[E-bookฟิคคริสสิง]ปลอกคอ(Omegaverse)[จบ]

ตอนที่ 31 : Special : My Queen 6

My Queen 6

“หึ กลัวผี กลัวแมลง”

เสียงทุ้มเคร่งขรึมดังขึ้นกลางสวนล้อมด้วยต้นไผ่สูงให้ร่มเงากันแดดในช่วงฤดูร้อน อากาศร้อนระอุจนเหงื่อซึม ทว่า..ชายหนุ่มผิวขาวจัดในอ้อมกอดกลับขนลุกชันไปทั่วทั้งร่างหลังได้เห็นจั๊กจั่นเกาะบนลำต้นไผ่ปล้องเขียวส่งเสียงร้องระงม

“คุณสิงโต!!!” คริสแว้ดเสียงหลง เมื่อ..บอสแห่งลีโอนิกแฟมิลี่จับจั๊กจั่นด้วยมือเปล่า มองดูแมลงฤดูร้อนขยับขาดิ้นดุ๊กดิ๊กพยายามตะเกียกตะกายหนีด้วยสายตาเรียบนิ่ง ยิ่งเห็นยิ่งขนหยองขนลุกขนพอง เผลอตัวจิกขยุมเสื้อสูทสีดำสนิททั้งมือสั่น

“เอาไปทิ้งเลย! ไม่ๆๆๆ อย่าเอามาใกล้ผมมมมมมมมมมมมมมม”

คิงอัลฟ่ามีอารมณ์ขันน่าพิศวง

โดยเฉพาะนิสัยชอบแหย่คนที่ชอบ

จั๊กจั่นได้รับการปลดปล่อยสู่อิสรภาพ ติดปีกโผบินหนีหายเข้าไปในสวนหลังได้แหย่ภรรยาในอ้อมแขนพอหอมปากหอมคอ คริสกัดฟันแน่นทั้งอายทั้งโกรธ มองค้อนคนที่ทำเพียงยิ้มมุมปากพลางเพิ่มแรงกอดรัด ดื้อดึงไม่ยอมปล่อยคนที่พยายามดิ้นสะบัดให้หลุดไปจากอ้อมแขน

“ปล่อย ผมจะกลับไปดูลูก”

“ไม่ เดินสวนเป็นเพื่อนฉันก่อน”  เอาแต่ใจ บังคับ เป็นที่หนึ่ง โอเมก้าหนุ่มพ่นลมหายใจแรง เขาหยุดดิ้นลง ยอมอยู่นิ่งปล่อยอีกฝ่ายจึงคลายแรงเปลี่ยนมาโอบเอวหลวมๆแทน ขายาวก้าวเดินไปตามพื้นปูกรวดสีขาวทอดยาว ทำให้คริสจำต้องเดินอย่างเลี่ยงไม่ได้..ทุกย่างก้าวในทุกจังหวะสอดคล้องไปพร้อมกับชายผู้เป็นสามี

เคียงบ่า เคียงไหล่ เคียงข้าง

“ผีกับแมลงกลัวอะไรมากกว่ากัน”

“ผมไม่บอกให้คุณเอามาแกล้งผมหรอกครับ” คริสกอดอกหน้าหงิก สิงโตยิ้มมากขึ้น เห็นฟันขาวเรียงสวยกระชับโอบเอวบางกว่าตัวเองเข้ามาแนบกายมากขึ้น ไม่มีบทสนทนาใดๆต่อใต้ร่มเงาต้นไผ่และกุหลาบดามัสก์ที่ยังไม่ออกในฤดูกาลร้อนระอุ ท้องฟ้าเปิดกว้าง ไร้เมฆาหม่นหมอง แสงตะวันส่องทุกสารทิศให้เห็นทัศนียภาพงดงามเรียบง่ายระคนหรูหราแบบญี่ปุ่นอย่างที่คริสชื่นชอบเป็นที่สุด ตากลมโตทอดมองวิวงดงามก่อนลอบมองหน้าคมคายหล่อเหลาข้างกายที่ทอดสายตามองวิวในสวนทั้งสีหน้าผ่อนคลายลงเห็นได้ชัด

กลัวที่สุดคือ ‘สิงโต’

มนุษย์ทุกคนย่อมมีความกลัว แม้แต่ชายผู้ถูกขนานนามว่าโหดเหี้ยมยิ่งกว่าปิศาจ แก่นแท้ของเขายังมีความเป็นคนเก็บซ่อนเอาไว้ เลือกแสดงออกให้คนไว้ใจที่สุดได้เห็น 

ตุบ..

