คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : อยู่ใกล้..แต่ก็ได้แค่คว้า
เสียงนกเสียงกาเสียงกิ้งกือเดิน........เสียงคลื่นซัดดังแว่วเข้ากระทบโสตประสาทของสเลน ใบหน้าหวานค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาเพื่อรับแสงแดดอ่อนๆยามเช้าในสถานที่ที่ไม่ใช่บ้านของตัวเอง พลางโบกไม้โบกมือไปทั่วบริเวณเตียง หมอน และหมอนข้าง(?)ที่มีกลุ่มผมสีน้ำตาลข้างตัวอย่างไม่ได้ตั้งใจ
หมับ!
สายตาที่กำลังปรับตัวอยู่นั้น พลันมองเห็นเจ้าของกลุ่มผมสีน้ำตาลคว้าข้อมือตัวเองไว้ก่อนจะดึงเข้าไปกอด
“อรุณสวัสดิ์” เสียงเบาๆของอินาโฮะดังกลบใบหูของสเลนอย่างชัดเจน
“อะ....อรุณสวัสดิ์”สเลนเสียงสั่นเล็กน้อย ก่อนจะพยายามดึงตัวเองออกจากอ้อมแขนของอีกฝ่าย
“นี่เจ้าส้ม”เรียกชื่ออีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา แต่เจ้าของชื่อกลับไม่ยอมลืมตาแถมยังกอดสเลนแน่นขึ้นอีกต่างหาก
“อย่ามาทำเป็นไม่ได้ยินนะครับ ไอ้ส้มเน่า ช่วยเอาแขนออกไปก่อนได้ไหม ผมจะไปขี้” พูดด้วยถ้อยคำติดตลกก่อนจะค่อยๆผลักอีกฝ่ายออกแล้วรีบกลิ้งลงจากเตียงดัง ตึง!
“โอ้ย ขี้หักในหมดแล้วมั้งเนี่ย” สเลนเอ่ยด้วยความเจ็บปวด ขืนไม่กลิ้งลงจากเตียงอย่างรวดเร็ว มีหวังไอ้มือปลาหมึกอย่างอินาโฮะได้คว้าตัวเขาเข้าไปนอนกอดเป็นหมอนข้างส่วนตัวทั้งวันไม่ยอมปล่อยให้ไปไหนแน่ๆ
“สมน้ำหน้า” คนบนเตียงบอกด้วยเสียงขำๆ แม้ว่าจะเจ็บก้น + กลัวว่าขี้จะหักใน แต่ประสาทการได้ยินของสเลนยังชัดแจ๋วเสียยิ่งกว่าหูของสุนัขอี๊ก
“ผมได้ยินนะครับ!!”เอ่ยด้วยเสียงงอนๆก่อนจะพาร่างสูงโปร่งของตนเดินเข้าห้องน้ำหรูที่อยู่ภายในห้องของอินาโฮะ รอยช้ำสีม่วงเริ่มลามไปยังต้นแขนด้านขวาแล้ว สเลนมองใบหน้าของตัวเองในกระจก
ไม่ต่างอะไรกับซอมบี้เล๊ย
บิดก๊อก เปิดน้ำเย็นผสมน้ำอุ่นล้างหน้าเพื่อให้ชื่นใจ มองกลับขึ้นมาที่กระจกเงาอีกครั้ง ภายในกระจกนั่นมีร่างของใครสักคนยืนอยู่ด้านหลังของเขาในที่อาบน้ำที่ม่านถูกขึงกั้นเอาไว้ เงามืดๆนั้นไม่ได้ทำอะไร เพียงแค่จ้องมองสเลนผ่านม่านสีขุ่น
สักพักเหมือนใบหน้านั้นทะลุผ่านม่านที่กั้นเอาไว้ ใบหน้าที่เหมือนกำลังกริ้วโกรธ มันจ้องมองสเลนด้วยแววตาที่ดุร้ายราวกับสัตว์ป่า สเลนเกิดอาการเวียนหัวขึ้นมา มันปวดมากถึงขนาดที่ทรงตัวไว้ไม่อยู่ เหมือนโลกกำลังหมุนด้วยความเร็วที่แสนจะบิดเบี้ยว ตกใจแบบกะทันหัน ฝีเท้าก้าวเท้าหลังอย่างที่ตนไม่ได้ออกคำสั่ง ร่างเงามืดนั้นยังคงอยู่ด้านหลังของเขา
รอคอย.......และคอยๆก้าวเข้ามาหาเขา
ทีละก้าว...
