ตอนที่ 42 : Special : หัตถาราชา 6 (END)
หัตถาราชา 6
หลังจากเตจากไป ผ่านมาแล้ว 4 เดือนที่สมาพันธ์นักฆ่าถูกสื่อนำเสนอข่าวโด่งดังไปทั่วโลกหลังเด็กอัลฟ่าวัย 15 ปีจำนวน 50 คนหนีออกมาแจ้งความสถานีตำรวจในรัฐเท็กซัส ตำรวจได้ทำการตรวจสอบพบองค์กรฝึกฝนนักฆ่าที่ใช้ชื่อว่า ‘สมาพันธ์นักฆ่า’ ซึ่งเป็นข่าวเล่าลือกันและมีคำค้นหาในเว็บไซด์ระดับ Dark web หลายต่อหลายครั้ง ถูกกวาดล้างจนไม่เหลือผู้รอดชีวิตในสภาพศพสยดสยองเกินบรรยายก่อนตำรวจไปถึง จากการสืบสวนครั้งนี้โยงใยไปถึงขบวนการค้ามนุษย์อัลฟ่า และองค์กรฝึกฝนนักฆ่าดังกล่าวอาจเป็นเบื้องหลังคดีลอบสังหารบุคคลสำคัญหลายต่อหลายครั้งที่ไม่อาจตามจับตัวได้ด้วยซ้ำ นอกจากนี้ยังมีบัญชีว่าจ้างสืบสาวไปถึงหน่วยงานรัฐบางแห่งในบางประเทศเสียด้วย เรียกได้ว่าเป็นข่าวสะเทือนขวัญจนเกิดกระแสต่างๆมากมาย
..ไม่เหลือร่องรอยของฆาตกรให้ตามกลิ่น..
“นิว กลับบ้านกันได้แล้วจ้ะ”
“ครับแม่”
รอบวันหยุดของมือขวามาถึงอีกครั้ง ตาตี่เล็กละสายตาจากข่าวในทีวีร้านขายอุปกรณ์เครื่องใช้ไฟฟ้าในตึกแถว แล้วหันมาช่วยแม่แบกหาบใส่ขนมไทยเดินเท้าไปตามถนน กลับสู่บ้านเรือนในช่วงเวลาตะวันคล้อยใกล้ลาลับขอบฟ้า แสงสีส้มแดงฉานปกคลุมไปทั่ว เหล่านกน้อยคล้อยบินกลับคืนรังไม่ต่างจากผู้คนในจังหวัดปราจีนบุรี
กึก..
2 แม่ลูกกลับมาถึงหน้าบ้าน กลับมีบางอย่างผิดปกติ ลำแขนแน่นกล้ามสีขาวกางกั้นขวางมารดา ดันเธอเอาไว้ด้านหลัง ดวงหน้ามองคนเป็นแม่ฉายฉาบตื่นตระหนก เธอยกมือปิดปากแน่นเมื่อลูกชายหันมาสบตาพร้อมหยิบปืนสั้นเหน็บไปหลังเอวออกมา
ไม้จิ้มฟันสอดประตูเอาไว้หลังปิดบ้าน..กลับหล่นตกพื้น..
มีคนบุกรุกเข้ามาในบ้านของพวกเขา
ฝีเท้าย่องก้าวไปตามทักษะต่อสู้ที่ประสบมาเจนสนาม เดินไปอย่างเชื่องช้าไปใกล้บานประตู มือหนาจับลูกกลอนแล้วบิด
กริ๊ก!
เงามืดในบ้านถูกทำลายโดยแสงตะวันยามเย็นส่องผ่านช่องประตูที่แง้มเปิดออก เห็นแล้วเงาตะคุ่มบนโซฟาสีน้ำเงินในบ้าน ชักปืนไปยังผู้บุกรุก ประตูเปิดอ้ากว้างขึ้น..ให้แสงสว่างส่องทั่วถึงข้างในบ้าน กลิ่นไอแดดยามเช้าลอยล่องแผ่กระจายจากหนุ่มอัลฟ่าหน้าไทยนั่งเปิดตำราขนมไทยอ่านเล่นอยู่
“…..”
