ตอนที่ 7 : ปลอกคอ 7
ปลอกคอ 7
“หมอบอกว่า..หนูคริส..ท้อง”
ชีวิตคนเราไม่เคยมีสิ่งใดที่แน่นอน ทุกอย่างเกิดขึ้นได้โดยไม่ทันตั้งตัว..ประโยคของลุงแดงดังก้องซ้ำๆในหัว คริสเบิกตาโพล่งสุดขีดหลังได้ยินก่อนเลื่อนตาไปยังหน้าท้องแบนราบอย่างเชื่องช้า..มือขาวป้อมข้างลำตัวสั่นระริก ยกขึ้นมาวางทับหน้าท้องอย่างเชื่องช้า
ท้อง..
ดวงเนตรคู่งามแดงก่ำ สั่นไหว คลอน้ำตา…
ท้อง
ท้อง
ท้อง
ท้องกับคนสารเลว!!
มือจิกเกร็งจนเล็บเข้าเนื้อ หยดเลือดซึมเป็นรอยทาง กรีดข่วนด้วยความรู้สึกขยะแขยงสิ่งมีชีวิตที่เกิดขึ้นมาจากเรื่องเลวร้ายที่สุดในชีวิต ทุกคืนวันไม่เคยลืม ทุกคืนวันที่ถูกกระทำย่ำยีไม่มีชิ้นดีทุกตารางผิวบนเตียงตลอด 3 ปี ทั้งที่พยายามป้องกันไม่ให้เกิดเรื่องเลวร้ายสุดท้ายขึ้น แต่แล้ว..มันก็ถือกำเนิดจนได้
“ไม่จริง..ไม่จริง..ฮึก..” จิก..จิก..จิกมือลงไป เจ็บที่ท้องก็ไม่อาจเท่าดวงใจ
ควรแต่งงานกับก๊อต ควรให้กำเนิดลูกกับก๊อต
ทุกอย่างกลับตาลบัตรในเช้าวันอาทิตย์
ร่ำไห้กับชะตาชีวิตพังเกินคณา สะอึกสะอื้นใคร่ถามฟ้าเบื้องบนกับเรื่องราวบัดซบถาโถมเข้ามาไม่หยุดหย่อน กระหน่ำซ้ำเติมยิ่งกว่าพายุฝนนอกบ้าน แม้จะหนีออกมาได้แต่กลับทิ้งบ่วงอีกชีวิตเอาไว้ในร่างกายที่ไม่เคยปรารถนาอยากมี ความสุขถูกช่วงชิงไปหมดด้วยน้ำมือของ สิงโต ปราชญา เพียงคนเดียว..
“เราจะมีลูกกันหญิงคนชายคนดีไหมหรือแฝดดี”
“อืม..ก็น่าสนใจนะ ก๊อตได้หมด ตามใจคริสเลย”
ความฝันที่วาดไว้ ไม่เคยเกิดขึ้นเลยซักอย่าง น้ำตาไหลอาบแก้ม ร้องไห้ให้กับตัวเองที่ล้มเหลวไปหมดทุกสิ่งอย่าง..ทุกอย่าง ตอนจบของนิยายก็คือตอนจบของนิยาย มันไม่ใช่เรื่องจริงอันแสนโหดร้าย ขนาดปรารถนาความตายแล้วกลับมีอีกหนึ่งชีวิตเข้ามาพัวพันไม่ให้เขาตายคนเดียวได้สมใจไปอีก ลุงแดงมองทั้งสายตาเวทนาสงสารพลางบีบบ่าปลอบโยน
“ทำแท้งไหม?”