ทีละก้าว..
เสียงหายใจของสเลนดังหนักหน่วงจนต้องใช้ปากช่วยหายใจ
สเลนเผลอก้าวถอยหลังจนสะดุดล้มลงกับพื้นอีกครั้ง
ตึง!
โอ้ย นี่ คิดจะมาจ้องเวรกันถึงบ้านของเจ้าเมืองเลยเร้อะ แล้วเข้ามาในบ้านที่มีเทพสุนัขจิ้งจอกของท่านยูเอะได้ไง
หรือว่าเป็นภาพหลอน ? แน่เร้อะ
แล้วไหงต้องมาเลือกตูเป็นเหยื่อของเอ็งด้วยฟระ?
ขณะที่สเลนกำลังนั่งประมวลผลในหัวสมอง บานประตูห้องน้ำที่ถูกปิดไว้โดนกระชากออกโดยคนที่สเลนก็รู้ว่าใคร
“อินาโฮะ”
“แย่แล้ว......สเลนรีบมากับผมด่วน......เดี๋ยวนี้”
“อะไรอินาโฮะ รีบไปไหนกัน”
“ผมต้องพานายไปเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นไม่ทันแน่”
“อะไรอินาโฮะ? ผมงงนะเนี่ย”
“นายต้องรีบไปบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์กับผมตอนนี้เลย” อินาโฮะไม่รอคำตอบจากสเลน สวมเสื้อโค้ชตัวใหญ่คลุมหลังของสเลนก่อนจะดึงมือของอีกฝ่ายให้วิ่งตามตัวเองออกไป สเลนได้มีโอกาสมองใบหน้าของตัวเองในกระจกอีกครั้ง
มันไม่ใช่ใบหน้าของเขาอีกต่อไปแล้ว
.........................................
“อินาโฮะบอกผมทีว่าตอนนี้มันเกิดบ้าอะไรขึ้น” ตั้งแต่โดนชุดกระชากลากขึ้นรถมา อินาโฮะก็นั่งเงียบราวกับว่าตัวเองเป็นป่าช้าเดินได้ เขาไม่แม้แต่จะมองหน้าของสเลน แววตาเศร้าสร้อยและกำลังนึกโทษตัวเองปรากฏอย่างเด่นชัดบนใบหน้าที่ไร้ซึ่งความรู้สึกนั่น
“ผมขอโทษ ผมเพิ่งรู้ช้าไป....ผีพรายตนนั้นไม่ใช่ผีพรายธรรมดา มันสามารถเร่งเวลาในการทำให้เหยื่อของมันตายเร็วได้ โดยหลอกเหยื่อของมันเข้าใจว่า จะตายภายใน 24 ช.ม. ให้เหยื่อผ่อนคลาย เมื่อเหยื่อผ่อนคลายมันจเริ่มสิงร่างนั้นทันที”
“ผ่อนคลาย? หรือว่า”
“ใช่ ตอนนายอยู่กับผม นายรู้สึกสบายใจแล้วก็มีความสุขมากๆใช่ไหมล่ะ”
เดี่ยวก่อนนะ..เจ้าส้มพูดจาเข้าข้างตัวเองจริ๊ง
“ก็น่าจะนะครับ”
“ผีพราย เกลียดความสุข มันจะให้เหยื่อของมันมีความสุขจนถึงวาระสุดท้ายก่อนจะให้ เหยื่อของมันทำลายความสุขนั่นด้วยตัวของตัวเอง”
“นี่หมายความว่าอะไร?”
