คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 4 จุดสุดท้าย คือจุดเริ่มต้น
ผมกับเธอร์นั่งยานแบบพกพาขนาด 2 คน สถานที่แรกที่ไอ้เธอร์มันพาไปก็คือที่สุสานเดธฟอร์มรูม สุสานอันเก่าแก่ที่มักจะมีสมบัติเน่าๆของพวกคนแก่ๆเนื้อเหี่ยวๆฝังลงไปพร้อมกันด้วย ยกตัวอย่างก็......
“กรอบรูปแห่งศตวรรษ ชื่อภาพว่า แหลลวงโลก โดยมิสเตอร์จอร์นี่แอนตี้แบคทีเรีย เอิ้กส์...”
“รูปภาพของเด็กชายจมน้ำตายที่ปากโอ่ง”เออเมิง (ปากโอ่งลึกสุดมหาสมุทรขน๊าดนั้นเลยเรอะ!)
เอาเป็นว่าสถานที่แห่งนี้คือที่ที่ไม่ควรย่างก้าวเข้ามา ไม่ว่าจะกลางวันหรือกลางคืน สิ่งที่เป็นปริศนาก็ยังเป็นปริศนา….เหมือนกับเคยมีใครเล่าให้ผมฟังว่า “เรื่องลึกลับ..... บางครั้งก็ต้องแก้ด้วยเรื่องลึกลับ”
“เธอร์”ผมเรียกมันก่อนจะไปสะดุดกับป้ายหลุมศพที่มีรูปทรงแปลกประหลาดบิดงอเป็นรูปตัวตัว U
“หลุมศพบ้าอะไร สร้างเป็นรูปตัวยูกัน”ผมพูดต่อ ก่อนที่อาเธอร์จะยื่นหน้ามาหาผม
“ไหน”มันหันมามองพลางจดอะไรหยิกๆใส่สมุดเล็กๆกระจ่อยร่อยของมัน
“มีเบาะแสอะไรที่เกี่ยวกับที่นายได้สืบมาหรือเปล่าเชี่ยเธอร์?”ผมถามพลางชะเง้อหน้ามองกระดาษในมือมัน
“มี คนร้ายใช่ชื่อปลอมสารพัดชื่อแต่ในชื่อที่ยอดฮิตสำหรับเขาก็คือ”
“อีเนเธอร์ มากู๊ด”
“แหม ลงท้ายชื่อ เธอร์ เหมือนแกเลยนะ”ผมแซว
“งั้นก็ลองไปดูที่หลุมศพหน่อยเผื่อจะได้อะไรขึ้นมาบ้าง?”ผมพูดพลางรีบก้าวเท้าไปยังจุดหมายในระยะ 10 เมตร
ตอนนี้บรยากาศเริ่มหม่นหมอง แววเมฆากำลังบดบังแสงอาทิตย์ ดูท่าฝนใกล้จะตกแล้วสินะ
“แสส กูอ่านไม่ออก”ไม่ใช่ว่าผมโง่นะแต่ตัวอักษรมันถูกขีดทิ้งต่างหาก เหมือนจงใจ.....ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง
“ช่วยไม่ได้แฮะ”ถึงคราวต้องใช้พลังมั้งซะแล้ว ผมพึมพำนิดหน่อยก่อนที่ตัวอักษรเหล่านั้นจะเรืองแสงแล้วตัวอักษรก็เต้นระบำเหนือศีรษะของผม
“อะ........... อี... เน........ เธอร์ มากู๊ด ชาตะ 5 เมษายน XXXX มรณะ 15 มิถุนายน XXXX”ผมมองตัวอักษรก่อนจะรีบอ่านประวัติคนตายต่อ
“เหี้ยคนบ้าอะไรวะไม่สลักประวัติของตัวเอง”ผมบ่นก่อนจะหันไปเห็นแผ่นกระดาษเหลืองซีดข้างๆหลุมศพ ผมหยิบขึ้นมามันดังเสียงกรอบแกรบ
“เหล่านักวิทยาศาสตร์ที่ร่วมกันประดิษฐ์สิ่งที่เรียกว่า นิวแมน มนุษย์สายพันธุ์ใหม่ ในปี ค.ศ.XXXX รูปแบบตัวทดลองตัวแรกสำเร็จลุล่วงแต่ไม่สามารถใช้งานได้อย่างเต็มความสามารถ ครอบครัวของมากู๊ดเป็นมหาเศรษฐี จำนวนหนึ่งใน 10 ของโลก เงินส่วนใหญ่ไปกับการทดลองและค้นคว้าการทำมนุษย์เทียมขึ้นมาเพื่อต่อกรกับเหล่าผู้มีพลังวิเศษ”
ห๊ะ......ผมอึ้งเล็กน้อย ต่อกรกับผู้วิเศษ ซึ่งนั้นก็คือ พวกเขา!!