หนทางที่จะเอาสิ่งมีชีวิตที่เกิดขึ้นในท้องออกไปจากตัว คริสหยุดร้อง ผินหน้าสบตาโอเมก้าอายุมากกว่าที่เสนอแนวทางอันแสนโหดร้าย เลือดเย็น..ไม่ต่างอะไรจากการฆ่าคน..ดวงหน้าเจิ่งนองน้ำตากลับไปมองหน้าท้องแบนราบตัวเองอีกครั้ง ซึ่งหากปล่อยไปจะยิ่งเติบโตขึ้นเรื่อยๆและคลอดออกมาในที่สุด
ปลอกคอรัดแน่นขึ้นทุกวัน พันธนาการจนยากจะหลุดพ้นเข้าไปทุกขณะ
ปากอิ่มเม้มแน่นเป็นแนวเส้นแล้วหันหน้าไปสบตาอีกฝ่าย โดยที่มือยังจับท้อง..บิดแน่นจนเสื้อยับยู่..พร้อมบอกการตัดสินใจของเขา หลังจากพิจารณาแล้วกับชีวิตของเด็กคนนี้ที่จะถือกำเนิดมาจากความไม่เต็มใจ ตั้งแต่จุดเริ่มต้นความทรงจำวันที่ควรดีที่สุด กลับแปรเปลี่ยนเป็นเลวร้ายสุดจวบจนปัจจุบัน
เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด
“ผมจะทำแท้งครับ”
.
.
.
หลายชั่วโมงนับจากคร่ำครวญอยู่นาน สายฝนซาลงเหลือเพียงไอชื้นในอากาศพัดพากลิ่นดินลอยเข้ามาผ่านหน้าต่างบานเกล็ดในห้องน้ำเล็กอุดอู้ ชายร่างขาวจัดดั่งหิมะนั่งอยู่บนชักโครก เหม่อมองเม็ดยาสีเหลืองซึ่งเป็นยาขับมดลูกสำหรับทำแท้งที่ลุงแดงดั้นด้นออกไปจัดหามาให้ ถ้าหากเลือกไปหาหมอก็เสี่ยงเจอตัวสูง ลุงแดงและคริสตกลงเลือกใช้วิธีที่เสี่ยงแทน
“กินเสร็จแล้วก็นั่งรอซัก 2-3 ชั่วโมง ยาจะเริ่มทำงาน ไม่ต้องตกใจถ้าเลือดออก มันเป็นเรื่องปกติของการขับมดลูก”
วิธีการกินยาอธิบายโดยคนขับรถ 10 ล้อหลังส่งมอบยามาให้ ย้ำเตือนอยู่ในหัวถึงผลกระทบหลังกลืนยาเม็ดนี้ลงไป..เพียงเม็ดเดียวเท่านั้น สิ่งมีชีวิตในท้องที่เกิดกับสิงโตจะหมดลมหายใจ มือ..หยิบยาขึ้นมา สูดลมหายใจลึกตั้งสมาธิให้แน่วแน่กับการตัดสินใจครั้งนี้พร้อมขยับเปิดปากออกทีละนิด
แค่กินเข้าไป..เท่านั้น..
