คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คดีแรก
เินลึเ้าไปามทาเินแบๆในย่านุมนแออัุะพบับร้านอไม้ที่เปิแบบ
ลอเวลา ไฟสีเียวและสีแหน้าร้านให้วามรู้สึหลอา ร้านอไม้แห่นี้มีไว้ให้เหล่าภมรมาอมม
อไม้ที่เรียว่า ผู้หิ แ่ถึเห็นอย่านี้ที่นี้็ไม่ใ่่อธรรมาหรอนะเพราะแที่มาใ้บริารส่วนมา
็พวนรวย เเลป ารา นัารเมือหรือแม้แ่ำรวั้นผู้ให่็มาใ้บริาร นี้ือเหุผลที่ย่านุมนนี้
ไม่เยมีำรวเ้ามายุ่มย่ามเลยสัรั้ทำให้ที่นี้เ็มไป้วยยาเสพิ บ่อน ผับเถื่อนและ่อมามาย แ่ถึ
ะมีอพวนั้นแ่ผมล้ารับรอเลยว่าั้แ่้นทานถึทาเ้าร้านแห่นี้ปลอภัยาารลัโมยหรือ
พวหัวโมยแน่นอน ใรๆ็รู้ว่าอยนี้ไม่วรเ้ามายุ่ถ้าไม่อยาายแล้วผมเ้ามาไ้ไนะเหรอ ็้อ
แน่นอนว่าผมน่ะไม่ใ่พวี้ยาระอๆแบบพว้านอนั้นหรอนะ ผมเป็น……เียวนะ ทำไมะเ้า
ไม่ไ้ละ อนนี้ผมำลัเินเ้าไปในส่วนหลัร้านอไม้ที่ใ่เป็นาบัหน้าอที่นี้และเมื่อผม้าวผ่าน
ประูลับเ้าไปลิ่นบุหรี่และแอลอฮอล์็ลอยเ้ามาปะทะับมูผมนแสบไปหม ผมึเอาแนเสื้อเิ้
สีำให้ล่นมาอยู่ร้อศอทำให้เห็นรอยสัรูปมัรที่พันอยู่บนแนวาอผม ุบุหรี่ราาแพึ้นสูบ
่อนะ้าวท้าวไปหาหิสาวผมบลอน์ร่าเล็ที่ถึแม้ภายนอะูบอบบาราวเ้าหิแ่ให้ายเถอะ
วาริแล้วเธอือัวแสบเลยละและเป็นเ้าอร้านนี้
“มาแล้วเหรอ วันนี้ะออฟนไหนไปละ”
“อยาออฟนนี้”
ผมี้วันเ้าปอ่อนะปล่อยมันออมาแล้วโน้มัวไประิบ้าหูเธอ หึหึ เธอหัวเราะอย่าันๆพลา
อบทีเล่นทีริ
“อยาออฟัน้อ่ายแพนะ อาะแพนนาย้อายบ้านเลยนะ ว่าไ หืมมมมม หึหึ”
“55555 ยัเหมือนเิมเลยนะ วันนี้มาเอาอ”
ผมหัวเราะออไปแ่ทั้ที่วามริแล้วผมไม่ไ้อยาหัวเราะเลย้วย้ำ อนนี้ัวผมเริ่มื้นเหื่อแล้ว
ร่าายและสมอผมมันร้อว่า ผม้อารมัน
“อามาเหรอไ หน้านายเริ่มีแล้วนะ”
“เอาอมาเถอะน่า เร็วๆ้วยันไม่มีเวลามาเล่นนะ”
ผมเริ่มึ้นเสียและพูไปอย่าัรำา นะลแายอยู่แล้วยัะมาเล่นอะไรอี เธอยมือทั้สอ้า
ึ้นเป็นเิยอมแพ้และหันไปบอเ็ที่เินผ่านมา เ็นั้นหายไปสัพั็ลับมาพร้อมับล่อเหล็
สามล่อในมือ
“เอ้า อราวนี้สามโอนมา้วยละ”
“รู้แล้วน่า ไปละ”
ผมรับอมาใส่ระเป๋าแล้วเินออมาาร้านอไม้นั้นรลับอนโทันทีแ่ะให้ไปเล่นมันบน
