ตอนที่ 5 : (Sweet piE) Part 3
อิเอมิสึแต่งกายให้สุภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้อย่างด่วนจี๋เพื่อไม่ให้คนข้างล่างต้องรอนาน ร่างสูงใหญ่ผูกเน็คไทอย่างลวกๆ ก่อนจะรีบผลุนผลันออกจากห้อง
เท้าใหญ่วิ่งเดินลงบันไดอย่างเร่งรีบ พอมาถึงชั้นล่างสิ่งที่พบเห็นทำเอาใบหน้าอิดโรยตาสว่างขึ้นทันตา
“อะ...อะไรเนี้ย!!!”
บ้านของเช่าที่ดูแสนโทรมโสโครก ถูกปัดกวาดเช็ดถูจนสะอาดเกลี้ยงเกลา กองเสื้อผ้าที่กองระเกะระกะและเอกสารต่างๆที่กองไว้ถูกเก็บเข้าที่ จานชามที่ไม่ล้างมาเป็นอาทิตย์กลับสะอาดเกลี้ยงเกลาและเก็บเข้าตู้ในห้องครัวอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย
“แต่งตัวเสร็จแล้วหรอครับสารวัตรอิเอมิสึ” เสียงทุ้มนุ่มของพ่อบ้านชุดดำเรียกสติของชายวัยกลางคนที่อ้าปากค้าง “อะ...เออ..ครับ..ว่าแต่ทำไม..บ้านฉันถึงได้..” มุคุโร่ยิ้มขึ้น ก่อนจะตอบกลับ
“ผมแค่ปัดกวาดเช็ดถูนิดหน่อยนะครับ ตามคำสั่งท่านเบียคุรัน”
อิเอมิสึยังคงอึ้งอยู่ไม่คลาย “เอ๋!? แต่ว่าสะอาดขนาดนี้มันต้องใช้เวลาเกือบทั้งอาทิตย์..หรือมีคนอื่นมาด้วย”
เรือนผมสีน้ำเงินยาวรวบไว้เหยียดยิ้มอีกครั้ง “เปล่าหรอกครับที่มา..มีแค่ผมกับท่านเบียคุรันเท่านั้น”
“เธอทำเองทั้งหมดงั้นหรอ!!” สารวัตรวัยกลางคนร้องเสียงดังอย่างประหลาดใจ และยิ่งอีกฝ่ายพยักหน้าตอบ
ทำเอาหนุ่มร่างสูงใหญ่ช็อกไปใหญ่ “ตอนนี้ท่านเบียคุรันรออยู่ที่ห้องรับแขกของคุณนะครับ” ร่างเพรียวผายมือไปยังห้องรับแขกอย่างสุภาพ แม้อิเอมิสึที่ยังคงเอ๋ออยู่แต่ด้วยการงานหน้าที่สำคัญกว่าจึงเลือกที่จะทำงานก่อน
สิ่งใด
ประตูห้องรับแขกเปิดขึ้น ภายในถูกปัดกวาดเช็ดถูจนสะอาดเหมือนตอนพึ่งซื้อมาใหม่ๆ ข้าวของถูกจัดจนเป็นระเบียบเรียบร้อย ดวงตาสีดำจ้องมองรอบห้องเหมือนถูกเปิดโลกทัศน์ใหม่ “มาแล้วหรือครับ สารวัตรอิเอมิสึ”
เสียงทุ้มนุ่มของเรือนผมขาวที่ยืนอยู่มุมห้องดังขึ้น แต่ดูเหมือนว่าอิเอมิสึยังคงสนใจกับสิ่งแปลกใหม่มหัศจรรย์กับบ้านของเขา เบียคุรันเลยต้องตัดสินใจเริ่มเปิดประเด็น “ผมอยากดูแฟ้มคดีที่เกิดขึ้นทั้งหมดนะครับ”
ร่างสูงวัยกลางคนเริ่มเข้าโหมดจริงจังทันทีที่นึกถึงคดี ใบหน้าที่เริ่มมีริ้วรอยพยักหน้าตอบ
“ได้ครับ ถ้างั้นเชิญนั่งก่อนคุณเบียคุรัน”
.
