คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ...ได้เวลาสนุกแล้วสิ! 100%
อินาโฮะจ้องมองใบหน้าขาวนวลของสเลน ก่อนจะยกร่างบางนั้นเข้าห้องนอนส่วนตัวแล้วจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ ตามเรือนร่างของสเลนร้อนผ่าว ฝ่ามือของอินาโฮะสั่นเล็กน้อย ขณะที่กำลังสวมเสื้อตัวบางสีขาวให้สเลน กว่าจะสวมเสื้อใส่ให้เสร็จก็กินเวลาไปเกือบนาทีเลยทีเดียว
แม้แต่ตอนหลับก็ทำเอาใจสั่นไปหมด
ใบหน้าหวานร้องเสียงอือไปมา ขณะที่อินาโฮะกำลังจะห่มผ้าน่วมผืนใหญ่เท่าฝาบ้านให้ ใบหน้าที่ลดความตึงเครียดอีกทั้งอุณหภูมิในร่างกายที่ลดลงจนเหลือแค่อุณหภูมิปกติของสเลนทำเอาอินาโฮะยิ้มน้อยๆ
“นอนเยอะๆนะ ค้างคาวของผม” กล่าวทิ้งท้ายไว้สั้นๆก่อนจะละออกจากเรือนร่างงดงามที่นอนบิดไปบิดมาอยู่บนเตียง และด้วยความนิสัยขี้แกล้ง(?)ของอินาโฮะที่มันติดเป็นนิสัยตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เขาจัดการยกสมาร์ทโฟนเครื่องหรูออกมาถ่ายภาพของเด็กหนุ่มที่กำลังนอนน้ำลายยืดตรงหน้าก่อนจะกดรัวชัตเตอร์
แชะ
แชะ!!
อุ้ย ! ลืมปิดเสียง
อินาโฮะคิดก่อนจะกดปุ่มปิดเสียงแล้วค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ร่างบางแล้วจัดการหอมแก้มเบาๆพร้อมกับกดถ่ายรูปไปด้วย
จะว่าไปแล้ว.....เขาเพิ่งจะแอบถ่ายอีกฝ่ายในระยะเผาขนขนาดนี้นะเนี่ย!!
อย่าลืมบันทึกลงประวัติศาสตร์ของตระกูลไคซึกะด้วยนะ ....ไอ้แอบถ่ายชาวบ้านนอนน้ำลายยืดระยะเผาขน ตั้งแต่เกิดมาเพิ่งเคยทำ!! รู้สึกเป็นผลงานชิ้นโบแดงยังไงก็ไม่รู้
หลังจากแอบหอมแก้ม+ถ่ายภาพเสร็จ ก็อดยิ้มออกมาไม่ได้
ขออีกหน่อยแล้วกัน! มันอดไม่ได้จริงๆ
ว่าแล้วก็จุมพิตเบาๆบนหน้าผากมนของอีกฝ่ายก่อนจะลงไปข้างล่างให้สเลนนอนพักผ่อนอย่างไม่มีอะไรมากวน(?)
สเลนฝันร้าย
เป็นความฝันที่รู้สึกเจ็บจนเหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องจริง เขารู้สึกร้อนไปหมด สมองปวดจนแทบจะระเบิด รู้สึกอยากเอาพารากกลอกปากให้รู้แล้วรู้รอด ในความฝันเขามองเห็นแต่สีส้มเต็มไปหมด เขาพยายามหลับตาแต่มันก็ตามมาหลอกหลอนในสมองลามไปยังกระดูกไขสันหลัง(?) ลงไปตูด แล้วก็คลานด้วยความเร็วเท่าเสือชีต้าร์ลงไปยังประสาทขา
เขาเกลียดสีส้ม สเลนรู้ว่าตัวเองเกลียด...แต่ลึกๆนั้นเขากลับรักมัน .......รักมาก มากจนไม่รู้จะสาธยายให้ใครฟัง พยายามลืมตาสีน้ำทะเลเพื่อจะกลับสู่โลกของความจริง แต่กลับรู้สึกหนักอึ้งจนไม่สามารถแม้แต่ลืมเปลือกตา หรือจะกระดิกนิ้วได้เลย สเลนปล่อยให้ร่างกายอ่อนระทวยเหมือนมะเขือม่วงที่ถูกต้ม(?)