ยาใกล้ปากมากเท่าไหร่ ยิ่งตัวสั่นมากขึ้นจนยากจะคุมร่างกายให้นิ่ง
จัดการเสียตอนนี้ จะได้ไม่ต้องเกิดมาเจออะไรเลวร้ายเหมือนเขา
“……” มืออ่อนเปลี้ย ไร้เรี่ยวแรง..ยาเม็ดร่วงหล่นพื้น คริสปาขวดยาลงพื้นแรงแตกกระจาย ตากลมโตเต็มไปด้วยน้ำตาจ้องมองยาสีเหลืองพิษสงร้ายแรงกระจัดกระจายทั่วห้องน้ำ มือจับท้องแน่นอย่างหวงแหน โก่งตัวร้องห่มร้องไห้ราวกับคนสติแตก ร้องระบายความรู้สึกผิดบาปต่อความคิดชั่ววูบของตนต่อสิ่งมีชีวิตไร้เดียงสาที่ไม่รับรู้เลยว่าตัวเองเกิดขึ้นมาจากอะไร
ทำไม่ลง
ประตูห้องน้ำเปิดโพล่ง คริสวิ่งออกมาโผกอดลุงแดงแน่น ซุกหน้าลงกับอกอีกฝ่ายทั้งตัวสั่น กล่าวทั้งเสียงสะอื้น
“ผ..ผมทำไม่ลง..ฮึก..” ฆ่า ‘ลูก’ ไม่ได้ ใจเหี้ยมไม่พอ ทนเห็นเลือดเนื้อเชื้อไขตาย เขาร้องไห้พร่ำขอโทษลูกในท้อง ขอโทษที่คิดอยากเอาออกไปซ้ำอยู่เช่นนั้นทั้งเสียงอู้อี้
“ไม่เป็นไรหนูคริส..ไม่เป็นไร..” ฝ่ามือแสนอบอุ่นของโอเมก้ามากพระคุณลูบหลังหัวปลอบโยน
“เขาไม่โกรธหนูหรอก”
คริสชะงักนิ่ง สะดุดคำพูดของคนขับรถ 10 ล้อ ก่อนจะค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองหน้าคมไว้หนวดเฟิ้มทั้งแววตาเปี่ยมคำถาม ลุงแดงไม่ตอบอะไรนอกจากรอยยิ้ม ปล่อยมือจากคริสและขยับเดินถอยออกไปยืนอยู่ด้านข้าง โค้งให้กับ..ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งผิวสองสีในชุดสูทสีดำราคาแพงนั่งไขว่อยู่บนเก้าอี้ ขนาบซ้ายขวาด้วยลูกน้องที่ได้รับตำแหน่งมือซ้ายและมือขวา เลือดในกายเย็นเยียบเยี่ยงน้ำแข็งขั้วโลกทันทีที่พบว่า สิงโต นั่งอยู่ตรงนั้น..ประสานมือวางไว้บนตักด้วยสีหน้าเรียบนิ่งยากเกินคาดเดาความคิด
“ขอบใจมาก หมดหน้าที่ของนายแล้ว เงินพิเศษฉันจะให้นิวจะจัดการให้”
“ครับบอส”
คริสมองความสนิทสนมกับท่าทีแสนนอบน้อมของชายที่ช่วยเหลือเขากับลีโอนิกแฟมิลี่อย่างไม่เชื่อสายตา ตกตะลึงจุกแน่นลำคอจนพูดอะไรไม่ออก มองดูนิวควักเงินสดแบงค์พันปึกใหญ่ออกมารวมกันหลายหมื่นส่งให้คนขับรถ 10 ล้อ มองดูอีกฝ่ายรีบรับเงินปึกใหญ่มากอดจูบบูชาแล้วรีบจรลีวิ่งออกไปจากบ้านทิ้งเขาไว้กับตัวอันตรายที่หลบหนีออกมา
“คนของฉันเอง ไม่ต้องตกใจ” สิงโตไขข้อข้องใจ คริสสะดุ้งสุดตัว พอตั้งสติสมองสั่งให้วิ่งหนีไปยังหน้าต่าง ทว่า..เตเข้าถึงตัวได้ทัน แล้วจับคริสกดลงให้นั่งคุกเข่าลงกับพื้นต่อหน้านายเหนือหัว
“นิ่งๆเถอะ คุณท้องลูกของบอสอยู่” เตเอ่ยปรามคนที่ดิ้นทุรนทุรายขัดขืนสุดแรง
“ไม่!!!!!!!!!!!!! ป..ปล่อยผม!!!!!!!!!!!! ได้โปรด..ปล่อยผมไป..คุณสิงโตผมไหว้ล่ะ..ผมขอร้อง..”
