ตอนที่ 18 : ปลอกคอ 2 : ตอนที่ 9
ปลอกคอ 2 : ตอนที่ 9
เพล้ง!!!
ภาพวาดดอกทานตะวันจากสีน้ำมันปาทิ้งลงกับพื้นห้องทำงาน กรอบรูปแตกเป็นเสี่ยง กระจัดกระจายไปทั่ว มูลค่าหลักล้านกลายเป็นเศษธุลีด้วยโทสะ มอดไหม้เปลวเพลิงในเตาผิง ของขวัญวันเกิดจากอัลฟ่าผู้เป็นเหนือกว่าอัลฟ่าทั้งมวลที่ควรมอบความประทับใจ กลับกลายเป็นสิ่งน่าชิงชังยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด..
ทานตะวันจอมริษยา หมายเป็นอัสดง
“ไอ้สิงโตมันยังอยู่ดีครบ 32 ไหนว่ามันง่อยไม่ก็ตายไปแล้วไง!!” นายพลเจตคำรามเกรี้ยวกราด
“ใจเย็นๆก่อนท่านนายพล ตอนนี้เราต้องปล่อยไปก่อน แล้วค่อยหาโอกาสใหม่”
“โอกาสอะไร!! คิดว่าจะมีอีกเหรอ!! ความผิดพลาดที่เกิดขึ้น มันยิ่งระวังตัวแจ!! รู้ไหมว่าฉันต้องทุ่มไปเท่าไหร่เพื่อซื้อพวกเมกันตามแผนของนาย!! ธันวา!!!” ผู้สมรู้ร่วมคิดแผนการลอบสังหารคิงหน้าเจื่อนลงทันตา การเจรจาดึงรัฐบาลอเมริกาเข้าเป็นพวกไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ด้วยอำนาจที่นายพลเจตก่อร่างสร้างเครือข่ายเอาไว้ใต้น้ำมาโดยตลอดหลายปี ทำให้เขามีอำนาจใกล้เคียงสิงโตและใช้เส้นสายทางการทหารปกปิดทุกความลับเอาไว้ ประกอบกับข้อเสนอช่วยในด้านการทหารเอื้อหนุนธุรกิจลับๆของประธานาธิปดีที่ต้องการขยายสาขามายังไทย..แน่นอนว่าแลกมาด้วยเงินมหาศาล..
แต่ถ้าแลกแล้ว ปลิดชีวิตราชา ยังไงก็มีแต่คุ้ม
“ไม่เสมอไปหรอกครับ” ธันวาเดินเข้ามาประชิดทหารยศพันเอก พร้อมส่งรูปใบหนึ่งให้กับมือแกร่ง ใบหน้าคมสันมองรูปแอบถ่ายหญิงสาวตัวเล็กท่าทางอ่อนหวานกำลังเลือกซื้อขนมในร้านขนมชูครีมแถวโรงพยาบาลย่านฝั่งธน
“เธอชื่อแอน ผมให้คนไปสืบประวัติมา เธอเป็นเพื่อนสมัยเรียนมหาลัยของสิงโตและเหมือนจะเป็นคนรักกัน”
ข้อมูลที่ได้มาทำเอานายทหารยศใหญ่ยิ้มแสยะพอใจ นัยน์ตาคมกริบสบตาคู่สนทนา ต่างพยักหน้าอย่างรู้กัน ก่อนโบกมือออกคำสั่งลูกน้องทหารที่ยืนรอรับคำสั่งอยู่หน้าประตู แล้วปักมีดลงที่รูปถ่ายของสาวคนสำคัญของอัลฟ่าหนุ่มผู้ทรงอิทธิพลมากอำนาจล้นมือบนบอร์ดข้างรูปถ่ายสิงโตในชุดดำบนหน้าหนังสือพิมพ์ที่ปักยึดบอร์ดด้วยมีดหลายเล่ม
“ครั้งนี้ต้องสำเร็จ พวกเราจะปฏิวัติกัน ถึงเวลาแล้วที่หัวต้องเปลี่ยน บังลังค์ราชาต้องเป็นของกู นายพลเจตคนนี้”
หมดเวลาของอัสดงคร่ำครึ
.
.
.
