[E-bookฟิคคริสสิง]ปลอกคอ(Omegaverse)[จบ]

ตอนที่ 34 : Special : My Queen 9

My Queen 9

บุรุษร่างสูงกัดผมย้อมสีทองสว่างสวมสูทเทาตัดประณีตขึ้นลิฟท์ความเร็วสูงขึ้นสู่ห้องพักราคาแพงที่สุดของโรงแรมแมนดาริน โรงแรม 5 ดาวติด 1 ใน 10 ที่ดีที่สุดของเกาะฮ่องกง ประตูลิฟท์เปิดออกสู่ชั้นที่กดเลขเอาไว้ เท้าสวมรองเท้าหนังแกะสีน้ำตาลย่ำก้าวบนพื้นปูพรมยาวจนไปถึงประตูห้องพักหมายเลข 802A  หยิบเอาคีย์การ์ดเสียบช่อง ห้องพักมืดสนิทสว่างพรึบทันที

แกร๊ก!

โลหะเย็นวาบกดหลังศีรษะ ทำให้อัลฟ่าหนุ่มชาวญี่ปุ่นชะงักนิ่ง..

“หยิบมือถือกับปืนออกจากกระเป๋าส่งมาด้านหลัง อย่าตุกติก” เจ้าของปืนจ่อหัวกระซิบเสียงเย็น

“เป็นโอเมก้าที่สวยและดุเสมอเลยนะครับลี่ซัง” โทยะยิ้มใจเย็น ยอมทำตามคำสั่งโอเมก้าสาวชาวฮ่องกงในชุดหนังรัดรูปสีดำแต่โดยดี เหมยลี่เก็บมือถือกับปืนพกพาของอีกฝ่ายลงในลงในกระเป๋ากางเกงชุดหนังรัดรูป ปากกระบอกปืนกดแน่นเข้าที่หัวมากกว่าเดิมหลังหนุ่มญี่ปุ่นกล่าวคำชมเชยถึงความงามของเธอ

“ไม่อยากฟังคำชมของแกหรอก เดินไป”

โทยะถอนหายใจทั้งรอยยิ้มระบายบนหน้าหล่อเหลา เดินตามเข้าไปในห้องจนถึงเตียงขนาดคิงไซส์ที่ไม่ควรมีใคร กลับมีร่างสูงผิวสองสีนั่งประสานมืออยู่ที่ปลายเตียง นัยน์ตาคมกริบสีดำดั่งอีกาจ้องเขม็งมาที่เจ้าของห้องพักด้วยสายตาที่ไม่อาจอ่านออก..สายตาที่คนทั้งโลกหวาดผวายิ่งกว่าความตายมาเยือน

“มาพร้อมกันทั้งคิงทั้งควีนเลยนะครับ”

“ฉันชอบเจรจา”

“เจรจาที่ไหนเอาปืนจ่อหัวครับสิงโตซัง”

ตาคมส่งสายตาไปทางเหมยลี่ เธอเข้ามาคลำตรวจสอบโทยะตั้งหัวจรดเท้าอีกครั้ง ไม่มีอาวุธใดๆหลงเหลือ จึงยอมลดปืนลงพร้อมผลักดันบังคับให้อีกฝ่ายนั่งลงบนเก้าอี้นวมเบาะนุ่มสีน้ำตาลฝั่งตรงข้ามกับอัลฟ่าหนุ่มผู้ได้รับการขนานนามว่าเป็นคิงแห่งยุคปัจจุบัน โดยมีโอเมก้าสาวยืนกอดอกคุมเชิงอยู่

“3 คน” โทยะเปิดประเด็นพูดทำลายบรรยากาศเงียบสงัดปกคลุมห้อง

“มังกรวารีมือขวา” เลื่อนสายตาไปยังสาวฮ่องกงในชุดหนัง ก่อนกลับมาสบตาคมกริบสีเข้มตรงหน้า “ลีโอนิกมือซ้าย”

“และแองเจโล่คือนาย” สิงโตพูดต่อ ตาจ้องเขม็งไปยังหนุ่มญี่ปุ่นที่เอาแต่หัวเราะร่วนในลำคอ