สเลนรู้สึกตัวทุกอย่าง ตั้งแต่ตอนที่ฝ่ามือหนากำผ้าเปียกๆที่บิดไม่ได้หมาดๆเลยสักนิดลูบไล้ไปตามใบหน้าที่ร้อนผ่าวของเขา หยดน้ำไหลท่วมหน้าของเขาหยดดังตึ้งๆ จนรู้สึกรำคาญ.......ช่างมันเถอะ แต่เสียงอันอ่อนโยนที่พูดอะไรสักอย่างที่สเลนฟังไม่รู้เรื่องนั้น กลับทำให้อารมณ์ของเขาสงบลง ฝ่ามือที่ลูบใบหน้าเขาเบาๆทำเอาหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
อยากจะลืมตาดูไอ้คนที่มันให้ใจแปลกๆแบบนี้จริ๊ง
พยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก สเลนถินหายใจเบาๆก่อนจะไล่เรียงชื่อที่เขาจะนึกออก
พ่อ แม่ ยาย เซลัมซัง อิงโกะ คาล์ม นีน่า ไรเอต เอเดลริชโซ นายตำรวจครูเทโอ้(?) ไม้เท้าวิเศษ .......
ไม่ว่าจะไล่รายชื่อที่แสนคุ้นเคยแต่กลับไม่มีความรู้สึกเลยสักนิดว่าคนเหล่านั้นจะทำให้หัวใจของเขาเต้นสั่นระรั่ว
เอ๊ะ!!...หรือคนที่เพิ่ง รู้จัก เมื่อกี้
เขาชื่ออะไรนะ? อะไร ไข่ๆนะ ไข่ม้วน ?
ไคซึกะ.............อินาโฮะสินะ
เขาคนนั้นเหรอที่ทำให้ใจเต้นแรงไปหมดแบบนี้
แต่ว่า..อีกฝ่ายบอกให้เขาเรียก เจ้าส้ม นี่นะ....แล้วทำไมต้องเรียกส้มด้วยละ?
ว่าแต่....เราสองคน เกี่ยวข้องกันยังไงละเนี่ย? เจ้ากรรมนายเวร? หรือว่า.....เจ้าส้มจะเป็นเจ้าหนี้เขา?
เห้ย!.....ไม่ใช่หรอกมั้ง เขาไม่เคยยืมเงินใครนะ
คิดไปคิดมา เขาก็รู้สึกเหมือนมีมือของใครกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขา....อยากจะขัดขืนใจจะขาดแต่เรี่ยวแรงกลับหายไปหมด
แล้วไหนจะเสียง แชะ แชะ อะไรนั้นอีก
ใครมาถ่ายรูปอะไรแถวนี้...เสียมารยาทคนกำลังนอน อย่ากวนสิวะ??
คิดอย่างเอือมๆก่อนจะรู้สึกถึงสัมผัสอันตรายที่ทาบลงมาบนแก้มนุ่ม สัมผัสอันคุ้นเคยที่เขานึกไม่ออกเสียทีว่าใครหอมแก้มเขา?
เมื่อไหร่เปลือกตาที่หนักอึ้งนี่จะลืมตาให้เขาเสียที
ไอ้คนที่บังอาจลวนลามเขาโดยไม่ขออนุญาตมันใครฟระ?
