[E-bookฟิคคริสสิง]ปลอกคอ(Omegaverse)[จบ]

ตอนที่ 52 : Special : The king 4

The king 4

“ลูกของคุณหญิงปูนเป็นเบต้า”

“สิ้นหวังแล้วลีโอนิก”

คำครหาที่ได้รับตั้งแต่เกิด ขีดจำกัดของ DNA ที่ไม่มีวันปฏิเสธ ณัฐ ศักดาธร เกิดมาด้วยเผ่าพันธุ์ชนชั้นกลางแห่งพีระมิด ไม่มีฟีโรโมนเหมือนอัลฟ่า เหมือนโอเมก้า อยู่ระดับไม่ต้อยต่ำแต่ไม่อาจขึ้นสูงไปอยู่ชั้นบนของพีระมิด

หลานชายคนแรกของบอสลีโอนิกแฟมิลี่รุ่นที่ 7

“อย่าไปฟังพวกเขา ไม่ว่ายังไงก็ตาม ณัฐเป็นหลานของปู่” คำปลอบโยนพร้อมฝ่ามือลูบหัวเด็กหนุ่มวัย 10 ขวบในงานเลี้ยงรวมพันธมิตร เด็กน้อยเงยหน้ามองปราบพยัคฆ์ ชายวัยกลางคนผู้ยิ่งใหญ่หัวหน้าแก๊งมาเฟียที่เขาเฝ้ามองแผ่นหลังมาตลอด รู้ดีว่าอีกฝ่ายเป็นใครในสังคม เขาฉลาดเกินวัยจนรับรู้ได้ตั้งแต่ 6 ขวบ ถึงอย่างนั้นกลับไม่รู้สึกหวาดกลัวแต่อย่างใด

เกิดมามีปีกสีดำ แล้วมันยังไง

ฟังดูน่าภูมิใจมิใช่หรือ

“ครับปู่” ณัฐยิ้ม ขอแค่ปู่ยังมองเห็นค่าเขา..เขาที่เป็นเบต้า มองเห็นความสามารถต่อให้ต้องพยายาม อดทน ฟันฝ่า พิสูจน์ความสามารถมากกว่าใคร เขายินดีอ้าแขนรับมันไว้

ปรารถนาเป็นราชสีห์ที่ได้รับเลือกให้เป็น ‘จ้าวป่า’

ทว่า…

“อุแว้!!!!!”

เที่ยงคืนวันที่ 28 กรกฎาคม หลานชายคนที่สองของปราบพยัคฆ์ถือกำเนิดขึ้น ผู้คนแห่แหนยิ้มร่าต้อนรับแล้วยิ่งหมอกล่าวรายงานถึงเผ่าพันธุ์ของเด็กทารกในอ้อมแขนให้แก่บอสแห่งลีโอนิกแฟมิลี่ได้รับฟัง

“เขาเป็นอัลฟ่า”

รอยยิ้มกว้าง..กว้างอย่างเหลือเชื่อปรากฏบนหน้าชายวัยกลางคน เต็มไปด้วยความดีใจ ภาคภูมิใจ ไม่ต่างจากลูกน้องคนอื่นที่พากันชื่นใจร่วมยินดีต้อนรับสมาชิกใหม่ครอบครัว ณัฐรู้ดีว่าเขากำลังถูกเปรียบเทียบนับจากนี้เป็นต้นไป แต่ไม่ได้แปลว่าเขาจะยอมแพ้ เขาต้องพยายามมากขึ้นอีกหลายเท่าตัว ตั้งใจเรียน ตั้งใจศึกษาธุรกิจของครอบครัว ช่วยงานปู่อย่างแข็งขันจนถูกขนานนามว่าเป็น ‘กุนซือแห่งลีโอนิก’

ปู่จะต้องเห็นถึงความสามารถของเขา

ปู่จะต้องรู้ว่าเบต้าไม่ได้ด้อยค่า

เบต้านั่งเก้าอี้บอสแห่งลีโอนิกได้ดี ไม่แพ้อัลฟ่าแน่นอน

.

.

.

เก้าอี้หนังปุนวมสีแดงกำมะหยี่หลังโต๊ะทำงานสีดำในห้องทำงานทรงกลมขนาดใหญ่อัดแน่นไปด้วยชั้นเอกสาร ห้องนี้มีประวัติอันยิ่งใหญ่สืบเนื่องมานานหลาย 100 ปี

‘บอสแห่งลีโอนิกแฟมิลี่’ เท่านั้นจึงจะสามารถนั่งเก้าอี้ตัวนี้

เก้าอี้มีคนนั่งแล้วเพียงแต่ไม่ใช่คนเดิม ไม่ใช่ปราบพยัคฆ์ผู้ลาลับ ไม่ใช่ปราชญาผู้ถูกเลือก แต่เป็น ‘ณัฐ ศักดาทร’ เบต้าหนุ่มผู้ทะยานตัวเองจากกุนซือขึ้นมาเป็นหัวหน้าแก๊งลีโอนิกในปัจจุบัน ผิดไปจากกฎเหล็กของพวกเขาที่ระบุไว้ว่าผู้ที่จะสามารถขึ้นมาเป็นบอสได้ต้องเป็น ‘อัลฟ่า’ เท่านั้น แต่กฎเหล่านั้นมันช่างไม่ยุติธรรมและล้าสมัยไปแล้ว จริงอยู่ที่ณัฐเป็นนักกฎหมายแต่กฎหมายไม่ได้ยุติธรรมไปเสียทุกข้อ

