ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ความสัมพันธ์สองพี่น้อง 10/10
แว้บ แว้บ ตุ่บ
"โอ๊ย มันเจ็บนะเจ้ากระจกบ้า"โคอิจิหลุดออกมาจากกระจกแล้วร้องโวยวายเสียยกใหญ่
แอ๊ด แอ๊ด โคจิในสภาพผ้าขุนหนูผืนเดียวเปิดประตูห้องน้ำออกมาได้จังหวะพอดี
"เฮ้ยย! "โคอิจิกับโคจิร้องพร้อมกัน
"นายๆ เข้ามาได้ยังไง"โคจิชี้มือสั่นๆมาทางโคิจิอีกมือหนึ่งก็ปิดหน้าอกตัวเองไว้หน้าก็มีสีแดงเรื่อๆติดอยู่
"ก็ ก็เข้ามาทางกระจกน่ะ เอ่อ รีบๆไปแต่งตัวสิ"โคอิจิมีสีหน้าตื่นตะลึงแต่ก็ยังมองอย่างไม่ยอมถอนสายตา เอ่อ อย่าคิดผมหื่นกระหายนะ ก็แค่ถอนตัวไม่ขึ้นเท่านั้นแหละ อา~ น่ารักที่สุด
ดูสิกล้ามเนื้อน้อยๆผมเปียกๆปล่อยยาวลงมา หยาดน้ำพร่างพราวบนตัผิวขาวเนียนเล็กๆน้อยๆ
อ๊า~ จะทนไม่ไหวแล้วนะรีบไปแต่งตัวเร็วเข้า อืม เราต้องไม่มอง ไม่มอง ถึงใจจะคิดไม่มองแต่มือกลับถ่างออกเหมือนดูหนังผี
ก๊อกๆ ก๊อกๆ "โคจิ เกิดอะไรขึ้นทำไมร้องเสียงดังอย่างนั้นล่ะ"เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่จะมีเสียงของคุณพ่อที่รักดังมาทำใ้ห้โคจิรีบแต่งตัวแล้วเก็บโคอิจิไว้ในตู้เสื้อผ้า
"ไม่มีอะไร ไม่ต้องสนใจหรอก เดี๋ยวลงไป"เอกลักษณ์เดิมของโคจิคือไม่ว่ายังไงก็ตามก็ยังชอบตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา และก็ห้วนสั้นเสมอ
"ก็ได้ รีบๆลงมากินข้าวได้แล้ว"เสียงตามมาก่อนเสียงลงบันไดไป
"พี่ครับออกมาได้แล้ว พ่อไปแล้วครับ"โคจิหันไปบอกโคอิจิที่อยู่ในตู้
"อืมๆ ออกมาแล้ว" แว้บ แว้บ โคอิจิโผล่มาจากกระจกข้างๆ
"พี่นี่ล่ะก็ติดใจเหลือเกินนะไอ่พลังกระจกเนี่ย ฮะ ฮะ"โคจิหัวเราะออกมาเล็กน้อยทำให้โคอิจิเขินขึ้นมาน่าดูชมเลย
แกร๊ก เสียงเปิดประตูดังขึ้นสร้างความตกใจให้สองฝาแฝดมาก
"โคจินี่มันหมายความว่าไง คนที่หน้าตาเหมือนกับโคจิคือใคร"ใบหน้าตื่นตะลึงของคุณพ่อที่รักยิ่งสร้างความโมโหโกรธาให้โคอิจิอย่างรุนแรง ความน้อยใจพลุ่งพล่านขึ้นมาในหัวสมองให้ทำการสวนกลับไปในทันที
"ผมก็โคอิจิ พี่ชายฝาแฝดของโคจิที่คุณทิ้งไว้ให้อยู่กับแม่อยากยากลำบากแล้วหลอกคนอื่นว่าแม่ตายไปแล้วเพื่อจะแต่งงานใหม่ไงเล่า!"โคอิจิตะโกนใส่หน้าด้วยความโมโหใบหน้าปรากฏแววแห่งความน้อยใจเสียใจเป็นอย่างมาก
