คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Special Duskmon and Koiji 10/10
"โคอิจิ กลับมาแล้ว"โคสุเกะที่โตขึ้นเป็นหนุ่มน้อยหน้าหวานตะโกนเสียงใส ซ้ำยังเป็นลูกของดาราดังโคอิจิจึงมีคนสนใจมากมายแต่เจ้าตัวกลับไม่เคยมองใครเลย
"อ้าว ดัสกลับมาแล้วเหรอ พอดีเลยมีเมลอนของโปรดด้วย"โคอิจิยิ้มรับลูกชายสุดสวย
"อืมกลับมาแล้วฮะ โคอิจิ วันนี้นะ ที่โรงเรียนมีคนมาจีบดัสเยอะแยะเลย"โคสุเกะลูกชายแสนน่ารักของโคอิจิอมยิ้มอย่างภูมิใจ
"ใคร ใครมันกล้าจีบดัส เดี๋ยวจะไปจัดการมันเดี๋๋ยวนี้แหละ"โคอิจิลมหึงขึ้นหน้าลุกขึ้นมาตะโกนเสียงดัง
"ฮะๆๆ โคอิจิ ดัสล้อเล่นน่ะฮะ ฮะๆๆ ตลกจังเลย โคอิจินี่ขี้หึงจังเลยนะ"โคสุเกะหัวเราะเสียงสดใส
"ฮู่ว จำไว้นะถ้าใครมาจีบ ให้มาบอกนะ"โคอิจิถอนหายใจ
"อืมๆ ไม่ต้องห่วงน่าดัสไม่ไปหลงเสน่ห์เล่ห์กลใครหรอก"ลูกชายแสนสวยในชุดกางเกงขาสั้นโชว์เรียวขาสวยเดินขึ้นบันไดไปชั้นบน
"ดีๆ ล่ะ จำไว้ห้ามมีใครมาจีบเข้าใจนะ"โคอิจิตะโกนย้ำขึ้นไป
"ฮะ ฮะ"โคสุเกะตอบเสียงสดใส
แกร๊ก เสียงปิดประตู
อีกแล้ว ความรู้สึกห่วงหาต้องการความสนใจที่มากขึ้นนี่มันอะไรกัน อยากเห็นโคอิจิหัวเราะ อยากให้เขายิ้มให้เรา อยากให้่เขาหอมแก้ม อยากให้เขาสนใจความรู้สึกนี้มันอะไรกันแน่นะ
ทำไมต้องรู้สึกอุ่นวาบเวลาที่โคอิจิหึงเราล่ะ หึงเหรอ บางทีอาจจะแค่หวงก็ได้โคสุเกะคิดอย่างสับสนในตัวเอง
ทางด้านล่าง
ดัส นายจะรู้ไหมว่ายิ่งโตหน้าตานายยิ่งสวย น่ารักซะจนอยากกด แค่ก คิดอะไรอกุศล นั่นลูกเรานะจะบ้าเหรอไง แต่หน้าตาน่ารักอย่างนี้ต้องมีคนมายุ่งเยอะแน่ๆ คิดถึงโคจิจริงๆเลย ตั้งแต่วันนั้นแล้วใช่มั๊ย
"แก ทีเครุคืนโคอิจิมาซะ"โคจิตะโกนใส่ทีเครุที่ปราสาทมืด
"ฝันไปเถอะ เค้าเลือกที่จะให้ชั้นเป็นพ่อของลูก แล้วก็นายเป็นคนปฏิเสธเค้าเองนี่นา "ทีเครุโต้กลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา
"หนอย ตายซะเถอะ"โคจิเหลืออดยิงพลังแสงใส่ทีเครุ
"กระจอกหน้า จงสาบสูญไปซะ"ทีเครุยิงพลังมืดดันพลังแสงของโคจิอย่างรวดเร็วจนในที่สุึดความมืดก็กระแทกโคจิ
"อ้ากกก แก อึก ลาก่อนนะโคอิจิ ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างนะ "โคจิพึมพำยิ้มเศร้าๆ แล้วสลายหายไป
ตั้งแต่วันนั้นเขาก็ต้องอยู่ตัวคนเดียวเลี้ยงลูกชายตัวน้อยอย่างดีที่สุดเสมอมา
"โคอิจิ โคอิจิ ไปเที่ยวสวนสนุกกันดีกว่า"โคสุเกะวิ่งลงมากระโดดกอดเขาในชุดเดิมแค่บวกเป้มาด้วยเท่านั้น