กฎหมายออกมาเพื่อความยุติธรรม การเปลี่ยนข้อกฎหมายเพื่อความยุติธรรม

ไม่เห็นจะแปลกอะไร

ดวงตาคมหลังแว่นตาทรงเหลี่ยมกวาดมองสถานที่แห่งนี้ที่เขาเฝ้ามองมาตลอด หวังว่าซักวันจะดีพอจนปู่เห็นว่าเขาคู่ควร แต่สุดท้าย..กลับยกตำแหน่งให้หลานชายอีกคนที่สุดแสนอ่อนแอ หนีงาน หนีความจริง ไม่เคยช่วยอะไรที่บ้านซักอย่าง

ปราบพยัคฆ์ขาดความยุติธรรม!!

ความจริงอันน่าแค้นในพินัยกรรม ณัฐก็แค่ถูกหลอกใช้ให้หวังลมๆแล้งๆ ไม่มีทางที่เบต้าเช่นเขาจะคงอยู่ในสายตา ท้ายสุดแล้วอัลฟ่าก็มองกดพวกที่ต่ำกว่าเสมอ ไม่เคยเห็นคุณค่าใด ไม่ว่าพยายามแค่ไหน สุดท้ายก็ถูกปฏิเสธด้วยขีดจำกัด DNA เส็งเคร็งเหล่านี้ แต่..คนอย่างณัฐไม่เคยยอมแพ้ ในเมื่อยกให้กันดีๆไม่ได้ก็ต้อง ‘แย่ง’ มา เขากวาดตามองเหล่าลูกน้องที่ตัดสินใจเลือกข้างเขาที่ถูกตัวเขาเองปลุกปั่นภายในมาซักระยะ ประกอบกับสิงโตเป็นบอสที่อ่อนแอ เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ ยิ่งนานวันยิ่งทีแต่ทำแฟมิลี่พังเละไม่เป็นท่า ยิ่งทำให้การตัดสินใจเลือกนายเป็นไปได้ง่ายมากขึ้น ส่วนลูกน้องที่จงรักภัคดีเลือกข้างสิงโต เขาส่งไปให้ตำรวจไล่ล่าวิสามัญหมดแล้ว

ลีโอนิกตกอยู่ใต้การปกครองของ ณัฐ ศักดาทร หลานชายคนโตโดยสมบูรณ์

ใช่..ควรจะเป็นแบบนั้น จนกระทั่งไม่กี่เดือนก่อน มีข่าวลือในวงการใต้ดินว่าสิงโตมีชีวิตอยู่ ดูเหมือนว่าเค้าลางของข่าวลือเหมือนจะใกล้เป็นจริงเข้าไปทุกขณะ เมื่อพันธมิตรกับคนของลีโอนิกที่เลือกฝั่งเขาทยอยโดนเก็บไปทีละนิด จึงเป็นที่มาของการประชุมหารือในวันนี้เกี่ยว

“บอสครับ สารวัตรสมชายมาขอเข้าพบครับ”

ลูกน้องที่เฝ้าอยู่ข้างนอกเคาะประตูกล่าวรายงาน ณัฐออกปากอนุญาตให้แขกผู้มาเยือนได้เข้ามาในห้องทำงาน นายตำรวจที่ไม่เจอหน้าค่าตากันมาพักใหญ่..ตำรวจที่เขาขายข่าวสิงโตให้มาพร้อมกับลูกน้องคนสนิทอีก 1 นาย

“ยินดีด้วยที่ได้เป็น ผบ.ตร. คนใหม่นะครับ” ณัฐยิ้มละมุนแสดงความยินดีกับตำแหน่งใหม่

“พูดเข้าเรื่องเลยแล้วกัน น้องชายนายยังไม่ตาย”

“จะเปลี่ยนฝั่งเหรอครับ?” ณัฐเลิกคิ้ว

“เปล่า จะมาบอกว่าการที่แบรดลีย์ตาย มันส่งผลต่อธุรกิจหุ้นส่วนของผม! ผมหมดเงินไปกับการแนะนำในการลงทุนของคุณนะ! คุณต้องรับผิดชอบ!!” อัลฟ่านายตำรวจผู้ถูกเลื่อนตำแหน่งเป็น ผบ.ตร. อาละวาดขึ้นเสียงใส่บอสแห่งลีโอนิกแฟมิลี่คนปัจจุบัน ณัฐเก็บอารมณ์อยู่หมัดแม้ว่ารอยยิ้มมุมปากลดลงไปเล็กน้อยแต่ยังเลือกยิ้มสู้อยู่

“ผมจะพยายามแก้ไขให้นะครับ”

“นั่นคือที่ผมต้องการ!! ให้ตายสิ..เบต้านี่มันยังไงก็ไม่รู้ ห่วยแตกจริงๆ”

ปัง!!!!!