ศีรษะเอนซบลงบนบ่าแข็งแรงแน่นกล้ามมัด อิงแอบอยู่เงียบๆเรียกสายตาประหลาดใจสะท้อนบนนัยน์ตาสีดำเข้มคู่คม ฝ่ามือแกร่งเลื่อนจากเอวประคองหัวกลมทุยเอาไว้ ลูบสางเส้นผมนุ่มตัดผิวขาวระเรื่อแดงจากไอร้อนฤดูร้อน สัมผัสทะนุถนอมอ่อนโยน ไม่มีวันได้เห็น เว้นเสียแต่ ‘ครอบครัว’ พื้นที่เซฟโซนทางกายและใจของ สิงโต ปราชญา

คริสอมยิ้มพร้อมช้อนตามองคนที่ยังมองไปทางเบื้องหน้า..มองคนที่เลือกเขามาเป็นส่วนสำคัญในพื้นที่ของหัวใจ เฉกเช่นเดียวกัน แม้..ล่าช้าไปหลายปีก็ตาม..

กลัวสุด สุดลึกก้นบึ้งหัวใจ

อันตรายแปรผันนิยาม

ชีวิตที่ปราศจาก สิงโต ปราชญา

.

.

.

คริสลืมตาเชื่องช้า..ความมืดทลายลงด้วยแสงไฟติดๆดับๆบนผนังอับชื้น กลิ่นสนิมเหล็กคละคลุ้งไปหมด ตื่นขึ้นจากฝันถึงอัลฟ่าผู้เป็นที่รักสู่โลกความเป็นจริงเบื้องหน้า ท้ายทอยยังปวดตุบไม่หาย หลุบตามองสูทขาวเลอะดินโคลนโชกเลือดแห้งกรังทำเอาราคาแพงให้ดูไร้ค่าทันตา ข้อมือไขว่หลังถูกพันธนาการด้วยกุญแจมือ ขาทั้งสองถูกตรึ่งโซ่เอาไว้

..กรงขัง..

สถานที่ปริศนาทั้งเหม็นอับ ทั้งมืดสลัว ดูทรงแล้วคาดว่าเป็นห้องใต้ดินที่ไหนซักแห่ง ตากลมโตสำรวจมองร่างกายที่ไม่มีส่วนใดสึกหรอ ทว่า..สิ่งที่ทำให้ตกใจกว่าสถานะตกอยู่ในอันตราย

นาฬิกาหาย!!?

“หานี่อยู่เหรอ?”

เสียงผู้หญิงพูดภาษาไทยด้วยสำเนียงแปร่งแบบชาวจีนดังขึ้น คริสเงยหน้ามองออกไปนอกลูกกรงขึ้นสนิม พบกับโอเมก้าสาวในชุดหนังสีดำรัดรูปร่างสูงโปร่งสวมหมวกกันน็อคยืนถือนาฬิกาข้อมือหน้าปัดร้าวชูต่อหน้าเขา มือเรียวบางสวมถึงมือหนังสีดำถอดหมวกกันน็อคออกเผยดวงหน้าสวยคมรับผมสีดำขลับยาวสลวยถึงกลางหลัง ตาเรียวสวยใต้ขนตาแพยาวหลุบต่ำมองโอเมก้าหนุ่มพยายามกระเสือกกระสนคลานเข้ามาใกล้ลูกกรง จับจ้องเพียงนาฬิกาหรู

ทว่า..หญิงสาวกลับชักนาฬิกากลับหาตัวเองก่อนคริสไปถึง

“ฉันไม่ให้”  โอเมก้าสาวยกยิ้มมุมปาก วิสาสะใส่นาฬิกาข้อมือเองเสียอย่างนั้น

“เอาคืนมา”

“บอกว่าไม่ให้ไง”

“กูบอกให้ เอา คืน มา!!!”  