“ตอนนี้ ใบหน้านั่นไม่ใช่ใบหน้าของนาย ผมทนมองไม่ได้ เพราะงั้น สเลน”
ไม่บ่อยนักหรอกที่อินาโฮะก็เอ่ยชื่อของเขา..ไม่ได้ยินมานานแค่ไหนแล้วนะ
“อย่าลืมว่าตัวเองเป็นใคร ไม่ต้องจำว่าผมคือใครก็ได้ ไม่ต้องชอบผมก็ได้ แต่ขอให้นายอย่าลืมว่า นายคือใครเท่านั้นพอ”
“เดี๋ยวอินาโฮะ ผมไม่เข้าใจ”
“ถึงแล้ว รีบถอดเสื้อผ้าแล้วลงไปแช่น้ำศักดิ์สิทธิ์ซะ สเลน” อินาโฮะบอกพลางดึงแขนของสเลนให้ลงไปพร้อมเขา ช่วยอีกฝ่ายถอดเสื้อจนเหลือแต่เพียงก่อนจะพาลงไปในบ่อน้ำที่อยู่หลังเชิงเขา ที่ห่างไกลออกไปจากตัวเมืองมากนัก
สเลนพยายามหันกลับมามองใบหน้าของอินาโฮะ แต่อินาโฮะก็ดันหลังเอาไว้ไม่ให้สเลนหันมา
ไม่อยากให้เห็น น้ำตาที่เขาหลั่งออกมาเป็นครั้งแรก เพราะสเลน.....
ก่อนหน้านั้น เมื่อ คืน ตอน 4 ทุ่มกว่า
อินาโฮะจ้องมองความมืดที่มีใบหน้าของคนที่เขารักอยู่ห่างเพียงไม่กี่เซนติเมตร ฝ่ามือที่กุมเอาไว้อุ่นมาก แต่อินาโฮะก็คอยๆคลายมือนั้นออก เขามีเรื่องต้องคุยกับท่านยูเอะ
โดยไม่ให้สเลนรู้
อินาโฮะคอยๆย่องออกจากห้องเสมือนว่าตนเป็นนินจา เดินด้วยฝีเท้าที่แผ่วเบาลงมายังห้องรับแขกเบื้องล่าง
“ท่านยูเอะ”
ข้าเข้าเข้าใจว่าเจ้ากำลังจะให้ข้าบอกอะไร ทำใจดีๆไว้แล้วกัน
“เรื่องอะไรครับ?”
ผีพรายที่สาปแช่งสเลนน่ะ ไม่ใช่ผีพรายกระจอกๆหรอกนะ หล่อนคือ แม่ของเหล่าผีพรายทั้งหมด ย้อนกลับไปก่อนหน้านั้น 5 ปี ถ้าหล่อนได้ดื่มเลือดของเด็กคนที่สเลนช่วยเอาไว้ ซึ่งเป็นคนสุดท้ายของหล่อน หล่อนก็จะมีอายุขัยยืนยาวขึ้นอีก 10 ปี
“นานขนาดนั้นเลยเหรอครับ” แค่แด๊กเด็กคนเดียวก็อายุยืนขึ้นตั้ง 10 ปี
ใช่ แต่หล่อนพลาด สเลนได้โกงความตายให้เด็กคนนั้น หล่อนเลยสาปแช่งสเลนเอาไว้
“เจ้าคิดเจ้าแค้นน่าดู”
ข้ามีเรื่องจะบอกเจ้า อินาโฮะ สเลนไม่ได้จะตายภายใน 24 ช.ม.
“ท่านหมายความว่าอะไร”
ข้าเองก็พลาดที่ไม่ทันดูรอยสาปนั้นให้ดี ผีพรายตนนี้ สามารถกำหนดเวลาตายของเหยื่อของนางได้ ซึ่งหมายความว่า ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหล่อนจะฆ่าสเลนตอนไหน
“แบบนั้นแย่แน่ๆ ต้องรีบพาเขาไปตอนนี้เลย!”