กระสุนปืนยิงทะลุหัว ปลิดชีพนายตำรวจยศ ผบ.ตร. ด้วยปืนของปู่ตกทอดมา..ให้ผู้ได้รับตำแหน่งบอสแห่งลีโอนิกเท่านั้นจึงจะมีสิทธิ์ครอบครอง

“บ..บอส!?”  เหล่าลูกน้องอัลฟ่าตกใจ มองชายหนุ่มหน้าตาอ่อนโยนยิ้มแย้มแจ่มใสเปลี่ยนเป็นตึงเรียบ ตาวาวโรจน์มองเหยียดศพนายตำรวจที่ถูกเขาปลิดชีพไปโดยไม่ทันระวังตัว

“กฎข้อใหม่ที่สำคัญ อย่ามาเหยียดเบต้า จำไว้” ณัฐตวัดตาดุกร้าวหลังแว่นไปยังลูกน้องในชุดสูทสีดำ อัลฟ่าทั้งหลายกลืนน้ำลายลงคอเสียวไส้ เจ้าตัวคุมอารมณ์กลับมาเป็นยิ้มอ่อนโยน ท่าทีผ่อนคลายลงจนปรับตัวไม่ถูก ก้าวเดินเข้าไปหานายตำรวจยศผู้กองที่ติดตามมาด้วย

“ชื่ออะไร?”

“ผ..ผู้กองดำรง”

“ดีครับ พรุ่งนี่คุณเป็น ผบ.ตร. คนใหม่”

บอสลีโอนิกคนใหม่ตบไหล่นายตำรวจที่ตัวสั่นได้รับการเลื่อนยศสูงไปแบบงงๆ ก่อนจะผายมือให้ลูกน้องพา ผบ.ตร. คนใหม่ไปส่งที่หน้าบ้านแล้วสั่งคนที่เหลือให้เข้ามาเก็บกวาดศพ ผบ.ตร. คนเก่าไปทิ้งให้ห่างไกลและลับตาผู้คน ลูกน้องทั้งหมดทยอยออกไป สวนทางกับลูกน้องอัลฟ่าพี่น้องฝาแฝดชายหญิงคนสนิทฝีมือดีที่สุด ณ เวลานี้หากไม่นับมือซ้ายและมือขวาผู้หายสาบสูญ เดินเข้ามากล่าวรายงานนายเหนือหัว

“เรื่องที่ให้ไปสืบ ว่าไงบ้าง เมฆ มุก”

“ยืนยันแล้วจากคนของเราในเม็กซิโกแล้วครับ คุณสิงโตอยู่ที่นั่นจริงๆ พร้อมคุณเตและคุณนิว”

“เข้าใจแล้ว ซ้ายขวา ยังไม่ตายและคงเลือกฝั่งชัดเจนแล้ว” ณัฐลูบริมฝีปากไปมาอย่างนึกเสียดาย เขาอุตส่าห์ส่งคนออกตามหาแทบตาย หวังว่าถ้าเจอตัวจะดึงซ้ายขวาให้กลับมาทำงานกับเขา หากแต่ดูทรงแล้วคงเป็นไปไม่ได้ ดวงตาหลังแว่นทรงเหลี่ยมเหลือบมอง 2 พี่น้องอัลฟ่าต่างแฝดคนละใบสลับไปมา ก่อนแย้มยิ้มกล่าวเชิญชวน

“ทั้ง 2 คนสนใจอยากเป็นมือซ้ายมือขวาไหม ?”

.

.

.

ค่ำคืนที่อากาบุลโก..ท่าเรือสำคัญของอ่าวเม็กซิโก แหล่งขนส่งสินค้าและรับสินค้าสารพัดและเป็นแหล่งการค้าทางน่านน้ำที่สำคัญระดับต้นของโลกทั้งบนดินและใต้ดิน แต่ก่อนเป็นสิทธิ์ของแบรดลีย์ แต่นับจากนี้ไปท่าเรือแห่งนี้เป็นของมังกรวารีโดยสมบูรณ์ นี่คือผลประโยชน์ร่วมที่เหลียงต้องการเผื่อเป็นการแลกเปลี่ยนในการสนับสนุนให้สิงโตเข้ามายึดอำนาจ ที่เหลือทั้งประเทศยกให้สิงโตไปครอบครองแต่เพียงผู้เดียว

