คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 หมายเรียกตัว
....สายลมอ่อนๆพัดผ่านไปๆมาๆอยู่หน้าบ้านของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง อย่างกับมันทำเป็นอยู่แค่นั้น! แสงอันเจิดจร้าของดวงอาทิตย์ ได้ส่องมากระทบกับเปลือกตาของเด็กหนุ่มผู้นั้น เข้าอย่างจัง
"แม่งเอ้ยยย แสบตาชิบ!"
เด็กหนุ่มพึมพำด้วยความโมโห ก่อนจะคว้าผ้าห่งผ้าห่ม หมอน มาปิดหน้า
"ไม่สนใจแล้วเว้ย จะชงจะเช้า จะกี่โมงกี่ยาม ชั่งมันแล้ว ตรูอยากนอน~~~"
ปัง ปัง ปัง แก็ก แก็ก ปัง!!!!!!
.."ใคร ใครหน้าไหนมันบังอาจมาเคาะประตู(แบบนี้มันไม่เรียกเคาะและเว้ย - -“) ถ้าประตูมันเกิดพังขึ้นแล้ว แล้วแก้วหูตรูแตก จะทำไงห๊ะฟระ! เบาๆมือ ไม่เป็นหรือไง๊วะ "ในความคิดเด็กหนุ่มเต็มไปด้วยคำพวกนี้
"ใครคร้าบบบบบบบบ มีเหตุด่วนเรียก 191 ดิครับ"(มากวนตรูแต่เช้าไม่ยักมีเรื่องดีสักอย่าง = =)
"ถ้าหิวจัดก็โทรเรียก 1150 ก็ได้ไม่ก็1112 หรือหิวจัดอาหารเม็ดข้างบ้านเหลือเต็มเลยครับ - - รับรองกินได้แบบไม่อั้น!"ผมก็เลยพูดไปแม่งแบบนี้เลย อยากรู้จริงๆว่าใครมาเรียกผมแต่เช้า
"เอ้ย ไอ้ริก เมิงหาว่าแม่เป็นหมาเร้อะ เดะเหอะๆ เพื่อนแกมาหาน่ะ รีบ เสด็จไสหัวลงไปด่วน เพื่อนแกจะถล่มบ้านและ"เสียงแม่ผมนี่หว่า - - รู้สึกซวยนิดๆแฮะ ช่างมันเหอะ ว่าแต่เพื่อนผมมาบ้านเนี่ยนะ (บอกแล้ว ว่าถ้ามีคนมาหาผมแต่เช้า มันไม่เคยมีเรื่องดีสักนิด - - ดวงผมนี่โคตรซวย)
"รีบๆออกมาไอ้ริก "แม่ผมย้ำอีกครั้ง (คร้าบๆๆๆผมตรัสรู้แล้ว จะรีบไสหัวลงไปด้วยนี่แหละแต่ช่วยอย่าเอาไมโครโฟนมาพูดประกอบด้วยได้ไหมครับแม่ เสียงของแม่มันจะทำให้ผมตายได้เลยนะเนี่ย)
"คร้าบๆๆ เดี๋ยวไปรอแปป"ผมก็เลยลุกจากที่นอนแล้วเข้าห้องน้ำ สักพักก็ออกมาจากห้อง
(อยากจะรู้นัก ใครหน้าไหนมันมาหาเรื่องซวยๆให้ผมแต่เช้า ไอ้เพื่อนเฮงซวย ถ้ารู้ว่าใครตรูจะไปสับให้ถึงเจ็ดชั่วโคตรตระกูลเอ็งเลยคอยดูเหอะ ......หึหึ)
…..
หลังจากที่ผมออกมาจากห้องอันแสนน่ารักน่าตบเฮ้ย!เอาเป็นว่าห้องนอนของผมนั้นแหละ ผมลังเลนิดหน่อยที่จะลงไปข้างล่างก็เลย ยืนพิจารณาอยู่หน้าห้องเดี๋ยวจะค่อยดูว่ามันจะยังรอผมอยู่ไหม?จะทำเอาให้เส้นเลือดในสมองมันตดออกมาปูดสัก100รอบเล๊ย....
