ตอนที่ 21 : Good morning Tutor 21
Good morning Tutor 21
“It’s ok”
หลังตรวจแบบแปลนการคำนวณพลางเดินตรวจโครงสร้างกระสวยอวกาศที่จะนำส่งไปโคจรรอบโลกใหม่เสร็จสิ้น หัวหน้าทีมวิศวกรอย่างศาสตราจารย์รอด เรืองโรจน์ กล่าวยิ้มพอใจกับผลงานให้กับเหล่าทีมช่างทั้งหลายก่อนออกจากโรงประกอบขนาดใหญ่ขององค์การ NASA ยังไม่ทันพ้นประตูดีเสียงโทรศัพท์สายตรงมาจากไทยดังขึ้น ใบหน้าประปรายริ้วรอยเลิกคิ้วฉงน ไม่บ่อยที่สิงโต..ลูกชายโทรหา
Rrrrrrrr
Rrrrrrrr
กริ๊ก!
กดรับสาย พลัน!! ลูกชายตัวดีแว้ดเสียงใส่อย่างไม่เกรงกลัวว่าคนที่คุยด้วยคือบุพการีแต่อย่างใด
“พ่อจ้างครูสอนพิเศษใหม่แทนคริสทำไม!?” ประโยคแรกกระแทกอารมณ์น้ำโหเต็มที่..
“พ่อต้องจ้างสิ ก็คริสขอออก เห็นว่าเวลาไม่พออะไรนี่ล่ะ ฮัลโหลไอ้สิง โหล!!”
ตรู๊ด...ตรู๊ด..
ตัดสายไปเฉยฉิบ ไอ้ครั้นก็จะโทรกลับไปถามว่าเกิดอะไรขึ้น ทีมวิศวกรดันเรียกไปประชุมต่อเสียนี่ จำต้องละความสงสัยทิ้งไปโฟกัสกับงานที่ตนต้องรับผิดชอบ เดินผ่านทางเดินติดกระจกบานใหญ่ ท้องฟ้าข้างนอกคำรามกึกก้องอึกครึมเป็นสีครามครึ้มน่าสะพรึง ลมแรงกระแทกเข้าต้นไม้ใหญ่ไหวลู่เอนเอียงไปตามกระแส
มรสุมใกล้เข้ามา
.
.
.
อเมริกาเป็นกลางวัน ข้ามฝากมายันไทยเข้าสู่ช่วงยามเย็น ฟ้าสีแดงฉายจากแสงตะวันจวนลาลับขอบฟ้าฉายฉาบร่างคนหนุ่มผิวสีขาวผ่องในชุดสบายเปิดประตูออกมาจากตึก 2 แถวในสุขุมวิท เขาหันมายิ้มอ่อนโยนและโบกมือลาเด็กผู้หญิงอายุ 12 ขวบมัดเปีย 2 ข้างที่เดินมาส่งถึงหน้าบ้านพร้อมมารดา
“อย่าลืมทำการบ้านมานะครับ เสาร์หน้าพี่จะมาตรวจ”
“นุ้งนิ้งไม่ลืมค่ะ บ๊ายบายค่ะพี่คริส”
แม่และลูกสาวเข้าบ้านไปแล้ว เขากระชับเป้ออกไปยืนรอรถสองแถวหน้าปากซอยเพื่อเดินทางกลับบ้านช่อง ล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือรุ่นเก่าในกระเป๋ากางเกงขาสั้นแล้วกดปุ่มข้างเปิดเครื่อง ตอนแรกหมายจะโทรไปหาแม่เพื่อถามไถ่ว่าอยากกินอะไรจะได้ซื้อเข้าไป ทว่า..จำนวนสายเรียกเข้าเด้งรัวทำเอาขนลุกเกรียว
รายชื่อสิงโตโทรมา 40 สาย ยังไม่รวมไลน์ที่เด้งรัว
“เหี้ย..” ขนลุกจนต้องปิดเสียงปิดสั่น รีบยัดมือถือลงกระเป๋ากางเกง
หลีกหนี
“!!!!!!!” แรงกระชากเข้าด้านหลังอย่างแรง คริสใจหายวูบ ส่งเสียงร้องกลับโดนปิดปากไว้แน่นเหลือเพียงเสียงอู้อี้
ปัง!!!