เสียง แชะ แชะ หายไปแล้วพร้อมกับจุมพิตเบาๆที่ทาบลงมาบนหน้าผากของสเลน ราวกับว่าจุมพิตนั้นเคลือบยานอนหลับเอาไว้ เพียงไม่กี่นาทีหลังจากจุมพิตอันอ่อนโยนละออกจากหน้าผากของสเลนแล้ว เขาก็เข้าสู่นิทราไปในที่สุด
“สวัสดีค่ะ ผู้อำนวยการ” เสียงของเด็กสาวอายุ 13 ขวบ(?) เอ่ยทักทายสุภาพบุรุษหนุ่มที่นั่งทำงานอยู่บนโต๊ะหรู เขาเงยหน้าขึ้นมามองผู้มาเยือนก่อนจะยิ้มทัก
“สวัสดีครับ ไม่เจอกันนานเลยนะครับ จะพาใครเข้าโรงเรียนผมอีกละ?” เอ่ยดักทางของอีกฝ่าย เด็กสาวผู้นั้นยิ้มก่อนจะหัวเราะเบาๆ
“แหม รู้ใจจริงๆเลยนะคะ คือว่า หลังสอบกลางภาคฉันอยากฝากเด็กคนนี้ให้คุณช่วยดูแลหน่อยนะคะ” พูดพร้อมกับเรียกเด็กหญิงผมม่วงทรงกระเทียมที่เดินเข้าไปในห้องอย่างมีมารยาท
“สวัสดีค่ะ”
“อ้าว! น้องสาวของคุณอัลลูเซียนี่!!”
“ท่าจะรู้จักพี่สาวของดิฉันด้วยสินะคะ” สาวผมม่วงแย้มยิ้ม
“ว่าแต่เธอจะเรียนตามทันเพื่อนหรือเปล่าละ? ย้ายเข้ากลางคันแบบผิดปกติแบบนี้ คนอื่นจะไม่สงสัยหรือไง?”
“ไม่ต้องเครียดขนาดน่านก็ได้ ท่าผอ. ฉันเตรียมข้อมูล ลวงๆ ให้เด็กคนนี้เรียบร้อยแล้วคะ” เด็กหญิงตัวเตี้ยๆ ผมสีเงิน วัย 13 เอ่ยพร้อมกับยื่นเอกสารให้ผอ. ทางด้านผอ.ยิ้มๆน้อย
ใช่ร่างเด็กอายุ 13 ไม่สมกับเป็นผู้ปกครองเด็กเลยสักนิด
“สรุปแล้วงานของคุณคืออะไรกันแน่ครับเนี่ย ท่านมิโกะ?”
“ทำตามคำสั่งของท่านอาวุโสคะ”
“ผมอยากรู้จริงๆว่าท่านอาวุโสคิดจะทำอะไรกันแน่?”
“เป็นความลับคะ ไว้ถึงเทศกาล Shinkawa Market Matsuri in Ube เมื่อไหร่คุณก็จะรู้เอง......แหมก็เหลือแค่อีกไม่กี่เดือนเองคะ”
“ไอ้ไม่กี่เดือนที่ว่านี่มัน เกือบครึ่งปีเลยนะครับ เดือนนี้เป็นเดือนกรกฏาคมแล้วนะครับท่าน!”
“ก็จัดตอนปีใหม่ไง แค่ไม่กี่เดือนเอ๊ง เนอะ เลมริน่า” หันไปถามความเห็นจากเด็กสาวผมม่วงที่จ้องมองพร้อมกับมีประโยคขึ้นบนหัวว่า
จะเล่นมุขก็ช่วยถามฉันก่อนนะคะท่าน!
“เอาละๆ ยังไงเลมริน่าที่รักของฉันต้องได้อยู่ห้อง น้องรหัสของ สเลนทรอยยาร์ดด้วยนะ”
“ทำไมต้องสเลน ทรอยยาร์ดครับ?”
