คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ตอนพิเศษ..2 A/Z Slaine X Inaho บทเพลงธรรมดาเพลงหนึ่ง
ภายในห้องที่หรูหรา ภายนอกหน้าต่างฉายทิวทัศน์ที่ถูกห้อมล้อมไปด้วยสีฟ้าของทั้งท้องทะเลและผืนฟ้าราวกับว่ามันกำลังจะถูกธรรมชาติกลืนกิน แนวแมกไม้เป็นระเบียบด้านนอกนั้นคอยเป็นกำลังใจให้กับผู้ที่ได้เมียงมองมัน ความหลากสีสันของมันเอาทำหัวใจรู้สึกเบิกบาน ถ้ามองไกลออกไปอีกนิด จะแลเห็นทะเลทรายสีทองเป็นประกายต้องกับแสงแดดของดวงอาทิตย์
“โลกใบนี้ช่างซับซ้อนเหลือเกิน” เสียงหล่อของเด็กหนุ่มผมสีชาเอ่ยขึ้น ยามเมื่อทอดมองออกไปยังวิวทิวทัศน์เบื้องนอกห้องสี่เหลี่ยมจัตุรัสที่ตนกำลังยืนอยู่ ในมือของเขาจดถ้อยคำที่เพิ่งเอ่ยออกมาก่อนจะหลับตาลง
“ทำให้คำพูดที่ผมอยากจะบอกกล่าวออกไปนั้น มันสับสนไปหมด” เด็กหนุ่มผมสีชาเอ่ยกับอากาศธาตุอีกรอบ ก่อนจะหันกลับมาสนใจใครบางคนที่ยังคงนอนไร้สติอยู่บนเตียง สายระโยงระยางที่เชื่อมเอาจิตวิญญาณให้คงอยู่ไว้ในเรือนกายนั่น
ให้รู้ว่า.....ยังมีชีวิตอยู่
ที่มุมกระดาษที่มีลายมือของเจ้าของผมสีชา ลงนามไว้ว่า สเลน ทรอยยาร์ด สเลนเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้เด็กหนุ่มผมน้ำตาลอ่อนแดงที่ยังคงหลับตาพริ้ม ดวงตาที่ถูกพันด้วยผ้าขาวสะอาดข้างซ้ายทำให้สเลนรู้สึกเจ็บปวดอยู่ภายในใจ
ขอโทษ....ที่เผลอยิงออกไป
ขอโทษ....ที่ไม่ทันได้ถามให้เข้าใจ
“ผมไม่ค่อยเข้าใจหลักไวยากรณ์ที่ซับซ้อนเกินไปหรอกนะ” สเลนเอ่ยด้วยเสียงแหบแห้ง ฝ่ามือขาวกุมมือข้างหนึ่งของเด็กหนุ่มที่นอนอยู่ตรงหน้าของตน ก่อนจะยกขึ้นมาจุมพิตเบาๆ
“ของขวัญแบบไหนกันนะ? ที่สามารถจดจำได้ชั่วนิจนิรันดร์” สเลนยังคงเอ่ยถ้อยคำออกมา แม้จะฟังดูกำกวม แต่มันก็คือ บทเพลง ที่เขาได้แต่งขึ้น เมื่อหลายๆวันก่อนและยังคงแต่งมันเรื่อยมา
ของขวัญสำหรับผม.........คือการที่คุณเกิดมา..และคุณยังมีชีวิตอยู่นะครับ เจ้าส้ม!
“ขอให้เวลาแห่งความสุข อย่ารีบร้อนจากไป“
แม้ผมจะรู้สึกมีความสุขที่ได้อยู่กับคุณ..เจ้าส้ม.....แต่ว่า ผมอยากอยู่กับคุณ ที่มีชีวิตชีวา
ได้โปรด ฟื้นขึ้นมาเสียทีเถอะครับ.............................
“หมู่มวลเมฆากับท้องนภา เหล่าผีเสื้อแลดอกไม้ แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เห็นต้องมากความ” สเลนเอ่ยออกมาด้วยโทนเสียงที่นิ่งสงบ
“ทั้งขาดจากกันไม่ได้ และยังคงผูกพันธ์กันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน” ชักรู้สึกอิจฉานิดหน่อยแล้วจริงๆนะ
เจ้าพวกธรรมชาติพวกนั้น...
“เจ้าส้ม” สเลนออกนอกเนื้อเพลง ก่อนจะก้มลงมองใบหน้าของอีกฝ่าย ที่สัมผัสได้ว่า นิ้วมือของคนตรงหน้ากระดิกเล็กน้อย
สเลนสะดุ้ง....ก่อนจะแย้มยิ้มออกมา
“เจ้าส้ม!!!”
