คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่สี่(แจ้งเล็กน้อย)
“ชาร์ค”เอวาลอนมองไปยังเด็กหนุ่มที่นั่งดื่มกาแฟอยู่หน้าทีวีเหมือนทุกครั้ง...รู้สึกโล่งใจพอสมควรที่อย่างน้อยก็ไม่หลบหน้ากัน
“เมื่อวานวันเกิดนายหรอ”หนุ่มผมขาวพูดแล้วทรุดตัวนั่งใกล้ๆชาร์คที่กำลังอ่านหนังสือพิมพ์
“อืม”เสียงทุ้มตอบรับในลำคอแต่ก็ไม่ได้เงยหน้ามาพูดแต่อย่างใด ดวงตามองไปที่หนังสือพิมพ์ไม่วางตา ราวกับในนั้นมันมีอะไรน่าสนใจนักหนา
“งั้นก็ สุขสันต์วันเกิดย้อนหลัง”เอวาลอนพูดแล้วคว้าขนมปังมากิน
“...เออ”
“....พ่อแม่นายเล่าให้ฉันฟังหมดแล้วถึงเรื่องทุกๆอย่างเกี่ยวกับเชื้อสายนาย” ดวงตาสีแดงละจากหนังสือพิมพ์พับมันลงแล้ววางไว้บนโต๊ะ
“เหรอ”เสียงทุ้มตอบกลับน้อยคำ...ก่อนหน้านี้มันทำให้เขาไขว่เขว..ตอนนี้...เขาจะไม่ทำผิดพลาดอีกเป็นครั้งที่สอง...ไม่มีทาง
“....เฮ้อ”เอวาลอนถอนหายใจก่อนจะนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน
“มนุษย์ เทพ ปีศาจ เป็นสามสิ่งที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่สามารถให้มาปรองดองกันอย่างสันติสมบูรณ์ได้ และยิ่งถ้าเป็นปีศาจระดับหัวหน้าที่ไม่ได้ล่วงมาจากการเป็นเทพแต่เกิดขึ้นมาเองจากความชั่วร้าย กับเทพระดับหัวหน้าด้วยแล้ว...ยิ่งไม่เป็นที่ยอมรับ แต่แล้วก็มีสองคนที่แหกกฎแหกทุกๆอย่าง...รักกัน...อยู่ด้วยกันจนมีลูกขึ้นมาสามคน...คนหนึ่ง...ได้เชื้อปีศาจมาทั้งตัว คนที่สอง ได้เชื้อมาครึ่งต่อครึ่ง คนที่สาม ได้เชื้อเทพมาทั้งหมด ถ้ามีคนรู้....ว่า....พวกเขาทั้งสองมีลูก พวกเขาเหล่านั้นจะตาย พวกเขาจึงทิ้งลูกไว้เพียงลำพังแล้วหนีหายไปไม่กลับมา...นายของทั้งสองคือ....ไอร่ากับกาเบรียล....หรือก็คือฉันกับเอริส”...
“หมายความว่า....ชาร์ค...เป็น....”พวกเขาทั้งสามพูดไม่ออกม่านตาเบิกกว้าง...ถึงรัศมีของชาร์คจะน่าสงสัยแต่คิดไม่ถึงขนาดนี้
“ใช่ เขาคือทายาทของเรา...และเขาจะเป็นซาตานคนต่อไป...และที่ฉันไม่มาหาเขาเองก็มีอีกเหตุผลหนึ่ง...ซาตานคือคนที่จะสะสมความเคียดแค้นเศร้าโศกหรือก็คืออารมณ์ด้านลบทั้งหมดต้องเคยผ่านมา....และการที่ทำให้เขาเคียดแค้นได้มากที่สุดมีแค่...พวกเราเท่านั้น”
“คุณเลยทำแบบนั้นหรอครับ แล้วทำไมต้องเป็นเขา หาคนอื่นไม่ได้รึไง”