(ความคิดชั่วร้ายมากนะแกริก=w=)
คิดได้ดังนั้นผมก็ทำเปนไม่รู้ไม่ชี้ยืนมองประตูห้องอย่าง หน่ายๆ
“เฮ้ย ไอ้ริก!!!”เสียงสวรรค์จากนางฟ้าตกสวรรค์ - -//ไม่ใช่และเปลี่ยนๆ เสียงนางพญามหานรกโลกันต์ แม่ผมนั้นแหละไม่ต้องคิดมากหรอกครับว่าใคร? - -
ผมรู้ทันทีเลยว่าตอนนี้แม่ผมกำลังเดือดเป็นปลาเผาในอุณหภูมิ 1000 องศาเซลเซียส 'นั้นไงเอาแล้วแม่ผม'ผมคิดอย่างจนใจถ้าไม่ลงไปมีหวัง ตายคาตีนแม่แน่นอน
ระหว่างที่ผมกำลังเดินลงบันไดไปนั่น ก็ต้องตกใจจนต้องร้องอุทานออกมาไม่ใช่ภาษาคนว่า
“ไอ้เห็บอวกาศไอ้ปากนกกระจอก! ไอ้หอยหลอด หอยแมลงภู่ตู้สติ้กเกอร์แฮมเบอร์เกอร์บาเบอร์อิเล็กเทอร์นิกส์ ไอ้ริกงงครับ.... = =”คือว่าผมจะอธิบายให้ฟังอีกครั้ง เน้นๆอีกครั้ง
ระหว่างที่ผมเดินลงบันไดมานั้น ก็ต้องเลี้ยวลงบันไดใช่ไหมอ่าครับ
แล้วบังเอิญว่า ไอ้คนที่มันมาหาผมเนี่ย
มันปกติซะที่ไหนเล่า!!!
“ไง โย่ว!ริกไม่เจอกันตั้งนาน แกไม่เปลี่ยนไปเลยวะ หน้าตายังเหมือนตะพาบฉี่รดที่นอนเหมือนเดิม”ไอ้เพื่อนเจ็ดชั่วโคตรของผมก็คือ...โชบิสต้า...โรคลูคีเมียยย - - ผิดๆๆ มันชื่อว่าโชบิสเต กระเถนหก- -..
ฮ่วยย จำชื่อมันไม่ได้ - - จำได้แค่ว่าปากมันนี่เน่าพอๆกับขี้นั้นแหละ!!
“เฮ้ย มาได้ไงฟระเอ็ง”ผมอึ้งสุดขีด จำได้ว่าชาตินี้ไม่อยากจะเจอหน้ามันอีกเป็นครั้งที่ 2 เด็ดขาดดดดด
“เฮ้ยๆเพื่อนอุตส่ามาทั้งที ต้อนรับแบบนี้หรอวะ”ไอ้บ้านี่นิ - -(ขอย้ำเป็นรอบที่ร้อย ตูไปเป็นเพื่อนกับเอ็งตอนหน่ายยยยยยยยQAQ)
“เฮ้ย เอ็งอ่ะ”ผมตัดสินใจพูดออกไปหลังจากอึ้งมา 7 วินาที...
“แกเอาอะไรมาปล่อยบ้านฉานนนน”คือแบบว่า.......... ในตอนนี้ห้องรับแขกผมยังกับ สวนสัตว์ เดี๋ยวกูท่อง ส สัตว์ สะอาดจังมั้ง =w= (เกี่ยว?)
“เอาเพื่อนมาด้วยวะกลัวมันเหงา”ไอ้โชชงชกไม่ยั้นยันเดระ(ตั้งชื่อเสร็จสรรพ)
แกกลัวไอ้พวกนี้เหงา? มันมายังกับจะมา “เฮ้ย เมิงมีปาร์ตี้แดร๊กปลาร้าแถวบางโคที่ดอนหอยด้วยอ่ะ ไปป่าวๆ ถ้าไปกูมีส่วนลดนะเฮ้ย ไป 3 แถม 1”ไรเงี่ย(ขนาดสัตว์ยังมีโปรโมชงโปรโมชั่น = = เงิบนาน..)
