คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทแห่งการเริ่มต้น บทที่ 1 เมื่อเราหลงลืมอะไรบางอย่างไป
ในหนึ่งวัน คนๆหนึ่งจะสามารถหายไปจากความทรงจำของคนหลายๆคนได้งั้นเหรอ?
ทำไมถึงมีแค่ผมที่จำเรื่องของเขาได้กันล่ะ? จำได้แบบชนิดที่ตั้งแต่โคตรของโคตรสมัยพระเจ้าเหาเห็บเลยอ่ะนะ
หรือเป็นเพราะว่าผม.....
กำลังถูกทดสอบ
จากนายงั้นเหรอ?
ไอจิ.....
.........................................................................................................................................................
อาจจะพูดได้ไม่เต็มร้อยหรอกว่า ตอนนี้เกมการ์ดแวนการ์ดได้แพร่หลายไปทั่วโลก ต่างคนต่างเล่นกันให้เห็นจนเป็นกิจวัตรประจำวัน...บางทีอาจจะมีให้เห็นบ่อยพอๆกับส้วมสาธารณะนั้นแหละ
อะไรนะ!!! ส้วมสาธารณะ ไม่ได้มีให้เห็นบ่อยๆงั้นเหรอ? โอเค ผมขอเปลี่ยนคำเปรียบเทียบก็ได้ =w=
ตอนนี้ผมกำลังนอนอยู่ครับ คงจะงงกันล่ะสิว่าคนที่นอนหลับจะมีบทพูดกับเขาได้ยังไง?
เอาน่าๆ ยังไงในโลกของฟิคแล้ว เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ มักจะเป็นไปได้เสมอครับ
…………………………………………………………………………………………………………………………………….
ตอนนี้น่าจะเป็นเวลาใกล้จะเช้าตรู่ เสียงนาฬิการุ่นเก่าที่ตีบอกเวลาแต่ละชั่วโมงดังกระทบโสตประสาทของผมตลอด
ผมนอนกระสับกระส่ายอย่างไม่เป็นสุข เหมือนความคิดกับความฝันของผมกำลังต่อสู้กัน
ในความฝันที่แสนจะมืดมิดของผม ....... ผมเล็งเห็นแสงที่ทอประกายอยู่ไม่ห่างไกลออกไปจากตัวเท่าไหร่นัก
แสงสว่างขาวโล่ อย่างกับพระเจ้ามาโปรดอะไรเทือกนั่นน่ะ!!
แต่แล้วภายในแสงนั่น ผมเห็นร่างๆหนึ่งเดินออกมาจากแสงนั้น รูปร่างของเขาเหมือนนักรบที่ชอบสวมชุดเกราะหนาๆร้อนๆ แต่กลับกวัดแกว่งดาบเล่มมหึมาได้อย่างสบายๆ
ลำตัวของเขาประกายไปด้วยสีขาว.........แห่งความบริสุทธิ์
“นาย....” ไม่รู้ว่าเสียงของผมมันไปจุกอยู่ที่ลำคอ หรือที่คอหอยก็ไม่รู้ ผมกลับพูดคำต่อมาไม่ออก
แต่น่าแปลก..ผมกลับรู้สึกคุ้นเคยกับเขา คนนี้ เสียเหลือเกิน
ไม่ทราบว่าผมเคยไปขอลายเซ็นเพราะแต่งชุดคอสเพลย์ได้เจ๋งเป๋ง หรือแอบเป็นสโตกเกอร์คอยติดตามแฉความลับเขาหรือเปล่าก็ไม่รู้???
“นายเป็นใคร?” เมื่อเสียงของผมกลับคืนมาแล้ว ผมก็ถามเขาทันที
เขาไม่ตอบผมแต่กลับส่งแสงเปล่งประกายเอาโล่อยู่นั่นแหละ!! นี่ ก็เข้าใจว่าที่บ้านไม่ยอมจ่ายค่าไฟใช่ไหม? ถึงต้องมาติดแสงไฟนีออนบนร่างกายเนี่ย -*-
ลำตัวของเขาเปล่งแสง ก่อนจะพึมพำด้วยเสียงที่ฟังไม่ได้ศัพท์ แต่จากสีหน้าของเขา ดูท่าจะเป็นเรื่องที่เลวร้ายมากๆ
ก็พี่แกเล่นทำหน้าเหมือนผีที่ระดับสกิลน่ากลัวกว่าผีอีกน่ะสิ!!!
เออ...ไม่ใช่ว่าเจอผีหลอกในความฝันเอานะ - - แล้วผมก็ตัดสินใจตื่น
ผมตัดความสนใจจากชายหนุ่มชุดเกราะนั่นออกจากห้วงความคิด ก่อนจะตื่นขึ้นมาพบกับเช้าวันใหม่ พร้อมกับพบว่า มีอะไรบางอย่างที่ผิดปกติไปจากเดิม
ผมก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร? แต่ดูเหมือนว่า บุรุษชุดเกราะสีขาว จะมาเตือนเหตุร้ายกับผมนะนั่น
โอ้ บร๊ะเจ้า อย่าเพิ่งมีเรื่องซวยจะได้ไหมมมมมมมมมมม
ที่ร้านการ์ด Capital
“อ้าว ไคคุงมาแล้วหรอ.......วันนะ”
“ไอจิล่ะครับ?” ผมไม่รอให้อีกฝ่ายพูดเสร็จ แต่กลับพูดแทรกทันที ผมก็รู้นะครับว่ามันเสียมารยาท แต่ผมรู้สึกใจคอไม่ดีเท่าไหร่เลย
“ไอจิหรอ? เขาเป็นลูกค้าของร้านการ์ดเราด้วยหรอ?”คุณชิน หรือก็คือผู้จัดการเอียงคอถามผมอย่างสงสัย
ไม่ทราบว่าพูดแบบนี้อยากโดนเตะก้านคอหรอครับ?? ผมคิดในใจก่อนจะพูดอีกครั้ง
“เซนโด ไอจิ น่ะครับ เขามาร้านการ์ดบ่อยๆน่ะครับ แถมยังเป็นตัวแทนของร้านไปแข่งระดับ...”
