[E-bookฟิคคริสสิง]ปลอกคอ(Omegaverse)[จบ]

ตอนที่ 38 : Special : หัตถาราชา 2

หัตถาราชา 2

ร้านหนังสือริมถนนแห่งหนึ่งริมถนนราชดำเนิน มีลูกค้าหลากหลายอายุเข้ามาเดินเล่นเลือกจับหนังสือหรือไม่ก็หาซื้อหนังสือที่ตนชื่นชอบกลับไปอ่าน อัลฟ่าชายวัยชราผิวสองสีก็เช่นกัน เขาดูภูมิฐานดีและแข็งแรงอยู่ เดินเหินได้โดยไม่จำเป็นต้องพึ่งไม้เท้าสวมสูทสีควันบุหรี่ลายทางยืนวนเวียนหน้าโหมดนวนิยายอยู่นานพักใหญ่ก่อนหยิบเอานิยายต่างชาติหน้าปกเล่มหนึ่งออกมา

“ณัฐว่าเล่มนี้ดีไหม” ปราบพยัคฆ์ บอสแห่งลีโอนิกแฟมิลี่ถือนิยายต่างชาติ love rosie หันไปถามความเห็นจากชายหนุ่มสวมแว่นท่าทางสุภาพที่เป็นเบต้าเพียงหนึ่ง ณัฐมองหน้าปกและเรื่องย่อก่อนคลี่ยิ้มตอบกลับอีกฝ่าย

“ผมว่าดีครับปู่ น้องชอบแน่”

“อืม ถ้างั้นเอาเล่มนี้ สั่งให้เขาห่อของขวัญให้ด้วย”

“ครับบอส” อัลฟ่าชายในชุดดำออกมารับหนังสือไปพร้อมกับคนชื่อณัฐ โดยไม่รู้เลยว่ามีคนรอจังหวะซุ่มซ่อนอยู่ในร้านหนังสือจากมุมหนึ่งๆ เต ตะวัน เลิกทำทีเป็นดูหนังสือแถวนั้นแล้วกวาดตามอง ทั้งกล้องวงจรปิด ทั้งลูกน้องของเป้าหมาย ทุกอย่างเข้าจุดบอด ขายาวสวมยีนส์เริ่มขยับ..เดินเข้าไปใกล้ ฝ่ามือรองรับมีดคมกริบที่ซ่อนไว้ในแขนเสื้อกันหนาวสีดำ

โอกาสมาเยือน

พรึบ!!!

“โทษนะครับ ผมไม่ทันเห็น พอดีกำลังหาหนังสือทำขนมอยู่” ร่างสูงเท่ากัน ผิวขาว รูปร่างค่อนข้างเจ้าเนื้อ เดินเข้ามาขวางทางพอดิบพอดี ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันได้ตั้งตัว

ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้สึกตัวเลย หรือ..แค่บังเอิญ?

เตตกใจแต่ยังตีหน้านิ่งไว้ แสร้งยิ้มตอบอีกฝ่ายที่ยิ้มจนตาหยี มือขาวถือหนังสือรวมสูตรขนมไทยโชว์อวด เหน็บไว้ข้างเอว กลิ่นกายกรุ่นไอทะเลลอยล่อง กลิ่นฟีโรโมนที่ทำให้เขารับรู้ว่าคนตรงหน้าเป็นอัลฟ่าเหมือนกัน    

“คุณชอบอ่านหนังสือเหรอครับ” อัลฟ่าหนุ่มผิวขาวสวมเสื้อยืดสีขาวทับด้วยเสื้อนอกสีฟ้าลายตารางหมากรุกสลับขาวเข้ากับกางเกงขาตรงสีน้ำตาลพับขึ้นเผยข้อขา มีความแฟชั่นที่สดใส ดูเป็นคนอารมณ์ดี ต่างจากเตที่แต่งกายสีดำกับยีนส์สีเข้มเห็นได้ชัด

“ครับ” โกหกไปอย่างแนบเนียนพลางลูบหนวดปลอมไปมา

“ดีจัง อ่านเรื่องอะไร?” คนตรงหน้าถามต่อ เตชะงักนิ่ง เหลือบตามองหนังสือแถวนี้แล้วหยิบเอานิตยสารสั่วๆมาหนึ่งเล่มแก้สถานการณ์ไป   