คริสตวาดทั้งสีหน้าเกรี้ยวกราดโดยไม่คิดสนว่าอีกฝ่ายเป็นเพศหญิง สาวชาวฮ่องกงหรี่ตามองคนที่โกรธจนควันออกหู ร่างสะโอดสะองเปิดประตูกรงขังออกเดินเข้าไปแล้ว..ตบหน้าชายหนุ่มผิวขาวเต็มเหนี่ยวด้วยหลังมือ คริสล้มลงไปนอนกับพื้นปูอิฐขึ้นตะไคร้ หนูที่กำลังกัดกินซากอาหารในกรงวิ่งหนีจ้าละหวั่น ก่อนโดนสาวปริศนาบีบคางให้เงยหน้าขึ้นมาสบตา ถูกนิ้วมือกดย้ำแผลมุมปาก

“มันควรเป็นของฉัน ไม่ใช่แก” เธอกระซิบเสียงเย็น และออกแรงกดมากขึ้น คริสเจ็บร้าวไปทั่วสันกรามจนหน้าเหยเก

แกร๊ก!!

“ปล่อยมือจากคุณคริสซะ คุณเหมยลี่” 

สีหน้าสะอกสะใจเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่งโดยที่มือไม่ยอมคลายออกจากใบหน้ากลมแป้นผู้ถูกคุมขัง ตาเรียวคู่สวมปรายมองอัลฟ่าหนุ่มสวมเสื้อยืดสีดำกับยีนส์เข้ารูปไทยคมเข้มยืนถือปืนจ่อหัวเธออยู่ด้านหลัง

“แกกล้ายิงฉันเหรอ เต” เหมยลี่ถามย้ำทั้งเสียงกดต่ำ

“ผมยิงแน่” และ เต ตะวัน มือซ้ายแห่งลีโอนิกแฟมิลี่ตอบกลับมาอย่างไม่ลังเล นิ้วโป้งปลดสลัก เป็นที่แน่ชัดว่าอัลฟ่าผู้นี้ไม่ได้มาแค่ขู่ เหมยลี่กัดฟันกรอด ยอมปล่อยมือจากคริสแล้วกระทืบเท้าเดินออกไปจากห้องขัง หากแต่มือแกร่งคว้าจับต้นแขนใต้เสื้อหนังสีดำรั้งเอาไว้ 

“เดี๋ยว คืนของด้วยครับ”  เตแบมือตรงหน้า มองนาฬิกาสลับมือตัวเอง ส่งสายตากดดันใส่สาวฮ่องกง เธอถอดนาฬิกาออกกระแทกวางบนมืออีกฝ่ายแล้วกระทืบเท้าเดินออกไปจากคุกใต้ดิน เสียงประตูเลื่อนเปิดและปิดสนิทกระแทกเต็มแรงเสียงดังสนั่น ประชดประชันระบายอารมณ์ไม่พอใจเห็นได้ชัด  กระนั้นมือซ้ายแห่งลีโอนิกแฟมิลี่หาได้สนใจแล้วเดินเข้ามาปลดกุญแจมือให้คริสและคืนนาฬิกากลับสู่เจ้าของ สายโลหะเย็นสัมผัสข้อมือขวาอีกครั้ง

คริสจับนาฬิกาไว้แน่นอย่างหวงแหน ลมหายใจถี่แรงไปด้วยอารมณ์โกรธเริ่มปรับมาสม่ำเสมอเป็นปกติ กลับมาตั้งสติใจเย็นได้อีกครั้งก่อนเงยหน้าขึ้นสบตาลูกน้องคนสนิทของสิงโตที่ปรากฏตัวขึ้นในที่แห่งนี้ ที่สำคัญ..ท่าทางรู้จักกับโอเมก้าสาวชาวฮ่องกงที่เข้ามาช่วยชีวิตเขาไว้เป็นอย่างดีเสียด้วย

สับสนไปหมด

เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

แววตาของเต็มไปด้วยคำถามมากมาย เตอ่านออกในพริบตาเห็น เขาให้คำตอบทันทีโดยไม่จำเป็นต้องรอให้โอเมก้าของนายเหนือหัวถาม “ไม่ต้องห่วงนะครับ คุณเหมยลี่แค่ไม่ชอบคุณคริส แต่ที่นี่ปลอดภัยดี”

“เรื่องอื่นๆมากกว่านี้ ไปฟังจากปากบอสดีกว่าครับ”

ก้อนเนื้อในอกซ้ายเต้นส่ำระรัว แทบหลุดออกมาข้างนอกหลังได้ยินจากปากมือซ้ายอันเป็นเครื่องการันตีว่าบุรุษผู้เป็นหัวหน้าลีโอนิกแฟมิลี่ยังมีชีวิตอยู่ในสถานที่ปลอดภัย ความรู้สึกว้าวุ่นใจมาร่วมเดือนกว่าหายไปครึ่งหนึ่ง อีกครึ่งหนึ่งรอเพียงแค่เตพาเขาออกไปจากคุกใต้ดินเพื่อพบเจอหน้าอีกฝ่าย..อัลฟ่าหนุ่มผู้เป็นคิงที่เฝ้ารอคอยพร้อมลูกทั้ง 3 คนว่ายังอยู่ปกติดีหรือไม่เท่านั้น

ในที่สุด บทสรุปของการรอคอยแสนนาน..