"หมายความว่าไงนะ โคอิจิงั้นเหรอ จะเป็นไปได้ไงล่ะในเมื่อเรากับแม่ที่เสียไปตกลงกันแล้วว่าจะให้สองฝาแฝดแยกจากันโดยไม่บอกความจริงเลยแม้แต่อย่างเดียวกับลูกน่ะ"คุณพ่อมีสีหน้าตกตะลึงราวกับไม่เชื่อว่าคนตรงหน้าจะปรากฏออกมาได้
"หึ เดิมผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าผมมีน้องชายฝาแฝดคุณยายที่เสียไปแล้วเป็นคนบอกผม หึ คุณรู้มั๊ยตอนผมมาดูที่อยู่พวกคุณเป็นครั้งแรกความอิจฉาโกรธเกรี้ยวก็เข้ามาในตัวผมอย่างไม่มีที่สิ้นสุดน่ะ กับลูกที่คุณไม่เคยเหลียวแลแล้วทำให้หายไปจากโลกไปนี้อยากผมคงมีแต่ไม่ยอมให้กลับมาอยู่กับคุณหรอกหึ "คำพูดระเบิดออกจากปากของโคอิจิอย่างรุนแรงทุกถ้อยคำแฝงน้ำตา
ทุกวจีแฝงโลหิต เรียกได้เลยว่าตอนนี้อารมณ์ของโคอิจิขึ้นสูงจนยากจะลงแล้ว
"พี่ครับ สงบสติอารมณ์หน่อยนะ พ่อครับถูกของพี่เค้านะ แล้วอธิบายมาด้วยว่าทำไมต้องแยกสองผมกับพี่ออกจากกัน"โคจิปลอบพี่ตัวเองเสร็จแล้วก็หันมาคาดคั้งคำอธิบายจากพ่อตัวเองต่อ
"คำอธิบาย เ่อ่อ เดี๋ยวจะบอกให้หลังกินข้าวเสร็จละกัน เอ่อ โคอิจิด้วยนะ "คุณพ่อพาเดินลงไป
"พี่เป็นอะไรรึเปล่า"โคจิหันไปถามด้วยความเป็นห่วง
"ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ไปเถอะ เมื่อกี๊เหมือนตอนถูกเคลบิมอนครอบงำเลย ไม่รู้ตัวว่าพูดออกไป ขอโทษด้วยนะโคจิ"คนเป็นพี่ยิ้มอ่อนแอ
"ไม่เห็นเป็นไรเลยครับพี่ ไม่ว่ายังไง ผมก็รักพี่นะ ไปกันเถอะ"คำพูดของโคจิทำให้โคอิจิรู้สึกอุ่นวาบขึ้นในหัวใจพลางหันไปมองโคจิด้วยสีหน้าตื้นตัน
"ฮึก ฮึก ขอบใจมากชั้นก็รักโคจิเหมือนกัน"ชั้นพูดมันออกไปได้ยังไงกัน แต่ก็ช่างเถอะยังไงโคจิก็คิดว่าแค่พี่น้องอยู่แล้ว ก็ดีจะได้บอกรักโคจิบ่อยๆ
**********************************
ณ โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง
"นักเรียนคะดิฉันครูใหญ่จะมาประกาศว่าอีกสามเดือนข้างหน้าจะมีงานฉลองครบรอบ100โรงเรียนมัธยมที่พวกเราเรียนกันอยู่นี้จึงได้มีการสั่งการให้นักเรียนม.6เป็นหัวหน้าสั่งการน้องๆทั้งหมดในการเตรียมการแสดงอันยิ่งใหญ่นี้นะคะ แน่นอนงานนี้ดิฉันและอาจารย์ทั้งหลายจะไม่ให้ความช่วยเหลือหรือแนะนำอะไรทั้งสิ้นนะคะ หวังว่าคงจะทำสำเร็จอ้อ ดิฉันจะลดเวลาเรียนลงให้เพื่อให้มีเวลาซ้อมอย่างแท้จริงนะคะ ขอให้โชคดีค่ะ"เสียงประกาศตามลำโพงดังไปทั่วโรงเรียนสร้างความฮือ ฮาให้ไม่น้อยทีเดียว
