ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : พี่น้อง และพิธีถ่ายเลือด 10/10
"ดิจิตอลเวิร์ล ที่นี่มัน เกาะไฟล์(ผิดรึเปล่า) ที่ๆเรามาเป็นครั้งแรกนี่นา"ทาเครุร้อง
"ทาเครุ นายเปิดเกทได้ยังไงกันน่ะ"ยามาโตะถามด้วยท่าทางตื่นตะลึง
"ไม่รู้ครับ เห็นเด็กพอๆกับผม เขาเปิดเกทเองได้ ผมก็เลยลองดู ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นผู้ถูกเลือกเหมือนกันนะ"ทาเครุตอบ
"เรื่องนั้นช่างมันก่อนแต่ที่นี่ไม่มีใครเห็นอยู่แล้ว เพราะฉะนั้น.."ทีเคทิ้งช่วงไว้แวบหนึ่ง
หมับ จุ้บ
"ทะ ทะ ทีเค น่ะ นาย ทำอะไร เนี่ย"ยามาโตะตกใจแทบสิ้นสติเมื่อน้องชายที่รักพุ่งเข้ามากอดแล้วจูบเข้าที่ริมฝีปาก
"ก็จูบพี่ไงฮะ ก็ตั้งแต่เสร็จศึกแบเรียวันเดมอนเราก็ไม่ค่อยได้คุยกันเลย เหมือนพี่หนีหน้าผมตลอดเวลา พี่ไม่รู้หรอกผมคิดถึงพี่แค่ไหน พี่ลองนึกดูสิ เมื่อ 6 ปีก่อนพี่คอยดูแลเอาใจใส่ผม อุ้มผมไปไหนมาไหน คอยเป็นห่วง เป็นกังวล คอยช่วยเหลือดูแลมาตลอดจู่ๆก็ทำตัวเหินห่างออกไปเรื่อยๆ ยิ่งหลังจากแบเรียวันเดมอนตายพี่ก็ยิ่งห่างออกไปอีก ทั้งๆที่เราก็ใจตรงกันแต่ทำไมพี่ถึงต้องคอยดูแลผมอยู่ห่างๆตลอดเวลา ทำไมไม่เข้ามาหาผม ทำไมต้องคอยมองจากริมหน้าต่าง"ทาเครุยิ่งพูดตาก็ยิ่งแดง เหมือนคนจะร้องไห้
"ทาเครุ คือชั้น.. คือชั้น"ยามาโตะยังช๊อคไม่หาย
"พี่ พี่ ทำไมล่ะ หึ พี่ก็ชอบเป็นอย่างนี้เสมอ ชอบเก็บทุกอย่างไว้กับตัวเอง ไม่สนเลยว่าผมจะมีความรู้สึกยังไง ฮึก ฮึก พี่ พี่มันคน.."ทาเครุที่กำลังสะอึกสะอื้นถูกยามาโตะรวบตัวเข้าไปกอดแล้วจูบอย่างไม่ทันตั้งตัว
"ขอโทษ ชั้นขอโทษ ขอโทษที่ทำเป็นไม่สนใจนาย ไม่เคยรับรู้ความรู้สึกของทีเคเลย เพราะทีเคมักทำตัวเข้มแข็งต่อหน้าพี่เสมอ ไม่เคยเป็นอะไร แล้วก็ไทจิเขาดูแลนายได้ดีกว่า ชั้นก็เลย ก็เลย"ยามาโตะละล่ำละลั่กพูด
