คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 ลางร้ายเริ่มปรากฏกับการอดนอนกลางวัน
หลังจากที่ผมกับไอ้โชได้ออกจากบ้านของผมแล้ว แม่ผมก็โบกมือแทบเป็นแทบตาย(?) แม่นะแม่......ทำอะไรน่ะ?คร้าบบบบบบ ไม่ต้องมาทำเหมือนผมเป็นเด็กได้ไหม ผมอายุ 17 ปีแล้วนะ ทำอย่างกับว่าผมจะออกไปทำใครตายซักอย่างงั้นอ่ะ
“โช แกไปได้จดหมายนั้นมาตอนไหนวะ?”ได้ทีก็ถามมันเลย อยากรู้จริงๆ
“ตอนเข้าส้วมวะ”โชตอบหน้าตาย แม่งเอ้ยยยย สภาเบื้องบนจะรีบไปไหนเนี่ย ให้ไอ้โชมันเข้าส้วมเสร๊จค่อยให้มันก็ได้คร้าบบบ จะรีบไปทำหอยด๋อยอะไร = =
“เออ”ผมตอบกลับไปอย่างเซง ชีวิตการนอนกลางวันสิ้นสุดแล้วเรอะๆๆๆๆๆ ขนมหวานด้วย อดกินนานแน่ๆเลยตู
และแล้ว.......
ผมกับไอ้โชก็เดินทางมาถึงสภาเบื้องบนอย่างเป็นทางการ
แต่น....แต๊น
ปราสาทสีขาวอร้ามแจ่มตาดีแท้หลายยยยย แสบตาชะมัดเลยวุ้ย!ไม่รู้จะสร้างมาแข่งกับดวงอาทิตย์หรือไงฟระ จะสว่างหาโล่เร๊อะ
“เหย โชกูไม่ไปไม่ได้หรือไงวะ ยังไงก็ให้ไอ้ขี้เจ็ดชั่วโคตรไปทำก็ได้นิ”ผมบอกมันก็จริงนะเวลาสภามีเรื่องทีไร ไอ้นี่มักจะแก้ไขสถานการณ์ได้ตลอด
“กูก็ไม่รู้วะ แต่เมิงอ่ะไปก่อนแล้วกัน ดูท่าเรื่องจะใหญ่ซะด้วย”โชบอกอย่าง”เมิงรีบๆไปได้แล้ว กูจะไปนอน”ไรงี้ ก่อนจะแยกตัวไปห้องรับรองของมันเอง ส่วนผมก็ต้องไปยังห้องประชุมลับ เพื่อไปรายงานตัว
“เฮ้ยยย กูไม่อยากเจอหน้าไอ้มิดไนท์เล๊ยยย”ผมบ่นกับตัวเองก่อนจะก้าวเท้าไปยังทิศตรงกันข้ามกับโช
.................
คุณคงเคยได้ยินว่า เกลียดอะไรมักจะได้อย่างนั้นสินะครับ ผมขอบอกไว้เลยว่า มันโคตรจะจริงเลยล่ะ พอผมก้าวเท้าเข้าไปในห้องประชุมลับแล้ว สิ่งแรกที่สะดุดตาผมก็คือ
“อะ อาเธอร์”นี่เป็นครั้งแรกมั้งที่ผมเผลอเรียกชื่อมันด้วยชื่อจริงๆ(ไม่ใช่ฉายาที่ตั้งให้= =)
มันหันมามองผมก่อนะยิ้มที่มุมปาก”ไงริกไม่เจอกันนานเลยนะ”
อย่า อย่ามาพูดกะตู ตูจะตายแล้วเห็นหน้ามันทีไร อิจฉาชะมัด!(มันหล่อลากไส้!)