“ภายหลังพบว่า เขาสามารถผลิตสิ่งนั้นได้แต่ไม่มีใครรู้ว่ามันอยู่ที่ไหน มีรูปร่างอย่างไร ผู้คนธรรมดาทั่วไปไม่เห็นด้วยกับความคิดของเขาที่จะต่อกรกับผู้วิเศษ”อาเธอร์อ่านต่อจากผม
“เพราะจะเป็นการเปิดสงครามโดยสิ้นเปลือง และหลังจากนั้นเขาก็ตายอย่างไม่ทราบสาเหตุ”ประวัติที่ผมอ่านออกมาแน่นอนว่าส่วนหนึ่ง คนที่พิมพ์ข่าวเหล่านี้เป็นผู้มีพลังวิเศษเหมือนกับผม
“เธอร์เหมือนที่นายสืบมาหรือเปล่า?”ผมรีบหันไปถามคนที่นั่งย่องๆข้างผม
“ตรงแค่ 50 เปอร์เซน”
ว่าไงนะ...
“ถูกแค่ว่า เป็นนักวิทยาศาสตร์ เป็นมหาเศรษฐี และคิดจะต่อกรกับเหล่าผู้วิเศษอันนั้นเรื่องจริง”
“แต่ไม่ถูกก็คือ...อืม...แต่นั้นอาจจะเป็นแค่สมมุติฐาน ก็คือ ไม่มีใครที่รู้จริงๆว่าเขาสามารถผลิตนิวแมนออกมาได้ต่างหากนั้นแหละที่เรายังเชื่อถือไม่ได้”
“นิวแมนอย่างงั้นเหรอ”ผมพึมพำเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆหาหลักฐานชิ้นอื่นต่อ ภายในสุสานนี้ก็ดูเหมือนจะไม่ค่อยอยากต้อนรับพวกเรามากเท่าไหร่ เหล่าวิญญาณที่ยังพเนจรไร้จุดหมายปลายทางก็เหมือนจะคอยจับจ้องทุกการกระทำของเรา....อึดอัดชะมัด
“อาเธอร์ กูว่านะ ที่นี้แม่งไม่ปกติหนักกว่าเก่าอีกนะเห้ยย เราควรจะรีบๆไปได้แล้ว?”ผมพูดไปตามสถานการณ์จริงตอนนี้ เค้าของฝนเริ่มเห็นมาแต่ไกลแล้ว แต่อาเธอร์กลับส่ายหน้าแล้วบอกว่า
“นี่ริก เมิงรู้ป่ะว่าทำไมเราจึงต้องอยู่ต่อ”อาเธอร์พูดพลางลุกขึ้นยืนแล้วเดินมาหาผมพร้อมกับโน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆ
“เพราะถ้าไม่รีบหาวันนี้ พรุ่งนี้หลักฐานชิ้นสำคัญจะหายไปน่ะสิ หรือนายจะบอกว่า กะอีแค่ฝนตกจะทำให้เราอยุดความพยายามที่จะทำภารกิจต่อหรือไง หรือนายจะบอกว่า เพราะฝนตกเราจึงพลาดสิ่งสำคัญไป”
อาเธอร์ร่ายยาวแต่ก็ยังเอาหน้ามาใกล้ผมเรื่อย //จะเข้ามาใกล้หาบิดาเอ๊งเร๊อะ เอาออกป๊ายยยย =[]=
“เข้าใจ๋ไหม “อุปสรรคมีไว้พุ่งชน” กระทิงแดง”แล้วคุณเมิงจะมาโฆษณา กระทิงแดงหาเตี่ยเอ๊งดิเห้ยย แล้ว....แล้วก็ไม่ต้องมาทำท่าทางซูปเปอร์จะเหาะไปแดกน้ำผึ้งจะได้ไหมมม ไอ้บ้าเอ้ยยย ผมหลงอยู่กับไอ้นี่ได้ยังไงกันนะ
“เอาเป็นว่า ชั้นจะหาต่อแล้วกัน หลักฐานน่ะ ส่วนนายก็ไปหาที่หลบฝนไป๊”อาเธอร์สั่งผมก่อนจะทำมือ ชิ้วๆ นี่ตูไม่ใช่ผู้หญิงนะเว้ยยย อย่าๆ
..ตูไม่ได้อ่อนแออขนาดนั้น
