คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตัวละครใหม่...???
“ใครคือค้างคาวเหรอครับ?” สเลนเอ่ยถามคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ กลางวันแสกๆจะมีค้างคาวที่ไหน คิดอยากจะมานอนอาบน้ำเป็นค้างคาวปิ้งบ้าง.....เออ คนตรงหน้านี่ก็แปลก
“ไม่มีอะไรหรอก” ชายหนุ่มผมน้ำตาลอ่อนหันหน้าหนี สเลนรู้สึกเหมือนตัวเองทำอะไรสักอย่าง จึงเริ่มก้มหัวขอโทษอย่างรวดเร็ว
“เออ....ขะ....ขอโทษนะครับ!!! บางทีมันอาจจะมีค้างคาวสายพันธุ์ใหม่ ที่เป็นลูกผสมระหว่างนกอินทรีย์กับค้างคาวก็ได้ที่สามารถหากินตอนกลางวันได้แล้วก็ได้ ใช่ไหมครับเฮ้ย! นี่ผมพูดอะไรไปเนี่ย มันจะเป็นไปได้ไง” สเลนพูดเสียงดังจนเหมือนคนบ้าที่พูดกับตัวเอง น้ำเสียงเขินๆ อายๆ ลุกลี้ลุกลน ทำเอาอินาโฮะแอบยิ้มเล็กน้อย
อย่างน้อยๆ ค้างคาวของเขาก็ไม่ได้มีสีหน้าเจ็บปวด ทรมาน และน้ำเสียงที่เศร้าสร้อยที่เปล่งออกมาจากริมฝีปากคู่สวยนั้น เพียงเท่านี้อินาโฮะก็พอใจแล้ว ถึงแม้สเลนจะจำเขาไม่ได้ แต่การต้องมาเห็นสเลนเจ็บปวด อินาโฮะยอมรับไม่ได้มากกว่า
“เออ..คือว่า นายชื่ออะไรเหรอครับ?” สเลนใบหน้าใสๆวิ้งๆ เอ่ยถามกับอินาโฮะด้วยน้ำเสียงซื่อๆ ก่อนจะมองไปที่ร่างของตัวเอง
“เห้ย!!” ตกใจกับร่างท่อนบนที่เปลือยเปล่า อินาโฮะถอดเสื้อคลุมให้ก่อนจะพาดไปบนไหล่ของอีกฝ่าย
“ไคซึกะ อินาโฮะ”
“ขอบคุณมากนะครับอินาโฮะซัง... ” ไม่ทันที่สเลนจะพูดประโยคต่อ อินาโฮะก็เอานิ้วชีผอมๆยาวๆของตนแตะไปที่ริมฝีปากอมชมพูของสเลน
“เรียกผมว่า เจ้าส้ม ก็พอ”
“เจ้าส้ม?” เครื่องหมาย ? เต็มหัวของสเลนไปหมด ก่อนที่เขาจะกุมขมับด้วยอาการปวดหัวอย่างรุนแรง
เจ้าส้ม
.........
เจ้าส้ม
.........
เจ้าส้ม
.........
คำๆนี้วิ่งวนไปมาในสมองของสเลนราวกับเชื้อไวรัส มันเกาะติดไปทั่ว แล้วเมื่อสเลนยิ่งคิดถึงมันมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งปวด ปวดมาก
“สเลน!!” อินาโฮะคว้าสเลนที่กำลังจะล้มทั้งยืนอย่างรวดเร็ว
“ขอโทษนะครับ พอดีตอนที่มันพยายามนึกถึงคำว่า เจ้าส้ม หัวของผมก็ปวดไปหมด” อินาโฮะพยักหน้าอย่างอ่อนใจก่อนจะหันไปมองยังภูเขาที่ตั้งสูงเบื้องหน้าของตนด้วยใบหน้าเรียบเฉยแต่แฝงด้วยคำถามมากมาย
ย้อนกลับไปนิดหน่อย ตอนที่สเลนกำลังแช่อยู่ในบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์
“เจ้ารู้ความเสี่ยงนั้นดีใช่ไหม?” มิโกะของบ่อน้ำปรากฏตัวในร่างทรงของเด็กสาวอายุ 13 ปี แต่แววตากลับดูเหมือนผู้ใหญ่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์
“ผมรู้ดีครับ แล้วทำไมต้องเอาความทรงจำไปด้วย?”
“นี่ เจ้าเคยดู เดธโน็ตหรือเปล่า?”
“เมื่อกี้ท่านพูดว่าอะไรนะครับท่าน!!! หรือผมจะหูแว่วไปเอง?”อินาโฮะสะดุ้งกับคำบอกกล่าวก่อนจะจ้องมองเด็กสาววัย 13 ปี ที่ยังคงเต๊ะท่าทำหน้างามจนน่าหมั่นไส้
“อะไร นี่ขี้หูเจ้ามัวแต่เต้นระบำจนลืมรับการรักษาด้วยการแคะออกหรืออย่างไร ข้าบอกว่า เจ้าเคยดูเดธโน้ตไหม?”