“ความลับ”
“เออครับ เอาที่ท่านมิโกะสบายใจเลยครับ!” ท่านผอ.ถอนหายใจก่อนจะมองเด็กสาวผมม่วง เลมริน่ายิ้มก่อนจะก้มตัวขอบคุณแล้วเดินออกจากห้องพักของผอ.ไปพร้อมกับมิโกะที่แอ๊บเป็นเด็กอายุ 13
“ภารกิจของเธอเริ่มขึ้นแล้วนะ เลมริน่า”
“ค่ะ”
“ค้างคาวตื่นได้แล้ว” อินาโฮะเหล่มองนาฬิกาก่อนจะมองคนบนเตียงที่หลับเป็นตาย เรียกกี่ทีก็ไม่ตื่น นี่เขาอุตส่าขับรถ (ที่เพิ่งหัดเป็นเมื่อกี้) ไปซื้อไข่ไก่พร้อมกับเนื้อหมูมาทำคัตสึทง แล้วก็แอบไปเด็ดผักสดๆแถวหลังบ้าน มาทำสลัดให้อีกฝ่ายโดนเฉพาะเลยนะเนี่ย ไหนจะต้องมานั่งกลิ้งๆก้อนแป้งที่อัดยัดไปด้วยปลาหมึก กุ้ง เบคอน กระหล่ำปลีซอยถี่ยิบ แล้วหมุนๆจนออกมาเป็นทาโกะยากิของโปรดของสเลนอีก
“สเลนตื่นได้แล้วครับ!” ลองเรียกอีกที เดี๋ยวอาหารก็หายร้อนหมดหรอก!
อินาโฮะทนรอไม่ไหวจัดการกระชากผู้ห่มที่สเลนนอนบิดไปบิดมาจนกลายเป็นหนอนกระดึ้บๆไปมา ด้วยแรงมหาศาลปานถล่มโลกของเจ้าส้ม ทำให้ผ้าห่มหลุดมาติดมือพร้อมกับร่างบางที่ล้มลงทับร่างอินาโฮะ
“โอ้ย เจ็บ” สเลนครางเบาๆก่อนจะพบว่าตนกำลังนอนคร่อมร่างของใครบางคนที่หน้าตานิ่งเป็นขอนไม้ ก่อนจะรีบยันตัว ลุกแต่ร่างที่มีใบหน้าเป็นขอนไม้กลับดึงเข้าไปกอดไว้
“ขออยู่แบบนี้สักพัก”เอ่ยด้วยเสียงเบาๆข้างๆหูของสเลน สเลนนิ่งไม่ขยับ
มาอีกแล้ว....อ้อมกอดที่ทำเอาใจเต้นสั่นระรัว ทำให้รู้สึกร้อนๆบนใบหน้า นี่เขาจะเป็นไข้หรือเปล่าเนี่ย?
“เดี๋ยวอินาโฮะซังก็หายใจไม่ออกหรอกครับ”
“ไม่เป็นไร” ว่าพลางกอดเอวของสเลนไว้แน่น ฝ่ามืออีกข้างที่ว่างลูบไปยังแก้มเนียนขาวก่อนจะยิ้ม “ให้ผมหายใจไม่ออก ดีกว่าไม่ได้กอดนายแล้วกัน”
“พะ..พูดอะไรน่ะครับ?” สเลนพยายามยันตัวลุก เพราะเขากลัวจะทำอีกฝ่ายตายจริงๆนะนั่น แต่ยังไม่ทันจะพูดอะไรต่อ อินาโฮะก็ยันตัวลุกขึ้นพร้อมกับกอดสเลนไว้
ก่อนจะผละออกเบาๆแล้วเปลี่ยนไปกุมมือขาวบางนั้น
จะไม่ยอมปล่อยมือคู่นี้ไปอีกแล้ว……..จะไม่ยอมให้นายต้องทนทุกข์ทรมานอีกแล้ว
“วันนี้มีไข่ม้วนกับคัตสึด้ง....” อินาโฮะกำลังร่ายอาหารมื้อเย็นแต่แล้ว...
“ ว้าว! ผมได้กลิ่นทาโกะยากิด้วยละ” เมื่อลงมาถึงด้านล่างกลิ่นหอมชุ้ยของทาโกะยากิก็แตะจมูกของสเลนอย่างรวดเร็ว
“ก็นะ....หวังว่าจะชอบ” อินาโฮะเอ่ยเบาๆ
“อาหารที่อินาโฮะทำ อร่อยหมดแหละครับ!” สเลนเผลอพูดออกมาแบบไม่ทันตั้งตัวก่อนจะยืนคิดนิดๆ
ว่าแต่..เขาเคยกินอาหารที่อินาโฮะทำด้วยเหรอ?