“ถ้าทำได้...ฉันก็....คงไม่ให้เขาเป็นหรอก....สำหรับเด็กที่เกิดมามีแกนวิญญาณธาตุมืดและสายเลือดปีศาจมากกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นอย่างเขา ถ้าไม่ได้เป็นตำแหน่งซาตานที่สามารถปลดปล่อยพลังเผื่อแผ่ให้ปีศาจลูกน้องแล้วล่ะก็.....พลังที่ไม่ได้ปลดปล่อยจะสั่งสมภายในตัวเขาเรื่อยๆ....เข้าใจความหมายไหม”เอริสถาม
“....”ทั้งสามไม่ใช่ไม่เข้าใจ...แต่เป็นความ ไม่แน่ใจและ...ไม่อยากปักใจเชื่อต่างหาก
“....ร่างกายของเขาไม่ใช่ปีศาจแท้ๆ เพราะฉะนั้นถ้า...ถูกพลังความมืดที่แกนวิญญาณธาตุมืดจะปลดปล่อยออกมาเรื่อยๆสั่งสมในร่างกายเนื้อหนังจะถูกบีบอัด...และจะระเบิดพลังออกมามหาศาล...และจะมีจุดจบอยู่สองทาง...คือตาย..หรือที่เลวร้ายกว่านั้นก็...กลายเป็นใครอีกคนที่ไม่รู้จัก”
“....ถ้าเป็นอย่างนั้นจะเกิดออะไรขึ้นครับ”ซาไมร์ถามเสียงเครียด
“ในกรณีที่ฉันหาผู้ปกครองที่เหมาะสมและปีศาจยอมรับได้มันก็ดีไป...แต่ถ้าเป็นอะไรที่ตรงกันข้าม คือ ฉันหาไม่ได้หรือไม่เหมาะสม....ปีศาจจะขาดคนควบคุม สมดุลแกนภพจะถูกทำลาย...ปีศาจจะอาละวาทไปทั่วโลกมนุษย์ สงครามของสวรรค์และนรกจะเกิดขึ้นอย่างรุนแรง...ยิ่งหว่าหลายปีก่อนหน้านี้มาก สวรรค์จะแตกกลุ่มกัน นรกก็จะแบ่งฝักแบ่งฝ่าย ในที่สุดก็จะไม่มีใครที่สามารถเชื่อใจใครได้จริงๆ มนุษย์ ปีศาจ และเทวทูตจะห้ำหั่นกันไม่เว้นแต่ละนาที...มันจะกลาย...เป็นยุคที่น่ากลัว”ไมดัสบอก
“แล้ว...ถ้าชาร์ดี้กลายเป็นใครอีกคนที่เราไม่รู้จักล่ะ”ซาลีถามหวั่นๆ
“...เขาจะกลายเป็นสิ่งที่เรียกว่า เออเร่อ หรือความผิดพลาด ไร้ความรัก ไร้เมตตา ไร้ปราณี ไร้เยื่อใย ไร้สัมพันธ์...ไร้ความรู้สึก....เกือบจะไร้จิตใจ ชีวิตของเขาจะรู้จักแต่การฆ่า และความกระหายของอาวุธที่ส่งผ่านมามาสู่จิตใจ ฟาดฟันเพื่อความสุนทรี ทรมานเพื่อความสนุกสนาน ไม่รู้จักอะไรอีกนอกจากการต่อสู้...ไม่หยุดพัก....สัญชาติญาณที่เหลืออยู่คือสัญชาติญาณของสัตว์ป่านักล่า และความกระหายเท่านั้น”ไมดัสพูดเสียงกดต่ำลงบ่งบอกถึงความตึงเครียด
“....”
“ฉันอยากจะฝากลูกชายหน่อย...อายุเขาครบรอบแล้ว....และถ้าหาก เขาโกรธมากในช่วงนี้จะอันตราย ปีกสีดำทั้งสี่ของเขาถูกฉีกกระชากออกไปเมื่อสงคราม ในช่วงเวลานี้มันจะงอกออกมาอีกครั้งจากเลือดผู้ภักดี...ถ้าเธอเห็นคนแบบนั้น คนที่จะภักดีเขา...ช่วยเขาด้วย ถือว่าฉันขอร้อง เวลานี้เขาจะทรมานที่สุด..เพราะฉะนั้น...ฉันขอให้พวกเธอ ดูแลเขา...แทนในส่วนของฉันด้วย ขอร้องล่ะ”เอริสว่าพลางกลั้นน้ำตา
“...ครับ...ผมจะดูแลเขาแทนพวกคุณเอง...”