“ที่มียมทูตชื่อ ลุค ชอบกินแอปเปิ้ลน่ะเหรอครับ?”
“ใช่ๆ ข้าชอบมากเลยนะ” ดะ....เดี๋ยวก่อนนะ มิโกะเป็นเทพไม่ใช่เหรอ ไหงกลับชอบยมทูตซะงั้น
“แล้วไม่ทราบว่ามันเกี่ยวอะไรกับสเลนครับ”
“แหม ข้าออกนอกเรื่องของ สเลน ทรอยยาร์ดไม่ได้เลยนะ” มิโกะทำท่าที งอนใส่อินาโฮะเล็กน้อย แต่อินาโฮะก็ไม่ได้ทันสังเกตเห็น
“ก็เขาเป็นครึ่งหนึ่งของชีวิตผมเลยนี่ครับ”
“ช่วยไปหวานไกลๆได้ไหม ข้าจะอ้วก”
“นี่ผมกำลังเครียดนะครับท่าน”
“เครียดของเจ้า แค่กระตุกคิ้วเนี่ยนะ เจ้ามนุษย์บ้าอะไรไม่รู้ หน้าหยังกับขอนไม้”
“ขอบคุณครับที่ชม"
"ข้าประชด.." แต่อินาโฮะก็ตัดบท "เข้าเรื่องต่อเถอะครับ”
“ก่อนหน้านั้นเจ้าถามข้าว่าอะไรนะ?” มิโกะใช้ใบหน้าของเด็กสาวอายุ 13 หันมามองอย่างไร้เดียงสา
อายุก็ปาไปร้อยกว่าๆแล้วยังมาทำหน้าแอ๊บเป็นเด็กไปได้ อินาโฮะคิดอย่างเงียบๆ
“ทำไมต้องเอาความทรงจำของสเลนไปด้วย” อินาโฮะถามย้ำ มิโกะทำท่าถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงที่ดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น
“ในเรื่องเดธโน้ต การที่เจ้าจะมองเห็นชื่อที่แท้จริงกับอายุขัยขอบคนอื่นเพื่อใช้ฆ่าเขา ด้วยการเขียนชื่อใส่สมุดเดธโน้ต มันต้องเสียสละอะไรไป?”
“อายุขัยของตัวเอง” ไม่ใช่ว่าอินาโฮะเคยดูเดธโน้ตหรอกนะ แต่เซลัมซัง อิงโกะ คาล์ม นีน่า แม้กระทั้งไรเอตก็ยังไปนั่งเกาะกลุ่มกันเป้นปลากระป๋อง ตีลังกาดูเดธโน้ตก่อนจะมาพ่นๆ เรื่องราวของเดธโน้ตให้อินาโฮะฟังเป็น 10 กว่ารอบ ทั้งแบบฉบับหนังที่คนแสดง กับแบบการ์ตูน = = จำไม่ได้ให้มันรู้ไป
“ใช่แล้วล่ะ”
“ผมล่ะสงสัยจริงๆว่าท่านเอาโทรทัศน์ที่ไหนดูเดธโน้ต”
“อย่าว่าข้าบ้านนอกสิ!! เทพสมัยนี้มีทั้งเครื่องทำน้ำอุ่น โทรศัพท์ แถมยังมีเว็บของกรมอุตุนิยมวิทยาด้วยนะ”
“ท่านพยากรณ์อากาศเองไม่ได้หรือไง?”