“เหมือนสมัยคุณทวดของทวด ว่าไหม” โทยะถามกลับถึงอดีตที่เหล่าบรรพชนของพวกเขาทั้ง 3 ครั้งหนึ่งเคยร่วมรบ ร่วมเป็นร่วมตายใต้แก๊งมาเฟียยิ่งใหญ่ ราชาผู้อยู่ในสถานะสตรีเพศแต่เป็นที่ยอมรับและโจษจันจนได้รับการเล่าขานในสมัยนั้น ทว่า..หลังจากล่มสลายลงไปทุกอย่างกลืนหายไปในประวัติศาสตร์ ลบล้างออกไปราวกับไม่เคยมีตัวตน

แองเจโล่แฟมิลี่ ต้นกำเนิดผู้ถูกลืม

“เบื้องหลังการสังหารปู่ ตัวการที่แท้จริงที่คอยสนับสนุนปลุกปั่นมังกรวารีให้แตกแยกคือแก กล้าดียังไง..” เหมยลี่ถลึงตามองคับแค้นใจใส่ชายหนุ่มอัลฟ่าหัวหน้าแก๊งยากูซ่าผู้ทรงอิทธิพลในแดนญี่ปุ่น เธอกำหมัดแน่น..แน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ อยากฆ่าคนที่เอาแต่แสร้งยิ้มระรื่นให้ตายเสียตรงนี้ ทว่า..กลับถูกสายตาดุปรามของสิงโตห้ามเอาไว้ จึงจำใจระงับความโกรธเอาไว้

“แล้วจะทำไม ก็เจ๊ากันไม่ใช่เหรอกับสิ่งที่บรรพบุรุษทำ” โทยะเอ่ยเสียงเรียบเย็นชาผิดท่าทีอบอุ่น “ต้นตระกูลของพวกแก ร่วมมือทรยศแองเจโล่ มือซ้ายและมือขวา สาบานจะจงรักภัคดีต่อนายกลับร่วมมือกันลอบสังหารนายเหนือหัวอย่างเลือดเย็น ฆ่าล้างบางทุกคนที่ภัคดีต่อย่าทวดฉัน ช่วงชิงไปทุกสิ่งอย่าง ทั้งเงินทอง อำนาจ แม้แต่ชื่อในประวัติศาสตร์ก็ถูกลบทิ้งไป” 

ประวัติศาสตร์อันดำมืด เรื่องน่าอดสูของบรรพบุรุษ กลบฝังใต้เปลวเพลิง

ลีโอนิก มังกรวารี ผู้ยิ่งใหญ่จอมทรยศ

“แต่โชคดีที่ลูกชายคนกลางของเธอซ่อนในกล่องของเล่น เลยรอดมาได้จากการฆ่าล้างบาง ระเห็จหนี ลำบากลำบน ข้ามน้ำข้ามเรือมาปักหลักที่ญี่ปุ่น จนมาถึงยุคฉันที่สามารถสร้างยากูซ่าที่เข้าถึงพวกแกได้” จากอดีตส่งต่อรุ่นสู่รุ่น ไม่เคยลบเลือนหายไปตามกาลเวลา รอคืนวันมาเอาคืนให้สาสมกับสิ่งที่กระทำเอาไว้ เรื่องระยำต่ำช้าของ 2 ผู้ยิ่งใหญ่เฉิดฉาย เชิดหน้าชูตา แลกมาด้วยคำว่า ‘หักหลัง’ คำสัตย์สาบานเพียงเพราะกระหายในอำนาจที่สูงเสียดฟ้าของราชา เหมยลี่เถียงไม่ออก ส่วนสิงโตก็ได้แต่นั่งหน้านิ่งไม่โต้แย้ง

รู้ดีถึงภูมิหลังที่มิอยากเอ่ย สิ่งที่บรรพบุรุษอยากลืมเลือน

คนเราจะรักกันมากขึ้น หากกระทำเรื่องชั่วช้าด้วยกัน

“ก็เอะใจอยู่ ว่าทำไมมังกรวารีไม่ฆ่ากันเองให้ตายซักที ที่แท้มีลีโอนิกเข้ามาช่วยพยุง รักกันปานจะกลืนกินจริงๆนะ ตอนนี้เป็นคิงควีนด้วย คงจะรักกันมากกว่าเดิมน่าดูชม”