กลับมาปัจจุบัน
“...ฉันจะอยู่ข้างนายเอง มีอะไรก็บอกนะ”เอวาลอนพูดแล้วเดินไปห้องน้ำ
“....มันจะเชื่อได้ไหมล่ะ”ชาร์คพึมพำให้ตัวเองได้ยินคนเดียว ก่อนจะลุกไปคว้ากระเป๋าเมื่อเห็นเวลาใกล้จะสมควรแล้ว วันนี้วันเสาร์...เดี๋ยวเขาต้องไปหาตาแก่พวกนั้นตามที่นัดกันไว้ในตอนแรก...ต้องไปตรวจร่างกายด้วย
“วา...ฉันไปข้างนอกก่อนนะ”ชาร์คบอกแล้วสะพายเป้พายข้างบอกกับเด็กหนุ่มที่อยุ่ห้องน้ำ
“..เอ้อ เขียนบอกสถานที่แปะไว้ที่บอร์ดด้วยนะ”เมื่อได้ยินดังนั้นชาร์คก็เดินไปหยิบโพสอิสมาเขียนแล้วแปะไปที่บอร์ดสีขาวสะอาดข้างๆตารางสอนแล้วเดินออกจากบ้านไป
“...เสียสายตาชะมัด”ชาร์คว่าพลางทำหน้าแหย...ดูสิ่งที่ปรากฏตรงหน้าเขาสิ....ก็รู้อยู่หรอกว่าวันนี้มันร้อนแต่ถึงขนาด.....กึ่งเปลือยกันทุกคนที่มันไม่เกินไปหน่อยหรอ
มิคาเอลสวมแค่กางเกงบ๊อกเซอร์ลายหมีน้อยกำลังกอดพัดลมอยู่ไม่ปล่อย บนโซฟาเป็นราฟาเอลกำลังสลบอยู่...ดูท่าจะไม่สวมอะไรนอกจากผ้าขนหนูเปียกๆที่ปิดช่วงล่าง รากูเอลนั่งจ้วงไอติมจากกล่องขนาดยักษ์ ทั้งๆที่ตัวเองใส่แน่กางเกง...ใน....แต่ก็ยังดีกว่า เรมิเอลกับอิสรอเอล...สองคนนั้นแก้ผ้าแช่ตัวในอ่างไม้โอ๊คแล้ว...ก็เข้าใจ...ว่าบนสวรรค์อากาศมันเย็นสบาย...แต่ไม่เกินไปหน่อยป่ะ...
ดูนั่น...ตัวอะไรแหมะอยู่กลางห้องวะ......ลูซิล......ตูรู้พวกสูรั่ว....แต่ช่วยสำนึกได้ไหม....เป็นผู้ใหญ่อายุเฉียดแสนกันจะทุกคนแล้วนะเฮ้ย
“อ้าว ชาร์ดี้ มาแล้ว”เบลเฟกอลที่กำลังห้อยหัวลงมาจากบาร์โหนพูดเมื่อเห็นเขา พวกนี้อยู่ในนรกอากาศแค่นี้ถือว่าสบาย
“...”ชาร์คไม่พูดอะไรแต่วางกระเป๋าลงแล้วเดินไปที่เครื่องตรวจร่างกายที่แอสโมดิ้วส์นั่งเช็คเครื่องอยู่กับ ลิเวียธาน
“เริ่มจากอะไรก่อน”ชาร์คถามพลางถอดเสื้อออกให้เห็นรูปร่างที่สมส่วนและรอยแผลเป็นซึ่งโผล่พ้นเสื้อกล้ามออกมา...ที่ทำให้คนมองต้องเบือนหน้าหนีด้วยความสะเทือนใจ
“แล้วอยากเริ่มจากตรงไหนก่อนล่ะ”ลิเวียธานถามพลางดันหลังชาร์คให้นอนลงบนแท่นเบาะหน้านุ่มสีน้ำตาลเข้ม ซึ่งมีเครื่องอะไรไม่รู้มากมายรายรอบ
“...หลัง...มันค่อนข้างไม่สบายตัวที่หลัง”ชาร์คตอบทุกคนมีท่ากระตุกก่อนจะเงียบไปชาร์คหลับตาลงปล่อยให้แอสโมดิวส์จัดการการสั่งการของเครื่องไป
เวลาผ่านไปพอสมควร ก็มาถึงขั้นตอนการวัดประสาทสัมผัส...ที่พวกเขาทั้งสิบสองคนไม่อยากทำมันเลยแม้แต่นิดเดียว...แต่ถ้าหากไม่ทำ...คนตรงหน้าอาจจะเป็นอันตรายได้ในทุกๆความหมาย