"ยามาโตะนายได้เป็นพระเอกแน่ มีโซระเป็นนางเอกไง"เสียงที่ไม่เเปลี่ยนตั้งแต่เด็กของไทจิวิ่งเข้าจับไหล่ยามาโตะหรือในอดีตแม็กนักร้องนักดนตรีที่มีชื่อเสียงระดับดารา
"หึ เสียใจด้วยนะโซระมีแข่งเทนนิสในเทศกาลนั้นพอดี"ยามาโตะตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"อ้าวงั้นก็แย่น่ะสิใครจะเป็นนางเอกให้เรามีมี่อยู่อเมริกา ถ้านอกเหนือจากนี้เข้าใกล้นาย นายก็ขยะแขยงแล้ว ยังกับเกย์แหนะ"ไทจิแจงออกมาเป็นประโยคปิดท้ายด้วยการเหน็บที่ทำให้ยามาโตะชักสีหน้ากำลังจะหันไปด้าซักยกแต่ก็เหลือบไปเห็นใครบางคนซะก่อน
ทีเค ไม่สิ ทาเครุ แย่่จริงคิดว่าตัดใจได้แล้วแต่ก็ไม่เคยเลยซักครั้ง ภาพแห่งความทรงจำปรากฏขึ้นอย่างแจ่มชัด
"ดูสิเห็นมั๊ยผมดูแลตัวเองได้แล้วนะ "ที่โลกดิจิตอลเวิร์ลตอนนั้นเขาเสียศูนย์ถึงขั้นทะเลาะกับไทอิจิ สุดท้ายไปหลงอยู่ในถ้ำแห่งความมืด
"ดูสิกาบูมอนเดิมทีชั้นคิดว่าชั้นเป็นคนสำคัญของทีเคแต่ไม่ใช่ีทีเคต่างหากที่เป็นคนสำคัญของชั้น ไทซะอีกที่เหมาะสมที่จะเป็นพี่ชายทีเคมากกว่าชั้น ชั้นแค่คิดว่าอยากเป็นพี่ชายของเค้า อยากให้ทีเคคิดว่ามีชั้นคนเดียวก็พอ ชั้นรู้สึกว่าำไทจะมาแย่งทีเคไป"เขายังจำได้อยู่ทุกวันนี้ และก็คิดมาตลอดว่าจะทำยังไงถึงจะเป็นคนสำคัญของทีเคได้ แม้แต่ทุกวันนี้ไทอิจิ ยังสำคัญกับทีเคมากกว่าเขาเลยด้วยซ้ำแต่ยังไงก็ตามเขาก็ยังต้องมามองหน้าทีเคทุกวันอย่างน้อยวันละหนึ่งครั้ง ฮึ ดูสิทีเคโตขึ้นขนาดนี้แล้ว สูง ขาวหน้าตาดี ไม่แพ้เขานั่นคงมีสาวคอยแอบมองตามตึกเหมือนกัน
"ยามาโตะ ยามาโตะ ยามาโตะ"เสียงตะโกนเรียกของไทอิิจิดังขึ้น
"อ๊ะ"ยามาโตะสะดุ้งสุดตัว
-------
เจ๊าะแจ๊ะท้ายเรื่อง 8/10
บอกรักกันซักนิดชุ่มหัวใจ
เจ๊าะแจ๊ะท้ายเรื่อง 10/10
คู่ต่อปายยามาโตะกับทีเค เค้าชอบเล่นพี่น้องส่วนคำพูดนั้นเอามาจากตอนที่ 50 กับ51 จากภาคแรกไปดูบิวด์อารมณ์ย้อนหลังกันละกัน เอิ่มตอนที่แม็กมันเข้าถ้ำความมืดก่อนที่จะไปสู้กับปิเอมอน