“เสียใจด้วย ขั้วอำนาจมังกรวารีที่นายยุ ฉันเก็บเรียบไปหมดแล้ว ไม่ว่านายจะทำอะไร ทุกสิ่งอย่างมันจบสิ้น นายแพ้แล้ว” สิงโตอธิบายทั้งเสียงเย็นชา ระยะเวลาที่คอยจัดการล้างบางปัญหารวมถึงสืบสาวราวเรื่องต้นสายปลายเหตุของสิ่งที่เกิดขึ้นกับมังกรวารี บทสรุปอันยาวนานได้มาถึงพร้อมกับชัยชนะของราชาผู้จำต้องลงมาเดินบนกระดานตัวเอง

“ฮ่าๆๆแน่ใจเหรอ?” โทยะเลิกคิ้วสูง ยกยิ้มขำขัน

“แกหัวเราะทำไม ไอ้ยุ่น” คำสบถด่าเหยียดชนชาติดังออกจากปากโอเมก้าสาวชาวฮ่องกง เสียงหัวเราะแผดดังขึ้นเรื่อยๆ ทำเอาเธอเผยสีหน้าฉงนสนเท่ห์ออกมา

“คิดว่าที่ฉันโผล่มาฮ่องกง เป็นเรื่องผิดพลาดเหรอสิงโตซัง”

สิงโตเบิกตาโพลง เด้งลุกจากเตียง ย่างสามขุมเข้าไปกระชากคอเสื้อโทยะแล้วกดลงกำแพง แววตาสีเข้มดั่งอีกาวาวโรจน์ น่ากลัวยิ่งกว่าครั้งไหนสบตาชายกัดผมสีทองสว่างรอยสักดอกซากุระพร้อม..โทยะยังคงหัวเราะ..หัวเราะเสียงดังมากขึ้นราวกับคนวิปลาสดังก้องห้องนอนหรูหรา

“น่าจะไม่ทันแล้วมั้ง คุณเลขาของสิงโตซัง”

“มึง!!”

“รู้ไหม ระหว่างที่ผมพยายามปั่นมังกรวารี ผมก็พยายามปั่นลีโอนิกไปด้วย แต่ก็สงสัยทำไมทำไม่ได้ซักที จนได้มาเจอต้นตอเข้าจนได้ คุณมีเลขาทำงานเก่ง ผมชื่นชมเขามากจริงๆ ทั้งที่เป็นโอเมก้าแท้ๆ” โทยะเว้นวรรคครู่หนึ่งแล้วกล่าวต่อทั้งรอยยิ้มเยาะ “แต่น่าเสียดายที่เขาอยู่ลีโอนิก เพราะฉะนั้น..ผมคงต้องบอกลาเขา ป่านนี้น่าจะกำลังเลียขาที่สามของลูกน้องผมหลายคนแล้วด้วย”

บรึ้ม!!!!!!!!!

ระเบิดดังสนั่นมาถึงกระจก แรงสั่นสะเทือนไกลถึงโรงแรมหรู เหมยลี่หันไปมองทางหน้าต่าง เปลวเพลิงลุกโชนโชดช่วงใต้ฟ้ายามราตรี..ที่แห่งนั้นคือย่านสลัมซัมซุยโป แหล่งกบดานของมังกรวารีที่สวามิภัคต่อเธอ  

“แก!!! ฉันจะฆ่าแก!!!” เหมยลี่ควักปืนออกมา พลันประตูห้องนอนถูกพังเปิดพร้อมกระสุนสาดเข้ามา สิงโตพุ่งเข้าไปกระชากหลานสาวของผู้มีพระคุณลากให้หลบวิถีกระสุนได้อย่างหวุดหวิดซ่อนตัวอยู่หลังเตียงขนาดใหญ่ หน่วยคอมมานโดของทหารประจำฮ่องกงหลายนายกับลูกน้องยากูซ่าบุกเข้ามาพร้อมอาวุธสังหาร ดึงร่างของซากุราอิ โทยะ เข้าไปในวงคุ้มกัน กระสุนกราดยิงบ้าคลั่งหมายสังหารอัลฟ่าหนุ่มและโอเมก้าสาว

ปัง!!!ปัง!!!ปัง!!!

คิงและควีนผู้ยิ่งใหญ่

ติดกับดักของผู้ล้างแค้นเข้าให้จนได้!!