ประตูรถปิดแรงเสียงดังสนั่น เหยียบเต็มความเร็ว วิ่งห่างออกไปจากปากซอยที่รออีกนิดเดียวรถ 2 แถวก็มาจอดเทียบทางแล้ว คริสนั่งตัวลีบกอดกระเป๋าเป้แน่นขนลุกซู่ไปทั้งร่าง หนาวยิ่งกว่าแอร์ในรถสปอร์ตคือ ‘สิงโต’ ในเวลานี้ คนร้ายลักพาตัวไม่ใช่ใครนอกจากรุ่นพี่สมัยมัธยม ใบหน้าหล่อกวนประสาทดูดุกร้าวยิ่งกว่าวันที่กระทืบคริสคาห้องน้ำ ดุกร้าวยิ่งกว่าวันที่หลุดปากเรื่องดาวออกไป ไอเย็นแผ่กระจายเสียจนคริสเลือกกลืนคำด่ากับการกระทำอันเข้าข่ายอาชญากรรมลงคอ
“พ..พี่สิงจะพาคริสไปไหน”
“…..”
“พี่..”
บรื้นนนนนนนนนนนนนนนนนนน
เหยียดเข้าไป 200 km/hr มือขาวป้อมเหนียวเหงื่อบีบเข็มขัดนิรภัยแน่น เหงื่อโชกหน้า ตาตื่นกับการเร่งรถพุ่งแรงปาดซ้ายขวาไม่เกรงกลัวเสียงบีบแตรไล่ด่าบนท้องถนนใต้ฟ้าเปลี่ยนสีเป็นพลบค่ำ เหลือเพียงความมืดที่ใช้เพียงแสงไฟริมถนนส่องสว่างให้มองเห็นกับไฟรถสีแดงส้มมากมายข้างนอก
เอี๊ยด!!!!
เบรกกะทันหัน คนติดรถมาด้วยอย่างไม่เต็มใจตัวโยนเกือบพุ่งหัวกระแทกหน้ารถ ดวงหน้ากลมตื่นกลัวมองไปรอบๆ
ม่านรูด..ราคาถูกริมถนน
อ้าปากพะงาบ อันตรายมาเยือน มือไม้สั่นจนต้องรีบกดสายเข็มขัดออก ทว่า..อีกฝ่ายไวกว่า ลงจากรถแล้วกระชากเขาเข้าไปในสถานที่เคลียร์เรื่องระหว่างคนสองคน สิงโตลากแขนคนที่ออกแรงดิ้นขัดขืนไม่ยอมตามมาแต่โดยดี
“พี่สิงปล่อยคริส!!! ช่วยด้วย!!!” ร้องขอความช่วยเหลือเจ้าของม่านรูดประจำโต๊ะแคชเชียร์ เถ้าแก่มองลอดแว่นสลับสิงโตที่ควักเงินสดก้อนใหญ่วางกระแทกใส่ สีหน้าสงสัยเปลี่ยนเป็นยิ้มหวานรับเงินก้อนโตแลกกับกุญแจห้องเพียงหนึ่งโดยไม่วายพูดทิ้งท้ายลูกค้าเงินหนาที่กระชากลากถูชายผิวขาวขึ้นบันไดไป
“เอาให้สนุกนะ”
ลากเข้าไปในห้องเสร็จ ปิดประตูลงกลอน คริสหลบตาอีกฝ่ายที่ยืนขวางทางออก ความรู้สึกหวาดกลัวแล่นริ้วไปทั้งร่าง ถูกขังในสถานที่แบบนี้ใครก็รู้ว่าใช้ทำอะไรได้มากกว่านอนเฉยๆบนเตียง..