“ก็พวกมนุษย์มันทำลายธรรมชาติไปมาก เดี๋ยวหนาวในหน้าร้อน เดี๋ยวร้อนในหน้าหนาว เดี่ยวโน้นนี่นั้น พวกเจ้าทำลายธรรมชาติมากเกินไป โลกมันก็เลยเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อความอยู่รอด ถึงข้าจะเป็นเทพก็ยังต้องพึ่งเจ้ากรมอุตุนิยมวิทยาบ้าๆนี่ เพื่อความปลอดภัยของข้าด้วย”
“อ่า ครับ ขอโทษที่นอกเรื่อง เชิญต่อครับ” อินาโฮะหันไปมองสเลนที่กำลังถูกน้ำกลืนกินเข้าไปอย่างช้าๆ เสียงกรีดร้องอันแสนเจ็บปวดทำเอาอินาโฮะใจสั่นๆไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
“ก็คล้ายๆกับกรณีของสเลน แต่เพราะข้าใจดีและเป็นเทพที่ดีมาก แถมยังสวยอีกต่างหาก…”
“พอเถอะครับ!” อินาโฮะแอบกระซิบกับตัวเองเบาๆด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย นี่เขาต้องมายืนคุยกับเทพที่พูดมากแบบนี้ได้ไงล่ะเนี้ย แต่เพื่อสเลนแล้ว ให้ยากกว่านี้ก็ยอม
”ก็ได้...นานๆทีข้าจะได้ชมโฉมตัวเองบ้าง.....” แน่ะแอบได้ยินอีก “ข้าเลยไม่เอาอายุขัยของมนุษย์แต่ข้าก็ช่วงชิงสิ่งสำคัญของมนุษย์มาแทนด้วยเช่นกัน”
“นั้นก็คือความทรงจำสินะครับ”
“ใช่ ยิ่งเป็นความทรงจำที่ มนุษย์ผู้นั้นคิดว่าสำคัญมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งเป็นสิ่งของที่มีค่ามากพอกับอายุขัยของเขาด้วยเช่นกัน เคยได้ยินใช่ไหมว่า มนุษย์ไม่อาจอยู่รอดได้โดยไม่มีความหวัง”
“ครับ แต่ผมขออะไรสักหน่อยได้ไหมครับ เซลัมซังจะต้องเสียใจแน่ๆถ้าสเลนลืมเรื่องของเธอไป”
“เจ้าต้องการอะไร?”
“ให้สเลนลืมแค่ เรื่องของผมคนเดียวพอ ท่านเอาความทรงจำของสเลนเฉพาะส่วนที่มีผมเกี่ยวข้องแค่นั้นจะได้ไหม?”
“จะดีเหรอ? สเลนสำคัญกับเจ้ามากไม่ใช่หรืออย่างไร?”
“เพราะสำคัญมาก..ผมเลยต้องเป็นฝ่ายเสียใจคนเดียวก็พอแล้ว ไม่อยากให้เพื่อนๆของผมต้องพลอยเสียใจตามไปด้วย”
“เจ้าแน่ใจนะ แต่ขอบอกไว้ก่อนว่า ข้ามีลูกเล่นไม่ให้สเลนจำเจ้าได้อย่างแน่นอน”
“หมายความว่าไงครับ?”
“เดี๋ยวก็รู้”
.......................................................................................................................................
ย้อนกลับมาปัจจุบัน
สเลนกำลังกุมหัวของตัวเองอย่างเจ็บปวด เนื้อตัวร้อนจี๋ราวกับเพิ่งถูกย่างในเตาที่มีอุณหภูมิ 100 ขึ้น อินาโฮะรีบพาร่างสูงโปร่งของสเลนลงจากบ่อน้ำไปขึ้นรถส่วนตัวของเขา
ระหว่างทาง สเลนก็ผล็อตหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า อาการสั่นเทาจากการแช่น้ำพ่วงด้วยอาการปวดหัวอย่างรุนแรงอีก อินาโฮะจัดการเช็ดตัวให้อย่างเบามือ
"รู้ไมห นายก็เคยเช็ดตัวให้ผมเหมือนกันนะ" เอ่ยกับใบหน้าหวานที่กำลังหลับตาอย่างไม่สงบ ราวกับว่าคนตรงหน้าของอินาโฮะกำลังฝันร้าย
“นี่สินะ ลูกเล่นของมิโกะ” ทำให้สเลนปวดหัวพอจะนึกเรื่องของเขา ร้ายไม่เบา
อินาโฮะเอาตักของตัวเองเป็นหมอนให้กับสเลน ก่อนจะเอาผ้าเย็นค่อยๆประคบหน้าผากอันร้อนจี๋อย่างเบามือ
ถึงจะทำลูกเล่นใส่สเลน แต่ในเมื่อเจ้าบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์สามารถรักษาสเลนได้ อินาโฮะก็สบายใจแล้ว
รถคันหรูยังคงขับเคลื่อนตัวออกห่างจากบ่อน้ำออกไปอย่างสม่ำเสมอ อินาโฮะเปิดกระจกรถ กลิ่นน้ำทะเลอ่อนๆทำให้อินาโฮะรู้สึกผ่อนคลาย สเลนที่นอนหนุนตักของเขาก็กำลังพลิกตัวนอนอย่างสบายผิดจากก่อนหน้านั้ที่ นอนกระสับกระส่ายไปมา อินาโฮะลูบใบหน้าหวานอย่างเบามือ ก่อนที่นิวเรียวจะไล่ไปแตะที่ริมฝีปากบางอมชมพูออกแดง
“ถึงท่านมิโกะจะทำให้นายปวดหัวตอนนึกเรื่องของผมจนนายไม่อยากจะนึกถึงอีก แต่ผมจะทำให้นายกลับมารักผมอีกครั้งให้ได้ สเลน” เอ่ยด้วยเสียงที่อ่อนนุ่มที่ผู้ที่ถูกกล่าวถึงกลับไม่ได้ยินถ้อยคำแสนอบอุ่นนั้นเลยแม้แต่น้อย
..................................................................................................................................
