[E-bookฟิคคริสสิง]ปลอกคอ(Omegaverse)[จบ]

ตอนที่ 12 : ปลอกคอ 2 : ตอนที่ 3

ปลอกคอ 2 : ตอนที่ 3

นาฬิกาแบบไขลานต่างจากนาฬิกาทั่วไป กลไกของมันจะดำเนินขึ้นเมื่อเขย่าปลดสลักภายใน ของฝากจากอิตาลีก็ไม่ต่าง เข็มนาฬิกายังคงหยุดนิ่ง สั้นยาวค้างไว้เลข 12 ไม่ขยับไปไหน คริสนั่งจดๆจ้องๆ จับนาฬิกาหรูในมือ นึกถึงคืนวานที่ยังเหมือนเดิมคือไม่อาจรอดพ้นจากกรงเล็บและคมเขี้ยวผู้มีนามของราชสีห์ กลายเป็นเหยื่อให้ขย้ำขยี้จนหนำใจบนลานประลองที่เป็นเตียงไซส์คิงในห้องนอน

.

.

.

ควันสีเทาคละคลุ้ง ลอยละล่อง กระจายตัวในอากาศและสลายหายไปทิ้งไว้กลิ่นบุหรี่เจือจาง

ริมฝีปากหนาได้รูปคาบมวนบุหรี่ไว้ ร่างกายกำยำเปลือยเปล่าผิวสีแทนประปรายรอยแผลเป็นมากมายนับไม่ถ้วนขยับกายขึ้นนั่งพิงหัวเตียง ดวงตาคู่คมมองควันบุหรี่ที่ตนผ่อนลมออกมาและสลายหายไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้น

“พรุ่งนี้เช้า ฉันจะไปอเมริกา”

“…..”

ราวกับ..ต้องการให้โอเมก้าที่นอนหันหลังให้รับรู้ คริสรับฟังแต่ไม่โต้ตอบ ไม่คิดถามจุกจิก ไม่แสดงอารมณ์ใด นอกจากมอบเพียงความเงียบให้อีกฝ่าย

“ดูแลลูกดีๆ”

“คุณสิงโตไม่ต้องย้ำ ผมมีชีวิตอยู่เพื่อดูหวานน้อยอยู่แล้ว” ตัดบทแล้วหลับตาลง เข้าสู่ห้วงนิทราไปพร้อมกับกลิ่นอัลฟ่าฝังแน่นทุกซอกทุกมุมในห้องรวมถึงเรือนกายที่ไม่เคยอยากคิดมอบให้ด้วยใจซักครั้ง ปิดการรับรู้จากโลกความจริงอันแสนโหดร้าย..

.

.

.

รุ่งสางมาเยือน ไร้เงาร่างของหัวหน้าแก๊งมาเฟีย ห้องนอนที่เหลือเพียงโอเมก้าหนุ่มผิวขาวจัดโดนแต่งแต้มรอยจูบไปทั้งตัวโดยเฉพาะที่ลำคออันล้ำค่าที่สุดของเหล่าโอเมก้า ตีตราไว้ซ้ำๆ ทั้งที่การโดนกัดครั้งแรกก็น่าจะเพียงพอแล้วสำหรับการแสดงความเป็นเจ้าของ และ..เหลือนาฬิกาข้อมือเรือนหรูในกล่องที่ยังตั้งวางไว้หัวเตียงไม่หายไปไหน..