ทำแบบนั้นไม่ได้หรอก อินาโฮะเอ๋ย ข้าเองก็อยากช่วยเจ้าหนุ่มผมทองนั้น แต่เจ้าก็รู้ ตอนกลางคืน มิโกะจะไม่ต้อนรับแขกใดๆทั้งสิ้น
“นั้นสินะครับ แต่ว่า........”
สเลนยังไม่ถึงฆาตตอนนี้หรอก เจ้าต้องรีบไปตอนเช้า ข้าจะติดต่อเทพของฝั่งนั้นให้
“ขอบคุณครับ...........แล้วต้องมีอะไรแลกเปลี่ยนกับ น้ำศักดิ์สิทธิ์นั้นหรือเปล่าครับ”
ข้าไม่อยากบอกเจ้าเลย อินาโฮะเอ๋ย สเลนจะสูญเสียความทรงจำในช่วงก่อนหน้านี้ไปหมด และถ้าคำสาปนั้นร่ายแรงมาก ค่าตอบแทนจะยิ่งสูงมาก ซึ่งหมายความว่า สเลนเองก็อาจจะจำไม่ได้ว่าตนเองเป็นใครเช่นกัน
........................................................................................................................................
เมื่อสเลนลงไปในบ่อน้ำนั้นแล้ว ก็มีเสียงกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งที่ไม่ใช่เสียงของเขา แต่ปากของสเลนกำลังกรีดร้อง เขากำลังทนต่อความเจ็บปวดของน้ำศักสิทธิ์ที่คอยๆชำระล้างร่างกายของเขา
มันไม่ได้ชำระแค่ร่างกายให้ปราศจาก คำสาปที่เกาะแน่นบนตัวของเขา
มันคอยๆกลืนกินเขา ทีละเล็ก ทีละน้อย เหมือนกับว่าการมาชำระล้างตราบาปที่ติดบนตัวเขาก็เหมือนมาชำระล้างร่างกายของตนให้สะอาดหมดจด
เหมือนโดยคีย์เวิร์ดคำว่า ทำความสะอาด กดลงบนร่างกาย ความเจ็บปวดพุ่งแล่นไปตามเส้นประสาท สเลนกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งราวกับกำลังต่อสู้กับสิ่งที่เลวร้ายที่สุดในชีวิต
อินาโฮะยืนมองภาพนั้นด้วยหัวใจที่เจ็บปวด ทรมาน และกำลังแหลกสลายลงไปอย่างช้าๆ
เขาทำถูกแล้วใช่ไหม? ถ้าไม่ทำแบบนี้สเลนก็ต้องตายแต่มันก็แลกมาด้วยการที่สเลนจะต้องเสียความทรงจำในช่วง เมื่อไม่นานมานี้ไปทั้งหมด
เพื่อแลกเปลี่ยน เพื่อเป็นของกำนัลแด่เหล่าทวยเทพ ที่ชอบเฝ้ามองความทรงจำอันแสนสดใสของมนุษย์ ที่ตนมิเคยกระทำเอาไว้ เพราะตนนั้นไม่ใช่มนุษย์
อินาโฮะจ้องมอง ยูเอะ เทพสุนัขจิ้งจอกอีกครั้ง เขาอยากอ้อนวอนขอให้ช่วยอีก แต่บ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์นั้นอยู่นอกเหนือของอำนาจของเทพสุนัขจิ้งจอก
มันเป็นของ มิโกะ
………………………………………………………………………………………………………
ความทรงจำมากมายไหลผ่านเส้นประสาทในสมองของสเลน วนเวียนซ้ำไปซ้ำมาราวกับภาพที่ฉายซ้าแล้วซ้าเล่า เขาไม่รู้ว่าอันไหนคือความจริง อันไหนคือสิ่งที่เขาปรุงแต่งขึ้นมา เสียงของใครสักคนเรียกเขาว่า ค้างคาว