"อืม ไปเที่ยวสวนสนุกก็ดีเหมือนกันนะ"โคอิจิยิ้มพลางจูงมือลูกชายแสนสวยไปยังรถมอเตอร์ไซด์
"เกาะดีๆนะ"โคอิจิคว้ามือโคสุเกะให้มาโอบเอวตัวเอง
"อะ อืม"โคสุเกะหน้าแดงไปนิดหน่อยทันที
ที่สวนสนุก
"ขอซื้อบัตรเครื่องเล่นประเภทออลอินวัน ของนักศึกษากับนักเรียนอย่างละใบครับ"โคอิจิยืนซื้อบัตรด้านหน้าเคาท์เตอร์
"อุ๊ย หล่อ ต๊ายๆๆ โคอิจินี่นา ขอลายเซ็นด้วยค่า เดี๋ยวดิฉันออกค่าบัตรให้เองไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ เอ แล้วบัตรนักเรียนนี่ซื้อให้ใครเหรอคะ"พนักงานสาวกรี๊ดลั่นแต่โชคดีที่เป็นวันธรรมดาจึงไม่ค่อยมีคนมาก ทำให้ไม่มีวิกฤตขอลายเซ็นอย่างรุนแรง
"พ่อเค้า ซื้อให้ผมเองแหละ"โคสุเกะวิ่งมาเกาะที่เคาท์เตอร์พูด
"อ๋อ อย่างงี้นี่เอง ต๊าย ขอบคุณสำหรับลายเซ็นค่านี่บัตรนะคะ จุ๊บ"พนักงานสาวที่ยังไม่ทันย่อยคำพูดของโคสุเกะก็เผยอปากแบบเซ็กซี่หวังให้โคอิิจิมองแต่ผิดถนัดโคอิจิจูงมือโคสุเกะเดินไปแล้ว
"เอ๊ะ พ่องั้นเหรอ งั้นเด็กคนนั้นก็ต้องเป็นลูกของโคอิจิน่ะสิ กรี๊ด เป็นไปไม่ได้โคอิจิจะมีลูกโตป่านนี้ได้ไงกันอายุแค่ 25อยู่เลย งั้นก็ต้องมีลูกตั้งแต่ก่อนเข้าวงการอ่ะดิ ไม่จริงๆๆ เป็นไปไม่ได้"พนักงานสาวกรีดร้องโหยหวน
"ฮะๆ คุณพ่อก็เนื้อหอมเหมือนกันนะเนี่ย "โคสุเกะล้อไม่เลิก
"ไม่ต้องหัวเราะเลย โคสุเกะก็ไปพูดเบรกเขาได้อย่างเลวร้ายเลยน้า"โคอิจิหยอกกลับ
"ฮะๆ ใครจะไปยอมให้ใครจับเนื้อต้องตัวปะป๊าของดัสได้ง่ายๆเล่า"โคสุเกะพูดขึ้นทำให้โคอิิจิรู้สึกอุ่นวาบขึ้นมาในหัวใจ
"หึงน่าดูเลยน้่าเราเนี่ย"โคอิจิยิ้มอย่างสดใส
"แน่นอน ไปนั่งชิงช้าสวรรค์กันเถอะ"โคสุเกะใช้แรงที่ไม่เข้ากับตัวลากโคอิจิขึ้นชิงช้าสวรรค์
"ก็ได้ แต่อย่าลากสิ "โคอิจิแหกปากร้องเสียงดังลั่น
ในที่สุดก็ขึ้นชิงช้าสวรรค์กันได้
"ว้าวๆ สูงจังสวยจัง"โคสุเกะร้องอย่างตื่นเต้น
"ฮะๆ ตอนเด็กๆดัสก็มักจะทำอย่างนี้เสมอแหละ"โคอิจิหัวเราะ
"งั้นเหรอฮะ"โคสุเกะเอียงคอทำหน้างงทำให้โคอิจิเกิดอาการหน้าแดงวูบ
"อะ อืม"โคอิจิตอบอ้อมแอ้ม
ปัง ปัง ปัง "ทุกคนในสวนสนุกนี้จงฟัง"เสียงปืนดังขึ้นแล้วตามด้วยเสียงชั่วร้ายจากเจ้าของกระบอกปืน
"ตอนนี้กลุ่มก่อการร้ายต้องการขัดการแต่งฟิควายของพ่อค้าหน้าเลือดฟิล เอ๊ย มังกรโลหิต ฟิล
