คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : นิยาย Crush on You! ช่วยฉันที! หยุดรักนายตัวแสบไม่ได้
2
ศึกปะทะคารม
“ก็ดูแต่งตัวเข้าสิ บ้านนอกชะมัด“
ไม่อยากยอมรับเลยอ่ะ แต่มันใช่! TOT
“ปากเสียจังเลยนะคะ ^^”
“แล้วทำไมฉันต้องพูดจาดีกับเธอด้วย!”
“เฮ้อ~ ทำตัวอย่างนี้ระวังเขานินทาได้นะคะว่าเป็นลูกคนรวยซะเปล่า แต่ไม่มีสมบัติผู้ดี!”
“เธอ!”
“อ๊ะ การเรียกคนที่รู้จักกันแล้วว่าเธอนี่ไม่ดีนะคะ ^O^ โถ...”
“...”
“ไว้ว่างๆ จะซื้อคัดสมบัติผู้ดีมาให้คัดนะคะ”
การที่ด่าคนด้วยการพูดจาอันไพเราะนี่ชวนให้ผู้ถูกด่าเจ็บใจพิลึก แต่ฉันด่าได้อยู่ 2 แบบ คือ ถ้าไม่แรงแบบตรงๆ ก็จะด่าแบบทางอ้อมแบบนี้แหละ ซึ่งคิดว่าวิธีหลังน่าจะได้ผลนะ ไอ้พี่รอนยืนกัดฟันกรอดๆ ถ้าเข้ามาจิกหัวแล้วตบได้คงทำแล้วล่ะ
“ยัยบ้า!!! ซื้อไว้คัดเองเถอะ ทำมาพูดจาไพเราะ จะอ้วก!”
“งั้นเดี๋ยวพาไปหาหมอที่ศรีธัญญานะคะ” ฉันกรีดยิ้ม “อุ๊ยตาย! พูดผิด ขอโทษนะคะ ^^”
“ฮึ่ย! เธอไปทำกับข้าวให้ฉันกินเดี๋ยวนี้”
“ค่าๆๆ”
อันที่จริงแม่บอกให้ฉันทำตัวดีๆ กับคนบ้านนี้ ช่วยทำงานบ้านเท่าที่จะทำได้ แต่... กับพ่อแม่น่ะได้ แต่ไอ้พี่จอมกวนประสาทต้องขอเซย์โน
‘ข้าวสวยลูกรัก ไปอยู่บ้านเขาน่ะทำตัวดีๆ นะ’
ค่ะ -_- จะพยายาม
‘ช่วยทำงานบ้านอะไรได้ก็ช่วยเขานะลูก อย่าทำตัวเป็นภาระ’
เช่นเดียวกับประโยคก่อนหน้านั้น
“จะกินอะไรคะพี่รอน”
“อะไรก็ได้”
“แล้วอย่ามาบ่นนะ”
“แสดงว่าไม่อร่อยแน่ โทร. สั่งพิซซ่าดีกว่า”
“ไม่ต้อง! ห้องครัวอยู่ทางไหนคะ”
“เดินไปทางซ้าย สุดทางแล้วเลี้ยวขวา เดินไปให้สุดเดี๋ยวก็ถึง”
ฉันรีบเดินไปห้องครัวทันใด จะว่าไปแล้วนี่ขนาดไม่ได้เห็นหน้าชัดนะเนี่ย เขายังดูดีมีออร่าหล่อได้เพียงนี้ เฮ้อ~ ทำอาหารเถอะข้าวสวย อย่าเพิ่งฟุ้งซ่านไป
“มาแล้วค่ะ”
ฉันยกกับข้าวไปวางไว้ที่ห้องรับประทานอาหารตามที่พี่รอนบอกทางไว้ เขายังไม่เห็นหน้าตาของอาหารฉันเลยแฮะ
“ไหนอาหารของเธอ” อีตาพี่รอนมาแล้ว
“ข้าวผัดแฮมกับไข่เจียวหมูสับค่ะ ^^”
“ชิ! ธรรมดา”
“มีให้กินก็ดีแล้ว งั้นก็ไปทำเอง” ฉันยักไหล่อย่างไม่แคร์ แล้วนั่งกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย
“อร๊อย~ อร่อย >O<”
“ฉันไม่กินหรอก”
โครกกกกกก~
“ฮ่าๆๆ”
“กินก็ได้! -///-”
ผู้ชายตรงหน้าฉันเขินแฮะ... เขาเขินก็น่ารักไปอีกแบบ เอ๊ะ แล้วฉันจะชมทำไม หน้าตาดีแต่ปากเสีย เอาแต่ใจก็ไม่ไหวนะ
“อร่อยกว่าที่แม่ฉันทำอีกอ่ะ ._.”