“อื้อหือ..playboy เหมาะกับหน้าคุณดี”

เตมองคนที่เอาแต่พยักหน้าทำปากเบะทั้งที่ตาจ้องหนังสือในมือ มันทำไมหว่า ไอ้เขาก็หยิบโดยไม่ได้มองหน้าปก

“ลิซ่าเป็นโอเมก้าที่น่ารักดีครับ” ชายคนนั้นเดินจากไปพร้อมหนังสือขนม หันมาอีกทีเป้าหมายลอบสังหารคลาดสายตาไปเสียแล้ว เตสบถคำรามต่ำทั้งเสียงแผ่วเบาแล้วดันมีดในมือกลับคืนเข้าไปในแขนเสื้อ ไหนจะเจ้าของร้านที่จ้องเขม็ง กดดันว่าจะซื้อของไหม จึงจำใจต้องจ่ายเงินซื้อ..วินาทีนั้นถึงรู้ว่าปกมันสมควรอุทานว่า อื้อหือ จริงๆ

.

.

.

ลีมูซีนสีดำขับเคลื่อนไปตามท้องถนนโดยมีอารักขาจากรถสีดำอีกหลายคัน ปราบพยัคฆ์นั่งประจำเบาะหลังถือกล่องของขวัญแนบติดการ์ด Happy Birthday Singto เอาไว้ไว้บนตัก ตาสีดำเริ่มขุ่นมัวตามวัยมากขึ้นมองคนรูปร่างเจ้าเนื้อผิวขาวในชุดสบายๆผิดแผกจากลูกน้องคนอื่นที่สวมสูทผูกไทสีดำที่นั่งเบาะหลังร่วมกับเขา

“หงุดหงิดเหรอ นิว”

“..ครับ ผมไม่เข้าใจ”

ไม่มีคำตอบใด ในเมื่อบอสไม่ให้คำตอบ คนเป็นลูกน้องจำต้องเงียบลงไปแม้จะกังขาสงสัยเพียงใดก็ตาม

เหตุใดนายเหนือหัวคิดถึงปล่อยให้นักฆ่ารอดชีวิตต่อไป?

ท้ายที่สุด..หน้าที่ของลูกน้อง จำต้องเชื่อฟังนายก็เท่านั้น หลังความเงียบมาเนิ่นนานปราบพยัคฆ์เปิดปากสนทนาต่อ

“ฝากนิวไปกระจายข่าวให้ด้วยนะ เรื่องการรับสมัครลูกน้องชุดใหม่”

“ครับบอส”

.

.

.

หลังพลาดเป้าหมายเป้าหมายครั้งแรก แต่ไม่ได้แปลว่าเขาจะพลาดต่อไป เตเดินเข้ามาแฝงตัวเป็นพนักงานในผับแถวรัชดาลงสมัครงานไว้ด้วยชื่อปลอมตามพาสปอร์ต  งานนี้เขาเลือกใช้ชื่อ ‘เต ตะวัน วิหครัตน์’  ชื่อเดิมเสริมแต่งนามสกุลคิดใหม่ ซึ่งไม่มีผลอะไรกับตัวเขาอยู่แล้ว ทุกวันนี้เตเป็นคนไร้สัญชาติ เร่ร่อน ไม่มีชื่อแท้จริง ไม่มีตัวตน สมาพันธ์นักฆ่าปล่อยให้เขาออกมาโลกภายนอกในฐานะคนล่องหนอยู่ในสังคมโดยไม่มีอะไรบ่งชี้ว่าเป็นใคร มาจากไหน พ่อแม่ให้กำเนิดคือใคร นั่นคือคุณสมบัตินักฆ่าที่สมบูรณ์แบบ

“ลีโอนิกเปิดรับสมัครลูกน้องใหม่ เงินดี สวัสดิการเริ่ด” ข่าววงในของวงการใต้ดิน ไม่สามารถหาได้จากโซเชี่ยลทั่วไป รวมถึงจากปากบุคคลทั่วไป จังหวะที่เขาแฝงตัวซุ่มซ่อนอาศัยในประเทศไทยมานานหลายเดือน ในที่สุดโอกาสครั้งต่อไปก็มาถึง..