ไม่มีอะไรที่ได้มาฟรี โดยเฉพาะเรื่องของธุรกิจ

คำสอนของลุงคนนั้นเป็นสัจธรรมอันแท้จริง

“กินลมชมวิวที่ท่าเรือ ไม่แปลกไปหน่อยเหรอ” เสียงใสกังวานทักทาย สิงโตเหลียวหน้ามองสเภณีอันดับ 1 เข้ามานั่งห้อยขาอยู่ข้างเขาแล้วทอดสายตามองท่าเรือทะเลกว้างใหญ่ไพศาลบนตู้คอนเทนเนอร์เช่นเดียวกัน 

“แล้วเธอล่ะ มาทำไมที่นี่”

“มาแสดงความยินดี ยินดีด้วยที่ได้เป็นนายกคนใหม่” เจนกล่าวแสดงความยินดีกับชายที่เธอสอนตำรารักให้ในภาคปฏิบัติ ชายหนุ่มอัลฟ่าผิวสองสีเอาแต่เงียบ ไม่ตอบ นิ่งเฉยและเย็นชา หลายคนอาจจะหน้าชากับการกระทำเหมือนถูกเมิน แต่ไม่ใช่สำหรับเจน เธอไม่ยักไหล่ไม่ถือสาแล้วหันกลับไปมองวิวท้องทะเลที่เต็มไปด้วยเรือขนส่งจอดเรียงหนาแน่น

“คุณรู้ได้ยังไงว่าเจนเป็นคนของแบรดลีย์”

คำถามที่ใคร่สงสัย

สิงโตเอื้อมมือไปจับพวงแก้มใสแต่งแต้มบลัชออน เกลี่ยผมยาวดัดลอนออกไปไพล่หลังเผยต่างหูเพชรเม็ดงามสีอเมทิสต์

“ต่างหูเธอเหมือนกับแหวนบนนิ้วนางของแบรดลีย์ ฉันจำได้จากหนังสือพิมพ์”

“คุณรู้ตัวไหม คุณเป็นคนใส่ใจและช่างสังเกตมากนะ”

เจนหัวเราะร่วน มือเรียวสวยดึงต่างหูออก หลุบตามองต่างหูคู่งามสลับอีกฝ่ายไปมา แล้วกำต่างหูไว้แน่น ก่อนปาลงทะเลไปเฉยชิบ ต่างหูคู่งดงามวิจิตรที่สาวสวยทุกรายได้เห็นร้องเร้าอยากได้ตกลงสู่ทะเลสีดำ ดำดิ่งลงไปแล้วสลายหายไปราวกับไม่เคยมีมันมาก่อน

“มันแพงมากนะ ทิ้งทำไม” สิงโตมุ่นคิ้ว ไม่เข้าใจการกระทำของอีกฝ่าย

“ใช่ สวย แพง แต่ฉันเกลียดคนให้ ไม่ใช่ทุกคนนะที่อยากได้ของแพงแล้วจะพอใจ แล้วก็ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมอัลฟ่าชอบคิดแบบนี้กันทุกคน” ตาคู่สวยเฉี่ยวเหลือบตามองชายผิวสองสีข้างกายที่มีรอยฟกช้ำสวมเพียงเสื้อกล้ามสีดำกับกางเกงยีนส์

“คิดเหมือนกันล่ะสิ”

“เกือบเหมือน” สิงโตหันกลับมาสบตาโสเภณีข้างกาย “ถ้าฉันจะซื้อของให้ ฉันหวังว่าคนรับจะมีความสุขกับของชิ้นนั้นเหตุผลก็แค่อยากให้”

การให้โดยปรารถนาความสุขจากผู้รับ มิใช่ผลประโยชน์อื่นแอบแฝง

“แค่อยากให้งั้นเหรอ ฟังดูหล่อขึ้นมา 10 เท่า” ดวงหน้าสวยล้อมผมยาวดัดลอนพยักหน้าพลางเบะปาก มือคลอเคลียลำคอระหงไร้รอยกัดไปมา

“คุณเคยมีแฟนไหม?”

“..เคยมี”

“แล้วคบมาไม่อึบกันเลยเหรอ?”

“ฉันให้เกียรติเขา”

“ให้เกียรติหรือยังชอบไม่สุดกันแน่?”

เจนถามย้อนกลับ สิงโตเริ่มเผยสีหน้าไม่พอใจออกมา ทว่า..เธอยิ้มสู้ไม่นึกเกรงกลัว

“เธอพูดจาโผงผางไปนะบางที” สิงโตตำหนิโสเภณีที่น่าจะอายุน้อยกว่าเขา คนโดนว่าไม่รู้สึกรู้สา แถมยังหัวเราะเสียงดังแกว่งเท้าเล่นไปมาสบายอารมณ์

“เจนเป็นตัวเองได้แล้ว ทำไมต้องพูดคะขาอ้อน จ่ายเงินก็ว่าไปอย่าง แล้วจากนี้ไปจะยังไงต่อ?”