“…..”
มือขวาแห่งลีโอนิกแฟมิลี่มองนักฆ่าผู้แฝงตัวในชุดเสื้อยืดสีขาวทับแจ็คเกตหนังดำกับยีนส์สีเข้ม ดวงหน้าไทยคมละสายตาจากเนื้อหาตำราทำขนมสบตอบลูกชายเจ้าของบ้านด้วยแววตานิ่งเฉยไม่ต่างกัน ก่อนก้มตัวลง..หยิบเอาขวดวิสกี้ตั้งวางบนโต๊ะรับแขก
“แดกเหล้าไหม กูเลี้ยง” เตถาม
“เออ กูหยิบแก้วเอง” นิวขยับยิ้มและเก็บปืน
.
.
.
วิสกี้ในขวดหมดไปพร้อมวันตะวันฉายแสงสู่วันใหม่ เต ตะวัน กลับมาเยือนถิ่นฐานของลีโอนิกแฟมิลี่อีกครั้ง ณ ห้องทำงานของหัวหน้าแก๊งมาเฟียที่มากชื่อเสียงและอิทธิพลระดับแนวหน้าของวงการใต้ดิน สู่การเผชิญหน้ากันอีกครั้ง
ปราบพยัคฆ์ เรืองโรจน์ เป้าหมายอยู่ตรงหน้า
“ณัฐออกไปก่อน ปู่ขอคุยกับลูกน้องหน่อย”
“ครับปู่” กุนซือด้านกฎหมายของแก๊งลีโอนิกเก็บแฟ้มงานออกไปจากห้อง
ประตูปิดลงสนิทเหลือเพียงอัลฟ่า 3 คนที่ยังอยู่ ชายวัยชรานั่งประสานมือบนโต๊ะขยับยิ้มละมุนนักฆ่าตรงหน้าโดยมีมือขวาของเขาเฝ้ามองอยู่ไม่ห่าง ความเงียบถูกทำลายลงไปเมื่อหัวหน้าแก๊งมาเฟียเปิดเรื่องสนทนาเป็นคนแรก
“เรื่องที่เท็กซัส ดังระเบิด แต่ไม่มีกล้องจับได้ว่าใคร” ข่าวสารที่กำลังโด่งดัง ณ เวลานี้ถูกหยิบมาพูดถึง
ในเมื่อ..ฆาตกรกวาดล้างอยู่ตรงหน้า
“คุณยอมให้ผมอยู่ใกล้ เพราะตั้งใจให้ผมไปทำแบบนั้นอยู่แล้ว” เตตอบกลับ คำตอบ..ที่ทำเอาปราบพยัคฆ์หัวเราะในลำคอเอนหลังพิงพนัก วางแขนลงบนที่วางแขนบุนวมนุ่มด้วยท่าทีสบายอารมณ์
“บอกแล้วว่าฉันรู้จักนายดี ฉันถึงได้จ้างนาย”
สิ้นคำกล่าวอันน่าตกตะลึง ไม่ใช่กับเต แต่เป็นนิว ดวงหน้าขาวตี๋มองคนทั้งสองที่เอาแต่จ้องกันนิ่งสลับไปมาก่อนตัดสินใจแทรกถามนายเหนือหัว “นี่บอส..จ้างไอ้เตให้มาฆ่าตัวเอง?”
ปราบพยัคฆ์พยักหน้าตอบด้วยรอยยิ้ม นิวลูบหน้าแรง นวดขมับไปมาแล้วเอ็ดใส่ชายวัยชราที่นั่งไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“บอสครับ ถึงตายเลยนะ!”