ถึงจะเป็นเสียงพึมพำเบาๆ แต่ในห้องที่เงียบแล้วฉันอยู่ห่างกับเขาแค่ไม่เท่าไรก็ต้องได้ยินอยู่แล้ว เฮอะ! >O< จะชมเสียงดังๆ หน่อยก็ไม่ได้ ผู้ชายอะไรฟอร์มจริงๆ แต่เป็นความจริงที่ฉันทำอาหารเก่ง
“ขอบคุณนะคะที่ชม ^_^”
“ไม่ได้ชมซักหน่อย หลงตัวเอง” ชิ!
“ไม่เป็นไร ว่าแต่แม่พี่รอนทำอาหารอร่อยมากเลยเหรอคะ”
“จะอร่อยไม่อร่อยยังไงลูกย่อมชื่นชมแม่ สรุปว่าแม่ฉันทำอาหารเก่ง อาจเก่งกว่าเธอด้วยซ้ำ ยัยบ้านนอกต้องทำได้แค่นี้แน่ๆ”
“ว่าไงนะ! =O= ถึงฉันจะบ้านนอกแต่ฉันก็ทำอาหารได้ ใครจะไปเหมือนพี่ล่ะ ทำอะไรก็ไม่เป็น”
“ขอตอบประเด็นแรกก่อน ฉันพูดเสียงดังเธอไม่ได้ยินเรอะ –O- ส่วนประเด็นที่สอง ก็ฉันรวยอ่ะ แล้วจะมามัวนั่งทำเองทำไม”
ก็ฉันมันจน แม่ก็แก่แล้ว น้องนุ่งก็ยังเด็ก ทำอะไรช่วยพ่อแม่ได้ก็ต้องทำ แล้วจะไม่เถียงหรอกว่าเขารวย ไม่ต้องทำก็ได้ ไปกินนอกบ้านเอา แต่...
“นายยังให้แม่ทำอยู่เลย แม่นายก็รวยเหมือนกันแหละ”
“ฮึ่ย!”
ยกนี้ฉันชนะ!
“แนะนำตัวให้ฉันฟังซิ”
หลังจากที่เรากินข้าวเสร็จฉันก็ไปล้างจาน เขาไปอ่านหนังสืออะไรก็ไม่รู้ แล้วเขาก็ลากฉันมาห้องรับแขกเพื่อให้แนะนำตัวให้ฟัง บ้าเหรอไง
“กลับไปอ่านตอนแรกเอาได้มั้ย”
“=_=?”
“ลืมไป ฉันชื่อข้าวสวย อายุ 16 กำลังจะศึกษาชั้นม.5 ที่ I Genius High School นิสัยดี สวย ฉลาด จบป่ะ”
“ตาฉันแล้ว ชื่อรอน อายุ 17 รูปหล่อ พ่อรวย แม่สวย นิสัยน่ารัก หล่อและเก่งหาใดเปรียบ อยู่ชั้นม.6 I Genius High School เสน่ห์แรงมาก สาวๆ ทั้งโรงเรียนต่างหลงใหล เป็นเดือนโรงเรียนมาแล้ว 1 ปีเชียวนะ ^O^ สรุปดีหมดแหละ จบป่ะ” พูดจบแล้วยื่นหน้ามาใกล้ๆ ฉัน
ตึกตัก ตึกตัก
เอ่อ...
พระเจ้าช่วย! เสน่ห์แรงขนาดนั้นเลยเรอะ แต่ก็ไม่อยากจะเถียงหรอก ก็ดูสิ หน้าตาดีจะตาย ดวงตาสีน้ำตาลเฮเซลนัท จมูกที่โด่ง ไหนจะริมฝีปากสีแดงที่อยู่บนใบหน้ารูปไข่ ประกอบกับผมซอยสไลด์สีน้ำตาลเข้ม
“...”