ประตูเหล็กคุกใต้ดินเปิดออกและปิดสนิทเผยให้เห็นย่านสลัมในตรอกซอยแน่นขนัดในตึกแถวชุมชนแออัด ชาวจีนมากมายนั่งซ่องซุ่มกันอยู่ในสถานที่แห่งนี้ อาวุธในมือพร้อมรบมีทั้งอัลฟ่า เบต้าและโอเมก้าปะปนกันไป เนื้อตัวมอมแมมสกปรกหากแต่สัญชาติญาณนักฆ่าของพวกเขาส่งกลิ่นรุนแรงไม่ต่างจากมือซ้ายที่เดินนำทางคริสอยู่ เป็นที่แน่ชัดว่าทุกคนที่อาศัยอยู่ในที่แห่งนี้ไม่ใช่ชาวฮ่องกงธรรมดา

กึก..

มือซ้ายแห่งลีโอนิกหยุดเท้าลงหน้าห้องพักบนชั้นสองของบ้านพักลึกสุดซอยที่มีคนคุ้มกันแน่นหนา เข้าเวรยามหนักกว่าจุดอื่นเห็นได้ชัด คริสยืนอยู่..หน้าบานประตูไม้เก่าสีแดงลอกประปราย..มือขาวป้อมวางทาบลงบานประตูแล้วออกแรงผลัก

เพื่อพบเจอเขา..เท่านั้น..

“……”

“……”

แสงตะวันส่องผ่านช่องประตูเปิดอ้า ส่องสว่างห้องนอนหนาแน่น..กลิ่นบุหรี่ฉุนจัดลึกลงไปเป็นกลิ่นควันแมกไม้ผสมใบชาและกุหลาบดามัสก์ สิงโต ปราชญา นั่งอยู่บนโซฟาสีฟ้าเก่าปลายเตียง มีถาดบุหรี่อัดแน่นไปด้วยบุหรี่จำนวนมากกองพะเนินเป็นภูเขาขนาดย่อมอยู่บนโต๊ะ แต่ที่ทำให้คริสแทบหยุดหายใจคือการที่เหม่ยลี่นั่งอยู่ข้างกายควงแขนอิงแอบแนบชิดบนบ่ากว้างแกร่ง

“พี่ใหญ่ ถ้ามีอะไรให้ลี่ช่วยอีก เรียกลี่ได้นะคะ” เธอจงใจพูดภาษาไทยกับอีกฝ่าย เน้นชัดถ้อยชัดคำก่อนลุกจากโซฟา ส่งยิ้มร้ายกาจให้โอเมก้าหนุ่มสวมสูทขาวเลอะคราบเลือดแห้งกรังก่อนเดินสวนผ่านออกไปจากห้องนอนพร้อมลูกน้องที่ทยอยออกไปอย่างรู้งาน

ปัง!!

ประตูปิดสนิท..เหลือเพียง 2 คนเพียงลำพัง ระหว่างบอสแห่งลีโอนิกที่นั่งคาบบุหรี่ในปาก สภาพของสิงโตผอมลงไปเยอะจากครั้งสุดท้ายที่คริสเห็น หนวดเคราขึ้นไม่ยอมโกนออกไป ผมสีดำดั่งอีกาปล่อยปรกหน้าผากไม่มีการเสยเรียบให้ดูดีเหมือนทุกครั้งอยู่ในเชิ้ตสีขาวสีหม่น

คริสยังคงยืนนิ่งและสิงโตทำเพียงนั่งเฉย

ควันบุหรี่ลอยล่อง..ลอยไป..กระจายตัวในอากาศสลายไปปะปนกับควันจางก่อนหน้านั้น ทับถมกลิ่นเหม็นควันที่รังแต่จะมากขึ้นในห้องนอนคับแคบผนังสีฟ้าลอกเป็นริ้ว ระหว่างพวกเขาไม่มีใครพูดอะไร ไม่มีแม้แต่ทักทาย ไม่มีแม้แต่สวมกอด..

“คนอื่น ๆ รอดไหมครับ?”

