Love Again รักฝังใจ

บทนำ

เด็กหนุ่มวัยสิบแปดปีค่อยๆ รับรู้ความรู้สึกจากปลายเส้นประสาทและสัมผัสความเจ็บปวดเกิดขึ้นกับร่างกายภายหลังจากตกอยู่ในห้วงนิทราเนิ่นนาน และเมื่อลืมตาขึ้นก็พบว่าตัวเองอยู่ที่ในโรงพยาบาล เขากวาดสายตาไปมองรอบห้องสีขาวสะอาด ก่อนจะยกข้อมือของตัวเองให้มาดู มันมีปลายสายน้ำเกลือติดอยู่

“เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย...”

เขายันตัวลุกขึ้นนั่งช้าๆ ขมวดคิ้วเป็นปมพร้อมทั้งกระพริบตาอยู่หลายครั้งเพื่อไล่ความพร่ามัวออกไป ทว่ามันก็ไม่ได้ดีขึ้นเลย กลับยิ่งทำให้ความรู้สึกขุ่นหมองในโสตประสาทแล่นมาครอบงำแทน

“ปวดหัวอะไรอย่างนี้วะ”

เสียงทุ้มสบถออกมา ในช่วงเวลาที่เด็กหนุ่มกำลังพยายามควบคุมร่างกายของตัวเองที่ดูเหมือนว่าจะอาการไม่ค่อยดีนักก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้น พร้อมกับเสียงรองเท้าหนังกระทบกับพื้น เมื่อคนที่เปิดประตูก้าวเท้าเข้ามา

“ไง ไอ้หนู”

“อะไรนะครับ?”

คนที่ถูกเรียกว่าไอ้หนูยิ่งขมวดคิ้วหนัก แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่แสดงอาการอะไรออกไปมากมาย นอกจากทิ้งตัวลงนอนตามเดิม พลางเลื่อนมือที่ว่างเปล่ามากุมหน้าผากพร้อมนวดขมับเบาของตัวเองเบาๆ

“ขอโทษนะ แต่ผมจำอะไรไม่ค่อยได้เลย”

“แหงล่ะ...”

อีกฝ่ายที่เดินมาหยุดยืนข้างเตียงเอื้อมมือมาจับราวกันตกแล้วลูบมันเบาๆ บนมือใหญ่มีแหวนเงินวงหนึ่งถูกสวมไว้ที่นิ้วก้อยข้างขวา ลวดลายของมันดูคุ้นหูคุ้นตาเสียจนคนป่วยต้องพยายามจ้องมองอย่างจริงจัง เพราะว่าดวงตาตอนนี้ก็พร่ามัวเหลือเกิน

“นายประสบอุบัติเหตุรถชนเมื่อสามวันก่อน สลบไปหกสิบชั่วโมงเต็ม ส่วนเรื่องที่จำอะไรไม่ได้ ก็คงจะเป็นแบบที่หมอวินิฉัยน่ะแหละ” ดูเหมือนคนตรงหน้าจะรู้ จึงดันหัวของคนป่วยให้เอนลงนอนตามเดิม ก่อนจะลดราวกันตกลงแล้วหย่อนตัวลงนั่งที่ขอบเตียงพลางยกเอกสารในมือข้างมาขึ้นมาตรงหน้าแล้วไล่สายตาอ่านก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “คงความจำเสื่อมไปแล้วล่ะมั้ง”

“บ้าน่า...” คนที่นอนอยู่บนเตียงคนป่วยยังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง “คุณเป็นใคร ทำไมผมมาอยู่ที่นี่ แล้วหมอล่ะ?”

“จำอะไรไม่ได้ขนาดนี้แล้วยังจะมาเถียงอีกงั้นเหรอ?”

คนที่นั่งอยู่ข้างเตียงเริ่มขึ้นเสียงเล็กน้อยก่อนที่เสียงสั่นของโทรศัพท์จะดังขึ้นในห้องเงียบ  อีกฝ่ายจึงล้วงมือลงไปกระเป๋าเสื้อของตัวอีกและหยิบสมาร์ทโฟนออกมาจากจากแตะที่หน้าจอครั้งหนึ่งแล้วยกขึ้นแนบหู

“ฮาโหล”

“หมอนี่ฟื้นแล้ว”

“ใช่ ความจำเสื่อมจริงๆ”

“คงต้องปรึกษาผู้ใหญ่ก่อน”

เมื่อสิ้นประโยคนั้นมือเรียวก็ลดโทรศัพท์ลงจากหูก่อนจะถอนหายใจออกมาครั้งหนึ่งแล้วจ้องหน้าคนที่นอนอยู่บนเตียงคนป่วยอย่างจริงจัง

“นายเป็น Amnesia หรือ ภาวะสูญเสียความจำ”

เมฆา อัศวุธเมธาณินทร์ (เมฆ)

ทายาทธุรกิจรีสอร์ทและโรงแรม ดีกรีอาจารย์มหาวิทยาลัย

ชายหนุ่มวัย 24 ปีผู้อาภัพ แม้จะมีเงินทองและความรู้ แต่ยังไงมันก็มีส่วนที่ขาดหายไปให้ต้องการเติมเต็ม

 ศิรภพ ศิรพัฒน์สกุล (ภพ)

ลูกชายคนเล็กของผัวเมียชาวนาคู่หนึ่ง 

เด็กหนุ่มวัย 18 ผู้โชคร้าย จากบ้านนอกเข้ามาเรียนในเมืองหลวงเพื่อลืมความทรงจำในครั้งอดีต

ผู้ชายคนหนึ่งสูญเสียความทรงจำ ผู้ชายคนหนึ่งสูญเสียคนรัก

ความรักวัยเรียนของเด็กมัธยมพัดพาให้ทั้งสองมาเจอกัน

และการจะตกหลุมรักกันนั้นคือสิ่งที่ยากมากมาย

ถ้าหากเรายอมทลายกำแพงให้เขาเข้ามาแล้ว

ความเจ็บปวดเหมือนใดอดีตจะเกิดขึ้นหรือไม่

ถ้าบอกรักออกไป ใครกันจะเจ็บกว่า

"พี่ว่า พี่รักเราว่ะ"