“นะ....นั่นใคร” เสียงแหบแห้งของคนบนเตียงเอ่ยออกมาด้วยความเหนื่อยล้า สเลนกุมมืออินาโฮะขึ้นมาก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงดีใจ
“ฟื้นขึ้นมาแล้วสินะครับ” ทั้งที่อินาโฮะควรจะโกรธที่อีกฝ่ายเจาะลูกกระตาเขาด้วยกระสุนเงินนั้น
แต่เมื่อมองใบหน้าของอีกฝ่ายแล้ว..กลับรู้สึกผูกพันอย่างแปลกๆ
“ผมหลับมานานเท่าไหร่แล้ว”
“เกือบ 3 เดือนแล้วครับ” เสียงที่สดใส รอยยิ้มแสนเอ็นดูเอ่ยตอบคำถาม
“โคโมริ....”อินาโฮะเรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยเสียงที่แผ่วเบา สเลนยื่นหน้าเข้าไปใกล้
“มีอะไรหรือครับ?”
“ขอน้ำหน่อย” อินาโฮะเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะแอบยิ้มในความกระตือรือร้นของอีกฝ่าย
ระยะเวลา 3 เดือน เขาถูกโคโมริดูแลตลอดมาเลยสินะ
รู้สึกถึงกลิ่นไอของความอบอุ่นลอยฟุ้งกระจายทั่วบริเวณห้อง ทั้งกลิ่นอายของน้ำทะเลที่พัดผ่านหน้าต่างเข้ามา สีสันของเหล่ามวลดอกไม้บานสะพรั่ง
อินาโฮะพยายามจะยันตัวลุกขึ้นมา เพื่อจะลองหัดเดิน เนื่องจากไม่ได้เดินมานาน แต่โคโมริก็จับร่างบางๆนั่นยัดลงบนรถเข็นอัตโนมัติทันที
“อย่าเพิ่งฝืนเดินจะดีกว่านะครับ” กล่าวทิ้งท้ายเอาไว้ให้อินาโฮะใจสั่นเล่นๆ ใบหน้าหล่อเหลายามเมื่อแย้มยิ้มยิ่งดูมีเสน่ห์ของสเลนเอาทำอินาโฮะยกยิ้ม
สเลนเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้อินาโฮะจ้องมองทิวทัศน์ด้านนอก
“ร้องเพลงรัก เอ่ยถ้อยคำที่แสนหวาน เพียงแค่อยากให้คุณได้ฟังอย่างชัดเจน”
สเลนกลับเข้ามาในห้องพร้อมกับเหยือกน้ำที่มีแก้วคริสตัลวางไว้ข้างๆ สเลนวางสิ่งของเหล่านั้นลงบนโต๊ะหรูข้างหัวเตียงก่อนจะเดินไปอินาโฮะที่นั่งบนเก้าอี้รถเข็น พลางสวมกอดเข้าที่ด้านหลัง ก่อนจะก้มลงกระซิบข้างหูเบาๆ
“ผมรักคุณ” คือสิ่งเดียวที่ผมอยากบอกออกไป.........
