[E-bookฟิคคริสสิง]ปลอกคอ(Omegaverse)[จบ]

ตอนที่ 26 : Special : My Queen 1

My Queen 1

ติ๊ก..ติ๊ก..ติ๊ก..ติ๊ก..

เข็มนาฬิกาบนหน้าปัดร้าวเดินในทุกวินาที คริสมองนาฬิกาข้อมือเรือนหรู ผ่านมาแล้วร่วม 1 ชั่ว 45 นาทีนับตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาในห้องปิดทึบด้วยผ้าม่านสีแดงเลือดหมู แสงไฟบนเพดานส่องกระทบโต๊ะไม้สักแกะสลักงามตาตรงกลางบนพื้นตารางหมากรุกสีขาวดำ กลิ่นบุหรี่ฉุนกึกฟุ้งกระจายทั่วห้องปะปนกลิ่นอัลฟ่าจำนวนมากปนเปกันไป พร้อมการเจรจาดำเนินมาอย่างยาวนาน..ไม่มีท่าทีว่าจะจบลงง่ายๆ

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง สายตาไม่พึงพอใจจากคู่ค้า

“มีปัญหากับเลขาฉันเหรอ?”

“ป..เปล่าครับ คุณสิงโต”   

คู่ค้าชาวจีนลกลนปฏิเสธหน้าเสีย รับละสายตาจากโอเมก้าหนุ่มเพียงหนึ่งที่เดินทางมาพร้อมกับ ‘ลีโอนิกแฟมิลี่’ แต่ก่อนเคยได้ยินมาว่าแก๊งมาเฟียที่ยิ่งใหญ่รับเพียงอัลฟ่าเข้าทำงาน แต่ดูเหมือน 2 ปีก่อนมีการปรับเปลี่ยนกฎใหม่ ตอนแรกก็ไม่เชื่อเสียเท่าไหร่จนได้เห็นกับตาตัวเอง

อัลฟ่าคือสูงสุดแห่งห่วงโซ่และสูงที่สุดคือ ราชา

สิงโต ปราชญา เรืองโรจน์ บอสแห่งลีโอนิกแฟมิลี่คือผู้ได้รับบังลังค์ยิ่งใหญ่

แต่การที่ราชานำชนชั้นต่ำอย่าง ‘โอเมก้า’ มาร่วมงานสำคัญแบบนี้..เรื่องเหลือเชื่อจริงๆ

สิงโตกอดอกมองคู่ค้าชาวจีนที่ยอมเลิกเพ่งมองเลขาของเขาที่ยืนอยู่ในเงามืดข้างๆอัลฟ่าตำแหน่งมือซ้าย หยิบเอกสารที่อีกฝ่ายยื่นข้อเสนอมาขอทำธุรกิจร่วมกันกับลีโอนิกแฟมิลี่ ตาคู่คมกวาดมองอ่านครบทุกหน้าโดยมีฝั่งตรงข้ามกลืนน้ำลายเป็นระยะอย่างลุ้นระทึก

“คริส” 

ทว่า..หลังบอสแห่งลีโอนิกพลิกไปหน้าสุดท้ายเสร็จ กลับส่งต่อให้โอเมก้าหนุ่มในชุดสูทสีดำ ผู้ถูกเรียกให้ออกมาจากเงา สู่แสงสว่างฉายลงบนโต๊ะกลางห้อง คริสเดินเข้ามารับเอกสารมาอ่านพักใหญ่ก่อนวางเอกสารลงกับโต๊ะ

“65%” คริสพูดตัวเลขขึ้น สิงโตยกยิ้มมุมปาก

“ตามนั้น กำไรจากบ่อนของคุณที่จะทำในเขตปกครองของลีโอนิก ฉันเรียก 65%”

“เกินไปแล้ว!! นี่คุณเชื่อโอเมก้า!?” หนุ่มชาวจีนขึ้นเสียงใส่ ชักสีหน้าไม่พอใจใส่คนที่นั่งเคาะนิ้วสบายๆอยู่ฝั่งตรงข้าม ไม่มีท่าทางหวาดกลัวเจ้าของธุรกิจคาสิโนที่ต้องการขยายพื้นที่ทำกินมาแต่ติดที่อาณาเขตนั้นอยู่ในการปกครองของลีโอนิกแฟมิลี่ ซึ่งมีสองทางเลือกคือสู้ยิบตาหรือยอมเจรจาดีๆ แน่นอนว่าคนฉลาดมักจะเลือกอย่างหลัง