“เออ ไม่เจอกันนานเลยนะเมิง”ผมหันหน้าหนีก่อนจะตอบกลับไปแบบส่งๆ
ส่วนเจ้าอาเธอร์ ผมเห็นมันยิ้มนะ ยิ้มอะไร๊!อย่าๆๆหยุดยิ้มเลยนะแก
“รู้งี้ตูน่าจะไปเดินเล่นก่อนค่อยเข้ามาจะดีกว่านะเนี่ย เฮ้อออ”ผมถอนหายใจก่อนจะพบว่าอาเธอร์มายืนรดหายใจอยู่ข้างหลังผมแล้ว
“เฮ้ย!”ผมหันหน้าไปหามัน ทำให้หน้าของเราห่างกันไม่กี่เซน แล้วหน้าผมก็เริ่มจะร้อนๆ อาเธอร์มองอย่างพิจารณา ผมเลยรีบถอยตัวออกห่างทันที
“หน้าแดง กินมะเขือเทศมาหรือไง?”นี่มันคำถามบ้านชาติตระกูลไหนฟระ??ปกติเขาจะถามว่า “ไม่สบายหรอ?”ไม่ใช่หรือไง ไหง๊แกมาถามว่าตูกินมะเขือเทศมาฟระ ไอ้บ้า!
“ป่าวไม่ได้กิน”ตูหน้าแดงหรือไง?? ว่าแล้วก็หยิบมีดออกมาเพื่อส่องกระจก(?)(ลงทุนไปไหมแก?ริก - -)
อาเธอร์เห็นผมทำแบบนั้นก็หัวเราะออกมาอย่างดัง
“ฮะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆวะฮ่าๆๆๆ”
“ขำบ้าไรฟระ?”ตอนนี้ผมหน้าแดงยิ่งกว่าเมื่อกี้อีก ชิ ค่อยดูเถอะ(ก็ได้แต่ค่อยดู ฮู้ฮิ้ว)
“ฮ่าๆๆหน้านายแดงหมดแล้วริก”ไม่ต้องมาย้ำกูรู้เว้ยยเพราะใครล่ะ?ห๊ะ
มันพูดก่อนจะเคลื่อนตัวมากระซิบข้างหูผม เฮ้ยมาตั้งแต่เมื่อไหร่= =ไม่ได้สู้นานสัมผัสผมเริ่มจะแย่แล้วเนี่ยยยย ถุ้ยจริงๆ =w=
“นายตอนหน้าแดง น่ารักดีนะ....”พูดเสร๊จผมก็กำลังจะถีบมัน แต่มันเจือกหลบได้
“ไอ้....ไอ้....”ด่าไม่ออกครับ
“ฮ่าๆๆเก็บแรงไว้ซัดเจ้าพวกนั้นจะดีกว่ามั้ย?”มันพูดก่อนจะหยิบกระดาษสีดำที่เหมือนกับของผมออกมามองอย่างเคร่งเครียด
“เออ ว่าแต่เมิงรู้ป่าวว่าสภาเรียกเรามาทำไม”เสียเวลานอนกลางวันตูนะเว้ย
“แอบได้ยินมาว่า จะให้เราออกปฏิบัติภารกิจระดับโคตรของโคตรทวดยากน่ะ”นี่แอบไปได้ยินมาเรอะ ขนาดไอ้โชยังไม่รู้อ่ะ สมกับเป็นเฮียด้านการสืบข้อมูลเลยวะ
“มันเกี่ยวกับอะไร?”ผมรีบถามต่อเลยจะได้รู้ๆไปเสียที ว่าให้ทำอะไร ถ้าเป็นเรื่องไร้สาระกว่าการนอนกลางวันล่ะก็ ผมจะเสียบไอ้คนที่เรียกผมมาให้พรุนเลย ค่อยดูเถอะ ชิ!