“ไหนว่าไม่มีเวลา แต่ไปสอนเด็กคนอื่น” น้ำเสียงเกรี้ยวกราดเปิดประเด็น ตาคมวาวโรจน์ดุดันจ้องเค้นถาม คนที่เอาแต่ยืนก้มหน้าไม่ยอมสบตาตอบ เงียบชวนหงุดหงิดเข้าไปกว่าเดิม ปากหนาขบกรามขึ้นสันกำหมัดแน่น ย่างสามขุมเข้าไปใกล้
“ไม่อยากยุ่งกับพี่ พี่เข้าใจ แต่นนท์เกี่ยวอะไรด้วย!!” ตวาดเสียงดังลั่น คริสสะดุ้งเฮือกและเบือนหน้าหนี ยิ่งทำให้สิงโตโมโหกว่าเดิม พุ่งเข้าไปกระชากแขน บีบคางให้เงยหน้าสบตาตรงๆ
“ที่ผ่านมาแค่สอนแล้วก็ไปหรือมีจิตใจของความเป็นครูกันแน่ ที่ผ่านมาแค่สมเพชเวทนาหรืออะไรกันแน่วะ!!”
“พ..พี่สิง..คริสเจ็บ” คริสจิกต้นแขนแน่นกล้าม ร้องขอทั้งหน้าเหย่เก
“หรือว่าทางนั้นให้เงินมากกว่าพ่อ ก็เลยไป ทิ้งกันไปง่ายๆโดยไม่ลาซักคำ!!!”
หิวเงินใช่ไหม !!?
ผัวะ!!!!!
และแล้ว..คนที่เอาแต่ทนมานานปล่อยหมัดเข้าที่แก้มสิงโต ร่างสูงผิวสองสีหน้าหันไปตามทิศทางแรง ถอยโอนเอนออกจากครูสอนพิเศษลูกชายที่จู่ๆก็จากกันไปโดยไม่คิดให้เหตุผลอะไรเลยกับลูกชายของเขา..
“เออ!! คริสเป็นแค่ครูสอนพิเศษ ฐานะก็ยากจน แม่ก็ต้องดูแล! ถ้าไม่มีเงินคริสก็ไม่รับงาน! แล้วมันผิดตรงไหนถ้าคริสจะไปรับงานอื่น!!”
อยากเข้าใจแบบนั้น ก็จงเข้าใจแบบนั้น
“คริสกับพี่ ไม่ได้เป็นอะไรกัน คริส..กับน้องนนท์... ก็..ไม่ได้..เป็นอะไรกัน..” ยิ่งพูดยิ่งน้ำตาไหล เจ็บคอจนจุกไปหมด รู้ตัวแล้วว่าถลำลึกไปยุ่งกับครัวเรืองโรจน์มากเกินไป ใส่ตัวเองเข้าไปมากเกิน หัวใจ..ปล่อยให้เข้ามามีบทบาทมากไป ถ้าเกิดสิงโตเป็นผู้หญิงก็คงจะยอมรับใจตัวเองได้ แต่ไม่ใช่..
คนจะมองยังไง คนจะคิดแบบไหน
“ลูกคุณนัน เชิดหน้าชูตาบ้าน ดันไปคบผู้ชาย” ไม่อยากได้ยินประโยคนี้!!!
อยากให้ทุกคนมองว่าเขาไม่ได้ด้อย บ้านเขามีดี ครอบครัวแสงโพธิรัตน์มีดี
“อ๋อ..ที่ผ่านมามองผิดไป โดนหลอกมาตลอด..” สิงโตตาแดงก่ำน้ำตาไหล ค่อยหันมามองคนผิวขาวที่น้ำตานองหน้าไม่ต่าง ยกมือเช็ดเลือดบริเวณมุมปาก นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่โดนต่อย ชีวิตเหลวแหลกของชายหนุ่มแบดบอยอย่างเขา ไม่มีวันไหนที่ไม่ประเคนมือเท้าใส่ชาวบ้าน รวมถึงโดนชาวบ้านประเคนมือเท้าใส่ กับคนตรงหน้าก็เคยต่อยกันแล้วครั้งหนึ่งสมัยเด็ก
..แต่หมัดนี้เจ็บที่สุดในชีวิต..
“ที่คอยพูดสอนนนท์ สอนพี่ เพราะเงินของพ่อ”
คริสเม้มปากแน่น มองคนที่ตัวเองรู้สึกดีมากเกินไปกำลังเสียใจ..