"โอ๊ย มันเจ็บนะเจ้ากระจกบ้า"โคอิจิหลุดออกมาจากกระจกแล้วร้องโวยวายเสียยกใหญ่
แอ๊ด แอ๊ด โคจิในสภาพผ้าขุนหนูผืนเดียวเปิดประตูห้องน้ำออกมาได้จังหวะพอดี
"เฮ้ยย! "โคอิจิกับโคจิร้องพร้อมกัน
"นายๆ เข้ามาได้ยังไง"โคจิชี้มือสั่นๆมาทางโคิจิอีกมือหนึ่งก็ปิดหน้าอกตัวเองไว้หน้าก็มีสีแดงเรื่อๆติดอยู่
"ก็ ก็เข้ามาทางกระจกน่ะ เอ่อ รีบๆไปแต่งตัวสิ"โคอิจิมีสีหน้าตื่นตะลึงแต่ก็ยังมองอย่างไม่ยอมถอนสายตา เอ่อ อย่าคิดผมหื่นกระหายนะ ก็แค่ถอนตัวไม่ขึ้นเท่านั้นแหละ อา~ น่ารักที่สุด
ดูสิกล้ามเนื้อน้อยๆผมเปียกๆปล่อยยาวลงมา หยาดน้ำพร่างพราวบนตัผิวขาวเนียนเล็กๆน้อยๆ
อ๊า~ จะทนไม่ไหวแล้วนะรีบไปแต่งตัวเร็วเข้า อืม เราต้องไม่มอง ไม่มอง ถึงใจจะคิดไม่มองแต่มือกลับถ่างออกเหมือนดูหนังผี
ก๊อกๆ ก๊อกๆ "โคจิ เกิดอะไรขึ้นทำไมร้องเสียงดังอย่างนั้นล่ะ"เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่จะมีเสียงของคุณพ่อที่รักดังมาทำใ้ห้โคจิรีบแต่งตัวแล้วเก็บโคอิจิไว้ในตู้เสื้อผ้า
"ไม่มีอะไร ไม่ต้องสนใจหรอก เดี๋ยวลงไป"เอกลักษณ์เดิมของโคจิคือไม่ว่ายังไงก็ตามก็ยังชอบตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา และก็ห้วนสั้นเสมอ
"ก็ได้ รีบๆลงมากินข้าวได้แล้ว"เสียงตามมาก่อนเสียงลงบันไดไป
"พี่ครับออกมาได้แล้ว พ่อไปแล้วครับ"โคจิหันไปบอกโคอิจิที่อยู่ในตู้
"อืมๆ ออกมาแล้ว" แว้บ แว้บ โคอิจิโผล่มาจากกระจกข้างๆ
"พี่นี่ล่ะก็ติดใจเหลือเกินนะไอ่พลังกระจกเนี่ย ฮะ ฮะ"โคจิหัวเราะออกมาเล็กน้อยทำให้โคอิจิเขินขึ้นมาน่าดูชมเลย
แกร๊ก เสียงเปิดประตูดังขึ้นสร้างความตกใจให้สองฝาแฝดมาก
"โคจินี่มันหมายความว่าไง คนที่หน้าตาเหมือนกับโคจิคือใคร"ใบหน้าตื่นตะลึงของคุณพ่อที่รักยิ่งสร้างความโมโหโกรธาให้โคอิจิอย่างรุนแรง ความน้อยใจพลุ่งพล่านขึ้นมาในหัวสมองให้ทำการสวนกลับไปในทันที
"ผมก็โคอิจิ พี่ชายฝาแฝดของโคจิที่คุณทิ้งไว้ให้อยู่กับแม่อยากยากลำบากแล้วหลอกคนอื่นว่าแม่ตายไปแล้วเพื่อจะแต่งงานใหม่ไงเล่า!"โคอิจิตะโกนใส่หน้าด้วยความโมโหใบหน้าปรากฏแววแห่งความน้อยใจเสียใจเป็นอย่างมาก
