My husband #สามีผมเป็นฆาตกร (END)

ตอนที่ 4 : My husband 4

My husband 4

พวกเขาเหมือนคนแต่งงานกันแค่การสวมแหวนและมีเซ็กส์กันอย่างถูกต้อง รสชาติขมเฝื่อนของไวน์ในโพรงปากยามจุมพิตกันอย่างดูดดื่ม สอดลิ้นเข้ามาข้างในพัวพันบีบรัดลิ้นน้อยสั่นระริก ลูกคิดกลั้นใจฝืนชิมรสไม่โสภาเหล่านั้นจากสามี ไม่มีทางเลือกใดนอกจากเปิดปากยินยอมให้อีกฝ่ายเข้ามาจูบ จูบ และจูบจนสาแก่ใจ ลมหายใจเริ่มขาดห้วง ปรับจังหวะไม่ทัน กายาสีเข้มขยับสะโพกหนากระแทกกระทั้นแล้วเร่งจังหวะทวีคูณ

“อ...อื้อ..พี่...มัน..” ปากอิ่มบวมเจ่ออ้าปากหายใจหอบหลังอีกฝ่ายถอนจูบ มือขาวอวบป้อมจะผลักดันอีกฝ่ายให้ห่างบ้าง ทว่า..ข้อมือถูกรวบกดลงบนเตียงเหนือหัว

                เอี๊ยด!!! เอี๊ยด!!! เอี๊ยด!!!

เงาบนกำแพงขยับไหว คนสองคนเริงรัก เสียงหอบ ขาเตียงสั่น

ปึก!!!! ปึก!!!!!!! ปึก!!!!!!!!!

แรงแค่ไหนก็ไม่มีใครได้ยิน วันนี้สิงห์รุนแรงกว่าทุกวัน ลูกคิดทั้งเสียวทั้งเจ็บในเวลาเดียวกันจนไม่รู้ว่าเขาควรสุขสมหรือหวาดกลัวดี อาจสิงห์เพราะเมารึเปล่านะ? ลูกคิดดูไม่ออกเลย หน้าตาของสิงห์นิ่งเสมือนรูปปะติมากรรม ช่างยากเกินกว่าจะอ่านใจ

ใจฆาตกร..

ขาถูกแยกออกจากกัน ครั้งแล้วครั้งเล่าในทุกท่า ลมหายใจกระหายในกามารมณ์ ทั้งสองลมหายใจประสานกันจนนาทีสุดท้ายก็เกือบรุ่งสาง เหนื่อยแต่ยังไม่อยากหลับ ตากลมปรือมองเพดานไออุ่นทับร่างด้านบนไม่ขยับไปไหน

“พี่สิงห์”

“....” 

สามีอย่างลูกคิดเรียกชื่อสามี อีกคนนอนซบอกขาวแน่นิ่ง มองไม่เห็นสีหน้าอีกฝ่าย

…

เวลาอยู่บ้านด้วยกันแทบไม่ได้คุยกัน..

วันหยุด สิงห์มักใช้เวลาในการพักผ่อนด้วยการนอนเฉยๆบนโซฟา ส่วนลูกคิดทำการปัดกวาดเช็ดถูบ้านไปเรื่อย เว้นห้องลับที่ถูกปิดตายไว้เสมอ ลูกคิดเช็ดกระจกในห้องโถงขนาดใหญ่บานสุดท้ายเสร็จ เขายกแขนเช็ดเหงื่อบนหน้าออก กวาดตามองบ้านหลังใหญ่โต โอ่อ่าเกินกว่าจะเป็นคนเดียวอาศัย มีห้องหับก็มากมายที่ไม่ถูกเปิดใช้งาน แต่ก็สะอาดไร้ไรฝุ่นได้ด้วยฝีมือเขา ขายาวสวมยีนส์ขาสั้นเหนือเข่าเล็กน้อยกว่าลงจากบันไดลิง เก็บอุปกรณ์ต่างๆไปไว้ในห้องเก็บของชั้นล่างแล้วแวะเข้าครัวไปหาน้ำดื่มเย็นเชียบดับกระหาย

อึก..อึก..

เสียงกลืนน้ำดังเป็นระยะทุกครั้งที่ลูกกระเดือกขยับ

แผล่บ..

“!!!!!!!!!!!” ลูกคิดสะดุ้งสุดตัว สำลักน้ำไอโคลกตัวงอ น้ำในปากพ่นออกมาละเลงเสื้อยืดสีขาว ปะปนเหงื่อชโลมร่าง ก่อนหันไปยังคนที่โผล่เข้ามาเลียหลังคอเขาโดยไม่ทันตั้งตัว สิงห์ยืนหน้าตายอยู่ตรงนั้น จ้องนิ่ง ไม่ไหวติ่ง

“พ..พี่สิงห์ ม..มีอะไรเหรอครับ?”  ตากลมเปี่ยมไปด้วยความครุ่นสงสัยอันซุกซ่อนความหวาดระแวงเอาไว้ สิงห์ขยับเท้าเข้ามาใกล้สามีที่ยืนตัวแข็งทื่อ จ้องตอบไม่คิดหลบตาทั้งที่ขาสั่นระริกจะแย่แล้ว

ขยับ..ไม่ได้..