"ฮึก ฮึก พี่ไท ก็ส่่วนพี่ไทสิ ก็ผมรักพี่แค่คนเดียว แต่พี่ไม่สนใจผมผมก็ต้องหาคนมาเคียงข้างเป็นธรรมดา พี่ไม่เคยรู้อะไรทั้งนั้นแหละ ฮิคาริแสงสว่างต้องเจอกับความมืดของทะเลมืด แล้วผมความหวังต้องเจอกับอะไรบ้าง ความฝันแห่งการสูญเสียย้อนกลับมาตลอดเวลา ตลอดเวลานั้นพี่ไม่เคยที่จะสนใจ มีแต่พี่ไทที่คอยมานอนเป็นเพื่อนถามไถ่ความรู้สึก แต่พี่ พี่ ไม่เคยสนใจอะไรเลย ผมเป็นความหวังให้คนอื่น แต่ความสิ้นหวัง จมอยู่กับตัวผมตลอดเวลา พี่ พี่น่ะ พี่น่ะ ฮือๆๆ"และแล้วทำนบน้ำตาก็พังครืนลงมาความรู้สึกต่างๆปลดปล่อยไปหมดสิ้น
"ขอโทษ ขอโทษ ชั้นขอโทษจริงที่ไม่ใส่ใจในความรู้สึกของนายขอโทษ..."กล่าวขอโทษแล้วปิดท้ายจูบอย่างเร่าร้องแล้วกดลงไปติดกับต้นไม้ข้างๆ
/ว้าก พี่เอาจริงเหรอ เนี่ยแย่แล้วอย่างนี้ต้องเสียตัวกลางป่าแน่ๆ ฮึกๆ แต่ว่า อา มันสุดยอดจังๆ เฮ้ยแย่แล้วมือพี่สอดเข้าใต้เสื้อแล้วต้องทำอะไรซักอย่าง อา อย่้่านะ/ในใจทาเครุ
"ฮิถิทอล เกดโลเปน" แว๊บ ร่างของยามาโตะหายไปทันทีที่ทาเครุพูดจบ
"แฮ่ก แฮ่ก เกือบเสียตัวซะแล้วสิ.."พูดไม่ทันจบ สีดวงตาของทาเครุก็เปลี่ยนไปเป็นสีเทาหม่นๆ
"ในที่สุดก็ออกมาได้ซะที เกือบเสียตัวแล้วไหมล่ะเจ้าโฮป(ความหวัง) ดูซิ ขนาดพี่ชายทำยังไม่ทันแรงเลย ไม่นานก็เป็นลมซะแล้ว"ทาเครุที่เปลี่ยนไปพูดราวกับเป็นคนละคน
"แย่จริง งั้นเราไปอาละวาดที่โลกจริง เล่นๆดีกว่า"ทาเครุอีกคนนึงพึมพำแล้วเปิดดิจิตอลเกท
**********************************
"นายเป็นใครน่ะ"โคอิจิถามเงาที่ปรากฏตัวข้างๆเขา
"ข้าเหรอ หึ ดัสมอนที่เคยเป็นเจ้าไง แต่ตอนนี้ข้าถูกทำลายเหลือเพียงจิตวิญญาณส่วนความทรงจำจะค่อยๆสูญหายจนสลายไปในที่สุด"เงานั่นตอบ
"ดัสมอน ใช่แต่ข้ามีเรื่องอยากจะขอร้องหน่อย ข้าขอเลือดที่เป็นของเจ้าไม่ใช่ข้อมูลเพียงหน่อยเดียว เพื่อให้ข้าเกิดใหม่ในไข่ใบนั้น"เงานั่นก็ยื่นมือไปยังไข่ทีมีตราสัญลักษณ์แห่งความมืด
"งั้นชั้นให้"โคอิจิตอบอย่างไม่ลังเล
"ขอบใจมาก สมแล้วที่ข้าเลือกเจ้าเป็นนาย"เงาดำพูดก่อนที่จะเอาดาบเฉือนนิ้วโคอิจิหน่อยนึงแล้วนำไปหยดบนไข่ก่อนที่จะสลายไป
"ไม่เป็นไร ต่อไปช่วยกอดไข่นั่นหน่อยนะ"เสียงดัสมอนดังขึ้นในหัวโคอิจิ
"อืม "โคอิจิตอบรับพลางกอดไข่นั้นไว้แน่น
"พิธีกรรมถ่ายเลือดเริ่มได้ "เสียงดัสมอนดังขึ้นในหัวแล้วดิจิโค้ด กับโครงสร้างดีเอ็นเอก็ลอยออกมาจากดิจิทามะพร้อมเสียงบรรเลงที่ทำให้โคอิจิสลบ