“กริ๊ดฉันสิ แหมทำเป็นอึ้งไปได้ ชอบฉันก็บอกมาเถอะ ไม่ว่าอะไรหรอกนะ”
“กริ๊ดดดดดดด~!!! @#$%^&*@#$%^&*@^% ไอ้ไม่มีหัวคิด ใครเขาจะไปชอบนาย หลงตัวเองจริงโว้ย!”
“เธอขึ้นวะขึ้นโว้ยกับฉันเรอะ!”
‘แล้วจะทำไม ไม่ใช่พ่อแม่ซักหน่อย’ ฉันกำลังจะพูดประโยคนี้ออกไป แต่มีเสียงหญิงสาวขัดขึ้นมาซะก่อน
“เสียงใครกริ๊ดน่ะ!”
ซวย – แล้ว – โว้ย!!!
3
หญิงสาวข้างบ้าน
“นี่เธอมายุ่งอะไรเนี่ย! =O=”
พี่รอนลากฉันออกไปหน้าบ้าน แล้วก็ได้พบกับหญิงสาวที่บอกได้สามคำว่า สวย – มาก – มาย เธอยืนอยู่หน้าบ้าน ผมสีดำปลิวสยายตามลม ริมฝีปากเรียวบางกระตุกรอยยิ้มขึ้นมา ดวงตาสีดำเบิกกว้างเมื่อเห็นพี่รอนลากฉันออกมา
“เธอมาทำไม”
“ก็เห็นบ้านนายเสียงดังกันน่ะ มีเสียงผู้หญิงกริ๊ดด้วย”
“ไม่ใช่เรื่องของเธอ -_-^”
“นั่นใครเหรอ”
“หึงฉันหรือไง”
“อยากโดนฤทธิ์เทควันโดสายดำใช่มั้ย -_-“
“ฉันก็สายดำเหมือนกัน อย่าลืมสิ”
“มาลองกันสักตั้งมั้ย”
“อย่าท้านะ!”
ดูเหมือนฉันจะไม่มีบทบาทเลยในตอนนี้ สองคนนั้นก็ตั้งท่าจะสู้กันแล้ว ทั้งๆ ที่รั้วมันกั้นไว้อยู่ =_= ลืมฉันไปแล้วเหรอคะ
“ทุกคนคะ ช่วยสนใจฉันหน่อยได้มั้ย -_-;”
“เออใช่! ฉันลืมเธอไปเลย เธอชื่อไรอ่ะ”
“ข้าวสวยค่ะ”
“ฉันโนริ แล้วมาอยู่กับอีตาบ้านี่ได้ไง”
“ใครบ้า!!” << รอน
“เข้ามาก่อนสิคะ” ฉันยิ้มแล้วเปิดประตูรั้วให้เธอ
“เชิญเข้ามาทำไม”
พี่รอนยังโวยวายไม่เลิก แต่ฉันไม่สน พี่โนริก็ด้วย ก้าวฉับๆ เข้ามาในบ้านอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนจุดหมายจะเป็นห้องรับแขก
พี่โนริสวยดีนะ เธอเป็นคนที่มั่นใจในตัวเอง น่าจะนิสัยดีพอสมควร แต่ดูเหมือนว่าสองคนนี้จะไม่ถูกกันแฮะ เห็นตั้งหน้าทะเลาะกันจริง
“ตกลงแล้วมาอยู่ที่นี่ได้ไงจ๊ะ” พอได้นั่งบนโซฟาปุ๊บ พี่โนริก็ถามปั๊บ
ฉันเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังพร้อมกับแนะนำตัวด้วย พี่โนริมองตาปริบๆ ส่วนพี่รอนก็นั่งคิดอะไรอยู่มั้ง หน้าเครียดเชียว พอเล่าจบ บรรยากาศภายในห้องก็ชวนน่าอึกอัด มันเงียยบซะจนได้ยินเสียงแอร์เลย ฉันเองก็ไม่รู้จะทำยังไงกับสถานการณ์แบบนี้ ก็เลยชวนหญิงสาวตรงหน้าคุย
“แล้วพี่กับไอ้พี่รอนเนี่ยเป็นคู่กัดกันเหรอคะ ^^”