ตัดสินใจลงสมัครอย่างไม่ลังเล

หย่อนเรซูเม่และประวัติแต่งปั้นด้วยฝีมือสมาพันธ์นักฆ่า

ปัง!!!

จากผู้สมัครทั่วทั้งโลกหลายแสน คัดกรองจนเหลือรอบสุดท้ายเพียง 100 คนเท่านั้นที่สามารถเข้ามารับบททดสอบสุดท้าย ณ ทุ่งกุลาร้องไห้ ที่ดินที่ลีโอนิกกว้านซื้อไว้ เปิดชื่อว่าทำไร่ทำสวนขนาดใหญ่ เบื้องลึกลงไปกลับเป็นด่านทดสอบสุดหินสำหรับคัดคนมาทำงานใหม่

“เขาโดดเด่นที่สุดใน 100 คนที่มาสมัครเลยครับบอส” วันนี้เป็นวันที่ปราบพยัคฆ์เดินทางมาดูการคัดเลือกเข้าทำงาน รับฟังผลการรายงานจากกรรมการคุมสอบคร่าวๆบนโพเดี่ยมชั้นลอยทำกระจกนิรภัยแน่นหนาเอาไว้ สำหรับมองภาพรวมของสนามฝึกฝน ตาสีดำขุ่นตามมองไปยังคนหนุ่มหน้าไทยส่งปืนยาวคืนให้กรรมการคุมสอบประจำภาคสนามพร้อมกับผลการทดสอบเป้าระยะไกล..เข้าจุดตายทุกนัดในเวลาเพียงไม่กี่วินาที

“เต ตะวัน วิหครัตน์ อดีตนาวิกโยธินของอเมริกา ผ่านศึกอิรัก ปาเลสไตน์ รวมถึงการเข้าร่วมปราบปรามการจลาจลของผู้ก่อการร้ายในซีเลีย โปรไฟล์ดี ฝีมือก็โดดเด่นมากจริงๆ” ทุกอย่างในเรซูเม่รวมถึงแฟ้มผลงานต่างๆในมือบอสแห่งลีโอนิกถูกนำส่งให้นิวอ่านต่อ

“เขาน่าจะแทนที่นพได้”

“อาจารย์ผมเป็นมือซ้ายที่ดี” นิวโต้กลับหน้านิ่ง

“อา ใช่..นพเป็นมือซ้ายที่ดี ฉันไม่ปฏิเสธ” ปราบพยัคฆ์เอ่ยทั้งรอยยิ้มบาง “แต่คลื่นลูกใหม่ต้องมาแทน”

แอ๊ด!!!

ประตูบานเลื่อนอัตโนมัติเปิดออก ผ่านระบบรักษาความปลอดภัยแน่นหนาหลายชั้น การย่างกรายเข้ามาของอัลฟ่าหนุ่มรูปร่างเจ้าเนื้อดูแข็งเหมือนหินในชุดสูทสีดำสนิทเพียงหนึ่งเรียกสายตาคนในสนามทดสอบหมด เตเบิกตาเล็กน้อยจ้องมองคนที่เจอในร้านหนังสือ บัดนี้เขาปรากฏตัวในสถานที่ลับแลของมาเฟีย อยู่ในเครื่องแบบสีดำเหมือนลูกน้องคนอื่นที่มักอยู่ข้างกายเป้าหมาย

“คุณนิว ลูกศิษย์ของมือซ้ายแห่งลีโอนิก ว่ากันว่าฝีมือเทพมากจนได้ขึ้นเป็นมือขวาในระยะเวลาเพียงแค่ 3 เดือนเท่านั้น”