คิดปฏิปักษ์กับคิง เท่ากับรนหาที่ตาย

แต่ให้ยอมรับผลการตัดสินใจจากโอเมก้า เป็นเรื่องยากจะทำใจ

“ฉันเชื่อในความคุ้มค่าและเลขาฉันก็คำนวณมาอย่างดีแล้วว่า 65% ฉันได้ประโยชน์โดยที่คุณฉางไม่เอาเปรียบ” พอหลุดคำว่าเอาเปรียบ ลูกน้องฝั่งคู่ค้าเริ่มขยับ เตและพวกพ้องก็ขยับเข้าไปใกล้สิงโตเช่นกัน ฉางมองสถานการณ์ไม่สู้ดี เขาเข้ามาถึงเขตแดนของถ้ำเสือ การปะทะกันเป็นทางเลือกที่โคตรโง่บรมที่สุด ต่อให้หนีออกไปได้อย่างที่รู้กัน ลีโอนิกกระจายอำนาจไปเกือบค่อนโลกแล้ว เผลอๆจะศพไม่สวยเอา

“หยุด! ผม..ยอมให้ 65% ก็ได้” ฉางกัดฟันไม่สามารถโกงเงินได้ ก้มหน้าลงต่ำหลบตา สิโยราบให้กับอัลฟ่าผู้ยิ่งใหญ่และเลขาที่อ่านกลโกงของเขาออก สิงโตยกยิ้มมุมปาก รับปากกาหมึกซึมจากคริสมาเซ็นสัญญา การเจรจาอย่างยาวนานจบสิ้นลงพร้อมบทสรุปอันน่าพอใจ

.

.

.

รถลีมูซีนขับเคลื่อนไปตามท้องถนนโดยมีขบวนรถสีดำอีกหลายคันคอยประกบหน้าหลังคุ้มกันเอาไว้อย่างแน่นหนาเหมือนทุกครั้ง เตปรับลดอุณหภูมิแอร์ตามคำสั่ง อากาศเริ่มเย็นสบายคลายความร้อนระอุให้แก่บอสแห่งลีโอนิกแฟมิลี่ที่นั่งอยู่เบาะหลังโดยมีเลขาผู้เป็นโอเมก้าเพียงหนึ่งเดียวนั่งอยู่เคียงข้าง ตาคู่คมเหลือบมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือในมือขาวป้อมเปิดอ่านข่าวออนไลน์เกี่ยวกับบทสัมภาษณ์ของเขา

“หวง?”

“เปล่าครับ ผมอยากรู้เฉยๆว่าคุณสิงโตไปใส่ไข่อะไรให้นักข่าวบ้าง” คริสตอบอย่างยี่หระกับข่าวซุบซิบในแวดวงไฮโซที่ให้ความสนใจ สิงโต ปราชญา เรืองโรจน์ อัลฟ่าผู้ทรงอิทธิพลที่สุดจะมีข่าววิวาห์เร็วๆนี้หรือไม่ ซึ่งแน่นอนว่าสิงโตให้คำตอบแก่นักข่าวคือสถานะ ’โสด’ เหมือนเดิมทุกครั้งไปอย่างที่วงการใต้ดินและบนดินรับรู้กัน

ปกปิดความจริงที่อันหวงแหน

“แปลกดีนะ ที่คนอย่างคุณฮอตขนาดนี้” จริงอยู่ที่เรื่องเล่าขานของสิงโตน่ากลัวและสุดแสนอันตราย ทว่า..ก็มีจำพวกโอเมก้ากับเบต้าอีกประเภทหนึ่งหมายปองอยากใกล้ของอันตราย แล้วบังเอิญว่าดันมีจำนวนมากเสียด้วย ทั้งที่คนที่หล่อและก็รวยมีอีกมาก แต่กลับมาสนใจบุคคลอันตรายเสียอย่างนั้น สิงโตเอาแต่หัวเราะในลำคอไม่ตอบอะไร โดยที่ตายังจับจ้องภรรยาปิดหน้าต่างข่าวบนเว็บไซด์ กลับไปแชทไลน์กับลูกสาวต่อ

“เดี๋ยวนี้หัดเล่นมีดนะ” บทสนทนาเปิดใหม่ขึ้นโดยบอสแห่งลีโอนิกแฟมิลี่

ติ๊ก!!