***********************************************
แว้บ
"ออกมาแล้วนี่มันที่ไหนเนี่ย อืม โรงเรียนมัธยมนี่นา เฮ้อ เกทที่เปิดมือนี่ใช้ไม่ได้จริงๆ "ดาร์กทาเครุพึมพำ
"ไหนดูซิมีใครเหลือให้รังแกรึเปล่า หึ หึ "ดาร์กทาเครุแผ่คลื่นพลังมืดที่คนธรรมดามองไม่เห็นไปทั่ว
"อืม มีไทจิ ไดสุเกะ เคน แล้วก็คนอีกกลุ่ม อ่า ไปที่คนกลุ่มนั้นก่อนดีกว่า จำได้ว่าวันก่อนเคยมาหาเรื่องเจ้าโฮปนี่นา"ดาร์กทีเคก็เดินทางไปหากลุ่มอันธพาลที่ห้องน้ำหลังตึกเรียนหลักโดยมีสายตาของคนๆหนึ่งมองตามไป
ห้องน้ำหลังตึกเรียน
"เฮ้ย นั่นไอ้เด็กหน้าตาดีน้องไอ้ยามาโตะจอมอวดเก่งนี่หว่า"หัวโจกลากชี้ไปยังดาร์กทาเครุพูดด้วยเสียงอันดังก้องราวกับยั่วโมโห
"โฮ่ว นึกว่าใครที่แท้ก็ คางคก อึ่งอ่าง แย้ แร้ง กองกี๋แล้ววก็กองกอยจอมโง่นีี่เอง มานั่งรอความตายอยู่ตรงนี้รึยังไง"ดาร์กทีเคกล่าวแดกดันอย่างรุนแรงซี่งก็ตรงกับความจริงเป็นอย่างยิ่งคือ 1.อ้วนตะปุ่มตะป่ำ 2.อ้วนอืดผิวดำ 3.ผอมดำหน้าตาน่าเกลียด 4.หัวโตคอเล็กตัวลีบ 5.ตัวลีบหัวโต 6.หัวโตตัวเล็ก
"หนอยปากดีนักนะ "
ผลั่ก ผลั่ก ผลั่ก ผลั่ก อั่ก อ๊ากกก
พวกอันธพาลวิ่งเข้ามาถือไม้มาด้วย แต่ดาร์กทีเคกลับวิ่งสวนไปหักข้อมืออึ่งอ่าง คว้าไม้ฟาดหัวคากคก ตามด้วยเตะหน้าแย้แล้ววกกลับไปเอาไม้หน้าสามฟาดหน้ากองกอย ตามมาด้วยกองกี๋ แล้วตามไปทุบหลังแร้งที่กำลังจะหนี
"นึกว่าจะแน่โถ่เอ๊ยกระจอกสิ้นดี"ดาร์กทีเคพูดเยาะเย้ยพลางหวดไม้ในมือใส่ร่างอันธพาลไม่ยั้งมือจนเลือดพุ่งอาบชุดสีเนื้อ
"แก แก แก แกมันไม่ใช่คน แกมันปีศาจ อ๊ากก"แร้งแข็งใจพูดออกมา
"แกมันเสแสร้ง หลอกลวง หึ ที่แท้ก็ไม่ต่างกัน อ๊ากก แก..มัน..คนหลอกลวงทาเครุ"อึ่งอ่างพูดอย่างรวยริน
"แกเป็นใครกันแน่ ทาเครุเหรอ หึ ข้าไม่คิดหรอกว่าหมอนั่นจะทำอะไรอย่างนี้ได้ อั่ก แกเป็นใคร"แย้พูดขณะที่ยังโดนหวดไม่หยุดมือ