ในอีกมุมของคนที่กุมมือสเลนเอาไว้กำลังยิ้ม......จำรสชาติอาหารที่เขาทำให้ทานได้ด้วยสินะ
หึหึ ยัยเด็กกระเปี๊ยก ท่านมิโกะเอ๋ย....... อินาโฮะคิดเจ้าเล่ห์นิดๆก่อนจะยิ้ม ผมจะเอาสเลนคนเดิมของผมกลับมา แล้วจะทำให้รักผมยิ่งกว่าแต่เก่าอีก
เตรียมถลนตาดูได้เลย.....
“อินาโฮะ หัวเราะอะไรน่ะครับ?” สเลนเมื่อละจากทาโกะยากิก็หันไปมองคนที่กำลังหัวเราะแปลกๆด้วยท่าทีไม่น่าไว้ใจ ก่อนจะเขยิบหน้าเข้ามาใกล้ๆ อินาโฮะรีบหุบยิ้ม ก่อนจะจูงมืออีกฝ่ายไปที่โต๊ะอาหาร
“ไม่มีอะไรหรอก” ตอบปัดๆก่อนจะก้มลงตักกับข้าวให้สเลนอย่างรวดเร็ว
“ง่า....พอแล้วครับ เดี๋ยวผมก็อ้วนหรอก” สเลนท้วงอีกฝ่ายเบาๆเมื่อเห็นกองอาหารที่พูนจาน
“อย่างนายไม่อ้วนง่ายๆหรอก” อินาโฮะตอบก่อนจะตักอาหารเข้าปากตัวเองบ้าง “ว่าแต่พรุ่งนี้นายจะกลับบ้านนายไหมหรือจะค้างต่อ?”
“กลับบ้านดีกว่าครับ”
“เหรอ” อินาโฮะทำเสียงเศร้าหน่อยๆไม่ให้อีกฝ่ายจับพิรุธได้ สเลนทานข้าวต่ออย่างไม่สนใจอะไร
อร่อยโพดๆเลยวุ้ย!
หลังจากทาน้าวเสร็จ สเลนก็อาสาจะล้างจานเป็นการตอบแทนให้ ส่วนอินาโฮะก็ไปนอนโซฟาเปิดดูช่อง Youtube อย่างไม่ทุกข์ร้อน
สเลนขึ้นไปจัดที่นอนที่ตนเพิ่งนอนหลับเป็นตายทั้งวัน ก่อนจะแอบเปิดตู้เสื้อผ้าของเจ้าของบ้าน
ทำไมมีชุดนักเรียนเขาแขวนไว้ในตู้ละ?
อาการปวดหัวปานกำลังมีอะไรบางอย่างกัดกินหัวสเลนเข้าครอบงำอีกครั้ง มันเจ็บปวด ทรมาน ไม่อยากนึกถึงไอ้ความทรงจำอะไรบางอย่างที่เกิดขึ้นก่อนหน้านั้น
ความทรงจำเกี่ยวกับอินาโฮะ
ยิ่งคิด..ยิ่งปวดหัว
หลังจากอาการปวดหัวคลายลงบ้างแล้ว สเลนเก็บความสงสัยไว้ไม่อยู่เลยลงไปถามเจ้าตัวที่นอนอืดอยู่บนโซฟา
“อินาโฮะซังครับ”
“ว่า” ใบหน้านิ่งเรียบที่กำลังดู Youtube ของพี่เอก HRK ถามกลับเบาๆอย่างไม่แสดงสีหน้า สเลนมองหน้าจอก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างไม่ปิดบัง คนอะไรก็ไม่รู้ แคสเกมส์โคตรตลก (?)
“เออ คือ ทำไมมีชุดนักเรียนของผมในตู้เสื้อผ้าอินาโฮะละครับ?”
“นายเปิดตู้เสื้อผ้าผมเหรอ?” อินาโฮะยังคงรักษาระดับเสียงโทนนิ่งดุจน้ำแข็งไว้อย่างเยือกเย็น ก่อนจะลุกจากโซฟาแล้วเข้ามาประชิดตัวอีกฝ่าย
“อยากรู้ไหมละ สเลนว่าทำไม?” ว่าพลางเชิดคางของอีกฝ่ายเข้าหาตน สเลนรู้สึกถึงภัยอันตรายต่อหัวใจรีบผละออกจากอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว แต่อินาโฮะก็คว้าข้อมือบางนั้นไว้ก่อนจะกระชากเข้าหาตน
สเลนหมดความอดทนต่อความรู้สึกอันกำกวมนี้ ก่อนจะโพลงออกไปทั้งน้ำตา
“อยากรู้ครับ!!!......ผมอยากรู้มาก!!” สเลนปล่อยน้ำตาของความเจ็บปวดออกมา “ทำไม ทำไม ถึงไม่บอกอะไรผมเลยครับ อินาโฮะซัง........” สเลนพยายามแกะข้อมืออีกฝ่าย
“ อยากรู้ว่าเราเกี่ยวข้องกันยังไง?!” สเลนเผลอตะโกนเสียงดัง “ทำไม..ทำไม หัวใจของผมมันถึงเต้นแรงแบบนี้ ทำไม..ทำไมมันต้องเกิดกับอินาโฮะซังแค่คนเดียวด้วย ผมไม่เข้าใจ ผม...ลืมอะไรไปใช่ไหมครับ อินาโฮะซัง?”
“ใช่นายลืม” อินาโอะตอบกลับหน้าตายก่อนจะลูบหัวอีกฝ่ายก่อนจะพรมจูบที่เปลือกตาแล้วใช้มืออีกฝ่ายปาดน้ำตาสีใสออกอย่างแผ่วเบา “แต่ผมไม่อยากให้นายนึกถึงมันเพราะมันทำให้นายเจ็บปวด”
“ทำไมกันครับ......ผมสงสัย ทำไมผมถึงจำอินาโฮะไม่ได้คนเดียว?” ถ้อยคำที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นจากคนที่ความจำเสื่อมเรื่องอินาโฮะคนเดียว โพลงออกมาอีกรอบ อินาโฮะลอบยิ้มก่อนจะกอดอีกฝ่าย
“มันเป็นข้อแลกเปลี่ยนสเลน....อย่าร้องไห้เลยนะ” ให้ผมเจ็บคนเดียวก็พอ... อินาโฮะคิดแต่กลับไม่พูดออกไป
“ข้อแลกเปลี่ยนอะไรครับ?..แล้วทำไม ต้องเป็นอินาโฮะซังด้วย” สเลนถามเสียงอู้ๆภายในอ้อมกอดของอินาโฮะ
เพราผมรักนายมากสเลน.....รักสุดหัวใจ อินาโฮะก็ยังเลือกที่จะไม่พูดออกไป ภายใต้ใบหน้าที่เรียบนิ่งนั้นกลับซ่อนเร้นความเจ็บปวดเกินที่ใครจะรับรู้เอาไว้ได้ ให้ผมเจ็บปวดคนเดียวก็พอแล้ว สเลน
“ไม่บอกหรอกครับ เดี๋ยวปวดหัวเปล่าๆ ไปนอนได้แล้วครับ” อินาโฮะเลือกที่จะไม่ตอบคำถามของสเลน ก่อนจะลากอีกฝ่ายด้วยการอุ้มขึ้นไปนอนบนเตียงในห้องแล้วปิดไฟนอน
“สเลน” เสียงเรียกเบาๆที่แสนอบอุ่นดังขึ้นข้างกกหูสเลน ก่อนที่สเลนจะหันหน้าไปหาอีกฝ่ายแล้วก็ต้องเจอกับริมฝีปากบางๆที่ทาบเข้ามาเบาๆก่อนจะละจากออกไป
“Night Kiss ครับ” อินาโฮะกระซิบ
“สะ..ส้ม บ้า” สเลนเลือนหน้าหนีก่อนจะยิ้มอย่างอบอุ่น
.......อินาโฮะยิ้ม
อีกฝ่ายเรียกเขาว่า ส้ม แล้วล่ะ.....
