ตอนที่ 80 : Special : สาปแช่ง
Special : สาปแช่ง
'เมื่อไหร่จะตายสักที'
นิวกดปิดเทปบันทึกเสียงสนทนาส่วนตัวกับบุคคลที่ไม่รู้ตัวว่าโดนอัดให้กับต้นตอกลิ่นบุหรี่คลุ้งจัดในห้องทำงาน
"ไม่รู้บ้าง..ดีกว่าไหมครับ?"
เงียบยากจะอ่านใจดั่งทุกครา มือขวาแห่งลีโอนิกแฟมิลี่จึงทิ้งไฟล์เสียงไว้กับนายเหนือหัวและเดินออกไปจากห้อง ประตูปิดลงปล่อยให้บุรุษอัลฟ่าผู้มีสมญานามว่าน่าสะพรึงเสียยิ่งกว่าคำขานเรียกสิ่งชั่วร้ายทั้งหมดบนโลกได้จมจ่อมอยู่กับตัวเองตามลำพัง ส่วนเขาก็เพียงเดินออกมา ตีหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำตามคำสั่งนาย คอยเฝ้าดูแลโอเมก้ากลิ่นหอมชูครีมช็อกโกแลตซึ่งกำลังหัดลูกสาวให้ลุกเดินอยู่บนเบาะนุ่มปูบนพื้นในห้องรับแขก
"ค่อยๆนะคับหวานน้อย" มือขาวเฉกเช่นสีเดียวกับหิมะในแดนยุโรปหน้าหนาวค่อยๆปล่อยมือน้อยสีผิวเฉดเดียวกันต่างก็เพียงเรือนผมของเด็กน้อยนั้นไซร้สีดำดุจอีกาเฉดเดียวกับชายที่นิวพึ่งไปพบเจอมาเมื่อครู่
ตุบ!!!!
ยืนทรงตัวได้แต่มิอาจก้าวเดินได้จึงล้มลงสู่อ้อมแขนคนเป็นแม่
"ใจเย็นๆนะครับ เด็กบางคนก็เดินช้าหน่อย" นิวยิ้มเฟรนด์ลี่เข้าไปทักทายโอเมก้าของเจ้านาย คริส พีรวัส แสงโพธิรัตน์ เก็บได้จากถนนในเช้าฝนตกและจองจำไว้ในคฤหาสน์อันเป็นถิ่นอาศัยของลีโอนิกแฟมิลี่มาเกือบ 5 ปี อิสรภาพจากในห้องนอนอย่างเดียว 3 ปีขยับขยายเป็นเพียงในรั้วบ้านตามความเห็นอันสมควรของบุรุษนาม สิงโต ปราชญา เรืองโรจน์ ผู้ครองเก้าอี้บอสมาเฟียแห่งลีโอนิก ณ ปัจจุบัน
"หวานน้อยจะ 2 ขวบแล้วนะครับ..ปกติเด็กเริ่มเดินตอน 15 เดือน.." คริสกล่าวทั้งสีหน้ากังวลใจ ลูบหัวลูกสาวตัวน้อยที่ยิ้ม หัวเราะเอิ้กอ้ากและชอบซุกอกซุกท้องออดอ้อนเขาประจำ
"คุณหนูเป็นถึงอัลฟ่า ยังไงก็ต้องเติบโตเป็นผู้นำ ช้าหน่อยแต่ก้าวแล้วก็ไปได้ไกลแน่นอนครับ" กำลังใจเป็นสิ่งสำคัญ นิวพูดไปตามที่เห็น เขาเองก็ประคับประคองอัลฟ่าที่โตช้าคนนึงในเส้นทางสีดำนี้จนไปไกลเกินกว่าที่คาดคิดเอาไว้ด้วยซ้ำ
"..เป็นเบต้า เป็นโอเมก้าดีกว่า"
"....."