สิงโตสบถคำราม ไม่คิดว่าแก๊งยากูซ่าจะรุกล้ำฮ่องกงถึงขนาดขอแรงสนับสนุนจากหน่วยทหารของเกาะได้ ลีโอนิก มังกรวารี ทุกอย่างเดินไปตามแผนของชายชาวญี่ปุ่นที่วางเอาไว้อย่างรอบคอบแยบยล เขาตั้งใจปิดทั้ง 2 แก๊ง ดับสิ้นให้สูญสลายบนสมรภูมิรบบนเกาะแห่งนี้

“จะบอกอะไรให้ ฮ่องกงอยู่ในมือซากุราอิแล้ว” โทยะหัวเราะสะใจ

ฮ่องกงไม่ปลอดภัยอีกแล้ว

“ปิดฉากสำเร็จโทษพวกแก ไอ้คนทรยศ!!!!”

ปัง!!!ปัง!!!ปัง!!!ปัง!!!ปัง!!!ปัง!!!ปัง!!!ปัง!!!ปัง!!!

กระสุนสาดกระหน่ำ ดับสิ้น..เจาะทะลุหัวหน่วยคอมมานโดและลูกน้องแก๊งซากุราอิ โทยะหยุดหัวเราะมองคนฝ่ายของเขาล้มลงกับพื้นทั้งหน้าเหลอหลาไม่ต่างจากสิงโตและเหมยลี่ รวมถึงเปลวเพลิงที่ลุกโชนในย่านสลัม สลายหายไปทิ้งไว้เพียงเขม่าควันลอยสู่ฟ้ายามรัตติกาลไร้แสงดาวและดวงจันทร์

ตึก..ตึก..ตึก..

ฝีเท้าย่ำก้าวเข้ามาในห้อง เรียกสายตาผู้ถูกพลิกเกมส์ให้เหลียวหลังไปมองอย่างช้าๆ กลุ่มคนในชุดสูทสีดำจำนวนมากพร้อมอาวุธยุทโธปกรณ์อันตรายระดับสงครามย่างก้าวเข้ามา แต่มีเพียงหนึ่งที่โดดเด่นและต่างออกไปด้วยสูทสีขาวสะอาดทับไหมพรมคอเต่าสีดำ โดยมีชายหนุ่มหน้าไทยเจ้าของตำแหน่งมือซ้ายของสิงโตถือปืนตามคุ้มกันด้านหลังไม่ห่างกาย

“คริส..” สิงโตพึมพำชื่ออีกฝ่าย โทยะเบิกตากว้าง

“ท..ทำไม?”

“ทำไม? ก็พลาดไง” คริสตอบเสียงเรียบนิ่ง แววตากลมโตจ้องมองคนญี่ปุ่นที่ฉายแววสับสนงุนงงไปหมด “คุณโทรมาได้จังหวะเกินไป ผมเลยรู้ถึงความไม่ชอบมาพากลตั้งแต่ตอนนั้น”

.

.

.

ร่างขาวจัดดั่งหิมะแดนยุโรปเดินออกจากห้องน้ำทั้งร่างกายพันผ้าเช็ดตัวรอบเอว เขาเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบเอาสูทตัวใหม่บนราวแขวนมาผลัดเปลี่ยนให้เรียบร้อย ก่อนตรงไปจัดแต่งทรงผมหน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้ง มือถือบนโต๊ะสั่นครืดพร้อมกับข้อความจำนวนมากเป็นระยะ เขากวาดอ่านรวดเดียวจนจบแล้วเก็บมือถือลงกระเป๋าเดินออกไปจากห้องพัก

“เรียบร้อยแล้วครับ คุณคริส” เตกล่าวรายงานโดยที่เท้าเหยียบศพคอหักหน้าห้องนอน และอีกหลายคนที่นอนไถลกับกำแพง กระสุนทะลุหน้าผากตายสนิทโดยลูกน้องอีก 3 คนที่ตามมาสมทบด้านหลัง ตากลมโตมองร่างไร้วิญญาณก่อนเตะมือแน่นิ่งเบาๆ นิ้วก้อยปลอมหลุดออกมา