ห้ออผมมัน็้อฝ่ารถิอีนานเล่นมันบนรถนี้ละ พอ้าวาึ้นรถไ้ผม็ัารเปิล่อเหล็
หยิบเ็มที่บรรุภายในและวยาออมาัารีเ้า้อพับทันที รอสัพัให้ยาึมเ้าระแสเลือัาร
เ็บเ็มและอุปร์ในารเสพลในล่อามเิมเรียมออรถลับอนโ อนนี้ผมรู้สึีมาๆมันลอยๆ
ฟินๆ
‘๊อๆ’
เสียเาะระัึ้น้าๆผม ผมหันไปอย่าเลื่อนลอยหิสาวในุรัรูปสีำ ผมสีเียว ผิวาว าโ
หุ่นเพรียว ยืนอยู่้ารถฝั่นับ เธอส่ยิ้มอย่ายั่วยวนมาให้ ผมลระลหันไปมอเบาะ้านับ่อน
ะหันมาและส่ยิ้มให้เธอ เป็นภาษาายที่เ้าใ่าย เธอเสนอมา ผมสนอลับ เธอเินผ่านหน้ารถแล้ว้าว
ึ้นมานั่ไว้ห้าบนรถ ผมเลื่อนระึ้นแล้วับรถไปโรแรมหรูใล้ๆสถานที่ผมรู้ัี
เพราะมาใ้บริารบ่อย พลันเิวามิบาอย่าผมหยิบเินให้เธอ 50,000 วอนเป็น่าห้อ
“่าห้อไปเปิห้อะใ้ื่อเธอแล้วไปรอันหน้าลิฟ์ไปรอหน้าลิฟ์”
“่ะ ^^”
ผมให้เธอเินลรถไป่อนและับรถลับเ้าไปในย่านนั้นสวมหมวับแว่นสีำอันให่ปิบัใบหน้า
เลือื้อุหลาบแ ุแมือ ถุมือสีำ และมีาร้านายอุปร์….เ็บอุปร์ทุอย่าใส่ระเป๋าเป้
ยเว้นุหลาบ่อโ านั้น่อยับรถมาที่โรแรมอีรั้ใ้เวลาไม่ถึสิบนาที เธอยืนรออยู่หน้าลิฟ์แล้ว
ผมเือนเ้าไปพร้อมหอบุหลาบ่อให่ึ่บัหน้าผมแทบมิพอประูลิฟ์เปิเธอ้าวเ้าไป่อนผม้าว
ามเธอไป เธอั้นที่เปิห้อไว้พอลิฟ์มาถึั้น 23 เธอ็เินนำผมเ้าไปในห้อนอน เธอทิ้ัวลบน
เียผมมอเธอยิ้มๆวาเป้ับุหลาบไว้บนโ๊ะแอบหยิบุแมือใส่ระเป๋าาเมา ัารสวมถุมือ
และึเธอเ้ามาูบไ้ออหอมรุ่น เธอราอื้ออึอย่าพอใในัหวะที่เธอเผลอผม็ัารล็อ้อมือ
ทั้สอ้าอเธอับหัวเียและถอนใบหน้าออมา มือผมเริ่มลูบไล้ไปทั่วร่าเธอและูเหมือนเธอะอบ
เ้าุแมือนั้นไม่น้อยพลาบปาล่าเบาๆอย่าเ็ี่ ผมถอเรสเาะอสีำที่เะะออาัวเธอ
้าๆาม้วยรอเท้า เหลือแ่ถุน่อา่ายสุเ็ี่และีสริัวิ๋ว ผมถอยัวออมาเธอมอามผมพร้อม
ส่สายาเ็ี่มาให้และเริ่มราไม่เป็นศัพท์หุบาทั้สอ้าและสีันไปมา
CUT
ผมเินออมาาห้อนั้นเ็บทุอย่าลระเป๋าสวมหมวปิหน้าัารลิฟ์ลไปั้นล็อบบี้รับรถ
ันโปร่อนะับลับอนโ ถ้าะถามหาผู้หินนั้นนะเหรอเธอโรเอ็์เลยแถมลีลาีที่หนึ่
เสียรีร้อ็ทำเอาผมัวสั่นไปทั้ัวเลยละ
หึหึ
ความคิดเห็น