"จะบอกให้เอาบุญนะผม คือทีเครุ ฝาแฝดของหมอนั่น ถ้าพวกนายกล้ารังแกหมดนั่นอีก โอ๊ะคงไม่มีอีกครั้งงแล้วล่ะ เพราะว่าพวกนายจะจมอยู่กับความสิ้นหวังตลอดกาล ฮ่าๆๆ"ทีเครุหัวเราะเสียงดังสนั่นแล้วใช้พลังแห่งความสิ้นหวังที่ตรงข้ามกับทาเครุใส่พวกอันธพาลทำให้พวกมันเห็นแต่ภาพหลอนจนตายไปเอง
"ลาก่อน ฮ่าๆๆ"ทีเครุเดินออกไปอย่างสะใจ ไม่เช็ดแม้แต่เสื้อที่เปื้อนคราบเลือดและไม่แม้แต่จะหันกลับไปมองพวกอันธพาลที่นอนจมกองเลือดรอวันตาย
"นายจะไปไหน ทาเครุ ไม่สิดาร์กทาเครุ"เคนโผล่ออกมาหลังซอกตึก
"หืม อิจิโจจิ เคน มีธุระอะไรมิทราบพอดีผมกำลังรีบอยู่นะครับ"ถึงปากจะว่าอย่างนี้แต่ตัวกลับลบคราบเลือดจากเสื้อไปด้วยแล้วคิดในใจว่า ดีจริงๆ ไม่ต้องไปหาเหยื่อ เหยื่อก็มาหา
"ชั้นมีเรื่องจะคุยกับนาย"
------
แง้เค้าเสียใจนะไม่มีใครสังเกตคำพูดของทาเครุเลยเหรอว่ามี ไทจิมานอนเป็นเพื่อนอุตส่าห์ใบ้รอคนเมนท์แต่ก็ไม่มีคนสังเกต เอ๊ะ หรือว่าสังเกตแต่ไม่บอกเอ่ย
---------
จ๊ะเอ๋ ทุกท่านที่รักยิ่ง โดยเฉพาะบูบู้กะเนเน่ ตอนต่อไปเค้าจะทำไงดีอืม นึกออกแล้ว เก็บไว้ก่อน พิมพ์ไปพิมพ์มาชักงง ช่างหัวมัน ที่แน่ๆรูปโคอิจิกะลูกชายตัวน้อยอ๊าย ท่านบลูวาดได้ใจมาก
สนับสนุนโดย บลูแกลเลอรี่
"ทาเครุ นายเปิดเกทได้ยังไงกันน่ะ"ยามาโตะถามด้วยท่าทางตื่นตะลึง
"ไม่รู้ครับ เห็นเด็กพอๆกับผม เขาเปิดเกทเองได้ ผมก็เลยลองดู ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นผู้ถูกเลือกเหมือนกันนะ"ทาเครุตอบ
"เรื่องนั้นช่างมันก่อนแต่ที่นี่ไม่มีใครเห็นอยู่แล้ว เพราะฉะนั้น.."ทีเคทิ้งช่วงไว้แวบหนึ่ง
หมับ จุ้บ
"ทะ ทะ ทีเค น่ะ นาย ทำอะไร เนี่ย"ยามาโตะตกใจแทบสิ้นสติเมื่อน้องชายที่รักพุ่งเข้ามากอดแล้วจูบเข้าที่ริมฝีปาก
"ก็จูบพี่ไงฮะ ก็ตั้งแต่เสร็จศึกแบเรียวันเดมอนเราก็ไม่ค่อยได้คุยกันเลย เหมือนพี่หนีหน้าผมตลอดเวลา พี่ไม่รู้หรอกผมคิดถึงพี่แค่ไหน พี่ลองนึกดูสิ เมื่อ 6 ปีก่อนพี่คอยดูแลเอาใจใส่ผม อุ้มผมไปไหนมาไหน คอยเป็นห่วง เป็นกังวล คอยช่วยเหลือดูแลมาตลอดจู่ๆก็ทำตัวเหินห่างออกไปเรื่อยๆ ยิ่งหลังจากแบเรียวันเดมอนตายพี่ก็ยิ่งห่างออกไปอีก ทั้งๆที่เราก็ใจตรงกันแต่ทำไมพี่ถึงต้องคอยดูแลผมอยู่ห่างๆตลอดเวลา ทำไมไม่เข้ามาหาผม ทำไมต้องคอยมองจากริมหน้าต่าง"ทาเครุยิ่งพูดตาก็ยิ่งแดง เหมือนคนจะร้องไห้