โจทย์ข้อแรกเสร็จสิ้น จากนี้ไปเป็นโจทย์ที่สิงโตต้องตั้งเอง

จาก 0 เป็น 1 และจงเป็นต่อไปในตัวเลขที่เพิ่มขึ้น

มือแกร่งสีเข้มหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ หันกลับไปมองวิวท่าเรือต่อ มองท้องฟ้ามืดมิดไร้แสงดาวและไร้แสงจันทร์ มีแต่เมฆหมอกปกคลุมจากนิคมอุตสาหกรรมบดบังทัศนียภาพทางธรรมชาติรังสรรค์ไว้ ปากหนาได้รูปผ่อนควันสีขาวลอยละล่องปะปนไปในอากาศ

“ฉันจะเอาธุรกิจของแบรดลีย์มาขยายต่อ” สิงโตหันมาสบตาหญิงสาวข้างกายผู้ได้ครั้งแรกของเขาไป

“แล้วเธอล่ะ คนพี่ หรือ คนน้อง ?”

ดวงหน้าสวยซีดลงทันตายามสบตาคมกริบจ้องเค้นถาม มือกำชายกระโปรงแน่น..ขยำจนผ้ายับยู่

เขารู้แล้ว...

“ซ่องของพี่ชายเธอเป็นแหล่งข่าวสารพัดและก็เป็นจุดแลกเปลี่ยนสินค้ามากมายนอกเหนือจากโอเมก้า ฉันขึ้นมาข้างบนไม่กี่วัน พี่เธอที่รอเสียบมานานย่อมอยากอาศัยจังหวะนี้ยึดเม็กซิโกต่อ จะมีอะไรดีไปกว่าดึงคนที่มีปัญหากับฉันเข้ามาชน” สิงโตเดาถูกทุกอย่าง อ่านเกมส์ของกันสมายออกหมด เสียงทุ้มเย็นกล่าวเตือนเจนที่นั่งก้มหน้าเครียดชัดเจน

“พี่ณัฐไม่หมูแบบนั้นนะ”

“เจนห้ามพี่กันสมายไม่ได้..เขาเลี้ยงเจนมา..”

“ฉันรู้ แต่เธอก็ตอบแทนเขาด้วยเงินทองที่ใช้ร่างกายจ่ายไปมากแล้วไม่ใช่เหรอ เธอควรมีสิทธิ์เลือกด้วยตัวเอง”

เลือกเส้นทาง เลือกตัดสินใจ

เลือก..

ปัง!!!!!!ปัง!!!!!ปัง!!!!!!ปัง!!!!!ปัง!!!!!!ปัง!!!!!

กระสุนปืนสาดยิงตรงมาที่พวกเขา สิงโตไหวตัวทันกระชากเจนหลบหนีวิถีกระสุนไปได้หวุดหวิด หนุ่มอัลฟ่าและสาวโอเมก้าวิ่งหนีปืนสาดไม่ยั้งหมายปลิดชีพจนอับจนหนทาง จึงจำใจต้องเข้าไปหลบซ่อนตู้คอนเทนเนอร์ตู้อื่น ฝีเท้าย่างก้าววิ่งกรูเข้ามามากมาย หนึ่งในนั้นคือกันสมาย พ่อเล้าของซ่องโสเภณีมาพร้อมกับลูกน้องตัวเองและเหล่าอัลฟ่าในชุดสูทสีดำที่สิงโตคุ้นหน้าค่าตาดี

ในที่สุด..ลีโอนิกฝั่งพี่ณัฐส่งคนมาแล้ว

“เจน!! พี่รู้นะเธออยู่แถวนี้!!” กันสมายเดาะลิ้นหงุดหงิดไม่พอใจ ร้องหว่านหาน้องสาวที่ออกมาเป็นตัวล่อให้ “ส่งเสียงหน่อยน้องรัก พี่จะได้จบเกมส์นี้ แล้วไปเอาผลงานกับคุณณัฐ”

เจนมองพี่ชายสลับคนที่ซ่อนอยู่ ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงไม่หนีไปคนเดียว ทำไม..ถึงเลือกดึงเธอไว้ ไม่ว่าจะพยายามสบตาคู่คมมากเพียงใด ไม่เคยอ่านออกเลยซักครั้ง

เธอควรได้เลือกและสิงโตบีบให้เธอเลือก

อยู่ที่เจนจะเลือกคนไหน?

หมับ!!

“เจนจะพาคุณหนี ตามมาทางนี้”  มือเรียวเล็กนุ่มคว้ามือชายหนุ่มเอาไว้แน่น แล้วพานำวิ่งออกไป

เธอได้เลือกแล้ว ‘คนน้อง’ คือคำตอบ

ปัง!!!!!!

กระสุนปืนยิงทะลุหลังโสเภณีสาว เจนเซถลาล้มลงในอ้อมแขนสิงโต ตาคู่คมเบิกกว้างรับกอดร่างเล็กเอาไว้ มองเลือดไหลอาบทะลักชุ่มเสื้อนอนกระจายตัวเป็นวงกว้างขึ้นเรื่อยๆ

“น้องสาวของผมไม่น่ารักเลย” กันสมายเป็นคนลั่นไกยิง..น้องสาวแท้ๆ ปากหนาเป่าปลายกระบอกปืนไล่ควันเขม่าออกไป

“นี่น้องสาวนายนะ..”