“อ่ะๆ นี่ไงๆ!”คุณชินพูดแทรกผมเฉยเลย สงสัยคงเอาคืนกระมังที่ผมดันไปขัดคำพูดเขาซะก่อน
คุณชินหยิบสมุดบันทึกรายชื่อลูกค้าทั้งหมดมาให้ผมก่อนจะชี้ไปยังชื่อๆหนึ่ง
“แต่เป็นเซนโด เอมินะ......อ่า อยู่นั้นไง บางทีนายน่าจะไปถามเขามากกว่านะ” คุณชินบอกผมก่อนจะแนะนำเสร็จสรรพไอ้ผมก็ไม่มีทางเลือกอะไรมากอยู่แล้วเลยรีบตรงดิ่งไปหา “น้องสาว” ของไอจิทันที
“เอมิ”
“อ้าว สวสัดีค่ะคุณไค....”
“พี่ชายเธอล่ะ?”เป็นอีกครั้งที่ผมเสียมารยาทชิ่งถามอีกฝ่ายก่อน
“พี่ชายหรอค่ะ ? คุณไคเอาอะไรมาพูดกันคะเนี่ย หนูเป็นลูกคนเดียวค่ะ” เอมิว่าพลางทำหน้ายิ้มแย้มใสซื่อ
หน้าตาแอ๊บแบ้วแบบนั้น คงจะไม่ได้โกหกหรอกใช่ไหมนั่นนะ?
“งะ....งั้นเหรอ?”ตอนนี้ผมสับสนงงงวยไปหมดแล้ว ทำไมไม่มีใครจำไอจิได้เลยสักคนล่ะ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
“กำลังตามหาใครอยู่หรอคะ คุณไค?”เอมินี่ก็เป็นเด็กดีนะเนี่ย นอกจากจะไม่ถือสากับคำถามแล้ว ยังเป็นห่วงคนอื่นอีกด้วย
เหมือนกันมาก...............เหมือนไอจิ......
“กำลังตามหาคนสำคัญครับ” ผมตอบเด็กสาวด้วยแววตาเศร้าๆ
“ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะค่ะ หนูคิดว่าคนที่คุณไคกำลังตามหา เขาจะต้องดีใจแน่ๆเลยค่ะ บางทีนะคะ เขาเองก็อาจจะกำลังตามหาคุณด้วยเหมือนกัน” เอมิทิ้งท้ายด้วยคำคมที่น่าจะเอามาจากคุณครูที่โรงเรียน (หรือเปล่าฟระ?)
“เอ้ย นั่นมันเจ้าไค เอ้ย! ไค นี่หว่า” เสียงแสบแก้วหูดังมาจากด้านประตูร้าน ก่อนที่ผมจะค้นพบว่า
เจ้านั่นก็คือ สมุยคุงดีๆนี่เอง เฮ้ย!! คามุย
“ไงๆ วันนี้มาคนเดียวหรอ? แล้วคุณมิวะล่ะ?” ทีคนอื่นล่ะ ใส่คำว่า “คุณ”นำหน้าให้ด้วยนะ ทีกับตรูล่ะ ไม่มี๊
“คามุยเห็นไอจิบ้างไหม?”ผมไม่รอช้าอีกเหมือนเดิม ชื่งถามก่อน เพราะตอนนี้จิตใจของผมไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว
“เห...หมายถึง.....คุณ......” เหยๆ ตอบดีๆนะเว้ย
“คุณไอจิอะไรนั่นน่ะ ไม่รู้จักหรอก แต่เพราะอะไรไม่รู้เหมือนกัน”คามุยพูดแล้วก็มองมือของตัวเองอย่างงงๆ
“รู้สึกว่าชื่อนี้ ฉันจะให้ความเคารพกับเขามากเลยแฮะ” เหยดเป็ด..... ในที่สุดก็มีคนที่พอจะจำไอจิได้แล้วเว้ยยย
“งั้นเหรอ แล้วอยากจะจำเขาให้ได้ไหมล่ะ?”ผมพูดทิ้งท้ายก่อนจะกำหนดจุดหมายปลายทางไว้ในใจเงียบๆ
“เขาเป็นคนเก่งไหมล่ะ?”คามุยรีบถามพร้อมกับตาประกายวิ้งๆ
“เก่งถึงขั้นเอาชนะนายแล้วก็ฉันได้ล่ะนะ” ผมพูดก่อนจะเดินออกจากร้านการ์ด
“เหย รอด้วยยยยยยยยย”
ไอจิ....ถ้านายยังอยู่ที่ไหนสักแห่ง ได้โปรดรอฉันด้วย ฉันกำลังจะไปหานาย ไม่ว่านายจะอยู่สุดขอบโลก หรือนอกอวกาศ
ให้ตายร้ายดียังไง ฉันก็จะไปหานาย
อยากให้นายทำสิ่งหนึ่งเพื่อฉันหน่อยจะได้ไหม?
ได้โปรด รอฉันหน่อยนะ ไม่ต้องรอมากๆก็ได้ รอหน่อยๆนั้นแหละ(มุกไรของเอ็งฟระไรเตอร์ =w= )
ความคิดเห็น