"ทาเครุ คือชั้น.. คือชั้น"ยามาโตะยังช๊อคไม่หาย
"พี่ พี่ ทำไมล่ะ หึ พี่ก็ชอบเป็นอย่างนี้เสมอ ชอบเก็บทุกอย่างไว้กับตัวเอง ไม่สนเลยว่าผมจะมีความรู้สึกยังไง ฮึก ฮึก พี่ พี่มันคน.."ทาเครุที่กำลังสะอึกสะอื้นถูกยามาโตะรวบตัวเข้าไปกอดแล้วจูบอย่างไม่ทันตั้งตัว
"ขอโทษ ชั้นขอโทษ ขอโทษที่ทำเป็นไม่สนใจนาย ไม่เคยรับรู้ความรู้สึกของทีเคเลย เพราะทีเคมักทำตัวเข้มแข็งต่อหน้าพี่เสมอ ไม่เคยเป็นอะไร แล้วก็ไทจิเขาดูแลนายได้ดีกว่า ชั้นก็เลย ก็เลย"ยามาโตะละล่ำละลั่กพูด
"ฮึก ฮึก พี่ไท ก็ส่่วนพี่ไทสิ ก็ผมรักพี่แค่คนเดียว แต่พี่ไม่สนใจผมผมก็ต้องหาคนมาเคียงข้างเป็นธรรมดา พี่ไม่เคยรู้อะไรทั้งนั้นแหละ ฮิคาริแสงสว่างต้องเจอกับความมืดของทะเลมืด แล้วผมความหวังต้องเจอกับอะไรบ้าง ความฝันแห่งการสูญเสียย้อนกลับมาตลอดเวลา ตลอดเวลานั้นพี่ไม่เคยที่จะสนใจ มีแต่พี่ไทที่คอยมานอนเป็นเพื่อนถามไถ่ความรู้สึก แต่พี่ พี่ ไม่เคยสนใจอะไรเลย ผมเป็นความหวังให้คนอื่น แต่ความสิ้นหวัง จมอยู่กับตัวผมตลอดเวลา พี่ พี่น่ะ พี่น่ะ ฮือๆๆ"และแล้วทำนบน้ำตาก็พังครืนลงมาความรู้สึกต่างๆปลดปล่อยไปหมดสิ้น
"ขอโทษ ขอโทษ ชั้นขอโทษจริงที่ไม่ใส่ใจในความรู้สึกของนายขอโทษ..."กล่าวขอโทษแล้วปิดท้ายจูบอย่างเร่าร้องแล้วกดลงไปติดกับต้นไม้ข้างๆ
/ว้าก พี่เอาจริงเหรอ เนี่ยแย่แล้วอย่างนี้ต้องเสียตัวกลางป่าแน่ๆ ฮึกๆ แต่ว่า อา มันสุดยอดจังๆ เฮ้ยแย่แล้วมือพี่สอดเข้าใต้เสื้อแล้วต้องทำอะไรซักอย่าง อา อย่้่านะ/ในใจทาเครุ
"ฮิถิทอล เกดโลเปน" แว๊บ ร่างของยามาโตะหายไปทันทีที่ทาเครุพูดจบ
"แฮ่ก แฮ่ก เกือบเสียตัวซะแล้วสิ.."พูดไม่ทันจบ สีดวงตาของทาเครุก็เปลี่ยนไปเป็นสีเทาหม่นๆ
"ในที่สุดก็ออกมาได้ซะที เกือบเสียตัวแล้วไหมล่ะเจ้าโฮป(ความหวัง) ดูซิ ขนาดพี่ชายทำยังไม่ทันแรงเลย ไม่นานก็เป็นลมซะแล้ว"ทาเครุที่เปลี่ยนไปพูดราวกับเป็นคนละคน
"แย่จริง งั้นเราไปอาละวาดที่โลกจริง เล่นๆดีกว่า"ทาเครุอีกคนนึงพึมพำแล้วเปิดดิจิตอลเกท
**********************************
"นายเป็นใครน่ะ"โคอิจิถามเงาที่ปรากฏตัวข้างๆเขา
"ข้าเหรอ หึ ดัสมอนที่เคยเป็นเจ้าไง แต่ตอนนี้ข้าถูกทำลายเหลือเพียงจิตวิญญาณส่วนความทรงจำจะค่อยๆสูญหายจนสลายไปในที่สุด"เงานั่นตอบ
"ดัสมอน ใช่แต่ข้ามีเรื่องอยากจะขอร้องหน่อย ข้าขอเลือดที่เป็นของเจ้าไม่ใช่ข้อมูลเพียงหน่อยเดียว เพื่อให้ข้าเกิดใหม่ในไข่ใบนั้น"เงานั่นก็ยื่นมือไปยังไข่ทีมีตราสัญลักษณ์แห่งความมืด
"งั้นชั้นให้"โคอิจิตอบอย่างไม่ลังเล
"ขอบใจมาก สมแล้วที่ข้าเลือกเจ้าเป็นนาย"เงาดำพูดก่อนที่จะเอาดาบเฉือนนิ้วโคอิจิหน่อยนึงแล้วนำไปหยดบนไข่ก่อนที่จะสลายไป
"ไม่เป็นไร ต่อไปช่วยกอดไข่นั่นหน่อยนะ"เสียงดัสมอนดังขึ้นในหัวโคอิจิ
"อืม "โคอิจิตอบรับพลางกอดไข่นั้นไว้แน่น
"พิธีกรรมถ่ายเลือดเริ่มได้ "เสียงดัสมอนดังขึ้นในหัวแล้วดิจิโค้ด กับโครงสร้างดีเอ็นเอก็ลอยออกมาจากดิจิทามะพร้อมเสียงบรรเลงที่ทำให้โคอิจิสลบ
***********************************************
แว้บ
"ออกมาแล้วนี่มันที่ไหนเนี่ย อืม โรงเรียนมัธยมนี่นา เฮ้อ เกทที่เปิดมือนี่ใช้ไม่ได้จริงๆ "ดาร์กทาเครุพึมพำ
"ไหนดูซิมีใครเหลือให้รังแกรึเปล่า หึ หึ "ดาร์กทาเครุแผ่คลื่นพลังมืดที่คนธรรมดามองไม่เห็นไปทั่ว
"อืม มีไทจิ ไดสุเกะ เคน แล้วก็คนอีกกลุ่ม อ่า ไปที่คนกลุ่มนั้นก่อนดีกว่า จำได้ว่าวันก่อนเคยมาหาเรื่องเจ้าโฮปนี่นา"ดาร์กทีเคก็เดินทางไปหากลุ่มอันธพาลที่ห้องน้ำหลังตึกเรียนหลักโดยมีสายตาของคนๆหนึ่งมองตามไป
ห้องน้ำหลังตึกเรียน
"เฮ้ย นั่นไอ้เด็กหน้าตาดีน้องไอ้ยามาโตะจอมอวดเก่งนี่หว่า"หัวโจกลากชี้ไปยังดาร์กทาเครุพูดด้วยเสียงอันดังก้องราวกับยั่วโมโห
"โฮ่ว นึกว่าใครที่แท้ก็ คางคก อึ่งอ่าง แย้ แร้ง กองกี๋แล้ววก็กองกอยจอมโง่นีี่เอง มานั่งรอความตายอยู่ตรงนี้รึยังไง"ดาร์กทีเคกล่าวแดกดันอย่างรุนแรงซี่งก็ตรงกับความจริงเป็นอย่างยิ่งคือ 1.อ้วนตะปุ่มตะป่ำ 2.อ้วนอืดผิวดำ 3.ผอมดำหน้าตาน่าเกลียด 4.หัวโตคอเล็กตัวลีบ 5.ตัวลีบหัวโต 6.หัวโตตัวเล็ก
"หนอยปากดีนักนะ "
ผลั่ก ผลั่ก ผลั่ก ผลั่ก อั่ก อ๊ากกก
พวกอันธพาลวิ่งเข้ามาถือไม้มาด้วย แต่ดาร์กทีเคกลับวิ่งสวนไปหักข้อมืออึ่งอ่าง คว้าไม้ฟาดหัวคากคก ตามด้วยเตะหน้าแย้แล้ววกกลับไปเอาไม้หน้าสามฟาดหน้ากองกอย ตามมาด้วยกองกี๋ แล้วตามไปทุบหลังแร้งที่กำลังจะหนี
"นึกว่าจะแน่โถ่เอ๊ยกระจอกสิ้นดี"ดาร์กทีเคพูดเยาะเย้ยพลางหวดไม้ในมือใส่ร่างอันธพาลไม่ยั้งมือจนเลือดพุ่งอาบชุดสีเนื้อ
"แก แก แก แกมันไม่ใช่คน แกมันปีศาจ อ๊ากก"แร้งแข็งใจพูดออกมา
"แกมันเสแสร้ง หลอกลวง หึ ที่แท้ก็ไม่ต่างกัน อ๊ากก แก..มัน..คนหลอกลวงทาเครุ"อึ่งอ่างพูดอย่างรวยริน
"แกเป็นใครกันแน่ ทาเครุเหรอ หึ ข้าไม่คิดหรอกว่าหมอนั่นจะทำอะไรอย่างนี้ได้ อั่ก แกเป็นใคร"แย้พูดขณะที่ยังโดนหวดไม่หยุดมือ
"จะบอกให้เอาบุญนะผม คือทีเครุ ฝาแฝดของหมอนั่น ถ้าพวกนายกล้ารังแกหมดนั่นอีก โอ๊ะคงไม่มีอีกครั้งงแล้วล่ะ เพราะว่าพวกนายจะจมอยู่กับความสิ้นหวังตลอดกาล ฮ่าๆๆ"ทีเครุหัวเราะเสียงดังสนั่นแล้วใช้พลังแห่งความสิ้นหวังที่ตรงข้ามกับทาเครุใส่พวกอันธพาลทำให้พวกมันเห็นแต่ภาพหลอนจนตายไปเอง
"ลาก่อน ฮ่าๆๆ"ทีเครุเดินออกไปอย่างสะใจ ไม่เช็ดแม้แต่เสื้อที่เปื้อนคราบเลือดและไม่แม้แต่จะหันกลับไปมองพวกอันธพาลที่นอนจมกองเลือดรอวันตาย
"นายจะไปไหน ทาเครุ ไม่สิดาร์กทาเครุ"เคนโผล่ออกมาหลังซอกตึก
"หืม อิจิโจจิ เคน มีธุระอะไรมิทราบพอดีผมกำลังรีบอยู่นะครับ"ถึงปากจะว่าอย่างนี้แต่ตัวกลับลบคราบเลือดจากเสื้อไปด้วยแล้วคิดในใจว่า ดีจริงๆ ไม่ต้องไปหาเหยื่อ เหยื่อก็มาหา
"ชั้นมีเรื่องจะคุยกับนาย"
------
แง้เค้าเสียใจนะไม่มีใครสังเกตคำพูดของทาเครุเลยเหรอว่ามี ไทจิมานอนเป็นเพื่อนอุตส่าห์ใบ้รอคนเมนท์แต่ก็ไม่มีคนสังเกต เอ๊ะ หรือว่าสังเกตแต่ไม่บอกเอ่ย
---------
จ๊ะเอ๋ ทุกท่านที่รักยิ่ง โดยเฉพาะบูบู้กะเนเน่ ตอนต่อไปเค้าจะทำไงดีอืม นึกออกแล้ว เก็บไว้ก่อน พิมพ์ไปพิมพ์มาชักงง ช่างหัวมัน ที่แน่ๆรูปโคอิจิกะลูกชายตัวน้อยอ๊าย ท่านบลูวาดได้ใจมาก
สนับสนุนโดย บลูแกลเลอรี่
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น