พนมมือกราบพื้นวิงวอนขอความเห็นใจ ลดศักดิ์ศรีที่แทบไม่เหลืออะไรให้ชูคอได้อย่างภูมิใจได้อีกแล้ว อ้อนวอนขอความปรารถนาเพียงสิ่งเดียวในตอนนี้ นั่นคือ ‘อิสรภาพ’ หากอีกฝ่ายเมตตาปราณีหลงเหลืออยู่บ้างให้กับเขา ฝีเท้าย่างกรายเข้ามาใกล้ก่อนจะหยุดนิ่งห่างจากใบหน้าไม่กี่เซน คริสมองรองเท้าหนังขัดเงาคู่เดิมระยะประชิดเบื้องหน้า ด้วยร่างกายสั่นไหวเกินควบคุม
“ดูท่าต้องพูดให้ชัดเจนซักที” สิงโตเอ่ยเสียงเย็นเยียบ เหมือนเช้าวันอาทิตย์ที่เจอกันครั้งแรก ตามด้วยคำสั่งเด็ดขาดต่อมา
“เอาตัวขึ้นรถ”
“ไม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เตฉุดบังคับโอเมก้าของบอสแห่งลีโอนิกแฟมิลี่ ลากออกไปจากบ้านอดทนต่อแรงดิ้นขัดขืนทั้งจิกทั้งข่วน แผดเสียงร้องบ้าคลั่งแสบแก้วหูไปหมด สิงโตชำเลืองตาออกคำสั่งนิวทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนขึ้นรถลีมูซีนจอดรออยู่หน้าบ้านพร้อมขบวนลูกน้องอีก 5 คันประกบหน้าหลังไว้
“รอจนกว่าโอเมก้าติดพนันนั่นจะกลับมา บอกมัน อย่าลืมเก็บกวาดวิตามินในห้องน้ำด้วย”
แม้แต่อิสระก็จอมปลอม ยาขับก็ของปลอม น้ำใจก็ของปลอม
ประตูลีมูซีนปิดสนิทหลังเตดันคริสขึ้นรถเสร็จ เขาพยายามหนีต่อ ทว่ากลับถูกวงแขนแกร่งกระชากสวมกอดที่หลัง อ้อมกอดอุ่นที่ไม่อาจให้ความรู้สึกใดนอกจากเกลียดชัง ไม่เคยโหยหา ไม่อยากได้ซักครั้งกลับเป็นสิ่งที่คริสได้รับ ทั้งที่คิดว่าหนีได้ก็หาได้เป็นเช่นนั้น เขาก็แค่เป็นวิ่งอยู่บนมือของมาเฟียทรงอิทธิพลมาตลอด
“ผมเกลียดคุณ!!! ผมเกลียดคุณ!!! ได้ยินไหม!!!!!!!!!!”
เพี้ยะ!!!!!!!!!
ลูกน้องตำแหน่งมือซ้ายหน้าซีดเป็นไก่ต้ม..หลังเห็นคริสดีดดิ้นแขนขาพลาดพลั้งปัดตบหน้าเจ้านายด้วยหลังมือผ่านกระจกรถ เตเกือบชักปืนที่เหน็บข้างเอวมายิงคริส หากแต่เสียงคำรามดุกร้าวออกคำสั่งห้ามเอาไว้
“เต!!!อยู่เฉยๆ!!!!!!”
“ต..แต่-“
“ถ้านายชักปืนออกมา ฉันจะฆ่านายซะ!” นัยน์ตาคู่คมถลึงตาดุดันใส่มือซ้าย แววตาวาวโรจน์มันเลื่อมยิ่งกว่าสัตว์กินเนื้อแสนโหดเหี้ยมน่าสะพรึงกลัวที่สุดเท่าที่เตเคยพบเห็นตั้งแต่ทำงานมา ทำเอาหน้าซีดกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนก้มหัวลงต่ำกล่าวคำขอโทษให้บอสของตนแล้วลดมือจากด้ามจับปืนกลับไปยังพวงมาลัยรถขับรถออกไป เลือกปิดหูปิดตาเสียงจากคนทั้งสองที่เบาะหลังรถตามคำสั่ง
“ปล่อยกูไป!!!! ไอ้สารเลว!!!!! มึงไม่เข้าใจเหรอ!!!!!!! กูเกลียดมึง!!!!”