ขยับสิ ขยับ ไอ้ขาเฮงซวย!!!

“ถอดเสื้อ” คำสั่งทั้งเสียงทุ้มนุ่มนวล ลูกคิดกลืนน้ำลายลงคอ คำถามมีมากมายแต่ไม่กล้าเอ่ยเอื้อน ที่ทำได้มีเพียงทำตามคำสั่งทั้งมือที่พยายามคุมไม่ให้สั่น ปลดเปลื้องผ้าเปียกเหงื่อทั้งเสื้อและกางเกงออก เขายืนล่อนจ้อนไม่เหลืออะไรในห้องครัว อีกฝ่ายก้าวมาใกล้แล้วใช้มือลูบจับเรือนกายชโลมเหงื่อ ปลายนิ้วสีเข้มบดบี้หยาดเม็ดเหงื่อบนลำตัวแตกกระเซ็นเป็นของเหลวไหลอาบแนบผิว ใบหน้าคมเข้มแสนหล่อเหลาโน้มลงมาที่ซอกคอ เลียเหงื่อ กลืนกินเสมือนกระหายน้ำ

แผล่บ..แผล่บ..แผล่บ..แผล่บ

เหงื่อทุกหยดบนร่างขาวละเอียดถูกกวาดกินไป ลูกคิดวางมือบนเคาน์เตอร์ครัว กำแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ เขาเชิดหน้าขึ้นในขณะที่สิงห์ก้มลงต่ำไปง่วนระหว่างขา

“อ..อ้า..” ลำคอแห้งผาก กระซิบแหบพร่า ทั้งที่สิงห์ดูดกลืนเหงื่อแต่ทำเอาคนผิวขาวผิวแดงระเรื่อ ขาสั่นจนแทบยืนตั้งรับไม่ไหว มือแกร่งตะปบขย้ำก้นแน่นสีขาวไว้ทั้งสองมือ กด..จนขึ้นรอยแดง

“อา..อา…อ…อ้า…อ..อื้อ…ไม่…เดี๋ยวพี่สิงห์..ผม..เสียว..”  ลูกคิดแอ่นตัวเป็นสะพานโค้ง กลอกตามองเพดาน จ้องเจ้าหลอดไฟสีขาวที่มีแมลงหวี่ตอมเล่น บินวนไปมาอย่างสนุกสนาน ช่างพร่ามัวเจิดจ้าเหลือเกิน

แผล่บ..แผล่บ..แผล่บ..แผล่บ

แผล่บ..แผล่บ..แผล่บ..แผล่บ

แผล่บ..แผล่บ..แผล่บ..แผล่บ

…

กรุ้งกริ๊ง

กระดิ่งหน้าร้านส่งเสียงเป็นสัญญาณแจ้งพนักงานให้พร้อมต้อนรับลูกค้า ดาหลากระชับสายผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลตัดขอบครีมเดินเข้ามาประจำแคชเชียร์ เธอคลี่ยิ้มสดใสเห็นฟันขาวเรียงสวยส่งให้บุรุษตัวสูงผิวขาวผ่องในชุดเสื้อยืดสีขาวทับยีนส์สีซีดแต่งขาด ลูกคิดเกาหลังหูแก้เขินเล็กน้อยก่อนเปิดปากเป็นฝ่ายทักทายก่อน

“สวัสดีครับ”

“สวัสดีค่ะ คุณลูกคิด”  

วันทำงานของทุกที่รวมถึงร้านกาแฟสาขาที่ดาหลาประจำ เขาเดินทางมาประชาชื่นทั้งที่ไม่เคยมาแถวนี้มาก่อน มาดูบรรยากาศเก่าๆก่อนแต่งงาน รวมถึงมาหาคนที่คุยกันถูกคอเพียงพบเจอครั้งแรกในห้าง

“เอาอะไรคะ ที่ไม่ใช่กาแฟ” ฟังดูกวน แต่เป็นความรู้ใจ ลูกคิดยิ้มขำก่อนชี้นิ้วไปที่ชาเย็นบนรายการเมนูเหนือหัวแคชเชียร์ ไม่นานชาเย็นจัดเสิร์ฟบนโต๊ะที่ลูกคิดเลือกนั่งในร้าน ปากกระจับดูดชาเย็น ลิ้มรสหวานหอมละมุนลิ้นผ่านหลอดกาแฟ รสชาติของมันชวนผ่อนคลาย ขับไล่รสขมของไวน์องุ่นในความทรงจำหลายวันก่อน รู้สึกได้ใช้เวลาว่างหลังทำความสะอาดบ้านเสร็จด้วยการออกมาเดินเล่นในระหว่างวันที่สามีเข้าตึกไปทำงาน

และ…มองเด็กสาว

ดาหลาเป็นบาริสต้าที่ดูคล่องแคล้วต่างจากลูกคิดสมัยทำงาน โดยภาพรวมแล้ว เธอทำงานดีกว่ามากอย่างเห็นได้ชัด ทั้งตอบรับลูกค้าด้วยรอยยิ้มสดใส ทั้งการถอนตังค์อย่างไว การชงเครื่องดื่มไม่มีผิดสูตร ไม่มีท่าทีเหน็ดเหนื่อย ยังคงไว้ซึ่งรอยยิ้มเสมอมา ช่างเป็นผู้หญิงที่น่าทึ่งนัก ชาเย็นในแก้วหมดลง น้ำแข็งละลายไม่เหลือสักก้อน ผู้คนในร้านทยอยกลับบ้านช่องด้วยเวลาที่ล่วงเลยจนใกล้ปิดร้านแล้ว ดาหลาหายไปหลังร้านแล้วออกมาใหม่ในชุดเสื้อไหมพรมสีดำขาวกับกระโปรงยีนส์เข้ารูป ลูกคิดรับขยับท่านั่งมานั่งตัวตรงพลางกระชับเสื้อยีนส์ให้เข้าที ยิ้มรับบาริสต้าสาวเข้ามานั่งโต๊ะคุยกับเขาได้ในที่สุด

“แฟนไม่มารับเหรอ?” ลูกคิดถามระหว่างมองนาฬิกาบนฝาผนังร้าน นี่ก็ 4 โมงเย็นเกือบจะ 5 โมงเข้าไปแล้ว

“ไม่ค่ะ เขาติดธุระประจำ” ดาหลาเล่าถึงแฟนหนุ่มที่ตบแต่งไป ท่าทางเธอดูเศร้าสร้อย ก่อนฝืนยิ้มให้ลูกคิด นิ้วนางซ้ายของเธอยังไม่สวมแหวน ทิ้งไว้เพียงรอยวงสีขาว

“คุณไม่สวมแหวนเหรอครับ?”

“ใส่แล้วทำงานไม่ค่อยสะดวกค่ะ คงไม่ดีเท่าไหร่ถ้าแหวนไปตกในกาแฟลูกค้า” ดาหลาบอก ลูกคิดหัวเราะเบาๆ พยักหน้าเห็นด้วย

“คุณลูกคิดล่ะ?” เป็นฝ่ายของดาหลาเอ่ยถามบ้าง

“ธุระเหมือนกัน” ข้ออ้าง..เรียกแบบนี้ได้ไหมนะ เธอดูโล่งใจชอบกล คิดบวกได้ไหม เขาลำพองในใจฉับพลันหลังสังเกตสีหน้าของเธอผู้แต่งงานแล้ว รู้ว่ามันผิดแต่เรื่องของความรู้สึกช่างยากจะอธิบาย

“ไม่ชอบแฟนเหรอคะ?” ดาหลาถามย้อนอีกครั้ง ชายหนุ่มผิวขาวทำเพียงยิ้มน้อยๆไม่ตอบ 

สุดท้ายพวกเขาเดินออกจากร้าน ได้ก้าวเคียงข้างกับเธอไปตามฟุตบาทจนถึงป้ายสถานีรถไฟฟ้า ชวนคุยเรื่องทั่วๆไปแทน

“ส้มอร่อยมากนะคะคุณลูกคิด”

“ครับ ผมเลือกบ่อยน่ะ”

“เลือกบ่อยๆแต่ไม่ชอบกิน แสดงว่าเขาชอบใช่ไหมคะ”

“...ครับ เขาจะทานหลังกินข้าวทุกครั้ง”

ไม่อยากคุยเรื่องสามี

“คุณมีเซ็กส์ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่คะ?”  ดาหลาถาม อาจเพราะแต่งงานจึงตรงไปตรงมาไม่คิดกระดากอาย ลูกคิดกัดปากไม่ค่อยอยากพูดออกมาเสียเท่าไหร่

“เมื่อคืน” เธอตอบแทน ลูกคิดตกใจ รถไฟฟ้ามาพอดี ดาหลาโบกมือลาทั้งรอยยิ้มก่อนก้าวขึ้นรถไฟฟ้า ทิ้งให้คนหนุ่มใจว้าวุ่น หลุกหลิกไปตลอดทางจนกลับมาถึงบ้าน ก็รีบขึ้นไปห้องน้ำ

ส่องกระจกจึงได้เห็น..รอยหลังคอ

                TBC

+++++++++++++++++++++

น่าจะเจอกันมาตั้งนาน ก่อนที่เธอจะเป็นของใคร

ไปก่อนนะ บายจ้า