"หมายความว่าไงนะ โคอิจิงั้นเหรอ จะเป็นไปได้ไงล่ะในเมื่อเรากับแม่ที่เสียไปตกลงกันแล้วว่าจะให้สองฝาแฝดแยกจากันโดยไม่บอกความจริงเลยแม้แต่อย่างเดียวกับลูกน่ะ"คุณพ่อมีสีหน้าตกตะลึงราวกับไม่เชื่อว่าคนตรงหน้าจะปรากฏออกมาได้
"หึ เดิมผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าผมมีน้องชายฝาแฝดคุณยายที่เสียไปแล้วเป็นคนบอกผม หึ คุณรู้มั๊ยตอนผมมาดูที่อยู่พวกคุณเป็นครั้งแรกความอิจฉาโกรธเกรี้ยวก็เข้ามาในตัวผมอย่างไม่มีที่สิ้นสุดน่ะ กับลูกที่คุณไม่เคยเหลียวแลแล้วทำให้หายไปจากโลกไปนี้อยากผมคงมีแต่ไม่ยอมให้กลับมาอยู่กับคุณหรอกหึ "คำพูดระเบิดออกจากปากของโคอิจิอย่างรุนแรงทุกถ้อยคำแฝงน้ำตา
ทุกวจีแฝงโลหิต เรียกได้เลยว่าตอนนี้อารมณ์ของโคอิจิขึ้นสูงจนยากจะลงแล้ว
"พี่ครับ สงบสติอารมณ์หน่อยนะ พ่อครับถูกของพี่เค้านะ แล้วอธิบายมาด้วยว่าทำไมต้องแยกสองผมกับพี่ออกจากกัน"โคจิปลอบพี่ตัวเองเสร็จแล้วก็หันมาคาดคั้งคำอธิบายจากพ่อตัวเองต่อ
"คำอธิบาย เ่อ่อ เดี๋ยวจะบอกให้หลังกินข้าวเสร็จละกัน เอ่อ โคอิจิด้วยนะ "คุณพ่อพาเดินลงไป
"พี่เป็นอะไรรึเปล่า"โคจิหันไปถามด้วยความเป็นห่วง
"ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ไปเถอะ เมื่อกี๊เหมือนตอนถูกเคลบิมอนครอบงำเลย ไม่รู้ตัวว่าพูดออกไป ขอโทษด้วยนะโคจิ"คนเป็นพี่ยิ้มอ่อนแอ
"ไม่เห็นเป็นไรเลยครับพี่ ไม่ว่ายังไง ผมก็รักพี่นะ ไปกันเถอะ"คำพูดของโคจิทำให้โคอิจิรู้สึกอุ่นวาบขึ้นในหัวใจพลางหันไปมองโคจิด้วยสีหน้าตื้นตัน
"ฮึก ฮึก ขอบใจมากชั้นก็รักโคจิเหมือนกัน"ชั้นพูดมันออกไปได้ยังไงกัน แต่ก็ช่างเถอะยังไงโคจิก็คิดว่าแค่พี่น้องอยู่แล้ว ก็ดีจะได้บอกรักโคจิบ่อยๆ
**********************************
ณ โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง
"นักเรียนคะดิฉันครูใหญ่จะมาประกาศว่าอีกสามเดือนข้างหน้าจะมีงานฉลองครบรอบ100โรงเรียนมัธยมที่พวกเราเรียนกันอยู่นี้จึงได้มีการสั่งการให้นักเรียนม.6เป็นหัวหน้าสั่งการน้องๆทั้งหมดในการเตรียมการแสดงอันยิ่งใหญ่นี้นะคะ แน่นอนงานนี้ดิฉันและอาจารย์ทั้งหลายจะไม่ให้ความช่วยเหลือหรือแนะนำอะไรทั้งสิ้นนะคะ หวังว่าคงจะทำสำเร็จอ้อ ดิฉันจะลดเวลาเรียนลงให้เพื่อให้มีเวลาซ้อมอย่างแท้จริงนะคะ ขอให้โชคดีค่ะ"เสียงประกาศตามลำโพงดังไปทั่วโรงเรียนสร้างความฮือ ฮาให้ไม่น้อยทีเดียว