หยิบติดตัวมาอย่างไม่เข้าใจ จับจ้องอยู่เช่นนั้นจวบจนตอนนี้

“บอสบินไปเมกาคราวนี้ น่าจะยาวอยู่นะครับ” เสียงทุ้มค่อนข้างสดใสทักทาย ทำเอาคนผิวขาวสะดุ้งตกใจรีบเก็บนาฬิกาใส่กระเป๋าผ้ากันเปื้อน แต่ก็ไม่รอดพ้นสายตาของ นิว มือขวาแห่งลีโอนิกแฟมิลี่ ซึ่งเป็นลูกน้องที่มักถูกสั่งให้อยู่ประจำการที่นี่บ่อยในการเฝ้าดูแลคริสกับหวานน้อยมากที่สุด  

“บอสเลือกด้วยตัวเองเลยนะครับ” นิวเล่าเรื่องราวการได้มาซึ่งนาฬิกา

“ร..เหรอครับ..” คริสพูดตะกุกตะกัก หน้าขึ้นสีที่เก็บซ่อนนาฬิกาหลบไม่พ้นสายตาลูกน้องสิงโต นิวยิ้มขำยามลอบมองดวงหน้าหวานครึ่งซีกทำทีเป็นเมินเฉยหันมาตั้งหน้าตั้งตานวดแป้งพิซซ่าต่อเพื่อเตรียมทำมือเที่ยงให้ลูกสาวที่รีเควสแต่เช้าตรู่ว่าอยากกินพิซซ่า

“ไม่ลองใส่ดูเหรอครับ”

“ไม่ดีกว่าครับ” 

คริสตอบกลับทั้งเสียงเรียบ ตั้งหน้าตั้งตานวดแป้งต่อจนได้ที่ ก่อนจะหยิบเอาแฮมสับ สับปะรด กุ้ง ปลาหมึกและมอสซาเรลล่าชีสโรยลงบนหน้าที่ทาซอสมะเขือเทศเคี่ยวเองชุ่มช่ำแบบที่หวานน้อยชื่นชอบ นิวพยักหน้าหงึกหงักเลือกที่จะเงียบลง ไม่พูดอะไรต่อนอกจากยืนมองอีกฝ่ายทำอาหารอย่างนึกใคร่รู้และสนใจ ปล่อยให้ห้องครัวมีเพียงเสียงก๊อกแก๊กจากการหยิบจับอุปกรณ์ครัวเรือนของบุรุษผู้เป็นภรรยาของบอส

“….”

“….”

มือขาวผ่องหั่นมะเขือเทศเป็นแว่นชิ้นจัดวางแต่งหน้าพิซซ่า..แต่แล้วเจ้าตัวกลับชะงักมือนิ่ง เม้มปากเป็นแนวเส้นคิดชั่งใจพลางลอบมองร่างสูงผิวขาวหน้าตี๋รูปร่างเจ้าเนื้อค่อนอวบแต่มีพละกำลังแข็งแรงไม่แพ้ เต ตะวัน ผู้เป็นมือซ้ายของสิงโต

“ที่ว่านานนี่..ประมาณเมื่อไหร่” คำถามจากคริส ทำเอานิวเลิกคิ้วประหลาดใจ คริสกระแอมเบือนหน้าหลบสายตาอีกฝ่ายทำทีเป็นเล็งมองตำแหน่งวางชิ้นมะเขือเทศแต่งหน้าพิซซ่า “ผมถามไว้ไปตอบหวานน้อยน่ะ”

“อ๋อออออออออออออออออออ”   คุณมือขวาครับ คุณจะลากเสียงยาวเพื่อ!!?

“ผมตอบไม่ได้หรอกครับคุณคริส” นิวให้คำตอบหลังลากเสียงยาวจวนไปถึงสุดเขตแดนเหนือใต้ก็ไม่ปาน

“อ้าว ? ไหงงั้น ?” คริสเลิกคิ้วสูง ครั้นจะถามต่อนิวก็ไม่อยู่ต่อให้ถาม หันไปคุยเล่นกับหวานน้อยที่วิ่งเข้ามาอวดรูปวาดของตัวเองแทน แล้วพากันเดินออกไปจากครัว

..แปลก..  