คือแบบ..ลักษณะนามของสัตว์มาเป็นกลุ่มใหญ่ก็คือ ฝูง ใช่ไหมล่ะครับแล้วมัน.....แบบจะบอกว่ามาเป็นฝูงก็ดูจะไม่เข้ากับสถานการณ์เท่าไหร่ มันมาแบบ”เอ้ยยยยยย บ้านเอ็งไฟไหม้น้ำท่วมดินถล่มหรือง๊ายยยยยยยยยยย พวกแกอพยพมาทำซากอะไรในบ้านฉานนน” หลังจากบ่นในใจ ผมรู้ซึ้งแล้วว่าทำไมแม่ผมถึงได้โกรธเสียยิ่งกว่าโลกแตกซะอีก
“เมิงจะมาหาก็บอกก่อนเส่ - - เล่นซะกูด่าบรรพบุรุษเอ็งไปเจ็ดแปดชั่วโคตรของทวดของทวดของทวดเมิงและเนี่ย”ผมเลยด่ามันเข้าให้อีกรอบ
“เออๆ คราวหน้าจะบอก มีธุระด่วน!วะเลยตรงดิ่งมาทันที”โชชงพูดพลางลูบคางคก(ถ้าผมจำไม่ผิด)และไส้เดือนก็เลื้อยไปหามัน เวงกรรมจริง บ้านผมไม่เหลือเค้าโครงที่เรียกว่าบ้านและ
“นี่มันสวนพวกสัตว์เลื้อยคลานชนิดมีไม่อั้นแล้วนะเว้ยยยยยย!!T^T”<<ไอ้ผมก็ได้แต่คิด - -
“เออมีเรื่องอะไร”ผมเข้าประเด็นทันที รับรอง ชัวร์ว่ามันไม่ใช้เรื่องดีแน่
“แปปนุง ให้อาเนียร์ได้รู้จักกับนายก่อน”โชชงพูดพลางเรียกตัวอะไรสักอย่าง
“ไหนฟระ!”ผมมองซ้ายมองขวา
“เนี่ยๆ ตัวเงินตัวทองตัวนั้นน่ะ”แล้วมันก็ชี้ไปที่ข้างหลังผม
แหกกกกกกกกกเว้ย - - ตูไม่อยากรู้จักมันใครก็ได้เอามันออกไปที เอามันออกไป๊TT^TT
ไอ้อาเนียร์ก็แลบลิ้นๆแล้วมองหน้าผม(หาเรื่องเรอะ!) แน่จริงมาต่อยกันป่าววววววววว(เฮ้ย!!ริกแกสมองกลับหรือไง ไปท้าต่อยกับตัวเงินตัวทองน่ะ = =)
“ทำไมต้องรู้จักวะ”ผมถามออกไป
“ก็มันอยากรู้จักกับนาย”โชชงตอบ
“บอกมันดิว่า ต่อให้โลกนี้ทวดของทวดบรรพบุรุษของตูเป็นตัวเงินตัวทองหมด ตูก็ไม่อยากจะรู้จักกับมันหรอก!!!”ผมพูดไปอย่างหัวเสีย ไม่รู้มันจะฟังออกหรือเปล่านะ??? ถ้าฟังไม่ออกก็บุญของผมล่ะ=w=
แล้วจู่ๆมันก็เริ่มคืบคลานมาหาผม เฮ้ยๆๆเดี๋ยวๆๆๆเอามันออกไป ผมเอาเท้ายันหน้ามัน(เอ็งกล้าเนอะ - -‘)
“ฮ่าๆๆยังตลกคาเฟ่กระเท่เล่เหมือนเดิมเลยวะริก”โชชงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี(บนความทุกข์ตูเนี่ยนะ= =)
“ว่าแต่มีเรื่องอะไรฟระมาหาแต่เช้าเมื่อคืนตูนอนดึกนะเฮ้ย นอนไม่พอเลยเนี่ย”บ่นๆๆๆครับ อยากพล่ามทันใด *-*
“เออน่ะ”โชพูดแต่ไม่หันหน้ามาหาผม
มาเออนงเออน่ะ อะไร๊ <<ผมคิด - -
“สภาเบื้องบนสั่งมาน่ะ”โชพูดพลางหยิบกระดาษสีดำ ที่ตัวอักษรถูกเขียนด้วยเลือด!!