แล้วนี่รู้สึกเอ็งจะชิงพูดๆๆ พล่ามๆๆ คนเดียวเลยนะเฮ้ยย พระเอกเซ็ง(- -*)<<แกเป็นพระเอกหรือไง?ริก ปล่อยให้กูเงิบ โดนเทศอยู่คนเดียวตั้งนาน เดี๋ยวๆเหอะ จะเอาคืนมั้ง สาสสส ไว้ไปหาหนังสือกล่อมเด็กระดับ 80 ขวบมาอ่านก่อน แล้วจะร่ายไม่หยุดเล๊ยยย
“นี่ไงๆ เจอแล้ว” อาเธอร์พูดพลางโบกผ้าผืนเก่าผืนหนึ่ง มันก็แค่ผ้าขี้ริ้วไม่ใช่หรือไงกันนะ ......ทำไมสนใจมันจัง
“ไหนๆ” แต่เอาเถอะ! ถึงมันจะดูเหมือนผ้าขี้ริ้วขนาดไหน ก็ต้องเสนอหน้าออกไปดูสักหน่อย
บางทีมันอาจจะเป็น “ผ้าขี้ริ้วห่อทองก็ได้นะ”<<หน้าเงินทันใดเลยนะแกริก
“นี่คือ..... แผนที่แบบสมัยโบราณโคตรๆเลยล่ะ สมัยก่อนเค้ายังไม่รู้จักการทำกระดาษ เลยเขียนใส่ผ้าไว้ไม่ก็เขียนแปะตามผนังถ้ำ แต่ ผ้าผืนนี้คงอยู่ในสภาพที่ดีมากๆเลยนะ ขนาดผ่านมาตั้งหลายร้อยปี ยังไม่ขาดเลย” อาเธอร์ร่ายประวัติศาสตร์โบราณให้ฟังจนผมอดกลั้นอาวไว้ไม่อยู่
“หาววววววว”.......
“อย่าเพิ่งง่วงดิ ถึงจะรู้ว่าบรรยายกาศแบบนี้ชวนให้น่านอนก็เถอะนะ”อาเธอร์บอกก่อนจะเรียก บ้าน ขนาด พกพา? ออกมากาง กลางสุสานนี่แหละ แม่งง!เด่ยวพวกผีๆทั่วนี้ก็มานอนด้วยหรอกเว้ยย
“จะนอนไหม? ชั้นจะแก้รหัสแผนที่ ถ้าจะนอนมานอนในบ้านนี่มะ”อาเธอร์พูดพลางกวักมือเรียกผม ไอ้ด้วยความที่ผมก็ง่วงๆ อยู่ด้วย บรรยากาศฝนจะตกยิ่งเป้นใจให้น่านอนยิ่งกว่าเดิม ก็เลยเดินตามมันเข้าไปในบ้าน
แม่เจ้าโว้ยยยยยยยยยย!!
สวยชิบหายยยย ว่าแล้วผมก็กระโดดลงโซฟาใกล้ตัวแล้ว ซุกหน้ากับหมอนที่มีบนโซฟาทันที
“นอนไรตรงนั้น เดี๊ยวก็ไม่สบายหรอก ไอ้ฟายย!!มันใกล้ประตูจะโดนฝน”มันไม่วายด่าผมอี๊ก เออ...ตูจะไม่สบายก็เรื่องของกูดิ
“อย่ามาคิดว่า ไม่สบายก็ไม่ใช่เรื่องของกู กูอ่านใจเมิงออกอยู่หรอก”อาฌะอร์บอกพลางมาอุ้ม!!!
อุ้ม ผมไปนอนบนเตียง....
“เมิงจะรีบไปถอดรหัสไม่ใช่หรือไง?”ผมหันหน้าหนี ทำไมแก้มมันร้อนๆนะ ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ
“แกล้งคนแถวนี้แปปวะ”อาเธอร์พูดพลางจับคางผมแล้วหันซ้ายหันขวา ก่อนจะใช้มือเปิดปากผมแล้วค่อยๆ...
.......
...
...
จุ๊บ!
มัน.......มานนจูบปากผมอีกแล้วอ่ะTWT
“อะ อืออ”ผมถีบขามันเตะขามัน เริ่มมีเสียงสายฟ้า ผ่าลงมา เปรี้ยงงงงงงงงงงง
“อ๊า”
มันถอนริมฝีปากได้รูป ของมันออก ก่อนจะยิ้มอย่างพอใจ
“ไอ้บ้า ไอ้ห่านนนน” ผมด่ามันก่อนจะปาหมอน โยนหมอนข้างมัน เหมือนเด็กเลยวะผมเนี่ยย เฮ้อออ...