“แค่ 3 กับนาย”

บทสนทนาแรกที่เปิดคุยคือจำนวนผู้รอดชีวิตจากการเดินทางมาฮ่องกงพร้อมคริส มือขาวป้อมกำสลับคลายไปมาอยู่อย่างนั้น โดยที่ตายังจับจ้องคนที่เอาแต่นั่งสูบบุหรี่หน้านิ่ง

“เธอเป็นใคร?”

คำถามไร้ซึ่งคำตอบ สิงโตกลับมาเงียบอีกครั้ง… คริสสูดลมหายใจลึกและผ่อนช้าๆ พร้อมเบือนหน้าหนี ในเมื่อไม่ตอบก็ไม่มีอะไรต้องพูดกันอีกแล้ว พอจะอนุมานได้ถึงสาเหตุที่ไม่ยอมกลับบ้านช่อง ไม่ยอมรับสาย ไม่ติดต่อกลับมา..หัวใจทำงานหนักเหลือเกิน บีบรัด..ทรมานดั่งจมจ่อมสู่ห้วงทะเลลึกไร้ซึ่งทางออก เวลาเดินไปช้าๆ ช่างหน่วงหนักชวนให้หายใจไม่ทั่วท้อง  คริสเลือกหันหลังให้คนตรงหน้าหาทางออกจากทะเลอารมณ์แสนทรมานไปยังประตู

..ความกลัวสุดลึกหัวใจ..

หากแต่ยังไม่พ้นขอบประตู กลับถูกแรงกระชากกลับ ร่างของเขาเบาหวิวลอยและกดลงจมเตียง

กริ๊ก!!!

มีดพกจ่อคอหอยสีเข้ม ห่างเพียงอีกนิดเดียว..สิงโตหลุบตามองมีดที่เขามอบให้คริสพกติดตัว ก่อนเลื่อนสายตาไปยังคนใต้ร่างกาย เงาร่างอัลฟ่าเช่นเขาทาบทับลงบนเรือนกายโอเมก้าสวมอาภรณ์เปื้อนเลือด แม้แต่ใบหน้าขาวยังทิ้งคราบเลือดยังไม่ถูกชะล้างออกไป แววตา..ช่างแข็งกร้าวเหลือเกิน

“หึ”  กลับหัวเราะในลำคอและขยับมาใกล้แทนที่จะถอยออกไป มือที่ถือมีดเริ่มสั่นมากขึ้นเมื่ออัลฟ่าหนุ่มผิวสองสีโน้มตัวเข้ามาใกล้คมมีดไร้ซึ่งความกลัว ใกล้..กดแนบจนเลือดซิบบนลำคอ หยาดโลหิตลิ้มรสปลายแหลมคมมีด หยดดวงลงกระทบสูทขาว

..แพ้…

ผลการตัดสินจบลง คริสลดมีดลง ทิ้งแขนลงข้างลำตัวอย่างอ่อนล้า หน้ากากที่สร้างขึ้นแตกสลายลงในเพียงเวลาไม่กี่นาที เหลือเพียงความรู้สึกแท้จริงปะทุออกมาบนดวงหน้ากลม น้ำตาไหลอาบแก้มก่อนหันหน้าหนีผู้คร่อมร่างเบื้องบน สัมผัสหยาบกระด้างเคยชิงชังในวันวานทาบลงบนแก้ม เกลี่ยเช็ดคราบน้ำตาเบาๆ

“เหมยลี่เป็นหลานสาวของปู่เหลียง เพื่อนของปู่ฉัน..บอสลีโอนิกรุ่นที่ 7” สิงโตเริ่มเล่าเรื่องเกี่ยวกับตัวตนของโอเมก้าสาวที่ได้สิทธิ์ใกล้ชิดเทียบเท่าคริส  “มังกรวารีประสบปัญหาการเมืองภายในมาซักระยะแล้ว จนเดือนที่แล้ว..ปู่เหลียงถูกลอบฆ่า เหมยลี่เป็นผู้สืบทอดตำแหน่งบอสแห่งมังกรวารี แต่ด้วยความที่เธอเป็นโอเมก้า จึงเกิดข้อครหาการยอมให้โอเมก้าขึ้นนำแก๊งและตอนนี้มังกรวารีแตกคอกันเป็น 2 ฝ่าย ฉันต้องมาช่วย เหมือนที่ปู่เหลียงเคยช่วยให้ลีโอนิกผ่านยุคมืดมาได้”

ตอบแทนบุญคุณ ตอบแทนคำสัญญา

“แต่มีอะไรมากกว่านั้นใช่ไหมครับ”

“.....” 