สติ๊กเกอร์ไลน์กดส่งตัวผู้ชายหัวกลมดุ๊กดิ๊กให้ลูกสาว ตอบรับข้อความอ้อนขอให้ทำขนมชูครีมช็อกโกแลตให้กิน เห็นท่าทางนุ่มนิ่ม ใครจะรู้ว่าก่อนหน้านี้เจ้าตัวชักมีดออกมาซ่อนไว้ข้างหลังตอนที่คนของคุณฉางเริ่มขยับเข้ามาใกล้หมายเอาเรื่อง

“คุณให้ผมมาเองไม่ใช่เหรอครับ” คริสตอบกลับ ปรายตามองบอสหนุ่มผู้เป็นคนรักข้างตัว แล้วล้วงหยิบมีดออกมา!!! แต่สิงโตไวกว่า แย่งมีดทันก่อนถึงตัว

“คนเก่งต้องไม่โดนแย่งอาวุธนะ จำไว้”  สิงโตหันด้ามมีดคืน..มีดพกคมกริบด้ามสีดำสลักทองคำลวดลายสวยงามที่เป็นของขวัญวันเกิดให้คริสปีที่แล้ว คริสหน้าหงิก ฉกมีดกลับเก็บลงกระเป๋ากางเกง เม้มปากเป็นแนวเส้นหงุดหงิดที่แพ้ให้สิงโต ปลายนิ้วเคาะหน้าขาครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนเหลียวหน้าไปสบตาคู่คมพร้อมยกยิ้มเย้าให้อีกฝ่าย ตามด้วยประโยคสวนคืน

“ผมว่าคนเก่งจริง ต้องไม่พาผมมาดูเอกสารการเงินถึงที่ด้วยครับ ว่าไหม คุณสิงโต”

..ต่างคนต่างเงียบ ต่างคนต่างสบตา บรรยากาศเงียบสงัด..

“หึ” สิงโตกระตุกยิ้มมุมปาก จบบทสนทนาโดยไม่เสียเลือดเสียเนื้อ ถ้าพูดให้ถูก บนโลกใบนี้คนที่ย้อนสิงโตแล้วยังมีลมหายใจอยู่ มีแต่คริสเท่านั้น  การแหย่เล่นของคนทั้งสองสะท้อนบนกระจกรถ เตเหลือบตามองแล้วกลับไปตั้งหน้าตั้งตาขับรถต่อทั้งรอยยิ้มขำขัน ภาพเหล่านี้คุ้นชินตามาตลอด 2 ปีแล้ว จริงอยู่ที่สิงโตปกปิดสถานภาพครอบครัวเอาไว้มิด แล้วแทนที่คริสด้วยตำแหน่ง ‘เลขา’

เลขา..ที่เข้ามาจัดการสถานภาพทางการเงินในแต่ละธุรกิจและจะปรากฏตัวเมื่อเอกสารมีเรื่องตุกติก

เลขา..ที่มีแต่คนของลีโอนิกรู้ว่าเป็น ‘มากกว่าเลขา’

2 ปีที่ผ่านมาได้พิสูจน์ให้เห็นหลายอย่างว่าคริสสามารถเอาลูกน้องของสิงโตอยู่ ด้วยความสามารถด้านการวิเคราะห์ทางการเงิน การวางแผนเชิงธุรกิจกับการตัดสินใจไปด้วยความรอบคอบ ใจเย็น ไม่แพ้สิงโต พวกเขาจึงมองข้ามการเป็นโอเมก้าออกไป น้อมรับคำสั่งโดยไม่ตะขิดตะขวงใจ

แต่งานหลักที่สำคัญคือการทำหน้าที่ ‘ภรรยา’ ต่างหาก

“คุณสิงโตอย่ากินแต่กาแฟครับ หวานน้อยด้วย อย่ากินชูครีมก่อนของคาว”  เมื่อกลับมาถึงบ้าน คริสเปลี่ยนชุดสูทสีดำกลับมาเป็นเสื้อยืด Oversize สีฟ้าสดใสกับกางเกงยีนส์สามส่วนสวมผ้ากันเปื้อนสีน้ำเงิน ยืนกอดอกทำหน้าดุใส่พ่อและลูกสาวบนโต๊ะอาหาร  สิงโตนั่งนิ่งแต่ก็ยอมละมือจากกาแฟมาตักข้าวกิน ส่วนหวานน้อยคว่ำปาก มองชูครีมช็อกโกแลตในถาดที่โดนมารดาออกปากสั่งให้แม่บ้านเอาเก็บในครัวตาละห้อย