“จะเริ่มแล้วนะ...อย่าเผลอกัดลิ้นล่ะ”แอสโมดิ้วส์บอกกับชาร์คที่อยู่ในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆที่ซึ่งมีแค่เบาะนั้นเท่านั้น
“...”ชาร์คไม่ตอบแต่หลับตา
“ประสาทความเจ็บปวดระดับหนึ่ง”เสียงแอสโมดิวส์พูดแผ่วเขาก่อนจะกดปุ่มบางอย่าง กระแสไฟฟ้าแล่นผ่านอุปกรณ์สายเชื่อมต่อไปถึงปรายทาง หัวคิ้วของชาร์คขมวดมุ่นเล็กน้อยและมีอาการเกร็งเพียงเล็กน้อย
“ประสาทความเจ็บปวดระดับสอง”ร่างชาร์คกระตุกเกร็งสีหน้าบิดเบี้ยวอย่างเห็นได้ลางๆ เมื่อกระแสความเจ็บปวดแล่นเข้ามาในสมอง
“ประสาทความเจ็บปวดระดับสาม”เส้นเลือดทุกอณูปูดโปนอย่างน่ากลัวฟันสีขาวเรียงตัวสวยขบกันแน่นสีหน้าแย่อย่างเห็นได้ชัดเจน
“...อึก...ประสาทความเจ็บปวดระดับสี่”ฉับพลันเมื่อกระแสความเจ็บปวดแล่นเข้าถึงอณูประสาทของชาร์คดวงเนตรสีแดงเบิกโพลงเหงื่อกาฬไหลท่วมกาย ร่างทั้งร่างบิดเร่าด้วยความเจ็บปวด...ก่อนในที่สุดก็ทนกักเสียงไม่ได้
“อ๊ากกกกกกกกกกกก”หลังจากได้ยินเสียงกรีดร้องของทั้งชาร์คและเครื่องวัด รากูเอลก็รีบลงไปกระชากเครื่องออกจากหัวชาร์คเป็นคนแรกทันที
“เป็นไงบ้าง นี่กี่นิ้ว”รากูเอลถามพลางชูนิ้วขึ้น
“...ส...สี่”ชาร์คตอบไปเบลอๆ
“อันที่จริงคือสอง ลุกไหวไหม เดี๋ยวฉั....นี่....เฮ้อ”รากูเอลพูดไม่ทันจบก็เห็นอะไรบางอย่าง...ไอ้บางอย่างที่ว่านี่มันคือหน้าอกนี่ไง คงจะโดนกระแสไฟฟ้ามากพอสมควรร่างกายการสั่งการเลยรวน
“ค่อยๆหายใจนะชาร์ค”มิคาเอลเข้ามาลูบหลังชาร์คที่กลายเป็นร่างเด็กสาวหน้าอกคัพดับเบิลอีเพรียวสวย ใบหน้ามนหวาน
“แฮ่กๆ อึก”ชาร์คเบ้หน้าเล็กน้อยเมื่อร่างกายยังไม่กลับมาสมบูรณ์พร้อมแล้วยังหลงเหลือความเจ็บปวดในบางส่วน ใบหน้าแดงระเรื่อทั้งยังหอบอ่อนๆแบบนั้น...ต่อให้พวกเขาเป็นเทพที่ดีมาจากไหน..ก็ผู้ชายกันทั้งนั้น
“ออกไปๆ เดี่ยวฉันดูแลชาร์ดี้เอง”ลิเวียธานไล่ผู้ชายไปไกลแล้วเธอก็ค่อยๆปลอบ พลางหยิบน้ำให้ดื่ม จนร่างกายเริ่มกลับเข้าสู่สภาวะสมดุลแล้ว
“รู้สึกเป็นยังไงบ้าง”อูริเอลเข้ามาถาม
“...ไหล่ซ้าย น่องขวา กลางหลัง ลำคอ”ชาร์คพูดก่อนจะปรับเสถียรภาพร่างกายให้คงที่แล้วกลับร่างเป็นผู้ชาย
“...น้อยลงนะ”แอสโมดิวส์พูดเมื่อมองผลการตรวจจากครั้งก่อนๆ
“อือ...”พูดจบก็ลงไปนอนแผ่กับพื้นพรมข้างๆลูซิล