.
.
“ศพทั้งหมดถูกเลาะเนื้อหนังออกไปเกือบหมด นี้ก็เป็นรายที่ 4 ของเดือนนี้แล้ว” ยื่นเอกสารราวๆ10แผ่น
ที่มีรูปถ่ายขาวดำของผู้คนที่กลายเป็นศพเหลือเพียงแต่กระดูกมีเยื่อของกล้ามเนื้อที่ติดอยู่หน่อยๆ
“อืมม์...น่าสงสารจัง” นัยน์ตาสีม่วงมองรูปด้วยแววตาเลื่อนลอย เฉยเมย
อาการไม่รู้สึกรู้สาอะไรผิดกับคำพูดที่อกมา ทำเอาอิเอมิสึแปลกใจกับอาการที่ว่า “ครับ..ถูกอย่างที่คุณพูด”
“เรื่องนี้เริ่มเกิดขึ้นครั้งแรกตอนไหนครับ” อิเอมิสึถอนหายใจยาว คิ้วทั้งคู่ขมวดเป็นปมแสดงความเครียดออกมาอย่างเด่นชัด
“3 เดือนแล้วเห็นจะได้”
ใบหน้าคมของเรือนผมขาวละจากเอกสารมาสบตาสีดำอมเทาของอีกฝ่าย
“แล้วก็เกิดติดต่อกันมาโดยตลอดหรอครับ” อิเอมิสึพยักหน้าอย่างเหนื่อยล้า
“พวกเราจับคนร้ายไม่ได้ หลักฐาน รอยนิ้วมือของฆาตกรก็ไม่มีซักครั้ง ท้ายสุดพวกตำรวจอย่างเราๆก็เลยตัดสินใจส่งเรื่องไปหาราชินีหวังว่าท่านน่าจะช่วยเราได้” เบียคุรันฉีกยิ้มกว้าง มือหนาวางเอกสารลงบนโต๊ะรับแขก
“คิดถูกแล้วละครับ ดันทุรังไปก็เหมือนฝืนเปล่าๆ” ชายวัยกลางเม้มปากแน่นพลางคนก้มหน้าลงต่ำกับความรู้สึกผิดที่ตนเองไม่ได้เรื่องไม่ได้ราวอะไรเลย
“ขออนุญาตเสิรฟ์น้ำชาครับ” ร่างสูงโปร่งในชุดพ่อบ้านสีดำปรากฏตังขึ้นพร้อมกับถาดน้ำชาในชุดเครื่องแบบง่ายๆของบ้านอิเอมิสึ มุคุโร่บรรจงรินน้ำชากลิ่นหอมลงบนถ้วยน้ำชาทั้งสอง ก่อนจะเสิรฟ์ให้ผู้ที่นั่งสนทนาอย่างนอบน้อม
“ดื่มชาก่อนซิครับ ค่อยๆไปก็ได้ไม่ต้องรีบร้อนหรอก” เรือนผมขาวพูดอย่างใจเย็นพร้อมยกชาขึ้นมาจิบ
ใบหน้าสูงวัยกว่ามองท่าทีไม่รู้ร้อนรู้หนาวอย่างหงุดหงิด “นี้เป็นเรื่องเป็นเรื่องตายนะครับ หวังว่าคุณคงเข้าใจ”
“เข้าใจครับ แต่ว่าถ้ามัวแต่เครียดสมองผมไม่แล่น หวังว่าคุณคงเข้าใจผม” สารวัตรอิเอมิสึรู้สึกหน้าชาเมื่อถูกยอกย้อน ความรู้สึกไม่พอใจเรือนผมขาวเริ่มปะทุในทันที ก่อนจะพยายามเก็บอารมณ์โกรธและทำตามอีกฝ่าย
มือหนาแกร่งของเรือนผมสีเทาแซมหยินถ้วยน้ำชาของตนมาดื่มบ้าง