“คำสั่งเด็ดขาดสินะ” แม่เจ้า!!!!!!!!!~ มีปัญหาอาร๊ายกะตูฟร้า
“ช่ายยยยยยย เก็บกระเป๋าแล้วเตรียมตัวซะ!”อย่า อย่ามาออกคำสั่งนะเว้ยยยย
ผมแทบจะร้องไห้ นอกจากจะมีตัวเงินตัวทอง(?)ซึ่งผมเกลียดเข้าไส้เข้าขี้เลื่อยเข้าขี้ไคล = = แถมยังตอนอดนอนกลางวันเพราะต้องไปหา สภาเบื้องบนงี่เง่าๆนั้นอีก รู้งี้ไม่น่ามีพรสวรรค์เล๊ยยยย(หลงตัวเองซะจริ๊งงงง)
“แม่ครับ!!”ผมทำเสียงออดอ้อน ช่วยห้ามไม่ให้ผมไปที!!
“ปฏิเสธไป ดูท่าจะไม่ดีนะ ริกเบนเนอร์”แล้วไหงแม่มาเรียกชื่อเต็มผมซะงั้นล่ะเนี่ยย ลูกเอิ้กส์ขอรับ =’=
“แสดงว่าแม่อยากให้ผมไปจริงๆใช่ไหมเนี่ย?”แม่จริงจังนะแม่ นอนกลางวันคือ สวรรค์ของผมเลยนะ
“แล้วแต่แกสิ ริก แต่แม่เตือนไว้ก่อนนะ ว่าถ้าแกยังไม่รีบไสหัวไปหาเจ้าพวกสภาเบื้องบนล่ะก็...”แม่เว้นวรรคให้ดูเสียวไส้ ก่อนจะตะโกนสิบแปดหลอดว่า
“อ๋อย~~”แล้วแม่ก็ล้มลงไปกองกับพื้น
“แม่!!!”ผมรีบก้มลงไปดูอาการแม่ของผม ยังหายใจ ชีพจรยังเต้น แล้วตกลงแม่ทำอะไรเนี่ยฟร้า?
“ริก ไปเก็บกระเป๋า แม่จะเตรียมของ”สำคัญ”ที่แกจะต้องได้ใช้แน่ๆ”จู่ๆแม่ก็ดันมาทำเสียงกดดันซะงั้นสรุปเมื่อกี้แสดงละครเรอะ!
“แม่เปนไรป่าว?”ผมถามด้วยความเป็นห่วงตามแบบฉบับคู่มือ ลูกที่ดี ถึงจะอำมหิตแค่ไหนก็ต้องร่าเริงไว้ เขียนโดยเซอร์ฟีเลฟีเล่ โอเล่ จุกะจุปี้(นักเขียนชื่อบ้าไรวะเนี่ย)
เอาเถอะ นานๆทีผมก็อยากตามใจแม่บ้างล่ะนะ
“อีก 10 นาที รอชั้นอยู่ที่นี้ล่ะ”ผมหันไปบอกกับโช ก่อนที่จะก้าวเท้าขึ้นห้องไปอย่างเร่งรีบ
......อะไรกัน ทำไมเป็นวันนี้ ทำไมมันเร็วอย่างนี้ ..............จดหมายสีดำที่มีแค่ผู้ที่มีพลังวิเศษเท่านั้นจะได้รับ
..................ผู้วิเศษที่มีแค่ 5 คนบนโลกเท่านั้นที่จะได้รับ
...........ยิ่งตัวหนังสือสีแดงที่แสดงถึงการนองเลือดและความยุ่งยากที่ถึงกับต้องกรีดเลือดมาเขียน(?)
มันยากขนาดที่จะต้อง เรียกผู้วิเศษทั้ง 5 คนไปช่วยเลยเชียวหรอ
.....................สภาเบื้องบนไม่ได้กระจ่อยงอกง่อยขนาดนั้นหรอกนะ
...ใครกันที่ อาจหาญมาต่อกรกับสภาเบื้องบนได้
สรุปแล้ว.......มัน.........เกิดอะไรขึ้นกันแน่?
ความคิดเห็น