นั่นแหละ..คือ คริส ที่ทุกคนเห็นทุกวัน

คริสมองพ่อลูกยอมกินข้าวดีๆ วางใจแล้วจึงหันมาอุ้มเด็กฝาแฝดชายวัย 2 ขวบที่กำลังเล่นเข็นรถของเล่นแข่งกันบนพื้นจัดให้นั่งบนเก้าอี้เด็ก ตามด้วยถาดหลุมใส่มักกะโรนีผัดไข่ฝีมือเขา

“หวานน้อยช่วยป้อนข้าวน้องนะคะ” ข้าวคำสุดท้ายตักเข้าปากลูกคนโตวัย 7 ขวบ หวานน้อยวิ่งไปนั่งข้างน้องชายฝาแฝดผิวสองสีสายพันธุ์อัลฟ่า..หวานเข้มและหวานข้นที่ยังมือไม้ไม่แข็งพอจับช้อนส้อมได้ถนัดนัก พยายามแบ่งเบาภาระแม่ได้ดี เห็นแล้วก็อดชื่นชมเสียไม่ได้ 

เรียบง่าย ไม่หวือหวา ครอบครัวของคิง

อีกคนที่นั่งหัวโต๊ะกินข้าวกลับเงียบนิ่งไปจนคริสจับสังเกต เขาละสายตาจากลูกน้อยทั้ง 3 คนมายังชายหนุ่มผู้เป็นพ่อเด็ก นัยน์ตาคู่คมทอดมองไปที่ลูก ไม่พูดไม่จา และยากจะคาดเดาความคิด ทว่า..กาลเวลาที่ผ่านพ้น หลายอย่างที่เข้ามาทำให้เรียนรู้อีกฝ่ายจนเข้าใจ มือขาวป้อมสอดใต้โต๊ะวางทับมือแกร่ง ลูบเบาๆ เรียกสายตาอัลฟ่าผู้ได้รับสมญานามราชาให้หันกลับมามองที่เขา ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรให้มากความ แค่มองตาก็เข้าใจ

หวั่นใจเรื่องอนาคตของลูก

ชะตากรรมที่สิงโตเคยหนี แต่มิอาจพ้น

หากเป็นอดีต ไม่มีวันที่คริสจะจับมืออัลฟ่าคนนี้ ทว่า..ตอนนี้เปลี่ยนไปแล้ว คริสเลือกแล้วที่จะเป็นโอเมก้าของอัลฟ่าคนนี้ด้วยหัวใจ จุดเริ่มต้นอาจไม่สวยงามดั่งเทพนิยายกับบทสรุปไม่ได้เลิศหรูอะไร ต่อให้มือเปื้อนเลือดอีกซักเท่าไหร่ พวกเขาก็ไม่แคร์หากเป็นการรักษาครอบครัวเอาไว้ สิงโตมีแววตาที่ผ่อนคลายก่อนกลับไปมองลูกสาวและลูกชายพร้อมคริส

ถึงตอนนั้นค่อยว่ากันอีกที

“บอสครับ” เตเดินเข้ามาขัดจังหวะมื้อเย็นเวลาครอบครัว คริสจำต้องปล่อยมือจากอีกฝ่าย ตากลมโตมองตามแผ่นหลังกว้างแกร่งสวมเชิ้ตสีเทาทับกั๊กสูทสีดำออกไปคุยกับลูกน้องนอกห้องอาหารอยู่นานสองนาน ระหว่างที่เขากลับไปป้อนข้าวหวานข้น ส่วนหวานน้อนป้อนข้าวหวานเข้มอยู่นั้น สิงโตเดินกลับมาพร้อมคว้าสูทนอกสีดำพาดเก้าอี้ขึ้นมาสวมใส่

“เอ้า คุณพ่อจะไปไหนคะ? ยังกินข้าวไม่หมดเลยนะ” หวานน้อยเอียงคอถาม

“ฮ่องกงค่ะ พ่อมีงานด่วนต้องรีบไป”

“แล้วๆ คุณพ่อจะกลับมาวันไหนคะ”

“วันหนาย วันหนาย”