“คุณณัฐก็ลูกพี่ลูกน้องคุณสิงโตเหมือนกัน” พี่ชายผู้ประกอบอาชีพเป็นเจ้าของซ่องโสเภณียักไหล่มองน้องสาวแสนสวยหายใจรัวระรินในอ้อมแขน ดวงตาอ่อนล้าสั่นไหวมองมาที่พี่ร่วมสายเลือดอย่างไม่เชื่อสายตา ไม่เชื่อ..ไม่เชื่อเลยว่าจะกล้ายิงเธอได้ลงคอ

ภาพสะท้อน คืนฝนตก

..สิงโตกับณัฐ..

“ไม่รักเจนเลยรึไง!!” เขาตวาดถามกลับไป แบบเดียวกับที่เคยถามในใจผ่านสายตากับพี่ชาย..ถามทั้งที่พี่ชายจ่อปืนเล็งมาที่เขา ถามทุกเรื่องราวที่ผ่านมา ทุกสิ่งอย่างในสายสัมพันธ์ครอบครัว..ไม่ใช่เรื่องจริงเลยเหรอ?

“มีใครรักโสเภณีบ้างล่ะ?”

คำตอบกรีดแทงใจยิ่งกว่ากระสุนปืน แม้แต่พี่ชายร่วมสายเลือด ยังไม่แลเหลียว เกิดเป็นโอเมก้าก็ต่ำแล้ว แต่โอเมก้าที่กลายเป็นโสเภณียิ่งต่ำลงไปกว่านั้น สิงโตใช้มือปิดปากแผลเลือดไหลไม่หยุด ประคองร่างหญิงสาวที่เลือกเขาไว้ในอ้อมอก

“คิดว่าพี่ณัฐจะยกเม็กซิโกในนายคุมง่ายๆเหรอ”

“ก็ลองไม่ยกดูสิ ในเม็กซิโก กูก็ไม่ธรรมดาเหมือนกันล่ะวะ”

ปัง!!!!ปัง!!!!ปัง!!!!ปัง!!!!

เสียงปืนรัวมาหลายต่อหลายนัด แต่สวนเข้าต่อสู้กับคนของกันสมายและลีโอนิกฝั่งคนพี่ จำนวนมากมายจนหนุ่มคนไทยขาวตี๋ในชุดฮาวายแฟชั่นร้องเสียงหลงตกใจ

เป็นไปไม่ได้ ไหนว่ามีแค่ 3 ไง!!?

“บอส!!” เตและนิวเข้ามาสมทบ คุ้มกันเจ้านายที่ช้อนอุ้มร่างเจนขึ้นมาแล้วพากันวิ่งหนีหลบกระสุนให้ไปยังที่ปลอดภัย กลิ่นคาวเลือดคลุ้งกระจายจากฝั่งตรงข้าม คนแล้วคนเล่าโดนเก็บหมดจากเหล่าอัลฟ่าและเบต้าปริศนาจำนวนมากในชุดสีดำเข้มไม่ต่าง คนของลีโอนิกที่ถูกส่งมาทยอยโดนเก็บไปพร้อมกับคนของกันสมาย จนเหลือเพียงหยิบมือ

“เหี้ยไรวะ!!พวกนี้เป็นใครวะ!!!?”

พรึบ!!!!!

พั่บ! พั่บ! พั่บ! พั่บ!

แสงไฟสาดส่องจากท้องฟ้ายามราตรี ลมแรงกรรโชกจากใบพับเฮลิคอปเตอร์ ผู้เสียเปรียบยกมือป้องแสงเจิดจ้าเบื้องบน หรี่ตามองฟ้า..สัญลักษณ์ประดับบนหางเครื่องบินเป็นรูปวงกลมสีแดงดำล้อม ‘หมาป่า’

“พี่ชาย ยอมดีกว่าไหม เราล้อมหมดแล้วนะ” เสียงจากโทรโข่งดังออกมาจากเฮลิคอปเตอร์บนฟ้า เจ้าของเสียงโหนตัวลงมาพร้อมกับเชือกตามด้วยคนในชุดสูทดำติดเกราะอีกหลาย 10 คน แต่ที่โดดเด่นกว่าใครกลับเป็นคนถือโทรโข่งเป็นเพียงเด็กหนุ่มตัวสูงใหญ่สวมแจคเก็ตหนังสีดำ อายุราวๆ 17 – 18 ปี กับบอดี้การ์ดคู่ใจของเขาที่มีกลิ่นกายโอเมก้า

เด็กหนุ่มกับตราสัญลักษณ์หมาป่า

“นนน กรภัทร์ บอสแห่งซิริอุสแฟมิลี่” กันสมายพึมพำถึงนามของพันธมิตรเลือกข้างลีโอนิกคนน้องปรากฏตัว กลับกลายเป็นซิริอุสแฟมิลี่ เหล่าหมาป่าฝูงใหญ่กับตำนานบอสมาเฟียที่อายุน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์