จึงออกมาปฏิบัติการ ขอให้ทุกคนจงฟังที่เราพูดแต่งโดยดีถ้ายังไม่อยากถูกยิง แล้วขอเชิญโคอิจิกับโคสุเกะข้างบนลงมาเป็นตัวประกันเพื่อใช้ต่อรองด้วย ตอนนี้บลูแกลเลอรี่ได้ถูกเรายึดไว้แล้วขอให้พ่อค้าหน้าเลือดฟิลจงออกมาโดยดี "กลุ่มก่อการร้ายประกาศด้วยเงื่อนไขที่แปลกประหลาดที่สุด
"แย่แล้ว ปะป๊าคนที่สอง(ฟิล ยกหางตัวเอง)ก่อเรื่องแล้วล่ะทำไงดีล่ะปะป๊า"โคสุเกะร้องเสียงใส
"ช่วยไม่ได้ ยังไงก็ดูๆไปก่อน แต่ไม่คิดอยู่แล้วว่าเจ้าฟิลมันจะออกมาช่วยน่ะ น่าเสียดายบลูก็เอาแต่ลากตัวโคจิจากนรกไปกอดเล่นอยู่ ตอนนี้ไม่มีทางออกมาช่วยพวกเราแน่"โคอิจิวิเคราะห์สถานการณ์อย่างเฉียบคม
"แล้ว ทีเครุ ทาเครุ เนเน่ล่ะฮะ"โคสุเกะประกาศตัวช่วยที่ตามมาอย่างรวดเร็ว
"ทีเครุฉุดไดสุเกะไปข่มขืน เนเน่เลยตามไปชมอยู่ ความจริงก็ฝีมือเจ้าฟิลนั่นแหละ ขนาดเนเน่ปวดหัวยังหาเบ็ดไปล่อได้ ส่วนทาเครุน่ะเหรอไปถ่ายละคร ศึกรักนี้ไม่มีถอย ละครวายอยู่น่ะสิ จะไปมีเวลาที่ไหนมาช่วยพวกเรา"โคอิจิตัดความหวังทั้งหมดทิ้งอย่างไม่ไยดี ในขณะเดียวกัีนชิงช้าสวรรค์ก็หมุนลงมาถึงข้างล่าง
"เชิญโคอิจิ แล้วก็หนูโคสุเกะลูกชายแสนสวยของโคอิจิด้วย"หัวหน้ากลุ่มประกาศกร้าว ท่ามกลางความตกตะลึงของฝูงชน
"อืม" หัวหน้าให้เอาปืนจ่อหัวโคอิจิ แล้วใส่กุญแจมือโคสุเกะ
"ดูซะฟิล ตอนนี้ตัวละครสุดปลื้มของแกอยู่ในมือพวกข้าแล้ว จงลบฟิควายที่แต่งให้หมด"หัวหน้ากลุ่มพูดข่มขู่ออกอากาศ
"ก็เอาซิ นายลองกล้าทำอะไรโคอิจิสิ ถึงพวกแกจะยึดบลูแกลเลอรี่ได้ไม่ได้หมายความว่าบลูที่รักจะไม่ออกมาอาละวาด(รูป)ถ้านายกล้าทำอะไรโคอิจิเกรงว่าคงจะโดนเผาพริกเผาเกลือสาปแน่"หนูฟิลบินด้วยปีกมังกรแดงไปอยู่บนตึกใหญ่ข้างๆสวนสนุก
"หนอยท้าเหรอดูซิว่าถ้าข้าทำแบบนี้แกจะยังทนได้รึเปล่า"หัวหน้าโจรก็เริ่มลวนลามโคอิจิด้วยการไล้จมูกไปตามลำคอโคอิจิทันที
ตูม "แกกล้าทำอะไรปะป๊า แกจะไม่มีวันเหลือซากแน่"โคสุเกะที่มีไอแห่งความตายฟุ้งอยู่แหกกุญแจมือแล้วซัดพลังแห่งการกัดกินใส่ลุกสมุนโจรไปกว่าครึ่ง
"หนอยแก ไอ้ปีศาจฤทธิ์เยอะนักนะ "
เปรี้ยง เปรี้ยง สิ้นเสียงปืนก็ดังขึ้น
"โคอิจิ..."โคอิจิวิ่งเข้ามาเอาตัวบังโคสุเกะไว้ พริบตานั้นเสี้่ยวนึงของความทรงจำของทั้งคู่ก็ปรากฏขึ้น
ในห้วงแห่งความมืด
"นายเป็นใครกันน่ะ ทำไมเข้ามาในมิติแห่งห้วงความโดดเดี่ยวของข้าได้"เงาแห่งความโดดเดี่ยวดัสมอนพึมพำ
"ห้วงแห่งความโดดเดี่ยวงั้นเหรอ นั่นสินะ เหมาะกับชั้นจริงๆ ฮะๆๆๆ "โคอิจิหัวเราะเศร้าๆ