“ศัตรูด้วยซ้ำ =O=” ประโยคนี้ผู้ชายที่เหมือนว่าจะหลับไปแล้วตอบแทนเฉย
“ใช่! กัดกันมาตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ”
“เธอเห็นด้วยกับฉันเหรอเนี่ย >_O น่าคลิปถ่ายคลิปไปลง YouTube ยอดวิวคงสูงพิลึก”
“ก็มันเป็นเรื่องจริง -__- นายจะให้ฉันเถียงเรอะ แล้วใครเขาอยากดูคลิปคนตีกันแบบนี้ด้วย ไร้สาระจะตายไป”
“เอ่อ...” << เสียงจากคนที่ไม่มีใครสนใจแล้ว
แต่แปลกแฮะที่สายตาของพี่รอน... ดูแปลกๆ เหมือนเขาเอ็นดูพี่โนริที่วีนเขาอยู่ขณะนี้ หัวเราะออกมาเบาๆ ด้วยอ่ะ! ยังไงกันแน่เนี่ย
ชิ่งดีกว่าเรา...
“ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”
“ไปเถอะ!” << นายปากปีจอ (พี่รอน)
ชิ!!!
เฮ้อ~ จริงๆ แล้วฉันไม่ได้ไปเข้าห้องน้ำหรอก แต่ฉันหนีออกมาจากสถานการณ์ความรุนแรงทางวาจา (?) ที่สองคนนั้นฟาดฟันกันอย่างไม่ยอมแพ้ นี่ถ้าไม่เกรงอกเกรงใจฉันล่ะก็ พวกเขาคงแปรสภาพห้องนั่งเล่นสุดหรูเป็นสนามกีฬา เพื่อให้ประลองเทควันโดสายดำแล้วล่ะ -_-^^
“นายนี่มัยแย่จริงๆ เลยนะ ทำไมถึงทำแบบนั้นกับน้องข้าวสวยได้”
ฉันเหรอ?
“แล้วไง ก็ฉันไม่ชอบให้คนนอกมาอยู่ร่วมบ้าน”
“คนนอกหรือยัยบ้านนอกกันแน่ นายพูดตามที่ใจคิดสิ”
“-_- ต้องตามใจเธอเหรอไง ฉันไม่ใช่คนใจบุญพอที่จะยอมให้ใครมาแชร์กันใช้เงินที่พ่อแม่หามาให้ฉันหรอกนะ”
หนอยยยย~!!! คิดว่าฉันอยากใช้จนตัวสั่นล่ะสิ ถ้าไม่จำเป็นฉันจะไม่มาเหยียบที่นี่หรอก! ดูถูกคนอื่นเกินไปแล้วนะ!!
“เห็นแก่ตัว!!! สมควรแล้วที่โนริ สาวสวยสุดเลิศหาใดเปรียบจะเกลียดคนอย่างนาย!”
“ฉันไม่ได้ขอให้เธอมาชอบนี่ แต่พูดอย่างนี้เธอมั่นใจในตัวเองมากสินะ ^^ ว่าเธอดีกว่าใครๆ”
“มั่นใจ แล้วน้องสาวของฉันย่อมดีกว่ายัยบ้านนอกนั่นอยู่แล้ว! ^^”
นี่เหรอพี่โนริ! ธาตุแท้เผยออกมาแล้ว ต่อหน้าฉันทำเป็นดี ลับหลังหาว่าฉันบ้านนอก! (ถึงจะจริงก็เถอะ TOT)
“อย่าเอาเยลลี่มาเกี่ยวข้อง! นี่มันเรื่องของเราสองคน”
แต่เผอิญว่าฉันรับรู้แล้วอ่ะนะ
“เพราะว่าเยลลี่กับยัยข้าวสวยบ้านนอกนั่นจะเป็นตัวสำคัญของเรื่องที่ฉันกำลังจะพูดต่อไปนี้”
“...”
“...” << ฉัน
“เรามาพนันกันมั้ย >_O”
ความคิดเห็น