“เมื่อวาน.....สองคนนั้นมาที่บ้าน”ชาร์คพูดแล้วหลับตา...ทุกคนเงียบกริบ...เพราะพวกเขาเป็นคนส่งข่าวให้สองคนนั้นรู้เองว่าลูกชายตัวเองอยู่ที่นี่...แต่ใครจะคิดว่าจะบู่มบ่ามขนาดมาหาทันทีแบบนี้...หรือพวกเขาลืมนึกถึงนิสัยทั้งสองคนไป...ว่ามุทะลุแค่ไหน
“...หรอ...แล้วว่าไง”มิคาเอลถาม
“มาทวงบุญคุณที่ให้เกิด...แล้วฉันก็ไล่ตะเพิดพวกเขากลับไป”ชาร์คว่าแล้วพลิกตัวนอนคว่ำแล้วเอื้อมมือคลำๆบริเวณแผลเป็น...ที่แต่เดิมมันเคยเป็นปีก...พักนี้แสบจี๊ดๆ
“....เรื่องการคืนชีพของเธอ”มิคาเอลพูดแล้วนั่งลงข้างๆชาร์ค
“....มีคำสั่งลงมาแล้ว”ราฟาเอลบอกแล้วกางกระดาษสีน้ำตาอ่อนๆที่ไม่ว่าดูยังไงมันก็จะจะกรอบจนหักได้แล้ว
“เมื่อดอกกุหลาบสีขาวปรากฏจงรดหลั่งรินมันด้วยโลหิต ปลิดชีพผู้ภักดี ให้ธรณีเป็นพยานแล้วเจ้าจะได้ของที่หายกลับคืนมา”ราฟาเอลอ่าน
“....”สิ่งที่ก้องในหัวของเขามีแต่คำนี้...ปลิดชีพผู้ภักดี
“มันเป็นคำใบ้ล่ะลองแปลๆดูสิ”รากูเอลบอก
“...อือ...”ชาร์คขานรับเบาๆ
“ไม่น่าจะใช่ตรงตัวหรอก...พระผู้เป็นเจ้าคงไม่ให้ใครทำแบบนั้น”อูริเอลบอกปลอบชาร์ค...ทุกคนรู้ดีถึงชาร์คจะดูห่ามๆ ไม่สนใจใคร ไร้กฎเกณฑ์ในตัวเอง แต่เป็นห่วงคนอื่นๆยิ่งกว่าใครๆในที่นี้ซะอีก ความคิดและนิสัยเสียที่ติดตัวมาของชาร์คทำให้ลำบากพอดู
“กลับล่ะ”ชาร์คพูดแล้วลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วคว้ากระเป๋าเป้มาสะพาย
กริ๊ง กริ๊ง
เสียงบางอย่างดังขึ้นจากกระเป๋าทำให้ชาร์คต้องหยิบมันขึ้นมาดู..ก่อนจะรับสาย
“....”
[ชาร์ค อยู่ไหนเนี่ย เดี๋ยวพวกเราจะออกไปข้างนอกกันรอนายอยู่คนเดียวนะตอนนี้]
“....กำลังจะกลับ”
[เออๆงั้นเร็วๆด้วย ไซรัสบ่นใหญ่แล้ว]
ตู๊ดดดดดดดดด
“....”ชาร์คเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าแล้วทำท่าจะเดินออกไป
“โฮลี่ ชิทททททท”มิคาเอลกับลูซิเฟอร์อุทานขึ้นมาพร้อมกันจนชาร์คชะงัก
“อะไร..ตาแก่”ชาร์คขมวดคิ้ว...เมื่อกี้มันภาษาต่างด้าวอะไร
“ช..ช...ชาคุจัง..มะ...มีโทรศัพท์แล้ว”ลูซิเฟอร์พูดอึกอักอย่างไม่ทันจะตั้งสติ
“เมมเบอร์เลยเมมเบอร์”เบลเซบับควานหาโทรศัพท์ตัวเอง แต่ไม่ทันรากูเอลที่ทั้งโทรและเมมเบอร์เรียบร้อยแล้ว แล้วทุกคนก็ไล่เมมเบอร์ให้ชาร์คอย่างเช่น
ลูซิล(สุดหล่อ)
ไมค์กี้(สุดเท่ของชาร์ดี้)
ลิเวียธาน(สุดสวย)
รากูเอล(ว่าที่....ของชาร์ดี้)
เบลเซ(เท่ชิ-หาย)
อูริเอล(พ่อทุกสถาบัน)
ราฟลี่เลิฟลี่....