“เจ้าขอนไม้นั้น มีความพยายามดีจริงๆ” เสียงของมิโกะคนเดิม หน้าตาเดิมๆที่แอ๊บใช้ร่างของเด็กสาวอายุ 13 ปี เอ่ยอย่างนึกสนุก
“ท่านจะให้ข้าทำอะไรหรือคะ?” เสียงของเด็กสาวอีกคนดังขึ้นเบื้องหลังของมิโกะที่กำลังทอดมองรถที่ค่อยๆแล่นไกลออกไปจากหล่อนอย่างไม่เร่งรีบ
“แน่นอน เจ้ามีงานต้องทำแน่ พอดีข้าชอบความทรงจำของสเลนคนนั้นมาก แล้วก็อยากจะเล่นนิดหน่อยเพื่อที่จะเป็น ของขวัญให้แก่ ท่านอาวุโสผู้หนึ่ง”
“ท่านอาวุโสผู้หนึ่ง เหรอคะ?”
“ใช่ ถ้าผลลัพธ์มันออกมาดี รับรองเจ้าขอนไม้นั้นจะต้องกลับมาขอบคุณข้าแน่ๆ”
“ท่านพูดเรื่องอะไรคะเนี่ย?” เด็กสาวที่มีทรงผมคล้ายกับก้อนกระเทียม(?) สองก้อนสีม่วงอ่อนเอ่ยถามอย่างุนงง
“เจ้ามีพี่สาวที่เรียนอยู่เมืองนี้สินะ....”
“เป็นพี่สาวต่างแม่ค่ะ แต่ก็ไม่ได้เจอหล่อนมา 5 ปีกว่าแล้วด้วย”
“โอ้ ดีเลยๆ นี่ เจ้าชอบสเลนหรือเปล่าล่ะ?” มิโกะเอ่ยถามกับหญิงสาวเบื้องหลังของตน ก่อนจะโบกมือไปในอากาศ ภาพของสเลนในความทรงจำของเจ้าของภาพเองปรากฏบนอากาศอย่างรวดเร็ว
“เขาเป็นคนดีนะคะ ช่วยเหลือเด็กที่กำลังจะจมน้ำตายด้วย นั้นใครคะ? หัวน้ำตาล”
“คืออินาโฮะที่ข้าพูดถึงอยู่ไง”
“อ่อเหรอคะ” เด็กสาวทรงผมกระเทียมยังคงทำหน้าเฉยๆเมื่อมองภาพของอินาโฮะ แต่กลับทำดวงตาลุกวาวเมื่อเจอกับภาพของสเลน
“เขาหล่อดีนะ ว่าไหม? แล้วเจ้าก็กำลังหาที่เรียนตอนเทอมสอง ของ ม. ปลาย ปี หนึ่ง ด้วยสินะ ทำไมไม่เข้าโรงเรียนเดียวกันกับสเลนซะละ”
“เข้าได้เหรอค่ะ ท่านแม่จะอนุญาตหรือเปล่านะ ถ้าข้าต้องไปเรียนที่เดียวกันกับพี่สาวต่างแม่ของข้า”
“ข้าจะคุยเรื่องนั้นกับแม่เจ้าให้ ข้าเป็นมิโกะนะ และที่ข้าเรียกเจ้ามานี่ก็เพราะเรื่องนี้โดยเฉพาะเลย เจ้าจะมีที่งที่เรียนใหม่ แล้วก็ มีหนุ่มคนใหม่ด้วยไง”
“หนุ่มคนใหม่ ? สเลนน่ะเหรอคะ?”
“นั้นสินะ เจ้าจะคิดแบบนั้นก็ได้” มิโกะแห่งบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์หัวเราะคิกคักก่อนจะเดินนำหน้าเด็กสาวผมม่วงอ่อนลงจากเขาไป เด็กสาวผมม่วงยิ้มแป้นด้วยความดีใจเล็กน้อย
สเลนเหรอ..........ข้าจะเอามาเป็นของข้าให้ได้
......................................................................................................................................
ใครเป็นแฟนคลับของสาวน้อยผมกระเทียม น้องสาวของ.....(คิดว่าคงเดากันออกแล้วสินะคะ) = = ก็ขออภัยอย่างสูงที่ใช้คำว่า ผมกระเทียมนะเจ้าคะ มันอดไม่ได้จริ๊งๆ ดู A/Z ss2 เห็นนางปรากฏตัวแล้วแบบ..........นี่เอ็งไปทำผมร้านไหนมาา?
กระเทียม สอง ลูก ติดข้างหัวเล๊ยยย วะฮ่าๆ (โดนแฟนคลับกระเทียมรุมกระทืบ)
ความคิดเห็น