เป็นเรื่องน่าประหลาดใจที่แม้แต่มือขวาซึ่งเป็นคนใกล้ชิดที่สุดของสิงโต ยังไม่อาจให้คำตอบเขาได้ ถึงแม้สิงโตจะคอยบอกเสมอทั้งที่ไม่ถามว่าจะเดินทางไปที่ไหนอย่างไรและจะกลับมาวันไหน บอกตลอด..เว้นคืนวานที่สิงโตไม่เล่าถึงระยะเวลาให้ฟัง  คริสใคร่สงสัย แต่ที่สงสัยกว่า..คืออาการของตนที่ลงลึกจนเกิดความรู้สึกว้าวุ่นใจน่าฉงน ดวงหน้าขาวกลมแป้นส่ายหัวแรงสะบัดไล่ความรู้สึกแปลกๆ ของตัวเองออกไป ถึงจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่นี่เป็นเรื่องดีที่ไม่ต้องข้องแวะกับคนที่บีบบังคับตีตราเป็นเจ้าของทั้งที่คริสหาได้เต็มใจ

“ช่างเถอะ” 

บอกกับตัวเองให้เลิกใส่ใจ ถ้ากลับมา เดี๋ยวก็มาเอง เป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว ใช่..รู้ซึ้งดี..โดยเฉพาะโอเมก้านามว่า คริส พีรวัส เขารู้ดีว่าสิงโตเป็นยังไง รู้ดีว่าโหดร้ายแค่ไหน คนเลวเช่นนั้นมักตายยากยิ่งกว่าแมลงสาบ พอคิดได้เช่นนั้น จึงทิ้งความรู้สึกทั้งหมด กลับมาตั้งใจทำมื้อเที่ยงต่อ

ยิ่งใหญ่เยี่ยงซาตาน โหดร้ายน่าพรึงพรัน

คิงอัลฟ่าผู้ยืนอยู่ยอดสุดพีระมิด ไม่มีสิ่งใดทำอันตราย สิงโต ปราชญา ได้

.

.

.

ไออุ่นจากแสงแดดอ่อนในช่วงเช้าตรู่ สายลมเย็นพัดผ่านแผ่วเบาพัดผ่านร่างขาวนวลต้องแสงสวมชุดคลุมท้องที่เริ่มใหญ่ขึ้นกว่าเดิมซึ่งก้าวย่างเข้าสู่เดือนที่ 4 แล้วกำลังนอนหลับพริ้มรับลมเย็นและกลิ่นไอน้ำจากสระว่ายน้ำบนเก้าอี้พลาสติกริมสระใต้ร่วมชายคากันแดด 

สัมผัสอุ่นบนหน้าท้องแผ่วเบา ก่อนหายไปแล้วต่อด้วยสัมผัสหนักนุ่มชื้นแฉะคลอเคลียบนปากแบบเดียวกับหน้าท้อง ทำเอาคิ้วเรียวขมวดมุ่นเล็กน้อย กลิ่นหอมชวนโหยหาเข้าใกล้ระยะประชิด ร่างกายขับเคลื่อนเผอเรอเข้าหากลิ่นหอมหมายสูดดมให้ชื่นใจ เผอเรอเผยอปากรับเอาสัมผัสชื้นแฉะให้แทรกเข้ามา..

“!!!!!!!”

คริสสะดุ้งตื่นเต็มตา พบกับดวงหน้าคมคายหล่อเหลาผู้เป็นเจ้าบ้าน..จูบเขา..มือขาวป้อมดันร่างหนาสูงทัดเทียมให้ออกห่าง ทว่า..ชายผู้เป็นเหนือกว่าอัลฟ่าทั้งหมดไม่ยอมรามือ ฝ่ามือแกร่งสอดล็อคต้นคอรั้งให้เข้ามาใกล้และรุกหนักขึ้นจนคนตั้งครรภ์หน้าแดงก่ำหายใจไม่ทัน

ตะโบมจูบจนกว่าจะพอใจ จึงถอยออก..

ตาสีดำสนิทอ่านยากจ้องมองภรรยาอ้าปากกว้างหายใจหอบหนัก หน้าแดงก่ำระเรื่อกับริมฝีปากบวมเจ่อทำเอาบอสแห่งลีโอนิกเผลอตัวกลืนน้ำลายลงคอทั้งที่คงหน้านิ่งไร้อารมณ์เหมือนเคย

“นอนตากลม ระวังเป็นหวัด”

“ร…เรื่องของผม..”