“อืมม์....ชาอะไรเนี้ย อร่อยจังแหะกลิ่นก็..หอมดอกกุหลาบด้วย”ชายวัยกลางคนพูดอย่างชื่นชมและหันไปถามพ่อบ้านของเรือนผมขาวที่ยืนอยู่ข้างๆเจ้านาย “เป็นชาโรส ปูชอง ครับท่านอิเอมิสึ“ หนุ่มผมสีน้ำเงินตอบกลับ
“ว้าว!!เป็นครั้งแรกเลยนะเนี้ยที่ได้ดื่มชาดีๆ..เออ..คือ..ฉันไม่ค่อยได้มีเวลาดื่มอะไรแบบนี้นะ”
เบียคุรันยิ้มขึ้นอย่างอารมณ์ดี พร้อมจิบน้ำชาต่อ “ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเข้าใจดี”
อิเอมิสึยกชาร้อนๆเข้าไปรวดเดียว ท่ามกลางสายตาอึ้งทึ่งของเบียคุรันและมุคุโร่ –ดกทีเดียว..รวด!!-
มือแกร่งหยาบกร้านของชายวัยกลางคนวางถ้อยชาเกลี้ยงเกลาลงบนจานรอง
“อย่างที่คุณ
“ดูท่าฆาตกรคงเป็นคนมีความสามารถในการเชือดพอสมควรเลย”
ใบหน้าคมคายละจากเอกสาร ดวงตาสีน้ำแข็งสบมองตาสีดำอมเทาตามวัย “เคยตรวจสอบบ้างรึยังครับ”
“เคยแล้วครับ ตอนแรกพวกเราเองก็คิดเหมือนคุณนั้นแหละ และก็พบผู้ต้องสงสัยแล้วด้วย...” เบียคุรันเลิกคิ้วขึ้นอย่างประหลาดใจ “ถ้างั้น...”
“คือ...อย่างนี้ครับ...คนที่ว่าเขาตายไปแล้วเป็นศพที่5อยู่ในรายชื่อเอกสารนั้นแหละครับ” นัยน์ตาสีน้ำแข็งหยิบเอกสารศพที่5ขึ้นมาดูต่างหาก “ลุค จอนห์เนอร์ นักเชือดหมูวัย 32 ปี” สารวัตรวัยกลางคนขึ้นมาลูบหน้าพร้อมกล่าวเสียงเครียด “ครับ..ตอนแรกเรามีพยานยืนยันว่านายลุคอยู่กับเหยื่อรายที่ 4 ก่อนที่จะถูกฆ่าตายในวันถัดมา”
“พอเราเตรียมบุกเข้าจับกุม ก็พบว่าเป็นศพอย่างที่เห็นในบ้านเขาแล้วละครับ” ดวงตาสีฟ้าใสจ้องมองศพของลุค
ที่เหลือแต่กระดูก แต่ดูจากเค้าโครงเป็นชายร่างใหญ่ มีร่องรอยแผลเป็นลักษณะถูกบาดตามมือ แสดงให้เห็นว่าชายคนนี้ประกอบอาชีพเชือดสัตว์จริงๆ
“ถ้าอย่างงั้น...เรามาลองอีกสักรอบเป็นไงครับ” เบียคุรันกล่าวขึ้น “โดยเริ่มจากศพรายล่าสุดนี้”
มือหนาวางรูปศพรายที่10ลงบนโต๊ะ “ดูจากสภาพแล้ว มีดที่ใช้คงเป็นมีดประเภทใช้เชือดสัตว์ใหญ่ ถ้าเราตรวจสอบที่อยู่ของนักเชือดสัตว์ใหญ่ทั้งหมดในเมือง ณ เวลาที่เหยื่อล่าสุดถูกฆาตกรรมก็คงจะทำให้สืบเร็วขึ้น”