อินาโฮะสะดุ้งกับถ้อยคำเมื่อครู่ นัยน์ตาสีน้ำตาลหันกลับมามองคนด้านหลัง ไออุ่นที่ได้รับมานั่น ช่างรู้สึกโหยหาเสียเหลือเกิน
สเลนก้มลงมอบจุมพิตแสนอ่อนหวานละมุนลิ้นให้กับเจ้าของร่างบางผมน้ำตาล ลิ้นตวัดเข้าไปในช่องปากอย่างโหยหา แลกเปลี่ยนความรู้สึกที่ยาวนานเกินกว่าจะมีคำพูดใดๆแทนความรู้สึกพวกนี้ได้
“อ่ะ...” เสียงร้องเตือนของอินาโฮะทำให้สเลนละถอยออกมา เส้นสายสีใสยืดออกจากกัน ก่อนที่อินาโฮะจะเป็นฝ่ายยื่นหน้าไปจูบอีกฝ่ายแทน
“อืม..” เสียงครางหวานในลำคอทำให้ทั้งคู่หยุดกิจกรรมชั่วคราว สเลนยกยิ้มก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอย่างหวงแหน
“เขียนบทเพลงธรรมดาที่แสนเรียบง่ายให้กับคุณ อยากให้คุณมีความสุข” สเลนท่องบทเพลงที่เขาเคยเขียนเอาไว้ ตอนอยู่กับอินาโฮะที่ยังไร้สติ อินาโฮะนิ่งไม่พูดจาอะไรปล่อยให้อีกฝ่ายเอ่ยถ้อยคำต่อไป
“ความรักเปรียบเสมือนแม่น้ำสายหนึ่ง ยากที่จะหลีกเลี่ยงคลื่นลม”
ความรักก็เหมือนกับแม่น้ำสายหนึ่ง..ยากที่จะหลีกเลี่ยงไม่ให้เจออุปสรรค
ผมเกือบเสียคุณไป.....ด้วยมือของผมเอง
สเลนคิดก่อนจะก้มลงจุมพิตเบาๆบนหน้าผากของอีกฝ่าย
“บทเพลงธรรมดาเพลงนี้ ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ” สเลนยิ้มก่อนจะกล่าวต่อ
“เฉกเช่นเดียวกับตัวของผม ที่ช่างแสนธรรมดา..แต่กลับลึกซึ้งจริงใจ”
สิ้นสุดคำพูดของสเลน อินาโฮะยังคงจ้องมองลึกเข้าไปยังดวงตาสีฟ้าทะเลของอีกฝ่าย ฝ่ามือขึ้นกุมมือของอีกฝ่าย จ้องมองกันเนินนานราวกับว่าโลกนี้มีเพียงแค่สองเรา
“อินาโฮะซัง” สเลนยอมเรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยความอบอุ่น
“อะไร?” อินาโฮะตอบกลับด้วยเสียงราบเรียบ แต่ดวงตากลับฉายแววของความสุข
“ถึงแม้ผมจะไม่ได้วิเศษกว่าใคร ไม่ได้ยิ่งใหญ่กว่าใคร คุณจะยังอยู่กับผมไหม?”
อินาโฮะแอบหัวเราะเบาๆในใจ
“ก็รู้คำตอบอยู่แล้วนี่ครับ”
อินาโฮะรู้หัวใจของตัวเอง ตั้งแต่ก่อนที่อีกฝ่ายจะยิงเบ้าตาของเขาเสียแล้วด้วยซ้ำว่าเขารักโคโมริมากขนาดไหน
“ขอบคุณนะครับ อินาโฮะซัง”สเลนแย้มยิ้มด้วยดวงหน้าที่ไร้ซึ่งความกังวล
“สิ่งที่คุณสูญเสียไป ผมจะทดแทนอย่างสุดความสามารถ” นิ้วเรียวลูบไปยังผืนผ้าสีขาวสะอาดที่ปิดทับดวงตาข้างซ้ายของอินาโฮะเอาไว้
“ครับ”อินาโฮะขานรับ สเลนยิ้ม
“เพราะคุณคือ สมบัติอันล้ำค่าที่สุดของผม เจ้าส้ม!”
เพลงของ Wang li hong (Lee Hom) – Yi shou jian dan de ge บทเพลงธรรมดาเพลงหนึ่ง
ขออนุญาตนะคะ
ตัวเอียงๆคือ เนื้อเพลงที่แปลเป็นไทยแล้วนะคะ
เรื่องสั้นเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่แต่งตามเนื้อเพลงค่ะ (โฮกกก)
ที่จริงว่าจะฉลอง Valentine's Day ให้กับอินาโฮะและสเลนค่ะ แต่พอที ไรลงวันเสาร์ หรือก็คือ วันที่ 14 กุมภาพันธ์ไม่ได้ Y W Y เนื่องจากมีนัดกับทางโรงเรียนไปทัศนศึกษาค่ะ ไปบุรีรัมย์ค่ะ ไปดูดอกไม้ กิกิ (แหกขี้ตาไปแต่เช้าเชี๊ยว เง้อออออ)
ปล. ต้องกราบขออภัยสำหรับคนที่รอเรื่องยาวของฟิคเรื่อง ชีวิตประจำของ 2 หนุ่มด้วยนะคะ ช่วงนี้คิดเรื่องต่อไม่ออก เลยแอบอู้(?) มาแต่งฟิดสั้นๆแทนค่ะ (จะโดนกระทืบไหมเนี่ย 55555+)
Happy Valentine's day..
ขอขอบคุณ เพจKaizuka Inaho アルドノア・ゼロ ที่ให้เสพรูปทุ๊กวัน #แอดมินเพจนี้น่ารักดีนะคะ เคยลองคุยดูอยู่น่ะคะ 55555
ความคิดเห็น