สิงโตกับหมาป่า

“เอาไง จะงัดป่าว” บอสแห่งซิริอุสถาม เลิกคิ้วท้าทายกวนประสาท กันสมายและลีโอนิกฝั่งคนพี่กัดฟันแน่น คนนึงใจคิดสู้จะชักปืนตอบโต้ ทว่า..บอดี้การ์ดของนนนไวกว่า ยิงกระสุนนัดเดียวยิงทะลุคอตายสนิท มองไปทางไหนก็เห็นแต่คนของซิริอุสล้อมไว้หมดแล้ว ไม่มีทางเลือกนอกจากจำใจล่าถอยกลับไป บอดี้การ์ดหนุ่มผู้เป็นโอเมก้ากำลังจะวิ่งไล่ตายกลับโดนนายเหนือหัวที่อายุน้อยกว่ารอบนึงกางแขนกันเอาไว้

“ไว้ก่อนพี่ชิม่อน ยังไม่ถึงเวลา”

“…ตามใจ”  ชิม่อนยอมเก็บปืน แล้วเดินตามบอสของตัวเองไปสมทบลีโอนิกคนน้องผู้โดนพี่ชายแย่งตำแหน่งไป ทุกคนได้แต่ยืนมองชายผิวสองสีนั่งคุกเข่าประคองร่างโสเภณีสาวที่ตัวสั่นหน้าซีดเซียวทุกขณะ เลือดไหลไม่หยุด..ทะลักออกมาย้อมชุดนอนสีขาวเสียจนแดงฉาน สิงโตเรียนหมอมา เขารู้ดี..ยังไงก็ไม่ทัน..

ตาคู่คมยากจะอ่านใจสบตาเจน มองเข้าไปในแววตาของเธอบ่งชี้ชัดว่าไม่อยากตาย แววตาแบบนี้เขาเห็นมาเยอะมากตอนฝึกงานในโรงพยาบาล คนป่วยหลายคนฝากชีวิตไว้กับหมอโดยที่ไม่รู้อะไร หมอมีหน้าที่พยายามกู้ พยายามยื้อให้สุด และสิงโตได้พยายามแล้ว แต่กระสุนยิงจุดสำคัญ..ถ้าจะกู้ต้องนำส่งโรงพยาบาลซึ่งไกลโขนัก ซึ่งรอไม่ได้

พยายามเป็นเทวดา จนถึงตอนนี้ก็ไม่มีโอกาสทำหน้าที่เทวดา

ต่อให้สามารถช่วยได้ครั้งนึง สุดท้ายต้องกลับไปฆ่าตาของเด็กผู้หญิงคนนั้นและตามไป..กวาดล้างบ้านหลังนั้นไม่ให้เหลือซาก แม้ไม่ลั่นไกเอง สั่งผ่านลูกน้องก็ตามก็เปื้อนเลือดไม่ต่าง ทุกคนต่างรู้ดี ยอมถอยออกไปให้สิงโตใช้เวลากับผู้หญิงโสเภณีเพียงลำพัง เขาอุ้มเธอเดินออก..ออกไปยืนอยู่ริมท่าเรือ เจนปรือตาฝืนมองท้องทะเลดำสนิทกว้างสุดลูกหูลูกตา

“ฉันตายโดยปราศจากคนรัก..”  

เจนรำพึงออกมาทั้งเสียงแหบแห้ง สิงโตต่อให้ทั้งเสียงเรียบ

“ข้างหลังภาพ”  

ดวงหน้าสวยซีดเซียวแปลกใจที่คนอย่างสิงโตอ่านนิยายรักด้วย..เหนือความคาดหมายนัก

เวลาที่รู้จักช่างแสนสั้น เวลาหลุดพ้นทุกข์ก็สั้นเช่นกัน

“จำได้ไหม..ที่บอกว่า..โสเภณีไม่มีใครรัก..ไม่มีจริงๆ เจ็บเนอะ” รอยยิ้มทั้งน้ำตา กี่ครั้งแล้วที่ชีวิตต้องยิ้ม..ยิ้ม..และยิ้มให้กับโลกแม้หัวใจพังยับเยินเพื่อมอบความสุขให้ผู้คนที่ตั้งใจมากอบโกยความสุขบนเรือนกายเธอ เสร็จสม แล้วจากไป ซ้ำแล้วซ้ำเล่า อ้อมกอดก็เป็นเพียงแค่ชั่วคราว ไออุ่นเป็นเพียงสายลม ผ่านมาแล้วผ่านไป ไม่เคยคงอยู่ถาวร

“เจน..อยากมีรักนะ..” น้ำตาไหลอาบแก้ม สะอึกสะอื้น ร้องไห้ออกมาจากก้นบึ้งหัวใจ “ย..อยากถูกใครซักคนกัดคอ”

ระบายความรู้สึกต้อยต่ำของชีวิตโอเมก้าที่ต่ำตมกว่านั้น

“ต..แต่ใครจะกัดคอโสเภณี..ฮึก..จนใกล้ตายก็ไม่มี ฮึก..ฮ..ฮึก..”