“ซากุราอิจริงๆ ด้วย..” เตคำรามเสียงดุดัน คริสพ่นลมหายใจแรง ดูเหมือนว่าเขาเองก็ติดกับดักล่อหนูของอีกฝ่ายเข้าให้ แต่โชคดีที่เจ้าตัวเผยจุดพลาดออกมา ทุกข้อมูลที่ได้รับการสืบค้นส่งผ่านมือถือมาตั้งแต่ก่อนมาถึงโรงแรม ที่เหลือก็แค่รอกองกำลังเสริมจากลีโอนิกจากจีนและเกาหลีเหนือที่อยู่ใกล้ที่สุดเข้ามาสมทบ

“พวกเขามาแล้วใช่ไหม”

“ครับคุณคริส”

“ไปรวมตัวที่โรงแรมแมนดาริน แบ่งกำลังอีกส่วนไปที่ซัมซุยโป”

สิ้นคำสั่งเลขาแห่งลีโอนิกแฟมิลี่ที่เดินข้ามผ่านร่างลูกน้องของเหล่ายากูซ่าที่ตามมาเก็บเขา แต่คริสไหวตัวทัน ให้ลูกน้องมาดักรอตั้งแต่แรกแล้ว ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เงียบเชียบจากปืนเก็บเสียง เต ตะวัน ออกคำสั่งให้ลูกน้อง 3 คนคอยเก็บกวาดสถานที่แห่งนี้พร้อมเดินตามคุ้มกันคนของนายเหนือหัวไปขึ้นรถสีดำที่ขับจอดรอขบวนใหญ่หน้าโรงแรมเต็มไปด้วยเหล่าอัลฟ่า

เข้าสู่ฉากสุดท้าย

.

.

.

“ใจร้อนจนพลาดเอง ท่าทางอยากปิดเกมส์นี้มากๆ”  โทยะกวาดมองลูกน้องลีโอนิกจำนวนมากที่ยอมข้ามฟ้าข้ามทะเลมาฮ่องกง ก่อนเลื่อนสายตาไปยังโอเมก้าอ่อนแอ แต่สามารถสั่งการเรียกกำลังเสริมอันเต็มไปด้วยอัลฟ่าโดยไม่มีใครคิดคัดค้านหรือกังขาในคำสั่งแต่อย่างใด เขาก้าวถอยหลังช้าๆ มองบุรุษตำแหน่งเลขา..แค่เลขา..ที่ทำงานมา 2 ปีเท่านั้น

ไม่ใช่

“แกเป็น..ใครกันแน่ ? ” เอ่ยถามทั้งเสียงสั่น ก่อนถูกกลบด้วยเสียงหัวเราะในลำคอเบื้องหลัง หัวหน้าแก๊งยากูซ่าหันหลังไปมองบอสแห่งลีโอนิกแฟมิลี่..กำลังยิ้มมุมปาก แววตาคมกริบเป็นประกายประกาศก้องถึงชัยชนะอันแสนภูมิใจอยู่ข้างใน

“ควีนของฉัน”

คมมีดปาดคอหอยจากด้านหลัง เลือดพุ่งทะลักเลอะสูทสีเทา โทยะทรุดลงไปนอนชักกระตุกบนพื้น จมจ่อมในกลิ่นคาวสนิมคลุ้งคลั่กสดใหม่กระจายวงกว้าง แววตาตื่นกลัวมองคนที่เข้าสังหารเขา หลังได้รับรู้ตัวตนที่แท้จริงของโอเมก้าหนุ่ม ทว่า..หมดโอกาสบอกต่อความลับสุดยอดถูกเก็บซ่อนเอาไว้ในลีโอนิกแฟมิลี่

แน่นิ่ง..ดับชีวีพร้อมความแค้น ฝังกรุความลับโสมน

ดวงตากลมโตสวยปรายมองเหยียดต่ำทั้งสายตาเย็นชาจนวาระสุดท้ายของอัลฟ่าผู้ยิ่งใหญ่จากแดนอาทิตย์อุทัย คริสถอนหายใจ หยิบทิชชู่ในห้องพักเช็ดมีดจนสะอาดก่อนพับเก็บลงกระเป๋าแล้วเดินกลับออกไปโดยไม่คิดทักทายสิงโตกับเหมยลี่แม้แต่นิดเดียว  เตมองคนทั้งสองสลับไปมาพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนเดินไปหาหัวหน้าแก๊งลีโอนิกแฟมิลี่ สะกิดศอกพร้อมพยักพเยิดไปทางประตูห้องนอนเปิดอ้าทิ้งไว้

“อันนี้ต่อให้เป็นผมหรือนิวก็ทำไม่ได้นะครับบอส ยิ่งปล่อยนานไป ยิ่งหนักนะครับ” คำเตือนจากมือซ้าย ลูกน้องผู้จริงใจกับเขาที่สุดที่ยังหลงเหลืออยู่  สิงโตพยักหน้าช้าๆ

หมับ!!

“พี่ใหญ่ อยู่กับลี่นะคะ”  วงแขนสีเข้มถูกรั้งไว้โดยมือเรียวบาง โอเมก้าสาวชาวฮ่องกงเอ่ยวอนขอทั้งน้ำตาคลอฉายแววหวาดกลัวเห็นได้ชัด เธอกระชับดึงแขนอีกฝ่ายเข้ามากอดแน่นจนอกนูนอิ่มแนบสัมผัส ซุกหน้าลงอิงแอบต้นแขนเต็มกล้ามมัด สูดดมกลิ่นกายชายหนุ่มอัลฟ่าผู้ที่เธอยินยอมมอบลำคอแสนสำคัญให้ด้วยหัวใจ แม้เป็นคำสั่งของปู่ เธอก็ไม่คิดกังขา เพราะหัวใจมอบให้ชายผู้เป็นราชามาตั้งแต่แรกพบสบตาครั้นวัยเยาว์

หวังซักวันจะหันมา มองเห็นเด็กคนนี้หลังต้นดอกท้อ

“พี่ใหญ่สัญญากับปู่แล้ว จะดูแลลี่ ปกป้องลี่”  เธอสะอื้น ไม่เหลือใครแล้วนอกจากบอสแห่งลีโอนิก อ้อนวอนและวาดหวังว่าซักเสี้ยวหนึ่ง..สิงโตจะใจอ่อน แต่เปล่าเลย..ดวงตาคู่คมที่มองเธอ ช่างเย็นชา ไร้ความรู้สึก

ต่างกับที่มองคริสชัดเจน

ละอายโดยที่ไม่จำเป็นต้องรอให้สิงโตพูดออกมาถึงสิ่งที่อยู่ในใจ แค่สายตาก็เจ็บจนต้องยอมปล่อยมือ ได้แต่มองคนที่แอบรักมาตลอดเดินจากไปจนลับสายตา เหมยลี่ทรุดลงนั่งบนเตียง จับลำคอที่โดนกัด ตีตราเครื่องหมายของการเป็นโอเมก้าของสิงโต ปราชญา เพียงผู้เดียว ไม่มีสิทธิ์มีใครอื่นได้อีกไปตลอดชีวิต เตมองหลานสาวของผู้ยิ่งใหญ่แห่งท้องทะเลด้วยสายตาเห็นอกเห็นใจแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้ายื่นให้

“คุณเหมยลี่ครับ เวลานี้คุณเป็นบอสแห่งมังกรวารีแล้ว จริงอยู่ที่บอสช่วยเหลือคุณมาตลอด แต่หลังจากนี้ไป คุณต้องสานต่อด้วยตัวเองนะครับ”

“ฉ..ฉันทำไม่ได้ถ้าไม่มีพี่ใหญ่..ฉันเป็นโอเมก้า ไม่ใช่อัลฟ่าแบบปู่ แกก็เห็น..ฮึก” สาวฮ่องกงรับผ้าเช็ดหน้ามาถือกำแน่นสะอึกสะอื้นด้วยความรู้สึกกลัวและขาดความมั่นใจ ในโลกที่ทุกอย่างถูกปกครองด้วยจุดสูดสุดของพีระมิด..อัลฟ่าเท่านั้นถึงจะได้ถือครองตำแหน่งยิ่งใหญ่ หาใช่ฐานล่างเช่นเธอ ชะตากรรมอันต้อยต่ำเรี่ยดินไม่มีวันผงาดขึ้นไปเทียบเท่าชั้นบนได้

“ไม่จริงหรอกครับ โอเมก้าไม่ได้อ่อนแอเสมอไป” เตตอบทั้งเสียงหนักแน่น “เมื่อก่อนผมก็เคยคิดเหมือนที่อัลฟ่าทุกคนคิด แต่แล้ววันหนึ่ง ทัศนคติเหล่านั้นถูกลบล้างไปอย่างสิ้นเชิงโดยโอเมก้าคนหนึ่ง”

“โอเมก้าคนหนึ่ง?” เหมยลี่ทวนคำ เตพยักหน้าทั้งรอยยิ้ม

 “ครับ คุณเหมยลี่อยากลองฟังเรื่องเล่าของโอเมก้าคนนั้นก่อนไหมครับ” เธอเงยหน้าสบตาลูกน้องคนสนิทของสิงโต สูดน้ำมูกฟุดฟิด ชั่งใจพักหนึ่งก่อนพยักหน้า

เตจึงเริ่มขยับปากเล่า

ถึงเรื่องราวโอเมก้าที่เริ่มต้นจากชีวิตคนธรรมดาเดินดิน กับจุดเปลี่ยนผันในเช้าวันวิวาห์ที่ระฆังไม่ดังแต่แรก..

.

.

.

ลิฟท์ความเร็วสูงลงสู่ชั้นล่าง สิงโตกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกจากลิฟท์ สอดสายตามองหาทั่วชั้นล็อบบี้ที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายโกลาหลจากการต่อสู้เมื่อครู่ยาม ในที่สุด..ก็เห็นร่างสูงโปร่งในสูทขาวกำลังเดินไปขึ้นรถสีดำที่จอดรอรับอยู่ข้างหน้าโรงแรม จึงเร่งฝีเท้าให้มากขึ้นวิ่งฝ่าฝูงชนจนสามารถออกจากประตูหน้าโรงแรมไปได้สำเร็จ

“คริส!!”

คนเปิดประตูรถชะงักเมื่อเห็นว่าคนที่เรียกชื่อโอเมก้าหนุ่มผิวขาว พวกเขารีบโค้งเคารพให้นายเหนือหัวทันที สิงโตยกมือรับการทักทายแบบขอไปที ตรงไปหาคริสที่เอาแต่เดินล้วงกระเป๋ากางเกงไม่ยอมหันมามองทั้งที่รู้แก่ใจว่าโดนเรียกชื่อ

“คุยกันก่อน”

“ไปคุยที่ไทยแล้วกันครับ ผมเหนื่อย”

มือแกร่งคว้าจับแขน รั้งไม่ให้อีกฝ่ายขึ้นรถไป ยื้อเอาไว้ทั้งใจร้อนรน หากแต่..คริสไม่ยอมหันมามองหน้าสิงโตเลยด้วยซ้ำ ไม่พูดจา ไม่แสดงท่าทีอะไรทั้งนั้น เอาแต่เงียบนิ่ง แสดงท่าทีเย็นชาเหมือนในอดีต ปากหนาได้รูปขยับจะพูดต่อ พลัน..กลับนึกถึงสิ่งที่คริสระเบิดออกมาในแหล่งกบดานมังกรวารี

“คุณเคยคิดจะถามผมบ้างไหม?”

แรงบีบแน่นดั่งคีมผ่อนเบาลง..ค่อยๆ ปล่อยมือจากคริส ทำได้เพียงยืนมองรถสีดำพร้อมขบวนรถลูกน้องตามประกบคุ้มกันขับออกไปไกลจนลับสายตาในยามค่ำคืนบนเกาะฮ่องกง

TBC

++++++++++++++++++++++

อิฉันมาไว เพราะไฟมา 5555

สรุปว่า ตอนหน้าน่าจะตอนจบเนอะ ย่นได้ 10 ตอนจบ 5555

มาตอนนี้น่าจะเข้าใจแล้วเนอะ ทำไมถึงชื่อสเปว่า my queen แล้วทำไมบอสไม่ยอมเล่าเรื่องอดีตแฟมิลี่ให้คริสฟัง

บทสรุปสุดท้ายของฟิคนี้จะเป็นเช่นไร นี่เป็นสเปสุดท้ายที่จะลงในเน็ตแล้ว

สเปที่เหลือเจอกันในรวมเล่มนาจา วันเปิดพรีออเดอร์จะแจ้งให้ทราบอีกที

ไปก่อนนะคะ บายจ้า