คำพรุสวาทมากมาย ตวาดด่าใส่หน้าคนที่เอาแต่เงียบ ยิ่งดิ้นเท่าไหร่ สิงโตก็ยิ่งกอดรัดแน่น..ไม่ยอมปล่อยให้โอเมก้าน้อยในอ้อมแขนให้หลุดออกไป ใบหน้าขาวแดงก่ำจากอารมณ์โกรธ ผิดหวัง เสียใจ ผสมปนเปกันไปปลดปล่อยออกมาทุกอย่างผ่านสีหน้าชิงชังอันเจิ่งนองไปด้วยน้ำตาไหลรินไม่ขาดสาย
วิวนอกกระจกรถเคลื่อนผ่านไป..เสียงร่ำไห้ยิ่งก้องชัดในรถ
“ฮือๆๆๆๆๆๆ ปล่อย..กูไป..ปล่อย..ก..กู..”
สุรเสียงแสนไร้ค่า
TBC
+++++++++++++++++++++++++
ตอนหน้าจบภาค 1 แล้วนะ เตรียมนับถอยหลังเข้าสู่ภาค 2
ลงเพลงประกอบฟิคได้ เรื่องนี้เพลงเป็นภาษาญี่ปุ่น
ทั้งเรื่องใช้เพลงนี้เพลงเดียวเลย
Resuscitated Hope [Gosick ED]
ไปก่อนนะ บายจ้า
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ยาขับก็ปลอมไปอีก
คริสสสสสใจเย็นๆๆนะลูกกกกก❤❤❤🦁🐢
คริสจะไปทางไหน ก็หมดหนทางเเล้วจริงๆ
ต้องทำให้บอสตายใจไปด้วยความรัก
เราชอบบทนี้ตั้งแต่ฟิคสด พีคอะ คือเศร้าจริงง หลบออกมาได้ แสงรำไรอยู่ตรงหน้า กลายเป็นรู้ว่าแฟนไปมีแฟนใหม่ ไม่เหลือใครอยากตาย ก็ยังดีมีลุงสิบล้อปลอบแต่หนักกว่าคือน้ำใจจอมปลอมอีก อิลุง อันนี้เศร้าจริง ฮืออออ น้องเอ๊ย อยู่ๆกับบอสไปเหอะ โกรธเกลียดชีวิตฟาดๆบอสไปดีกว่าอยู่คนเดียวจิตตก กร๊ากกกก
ปล.ขนาดอ่านฟิคสดมาแล้วยังหน่วงขนาดนี้ ฮือออออออออ
T_T
มุมนึงก็สงสารคริส อีกมุมรู้สึกสงสารบอส สงสารคริสที่ต้องมาเจออะไรแบบนั้น ไหนจะโดนข่มขืนในวันวิวา ไหนจะโดนกักขังถึง 3 ปี ไหนจะต้องมารู้อีกว่า- 3 ปีที่ผ่านมาคนรักของตนไปมีครอบครัวใหม่แล้ว แต่ก็สงสารบอสเหมือนกันเพราะจากที่อ่านมา บอสก็ไม่ได้ดูเลวอะไรมากมายขนาดนั้น บอสออกจะดูเริ่มรักคริสแล้วด้วยซำ้ เริ่มให้อิสระ เริ่มอ่อนโยนขึ้น ดูใส่ใจ ดูเป็นห่วงแบบเงียบๆ ลองอ่านดูดีๆ อิบอสมันก็ดีของมันนะ ถึงมันจะไม่เคยพูดไม่เคยบอกก็เถอะ
ไม่รู้เรียกว่าดีได้ไหม ตัวละครฟิคนี้ก็เทากันหมดอ่ะเนอะ มีดีเลวปะปนไป
โอ๊ยยยย สงสาร บอสใจร้าย
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 22 ตุลาคม 2561 / 23:45