คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : addiction 2 : อนาคตปรากฏขึ้นลางๆ
บลูม่า เป็นผู้ชายธรรมดาอายุสิบเจ็ดที่มักติดโพลประกวดผู้ชายที่หช่อที่สุดในโรงเรียนทุกปี การเรียนดี แต่กีฬาเหลวเป๋ว ดวลตาคมดุจพญาเหยี่ยว จมูกโด่งไม่มากไม่น่าเกลียด ใบหน้ารูปไข่ ไม่มีรอบริ้วสิวเสี้ยน มีไรหนวดขึ้นเล็กน้อย ตัวของเขาค่อนข้างบางกว่าคนอื่นในกลุ่มเพราะไม่ ชิ
อบเล่นกีฬาในขณะที่เพื่อนคนอื่นๆมีดีไปคนละด้าน
บลูม่าเป็นผู้ชายอายุสิบเจ็ดธรรมดาที่ต้องการอิสระ เขาจึงค่อนข้างชอบเที่ยว หลายครั้งที่เที่ยวเพลินจนไม่มีเงินกินข้าว แต่เมื่อโตขึ้นเหตุการณ์เหล่านั้นก็น้อยลง
แต่ในกรณีอื่นคือ บลูม่าไม่เหมือนผู้ชายอายุสิบเจ็ดทั่วๆไป บลูม่าไม่รู้สึกระแวงขยะแขยงที่มีพี่รหัสเป็นเกย์ บลูม่าไม่เคยรู้สึก'รัก'ผู้หญิงคนไหนนอกจากแม่และพี่สาว อาจเพราะพวกเธอดูน่ากลัวในบางครั้งโดยเฉพาะเรื่องผู้ชาย
บลูม่าจะไม่แปลกใจหากตนเองรู้สึกที่จะชอบผู้ชายด้วยกัน อาจจะเป็นเพร่ะสภาพแวดล้อมมันปลูกฝัง
บลูม่า เป็นผู้ชายอายุสิบเจ็ดธรรทดาที่หล่อมากแต่ก็เป็นคนแปลกๆ
นั่นคือสิ่งที่อธิบายความตัวของเขา
นาย กิตติภพ ปริณยากรโสภณ ม.ห้าห้องสี่ เลขที่ยี่สิบสอง คนเดียวในห้องที่ใส่แหวนที่นิ้วกลางซ้ายช คนเดียวที่มักมัดจุกไว้ที่ผมหน้าเมื่ออยู่ในห้อง
บลูม่าเป็นคนมีเอกลักษณ์พอดูทีเดียว
"ไอ้บลูต่อจากนี้มีอะไรอีกนะ"เขากลอกตาขึ้นฟ้าอย่างหน่ายๆ ก่อนจะบอกกำหนดการณ์ต่อไป
"รับน้อง บายศรี ผูกข้อมือ ปิดงาน บูม"เขาจำไม่ได้แล้วว่าตัวเองพูดเป็น ครั้งที่เท่าไหร่ แต่ตั้งแต่เมื่อเช้าที่เจอกัน จิวถามเรื่องกำหนดการณ์วันนี้ไปต่ำกว่าสิบครั้ง
จิว นาย นครินทร์ สารีวงศ์สถิต ม.ห้าห้องสี่ เลขที่ ยี่สิบสาม เก่งกีฬาภาคสนาม เช่น ฟุตบอล วอลเล่ แตาการเรียนค่อนข้างเข้าใจยาก เพราะสมองมันคงเล็กกว่าคนอื่น...บางที่เขาแอบคิดว่าในนั้นคงมีแต่ขี้เลื่อย
นิค นาย ชนินทร์ ปราพกนันต์วงศ์ ม.ห้าห้องสี่ เลขที่ สาม เก่งกีฬาในร่มเช่น ว่ายน้ำ ยูโด เคนโด้ จึงค่อนข้างเก่งการต่อสู้
"เอาล่ะเตรียมตัวว๊ากน้องได้ละ"นิคพูดแล้วลุกขึ้นบิดขี้เกียจ เช่นเดียวกับจิวที่มีท่าทางกระตือรือร้นขึ้นมาทันที แหงล่ะได้แกล้งน้องนี่
"ผ้าอยู่ในห้องวิทยานิทรรศ พวกเอ็งไปเอาเดี๋ยวกูจะช่วยพี่เวรชว๊ากก่อน"ผมบอกพวกแล้วยกน้ำขึ้นดื่มหลังจากเห็นพี่ปีเก่าๆออกมาจากห้องรับรองแล้ว..กำลังจะเริ่มสินะ
"ไง บลู ไม่ไปขนผ้ากับพวกนั้นหรอ?"เสียงรุ่นพี่คนนึงถามผม เขาชื่อพี่บอลครับ เป็นคนที่ว๊ากโหดที่สุด ผมจำได้ว่าผมโดนทารุณกรรมอย่างโหดเหี้ยมแม้พี่เขาจะจบก่อนผมเข้าไปแล้วถึงสองปี
"ผมจะอยู่ช่วยพี่เวรชน่ะ แล้วนี่พี่คิดว่าไง?การคุมน้องพวกผมน่ะ?"