เพดานห้องสีขาวแสนคุ้นเคยปรากฏขึ้นสายตา คริสเหม่อมองแน่นิ่งก่อนกวาดตามองไปรอบห้องนอนหวานแหววเทสีผนังพาสเทลเข้ากับตุ๊กตาสุดน่ารักในชั้นวางของเล่นและเตียงนอนปูผ้าสุดฟรุ้งฟริ้ง สติสุดท้ายคือร้องไห้อยู่กับอกสิงโต..กรีดร้องปลดปล่อยเรื่องแสนทุกข์ทรมานหลังได้พบหน้าคนรักในงานเลี้ยงวันเกิดนายพลเจตพร้อมเรื่องโกหกหน้าด้านๆของอีกฝ่าย เจ็บหนึบจนน้ำตาไหลอีกระลอก จำต้องยกมือปาดเช็ด คว้าผ้าชัดตัวเข้าห้องน้ำของลูกสาวที่ไร้เงาไปชำระร่างกายและเรื่องราวแสนเจ็บปวดออกไป
ย่างเข้าสู่เดือนพฤศจิกายน ลมหนาวพัดผ่าน นำพาอากาศเย็นโชยสู่ทุกสารทิศ คริสสวมเสื้อยืดคอเต่าสีเลือดหมูกับกางเกงยีนส์ทรงสบายเดินลงมาชั้นล่าง บทสนทนาเจื้อยแจ้วของลูกสาวดังมาจากห้องรับแขกสำหรับคนในครอบครัวใช้พักผ่อน หวานน้อยนั่งอยู่กับโซฟาตัวยาว เอนหัวกลมน้อยๆอิงซบไหล่บิดา ทั้งสองกำลังนั่งดูรูปถ่ายในกล่องลังเขรอะฝุ่นที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
“คุณแม่ๆ มาดูรูปคุณพ่อสมัยเรียนกัน หวานน้อยกับคุณพ่อไปค้นเจอในห้องเก็บของล่ะ” หวานน้อยเด้งตัววิ่งไปเรียกมารดา จูงมือให้เดินเข้ามาในห้องรับแขก ไอ้ครั้นจะปฏิเสธก็เกรงว่าทำร้ายจิตใจลูกไป จึงยอมเดินตามไปโดยดีแล้วนั่งลงบนโซฟาและรับรูปจากหวานน้อยมาดู สิงโตสมัยก่อนรูปร่างผอมกว่าปัจจุบัน ไว้ผมปรกหน้าผาก ใบหน้าดูละอ่อนกว่าตอนนี้ ใส่เสื้อกาวน์ห้อยสเตทโทสโคปไว้บนคอยืนกอดคอถ่ายกลุ่มกับเพื่อนในคณะแพทย์ศาสตร์หน้าตึกโรงพยาบาลศิริราช
รอยยิ้มสดใสเห็นฟันขาวเรียงสวยทุกรูป..โดยเฉพาะรูปที่มีแอนอยู่ร่วมเฟรม..
ราวกับไม่ใช่คนเดียวกับคนที่ปลุกปล้ำเขาในรถลีมูซีน
หัวใจทำงานหนักชอบกล เมื่อเปิดรูปไปเรื่อยจนเจอรูปคู่สิงโตกับแอน แอนยิ้มให้กล้องก็จริง แต่สิงโตกลับยิ้มโดยทีตามองมายังแอน สายตาที่ทอดมองช่างหวานหยดย้อย ละมุนละไม อ่อนโยน..เต็มไปด้วยอุ่นไอรักชวนละลายกองพื้น
“อัลฟ่าที่ชื่อก๊อต..แฟนเก่าคุณคริสใช่ไหมครับ?” อัลฟ่าผิวสองสีเงียบผิดปกติตั้งแต่เขาก้าวเท้าเข้ามา จู่ๆ กลับเปิดคำถามที่ชวนสะอึก คริสตกใจละสายตาจากรูปถ่ายไปสบตาสีดำครุ่นสงสัย เขาเม้มปากเป็นแนวเส้น..และพยักหน้าช้าๆ
“เลิกกันไม่ดีเหรอครับ”
“ครับ..เขาไม่ใช่คนดี..”