สเลนหันไปมองรอบๆ แต่ก็พบแต่ความว่างเปล่า
เหมือนเขากำลังหลุดไปในโลกที่ทุกสิ่งทุกอย่างถูกทำให้กลับไปที่คำว่า เริ่มต้น ใหม่
สเลนรู้ว่า เขาชื่อ สเลน ทรอยยาร์ด เด็กหนุ่มอายุ 17 ปี ที่กำลังเรียนอยู่ชั้น ม. ปลาย ปี 2 โรงเรียนแห่งหนึ่งในเกาะที่อยู่ห่างไกลจากเมืองหลวงมาก อาศัยอยู่กับยายน่ารักมุ้งมิ้งคนหนึ่ง ที่สเลนเคารพรักมาก
แล้วไงต่อละ สเลนขมวดคิ้วเข้าหากัน เขาย้อนนึกไปถึงวันแรกของการเปิดเรียน เขากำลังเล่นซ่อนหากับตุ๊กตา แล้วใครกันที่ลากเขากลับบ้านพร้อมสายจูงที่ข้อมือ
ใครกันนะ?
หรือเขาจะโรคจิตเอาเชือกมาผูกข้อมือตัวเอง
ใครกันที่นั่งอยู่บนเก้าอี้นวมนุ่มนิ่มที่บอกว่าเขาต้องไปแต่งตัวเป็นเจ้าสาว
ใครเอ่ยปากบอกเขาแบบนั้นกัน ใครกัน หรือสเลนมโนไปเอง?
ใครกันที่สเลนเป็นห่วงตอนที่ “เขา” ออกไปหาเรื่องเสี่ยงตายเพื่อช่วยนักเรียนของตนเอง
ใครกัน เขามีตัวตนอยู่แน่เหรอ?
แล้วใครกันที่เขาโดนบังคับให้ไปนอนเฝ้าที่โรงพยาบาล ภาพในความทรงจำของสเลนนั้นว่างเปล่า ราวกับว่าเขาแค่เป็นไอ้บ้าโรคจิตคนหนึ่งที่ทำทุกๆอย่างที่กล่าวมานั้น เพียงคนเดียว เพียงลำพัง
มันจะใช่แน่เหรอ?
แล้วใครกันที่ ทาบริมฝีปากอันแสนอ่อนโยนลงมาประกบริมฝีปากของเขา รสจูบที่แสนคิดถึง สัมผัสสีกุหลาบตามเรือนร่างและลำคอที่บ่งบอกว่า เขา โดนใครเป็นเจ้าของ?
และสเลนรู้ว่า เขาคนนั้น คือคนที่สเลนรักมากที่สุด
เครื่องหมาย ??? กลบหัวสมองของสเลนไปหมด เขามึนงงและอยากจะลืมตาตื่นเสียที
สเลนลืมตาขึ้นอีกครั้ง ร่างของเขานอนแน่นิ่งในน้ำที่เย็นเฉียบ เขามาอยู่ที่นี้ได้ไง ใครพาเขามา
สเลนพาร่างของตัวเองลุกขึ้นจากน้ำ เหม่อมองไปรอบๆด้าน เห็นเพียงชายหนุ่มผมสีน้ำตาลกำลังนั่งหลับตาที่มีหยาดน้ำตาไหลออกมาอย่างเชื่องช้า
“เออ...ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าตัวผมมาทำอะไรที่นี่เหรอครับ?” สเลนเอ่ยถามเด็กหนุ่มนั้นด้วยความสุภาพ ก่อนที่ดวงตาที่มีหยาดน้ำตาไหลรินนั้นจะเบิกตาโพลงแล้วเอ่ยด้วยเสียงที่เจ็บปวดจนสเลนถึงกับอึ้ง
“นายจำผมไม่ได้สินะ ค้างคาว”
....................................................................................................................
ความคิดเห็น