คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
เสียงกรีดร้องหลายเสียงพลันดังสนั่นเสียจนรู้สึกปวดหู ดวงตาของข้านั้นพร่ามัวจนมองเห็นรอบข้างเป็นเพียงรูปร่างจางๆ รู้สึกร่างกายหนักอึ้งจนแม้แต่การขยับนิ้วนั้นยังเป็นเรื่องที่ทำได้ยาก พยายามใช้ดาบคาตานะแทงพื้นดินอันแห้งกรานเพื่อพยุงร่างของตัวเอง ของเหลวขุ่นสีเลือดไหลลงมาปิดทับดวงตาข้างซ้าย
มองไม่เห็นอะไรเลยวุ้ย น่ารำคาญชะมัด
คิดในหัวก่อนจะพยายามบังคับนิ้วมือให้ขึ้นมาปัดของเหลวสีแดงนั้นออกจากดวงตา แต่เรี่ยวแรงกลับเหือดหายไปหมดได้แต่ค่อยๆ ล้มลง คุกเข่าก่อนจะปล่อยให้ร่างกายร่วงหล่นกระแทกพื้น ความแข็งที่สัมผัสได้นั้นทำให้รู้สึกเจ็บมากกว่าเดิม พลันรู้สึกถึงอะไรเปียกๆข้างใต้ร่างของตน พยายามใช้ดวงตาข้างขวามองลงไปข้างล่าง
เลือดนี่ แถมเยอะซะด้วย เลือดของข้าหรือ?
พลันรู้สึกเจ็บปวดบริเวณศีรษะ หน้าท้องที่มีบาดแผลที่ลึก และแขนข้างขวาที่มีดอกธนูหลายดอกปักกลางแขนเผลอให้เห็นแผลขนาดใหญ่ที่เกินเยียวยาจะสามารถรักษาให้หายเป็นปกติได้
ดาบคาตานะเล่มยาวเกินชาวบ้านชาวช่องเอนตัวหล่นกระแทกพื้นเสียงดัง แสงสะท้อนมันวาวของมันสาดแสงสะท้อนกับพื้น
นี่ข้ากำลังจะแพ้หรอกหรือเนี่ย?
นึกขำกับตัวเอง เสียงกรีดร้องและเสียงฝีเท้านับร้อยคู่วิ่งเข้ามาหาร่างของข้า เสียงที่เร่งรีบแบบนั้นทำเอาหัวใจของข้าสั่นสะท้านจนรู้สึกเจ็บปวด ดวงตาข้างที่ยังมองเห็นชัดถนัดเหม่อมองท้องฟ้าอีกครั้ง นั้นอะไรกำลังจะร่วงหล่นมาหาข้ากันนะ ไม่มีแรงแม้แต่จะตวัดดาบฟันมันออกไปเลย
ข้าจะตายแล้วสินะ.......
“หยุดยิงเดียวนี้!!!” เสียงอันทรงพลังของใครสักคนที่ข้าคุ้นเคยดังกึกก้องไปทั่วอาณาบริเวณ เสียงฝีเท้าที่กำลังวิ่งวุ่นนั้นพลันหยุดชะงัก ร่างของใครบางคนตวัดดาบสามเล่มพร้อมๆกันอย่างงดงาม ฝูงลูกธนูที่กำลังตรงดิ่งมาหาข้า แตกสลายออกเป็นเสี่ยงๆ ข้าพยายามมองขึ้นไปดูท้องฟ้าก่อนจะพบใบหน้าของใครบางคนยื่นเข้ามาใกล้ในระยะประชิด รวดเร็วและน่าตกใจ ข้าเผลอร้องเสียงดัง
“อ๊ะ!” ออกมาเบาๆก่อนที่ร่างของข้าจะถูกช้อนขึ้นมาอย่างนุ่มนวล ใบหน้าของชายผู้นั้นกำลังร่ำไห้ นัยน์ตาสีเข้มนั้นจ้องมองมาที่ข้าก่อนจะหลับตาแล้วเอ่ยบอกข้าเบาๆ
“เจ้าต้องไม่เป็นอะไร เจ้าจะต้องไม่ตาย” เสียงของเขาช่างแหบแห้งใบหน้าคมขาวที่แม้แต่เด็กอายุ 3 ขวบดูก็รู้ว่า หล่อมากกกก แบบว่าให้เขียน กอ ไก่กี่ตัวก็ไม่พอ หรือถ้าพวกเจ้าขยัน ข้าจะเขียนใส่ผืนผ้าที่ยาวเกือบเทียบเท่าท้องฟ้านั้นแหละ แล้วเจ้าจะอ่านไหมล่ะนั่น?