“เรื่องนายไม่ได้ นายอุ้มท้องลูกของฉัน เข้าใจซะใหม่” สิงโตขึ้นเสียงดุ เปี่ยมอำนาจและทำเอาคริสเถียงไม่ออก ดื้อไม่ลงพอเอาลูกมาเกี่ยวพัน เลือกที่จะเงียบปากยอมแพ้ในประเด็นนี้ไป พอเห็นว่าเลิกดื้อด้านแล้วชายผู้เป็นพ่อของเด็กในท้องจึงยอมถอยไปนั่งบนเก้าอี้เอนนอนริมสระอีกตัวข้างๆ ก่อนยื่นมือถือสมาร์ทโฟนรุ่นใหม่ล่าสุดมาให้

“ให้ผมทำไม?”

“เอาไว้โทร”

ไอโฟนรุ่นใหม่ที่บันทึกเบอร์ติดต่อไว้แล้วในนั้น..เพียงเบอร์เดียว..

Singto 098xxx7xxx

คริสมองเบอร์ในรายชื่อติดต่อดวงสายตานิ่งเฉย ก่อนกดปิดหน้าจอมือถือลงแล้วกล่าวกับอีกฝ่ายทั้งเสียงเย็นชาที่ชีวิตนี้ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยใช้กับใครจนได้พบเจอกับชายตรงหน้าผู้วิสาสะยัดเยียดมือถือมาให้ไม่พอ ยังยัดเยียดให้เบอร์มาตัวเองมาอีกทั้งที่ไม่เคยร้องขอซักครั้ง

“ผมไม่โทรหาคุณสิงโตหรอกครับ”

ไม่รู้สิงโตได้สิ่งที่คริสพูดยินไหม หลังยัดมือถือให้เสร็จก็เดินออกไปสูบบุหรี่ในที่ไกลจากตัวสระว่ายน้ำแทน

.

.

.

ผ่านมาร่วม 2 อาทิตย์ที่ไร้การติดต่อกลับมาจากเจ้าของเบอร์เพียงหนึ่งที่บันทึกไว้ให้ติดต่อเพียงเบอร์เดียว ถึงตัวจะบินไปไกลแค่ไหน พอถึงที่หมายแล้วส่วนใหญ่จะโทรหาคริสทันทีหรือไม่อย่างมากสุดก็ 3 วันถึงจะโทร และคริสต้องรับสาย เคยปฏิเสธไปครั้งนึงกลับเป็นเรื่องใหญ่โตมโหฬาร เท่านั้นไม่พอ..พอสิงโตรู้ว่าสาเหตุที่ไม่ยอมรับสายและไม่คิดโทรกลับเพียงเพราะ ‘ไม่อยากรับ’

โดนขังคาห้องนอนร่วมอาทิตย์ กลับไปทรมานเหมือน 3 ปีแรกจนต้องยกมือไหว้ร้องขอทั้งน้ำตา

“ฉันโทร ก็รับสาย อย่างี่เง่าแบบนี้ให้เห็นอีก จำไว้”

คำสั่งทั้งเสียงเหี้ยมเกรียม จดจำฝังใจไม่ลืม เข็ดหลาบไม่กล้าที่จะตัดสายหรือปิดเครื่องอีกเลย ขอแค่รับสาย ขานรับว่าคนที่รับสายคือเขา เพียงเท่านี้ ฟังดูไม่ใช่เรื่องยากแต่การต้องทำตามใจคนที่เกลียดแสนเกลียดกลับชวนรู้สึกน่าสำรอกนัก

“คุณแม่ ทำไมคุณพ่อยังไม่กลับบ้านคะ?” ลูกสาวมาขอนอนร่วมห้องตลอดตั้งแต่พ่อออกไปทำงานแล้วยังไม่กลับมาบ้าน ใบหน้ากลมแก้มยุ้ยนอนซุกหน้าอกมารดา สูดดมกลิ่นฟีโรโมนโอเมก้าหอมชวนอุ่นใจทั้งตาพริ้ม กอดแม่แน่นด้วยความหวงแหน คริสกอดตอบลูกสาวพลางลูบหัวไปมาปลอบโยนเจ้าของคำถามเจือเสียงสั่นเครือ

“ไม่รู้สิ”

“คุณแม่โทรหาคุณพ่อให้หน่อยได้ไหมคะ หวานน้อยคิดถึงคุณพ่อ”

ร้อยวันพันปี ไม่เคยคิดโทรหาสิงโตซักครั้งตั้งแต่ได้เบอร์มาพร้อมมือถือใหม่ แต่แล้ว..หวานน้อยกลับออดอ้อนขอให้คริสช่วยโทรหาบิดาของเธอให้เสียอย่างนั้น คริสทำหน้าลำบากใจ แค่ต้องทนรับสายก็ฝืนใจจะแย่ ให้ฝืนใจโทรหาอีกฝ่ายรังแต่จะเพิ่มความอึดอัดทรมานในอก จึงใช้ไหวพริบเบี่ยงประเด็นความสนใจไปเรื่องอื่นแทน

“ดึกแล้วนะคับ นอนดีกว่า นอนดึกไม่โตนะ”

“แต่หวานน้อยคิดถึงคุณพ่อ..ฮึก..”  

ไม่ได้ผล..ลูกสาวเริ่มงอแงน้ำตาคลอ ทำเอาคริสลำบากใจกว่าเก่า หวานน้อยเป็นเด็กเรียบร้อย น่ารัก พูดอะไรก็เชื่อฟัง แต่บทจะดื้อขึ้นมา กลายเป็นคนดื้อสุดโต่งจนใครก็เอาไม่อยู่ ขนาดคริสผู้เป็นแม่เด็กยังเอาไม่อยู่เลย คนอื่นอย่าให้พูดถึง ส่วนสิงโตน่ะหรือ..รายนั้นตามใจเป็นประจำอยู่แล้ว เผลอๆเข้าขากันในเรื่องดื้อๆบางอย่างด้วยซ้ำ

ไม่รู้ดื้อเหมือนใคร ขอโบยว่าเหมือนสิงโตแล้วกัน

ถึงได้ไม่อยากให้เหมือนไปมากกว่านี้ไง!!

“เฮ้อ..ก็ได้ แม่โทรให้ แต่ลูกคุยเองนะคับ” ยอมแพ้ลูกสาวจนได้ หวานน้อยเลิกเบะปาก ยิ้มดีใจ เด้งตัวนั่งจ้องตาแป๋วมองมารดาหยิบเอามือถือบนหัวเตียงมากดเปิดหน้าจอตั้งหน้าโฮมเป็นรูปถ่ายเซลฟี่ 2 คนแม่ลูกเท่านั้น ปลายนิ้วกดไปยังไอคอนหูโทรศัพท์สีเขียวเข้าสู่หน้าจอการติดต่อ ประวัติไม่เคยมีการโทรออกซักครั้ง มีเพียงรับสายจาก Singto มาตลอด 5 ปีเต็ม

Singto 098xxx7xxx

คริสสูดลมหายใจลึก..กลั้นใจแล้วกดโทรออกหาเบอร์ Singto

ตรู๊ด…

ตรู๊ด…

ตรู๊ด…

กริ๊ก!!