สดับฟังเสียงพึมพำจากปากอิ่ม นิวเหลือบตามองลำคอประดับรอยแผลเป็นคมฟันนูนเด่นเหวอะหวะ ประกาศศักดาความเป็นเจ้าของจากอัลฟ่าผู้มอบ 'ปลอกคอ' ตีตราเอาไว้ให้รับทราบโดยถ้วนหน้าว่าโอเมก้าคนนี้เป็น 'ของใคร'
แสร้งไม่รับรู้ แสร้งไม่ได้ยิน แสร้งทำเป็นมึนและหันเหไปสนใจคุณหนูของบ้านเรืองโรจน์แทน นิวนั่งลงแล้วหยิบกระดิ่งกรุ๊งกริ๊งในกล่องของเล่น เขย่าเบาๆก็เกิดเสียงกังวานเรียกความสนใจหวานน้อย
"กริ๊งๆ" บุรุษอัลฟ่ามือขวาส่งยิ้มขี้เล่นกับเด็ก หวานน้อยตาวาวระยับยื่นมือไขว่คว้าจะจับ เขาหยอกเอินเด็กด้วยการโยกมือหลบไม่ยอมให้จับโดยง่าย
"กิ๊ง กิ๊ง แม่ขา กิ๊ง" หวานน้อยหัดพูดได้เป็นบางคำนอกจากส่งเสียงอ้อแอ้บ้างแล้ว
คำว่ากิ๊ง คำว่าแม่
"แหะๆ ขอคุณนิวสิคับ" รอยยิ้มกลับมาเปื้อนบนหน้าขาวกลมแป้นอีกครั้ง สิ่งเดียวที่สามารถประทังรอยยิ้มของโอเมก้าเพียงหนึ่งในบ้านหลังนี้ ไม่พ้นเด็กหญิงหวานน้อย
ตึก..ตึก..
และสิ่งเดียวที่ลบรอยเปื้อนไป
"ป้อขา"
คำว่า..พ่อ
เมื่อคนเป็นพ่อมาแล้วไซร้ คนดูแลอารักขาไม่มีความจำเป็นต้องอยู่ต่อ นิวคืนกระดิ่งกรุ๊งกริ๊งให้เด็กน้อยใกล้ 2 ขวบในอีก 2 เดือนหน้าก่อนขอตัวออกไปจากพื้นที่สำหรับครอบครัวที่มีคนไม่เต็มใจอยากใช้คำจำกัดความสัมพันธ์นั้นอยู่หนึ่ง
คริสหายใจติดขัดยามได้กลิ่นน่าสำรอกฟีโรโมนอัลฟ่าควันแมกไม้ ใบชาและกุหลาบดามัสก์เข้ามาใกล้และนั่งลงบนเบาะหัดเดินตรงข้างๆ
เขยิบตัวออกห่าง
ทว่า..
สายตาถลึงดุดันนั้นเพียงตวัดมา ร่างกายพาลแข็งทื่อ หวาดกลัว ทางเลือกที่ดีสุดสำหรับคริส...จงอยู่นิ่งกับที่ อยู่ทนตรงนี้ อยู่เพื่อลูกสาว จงเสแสร้งปั้นหลอกว่ารักกันทั้งที่เขาโคตรขยะแขยงอัลฟ่าในชุดสูทดำที่กระทำการชั่วช้าทุกอณูเรือนกาย
ฝันร้ายยังดีเสียกว่าเรื่องจริงที่ยิ่งกว่า
"!!!" คริสตัวสั่นกว่าเดิม บอสสิงโตวิสาสะโอบเอว สัมผัสอุ่นบนฝ่ามือสีเข้มชวนให้คิดถึงคืนวันอันหยาบช้าบนเรือนกาย ไม่มีวันลบได้เช่นเดียวกับรอยกัดตีตรา ฉีกกระชากพรหมจารีย์ ขยี้ให้แปดเปื้อน ใบหน้าคมเข้มหล่อเหลายิ้มอ่อนโยนกับลูกสาว ทอดสายตาอบอุ่นประหนึ่งเทวดา น่าขัน..โลกทั้งใบขนานนามยิ่งกว่าปิศาจ มัจจุราช ให้อัลฟ่าชายผู้นี้
"คิดถึงพ่อไหมคะ"
"ป้อขา ป้อขา ป้อขา" เด็กเรียกคำที่ 3 ที่เอ่ยได้ซ้ำๆ บ่งชื่อคำตอบ ร้องหาพ่อไม่หยุดทั้งที่อยู่ในอ้อมแขนแม่ คริสกลืนน้ำลายลงคอยากลำบาก ไม่ต้องมองก็รู้ว่าตอนนี้สายตาคมกริบสีดำจ้องกดดันอยู่
"คิกๆ" ย้ายไปอยู่ในอ้อมกอดหัวหน้าแก๊งมาเฟียแต่งองค์ทรงเครื่องสีดำอันเป็นสีประจำลีโอนิกแฟมิลี่ตัดกับชุดสีขาวถักทอผ้าชั้นดีของเด็กน้อยดั่งเทวากับปิศาจ ส่วนคนธรรมดาในเสื้อยืดสีแดงท้องกับปิศาจโดยไม่เต็มใจ
"นายควรสนใจปัจจุบัน" เสียงทุ้มเยือกเย็นตักเตือน
"คุณก็บังคับให้ผมอยู่กับปัจจุบันแล้วนี่ครับ" คริสตอบโดยที่จ้องเพียงหน้าลูก ไม่แม้แต่ชายตามองส่วนต่างๆของร่างกายคนเป็นพ่อเด็ก
"รู้ก็ดี" นั่น..เป็นคำเตือนครั้งที่สองมาพร้อมจังหวะเด็กน้อยอ้อนขอกอดคนเป็นแม่ โอเมก้าหนุ่มกลิ่นขนมชูครีมช็อกโกแลตกล้ำกลืนใจกอดลูกสาวและปล่อยให้อัลฟ่าหนุ่มกลิ่นกุหลาบดามัสก์กลั้วใบชาควบควันแมกไม้รวบกอดทั้งเขาทั้งลูกสาวเอาไว้ในอ้อมแขนกำยำใต้สูทสีดำราคาแพง
อบอุ่นไม่จริง
สามคนพ่อแม่ลูกหน้าตาดี ภาพชวนฝันสะท้อนในดวงตามือซ้ายและมือขวาแห่งลีโอนิกแฟมิลี่ที่ลอบมองผ่านหน้าต่างจากสวนสวยสไตล์ยุโรป โค่นกุหลาบดามัสก์ออกไปบางส่วนแทนด้วยดงต้นไผ่รอบบ่อปลาคาร์ฟว่ายอวดสีส้มสลับขาวดำสดใสคลอเสียงกระบอกไม้ไผ่กระทบเป็นจังหวะยามน้ำล้น
"ญี่ปุ่นสไตล์" เต ตะวัน มือซ้ายเอ่ยขึ้น
"กูพูดตรงๆนะ ไม่สวย" นิว ฐิติภูมิเป็นคนพูดตรงเสมอทั้งที่หน้าเป็นมิตรสุดในบรรดาลูกน้องทั้งหมด
"ตอนบอสสั่ง มึงไม่เตือนบอสเหรอ?"
"ไม่ต้องเตือนหรอก กูว่าบอสก็รู้แก่ใจ ให้คนออกแบบเก่งแค่ไหน สไตล์ต่างสุดขั้วขนาดนั้นยังไงก็ไม่สวยอยู่ดี"
"แต่จะทำ"
"เออ"
มือซ้าย มือขวา คุยกันอย่างเข้าใจและรู้ดีว่านายเหนือหัวเข้าใจยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด คำเตือนมีอยู่ก้้องความคิด ทว่า..ลูกน้องที่ดีต้องทำตามคำสั่งและเชื่อมั่นในการตัดสินใจเจ้านาย สั่งให้ไปตาย พวกเขาก็ต้องไป ไม่บิดพริ้วหรือกังขาต่อหน้าที่
"ป..ปล่อยผม ไม่เอา..ไม่!!!!!!!อ๊า!!!!!!!!!"
บรรยากาศสงบสุขไม่เคยยืนยาว..เสียงอึกทึก หวีดร้องผวาดังจนชาชิน ยามใดที่หวานน้อยหลับใหล..เรื่องเสแสร้งก็จบลง
ปิศาจกระหายความใคร่ราพันเซล
กลางวันแสกๆก็ไม่เว้น นิวป้องแดดส่องเปรี้ยงช้อนตาขึ้นมองหน้าต่างห้องนอนชั้นสองปิดทึบด้วยม่านสีเข้ม ข้างในนั้นร้อนระอุจากกิจกรรมระหว่างนายกับของๆนาย ไม่นานก็แผ่วเบาลงจนเงียบไปในที่สุด ทุกคนในลีโอนิกแฟมิลี่ทำเฉย ใช้ชีวิตตามหน้าที่ของตนที่ได้รับมอบหมายในฐานะสมาชิกแก๊งมาเฟีย หาใช่คนธรรมดาที่ทนทานไม่ไหวกับเรื่องอาชญากรรม
เส้นทางสีดำ แสงตะวันก็ยากทำลาย
ในอีกหลายชั่วโมงต่อมา อีกครั้งกับภาพจำเดิมๆ นิว ฐิติภูมิ มือขวาผู้รู้งานนายดีไม่แพ้มือซ้าย ครั้งนี้ย้ายมายืนแถวโต๊ะม้าหิน สิงโต ปราชญา บอสลีโอนิกรุ่นที่ 8 สืบทอดอำนาจต่อจากปู่นั่งไขว่ห้างในสภาพเสื้อเชิ้ตสีเทายับยู่ผิดจากตอนเช้า บุหรี่แบรนด์ black menthol marlboro เดิมๆจุดไฟมวนที่ 6 ของวัน ควันขาวพร้อมกลิ่นนิโคตินกระจายตัวไปตามสายลมช่วงบ่าย
"บอสกระดุมหลุดนะครับ" ท่าทางวันนี้ของๆนายจะพยศหนักเสียหน่อย กระดุมถึงขาดไป 3 เม็ดเผยแผงอกแน่นกล้ามสีเข้มประปรายรอยแผลเป็นสะท้อนประวัติเสี่ยงตายในอาชีพสีดำ
"ช่างมัน"
"ครับ" ไม่น่าถามหรอก นิวตั้งใจเปิดประเด็นคุยคลายบรรยากาศขมุกขมัวแก่นายมากกว่า
"ผมจะลองพูดดูนะครับ" สิ่งนี้ต่างหากที่อีกฝ่ายต้องการจากเขา บอสสิงโตพยักหน้า
"จะให้ผมทำแบบเดิมอีกไหมครับ"
"ทำ"
เป็นที่แน่ชัด นิวโค้งลานาย เดินเข้าไปในบ้านหลังโอฬาร ให้นายได้สูบบุหรี่เพียงลำพังเงียบๆท่ามกลางสวนที่ไม่เข้าคู่สไตล์เอาเสียเลยและอีกพักใหญ่ราวๆ 20 นาทีเห็นจะได้ภาพจำเดิมกลับมาอีกครั้งแต่เป็นฝั่งโอเมก้าผิวขาวในสภาพหัวยุ่งเหยิงเดินขาสั่น โงนเงนทั้งตาบวมตุ่ย น้ำตานองหน้ากลมแป้นโดยเฉพาะลำคอขาวขึ้นรอยฟันห้อเลือดหลายจุดนั่งลงที่ริมทะเลสาบส่วนเขาแค่ยืนอยู่ข้างๆ
"ฮ...ฮึก...."