..ไม่มี..

เรื่องราวของชีวิตโอเมก้าอันน่าอดสู อยู่เพื่อขายเรือนกายแต่ไม่มีใครคิดอยากสร้างพันธะสัญญา ไม่มีใครรัก ชีวิตที่อยู่ด้วยความสวยงามแต่ไม่มีใครหมายเก็บขึ้นมาดูแลปกป้อง ชื่นชมความงามจนหายอยากแล้วจากไป ทิ้งให้คนอื่นชมต่อ เป็นดอกไม้งามริมทางที่ไม่มีใครเอา สิงโตทำได้เพียงรับฟัง ประคองผู้เล่าไว้ในอ้อมแขนอย่างเงียบงัน

“คุณจะ..ม..ไม่กัดคอใครจริงเหรอ..” เจนยิ้มอ่อนมองคนที่เอาแต่เงียบสงัด มองลึกไปในตาคมสั่นไหว เธอยกมือเปื้อนเลือดจับแก้มสากของคนหนุ่มเอาไว้

“ถ้าวันนึงเจอแล้ว..อย่าลืมเอาที่เจนสอนไปใช้นะ..”

ความรู้ที่โสเภณีมอบให้ สิ่งเดียวที่จะติดตัวไป อัลฟ่าคนนี้อาจจำเจนไม่ได้ ไม่เรียกชื่อซักครั้งหรืออาจไม่คิดใส่ใจจำ

แต่อย่างน้อยมีอะไรให้จดจำก็ยังดี..

“ทะเล..สวยจั.....”

แสงตะวันเรืองรองขึ้นปริ่มขอบฟ้า กระทบร่างโอเมก้าผู้มีชะตาแสนเศร้า เจนจากไปแล้วทั้งตาไม่ปิดสนิท..จากไปพร้อมรัตติกาลมืดมิด เหล่าผู้คนเกิดมาตีตราด้วย DNA ชั้นล่าง เลวร้ายสุดคือวิถีชีวิตถอยหลัง ไม่มีวันก้าวไปข้างหน้า

ปลอกคอไร้รอยกัด ชีวิตโสเภณี

หญิงสาวโสเภณีผู้น่าเศร้าอยากจมจ่อมสู่ท้องทะเล เธอขอแบบนั้นกับชายผู้เข้ามาเป็นลูกค้าคนสุดท้ายในชีวิต วงแขนแกร่งอุ้มร่างหญิงสาววางลงเหนือผิวน้ำทะเล ปล่อยเธอไป ปล่อยให้สายน้ำโอบอุ้มปกป้องเธอ เก็บไว้ให้ลึกสุดผืนมหาสมุทรกว้างใหญ่

จบสิ้นแล้วความทุกข์ทนของเธอ

ไม่มีสิ่งใดทำอันตรายได้อีก ตลอดกาล

“บอสครับ” นิวเรียกอีกฝ่ายที่เอาแต่ยืนนิ่งเงียบมองทะเลยามเช้า สิงโตหันกลับมาสบตามือขวาและมือซ้ายที่ยืนรออยู่ เขาพยักหน้าแล้วเดินผ่านอัลฟ่าทั้งสอง ตรงไปหาบอสแห่งซิริอุสยืนล้วงกระเป๋าข้างเดียวรออยู่

“ขอบใจที่มาช่วย” กล่าวขอบคุณพันธมิตรที่เดินทัพมาช่วยไว้ได้ทันท่วงที

“พันธมิตรกันนี่ ผมเลือกฝั่งพี่สิงแล้ว” นนนยิ้มไม่ถือสา เด็กหนุ่มอายุน้อยกว่ายื่นมือตรงมา สิงโตยื่นมือจับตอบโดยไม่คิดลังเลสิ่งอื่นใด ดวงตะวันขึ้นเต็มดวง สาดส่องร่างบอสมาเฟีย 2 แก๊ง ทำสัญญาพันธมิตรกันเป็นเอกฉันท์โดยมีเหล่าลูกน้องของลีโอนิกฝั่งคนน้องและซิริอุสเป็นพยานรับรู้

อรุณรุ่งวันใหม่ ความทุกข์ทนของเขายังคงอยู่

จงไปต่อ ไปต่อ และก้าวต่อไป

TBC

+++++++++++++++++

ยังคงคอนเซ็ป ปลอกคอ อยู่นะ  อ่านตอนนี้จะตอบคำถามเรื่องสิงโตกับคริสในภาคหลักในเชิงมุมสิงโตหลายอย่างเลยค่ะ 

และเปิดตัวมาเฟียคนใหม่ ขยายเพิ่มเรื่องพี่ณัฐมากขึ้น

ไปก่อนนะคะ บายจ้า