สัญญาณรอสายหายไปเมื่อปลายสายกดรับ คริสใจเต้นโครมครามกับสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อน ปากอิ่มสั่นระริกอย่างไม่เข้าใจ เขาไม่ได้โทรหาใครนานมากแล้ว นึกไม่ออกด้วยซ้ำว่าควรเปิดทักว่าอย่างไร ‘ฮัลโหล’ ‘สวัสดี’ ‘ผมโทรเพราะหวานน้อย’ แล้วส่งให้ลูกสาวที่นั่งรอตาแป๋วอยู่

ทว่า..กลับมีเรื่องราวในหัวพร้อมกับคำถามที่ไม่เคยคิดถามดังแทรกมา

คำถามที่สิงโตให้คำตอบทุกครั้ง โดยที่คริสไม่ต้องออกปาก

‘สวัสดีค่ะ’

ปลายสาย..กลายเป็นเสียงหวานกังวานของหญิงสาว เลือดในกายเย็นเชียบโดยพลัน คริสตัวแข็งทื่อหัวสมองเหมือนถูกของแข็งกระทบเข้าอย่างจังจนอื้ออึงไปหมด

‘ฮัลโหลค่ะ ฮัลโหล?’

‘ใครโทรมา?’

และยิ่งฟาดหัวหนักกว่า เมื่อได้ยินแว่วเสียงแทรกในปลายสายเป็นเสียงทุ้มเย็นชาฟังดูอ่อนแรงชอบกล..เสียงของสิงโตแน่นอน เขาจำได้ดี ก่อนที่จะได้ฟังหนุ่มสายปลายสายจากแดนไกลในอเมริกามากไปกว่านี้ คริสชิงกดตัดสายก่อนต่อหน้าสายตางุนงงของหวานน้อย

“คุณแม่ ?” หวานน้อยมองมารดาตาปริบๆ

“พ่อทำงานอยู่ ยังไม่ว่าง..ไว้แม่จะหาทางโทรถามให้ใหม่ นอนนะคับตัวเล็ก” ไม่รอให้ลูกถามมากไปกว่านี้ ชิงปิดไฟหัวเตียง ดับห้องนอนเข้าสู่ความมืดโดนพลัน

“แต่ว่า-“

“หวานน้อย นอน”  พอโดนดุจริงจัง คนเป็นลูกสาวจึงหยุดเซ้าซี้ทันที ยอมนอนนิ่งๆ ซุกอกมารดา เข้าหากลิ่นกายหอมคล้ายคลึงชูครีมช็อกโกแลตที่เธอชื่นชอบจนหลับสนิทในอ้อมกอดแม่ คริสกระชับกอดลูก นอนตะแคงเหม่อมองที่นอนว่างเปล่าข้างตัวที่ภาวนาให้ว่างไว้อย่างนั้นทุกคืนวัน…ที่คืนนี้อาจกำลังนอนข้างกายหญิงสาวเจ้าของเสียงคนนั้น

..เจ็บ..

ความรู้สึกใหม่ปะทุในอกซ้าย บีบรัดตัวน่าฉงน เจ็บร้าวขึ้นไปถึงลำคอขนาดที่กลืนน้ำลายยังรู้สึกเจ็บ คริสกอดหวานน้อยแน่นขึ้น ซุกหน้าลงกับหัวกลมเล็กปกคลุมเกศาสีดำขลับดั่งอีกา รับไออุ่นจากลูกน้อยผู้เป็นยาใจจากทุกสิ่ง เขาอาจจะเหนื่อยล้าเกินไปจากความเครียดและไม่สบายใจกับการจำยอมรับนาฬิการาคาสูงมาครอบครองจนต้องวิตกกังวลเทียวจับเทียวจ้องทุกวันเสียมากกว่า  

ไม่มีใครอยากตื่นมาเจอหน้าคนที่ข่มขืนตัวเองได้ลง

ต่อให้คนนั้นเป็นเทพเจ้าก็ตาม

TBC

++++++++++++++++++++++++

ขยายอีกแล้ว ขยายอย่างมีนัยยะ 

คนที่คิดว่ารู้ดี อาจเป็นคนที่รู้น้อยที่สุด

ฝากคำคมไว้เพียงเท่านี้ ซึ่งนอกจากฟิค ชีวิตประจำวันก็นำไปใช้ได้เช่นกัน

ไปก่อนนะคะ บายจ้า