อาเธอร์ดูเหมือนจะอ่านใจผมออกเลยบอกว่า
“สำหรับนายการนอนกลางวันดูจะสำคัญที่สุดไม่ใช่หรือง๊ายยยย?”ดูมานนนน...จี้จุดของผมได้อี๊ก ตูเกลียดเมิงงงงงงงงง ไอ้บ้าไอ้งั่งไอ้วิตถารรร
“ภารกิจเกี่ยวกับการที่เราจะต้อง.....”อย่าเว้นดิกำลังลุ้น
“จับตัวคนร้ายที่หลบหนีจากการจับกุมของเซอร์ดีเน่” ห๊ะ.....หนีจากการเซอร์ดีเน่ได้เชียวเร๊อะ นี่มันปัญหาระดับชาติชัดๆ ใครๆต่างก็รู้ว่าเซอร์ดีเน่น่ะทั้งโหดโคตรๆๆทั้งดุทั้งด่าเก่ง ทรมานเก่ง ตีก้นเก่งด้วย=w=แถมไม่เคยพลาดแม้แต่สักคดี
“ขนาดเซอร์ดีเล่ไลเจอร์พลาสยังพลาด แล้วจะให้เราไปตามหาทำด๋อยอะไรนี่?”…..ผมถามมันอย่างหัวเสีย..มันก็จริงนี่ ระดับเซอร์ดีเน่ยังเอาไม่อยู่แล้วจะให้พวกเราที่ดูเหมือนกับลูกแกะพอเทียบกับเซอร์ดีเน่แล้ว.....จะไปทำอะไรได้?
“เพราะพวกเรามีอย่างหนึ่งที่เซอร์ดีเน่ไม่มี”อาเธอร์พูดก่อนจะลากผมไปหามัน
ผมพยายามแกะมือออกจากมือมัน โถ่เว้ยยยยย จะจับมือกูหาป๊ะเรอะ!
“นั้นก็คือ พวกเราทั้ง 5 คนมีพรสวรรค์ที่ได้รับมาโดยตรงน่ะสิ”
พูดเสร๊จมันก็คว้าอะไรนี่ละจากตัวผมไป นั้นมัน!!ของที่แม่เตรียมไว้ให้ผมนี่
“เอาคืนมาเลยนะเมิง”ผมพูดเสียงดังก่อนจะพยายามแย่งกล่องสีดำสนิทที่ผูกด้วยผ้าบางๆไว้ นั้นมันแม่กูให้มานะเว้ยยย
“ฮ่าๆๆเอาน่าจะคืนแน่ๆ”อาเธอร์พูดพลางยิ้มเจ้าเล่ห์
หลังจากที่อาเธอร์พูดจบ จู่ๆก็มีเสียงประตูเลื่อนก็เปิดออกอัตโนมัติแล้วบุคคลที่สามที่ก้าวเข้ามาก็คือ
“ไอ้โชแกมานี่ได้ไงวะ?”...ไหนมันไปห้องมันแล้วไม่ใช่หรือไง
“สภาเรียก”มันตอบแค่นี้ก่อนจะที่เก้าอี้จะเลื่อนมาหามันอัตโนมัติแล้วมันก็หลับ ZzzZZZzzzzZZzZ
ผมที่กำลังอยู่ในช่วง เด็กกำลังแย่งของผู้ใหญ่จากไอ้เธอร์อยู่
“เหยยไอ้ขี้เมื่อไหร่จะคืน”ผมด่ามันไปด้วยเลย ตูกำลังจะระเบิดเอ็งแล้วนะเฮ้ย=w=
“เอาน่าๆทำหน้างอนไปได้”มันพูดก่อนจะผลักหัวผมเล่น แหมๆๆได้ทีเอาใหญ่เลยนะเมิง แค่สูงกว่าอย่ามาเล่นหัวตูเล่นสิเฮ้ย.....แต่ผมกลับไม่รู้สึกโกรธมันเลยสักนิดเฮ้ยทำไมวะ?
ไม่รู้ว่าผมกับไอ้อาเธอร์เสียงดังไปหรือเปล่า จู่ๆไอ้โชก็ตื่นแล้วก็มองมายังกล่องสีดำที่อยู่ในมือของไอ้อาเธอร์
“เฮ้ย ริกเมิงเอาอะไรมาวะกล่องนั้นน่ะ?”โชถามแต่ยังไม่ลุกจากเก้าอี้
“กูจะรู้ไหม??แม่กูเตรียมไว้ให้”ผมบอกก่อนจะเขย่งอีกรอบเพื่อเอากล่องคืน บ้าเอ้ยยยย ขาไม่ถึงQAQ
“เตี้ย”ดูมัน....ดูมันว่าผมดิ
“เออไอ้เปรต ไอ้ตึกใบหยก ไอ้ก๊อตซีร่า ไอ้เสาไฟฟ้า ไอ้หางปลาชะโด”ผมด่ามันกลับก่อนจะล้มเลิกความตั้งใจที่จะเขย่งขา ก็มันเมื่อยอ่ะ....
“แหมๆแค่นี้ งอนแล้วเหรอ”เมิงยังจะกล้าพูดอีกเนอะ ไอ้สาดดดดดด - -
“ชิ”ผมสถบ
“งั้นดูหน่อยแล้วกันว่าแม่นายเอาอะไรมาให้”อาเธอร์ทำท่าจะเปิดแต่ไอ้โชดันขัดซักก่อน
“ขอกูดูหน่อยดิ”ว่าแล้วมันก็เดินมาคว้ากล่องจากอาเธอร์ก่อนจะเขย่าๆ
“เมิงจะเขย่าทำไมวะ ถ้าเป็นระเบิดล่ะก็ แม่งก็บึ้มกันหมดนี่ละ”อาเธอร์บอกมันก่อนจะรีบคว้ามาไว้ในมือตัวเอง แล้วค่อยๆบรรจงแกะผ้าที่พันออกอย่างงดงาม เปิดฝากล่องอย่างสง่างาม หยิบของข้างในออกมาอย่างสง่างาม(เหยยยย พอแล้วเฟ้ยยสง่างามมากเกินหน้าเกินตา พระเอกอย่างตู(หรา)เดี๋ยวตูก็บึ้มไอ้อาเธอร์มันจริงๆหรอก)
“ว้าว เจ๋งเป๋งชิบหายย”ไหนๆๆเมิง ชิบ หาย กูไม่ยักกะรู้ว่าชิบจะหัดหายเป็นกะเขาด้วย(มุกไหนเนี่ยแก
ริ๊กกก=[]=)
“อะไรวะ”ผมถาม แล้วไอ้โชตอบกลับมาว่า
“ขนมโมจิ” เหยยยยว่าไงนะ ขนมโมจิ ขนมโปรดกู!!!
“จะหมดแล้วนะริก”อาเธอร์พูดเสียงกวนๆ ใครใช้ให้เมิงสูงนักหนาวะ ไอ้ฟาย
อาเธอร์พูดพลางยื่นกล่องขนมไว้สุดมือ ก่อนจะทำท่าโบกไปมา
“เห้ย กูอยากกิน”ผมพูดพลางกระโดดไปคว้ากล่องแต่ก็ไม่ถึง นึกด่าตัวเองว่าทำไมเกิดมาเตี้ยนัก!
อาเธอร์โยนขนมให้โชมันรับไป 3 ชิ้นก่อนที่มันจะไปนั่งที่เก้าอี้แล้วกิน ส่วนขนมที่เหลือก็...
“เชี่ยอาเธอร์กูอยากกินแล้ว เอาลงมานะ”ผมเริ่มพูดไม่เพราะแล้ว(เอ็งก็พูดไม่เพราะตั้งแต่เริ่มเรื่องแล้วเฮ้ย)
“ก็มาแย่งสิ”ก่อนที่มันจะยิ้มมุมปาก หนอยยยย!!เดี๋ยวเสกสายฟ้ามาเปรี้ยงแกให้เกรียมเลยนิ
อาเธอร์เห็นผมไม่ยอมขยับตัวก็เลยเอาขนมมาคาบไว้ที่ปากก่อนจะยื่นมาหาผม
“อะ อ้อน”(จะป้อน)
ผมด้วยความที่กำลังโมโหหิวขนมสุดๆก็เลยเอาปากไปกัดขนมที่อยู่ที่ปากของมันมาเคี้ยวตุ้ยๆแล้วกัดอีกเป็นครั้งที่สอง ขนมก็หมดพอดี แหมมอร่อยเหาะเว้ยยย
แต่ก่อนที่ผมจะดันตัวออกอาเธอร์ก็รวบเอวผมไว้แล้วแล้วปากของผมก็ประกบกับปากของอาเธอร์
รสชาติของขนมโมจิอร่อยมากๆก็จริงแต่สัมผัสตรงริมฝีปากกลับหวานยิ่งกว่า ลิ้นของอาเธอร์สอดเข้ามาในปากของผมแล้วกวาดเศษเหลือของโมจิที่ผมกินเข้าไป จูบเริ่มเร่าร้อนขึ้นเรื่อยๆเมื่อผมดันเอาลิ้นไปสอดในปากมันบ้างง(เหยยนี่กูกำลังทำอะไรอยู่วะเนี่ยยย!!)
เราอยู่ในท่านั้นนานเกือบนาทีจนผมเริ่มจะหายใจไม่ออก แล้วอาเธอร์ก็ผละริมฝีปากออกจากปากผมก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มว่า
“หวาน”
เฮ้ยยย เมิงจะพูดอะไรหัดดูหน้ากูก่อนเส่ ไอ้วิตถาร
ผมหันหน้าหนีเพราะหน้าเริ่มจะแดงอีกแล้ว ก่อนจะโมโหใส่ว่า “ไอ้บ้าไอ้งั่งไอ้เลวไอ้รากผักชี.....”
“ทำไมเขินหรือไง”เมิงยังจะมีหน้ามาพูดอีก
“บ้านเมิงเส่”ผมอารมณ์เสียสุดๆเลย ทำไม ทำไมกันนะ ทำไมผมดันไปจูบตอบหมอนั่นจนได้ คนที่แสนจะโคตรเกลียด(?)
.................
“แหมได้ดูช๊อตเด็ด”ไอ้บุคคลที่สามที่กำลังทำเหมือนตัวเองกำลังดูละครน้ำเน่าอยู่พูดขึ้น
“ทำไมไม่เป็นแฟนกันไปซะเลยล่ะ”ยังจะพูดอีกนะเมิงเดะกูก็เผาเมิงเกรียมอีกตัวเลยนิ
“หุบปากน่า ไอ้เน่า”ผมด่ามันก่อนที่จะหน้าแดงอีกครั้ง
เวรเอ้ย!ผมสถบกับตัวเอง
อาเธอร์ยืนยิ้มอยู่คนเดียวที่มุมห้องและก่อนที่ทุกคนจะมารวมตัวกัน ผมก็หยิบกล่องขนมขึ้นมาแล้วเก็บไว้อย่างปลอดภัยจากไอ้พวกเวรทั้งหลาย
แล้วทุกคนก็มารายงานตัวกันครบ ทางสภาบอกว่าให้เริ่มงานตั้งแต่พรุ่งนี้ให้ไปเป็นคู่ๆ แบ่งออกเป็น 3 ทีม ก็จะมีไอ้โชกับเคออส<<เพื่อนรักผมเลยง่ะ แล้วก็ บอสเซนกับโจชัว แล้วก็เหอะๆ.......
วันนี้วันซวยโคตรของผมครับ คู่ของผมก็คือ
ไอ้อาเธอร์!!!
ความคิดเห็น