ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เจอกันเพราะตุ๊กตาเน่าตัวหนึ่ง (2)
พลันมีเสียงฝีเท้ากระแทกลงบนพื้นอย่างเร่งรีบ อินาโฮะรีบจัดการหาที่หลบภัยชั่วคราวของตนเอง ก่อนจะเห็นตู้ล็อกเกอร์ขนาดใหญ่ที่ตนสามารถเข้าไปแอบในนั้นได้ คิดได้ดังนั้นอินาโฮะก็รีบเข้าไปในนั้น จัดการปิดตู้ล๊อกเกอร์อย่างช้าๆ จ้องมองภายนอกผ่านช่องสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดเล็กที่ติดอยู่บนประตูตู้เท่านั้น
เสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้เขามากขึ้นแล้ว มีเสียงอุทานของความแปลกใจดังก้องภายในห้องโฮมรูมของเขา
"หายไปแล้ว!!" แววตาที่อินาโฮะเห็น สีฟ้าทะเลตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด อินาโฮะรู้สึกอิจฉาเบาๆที่อีกฝ่ายสามารถแสดงสีหน้าตกใจได้สมจริงจนเขาอดทึ้งไม่ได้ ก็ที่อดทึ้งไม่ได้ก็เพราะอินาโฮะไม่เคยมีสีหน้าของความตกใจมาก่อน ไม่ว่าจะสถานการณ์แบบใด เขาจะนิ่ง ใจเย็น
"เป็นไปได้ไง" ดูเหมือนอีกฝ่ายจะลืมไปแล้วว่า คนที่กลับบ้านช้าที่สุดเป็นหน้าที่ของประธานนักเรียนต่างหาก แต่ก็เอาเหอะ เจ้าหมอนี่้เพิ่งจะมาเรียนวันแรก ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรก็คงไม่แปลก
ขณะที่อินาโฮะลังเลว่าจะเปิดไป จ๊ะเอ๋ กับเด็กหนุ่มคนนั้นดีไหม ก็พลันนึกขึ้นมาได้ว่า เล่นแบบนั้นมันเด็กอนุบาลชัดๆ เลยยืนอยู่เงียบในล๊อกเกอร์ใบนั้น รอโอกาส
ตึก ตึก ตึก แก๊ก !!! เสียงฝีเท้าปริศนาดังขึ้นเหนือศีรษะของพวกเขา เจ้าหนุ่มผมทองสีชาคนนั้นเงยหน้าขึ้นไปมองเพดานอย่างตกใจ แม้แต่อินาโฮะเองก็เผลอมองไปด้านบนของตู้ล๊อกเกอร์
ยังไม่ทันได้คิดอะไรต่อ เจ้าเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าอินาโฮะวิ่งออกจากห้องเรียนไปแล้ว เขาเลยต้องกระชากตู้ล๊อกเกอร์ออกแล้ววิ่งตามเด็กหนุ่มคนนั้นไปอย่างเงียบๆ
"ตุ๊กตาเดินได้แถมเปิดประตูได้ด้วย!!"เสียงของเจ้าผมสีชาบ่นดังไปทั่วอาคารทางเดิน อินาโฮะรีบตามไปอย่าเงียบๆ นานๆทีจะมีอะไรน่าตื่นเต้นๆมาให้เขาสัมผัสถึงที่ อินาโฮะยิ้มที่มุมปาก
ชั้นบนของห้องโฮมรูมอินาโฮะเป้นห้องทดลองวิทยาศาสตร์ และห้องเก็บของดองทั้งหลายแล ทั้งเด็กดอง ปลาฉลามดอง ตุ๊กแกสารพัดตัว ขณะที่เขาจ้องมองเด็กหนุ่มที่ไม่ได้สังเกตถึงการมีตัวตนของอินาโฮะกำลังเอื้อมมือไปเปิดประตูบานหนึ่งในนั้นเขาจำได้ว่า มันเป็นที่เก็บหุ่นโชว์อวัยวะภายในของมนุษย์นี่!!
"เฮ้ย!!" เสียงร้องดังมาจากห้องนั้นอย่างรวดเร้ว อินาโฮะวิ่งตามไปก่อนจะดึงข้อมือของเด็กหนุ่มคนนั้นออกมาจากห้องนั้น
"นายร้องบ้าอะไร" อินาโฮะถามเสียงตาย เขาไม่ได้ดูหรอกว่าห้องนั้นมีอะไรแค่เห็นข้อมือขาวๆนั้นเขาก็คิดเพียงอย่างเดียวว่าต้องกระชากข้อมือนั้นให้เข้ามาหาเขา
อีกฝ่ายที่ถูกกระชากข้อมือหันมามองอินาโฮะแวบหนึ่งก่อนจะร้อง เฮ้ย! ออกมาอีกรอบ
"หยุดแหกปากสักที" ใบหน้าหล่อเหลาแต่เหมือนขอนไม้ออกเสียงตำหนิ "สรุปนายเจออะไรในนั้น"
อีกฝ่ายไม่ตอบ แต่หันมามองที่อกของอินาโฮะเห็นตุ๊กตากระต่ายแสนน่ารักอยู่ในอ้อมแขนก็หมายจะคว้าไปแต่อินาโฮะกลับใช่มืออีกฝ่ายตรึงข้อมือนั้นเอาไว้กับพื้น ผลักอีกฝ่ายให้นอนลงบนพื้นส่วนตนขึ้นคร่อมอีกฝ่าย
"ก็แค่....ตกใจแม่บ้านเฉยๆ" พูดไม่ทันขาดคำ มีหญิงสาวแก่ๆเดินออกมาจากห้องนั้น หล่อนมองมาที่อินาโฮะก่อนจะยิ้ม
"ประธานน้อยมาทำอะไรแบบนี้ในโรงเรียนไม่ดีนะ" เอ่ยเอื้อนด้วยน้ำเสัยงเอ็นดู ก่อนจะยิ้ม "ถ้าคิดจะกินเขาบนนี้ ต้องหิวกลับไปกินที่บ้านด้วยนะ" พูดทิ้งท้ายไว้ให้งงๆก่อนจะลากสังขารลงไปที่บันได
อินาโฮะเองก็แปลไม่ค่อยออกเหมือนกันว่า แม่บ้านหมายความว่าอะไร แต่ดูเหมือนว่าคนที่ถูกเขานั่งคร่อมอยู่จะรู้ความหมายนั้นดี ทำไมต้องหน้าแดงด้วยวะนั่น?
"ลุกออกจากตัวผมสักที" เจ้าหนุ่มผมทองชาบอก "ผมอึดอัด"เบือนหน้าหนีเขาซะงั้น
"อะไรรังเกียจผมหรือไง" ยิ่งอินาโฮะเห็นใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อแล้วก็ใบหูที่แดงฉาน เขายิ่งอยากแกล้งอีกฝ่ายเข้าไปอีก ตอนนี้เขาเข้าใจความหมายของคำว่า กิน ที่แม่บ้านคนนั้นบอกแล้ว เลยจับไปที่แผ่นอกแล้วกดตรึงร่างนั้นไว้กับพื้น แย้มยิ้มอย่างที่ไม่เคยมีใครเห็นมาก่อน
"งั้นมีข้อแลกเปลี่ยน ถ้านายอยากให้ผมปล่อยตัวนายไป" อินาโฮะบอก
"อะไร?"อีกฝ่ายถามกลับห้วนๆ ก่อนจะมองไปที่เสื้อกันหนาวที่อยู่บนตัวอินาโฮะ
"ช่วยถอดเสื้อนั้นออกด้วยครับ ผมไม่ชอบสีส้ม" บอกไปตามความรู้สึกที่เจ็บปวดในครั้งอดีตกับสีที่ตนไม่ชอบ สีส้ม
"แต่ผมชอบ งั้นข้อแลกเปลี่ยน นายจะต้องไปพบผมที่ห้องประธานนักเรียนทุกวันหลังเลิกเรียน"
อีกฝ่ายแหกขี้ตาโตเท่าไข่ห่านก่อนจะเถียงกลับ "ให้ผมไปทำพระแสงเลเซอร์อะไรครับ"
"ก็ไม่มีอะไรมาก ไปเป็นของเล่นให้หน่อยแล้วกัน" บอกตรงๆไม่อ้อมค้อม สีหน้านี่ไม่ได้แสดงถึงความอ่อนโยนเลยแม้แต่น้อย
"อ่อ อีกอย่าง" อินาโฮะปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นอิสระก่อนจะทำท่าครุ่นคิดอะไรได้ "ผมจะใส่สีส้มมาโรงเรียนทุกวัน"
"ไอ้เลววววว!!!" หนุ่มผมทองตวาดใส่หน้า อินาโฮะไม่สนใจ
"แล้วก็เรียกผมว่า อินาโฮะด้วย ห้ามเรียกประธาน" สั่งอีกฝ่ายเสร็จแล้วก็หันมามอง "โคโมริ"
"อะไร ผมไม่ได้ชื่อค้างคาว (โคโมริ)สักหน่อย พ่อกับแม่ที่บ้านอุตส่าคิดชื่อดีๆให้ผม"
"ก็ผมเกลียดค้างคาว!"
"สเลน ทรอยยาร์ด"
"ก็ไม่เห็นจะดีกว่าค้างคาวสักนิด" อินาโฮะบอกเสียงเรียบ "เรียกค้างคาวง่ายกว่าเยอะ"
"งั้นผมก็จะเรียกคุณว่าไอ้ส้มด้วย" สเลนตอบกลับอย่างโมโห แต่น้ำเสียงเหมือนกับคนที่กำลังงอนคนรักมากกว่าจะโกรธ อินาโฮะคิดแบบนั้นก่อนจะดึงอีกฝ่ายเข้ามาหาตัวเอง
"แล้วถ้านายไม่ยอมไปห้องประธานนักเรียนพรุ่งนี้ตอนเย็น นายเจอนรกแน่" สั่งอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงของคนบ้าอำนาจชัดๆ ก่อนจะใส่กำไลข้อมือที่มีสายจูงที่ดำที่ข้อมมือขาวนวลของสเลน แล้วจัดการกระชากให้เดินตาม
"เฮ้ย เอาออกไปเลยนะไอ้ส้ม"
"เป็นค้างคาวที่ดีต้องตามใจเจ้านาย"
"นั้นมันหมาแล้วครับ!" อินาโฮะแอบลอบยิ้มอีกแล้ว เขาแปลกใจว่าทำไมเขาถึงยิ้มบ่อยเหลือเกินตั้งแต่เจอหมอนี่
"จะไปส่งที่บ้าน เย็นขนาดนี้แล้วปล่อยหมาไปวิ่งเล่นไม่ได้หรอก เดี๋ยวมันหนี"
นี่สรุปจะเปรียบเขาเป็นหมาหรือเป็นค้างคาวกันแน่
สเลนคิดอย่างหน่ายใจ แค่มาเรียนวันแรกก็ดันเจอกับคนวิปริตคนนี้แล้ว แล้วเจ้าส้มมันชื่ออะไรนะ อินาโฮะ อินาโฮะใช่ไหมมม? จำไว้เลย ต่อจากนี้นายจะได้เจอหมาลอบกัดเจ้าของบ้างละ
==================================================
จบไปแล้วกับการเจอหน้ากันของ 2 หนุ่มนะคะ รู้สึกตัวเองแต่งอะไรออกมาเนี้ยย ร้องไห้(?)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น