"....."
"ฮ...ฮือ...ฮือ..."
เงาสะท้อนโอเมก้าหนุ่มนั่งข่วนคอซ้ำๆจนเลือดซิบบนผิวน้ำ หยาดน้ำตาร่วงหล่นรวมเป็นกับผืนทะเลสาบกว้างใหญ่ที่หากทิ้งตัวลงไปก็คงได้พบกับอิสรภาพ ทว่า..คริสเลือกไม่ทำ เหตุผลมีเพียงหนึ่งเดียว
กรุ๊งกริ๊ง
เด็กอัลฟ่าตัวน้อยอาสาอุ้มให้แทนไปก่อน ยังไม่รู้สาว่าแม่ของตนเป็นอะไร ตื่นมากินนมและก็ลืมตาใสแจ๋วเล่นของเล่นกระดิ่งในมือของมือขวาแห่งลีโอนิกแฟมิลี่ บางทีก็อดนับถือใจอีกฝ่ายเสียไม่ได้ แม้จะเกิดเป็นโอเมก้าและต้องเจอเรื่องเอาแต่ได้ เห็นแก่ตัว หยาบช้าของเจ้านายแต่ก็ยังเลือกทน
ความรักของแม่ต่อลูกยิ่งใหญ่กว่าหนทางสู่อิสรภาพ
คนเราจะตายใครก็ห้ามไม่ได้ เว้นเสียแต่ตัวเองที่ยั้งใจเอาไว้ด้วยเหตุผลส่วนบุคคล เจ้านายของเขาก็ช่างร้ายกาจ แบบเดิม คำสั่งเดิม คืออุ้มหวานน้อยไปใกล้ๆคนเป็นแม่ รู้ดีไปเสียทุกอย่างว่าทำอย่างไรจะรั้งสติอีกฝ่ายได้
"คุณหนูหวานน้อยยิ้มใหญ่เลยนะครับ"
คนร้องไห้สูดน้ำมูกฟุดฟิด เช็ดน้ำตาลวกๆแหงนขึ้นมามองทารกโตวันโตคืน
"ผมว่าอีกไม่กี่ปีคุณหนูหวานน้อยจะโตเป็นอัลฟ่าสาวที่สวยมากแน่เลย" จะมีอะไรที่คนเป็นพ่อเป็นแม่ที่รักลูกอยากเห็น นอกจากการเติบใหญ่ นัยน์ตาเจียนสติแตกค่อยๆกลับมาเป็นสายตาคนอยากมีลมหายใจต่อไปในวันพรุ่งนี้และอยากมือออกไปอุ้มลูกเอาไว้ กอดซบหัวกลมปกคลุมเรือนผมสีดำ พยักหน้าเห็นพ้องทั้งน้ำตากับนิว
"ผมไม่อยากเจอเขา"
"เป็นไปไม่ได้หรอกครับ" นิวยืนกรานตามความเป็นจริง ตรงไปตรงมา คริสสูดน้ำมูกอีกครั้ง กระชับอุ้มหวานน้อยระหว่างทอดตาแดงก่ำไปยังทะเลสาบ
"ที่อิรักตอนนี้ อันตรายมากใช่ไหม?"
นิวมุ่นคิ้วครุ่นสงสัยที่จู่ๆคริสถามถึงกำหนดการเดินทางของบอสสิงโตพรุ่งนี้ แต่เขาก็เลือกพยักหน้าตอบไป
"เมื่อไหร่จะอันตรายจนเขาไม่รอด"
"....."