"หึ เสียงหัวเราะอันแสนเศร้าโศก นั่นมันอะไรกัน ข้าอยู่มาตั้งนานแล้วที่นี่ไม่เคยมีใครเลย ทั้งที่อยากให้มีก็ไม่มี ต้องโดดเดี่ยวอยู่ในความเวิ้งว้าง เพราะโชคชะตาอันโหดร้ายสร้างสรรค์ มา เจ้าล่ะ ไม่ลองยอมรับแล้วทำลายโชคชะตาดูหน่อยเหรอ สร้างให้เราโดดเดี่ยว แต่อย่าลืมว่าเจ้ากับข้าก็มาอยู่ในที่นี่ ก็ไม่โดดเดี่ยวแล้วเรามีกันและกันแล้ว"เงามืดของดัสมอนเริ่มแจ่มชัดขึ้นแล้วกลายเป็นโคจิ
"โคจิ โคจิ"โคอิจิร้องออกมาอย่างตกใจที่สำคัญคือหน้าแดงด้วย
"ฮ่าๆ ไม่ใช่หรอกเพียงแต่ชั้นจะเปลี่ยนรูปร่างไปตามความต้องการของโคอิจิน่ะสิิ "ดัสมอนยิ้มในร่างของโคจิ
"ไม่หรอกแค่นี้ก็พอแล้ว ดัสต้องอยู่กับผมตลอดไปนะ ผมจะไม่ไปไหนอีกต่อไป "นึกออกแล้วตอนนั้นที่ถูกเคอบิมอนลวงมาแล้วความทรงจำสูญหายก็คือนี่เอง แต่โคสุเกะกลับมีปฏิกิริยาต่างออกไป คนหลอกลวง ไหนว่าสัญญาว่าจะไม่ไปไหนไงล่ะ ทำไมถึงได้จากไปล่ะ
"อืมแน่นอนอยู่ด้วยกันตลอดไป"ใช่แล้วตั้งแต่วันนั้นโลกแห่งความโดดดเดี่ยวก็มีปราสาทมีสวนดอกไม้อะไรต่อมิอะไรมากมาย เราทำกิจกรรมด้วยกันหลายอย่างเลยล่ะ แต่หลังจากนั้นไม่นาน โคจิต่อสู้กับดัสมอนจนชนะก็เลยแยกเราออกจากันได้แต่ก่อนหน้านั้น...
"ดัส ดัส นายจะไปไหนน่ะ ไหนบอกว่าจะอยู่กันตลอดไปไงล่ะ "โคอิจิที่กำลังจะถูกแยกออกจากมิติร้อง
"โคอิจิ เราต้องจากกันแล้วนะ ไม่ต้องเสียใจนะ ชั้นจะลบความทรงจำของนายเอง"ดัสในร่างโคจิยิ้มอย่างแปลกๆ
"ไม่เอา ผมจะจำดัส ไว้ จำไว้ในหัวใจตลอดกัน เพราะฉะนั้น เพราะฉะนั้นอย่าลบควาทรงจำชั้นเลยนะ"โคอิจิร้องไห้ไปพูดไป
"อย่าเลย จำไว้นะรักน้องชายให้มากๆ ลืมชั้นซะเถอะ ไฮด์เบรน ลบความทรงจำ ลาก่อน โคอิจิชั้นรักนายนะ"ดัสในร่างโคจิยิ้มแล้วหายตัวไป
จากนั้นก็เป็นไปตามเหตุการณ์ที่โคจิมาพบเรา อั่ก นี่เราถูกยิงงั้นเหรอ หึ นั่นสินะเราเอาตัวบังโคสุเกะไว้นี่นา
-----
ดราม่าสุดๆ ช่างมันไม่ต้องคิดมาก ฮ่าๆ จะส่งฉากเรทให้ท่านบลู กับเนใครต้องการบ้างเป็นของทาเคไดทั้งคู่ แต่ของบลูจะหวานๆ ของเนจาออกแนวตบจูบ
อ้อมีตอนต่อไปด้วยรอหน่อยนะ
------
ปลื้มรูปจากท่านบลูมากเลยอะไรผิดไปนิดหน่อยก็ช่างหัวมันแล้ว อ๊ายๆๆ
-----
ท่านเนเป็นไงบ้าง ท่านบลูยังไม่มารับของรางวัลเลยอะ
รูปโคสุเกะ สนับสนุนโดยบลูแกลเลอรี่อีกเช่นกัน แต่เอ๊ะนั่นมันสัญลักษณ์ธาตุลมไม่ใช่เรอะนั้น
---
ใบ้สถานการณ์เนื้อเรื่องหลักนิดหน่อยเพียงแต่ อันนี้เป็น Bad endingของภาคแรก เท่านั้นเองไม่ต้องกังวลของจริงไม่เป็นอย่างนี้อันนี้แน่นอน
ความคิดเห็น