“ฮ่าๆ” ปราบพยัคฆ์หัวเราะ โดยมีมือขวาอยากเป็นลมเสียตรงนี้ หายสงสัยแล้วว่าเหตุใดเจ้านายถึงห้ามนักห้ามหนาว่าอย่าทำอะไร เต ตะวัน ไอ้เขาก็ปกป้องเจ้านาย เก็บซ่อนความระแวงแทบตาย ความจริงที่ปรากฏกลับกลายเป็นว่านักฆ่าถูกนายของตนจ้างวานผ่านสมาพันธ์นักฆ่าให้มาจัดการตัวเอง!! อะไรเนี่ย!!!!!!
“ไปรู้มาได้ไง หืมม์?”
“ผมสงสัยเลยสืบย้อนเอาเรื่อยๆ คุณสลับข้อมูลเก่ง แปลงชื่อปลอมหลายชั้นที่มีตัวตนอยู่จริง แต่ชื่อสุดท้ายไปตรงกับเด็กรีดนมแพะในอิสราเอล ซึ่งคุณมีประวัติเคยไปท่องเที่ยวที่นั่นเมื่อไม่นานมานี้ ต้องให้ผมบอกต่อไหมว่าอะไรยังไง” ยิ่งเล่าความยาวสาวความยืด บอสลีโอนิกก็ยิ่งหัวเราะชอบใจเข้าไปใหญ่ ปรบมือเสียงดังแล้วหันหน้าไปมองนิว
“ฉันบอกแล้วไงนิว เขาโดดเด่น”
“ครับบอส”
คนแก่ผู้แสนร้ายกาจ ตัวตนของบอสแห่งลีโอนิกแฟมิลี่ ภายนอกดูสุขุม อบอุ่น แต่แท้จริงแล้วซ่อนเขี้ยวเล็บคมกริบเอาไว้ ฉลาดและเจ้าเล่ห์เหลือทน ยอมใจจริงๆ เตเข้าใจในทันทีหลังไปถึงปลายทางที่ได้ข้อสรุปของผู้ว่าจ้างย้อนกลับมาทุกเรื่องราวทั้งหมด ในเมื่อสมาพันธ์นักฆ่าไม่ใช่สถานที่เข้าไปได้ง่าย คนในนั้นล้วนเป็นนักฆ่ามากฝีมือทั้งสิ้น จะมีอะไรใช้จัดการได้ดีไปกว่า คนเก่าแก่ของที่นั่น..คนที่เรียนรู้จากที่นั่น..คนที่ผ่านความเจ็บช้ำที่นั่น..
คำตอบที่เลือก เต ตะวัน
“แล้วหลังจากนี้จะทำยังไงต่อ” ปราบพยัคฆ์ถาม เตยกยิ้มบางให้กับคำถามจากคนแก่แสนเจ้าเล่ห์ แต่ก็เป็นคนชี้ทางให้เขาปลดแอกตัวเองได้สำเร็จ..และมีชีวิตเป็นของตัวเอง สามารถเลือกได้ด้วยหัวใจของตัวเองอย่างแท้จริง..