เสียงซุบซิบคุยกันของผู้สมัคร ทำให้เตรู้ว่าไอ้อวบนี่..ที่แท้ก็เป็นคนของลีโอนิก หนำซ้ำยังเป็นถึงระดับ ‘มือขวา’ ทุกอย่างไข้ข้อสงสัยการเข้าขวางในร้านหนังสือได้ฉับพลัน ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ แต่ที่น่ากังวลกว่าคือนิวจำเขาได้หรือไม่ก็เท่านั้น สถานการณ์เข้าสู่ความซุ่มเสี่ยงขั้นสุดอย่างแท้จริง นิวกวาดสายตามองโดยรอบเหล่า 100 คนที่ยืนเข้าแถวหน้าตรงหน้าก่อนขยับยิ้มตาหยีให้ความรู้สึกเฟรนด์ลี่ชวนวางใจได้อย่างน่าประหลาด..รอยยิ้มตาหยีจนไม่เห็นนัยน์ตาสีดำ

รอยยิ้มที่โคตรไม่ชอบเอาเสียเลย

“ผมมาประกาศผล รายชื่อดังต่อไปนี้ให้ออกมายืนข้างหน้า”

.

.

.

ประตูรั้วสีดำเปิดออก ถนนหนทางทอดยาวเข้าไปขนาบด้วยสวนกุหลาบดามัสก์จัดแต่งสไตล์ยุโรปให้ความร่มเงา สวยงาม เข้ากับคฤหาสน์สีขาวขนาดใหญ่บนที่ดินกว้างหลาย 100 ไร่ติดทะเลสาบด้านหลัง ฝั่งตรงข้ามทะเลสาบเป็นป่าดงดิบขนาดใหญ่ไร้ผู้คนอาศัย เรียกได้ว่าบ้านของบอสแห่งลีโอนิกแฟมิลี่ตัดขาดจากโลกภายนอกอย่างสิ้นเชิง เหมือนเป็นเมืองขนาดหย่อมเมืองหนึ่งก็ว่าได้..

อัลฟ่า 20 ชีวิต ผ่านการทดสอบ ถูกเลือกให้ขึ้นประจำการโดยตรงกับบอสแห่งลีโอนิกแฟมิลี่  

เต ตะวัน ยิ้มกระหย่องในใจ เขาคือ 1 ในนั้นและในที่สุดก็เป็นไปตามแผน สามารถเข้าใกล้เป้าหมายมากขึ้น อาศัยอยู่ในรั้วบ้านเดียวกันท่ามกลางกลิ่นกุหลาบดามัสก์ในสวนที่ปกคลุมไปทั่วทุกหนแห่ง แต่นั่นยังไม่มากพอ การจะเข้าใกล้บอสให้มากกว่านี้มีทางเดียว..ทะยานไปสู่ตำแหน่ง ‘มือซ้าย’ ที่ว่างอยู่

มือซ้าย แทนนพที่เกษียณอายุไปใช้ชีวิตสงบสุข

ฟังดูง่าย แต่ไม่ใช่เรื่องง่าย

ไม่ใช่เรื่องง่ายแค่ความยากของการก้าวหน้าในหน้าที่การงาน ลูกน้องในรั้วสีดำล้วนเก่งกาจทุกคน ทั้งคนมาก่อนและคนที่มาพร้อมกัน ยิ่งองค์กรที่เข้มข้นในการคัดกรองคนเข้าทำงานสูง ความทะยานกลัวตกกลัวเด่นดังกว่าก็ยิ่งมีมาก ทุกคนเรียนรู้ว่าวิธีแก้ปัญหาดังกล่าวมี 2 วิธี วิธีแรกคือพัฒนาตัวเองให้ดี และวิธีที่สองคือทำเรื่องง่าย

ง่ายๆ อย่างเช่น..รวมหัวกันบอยคอตคนที่โดดเด่นที่สุดในรุ่น

ผัวะ!!!พลั่ก!!!

โครม!!!!!!

ร่างสูงในชุดสูทสีดำมอมแมมล้มลงพื้น เตหยัดกายขึ้นไอสำรอกเลือดออกมาลงสนามหญ้าอยู่ใจกลางกลุ่มอัลฟ่าในเครื่องแบบเดียวกันเกือบ 10 กว่าคน เขาถูกรุมซ้อมหนักจากความริษยาด้วยผลคะแนนอันโดดเด่นเกินหน้าเกินตา รวมถึงผลงานที่ออกมาโดดเด่นกว่าใครในหลายต่อหลายงาน

“ไม่เห็นเก่งอย่างที่คิดเลยว่ะ”  ถ่มน้ำลายรดหัวคนบาดเจ็บ ก่อนทยอยจากไป ทิ้งเตไว้ริมทะเลสาบยามค่ำคืน

กึก..