หวานน้อยถามไม่หยุดปาก วิ่งมาเกาะแขนคนเป็นพ่อ พอพี่สาววิ่ง น้องชายก็วิ่งเต๊าะแต๊ะตามไปเกาะพ่อพูดตามพี่สาวทั้งเสียงอ้อแอ้ไม่ชัดตามประสาเด็กหัดพูด สิงโตมีท่าทีลำบากใจเล็กน้อยจนคริสต้องเดินมาอุ้มลูกชายฝาแฝดแล้วเร่งเร้าให้ลูกสาวปล่อยมือ หวานน้อยมุ่ยหน้าเล็กน้อย พอเห็นแม่ทำหน้าดุก็ยอมปล่อยมือ

“อีก 3 วันเจอกัน”  สิงโตบอกสั้นๆ คริสพยักหน้าตอบ ตากลมโตมองตามหลังชายหนุ่มที่รีบออกไปโดยไม่ลืมคว้าโค้ทสีดำคู่ใจสวมทับสูทสีดำขึ้นรถลีมูซีนพร้อมมือซ้ายกับลูกน้องจำนวนหนึ่งในคันรถสีดำอีกหลายคัน ประตูรั้วเหล็กสีดำปิดลงด้วยระบบอัตโนมัติ คริสจึงปล่อยลูกชายลงไปยืนกับพื้น หลอกล่อไปดูการ์ตูนที่ห้องรับแขกแทนซึ่งได้ผล หวานเข้มและหวานข้นหายหงอยแข่งกันวิ่งไปห้องรับแขก เหลือแต่หวานน้อยที่โตกว่าคนอื่น

“ฮ่องกงอีกแล้วเหรอคะ..ช่วงนี้คุณพ่อไม่ค่อยอยู่บ้านเลย..” เด็กผู้หญิงอัลฟ่าผิวขาวจัดรับเข้ากับผมยาวสีเข้าดั่งอีกานั่งจมปุกบนเก้าอี้ มองที่นั่งหัวโต๊ะที่ไร้ร่างบิดา ทิ้งไว้เพียงข้าวที่กินไปไม่ถึงครึ่งจานด้วยซ้ำทั้งสีหน้าหม่นหมอง  

“พ่อมีงาน อีก 3 วันพ่อก็กลับมาแล้ว ไม่งอแงนะคับ” คริสพลางลูบหัวปลอบ หวานน้อยพยักหน้าจำใจเดินคอตกขึ้นห้องนอน ลูกชายคนเล็กพอหลอกไหวแต่คนโตนี่สิ โตพอจะรับรู้ถึงเรื่องราวแปลกๆได้แล้ว ดวงหน้าขาวผ่องฉายแววว้าวุ่นใจไม่ต่าง ใช่ว่าเขาไม่รู้สึกว่า 2-3 เดือนที่ผ่านมานี้ ท่าทีของสิงโตอยู่กับบ้านน้อยลงเห็นได้ชัด มากสุด 3 วัน ที่เหลือบินเทียวไปเทียวมาฮ่องกง แต่ในทุกครั้งที่ไปก็ยังโทรมาหาเมื่อเดินทางไปถึง คริสจึงเบาใจว่าอีกฝ่ายถึงที่หมายโดยสวัสดิภาพ

“คุณคริส เก็บจานเลยไหมคะ”

“เก็บได้เลยครับป้าชื่น”

แม่บ้านรวบเก็บจานชามบนโต๊ะอาหาร รวมถึงจานของสิงโตที่กินข้าวไปไม่ถึงครึ่งจานด้วยซ้ำ มือขาวป้อนลูบหน้าปัดนาฬิการ้าวไปมา เข็มนาฬิกายังเดินอยู่เป็นจังหวะก้องกังวานในบ้านหลังใหญ่อันเงียบสงัด

ติ๊ก..ติ๊ก…ติ๊ก..ติ๊ก..

TBC

+++++++++++++++++++++++++++

ขออนุญาตเปลี่ยนชื่อลูกชายฝาแฝดเป็น หวานเข้ม หวานข้น แทนนะ เพราะรู้สึกว่าชื่อเก่าไม่ค่อยเหมาะกับเด็กผู้ชายเท่าไหร่

สเปสุดท้าย บอกเลยว่า หลายตอนอ่ะ คิดว่าภาค 3 ก็ได้ค่ะ ดีเทลมันมหากาพย์พอตัว 

ไปก่อนนะคะ บายจ้า