“หา!!!!แบบนั้นนะไม่ไหวหรอก” อิเอมิสึร้องเสียงหลง “แบบนั้นต้องใช้เวลาเกือบทั้งอาทิตย์เชียวนะครับ ที่นี้คนทำอาชีพด้านนี้ตั้งเกือบ 50 คนแล้วไหนจะต้องยื่นเรื่องขอหมายค้นอีก”
เรือนผมขาวฉีกยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาว ก่อนจะตอบเสียงร่าเริง “ฮ่าๆไม่ต้องห่วงหรอกครับ”
มือหนากวักเรียกพ่อบ้านของเขา มุคุโร่โน้มตัวลงมาข้างชายผมขาว ใบหน้าคมหันไปกระซิบบางอย่างข้างหูของเรือนผมสีน้ำเงิน ใบหน้าสวยเหยียดยิ้มขึ้น “ครับ มาสเตอร์” มุคุโร่โค้งลาเบียคุรันก่อนจะหันมาลาอิเอมิสึแล้วเดินออกไปจากบ้าน
หนุ่มผมขาวหันกลับมามองหน้าอิดโรยของสารวัตรที่เต็มไปด้วยความสงสัย “เออ..พ่อบ้านคุณไปไหนครับ”
คำถามเชิงอ้อมดังขึ้นจากปากของหนุ่มวัยกลางคุณ เบียคุรันยิ้มขึ้นที่มุมปากก่อนจะยกน้ำชามาจิบอีกครั้ง
“แค่ไปตามหารายชื่อของนักเชือดสัตว์ทั้ง 50 คนที่ว่าครับ”
“หา!!!!!!!!!!!!” เรือนผมสีดำอมเทาสะดุ้งโหยงพร้อมตะโกนร้องเสียงดังลั่น “ทำแบบนี้โหดร้ายไปหรอครับ”
เรือนผมขาววางถ้วยน้ำชาลง ใบหน้าหล่อเหลาคมคายเต็มไปด้วยรอยยิ้มไม่รู้สึกรู้สาอะไร
“ไม่หรอกครับ..ก็มันเป็นหน้าที่ของเขาที่ต้องทำทุกอย่างตามที่ผมต้องการ” ชายวัยกลางคนมองคนตรงหน้าอย่างไม่พอใจ ในใจเกิดนึกสงสารพ่อบ้านร่างบางหน้าสวยคนนั้น แต่อาการเหล่านั้นอยู่ในสายตาของหนุ่มร่างสูงทั้งหมด “ไม่ต้องห่วงเขาหรอกครับ เดี๋ยวตอนเที่ยงเขาก็กลับมาแล้ว”
“อะไรที่ทำให้คุณมั่นใจขนาดนั้น” สารวัตรใหญ่หรี่ตามองคนตรงหน้า ดวงตาสีดำอมเทาสบตาสีน้ำแข็งที่เต็มไปด้วยความขบขัน “เพราะผม...สั่งให้เขากลับมาที่นี้ตอนเที่ยงครับ”
.
.
.
.
ติ๊กๆ
นาฬิกาเดินเข็มอย่างเชื่องช้า ท่ามกลางความกระวนกระวายใจของสารวัตรวัยกลางคนและหนุ่มผมขาววัย 25 นั่งยิ้มฮัมเพลงด้วยอย่างสบายอารมณ์ “เหลือเวลาอีก 10วินาที” ตาสีเทาอมดำมองเข็มยาวของนาฬิกาที่จะเคลื่อนตัวชี้เลขโรมัน 12 ทันทีที่เข็มวินาทีเดินมาครบรอบ
5..
4...
3..
2..
1..
เสียงฝีเท้าดังขึ้นจากประตูบ้านและเริ่มเคลื่อนเดินมายังห้องรับแขก ประตูห้องเปิดขึ้นพร้อมกับร่างเพรียวในชุดพ่อบ้านที่ยังคงความเนี้ยบและสะอาดสะอ้านเช่นเดิม “ทันเวลาพอดีเลยน้า..มุคุโร่คุง” เบียคุรันพูดขึ้น นัยน์ตาคมมองหนุ่มผมสีน้ำเงินยาวสลวยด้วยหางตา มุคุโร่ยิ้มขึ้นตอบอีกฝ่าย
“คึหึหึหึ...ผมก็แค่ทำหน้าที่ของผมให้สมบูรณ์แค่นั้น” เบียคุรันยิ้มขึ้นก่อนจะยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ
“เออ..ว่าแต่เรื่องรายชื่อ อยากบอกนะว่าเธอทำเสร็จแล้ว” อิเอมิสึยืนขึ้นอย่างลืมตัวด้วยความประหลาดใจ
มุคุโร่หันมายิ้มให้สารวัตรชายวัยกลางคน มือเรียวใต้ถุงมอสีขาวลวงเข้าไปหยิบม้วนกระดาษสีขาวใต้เสื้อคลุมสีดำ ก่อนจะคลี่ออกมายาวเป็นเมตรๆเห็นจะได้
“นี้คือรายชื่อและสถานที่อยู่ ณ เวลาศพรายที่ 10ถูกฆาตกรรมครับ” อิเอมิสึอ้าปากค้าง ตาสีดำเบิกกว้างโบนออกจนแทบถลนออกมา ร่างสูงวัยกลางคนวิ่งไปหยิบกระดาษรายชื่อที่อีกฝ่ายหามาดู ผ่านๆก็พบว่าเป็นรายชื่อของนักเชือดสัตว์ที่ทำงานในเมืองนี้จริงๆ” มุคุโร่เดินไปเก็บชุดน้ำชาที่หมดเกลี้ยงเตรียมไปล้าง ระหว่างกำลังจะออกจากห้อง ก็ถูกอิเอมิสึเรียกรั้งไว้ก่อน “เธอเป็นใครกันแน่ ไม่ใช่พ่อบ้านธรรมดาใช่ไหม” ใบหน้าสวยหันกลับมามองหนุ่มร่างสูงใหญ่ ก่อนจะส่งยิ้มลึกลับเหมือนทุกครั้ง “ผมก็แค่..ทำตามคำสั่งมาสเตอร์เท่านั้นแหละครับ”
นัยน์ตาสีดำมองแผ่นหลังเล็กบางที่หายไปในห้องครัวอย่างไม่วางตา และรอยยิ้มพึงพอใจของเรือนผมขาวที่นั่งสบายใจเชิบบนโซฟาสีเขียวหม่น
TBC
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ไรท์ลอกมาได้อย่างสมบูรณ์แบบจริงๆ ยกนิ้วเลย=w=b
ตามเรื่องได้ทันกว่าเดิมอีก555
แต่ก็หนุกไปอีกแบบพยายามเเข้านะจ๊ะ >_<
น่าจะออกแนว black butler 2 เนอะ
555+
แต่ภาถ 1 ก็หนุก
แต่นี้มัน Black Butler ชัดๆ
แต่ไม่เป็นไร ยำรวมกันมันดี ^^"
ไหงมันเริ่มกลายเป็น black butler แล้วงะ
......... แต่ก็สนุกดี มุคุโร่ กะ เซบาสเตียน ยิ่งเหมือนกันยุด้วย
แต่เดี๋ยวก่อนนี่มัน black butlerชัดเลยยยยย
เป็นถึงพ่อบ้านของคุณเบียคุรันทั้งทีถ้าเรื่องแค่นี้ทำไม่ได้ก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว:มุคุคุง
เจ้าค่ะ
อิอิ