เงาร่างของคนเข้าคร่อมอยู่เหนือหัวอัลฟ่าผู้บาดเจ็บตัวฟกช้ำดำเขียว เตหยัดกายขึ้นมานั่งพลางเช็ดเลือดที่ปากกับจมูก เงยหน้าขึ้นสบตาบุคคลผู้มาเยือน..นิว ฐิติภูมิ เตชะอภัยคุณ มือขวาแห่งลีโอนิกแฟมิลี่เอาแต่ยืนมองเขาหน้านิ่ง

“ทำไมไม่สวน”

“ผมไม่อยากทำ”

“แต่ถ้าไม่ทำ จะตายเอา”  คำพูดของนิวแทงใจเต พาหวนนึกถึงเหตุการณ์จบพิธีการศึกษา..เขากำหมัดแน่นจนสั่น ทุกภาพจำ เสียง กลิ่นคาวเลือดและสัมผัสของร่างเพื่อนตอนมีชีวิตยันไม่มีชีวิตอีกแล้วฝังแน่นทุกอณู

ทำไมจะไม่รู้

เขานี่แหละ..รู้ซึ้งดีถึงคำว่า ‘ตาย’ ยิ่งกว่าใคร

“เป็นศพเพราะโดนกระทืบ ไม่น่าสมเพชไปเหรอ” แทงใจเข้าไปกว่าเดิม คนอย่างนิวเห็นหน้ายิ้ม แต่ดูท่าทางคำพูดคำจาร้ายกาจไม่เหมือนหน้าตาเปี่ยมมิตรเอาเสียเลย แต่เป้าหมายของการมาสถานที่แห่งนี้ ท่องจำขึ้นใจ อารมณ์ที่ปะทุขึ้นมาหน่อยๆทุเลาลง ในท้ายที่สุดเตคลายกำปั้น ควบคุมความโกรธไว้ใต้ท่าทีนิ่ง แสร้งยิ้มให้กับมือขวาของบอส

“ผมไม่อยากทะเลาะกับเพื่อนในแก๊งครับ” คำตอบของเตฟังดูแล้วแคร์พวกพ้องนัก คือสิ่งที่ทุกคนควรมีในการทำงาน คือการให้อภัย สมัครสมานสามัคคี  นิวรับฟังพร้อมกับรอยยิ้มพอใจระบายบนหน้า ย่อตัวลงนั่งฝั่งตรงข้าม สบตาคนบาดเจ็บ

“ตอแหลว่ะ”

สั้นห้วนได้ใจความเข้าตบหน้า เต ตะวัน อย่างแรง รอยยิ้มหุบบนหนุ่มอัลฟ่าหน้าไทยหุบลง ตรงข้ามกับนิวที่คงไว้ซึ่งรอยยิ้ม ทว่า..ตาตี่เล็กกลับฉายแววตาขุ่นเคืองเด่นชัด พร้อมกับเสียงเย็นเยียบในประโยคถัดไปอันไร้รอยยิ้ม

“คนอย่างมึง ไม่เหมาะกับตำแหน่งมือซ้าย ไม่มีวัน”  มือขวาแห่งลีโอนิกลุกจากไป เตกำหมัดแน่นเผยเนตรขุ่นเคืองมองตามแผ่นหลังที่เดินห่างออกไปจนไกลโพ้น จิกขยุมหญ้าในสวนจนขาดพร้อมกับความคิดอันดังก้องหัว

ขึ้นเป็นมือซ้าย เป่าหัวปราบพยัคฆ์เสร็จเมื่อไหร่

สาบานได้เลย เขาจะเป่าหัวไอ้มือขวานี่เป็นรายต่อไป!!!

TBC

+++++++++++++++++++++++++++

อิมเมจบอสปราบมาแล้วฮะ ตามรูปเลย ฮือออ 

นิยามแดดดี้ที่ไม่ใช่คูมพ่อออออ 

ไปก่อนนะคะ บายจ้า