"ยามาโตะนายได้เป็นพระเอกแน่ มีโซระเป็นนางเอกไง"เสียงที่ไม่เเปลี่ยนตั้งแต่เด็กของไทจิวิ่งเข้าจับไหล่ยามาโตะหรือในอดีตแม็กนักร้องนักดนตรีที่มีชื่อเสียงระดับดารา
"หึ เสียใจด้วยนะโซระมีแข่งเทนนิสในเทศกาลนั้นพอดี"ยามาโตะตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"อ้าวงั้นก็แย่น่ะสิใครจะเป็นนางเอกให้เรามีมี่อยู่อเมริกา ถ้านอกเหนือจากนี้เข้าใกล้นาย นายก็ขยะแขยงแล้ว ยังกับเกย์แหนะ"ไทจิแจงออกมาเป็นประโยคปิดท้ายด้วยการเหน็บที่ทำให้ยามาโตะชักสีหน้ากำลังจะหันไปด้าซักยกแต่ก็เหลือบไปเห็นใครบางคนซะก่อน
ทีเค ไม่สิ ทาเครุ แย่่จริงคิดว่าตัดใจได้แล้วแต่ก็ไม่เคยเลยซักครั้ง ภาพแห่งความทรงจำปรากฏขึ้นอย่างแจ่มชัด
"ดูสิเห็นมั๊ยผมดูแลตัวเองได้แล้วนะ "ที่โลกดิจิตอลเวิร์ลตอนนั้นเขาเสียศูนย์ถึงขั้นทะเลาะกับไทอิจิ สุดท้ายไปหลงอยู่ในถ้ำแห่งความมืด
"ดูสิกาบูมอนเดิมทีชั้นคิดว่าชั้นเป็นคนสำคัญของทีเคแต่ไม่ใช่ีทีเคต่างหากที่เป็นคนสำคัญของชั้น ไทซะอีกที่เหมาะสมที่จะเป็นพี่ชายทีเคมากกว่าชั้น ชั้นแค่คิดว่าอยากเป็นพี่ชายของเค้า อยากให้ทีเคคิดว่ามีชั้นคนเดียวก็พอ ชั้นรู้สึกว่าำไทจะมาแย่งทีเคไป"เขายังจำได้อยู่ทุกวันนี้ และก็คิดมาตลอดว่าจะทำยังไงถึงจะเป็นคนสำคัญของทีเคได้ แม้แต่ทุกวันนี้ไทอิจิ ยังสำคัญกับทีเคมากกว่าเขาเลยด้วยซ้ำแต่ยังไงก็ตามเขาก็ยังต้องมามองหน้าทีเคทุกวันอย่างน้อยวันละหนึ่งครั้ง ฮึ ดูสิทีเคโตขึ้นขนาดนี้แล้ว สูง ขาวหน้าตาดี ไม่แพ้เขานั่นคงมีสาวคอยแอบมองตามตึกเหมือนกัน
"ยามาโตะ ยามาโตะ ยามาโตะ"เสียงตะโกนเรียกของไทอิิจิดังขึ้น
"อ๊ะ"ยามาโตะสะดุ้งสุดตัว
-------
เจ๊าะแจ๊ะท้ายเรื่อง 8/10
บอกรักกันซักนิดชุ่มหัวใจ
เจ๊าะแจ๊ะท้ายเรื่อง 10/10
คู่ต่อปายยามาโตะกับทีเค เค้าชอบเล่นพี่น้องส่วนคำพูดนั้นเอามาจากตอนที่ 50 กับ51 จากภาคแรกไปดูบิวด์อารมณ์ย้อนหลังกันละกัน เอิ่มตอนที่แม็กมันเข้าถ้ำความมืดก่อนที่จะไปสู้กับปิเอมอน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น