"จะดวงดีดวงแข็งไปถึงไหน ถ้าเขาตายที่นั่น ผมจะดีใจมาก"
"คุณคริสไม่ควรแช่งบอสนะครับ มันจะเป็นผลลบต่อตัวคุณคริสเองและทั้งโลกด้วย" เตือนด้วยความหวังดี หวังจะเปลี่ยนใจให้คิดเสียใหม่ว่าดีแค่ไหนที่ได้รับการถูกเลือกให้เป็นโอเมก้าของคิงอัลฟ่า
"เหอะ..โลกที่ผมเป็นของเขาน่ะเหรอ?" เว้นวรรคครู่หนึ่งแล้วกล่าวต่อทั้งเสียงดุกร้าวเต็มเปี่ยมไปด้วยความคับแค้นสุดใจ
"ผมไม่อยากได้"
.
.
.
'ที่อิรักตอนนี้ อันตรายมากใช่ไหม?'
'เมื่อไหร่จะอันตรายจนเขาไม่รอด'
'จะดวงดีดวงแข็งไปถึงไหน ถ้าเขาตายที่นั่น ผมจะดีใจมาก'
'คุณคริสไม่ควรแช่งบอสนะครับ มันจะเป็นผลลบต่อตัวคุณคริสเองและทั้งโลกด้วย'
'เหอะ..โลกที่ผมเป็นของเขาน่ะเหรอ?'
'ผมไม่อยากได้'
ไฟล์บันทึกเสียงวันนี้จบลงเหมือนไฟล์อื่นๆที่ได้รับจากอัลฟ่ากลิ่นไอทะเล เวลานี้เป็นยามตี 3 แต่กลับไม่หลับไม่นอน ย้ายไปนั่งบนเก้าอี้ทำงานสีดำในห้องทำงานสำหรับผู้ปกครองลีโอนิกแฟมิลี่เท่านั้นถึงจะสามารถเข้ามาใช้งานได้ บุหรี่มวนที่ 10 ของวันขยี้ดับลงในที่เขี่ยบุหรี่บนโต๊ะ เป็นซากเช่นเดียวกับบุหรี่อื่นๆหลังสดับฟังคำสาปแช่งที่ได้ยินจากคนทั้งโลกเป็นประจำทุกเมื่อเชื่อวัน
ใครเล่าจักปรารถนาให้สิ่งชั่วร้ายอยู่ยง
อำนาจแห่งราชันย์ก็แสนหอมหวาน
ใบหน้าคมนิ่งขรึมไปโดยปริยายจากอาชีพการงาน จากสังคมจนเป็นคนไร้ความรู้สึก โหดร้ายและเย็นชา ทว่า..คนเราย่อมรู้ตัวเองดีแก่ใจว่ารู้สึกเช่นไร
คำสาปแช่งเป็นร้อยพันหรือจะสู้คำสาปแช่งจากของๆตน
หัวใจแข็งด้านต่อเรื่องโหดร้ายกลับต้องมาเจ็บจี๊ดจากถ้อยคำไม่กี่คำจากโอเมก้าบ้านๆธรรมดาๆคนหนึ่งที่โชคชะตาเล่นตลกให้ต้องมาพบเจอและสอนสั่งให้รู้ซึ้งถึงชีวิตการเป็นมนุษย์ที่ปรารถนาทิ้งมันไปนานแล้ว คนมาเตือนก็แล้ว ก็ยังเลือกอยากรู้เรื่องของ คริส พีรวัส แสงโพธิรัตน์อยู่ดี
ฉันรู้
สวมโค้ทสีดำทับสูท เปิดประตูออกไป มือซ้ายและมือขวายืนขนาบประตูห้องทำงานและรอเขาอยู่
"รถพร้อมแล้วครับ" เตรายงาน บอสสิงโตพยักหน้าตอบก่อนปรายตาไปยังนิว
"ผมจะดูแลคุณคริสกับคุณหนูหวานน้อยให้เองครับ"
คำสั่งจากชายที่คนทั้งโลกหวาดผวาเพียงจ้องตามือขวาเช่นเขาเข้าใจดี ทุกคนในที่แห่งนี้รู้ว่าก้าวเดินในทุกก้าวของ สิงโต ปราชญา มีโอกาสไม่หวนกลับมาถึงบ้าน เส้นทางสีดำที่คลุกคลีมายาวนานสอนให้รู้ว่าชีวิตไม่ได้สวยงามดั่งกลีบกุหลาบ ดามัสก์เป็นถึงราชาแห่งกุหลาบก็อาจโรยราได้หากไม่ระวังตัวให้มากพอ
ไม่นาน..เงาร่างกลุ่มคนชุดดำคลุ้งกลิ่นอัลฟ่าทั้งหมดจากไปพร้อมขบวนรถสีดำคุ้มกันลีมูซีนหรูก่อนตะวันจะขึ้นสู่ฟ้า ทิ้งมือขวาที่เก่งกาจไว้ที่แห่งนี้เท่ากับยอมทิ้งอาวุธส่วนหนึ่งเพื่อคุ้มกันจุดอ่อนที่ทั้งโลกอยากรู้สุดขีด
รู้ทุกอย่างที่เป็นของๆฉัน
"คุณนิว ฝากหวานน้อยแป๊บนึงนะครับ ผมไปชงนมก่อน" เช้าวันใหม่มาพร้อมกับชีวิตกินรู้อยู่สบายแต่ไร้อิสรภาพของ คริส พีรวัส ซึ่งต้องเลี้ยงดูลูกสาวในฐานะแม่แท้ๆ ใบหน้ากลมยิ้มกว้างเห็นลักยิ้มบนแก้มใสทิ้งท้ายให้ลูกสาวก่อนปลีกตัวเข้าครัวไป ชงนมขวดตามสัดส่วนประกอบกับอุณหภูมิกำลังดีตามที่เรียนรู้มาจากหมอที่ฝากครรภ์กับโรงพยาบาลใต้สังกัดเครือลีโอนิกและ..จากบอสมาเฟียชั่วร้าย..
ถึงจะงุนงงว่าเหตุใดรู้ดีตั้งแต่สอนเย็บแผล แต่ช่างมัน คริสไม่คิดสนใจอัลฟ่ากลิ่นควันแมกไม้กลั้วใบชาและกุหลาบดามัสก์ นัยน์ตากลมเหลือบมองมือถือของมือขวาแห่งลีโอนิกแฟมิลี่ในกระเป๋าเสื้อสูทสีดำ
ถ้าอย่างนั้น คุณรู้ไว้ก็ดี
"นมมาแล้วคับหวานน้อย"
"แม่ แม่" เรื่องน่ายินดีเกิดขึ้น หวานน้อยเอามือเล็กยันเบาะและดัน..ตัวขึ้น...ขาเล็กๆยืนหยัด ขยับก้าวออกไป
ตึก...ตึก...
"คุณหนูเดินได้แล้วครับ!" นิวอุทานดีใจ ดีใจกว่าก็ไม่พ้นคนเป็นแม่ คริสรีบวิ่งเข้ามานั่งลงตรงหน้า อ้าแขนเร่งเร้าให้ลูกสาวมาหาเขา
"อีกนิดคับหวานน้อย! มาๆ!"
ตึก...ตึก..ตึก...
หวานน้อยก้าวไปได้ 5 ก้าวสำหรับการเดินครั้งแรกแล้วก็ล้มลงในอ้อมกอดคริสพอดี เรื่องน่ายินดีที่ได้เห็นแล้วซึ่งพัฒนาการเติบโตของลูกน้อยดั่งน้ำชโลมหัวใจให้ชุ่มช่ำและนึกขอบคุณที่ตัวเองเลือกอยู่ต่อไปเพื่อดูแล เฝ้ามองการเติบโตของเด็กคนนี้
"หวานน้อยเก่งมากคับ" หอมหน้าแก้มลูกสาวเป็นของขวัญซ้ำๆจนเด็กน้อยจั๊กจี้
"มีเรื่องดีแบบนี้ ถ้ามีอีกเรื่องก็คงดีนะครับคุณนิว" คริสเปรยขึ้น ตาหลุบไปยังมือถือในกระเป๋าของนิวไวๆแล้วแสร้งเป็นเพียงมองผ่านไปเฉยๆ
"เรื่องอะไรเหรอครับ"
"เรื่องที่เขากลับมาไม่ได้ ไม่เห็นหวานน้อยเดิน"
อยากรู้ ก็จะให้รู้ ฟังให้ดี
นิวหน้าไม่ดีชัด กัดปากลำบากใจ เผลอคลึงกระเป๋าเสื้อสูทโดยไม่รู้ตัว
ต่อให้เป็นเรื่องลูก กลับมาก็อย่าหวังจะยิ้มได้
"คุณนิวเป็นอะไรเหรอครับ?"
"..ผมนึกได้ว่ามีคุยงานนิดหน่อย ขอตัวนะครับ" ลุกออกไปจากห้องรับแขก คิดปวดหัวไปอีกวันว่าควรจะทำเช่นไรกับเทปบันทึกเสียงนี้ดี ไม่ทันรู้ความคิดของโอเมก้าแม่ลูกอ่อนสักนิด
คำ 'สาปแช่ง' คู่ควรกับคุณแล้ว
คุณสิงโต
END
++++++++++++
ฟทบ. ไฟเยอร์เวอร์
ทามไลน์ช่วงระหว่างภาคแรกกับภาคสองค่ะ
แฮชแทค #ฟิคปลอกคอ เหมือนเดิมน่อ
ขอพื้นที่ประชาสัมพันธ์นิดนึง ตอนนี้เปิดพรีออเดอร์เล่มสเป if ฟิคคริสสิง #น้องวิลาวัณย์ แล้วน้า ได้ตั้งแต่วันนี้ - 25/12/2563 ค่ะ
เปิด Pre-order เล่มสเปเชี่ยล If we met sooner และรีปริ้นท์ Boxset เรื่องหลัก+สเป Jinx ค่ะ
สั่งซื้อได้ตั้งแต่วันนี้ - 25/12/2563
เฉพาะสเป if ราคา 350 บาท (รวมจัดส่งแล้ว)
ครบเซต 3 เล่มจบ ราคา 1240 บาท (รวมจัดส่งแล้ว)
รายละเอียดของแถม
1.ที่คั่นลายปก
2.โปสการ์ดลายปก
3.ตอนพิเศษเฉพาะเล่ม 8 ตอน
(เล่มวิลาวัณย์=2 ตอน, เล่มสเป Jinx=2 ตอน, เล่มสเป if =4 ตอน)
รายละเอียด+สั่งซื้อ : https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSdxBOSuHIolTmi6P5_uyFHQJxcepVGaOG6IqXRgK5SLiqFXCQ/viewform?usp=sf_link
ตรวจสอบรายชื่อ : https://docs.google.com/spreadsheets/d/15uxS0MtMuZqDBOha278nX_mtId3O8rPReWGSS3YZZx4/edit?usp=sharing
ไปก่อนนะ บายจ้า
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ

สงสารทุกคนเลย แต่สงสารคริสที่สุด เป็นเรื่องที่กลับมาอ่านกี่รอบก็หน่วง
ฟิคของคุณทุกเรื่องทำเราเสียน้ำตาได้ตลอดเลยจริงๆ
แรงมาแรงกลับไม่ยอม
เจ็บตัวเดี๋ยวก็หาย แต่เจ็บใจนี่มันทรมานนะ บอสก็เอาแต่ใจไปอ่ะ ชอบข่มขืนเมีย รุนแรงจ๊นนนนนน
ขอบคุณนะคะ สนุกมากกกกกกก