.........
      ต้องได้รับการดูแลอย่างใกล้ชิด และต้องคอยประเมินด้วยว่า พวกนั้นจะใช้พลังในทางที่ถูกหรือทางที่ผิด เป็นประโยชน์หรือทำลาย แน่นอนว่าพวกเราได้รับการดูแลระดับ โคตรๆโคตรจะ VIP แต่ถ้าเราทำอะไรที่มันเสียหายต่อส่วนรวมแล้วล่ะก็ โทษของเราก็ระดับ Big VIP เช่นกันนั้นแหละ เฮ้อออ.....=w=

    เป็นคนที่วิเศษกว่าชาวบ้านหน่อยก็ลำบากอย่างงี้แหละนะ ถถถ -0- แต่ก้ยังดีที่ยังมีพวกไอ้บ้าอีก 4 ตัวมาเป็นเพื่อนร่วมรับเคราะห์ไปกับผมด้วย (จะดีใจหรือจะแสดงความเสียใจดีฟร้าา)

มาๆต่อที่ ท่านอาจารย์แม็กกลีสันกันดีกว่า//หลังจากหลุดโลกออกไปท่องดาวอังคารมา

อาเธอร์นิ่วหน้าใส่ผมประมาณว่า "ค่อยอยู่ข้างนอกนั้นแหละ เข้าใจ๋?"

ไอ้ผมก็พอจะอ่านสีหน้ามันออกบ้างอ่ะนะ ก็เลยพยักหน้าแบบส่งๆไป "อย่าช้านักล่ะ เปลืองเวลานอน"<<คิดเป็นอยู่เรื่องเดียวหรือไง

แล้วมันก็เข้าไปในห้องพักอาจารย์...

ผมก็เลยใช้เวลาครุ่นคิดเรื่องราวที่ผ่านๆมา

ทำไมเราต้องไปสุสาน?แล้วยังต้องวนกลับมาที่เดิมต่อ?
แถมยังต้องขออนุญาตอาจารย์ เหมือนเด็กๆเลยแหะ?
ทำไมห้องเก็บของถึงถูกปิดตาย?
ทำไมถึงมีกฏห้ามเข้า ถึงขนาดวางโทษที่แสนจะร้ายกาจไว้ขู่กันไม่ให้ใครแตะต้องห้องนั้น?
ทำไมต้องทิศใต้?

เอิ่ม............ที่ว่ามานี่รู้สึกมันชักจะ มั่วๆกันไปหม๊ดแล้วน่ะเฮ้ยย

ขนาดที่ผมกำลังปวดสมองกับการคิดอะไรเยอะแยะนั้น ก็เพราะจะนึกได้ว่า
พลังพิเศษของผมไม่ได้มีแค่ ฟันดาบ เรียกสายฟ้า หรือลั่นปืน......แต่ยังมีอีกอย่างที่คนอื่นก็ไม่มี

พลังในการ........ดักฟัง นั้นเอง

ไม่ว่าจะไกลแค่ไหน? ภาษาสัตว์หรือภาษาคน

ผมกลับเข้าใจความหมายของมันทุกอย่าง......แต่ก็ไม่ชอบเท่าไหร่หรอก อยากได้พลังแบบไอ้อาเธอร์มากกว่า

พลังในการอ่านใจคน........ มันน่ะชอบอ่านใจผมอยู่เรื่อย แม่งยังไม่มีเวลาไปฟ้องศาลข้อหาละเมิดสิทธิส่วนบุคคลเล๊ยย จะฟ้องมันเป็นคนแรก ชอบมาอ่านใจกูจริ๊งง ที่ให้อ่านใจคนอื่นที่มันจะเป็นประโยชน์ต่อสังคมล่ะไม่รู้จักทำ.............ไอ้หน้าปลาจวดเอ้ยยย=w=

แล้วผมก็ได้ยินประโยคที่ อาจารย์กะมันคุยกัน

"ไม่อนุญาตให้นายไปห้องใต้ดินนั้น"...กะแล้วว่า อาจารย์ที่หนังเหี่ยวย่นๆแล้วน่ะ มักจะร้ายกาจเสมอและ

