คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบท
วันนี้ท้องฟ้าแจ่มใสเช่นเดิม ....
ร่างบางผมสีไพลินสะท้อนสีส้มทองของอาทิตย์ยามเช้าจากหน้าต่าง มือบางเปิดหน้าต่างออกสูดรับสายลมและกลิ่นหอมของดอกไม้อ่อนๆอย่างช้าๆ “วันนี้ท้องฟ้าสดใส อากาศสดชื่นสมวันจริงๆ” มุคุโร่ยักไหล่ทั้งรอยยิ้มระรื่นผิดปกติอย่างที่เคยจะเป็น
ร่างบางในเสื้อเชิ้ตสีขาวโปร่งตัวใหญ่ขนาดหลวมโคร่งยาวมาถึงน่องนุ่มนิ่มของขาเพรียวทั้งสอง
ดูๆก็รู้แล้วว่าเสื้อที่สวมไม่ใช่ของเจ้าตัวเป็นแน่ ใบหน้าสวยหันกลับไปมองบุรุษร่างสูงนอนหลับพริ้มบนเตียง
ทั้งรอยยิ้มเอ็นดูและสายตาที่เต็มไปด้วยรักหาได้ยากจากเรือนผมสีน้ำเงิน
ทว่า..วันนี้ออกจะเยิ้มเป็นพิเศษแหะ - -
ร่างบางเดินนวยนาดมาทรุดนั่งข้างชายหนุ่มคนรัก มือบางปัดปอยผมสีขาวยุ่งๆก่อนจะเลื่อนไปรอยสักใต้ตาเด่น
มุคุโร่เหยียดยิ้มหวานก่อนจะโน้มลงไปกระซิบข้างหูคนหลับ “ตื่นได้แล้วครับ..คุณเบียคุรัน..”
ขายผมขาวมุ่นคิ้วลงตอบสนองคำปลุก เปลือกตากระปริบเล็กน้อยก่อนจะลืมขึ้นอย่างเชื่องช้า
นัยน์ตาสีน้ำแข็งมองชายผมสีน้ำเงินปลอยยาวสลวยคลอเคลียหัวไหล่ แผ่นหลังจนถึงเอวคอดได้รูป
ภาพอันน่าอภิรมย์ยามเช้าแบบนี้เป็นใครได้เห็นมีอันต้องตื่นเต็มตากันทุกคน และเบียคุรันบอสแห่งมิลฟิโอเล่ก็เป็นหนึ่งในนั้น “อรุณสวัสดิ์มุคุโร่คุง” กล่าวทักทายจบมือหนากลับเริ่มทำงานโดยการจาบจ้วงจับเอาสะโพกกลมกลึงรั้งให้เคลื่อนมานั่งทาบทับบนตักตัวเอง
“คึหึหึ คุณนี้..ลามกแต่เช้าเลยนะ..” เสียงหวานทุ้มเปล่งพูด ก่อนจะโน้มลงจุมพิตที่ริมฝีปากหนาได้รูปเบาๆ
ตาสีฟ้าใสเบิกกว้างแปลกประหลาดใจกับอาการของร่างบาง จนร่างสูงเผลอเด้งตัวขึ้นมานั่งสบตาสองสีคู่งามของคนตรงหน้าให้ชัดๆ “เออ..มุคุโร่คุง..”
“ว่าไงครับ..” เรือนผมสีน้ำเงินยาวสลวยเอ่ยทักขึ้นทั้งรอยยิ้มหวานเยิ้มใส่ พลางเอียงคอหน่อยๆเรียกเอาเลือดในกายของเบียคุรันพลุ่งพล่านกว่าเก่า จนร่างสูงปรับอารมณ์ไม่ถูก..
แปลก!!?
“มะ...ไม่มีอะไรช่างมันเถอะ..” เบียคุรันอ้ำอึ้งอยู่นานสุดท้ายก็ได้แต่ปฏิเสธข้อสงสัยไป มุคุโร่เลิกคิ้วมองงงๆหน่อยๆก่อนจะหันมายิ้มหวานพร้อมผ้าเช็ดตัวในมือ “งั้นก็รีบไปอาบน้ำเถอะครับ วันนี้มีประชุมกับวองโกเล่ไม่ใช่หรอ” เมื่อพูดถึงนัดสำคัญที่เจ้าตัวบอสแห่งมิลฟิโอเล่ไม่เคยคิดจะจำซักเท่าไหร่ ก็ได้แต่ถอนหายใจเบื่อหน่าย และรับผ้าเช็ดตัวจากร่างบางแต่โดยดี..
เอ๋!!!?ผ้าเช็ดตัว!!?
เบียคุรันมองผ้าเช็ดตัวในมืออยู่นานทั้งสีหน้าประหลาดใจ ก่อนจะหันกลับไปมองคนรักของตัวเองบนเตียง
มุคุโร่สบตาสีฟ้าใสคู่คมพร้อมรอยยิ้มหวานจนผิดสังเกต “ยืนมองอะไรอีกละครับ ไม่รีบเดี๋ยวจะสายเอานะ”
เรือนผมขาวดึงสติกลับมาพร้อมรอยยิ้มชวนละลายตามปกติ “เปล่าหรอก แค่อยากมองเธอนานๆนะ” คำหวานหยิบยกเอามาพูดกลบเกลื่อนทิ้งท้ายก่อนเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ
TBC
ความคิดเห็น