“ผมว่าคำตอบนั้น มีอยู่แล้วในแผนของคุณแล้ว”
จะโรนินหรือนักฆ่า..คงไม่เหมาะ
นิวลอบยิ้มมองเจ้านายลุกขึ้นยืนก้าวออกมาอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานสีดำ ก่อนเลื่อนสายตาไปยังเพื่อนที่เปิดใจให้..นั่งคุกเข่าลง ประคองมือสีเข้มอันเหี่ยวย่นไปตามวัย ก้มหน้าลงจูบที่หลังมือ ผ่านพิธีกรรมอันศักดิ์สิทธิ์ต่อจิตวิญญาณถึงภาระหน้าที่ต่อจากนี้ไปโดยไม่คิดแปรผันเป็นอื่น คงอยู่ไว้ด้วยความจงรักภัคดี ซื่อสัตย์ และพร้อมสละชีวิตตัวเองได้เพื่อปกป้องบุคคลที่ยอมให้เหนือหัว
“จากนี้ไปนายคือ มือซ้ายของฉัน เต ตะวัน วิหครัตน์” นามแท้จริงแต่งตั้งให้ พร้อมคำตอบของคำถามที่ว่า เต ตะวัน คือใคร
“ครับ 'บอส' “
เป็นซามูไร มีนายให้เชื่อมั่น
มือซ้ายและมือขวา คงอยู่เคียงข้างนาย
ชีวิตใหม่ สถานะใหม่ เริ่มต้นขึ้นในฐานะลูกน้องของแก๊งมาเฟียชื่อดัง ‘มือซ้ายแห่งลีโอนิก’ ที่ไม่มีใครคิดกังขาหรือขัดแย้งในเมื่อความสามารถได้พิสูจน์แล้วว่าเหมาะสม อัลฟ่าหนุ่มในชุดสูทสีดำก้าวออกจากห้องทำงานของปราบพยัคฆ์ หลังสิ้นเสียงประตูปิดลง มีอีกคำถามหนึ่งที่ค้างคาใจมือซ้ายคนใหม่ เป็นคำถามที่ต้องการคำตอบจากคนที่เดินอยู่ข้างกายในตำแหน่งยศถาเดียวกับเขา
“นิว มึงยังไม่ตอบกูเลย ตกลงทำไมมึงถึงตีสนิทกับกู” เตถามคนที่เดินล้วงกระเป๋า นิวกลอกตาคิดครู่หนึ่งแล้วให้คำตอบทั้งรอยยิ้มกว้างจนตาปิด เขาเคยนึกไม่ชอบเอาเสียเลย แต่มาวันนี้กลับรู้สึกว่าเป็นรอยยิ้มชวนอุ่นใจ ไว้วางใจได้
ราวกับสัมผัสได้ว่าครั้งนี้เป็นยิ้มอันแท้จริง ไร้ซึ่งการเสแสร้ง
“เพราะมึงไม่เหมือนอาจารย์กู” คำตอบที่ได้ทำเอาเตส่ายหัวช้าพลางหัวเราะออกมาเบาๆ ปล่อยให้นิวตบบ่าเขา ต่างคนต่างแยกย้ายออกไปทำงานต่อ เตเองก็เช่นกัน เขากระชับสูทนอกสีดำให้เข้าที่ด้วยหัวใจที่เบิกบาน งานใหม่ที่อาจไม่พ้นวังวนนองเลือด ทว่า..อย่างน้อยก็สุขใจกว่างานเก่าที่ทำมาตลอดทั้งชีวิต ขายาวก้าวเดินออกไปตามระเบียงทางเดินในคฤหาสน์หรู
“บ้าจริง”
เสียงทุ้มแว่ว สบถคำรามต่ำ มาจากห้องฟิตเนสปิดไฟมืดแสนเปลี่ยวไร้ผู้คน เตมุ่นคิ้วฉงนและค่อยๆเดินไปแอบดูผ่านช่องบานประตูที่เปิดแง้มไว้เพียงเล็กน้อย ข้างในที่ไม่น่ามีใครกลับมีชายหนุ่มสวมแว่นตากลิ่นฟีโรโมนชี้ชัดว่าเป็นเบต้ายืนกำมือถือแน่นจนเส้นเลือดปูด ยืนอยู่หน้ากระสอบทราย..