สิงโตนิ่งไปซักพักใหญ่ ท่าทางเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ติดที่ลูกสาวนั่งอยู่ คริสมองออก ประกอบกับจังหวะที่แม่บ้านชื่อดาวเรืองผ่านมาพอดี เขาจึงหาเรื่องเบี่ยงให้หวานน้อยออกไปเล่นข้างนอกดาวเรือง “หวานน้อยคับ ไปเล่นกับพี่ดาวเรืองก่อนนะคับ แม่จะคุยงานกับคุณพ่อหน่อย”
พอเอาเรื่องงานมาอ้าง หวานน้อยก็ยอมเชื่อฟัง ออกไปเล่นกับแม่บ้านอัลฟ่าสาว ภายในห้องรับแขกเหลือเพียงคน 2 คนที่นั่งอยู่ประจันหน้าบนโซฟา สิงโตสีหน้าไม่ค่อยดีนัก ท่าทีกลืนไม่เข้าคายไปออกระคนสายตารู้สึกผิดสะท้อนในนัยน์ตาสีเข้มดั่งอีกาเฉกเช่นเส้นผม เอาแต่หลบตาคริสแล้วนั่งเงียบอยู่พักใหญ่..จนในที่สุดก็ขยับปากพูด
“เมื่อเช้า ผมค้นโต๊ะทำงานไปเจอเอกสารสัญญากู้ยืมเงินในลิ้นชัก…ในสัญญาระบุชื่อคุณคริสไว้..”
“..ครับ..คุณสิงโตเข้าใจถูกแล้ว”
สิงโตเม้มปากแน่นเป็นแนวเส้นหลังได้รับคำยืนยันทั้งเสียงเย็น หน้าคมคายหล่อเหลาไร้แววตาพิษสงสิ่งส่อเค้าสำนึกผิดมากทวีคูณ “ผมทำเรื่องไม่ดีกับคุณคริสมากจริงๆด้วย พอเข้าใจแล้วว่าทำไมคุณคริสถึงไม่ชอบผม”
ตอบคำถามอาการเย็นชาจากภรรยา
ตอบคำถามเหตุใดไร้สิ่งยืนยันการเป็นคู่ชีวิต เว้นลูกน้อยกลอยใจ
“ผมกัดคุณด้วยสินะครับ ขอดูได้ไหม” คำขอของสิงโต ถึงเรื่องราวอันเลวร้ายที่ตัวเองในปัจจุบันกระทำเอาไว้ มือขาวป้อมดึงคอเสื้อคอเต่าลง เผยรอยแผลคมฟัน กัดลึกจนกลายเป็นแผลเป็นนูนหนาขนาดใหญ่..จริงอยู่ที่การเกิดแผลเป็นบนคอโอเมก้าคือสิ่งที่อัลฟ่าตั้งใจกัดเพื่อทำพันธะสัญญาทางกายเป็นคู่ชีวิตร่วมกันและประกาศความเป็นเจ้าของ แต่ก็ไม่จำเป็นต้องทำรุนแรงจนกลายเป็นแผลเป็นลึกขนาดนี้ สิงโตตะลึงกับความโหดร้ายที่เห็นชัดบนคอขาว ขยับเข้าไปใกล้คริส เพ่งมองรอยกัดพลางลูบไล้แผลเป็นอย่างเบามือ
ลมหายใจกระชั้นชิด รดต้นคอชวนขนลุกซู่..
“พอเถอะครับ ผมจะไปดูหวานน้อยต่อแล้ว” คริสดึงคอเสื้อปิดรอยแผลเป็น
หมับ!!
ทว่า..สิงโตกลับล็อคจับมือคริสไว้ ไม่ยอมปล่อย
“คุณสิงโต”
“.....”
“คุณสิงโต..ค..คุณสิง...!!”
ตุบ!!!!
ร่างขาวนวลผลักลงไปนอนราบกับโซฟา โดยมีอัลฟ่าผู้เกรียงไกรสมญานามราชาขึ้นกดคร่อม ผมสีดำดั่งอีกาปรกต่ำจนมองไม่เห็นดวงตาคมกริบที่ซุกซ่อนไว้ ระยะห่างลดลงเรื่อยๆลมหายใจสม่ำเสมอเข้าออกวนเวียนแถวคอ ได้กลิ่นฟีโรโมนของอัลฟ่าหนุ่ม..ควันเจือจางแมกไม้ในพงไพรคละคลุ้งใบชาผสมกุหลาบดามัสก์อ่อนละมุน กลิ่น..ที่ให้ความรู้สึกถึงไอเย็นสุขุม สง่างาม น่าเกรงขาม ขณะเดียวกันซุ่มซ่อนบางอย่างเอาไว้ลึกๆที่คริสไม่เข้าใจ
..ต่างออกไป ไร้กลิ่นบุหรี่แสนดุดัน..