“แหมๆ ทำมาเป็นด่า ทีตอนจูบยังไม่เห็นบ่นเลยนะ จุ๊ๆ”มันทำปากจุ๊ๆ ก่อนจะถือวิสาสะลูบหัวผม
ผมปัดมือมันออก “ไม่เล่นแล้ว” แล้วทำหน้าโกรธๆใส่มัน
“เห้ยยย ไรวะ แค่นี้โกรธแล้วดิ”อาเธอร์รีบหันมาง้อผม
“แค่นี้!! เมิงแย่งความเป็นชายชาตรีไปจากตูนะเว้ยยย แย่งจูบแรกไป กูไม่เกลียดเมิงก็บุญแล้วนะ”
ผมตะโดนออกไปอย่างไม่ทันได้คิด
“นั้นสินะ คงเกลียดแล้วสินะ”อาเธอร์พึมพำเงียบๆ
เชี่ยแล้วไง ......ไม่ใช่ว่าไอ้เธอร์ คิดว่าผมเกลียดมันแล้วดิ โอ้ยยยย!!!
....
.....
บรรยากาศเงียบจนน่ากลัวยิ่งกว่าฝนอีก อาเธอร์นั่งทำงานเงียบๆ ในขนาดที่ผมนั่งคิดจนปวดสมองอยู่เงียบๆ
จากเป็นฝ่ายงอน.........ไหงต้องไปเป็นฝ่ายง้อวะเนี่ยยย กรรมจริงๆเลยเว้ยย สาสสสสสสส....
“อาเธอร์”ผมเรียกมัน แต่มันกลับไม่สนใจ....
เฮอะ! ไอ้ผ้าผืนนั้นมันน่าสนใจกว่าผมนักหรือไงง? (ก็เออน่ะสิ 555+:ไรเตอร์)
“เชี่ยเธอร์” ผมเริ่มพูดปนคำหยาบบ้างแล้ว มันก็ยังไม่สนใจ
ปัดโธ่เว้ยยย.....จะให้กูทำไงว่ะ กูยิ่งง้อคนไม่เป็นอยู่
แล้วจู่ๆมันก็หันหน้ามาหาผม แถมทำเสียงดุๆอีก “ถ้าเมิงนอนเสร็จแล้วก็รีบๆออกจากบ้านซะ เราจะกลับไปที่สภากัน”
แล้วเห้ยยย กูยังไม่ได้นอน สาสสส แม่ง
“กลับไปทำไมวะ” เออ ไหนๆมันก็คุยแล้วชวนคุยต่อเลยแล้วกัน
“แผนที่นี้ มีจุดสิ้นสุดอยู่ตรงนี้”ว่าแล้วมันก็ชี้ไปที่จุดๆหนึ่งที่มันวงสีแดงเอาไว้
“สถานที่ในภาพ คือ ป่าฝนในอดีต ต่อมากลายเป็นศูนย์ปฏิบัติการณ์ลับเฉพาะผู้วิเศษ หรืออีกชื่อก็คือ...”
“สภาเบื้องบน ผู้อยู่เหนือคำสั่งทุกอย่างในโลก”ผมต่อให้ อาเธอร์พยักหน้าๆ หงิกๆ (เป็นบ้าไรฟระ พยักหน้า หงิกๆ) (อาเธอร์:เมิงไปถามไรเตอร์ไป๊ สาสส 5555+)
“งั้นก็หมายความว่า...”
“ใช่แล้ว!! เราจะต้องกลับไปหาหลักฐานอีกชิ้นที่คนร้าย เผลอ ทิ้งไว้ มันขึ้นจุดสีแดงๆในแผนที่”เชี่ยเธอร์พูดพลางเอานิ้วจิ้มไปที่ ป่าฝน บริเวณทางตอนใต้ของป่า
“มันเรืองแสง.....ขึ้นมา... ตอนชั้นเอานิ้วไล้ไปทั่วแผนที่”อาเธอร์อธิบาย
”บริเวณตรงนั้น..."
"อืม.....พอดีชั้นเคยไปสืบมาแล้ว ..ตรงนั้นเป็นห้องเก็บของใต้ดิน”
“จะเข้าไปยังไง มันถูกสั่ง ห้าม ไม่ใช่หรือไง?”ผมก็ยังถามมันต่อ เออก็มันถูกสั่งห้ามหรืออย่าบอกว่าเมิงจะขัดคำสั่งน่ะ??
“ถามได้”มาถามดงถามได้ แสดงว่าเมิงจะบุกไปจริงๆสินะ ไอ้เวรเอ้ยยยยย = =
“เออ แล้วอีกเรื่อง....”จู่ๆมันก็หันควับมาหาผม
“อะไรวะ?”
“เรื่องที่เมิงโกรธกู .....ยังไงกูก็ไม่ยอมให้เมิงโกรธหรอกนะ เพราะยังไง.....เมิงก็ต้องเป็นของกูอยู่ดี”
........................................
รู้สึกตอนนี้จะใช่เวลาเขียนเยอะไปหน่อยยยย ฮาาาาาา
นั่งคิดไม่ออก ไม่สนุกยังไง อะไร บอกได้น้าาาา
จะได้ไปแก้ไขเรื่องอื่นอีก 5555+
ความคิดเห็น