“ฉัน..อุส่าตั้งใจ ทุ่มเท ทำไม..มันถึงได้เลือกในพินัยกรรม..” คำรามทั้งเสียงสั่น สายตาผิดหวังเด่นชัดหลังเลนส์แว่นชวนสงสาร แต่แล้วก็เปลี่ยนเป็นวาวโรจน์พร้อมต่อยกระสอบทรายเต็มแรงจนไหวโอนเอน เตเองก็ตกใจไม่น้อยที่ได้เห็นที่ปรึกษาด้านกฎหมายและเป็นกุนซือของแก๊งลีโอนิก ณัฐ..หลานชายคนโตของปราบพยัคฆ์มีสีหน้าเกรี้ยวกราด คดแค้นใจสุดแสน
“ไอ้สิงโต กูเกลียดมึงจริงๆ”
ณัฐเก็บมือถือลงกระเป๋ากางเกง เดินออกมาจากฟิตเนสในจังหวะเดียวกับที่เตไหวตัวไปหลบซ่อนหลังกำแพง อีกฝ่ายเดินไปในอีกทิศทางหนึ่ง ทิ้งช่วงห่างออกไปโดยไม่รู้ว่าพฤติกรรมของตนมีคนแอบเห็นเข้า ความชิงชังอันไม่น่าเชื่อโผล่บนหน้าหลานชายคนโต รวมถึงคำกล่าวถึงหลานชายคนเล็กในช่วงวัย ม.ต้น เป็นเรื่องเหลือเชื่อที่มือซ้ายอย่างเขาเองก็คาดไม่ถึง ทั้งที่ดูสุภาพ เคารพปู่และรักน้องมากมิใช่หรือ
ราวกับคนละคนหรือนี่เป็นตัวตนแท้จริง?
เรื่องน่าสงสัยจำต้องหยุดชะงัก เมื่อเตได้กลิ่นไอทะเลเข้ามาใกล้ จึงรู้ว่านิวแวะกลับมาหาเขา
“บอสตามตัวว่ะ วันนี้มีนัดกินข้าวกับคุณเหลียง บอสอยากพามึงไปแนะนำด้วย..มึงเป็นอะไรวะ ทำหน้าแปลกๆ?” นิวถาม เตส่ายหัวตอบ ไม่รู้คิดมากไปไหมแต่ไม่อยากตีโพยตีพายอะไร จึงเลือกเก็บความสงสัยเอาไว้แล้วเดินตามหลังอีกฝ่ายไป
สิ่งที่เตเห็น กลับส่งต่อแก๊งและตำแหน่งของบอสลีโอนิกแฟมิลี่คนต่อไป ในอีก 10 ปีข้างหน้า..
พร้อมการถือกำเนิด ‘ราชา’ อันยิ่งใหญ่อันน่าพรึงพรัน
.
.
.
อดีตยาวนาน ผ่านทุกเรื่องราวเจ็บปวดทุกข์ทรมาน หากแต่..ก็ค้นพบสิ่งสำคัญเช่นกัน อย่างที่ปราบพยัคฆ์บอกไว้ เตเหมือนกับเขาที่รู้ว่าอะไรควรค่าแก่การปกป้อง มันแสดงให้เห็นว่าคนอย่างเขารู้หน้าที่ของตนได้ดีเยี่ยม นี่คือสิ่งที่นพรัตน์ขาดไป แต่เตมี..เขาไม่มีวันย้อนศรทำเหมือนมือซ้ายคนก่อน และนิวรู้ซึ้งดีถึงข้อนี้ จึงยอมรับและสนับสนุนให้เขาก้าวขึ้นมาแทนที่อาจารย์ผู้จากไป วิสกี้ในมือหมดลงแล้ว เหลือเพียงอีกแก้วที่ตั้งอยู่หน้าป้ายหลุมศพใต้ท้องฟ้ายามรัตติกาลประดับประดาดาวเต็มฟ้าต่างจากกรุงเทพนัก เตลูบขอบแก้วว่างเปล่าเล่นไปมาก่อนขยับปากพูดทั้งเสียงกลั้วหัวเราะท่ามกลางความเงียบงันในสุสาน
“หลังจากนั้นกูก็..เหมือนเกิดใหม่ กูว่ากูเมาแล้วว่ะ พอมึงไม่อยู่ ไม่ค่อยได้ฝึกเลย” เขากล่าวกับคนที่จากไป คนทีทำให้เขากลับมาเชื่อมิตรภาพอีกครั้ง ทว่า..