คมฟันกัดลง ทับรอยแผลเก่า โอเมก้าหนุ่มสะท้านทรวง เสียววาบไปทั้งร่าง แล่นริ้วจากคอลงไปถึงปลายนิ้วเท้า สัญชาติญาณร่ำร้องคู่พันธะสัญญาทางกายบิดเร้าในกายาของกันและกัน เขายกแขนรั้งดันแผงอกแกร่ง หากแต่ฝ่ามือใหญ่หยาบกระด้างกลับรวบจับเอาไว้แล้วใช้มือที่เหลือรั้งท้ายทอยขึ้นและกัด..แรงขึ้น..
หลายเดือน ขาดการผูกพันทางกาย
หลายเดือน ที่ปลอกคอขาดการกระตุกรัด
ไม่ไหวแล้ว ไม่ไหว..
น้ำตาคลอเบ้าแล้วไหลรินอาบแก้ม ครั้งนี้ไม่ใช่ความกลัว ไม่ใช่ตัดพ้อชะตาชีวิตน่าอดสู น้ำตาที่ไหลออกมาโดยที่คริสไม่อาจทราบสาเหตุ สิ่งที่จับได้คือความรู้สึกอุ่นทะลักภายอกไหลลงซาบซ่านถึงท้องน้อยได้อย่างน่าประหลาด ไม่เข้าใจเลยหรือนี้เป็นอีกปฏิกิริยาของสัญชาติญาณทางกายที่สวนทางกับหัวใจตลอดเวลาดั่งที่ผ่านมากัน
“ผมไม่ชอบคุณคริสเลย” สิงโตกระซิบเสียงแหบพร่า ระบายความในใจให้คนใต้ร่างฟัง “ผมไม่ชอบคุณคริสเวลาอยู่ในงานเลี้ยงวันเกิดของนายพลเจต”
“ผมไม่ชอบที่คุณคุยกับคนอื่นไปทั่วและผม..ผมกลัว..กลัวที่สุดพอคุณเจอกับคนชื่อก๊อต..”
คริสตกใจ มองคนที่ซบหน้าลงไปอกเขาอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง ชายผู้เป็นอัลฟ่าที่ทั้งโลกต้องยำเกรง มีตัวตนเป็นสิ่งน่าพรึงพรันกว่าอะไรทั้งหมด กลับสารภาพถึงความรู้สึก ‘กลัว’ ออกมา คำพูดของแอนย้อนกลับมา คำถามที่ว่ารู้จักดีพอแล้วหรือเปล่า นานวันยิ่งรับรู้ว่าตัวเองแทบไม่รู้จัก สิงโต ปราชญา เรืองโรจน์ แม้แต่เสี้ยวเดียว
“คุณกลัวอะไร?”
“ผมไม่รู้..ผมไม่เข้าใจเลย..” ร่างกายหนากำยำตัวสั่น เป็นเครื่องบ่งชี้แน่ชัด
ปิศาจไม่มี ‘ความกลัว’
คิงอัลฟ่าแสนเลือดเย็น ยังมีเศษเสี้ยวของความเป็น ‘มนุษย์’
ลมหายรดหน้าอกใต้สเวตเตอร์คอเต่าสีแดงถี่แรง เสียงฟุดฟิดดังเป็นระยะ สูดดมกลิ่นฟีโรโมนจากเรือนกายโอเมก้ากระจายคลุ้งชวนให้สิงโตหน้ามืดชอบกล เขาร้อนจนแทบคลั่งทำเอาหน้าคมเข้มแดงชัดทั้งที่เป็นคนผิวสองสี แดงไม่ต่างจากคนด้านใต้ผิวขาวเปล่งระเรื่อแดงทั้งร่างดั่งมะเขือเทศสุก ดวงตากลมโตหยาดเยิ้มหายใจถี่แรงไม่ต่างกัน
“ค..คุณสิง..โต” ใจร่วงไปตาตุ่ม แย่แล้ว..
..ฮีท…
หวานน้อยเล่นกับดาวเรืองเสร็จจนหมดอารมณ์สนุกจึงเดินกลับเข้ามาในบ้าน ใบหน้าขาวผ่องชุ่มเหงื่อจนปอยผมสีเข้มดั่งอีกาไว้ยาวเปียกหลังผ่านการเล่นวิ่งไล่จับมา ตอนแรกว่าจะเข้าครัวหาน้ำดื่มซักแก้ว ทว่า..กลิ่นหอมชวนรัญจวนใจทำเอาเด็กน้อยเลิกสนใจน้ำเปล่า..เหม่อมองตามกลิ่นลอยปะปนในอากาศโดยไม่ทันสังเกตว่ารินน้ำล้นแก้ว
ฟุดฟิด..ฟุดฟิด..
“หอม..” เด็กน้อยเอ่ยขึ้นทั้งเสียงแผ่วเบา กลิ่นหอมหวานละมุนอ่อนโยน นุ่มนวล น่ากัดแทะเล็มทั้งที่ใจอยากกลืนกินไปทั้งหมด หอมคลุ้งไปทั่วทั้งบ้าน มือเล็กวางขวดน้ำลงหลับตาพริ้มย่างก้าวตามรอยกลิ่นหอมหวานน่าสนใจยิ่งกว่าอะไร จนที่สุด เปลือกตาลืมขึ้น เท้าทั้งคู่หยุดอยู่หน้าประตูห้องนอนของพ่อกับแม่
“หืม..ชูครีมช็อกโกแลต..” กลิ่นสิ้นสุดที่ตรงนี้ ความหอมหวานเย้ายวนที่เพียงแค่เปิดประตูเข้าไป..
หมับ!!!
หวานน้อยสะดุ้งโหยง อีกเพียงนิดเดียวจะเอื้อมถึงลูกปิดประตู กลับถูกฝ่ามือสีคล้ำเข้มจับไว้ก่อน “คุณหนูหวานน้อย ป้าชื่นทำลูกชุบไว้ให้ ลงไปกินกันนะคะ”
“ว้าว!! ไปค่ะๆ “ หวานน้อยรีบวิ่งลงไปข้างล่าง ลืมเรื่องกลิ่นชูครีมหอมหวานยิ่งกว่าชูครีมทุกร้านที่เคยกินมา แม่บ้านลอบถอนหายใจโล่งอกมองเด็กน้อยโดนหลอกล่อได้ด้วยขนมหวาน เธอเหลียวหลังมองบานประตูห้องนอนผู้เป็นนายทิ้งท้ายก่อนเดินลงบันไดไปตามไปดูแลลูกของเจ้านายที่เป็นอัลฟ่าเช่นเดียวกัน
.
.
.
Cut เด้อออออออออออออ จิ้มที่นี่ > https://wp.me/p3NjxX-pE
เช้าวันใหม่มาเยือน ตะวันยอแสงเจิดจ้ากระทบร่างขาวนวลแต่งแต้มรอยจูบทั่วร่าง ไอร้อนทำให้คริสตื่นขึ้นปรือตางัวเงีย ปรับสายตาพร่ามัวไปยังบานหน้าต่างเปิดอ้ารับลมหนาว หยัดกายขึ้นเชื่องช้ามองแผ่นหลังกว้างสีแทนเปลือยท่อนบนเท้ามือบนขอบหน้าต่าง คริสรำพึงเอ่ยชื่ออีกฝ่ายทั้งเสียงแหบแห้ง
“คุณ..สิงโต..” เอ่ยเรียกนามอีกฝ่าย โดยมิวายคว้านาฬิกาเรือนหรูบนโต๊ะข้างหัวเตียงมาถือไว้ กำแน่น..สิงโตหันหลังกลับมาสบตาเขา ใบหน้าคมคายหล่อเหลากับเส้นผมสีดั่งอีกาปล่อยปรกหน้าผาก หัวใจก็ยิ่งเต้นส่ำแรงขึ้น..