พอเถอะ.....นี่มันจะบ้าเกินไปล่ะนะ ชาร์คกรอดตามองเพดานก่อนจะเดินลงจากบันไดเวียนไปอย่างราบรื่น...อาจจะเป็นเพราะรังสีที่แผ่มาในตอนนี้เลยไม่มีตนใดกล้าเข้าใกล้...ออร่าท่านเจ้ามันกระจ่างเกินไป
“มาๆ ช้าจริงเชียว”เอวาลอนว่าแล้วลากชาร์คให้มาเดินข้างๆพวกเขา
มือของเอวาลอนสัมผัสบริเวณหลังของชาร์คอย่างแผ่วเบาก่อนจะขมวดคิ้ว...แล้วพยายามยังไม่นึกถึงมัน...เพราะความรู้สึกเมื่อกี้ มันไม่ดีเลย
“ทำไมฉันต้องมาคอยดุคอยด่าคอยว่าคอยเตือนพวกนายด้วยเนี่ยหะ อายุอานามก็ไม่ใช่ว่าจะน้อยๆกันแล้วทำไมสมองไม่เคยผ่านกระบวนการคิดอะไรเข้ามาบ้างวะ ส่งเสียงโหวกเหวกโวยวายอย่างกันในตลาด วิ่งเล่นเป้นสนามเด็กเล่นไปได้..บลาๆๆๆ”เสียงชาร์คบ่นอย่างขัดใจพลางเดินเลือกของใช้ในบ้านไปเรื่อยๆ โดยมีอีกสามหน่อเดินลีบๆตามมา...เขาแค่มีความเห้นไม่ตรงกันเลยวิ่งไปวิ่งมา เล่นกันนิดหน่อย..แค่นั้นเองนะ
“ชาร์ดี้ ถ้าจะเลือกซื้อแชมพูต้องเลือกแบบไหนหรอ”ซาลีถามพลางเอียงหัว
“แล้วแต่คนใช้ล่ะนะ แต่ฉันใช้อันนี้มันหอมและก็ผ่อนคลายดี ทำให้ผมนุ่มอีกด้วย”ชาร์คพูดอธิบายนู่นนี่พล่ามๆๆไปไม่หยุดอย่างไม่เป็นวิสัยของคนที่เอาแต่นั่งเงียบๆในบ้านเลยแม้แต่น้อย
พวกเขาเดินเลือกซื้อของมากมายคล้ายว่าจะมาอีกทีก็ปีหน้า...เขาไม่รู้เลยว่าการกระทำทุกอย่างอยู่ในสายตาของใครซักคน
ดวงตาสีเหลืองอำพันมองไปในลูกแก้วสีเทาควันบุหรี่ที่กำลังปรากฏภาพของเด็กหนุ่มผมสีดำสนิทกำลังหันซ้ายหันขวามองหาของ ดวงตาสีทับทิมเม็ดงามนั้นทำให้เขาหลงใหลได้ทุกที
“ชาโดว์”เสียงกระเส่าเรียกพลางลูบไล้มือไปตามใบหน้าที่งดงามของเด็กหนุ่ม “ท่านต้องเป็นของข้าเพียงผู้เดียวเท่านั้น”ดวงตาสีอำพันยาดเยิ้มมองไปยังเรือนร่างเพรียวบางของชาร์ค...ที่กำลังถูกลวนลามผ่านทางสายตาผ่านทางลูกแก้วอีกต่อหนึ่ง
“เป็นของข้าทั้งหมด ทั้งร่างกาย และจิตใจของท่าน”เสียงทุ้มนุ่มแหบกระเส่าเอ่ยขึ้นก่อนแสงจันทร์จะสาดส่องให้เห็นแผ่นอกแกร่งเปลือยเปล่าพราวระยับสีซีดอาบชโลมด้วยเหงื่อกาฬก่อนที่จะลับหายไปในความมืดมิดอีกครั้ง “ท่านต้องเป็นของ อโลน ผู้นี้คนเดียวเท่านั้น”
______________________________________________________________
เนื่องจากทั้งยอดวิวและเม้นมันช่างน้อยนิดจิตดับ...จนไรท์ไม่แน่ใจว่ามีคนอ่านแล้ว...ก็อยากจะรู้ว่ามันผิดอะไรตรงไหนรึเปล่า เอาเป็นว่า ถ้าแต่ละตอนมีเม้นไม่ถึงสองเม้นเป็นอย่างต่ำ ไรท์จะไม่ขึ้นตอนใหม่ให้...เข้าใจโดยเท่ากันนะครับ
ความคิดเห็น