ทำสิงโตเสียใจ ทำนนท์เสียใจ
ทั้งที่เคยให้รอยยิ้มพวกเขาไป
“กูคิดไปเอง มึงไม่ได้รักกูเลย..” คริสเผยอปาก อยากจะ..อ้าปากอยากจะบอกปฏิเสธ แต่สมองสั่งการให้ปิดปาก จงนิ่งไว้ จงขบเม้มปากไว้แน่นๆ อย่าได้ปริความจริงในหัวใจออกไปเด็ดขาด เลือกแล้วที่จะถอย หากยังไล่ตาม จงหนีให้ไกล ก่อนที่เผลอใจรับเรื่อง ‘แย่’
ปล่อย..
“มึงไม่แคร์นนท์ ไม่ได้รักนนท์ด้วย” จุกบีบรัดลำคอเหลือเกินหลังได้ฟังถ้อยคำตัดพ้อ คริสยืนตัวแข็งทื่อ ปากสั่นระริกกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ มองคนที่พูดออกมาด้วยสีหน้าผิดหวังในตัวเขา
ปล่อย..
กลับคืนสู่ความสัมพันธ์ที่ควรเป็น
“กูเข้าใจแล้ว จะไปไหน...ก็ไป..”
กระทั่งสรรพนาม ลดกลับไปเหมือนเคยที่ต้องการแล้ว คริสกลับ..กลั้นเสียงสะอื้นไม่อยู่ เอื้อมมือไปหาสิงโตที่ก้มหน้าลงต่ำ ตัวสั่นเทา ดูเปราะบางไม่ต่างจากวันที่เสียใจกับเรื่องของพ่อ เสียใจเรื่องของดาว เสียใจเรื่องของลูก แล้ววันนี้กลายเป็นเขาเสียเองที่ทำให้อีกฝ่ายเสียใจ
“ออกไป!!!!!!!!!!”
สิ้นคำตะคอก คริสชักมือกลับ วิ่งสวนผ่านร่างที่ทรุดลงนั่งกองพื้นหลัง วิ่งออกไปจากม่านรูด ออกไปให้ห่าง ออกไปให้ไกลจาก สิงโต ปราชญา
ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก….ตึก…..ตึก…………..ตึก
วิ่งไปตามถนนมืดมิด จนหมดเรี่ยวแรงเกินจะวิ่งต่อ เหนื่อยหอบ..จำต้องชะลอฝีเท้าแล้วหยุดนิ่งริมทางเท้ามีคนเดินผ่านจอแจไปมา ลมกรรโชกแรงมาพร้อมเม็ดฝน สาดเทลงจากฟากฟ้าพร้อมเสียงคำรามกึกก้อง
“ฮือออออออออออออ”
ทรุดลงกับพื้นมือ จิกทึ่งหัวโก่งตัวร้องไห้ออกมา
ภาพความจำที่ใช้เวลาร่วมกัน ทำลายเองกับมือ
เรื่องแย่ๆที่ตัดออกไปหมดสิ้น
กลับไปไม่ได้แล้ว
TBC
ฮื้อออออออ
ใจร้าวกันทั้งคู่เลย
ทำไมไรท์เป้นคนแบบนี้ตอบ!!!!!!!!!!!
ไรท์แกล้งทำไมสั้นแค่นี้..ต่ออีกซิ
ไรท์แกล้ง...อ่านแล้วสงสารสิงโตน้ำตาไหลเลย ฮือออ
เอ้ยยย ทำไมเป็นแบบนี้ คือเข้าใจคริสนะว่าที่ตัดสินใจหลีกออกมาเพราะคิดว่าตัวเองไม่คู่ควร แต่มันมีวิธีที่ไม่ทำร้ายตัวเอง ทำร้ายคนที่เรารัก และรักเรามั้ย นี่สงสารทุกคน และอึ้งมากที่คริสทำแบบนี้ ตัดปัญหาไม่สมกับที่เป็นคริสเลย เรื่องมันแย่อยู่แล้วเลยกลับแย่ลงๆ เจ็บกันระนาวเลยทีนี้ ตัดสินใจดีๆนะลูก กลับมาคุยกับพี่มันก่อน เข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว