ตอนที่ 4 : Under Red 4
Under red 4
"การตื่นมาเห็นหน้าคนที่รักคือความฝันสูงสุด" คำพูดของเพื่อนคู่รักคู่นึง เพ็ญกับชาย รักหวานชื่นก่อตัวขึ้นจากอุดมการณ์ทางการเมืองให้ทั้ง 2 คนได้มาเจอกัน
"ไอ้เพ็ญ ความรักเป็นไงวะ?"คริสถามเพื่อน และคำตอบก็แสนเลี่ยนน่าหมั่นไส้ตอบกลับมา
"มาทำหน้าแหวะใส่พวกกู ไว้วันนึงมึงมีแฟน มึงจะเข้าใจเอง"
"เออๆ กูจะรอเลยว่าอยากตื่นมาเจอหน้าเมียอย่างมึงโม้ไหมไอ้ชาย" คริสย่นจมูกระหว่างเขียนใบปลิวปลุกระดมทางการเมืองในโต๊ะม้านั่ง ชักชวนพรรคพวกเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของการต่อต้านความไม่ชอบธรรมทางการเมืองโดยมีคริสกับผู้นำอีก 13 คนเป็นแกนนำ
ในหัวของคริสคิดแค่ว่าจนกว่าจะถึงวันนั้น..เขาขอทุ่มเทแรงกายแรงใจรักประเทศด้วยการกู้คืนประชาธิปไตยก่อน
.
.
.
ในความทรงจำปลุกขึ้นจากไอร้อนแสงตะวันส่องผ่านหน้าต่างกระทบร่างเปลือย คริสลืมตาตื่น..
เพื่อนพูด ไม่จริงเลย
หน้าทหาร...ผู้พันสิงโตระยะใกล้
ชิงชัง
ภาพฝันร่วมเรียงเคียงหมอนกับคนรัก ตื่นมาเจอหน้าคนที่รักเป็นคนแรก ชายอยากเจอเพ็ญ เพ็ญอยากเจอชาย นั่นคือสิ่งที่เพื่อนเล่าแต่กลับไม่มีวันเป็นจริง เพื่อนของคริสทั้งคู่โดนฝังกลบดินในที่ไหนสักแห่ง ปิดเงียบ ขาดการรับรู้และลงข่าวหนังสือพิมพ์แค่รายชื่อคนสาบสูญไปเฉยๆในคอลัมภ์เล็กๆที่ไม่มีใครสนนอกจากญาติของทั้ง 2 คนและอีกไม่นานก็จะถูกกลืนหายไปด้วยอำนาจรัฐ อำนาจทหาร เหมือนชื่อแกนนำคนที่ 14
"!!!!" มือหยาบช้าตะปบก้น คริสเผลอตัวต่อยอกอีกฝ่าย
ปั๊ก!!!
สิงโตตื่นแล้ว ตาคมกริบจ้องหน้าบดกราม ถลึงตาโมโหใส่ระยะประชิดบนเตียง
"นี่ต่อยแล้วเหรอ?"
"...เออ"
"แรงเด็กประถม" ทหารหนุ่มจิกกัดกำปั้นที่ไม่สะทกสะท้านกล้ามอกเปลือยสีเข้ม ทหารหุ่นดี ออกกำลังทุกวัน ไม่แปลกใจที่จะทนทานกว่าคนทั่วไป ในขณะที่คริสค่อนข้างมีเนื้อหนัง มีไขมันมากกว่า
คนที่ คริส พีรวัส ต้องตื่นมาเจอทุกเช้า เป็นโจรขยี้กามในคราบผู้พิทักษ์สันติราษฏร เป็นหนึ่งในความโสมมทำลายกลุ่มของพวกเขาแหลกละเอียด นี่คือโลกความจริงอันน่าสังเวช หาใช่ฝันหวานตามเพื่อนเล่า
"หิว" มาถึงก็แสดงความตะกละ พ่นคำด้วยน้ำเสียงน่ารำคาญออกมาสั้นๆ
"ไปบอกแม่กวางสิ" แม่กวางก็คือแม่บ้านของบ้านข้าราชการที่นี่ ใบหน้ามึนตึงเปลี่ยนเป็นแขยงเมื่อสิงโตวิสาสะลูบต้นขาขาวเลอะคราบเหนียว
"ฉันอยากให้นายทำ"
"...."
"เพื่อนฉันพึ่งแต่งงานไปเดือนก่อน เมียมันน่ารักมาก ชีวิตดีมีคนให้กลับไป คอยเตรียมชุด ทำบ้านสะอาด หุงหาอาหาร"จู่ๆ ก็มาเล่าเรื่องครัวเรือนเพื่อนทหารด้วยกันให้คริสฟัง ไม่บ่อยที่พันเอกสิงโตจะพูดเรื่องของคนอื่นหรือตัวเอง นอกจากเซ็กส์กับคำลวนลามทางเพศ บังคับด้วยวิธีรุนแรง
ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคนๆ นี้สักอย่าง
เด็กนักศึกษาก็โตระดับนึง อ่านออกว่าอีกฝ่ายอยากได้อะไรและเขาก็ไม่คิดอยากสาระแนเรื่องของทหารสักคนในประเทศ แล้วยิ่งเป็นคนที่กระทำชำเราร่างกายเขา ยิ่งไม่อยากรับรู้
"กูผู้ชาย แค่มึงคิดเอากูก็ผิดแล้ว" ปฏิเสธให้ชัดไป อย่าหวัง
"....."
"....."
ฟุ่บ
คริสตัวสั่น หลงนึกว่าจะโดนทำร้าย แต่เปล่า สิงโตกลับลุกออกไป พาร่างกายเปลือยสีเข้มหุ่นกำยำคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป ทิ้งเด็กนั่งใช้ทิชชูบนหัวเตียงขยี้เช็ดรอยตามตัว กัดฟันทั้งน้ำตา ถูจนแดงแค่ไหนก็มิอาจกลบบาดแผลแห่งความคุกคามสิทธิมนุษยชนได้
เช็ดไปจนถึงคราบเหนียว น้ำตาพาลไหลพรั่งพรู หยุดไม่ได้ ต้องกลั้นความคลื่นเหี้ยน หลับหูหลับตาเช็ด...มันออกไป ของเหลวที่พ่นออกมาจากร่างกายทหารในห้องน้ำอัดแน่นในตัว
"สารเลว สกปรก โสโครก"
.
.
.
แคร้ง..
อาหารเช้ายังเป็นฝีมือแม่บ้านตามเคย กลิ่นหอมลอยจากครัวขึ้นมาถึงห้องนอน สิงโตลงไปแล้ว คริสจึงได้ใช้ห้องน้ำต่อ เขาออกมาปั๊บก็เจอยูนิฟอร์มมหาลัยแบบเดิมๆรีดเรียบ คมเสื้อกริบไร้ที่ติแขวนไว้
".....นี่มัน" ที่เปลี่ยนคือ..หัวเข็มขัด
ตึง ตึง ตึง !!
วิ่งลงมาชั้นล่าง กระแทกหัวเข็มขัดลงกับโต๊ะกินข้าว ต่อหน้าทหารหนุ่มที่นั่งรับประทานมื้อเช้าเป็นข้าวสวยหอมมะลิอย่างดี แกงส้มกุ้งและไข่เจียวจัดวางไว้
"นี่ ไม่ ใช่ ของ กู" เน้นย้ำทุกคำในประโยค แม่บ้านหน้าซีดมองนายสลับเด็กรับใช้ของนาย กริยาก้าวร้าวน่าหวาดหวั่นพาลเอาแม่กวางกลืนน้ำลายลงคอหวาดเสียว
พันเอกสิงโตวางแก้วดื่มไปครึ่งเดียวลง มองหัวเข็มขัดหน้าตาย
"ของคริสถูกแล้ว"
"ไม่ใช่!!!!!!!!" คริสตวาดลั่น ชี้นิ้วย้ำไปที่ตรามหาลัยปั้มลงบนหัวเข็มขัด..ตราของมหาลัยที่จะบ่งชี้ว่ามาจากสถาบันใด
"นี่ไม่ใช่ ม. กู!!!!"
มหาวิทยาลัยที่ร่วมกันมามากมาย ความทรงจำกับพวกพ้อง ก็ยังจะชิงออกไปจากอก
"แต่จากนี้ไปเป็น ม.ของนาย" คราวนี้คนเสียงดังเริ่มเป็นทหารยศผู้พัน
"กูไม่เรียนที่นี่!!"
"นายท่าน!!!" แม่บ้านร้องตกใจ ยืนตัวสั่นมองทหารลุกขึ้นมากระชากเด็กมหาลัยพร้อมหยิบหัวเข็มขัดไปด้วย ลากขึ้นไปห้องนอน
"กูไม่เรียน!!! ไม่เรียน!!! ไม่-!!!!!!!!!!"
โครม!!!!!
กึก!!! กึก!!!!!
เพล้ง!!!!!!
เสียงตุบตับรุนแรงดังมาถึงชั้นล่าง
เสียงกรีดร้อง เคียดแค้น สลับหอบคราง
เสียงที่ทำเอาแม่บ้านกลืนน้ำลายหนีหน้าไปทำงานในครัว ทำตัวหูหนวกตาบอดไม่รับรู้อะไรดีสุด เงียบเสียงเข้าไว้ ปิดตาเข้าไว้ อย่างไรก็รักชีวิตที่ต้องอยู่ใต้อาณัติคำสั่งเจ้านาย ต่อให้เรื่องที่เห็นในบ้านไม่ใช่เรื่องถูกต้องก็ตาม
รักตัวเองมาเหนือความยุติธรรม
หลายชั่วโมงกับความทรมานยิ่งกว่าตกนรก นอนมองเพดานห้องทั้งน้ำตาไหลพราก ร้องจนปวดกระบอกตาหมด หมดแล้วซึ่งเรี่ยวแรงที่มีที่จะต่อต้านผู้ชายบนตัว ชุดทหารถอดกองพื้นทับชุดนักศึกษายับยู่ยี่ คลุมมิดจนมองไม่เห็น ปวดช้ำไปทั้งตัว ปวดใจยิ่งกว่า ศักดิ์ศรีในตัวคริสไม่เหลือเลย
"ไม่อยากเรียนก็ไม่ต้องเรียน ชีวิตของนาย ไม่ใช่ของฉัน ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องไปส่ง" เสียงทุ้มเย็นชาเอ่ยออกมาหลังถอนตัวออก บีบแก้มหนุ่มหน้าตี๋แน่น คริสนิ่วหน้า เจ็บร้าวไปทั้งกรามสบตาตอบตาคมดุปลาบ
"ทำตัวให้มันน่ารัก จะตายรึไง"
ถามเด็กหัวร้อนถูกดับด้วยอาการหมดแรงนอนสิ้นฤทธิ์ใต้ร่างคนที่ยังแรงดีไม่ตก เอาแต่ร้องไห้ ไม่ยอมตอบ เมินใส่คำต่อว่าของสิงโต
"ตกลงจะเรียนหรือไม่เรียน ให้โอกาสอีกครั้งเดียว"
โอกาส?
พูดมาได้ ไม่เคยให้โอกาสเลยต่างหาก
คริสกัดปากจนเลือดออก ถ้าไม่เรียนจะจบแค่ ม.6 แต่ถ้าเรียนก็ได้เรียนใน ม.ที่สิงโตใช้เส้นย้ายให้ เหตุใดอนาคตของเขาต้องขึ้นกับทหารคนนี้ด้วย พวกทหารที่คิดแต่จะเอาเปรียบประเทศชาติไม่หยุดหย่อน
.
.
.
"คนนั้นย้ายมาจาก ม. นั้นเหรอ?"
"อ่า...น่ากลัวนะ เขาว่ามีแต่พวกหัวรุนแรง"
เล่าปากต่อปากไม่รู้จริงเท็จแค่ไหน คริสมาเรียนเอาแต่นั่งเงียบ เข้ามาเรียนในมหาลัยใหม่ สังคมใหม่ ท่ามกลางสายตาทุกคนมองตรงมาอย่างแปลกตาในฐานะคนจาก ม.เก่า
"นายว่าซ้ายหรือขวา"
"เงียบน่า มาถามฝั่งอะไรเอาตอนนี้ พอแล้ว.."
กระซิบกระซาบหึ่งดั่งฝูงผึ้งไปจนจบคาบเรียน คริสเก็บสมุด ปากกา หนังสือลงกระเป๋า คลึงรอยช้ำแปะพลาสเตอร์ที่มุมปาก ไหนจะปากแตกจนบวมเจ่อ ไม่ทันหายดีด้วยซ้ำตั้งแต่เช้า
"นายๆ ไปกินข้าวกับพวกเราไหม?"ผู้หญิงคนนึง ใจกล้า เป็นตัวแทนคนอื่นเดินเข้ามาทำความรู้จักด้วยรอยยิ้มสดใส ตากลมหลุบมองชื่อบนสมุดในอ้อมแขนเธอ
ชื่อเพ็ญ...เหมือนกับเพื่อนของเขา
แต่ไม่ใช่เพ็ญที่คริสสนิท
"ไม่ล่ะ..." คริสรูดซิปกระเป๋าเดินหนีทั้งขากะเผลก ฝืนแผลระบมฉีกขาดช่วงล่าง ก้มหน้าก้มตาออกไปพลางมองนักศึกษามากมายในรั้วสถาบันแห่งนี้ คณะรัฐศาสตร์เหมือนกันแต่ก็ไม่ใช่สถานที่ของคริสที่ใจอยากเรียน หนีมาหลบมุมหลังต้นจามจุรีไร้ผู้คน ทรุดนั่งลงกองพื้น ร้องไห้อู้ทุบอกตัวเอง
"ฮึก..ฮือๆ"
แม้แต่เขา ก็รักตัวเอง เห็นแก่อนาคต
มากกว่าความยุติธรรม
TBC
+++++++++++
#ฟิคผู้พัน
ไปก่อนนะ บายจ้า
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
หน่วง สุดเฮ้อน้องรักษาตัวเองดีๆนะเข้าใจมั้ย
โดนกระทำตลอดเลย
ขอบคุณนะที่กลับมา:) เป็นกำลังใจให้นะไรท์✌️