คริสกลับมาสบตาสีดำคมกริบยากที่จะอ่านใจ แต่ปัจจุบันไม่ใช่เรื่องยากเท่าเก่าก่อน ถามคำถามที่คาดเดาไว้ ภาวนาคำตอบที่ดี..แต่อีกฝ่ายกลับเลือกที่จะเงียบ เขาเค้นหัวเราะสมเพชออกมาดันมือที่ไล้เช็ดน้ำตาออกไปจากหน้า

“คุณเป็นบอสคนปัจจุบันของมังกรวารี”

สิงโตพยักหน้ายอมรับ คริสผลักอกแกร่งดันให้ออกห่างจากตัวแล้วหยัดกายขึ้นนั่ง ถลึงตาใส่คนหน้านิ่งเป็นประติมากรรมไม่คิดแสดงความรู้สึกอันใดออกมาให้เห็น “สัญญาสืบทอดรุ่นต่อรุ่น ฉันต้องทำ”

“แล้วต้องแต่งงานกับคุณเหมยลี่ด้วยไหมครับ..”  ถามทั้งเสียงสั่น ทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ และก็เป็นอีกคำถามที่อีกฝ่ายเลือกเงียบใส่อีกครั้ง

ทิ้งเขา ทิ้งลูก มาทำตามสัญญาที่ฮ่องกง

คริสขบฟันกรามขึ้นสัน กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เอาก้อนอารมณ์ทุกสิ่งอย่างลงไปแล้วปลดล็อคสายนาฬิกา ถอดเครื่องบอกเวลาอันมีค่าเกี่ยวกับพวกเขา แต่สิงโตกลับพุ่งเข้ามาล็อคข้อมือขาวไว้แน่น

“ใส่ซะ”

“ไม่”

“ใส่ ซะ คริส”

“ผมจะใส่ไปทำไม”

“เพราะฉันให้คริส”

คริสสะบัดแขนแรง หลุดจากการจับกุมอีกฝ่าย จ้องมอง..บุรุษผู้ยิ่งใหญ่ อัลฟ่าผู้เป็นคิงใช้ชีวิตอยู่ในฐานะคู่ครองโดยออกคำสั่งประกาศิตมาตลอดกับโอเมก้าผู้ถูกกัดตีตราให้เป็นของอีกฝ่าย และตอนนี้ยังเลือกบังคับยัดเยียดเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน ไม่ว่าเวลาจะผ่านมานานแค่ไหนก็ตาม

“คุณเคยคิดถามผมบ้างไหมว่าผมอยากใส่ไหม” คริสถามกลับ

“คุณเคยคิด..ถามผมบ้างไหม ว่าผมรู้สึกยังไงกับเรื่องที่ฮ่องกง..” ทนไม่ไหวแล้ว ปลดปล่อยเสียงสะอื้นออกมาทั้งน้ำตาไหลพราก ก้มหน้าลงต่ำฟูมฟายออกมาในทุกอารมณ์ผิดหวังเสียใจ สิงโตเม้มปากแน่นเป็นแนวเส้นดึงโอเมก้าของเขามากอดแน่น..กอดแม้คนในอ้อมแขนพยายามขืนตัวต่อต้านแค่ไหนก็ตาม

“คุณไม่เคยถามเลย..ไม่เลย..กอดก็เหมือนกัน คุณนึกอยากทำก็ทำ แต่ไม่ถามผมซักคำว่าผมยอมให้ทำไหม..”

สุดท้ายก็ไม่ต่างอะไร ..ถูกขืนใจอยู่ร่ำไป..

“คุณสิงโต..ทิ้งผมกับลูก ทิ้งแฟมิลี่ของคุณ..” คำตัดพ้อทำเอาชายผิวสองสีกอดรัดแน่นขึ้น ซุกหน้าลงกับบ่า ใกล้ต้นคอขาวที่ตัดสินใจกัดทำพันธะสัญญา กดหัวกลมให้ซุกลงบนบ่าพลางลูบหลังอันสั่นสะท้านน่าสงสาร เผยด้านเปรอะบางซ่อนหลังหน้ากากเข้มแข็งแตกละเอียดไม่มีชิ้นดีตลอดระยะเวลาเดือนกว่า

“ไม่..ฉันไม่ได้ทิ้งคริสกับลูก ไม่เคยคิดจะทิ้ง”

“แต่คุณทำเหมือนทิ้ง!!!”  คริสแผดเสียงตวาดสุดทางของความเสียใจ คำแก้ตัวไม่สามารถเข้าไปถึงใจคนในอ้อมแขนอีกแล้ว สิงโตมองคนที่เอาแต่ร้องไห้จนตัวโยน ยกมือขึ้นปิดหน้าแน่น..กดแน่นเอาไว้ เสียงร่ำไห้ดังเป็นระยะไม่ขาดสาย 

“…ขอโทษที่ทำให้คิดอย่างนั้น”   เป็นครั้งแรกที่สิงโตเอ่ยคำว่า 'ขอโทษ' ออกมา..ในทุกความเลวร้าย ไม่มีวันไหนเลยที่คนอย่าง สิงโต ปราชญา คิดเอ่ยคำๆนี้ออกมาให้คริสฟัง พร้อมคำอธิบายที่มากขึ้นกว่าการเงียบเฉยเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา 

“เพราะฉันเชื่อใจว่าคริสจะดูแลทุกอย่างแทนฉันได้จนกว่าจะกลับไป”

ความเชื่อมั่นที่มากไป

มาคู่กับการ ‘ลืม’ แคร์หัวใจเสมอ

“ฮึก…ก..การที่คุณสิงโตเป็นคิงอยู่คู่กับคุณเหมยลี่จนทุกอย่างจะดีขึ้นแล้วค่อยกลับไป..คิดว่าผมจะรับได้เหรอ..” โกรธเหลือเกินจนไม่อยากได้แล้วซึ่งสัมผัสที่รอคอย คริสผลักดันสิงโตให้ออกห่างตัวอีกครั้ง ถอยตัวออกให้ไกลจาก โกรธและเสียใจจนไม่อยากมองหน้า “คิดว่าผมใจกว้างพอเหมือนคุณแอนเหรอ? ที่ใจเย็นให้ทุกทางเลือกของคุณได้หมด”

นาฬิกากลถอดวางกระแทกโต๊ะ

“ผมพอจะเข้าใจคุณแอนแล้ว แต่ผมไม่เหมือนคุณแอน”

“…ฉันรู้”

เจ้าของนาฬิกาไม่ต้องการอีกแล้ว ไม่มีความจำเป็นต้องหวงแหนราวกับคนโง่ ทิ้งมันไว้อย่างไร้ค่า ส่งคืนแก่คนซื้อพร้อมกับการเดินออกไปจากห้องโดยไม่คิดหวนกลับมา เตก้าวเท้าสวนเข้ามาในห้องหลังประตูปิดไปไม่กี่นาที มองนายเหนือหัวนั่งที่ปลายเตียงหยิบนาฬิกาเรือนหรูมาดูพลางลูบหน้าปัดกระจกร้าวเป็นเส้นไปมา

“ไปดูคริส”

“แต่ว่า-“

“ไป” คำสั่งทั้งเสียงกดต่ำ ลูกน้องคนสนิทจำต้องโค้งรับคำสั่งโดยไม่คิดโต้แย้ง หน้าที่ของผู้สาบานตนจะจงรักภัคดีแม้คำสั่งนั้นจะนำพามาซึ่งอันตรายต่อนายเหนือหัวก็ตามที ปล่อยให้อีกฝ่ายได้อยู่กับนาฬิกาเพียงลำพัง..เดียวดายในห้องนอน

.

.

.

ขายาวสวมยีนส์วิ่งไล่ตามในตรอกซอยแออัดของชุมชนสลัมย่าน Sham Shui Po ลัดเลาะผ่านสลัมตึกสูงที่เป็นแหล่งกบดานเหล่ามังกรวารีใต้สังกัดฝั่งเหมยลี่ ตรอกซอยเหม็นอับกลิ่นชื้นน้ำขยะอ้วกจำต้องฝืนใจย่ำเหยียบไปจนไล่ตามทันชายหนุ่มตัวสูงโปร่งผิวขาวจัดดั่งหิมะแดนยุโรป เขาเร่งฝีเท้ามากจนวิ่งขึ้นไปดักหน้าอีกฝ่ายได้ทัน

“คุณคริสใจเย็นก่อนนะครับ”

“มาหาผมทำไม ไปดูบอสของคุณไป” คริสสั่งทั้งเสียงเย็นชา เตยืนลูบหน้าแรง ปวดขมับตุบๆ

คนโน้นก็ไล่ คนนี้ก็ไล่

เหนื่อยใจจนอยากให้นิวยังมีชีวิตอยู่ตอนนี้จริงๆให้ตายเถอะ!!

“ผมได้รับคำสั่งให้มาดูคุณคริส ผมอยากให้คุณคริสใจเย็นๆ แล้วเชื่อใจบอสได้ไหมครับ บอสรักคุณคริสกับคุณหนูมากนะครับ ถึงได้ปิดเครื่องไม่ยอมติดต่อคุณคริส สถานการณ์ในฮ่องกงตอนนี้น่ากลัวมาก บอสกังวลว่าพวกนั้นอาจสาวไปถึงตัวคุณคริสกับคุณหนูทั้งที่อยากติดต่อคุณคริสกับคุณหนูมากที่สุด” เตพยายามร้องขอที่ฟังแล้วไม่ต่างอะไรจากข้อแก้ต่างให้เจ้านายตนนัก แต่ก็หาได้ทำให้คริสยอมใจอ่อนเอาแต่ยืนกอดอกนิ่งหันหน้าหนีมือซ้ายแห่งลีโอนิกแฟมิลี่ลูกเดียว

“เรื่องนี้ไม่ได้อยู่ที่เชื่อใจหรือไม่เชื่อใจ ผมเสียความรู้สึก ถ้าพวกลูกรู้ ก็เสียความรู้สึกเหมือนกัน”

รอกลับบ้านทุกวัน ดันไปอยู่กินกับคนอื่น

แม้จะด้วยเหตุผลจำเป็นอันใดก็ตาม..ยากทำใจ..

คริสหยิบจดหมายน้อยพับทบในกระเป๋าเสื้อสูทส่งให้เต “จากหวานน้อยฝากให้คุณสิงโต และบอกคุณเหมยลี่ด้วย ผมต้องการคนของลีโอนิกที่มากับผมคืน”

ตาสีดำกลมโตมองผ่านหลังเตไป..สบตาเรียวสวยใต้ขนตาแพยาว มองโอเมก้าสาวงามแดนฮ่องกงยืนกอดอกนิ่งพิงกำแพงไม่คิดซ่อนตัว จงใจเสนอหน้าให้รู้ว่าแอบฟังอยู่ เหมยลี่กระตุกยิ้มมุมปาก เธอยักไหล่ไม่ยี่หระพลางสางเส้นผมสีดำสลวยปัดไปด้านหลัง

“เอาไปสิ ไม่ได้อยากเก็บไว้อยู่แล้ว คนของลีโอนิกที่ฉันอยากได้คือพี่ใหญ่คนเดียว”

ลูกน้องของทายาทบอสแห่งมังกรวารีโค้งรับคำสั่งเดินลงไปยังห้องใต้ดิน คริสเลือกที่จะเมินรอยยิ้มเย้ยหยันเหนือชัยเดินสวนผ่านเตและเหมยลี่ออกไป

“ควีน”

เสียงหวานใสของหญิงสาวดังขึ้นอีกครั้ง โอเมก้าหนุ่มผู้มาไกลจากประเทศไทยชะงักก้าวต่อไป  ความหมายของคำเรียกขนานนามถึงโอเมก้าที่ได้รับเลือกให้เป็นของคิง..มีเพียงหนึ่งที่จะได้รับการเลือกสรรจาก สิงโต ปราชญา เรืองโรจน์

“ตำแหน่งนั้นของฉัน” 

“ผมก็ไม่เคยพูดว่าผมเป็นควีน”  คริสโต้กลับผู้กล่าวเยอะเย้ยด้วยเสียงเย็นเยียบ เขาเลือกที่จะก้าวเดินต่อไปอีกก้าวโดยมีมือซ้ายแห่งลีโอนิกตามคุ้มกันอยู่ไม่ห่างไกล ก้าวต่อไป..ไปให้ไกลจากหัวใจของตน

ผลตอบแทนของการรอคอย..เจ็บปวดเสมอ

ราพันเซลคนโง่เขลา

TBC

+++++++++++++++++++++

ค่าตัวไม่แพงที จำนวนตอนยาวไม่พอ มีขยายไปอีก 

บอสคะ บอสสส มาแล้ว หายคิดถึงไหมมมม 

นี่ฟังเพลงนี้ตอนแต่ง ไม่งั้นฟิลไม่ได้จริงๆอ่ะ 

Uta no Hana

https://www.youtube.com/watch?v=Q3_wbtQjpRs

ไปก่อนนะคะ บายจ้า