ชายผู้นั้นกำลังพาร่างไร้เรี่ยวแรงของข้าวิ่งฝ่าออกไปจากสนามรบ
ออกจากสนามรบก็ดีเหมือนกันนะ ในนั้นทั้งร้อนทั้งโดนแดดเผาจนจะเป้นไก่ย่างอยู่แล้ว แถมพื้นดินยังแห้งกร้านมากของมากของโคตรพ่อแม่มากอีก = =
ทำไมไม่รู้จักรดน้ำให้ดินมันนุ่มสักหน่อยล่ะ ถ้าดินนุ่มนะ ข้าจะยอมนอนตายตาหลับบนดินนุ่มๆนั้นเลย
จะว่าไปเลือดของข้าก็ไหลลงดินนั้นทำให้มันนุ่มขึ้นนิดหน่อยแล้วนี่นะ...........
แล้วข้าจะมาคิดอะไรไร้สาระแบบนี้ทำไมเนี่ย?
ตอนนี้เรากำลังทำสงครามกัน......สงครามที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้และเขาคนนั้น
....คนที่แบกข้าไปเป็นศัตรูของข้าเอง
แล้วข้าก็ดันสาบานกับป๊ะป๊าแล้วก็มาม๊าว่าจะชนะสงครามนี้ด้วย แต่ดันมานอนบนพื้นแข็งๆที่มีเลือดตัวเองไหลทะลักจนจะอาบได้ทั้งผืนดินแล้วเนี้ย
นอนเป็นหมาขี้แพ้ที่ใกล้ตายเลย
น่าสมเพชจริงๆ
ข้ายิ้มบางๆ ก่อนจะพยายามเค้นเรี่ยวแรงที่มีอยู่ทั้งหมดเอ่ยเบาๆ
“ข้าไม่รอดแล้วล่ะ เจ้าไม่จำเป็นต้องเสียเวลาพาข้าไปรักษาหรอก” แย้มยิ้มต้องกับแสงของดวงอาทิตย์ สติของข้าใกล้จะหมดเต็มทีแล้ว
“อย่าเพิ่งหลับสิ ยัยบ้าโนโซมิ ไหนเจ้าสัญญาแล้วว่าจะมาเป็นคู่ครองของข้า” ไอ้เป็นคู่ครองอะไรนั่นน่ะไว้คุยกันทีหลังได้ไหมเนี่ย?
“เจ้าอย่าส่งเสียงดังกรอกหูข้าได้ไหม? นี่แค่เสียงของคนรบฆ่ากันข้าก็หนวกหูจะตายอยู่แล้วนะ” ข้าเอ่ยด้วยเสียงรำคาญเบาๆ ข้ากำลังง่วงเต็มแก่แล้วนะ แม้จะเจ็บปางตายก็เถอะ
“ถ้าไม่เสียงดังใส่เจ้า เจ้าก็จะหลับน่ะสิ”
“ก็ให้ข้าหลับน่ะดีแล้ว”สิ้นสุดเสียงหวานก่อนที่เปลือกตาจะค่อยๆขยับเข้าหากัน ทั้งที่รู้ว่าถ้าหลับไปตอนนี้ ข้าก็ไม่มีทางรอดแล้ว แต่ถึงรู้แบบนั้น แต่ข้าก็ขอยอมแพ้และลาจากโลกนี้ไปอย่างสงบๆในเวลาสงครามแบบนี้ด้วยเถอะ
แม้จะรู้ว่ามันน่าสมเพชที่มายอมแพ้อะไรง่ายๆ แถมยังเป็นสงครามที่เกี่ยวข้องกับบ้านเกิดเมืองนอนของข้าอีก
ข้านี่มันใช้ไม่ได้ เ
ป็นผู้หญิงที่ใช้ไม่ได้
แต่พอแล้วล่ะ
ข้าทนอยู่ต่อไปไม่ไหวแล้ว..เลือดข้าคงเหลือไม่ถึง 1 ใน 3 ส่วนด้วยซ้ำ สมองก็เริ่มเบลอๆแล้วด้วย
แต่ก่อนจะจากไป ข้าจะต้องลืมตาขึ้นมาใหม่ก่อน จ้องมองใบหน้าหล่อคมของอีกฝ่ายที่กำลังร่ำไห้เงียบๆ เอื้อมมือที่ฝืนแรงของตัวเองขึ้นแตะใบหน้านั้นเบาๆ
“ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง”
ก่อนที่สติของข้าจะหลุดลอยนั้น ความอบอุ่นที่แสนเบาบางที่โหยหาได้สมัผัสทาบลงมาบนริมฝีปากนวลของข้า แตะอย่างเบาบางราวกับเป็นเพียงกลีบของดอกไม้ร่วงลงมาแตะริมฝีปากของข้าเพียงเท่านั้น
หยาดน้ำตาของข้าไหลรินออกมาจากดวงตาคู่สวย
ขอโทษนะ นอกจากข้าจะชนะสงครามไม่ได้ ยังผิดสัญญากับเจ้าอีก
อยาก...จะมีเวลามากกว่านี้
อยากมีเวลา…..ที่จะได้มีชีวิตอยู่ร่วมกับเจ้าหลังสงครามบ้าๆนี่
ขอแค่นั้นเป็นพอแล้ว ขอแค่เวลาเท่านั้น
“ลาก่อน เท็ตสึยะ”
พลันดวงตาของข้าก็มองเห็นสิ่งรอบข้างเป็นเพียงความมืดที่ไร้ที่สิ้นสุด พร้อมกับสายลมๆเย็นๆที่พัดผ่านร่างของข้าไปราวกับได้ชักนำดวงวิญญาณของข้าออกจากร่างไปด้วย
…………………………………………………………………………………………………..
อาภรณ์สีน้ำเงินเข้มต้องสะท้อนแสงกับดวงอาทิตย์ยามเช้า สาเกถูกรินลงในถ้วยบางนั้นถูกยกขึ้นจรดริมฝีปากอย่างรวดเร็วจนคนรินให้ต้องถอนหายใจเบาๆ
“ท่านควรจะทานอะไรบ้างนะขอรับ ท่านเท็ตสึยะ”
“ไม่ต้องเป็นห่วงข้า” เสียงคมชวนน่าฟังตอบกลับอย่างทันควัน คนสนิทเลยต้องขอยอมแพ้แล้วเดินจากไป
“ข้าปล่อยให้เจ้าตาย....” เสียงนั้นเอ่ยเอื้อนด้วยแววตาเศร้าสร้อย
ก่อนจะจ้องมองออกไปยังทิวทัศน์ภายนอก
พล่ามต่อว่าตัวเองว่าเป็นแค่ ผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่สามารถจะปกป้องได้แม้กระทั้ง คนรัก ของตน
ถึงจะผ่านมาหลายเดือนแต่ก็ลืมใบหน้าที่อาบไปเลือดของหญิงอันเป็นที่รักไม่ได้
โชคชะตานั้นช่างเล่นตลก
ทั้งที่รู้ว่าในตอนแรก
พวกเขาก็ไม่สามารถจะรักกันได้อยู่แล้ว
แต่นี่ยังมาทำให้เขาต้องมาเจอคนรักตายในอ้อมแขน...โลกใบนี้จะโหดร้ายเกินไปแล้ว
“ข้าคิดถึงเจ้า” เอ่ยเสียงเบาให้เพียงตนเท่านั้นที่ได้ยิน ก่อนจะลุกแล้วเดินออกจากห้องนั้นก่อนจะทิ้งถ้อยคำที่ไม่มีผู้ใดล่วงรู้เอาไว้
.............................
....................................................................................................................................................................
แต่งแนวรักๆนี่มันเหนื่อยจริงๆนะคะ โดนเฉพาะคู่ ชาย-หญิงเนี่ย 555แต่อยากลองท้าทายตัวเองดูค่ะ 555555555
ขอขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะค่ะ ^^
ความคิดเห็น