..นาฬิกาไขลาน กลไกเพียงเขย่าก็จะสามารถ ‘เดินต่อ’
บอสแห่งลีโอนิกแฟมิลี่เดินเข้ามาใกล้ นั่งลงคุกเข่าต่อหน้าคริส สร้างความสับสนงุนงงเป็นอย่างมาก
“ผมขอโทษ..” คำขอโทษที่ยิ่งรังแต่ทำให้โอเมก้าหนุ่มมุ่นคิ้วงงหนักกว่าเดิม
“ผมขอโทษ..ที่ใช้คุณคริสเป็นตัวแทน”
“ตัวแทน?” คริสทวนคำ สิงโตขบกรามแน่นขึ้นสันกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ กลืนน้ำลายลงคอแล้วพูดต่อ
“ผมรู้แล้ว..ทำไมต้องคุณคริส มัน..ไม่ใช่แค่เอกสารสัญญา..” จุดเริ่มต้นของเรื่องราว สู่หอคอยสูงเสียดฟ้าใจกลางขุมนรก
“ฟีโรโมนของคุณคริส..กลิ่นของคุณคริส..เหมือนของแอน..”
เพล้ง!!!!!
นาฬิการ่วงหล่นตกพื้น หน้าปัดแตกร้าว มือขาวป้อมอ่อนเปลี้ยไร้เรี่ยวแรงฉับพลัน คริสตัวแข็งทื่อชาวาบไปทั่วทั้งร่าง
“ผมจำได้ว่าผมเลิกกับแอน เพราะผมไม่อยากให้เธอมาเสี่ยงอันตราย ผ..ผมขอโทษคุณคริส..ผมขอโทษ..ฮึก” สิงโตคร่ำครวญถึงคนรักเก่าต่อหน้าคริส ต่อหน้าคนที่จับมาขังให้ทุกข์ทรมาน ข่มขืนกระทำชำเรา กัดแสดงความเป็นเจ้าของ บังคับสวมใส่ปลอกคอจนไม่อาจหนีไปมีใครอื่นได้อีก ย่ำยีทุกวันทุกคืนจนมีลูกด้วยกัน..
บำเรอความใคร่ ตัวแทนแฟนเก่า
ชัดเจนทุกอย่างว่า คิงรักใคร
กลิ่นกายที่เหมือนกัน แทนตัวตนที่โหยหา ทุกสิ่งทุกอย่างที่สิงโตให้คริส ทุกอย่าง..เป็นเพียงภาพมายา..มันก็แค่เพื่อความสบายใจส่วนตัว ตอบสนองความปรารถนาอยากเคียงชิดแอนแต่ไม่มีวันได้ จึงใช้คริสเป็นแอนแล้วกระทำทุกอย่างที่ ‘ต้องการ’ ทำกับแอน
“ขอบคุณตัวผม ที่เป็นโอเมก้าที่ดื้อที่สุด” คริสกล่าวทั้งเสียงเรียบนิ่ง..เลื่อนลอย สบตากับสิงโตที่ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา
..ขอบคุณ..
TBC
++++++++++++++++++++++
เป็นตอนที่เขียนยากที่สุด ทำไมน่ะรึ เพราะโอโบ๊ทจามะเกือบทั้งตอน ฮืออออ
แก่แล้วเขียนไม่ค่อยออกอ่ะ ไม่เขียนก็ไม่ได้อีกกกก
ไปก่อนนะ บายจ้า
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
คริสสสเสียใจอีกแล้ว
ฮืออออ.. โหยหาฟีลกู๊ด
อ้าวบอส ไม่ได้รักคริสเหรอ
จะร้อง. เจ็บปวดสุดๆๆ
คือจะดีอยู่แล้วเชียว ภาพความดีที่ทำให้กัน รอยยิ้ม ต่างๆ
หมดกันกับคำคำเดียว"ตัวแทน"
ร้องไห้ไปเลย โอ้ยไม่ไหว เหมือนกำลังยืนอยู่บนยอดเขารับลมเย็นๆ อาบแสงอาทิตย์อุ่นๆ แล้วก็โดนผลักให้กลิ้งตกเขาเลย หัวใจชั้นนนน ... เซ็นซิทิฟโพดๆ พาร์ทนี้โกรธคิงสุดๆ ยิ่งกว่าทำร้ายก็คือพูดความจริงนี่แหละ
ว้อยยยย เอาไม้ฟาดหัวบอสสักทีดีมะเผื่อความทรงจำจะกลับมา คริสเริ่มรู้ตัวแล้วแท้ๆ อิบอสโว้ยยยย