ไอทะเล ไม่มีอีกแล้ว
“วันนี้กูว่าจะค้างบ้านมึง วันหยุดของกูมาถึงแล้ว ได้พักซักที เออ..รู้ไหม พอมึงไม่อยู่ คุณหนูหวานน้อยเหงามากเลยนะ ไม่มีเพื่อนเล่นด้วย คุณคริสก็เหมือนกัน ใครจะคุยเรื่องของกินโดยเฉพาะขนมได้เก่งเท่ามึง ส่วนบอส..ถึงไม่พูด กูก็รู้สึกได้” เตเว้นวรรคครู่หนึ่ง กลืนก้อนสะอื้นลงคอ ภาพในอดีตทุกคืนทุกวัน ตั้งแต่เหม็นขี้หน้า จนกลายเป็นเพื่อนร่วมงานและคู่หู พวกเราทั้ง 2 คนต่างผ่านอะไรมาเยอะจริงๆ
“..กูคิดถึงมึง เพื่อน”
‘เพื่อนแท้’ คือนิยามของคำว่าเพื่อนที่แสนซับซ้อน
คำนี้ เต ตะวัน ขอมอบให้ นิว ฐิติภูมิ เพียงผู้เดียว
เขาหยิบเหล้าเต็มแก้วเทรดลงหลุมศพ ปล่อยน้ำสีอำพันซึมลงผืนดินจนหยดสุดท้าย ก่อนเก็บแก้วเปล่ากลับไป เดินจากไป ทิ้งมือขวาแห่งลีโอนิกแฟมิลี่ให้หลับใหลอย่างสงบอยู่ ณ สถานที่แห่งนี้
ซ้ายขวาเป็นกำลัง ปณิธานคำสาบานตนยิ่งกว่าชีวิต
เรื่องราว ‘หัตถาของราชา’
End
++++++++++++++++++++++++
อำลาอาลัยแด่มือขวาและจบไปแล้วอดีตของซ้ายขวา
เพื่อนจะมีกี่คนก็ได้ แต่เพื่อนที่ดีและเพื่อนแท้อาจจะมีหรือไม่มีเลยก็เป็นได้
สเปหน้าเราจะมาช่วงทามไลน์หลังปลอกคอ 2 กันกับ 25 Dec เอาอะไรเบาๆมาคั่นไว้เนอะ สเปนี้เครียดอยู่
ไปก่อนนะคะ บายจ้า
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
น้ำตาไหล ซึ้งในมิตรภาพเตนิว
ซึ้งมากๆเลย อ่านแล้วคิดถึงนิว มิตรภาพระหว่างเค้านี่สวยงามจริงๆ //
ไอทะเล ไม่มีอีกแล้ว.... บาดลึกไปถึงหัวใจเลย กว่าจะไว้ใจใครสักคนให้ได้คำว่า เพื่อน อย่างแท้จริง มันไม่ได้ง่ายเลยจริงๆนะ พอเพื่อนจากไปแล้ว มันก็เคว้งจนไม่รู้ว่าจะมีใครมาแทนที่ได้อีกรึป่าว มันเศร้าสุดๆเลยอะ
ครส.เราบอสเปรียบเหมือนลาวาร้อนแต่ปราบพยัคเปรียบเหมือนภูเขาน้ำแขงมันคนละขั้วแต่โคตรทำลายล้าง
มิตรภาพอาจจะเริ่มต้นไม่สวยงามแต่ยืนยาว เตอยธ่เลี้ยงคุณหนูแทนนิวไปเถอะ งานก็เยอะ นิวนั่งหัวเราะสบายใจละ ว่างงานเนี่ย
มิตรภาพของเพื่อน ยิ่งใหญ่มากๆ
ว่าแต่มือซ้ายจิตแข็งเนอะ ก๊งเหล้าหน้าป้ายหลุมแบบชิลๆ โฮ่
ร้องไห้เลยซึ้งกับคำว่าเพื่อนแท้ โลกที่มิอาจไปถึง ได้แต่เก็บไว้ในใจและระลึกถึงตลอดกาล.
คิดถึงเรื่องนี้มาก