"แต่ผมกับริกต้องไป เราทั้งคู่จะต้องทำภารกิจนี้ให้เสร็จ อาจารย์!! คุณก็รู้ว่าถ้าผมไม่สามารถจับไอ้คนร้ายนั้นได้ล่ะก็ คุณก็น่าจะรู้อีกนะว่า โลกมนุษย์จะเป็นยังไง เราไม่สามารถดึงคนที่ไม่เกี่ยวข้องให้มารับกรรมที่เราไม่สามารถแก้ได้หรอกนะครับ"เอาแล้วไง....อาเธอร์เอ๋ยยย...แกนี่มันเจ๋งเป๋งจริงๆเวลาเถียงเรื่องวิชาการกะอาจารย์เนี่ยยย ^w^

"ก็เพราะรู้แบบนั้นไง จึงไม่อยากเสี่ยงเอาแกกับริกไปทำ"อาจารย์ยังคงเถียงต่อไม่เลิก
"แต่เราเจอเบาะแสของคนร้ายที่สุสานนั้น"อาเธอร์ยังคงไม่ยอมแพ้ รุกหน้าต่อไปอย่างไม่ท้อถอย....แหมดูพากย์เข้า=w=

"เฮ้อ...นายที่มันหัวรั้นจริงๆ เอางั้นก็ได้!"ไหงๆ ให้ง่ายๆเลยวะนั้น.....

"ขอบคุณครับอาจารย์"อาเธอร์รีบกล่าวตอบทันที

"แต่มีข้อแม้อย่าง.....คือนายจะต้อง ดูแล ไอ้ริกให้ดีเท่ากับที่ดูแลตัวเองน่ะ เข้าใจไหม?"อาจารย์บอกด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

ดูแลกูทำไมม!! กูเดินได้ วิ่งได้ กระโดดได้ คาบกระดูกได้ เอ้ยๆไม่ใช่ๆ= ="

"ครับ ผมขอสัญญา ด้วยเกียรติ์ของตระกูลผมเลย"แน่ะๆแล้วแกก็ยังจะไปรับคำของอาจารย์อีกนะไอ้เธอร์

"ถ้าเป็นไปได้ ถ้าไอ้ริกมันเกิด ควบคุมพลังอีกด้านของมันไม่ได้ ก็จัดการซะนะ...และอย่าให้มันรู้เด็ดขาดว่ามันเป็นใคร?" อ้าวๆอาจารย์พูดงี้ได้ไง ผมก็มีพ่อมีแม่นะ แล้วมาหาว่าผมไม่รู้จักตัวเองได้ไง โด่วววว - -

ว่าแต่พลังอีกด้านงั้นเหรอ? เหยย เรื่องแบบนี้ไม่ยักจะเคยได้ยิน แม้กระทั้งตัวเองยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ อย่ามามั่วน่ะ เว้ยยยยยยย 

"ถามให้แน่ใจอีกรอบ อาจารย์ให้ผมกับริกไปห้องใต้ดินนั้นได้แล้วใช่ไหม?"อาเธอร์เอ๋ยยย แกจะละเอียดไปไหน๊ บอกว่าได้ก็ได้สิเห้ยย

"ถ้าคิดว่าแน่ก็ไปซะสิ"แล้วทำไมอาจารย์ต้องพูดเหมือนจะประชดด้วยวะ!

"แต่ขอเตือนไว้อย่างนะ.........ภูตสายลมน่ะ แปรปวร ไม่เป็นมิตรง่ายๆ...ระวังเงาของตัวเองไว้ให้ดี!.....เมื่อมีแสงย่อมมีเงา.....มีมืดและสว่าง จงเลือกทางเดินให้ดีๆแล้วกันนะ ถ้าเธอช่วยพวกนายก็คงจะดี แต่ถ้าไม่ช่วยล่ะก็...พยายามอย่าตายก็แล้วกัน" อาจารย์หยุดพูดก่อนจะเริ่มพูดด้วยเสียงเครียดๆอีกครั้ง

"ไม่งั้นชั้นคงได้เขียนเอกสารอีกบานแน่ๆ"ว่าแล้วอาเธอร์ก็เดินออกมาจากห้องของอาจารย์พอดี

โถ่ววอาจารย์ ไอ้อาจารย์เต้าหูทอดดดดดดดดดเว้ยยย

...........เห็นงานเขียนเอกสาร สำคัญกว่าชีวิตนักเรียนหรือง๊ายยยยยย