อย่าร้องไห้นะสเลน....เห้นน้ำตาของนายทีไร ผมรู้สึกเจ็บที่อกข้างซ้ายทุกที
ส่วนสเลนก็หน้าแดงเถือกอย่างไม่ค่อยเข้าใจตัวเอง ........ไม่สนมันแล้ว..ไอ้ความทรงจำก่อนหน้านั้น....
สนใจแค่ความรู้สึกตอนนี้ก็พอแล้ว.....ไม่ว่าก่อนหน้านั้นเขาจะเป็นยังไง
ขอแค่ตอนนี้ เขามีอินาโฮะคอยเคียงข้างก็เป็นพอ....แม้ว่า..เขาจะลืมอินาโฮะ(ในอดีตไป)
แต่ก็ใช่ว่าจะเริ่มใหม่ไม่ได้นี่นะ...........
อ่า....ตอนนี้ เขาไม่ต้องการอะไรไปมากกว่านี้อีกแล้ว……..
ขอแค่มีอินาโฮะ
ก็พอแล้ว....
ความรู้สึกแปลกๆเกิดขึ้นในก้นบึ้งจิตใจของสเลน .....เขาขอเลือกจะทำตามที่หัวใจเรียกร้อง
“อินาโฮะซังครับ” เอ่ยเรียกชื่ออีกฝ่ายเบาๆก่อนจะยิ้ม
“อะไร?” อินาโฮะถาม สเลนขยับหน้าเข้าไปใกล้หน้าของอินาโฮะ ปลายจมูกของทั้งคู่แตะกันเบาๆก่อนที่สเลนจะยิ้ม
“ขอบคุณนะครับ”
“นอนเถอะครับ เดี๋ยวผมจะทำมากกว่าจูบแน่” อินาโฮะลอบยิ้มในความมืด สเลนแทบอยากจะโดถีบขาคู่ใส่อีกฝ่ายจริงๆ
“ไอ้ห่านส้ม! ขอคืนคำพูดเมื่อกี้ครับ”
“หว่า อะไรกันเนี่ย รักแท้มันช่างรุนแรงและน่ากลัวอะไรเช่นนี้น้า” มิโกะในร่างเด็กอายุ 13 แอบจ้องมองฉากในห้องนอนของชายคู่หนึ่งก่อนจะลอบยิ้มเบาๆ
“ไม่น่าเชื่อว่าจะ เริ่มจำ ได้มากขนาดนี้ แต่จะให้จบแบบ Happy Ending ไวแบบนี้ก็ไม่สนุกน่ะสิ” มิโกะลอบยิ้มก่อนจะดีดนิ้วดังเป๊าะ แล้วภาพเหตุการณ์ในอนาคตอันใกล้ก็ฉายบนผืนฟ้าสีมืดครึ้มตรงหน้า
เป็นภาพของเด็กหนุ่มผมสีเข้ม....ไว้ทรงซอยสั้นๆ สูง และหล่อมากๆ
“ใกล้เข้ามาแล้วสินะ บททดสอบนั้น อ่า สองคนนั้นจะต่อสู้กับมันได้สักกี่น้ำเชียวน้า อยากชมไวๆจริ๊ง” สิ้นเสียงของมิโกะอายุเป็นร้อย แต่เผือกแอ๊บเป็นเด็ก ก็เป็นช่วงที่นาฬิกาตีบอกเวลา 4 ทุ่มพอดี
******************************************************************
.......มาต่อแล้วค่าา ขออภัยที่มาอัพช้านะคะ 55555
น่าจะใกล้เข้าประเด็นแล้วล่ะ (นี่ที่แต่งมา 10 กว่าตอน.... มันคืออัลไลล 555+)
ล้อเล่นค่ะ ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่านกานน
S Q W E E Z T H E M E @ D E K - D
ความคิดเห็น