"....ดีกว่าปีที่แล้ว"พี่เขายิ้ม...แต่เป็นยิ้มที่บอกว่า 'ไม่พอ'
"อั่ก สุดท้ายก็โดน"ผมบ่นก่อนจะลุกขึ้น...ผมเกลียดการออกกำลังกาย
เสียงเพลงต่างๆเงียบลง การประกาศรางวัลกีฬาเฟรชชี่ต้อนรับจบลง ทุกคนได้แต่นั่งเงียบอยู่กลางสนาม ส่วนพวกผมกลับต้องมายืนแยกแถวโดยมีคุณพี่ที่เคารพซึ่งจบๆกันไปแล้วจ้องมมาอย่างไม่พอใจ...แสดงได้เนียนชะมัดเอารางวัลตุ๊กตาทองไปเลยป่ะ - -*
"ผมผิดหวังมากครับ ทำไมพวกคุณถึงได้ดูแลน้องไปได้แบบนี้ แย่ครับ เลวร้ายมาก น้องๆไม่เคารพพวกคุณเลย! คุณยังคิดว่าตัวเองสมควรเป็นพี่อยู่หรอครับ!!ไร้ความรับผิดชอบ!"...ถึงจะรู้ว่าแค่แสดงแต่กูเจ็บครับ
"พวกคุณต้องการพวกเขาเป็นน้องจริงๆรึเปล่าตอบผมมาสิ! หรือแค่อยากให้มันจบๆไปไม่สนใจ!!น้องมันจะเป็นจะตายก็ไม่สนใช่ไหม!!!" คำนี้คุ้นนะพี่.....ลอกปีที่แล้วมาทั้งดุ้นนี่หว่า
"ไหนคุณลองบอกสิ่งที่พงกผมได้ถ่ายทอดเจตนารมณ์ให้พวกคุณไป ในปีที่แล้วมาสิ!!หรืองว่าลืมเพราะเห็นมันไม่สำคัญ!!หรือเพราะไม่เห็นหัวพวกผม คิดอยู่ใช่ไหม!!ว่าผมพล่ามอะไรอยู่!!!!"ชิสสส หน้าที่กูนี่หว่า
"ครับ!!"ผมตะโกนขึ้น อายชิพ"น้องใหม่คือน้องร่วมสายเลือด!!!ผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้น้องมีความสุข!!ผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้น้องจบได้เช่นผม!!!ผมจะทำทุกอย่างให้น้องปลอดภัย!!ผมจะยอมสละทุกๆอย่างเพื่อให้ได้พวกเขามาเป็นน้องของพวกผม!!หากวันใดที่น้องต้องการความช่วยเหลือ พวกเราผู้เป็นพี่ จะไม่มีวันทอดทิ้งครับ!!!"
"แต่ที่ผมเห็นคุณไม่มีสิ่งเหล่านั้น!!การควบคุมน้องของคุณมันเหยาะ แหยะ!!ไร้ความน่าเคารพ ไร้ความรับผิดชอบ!!!ทำเป็นเล่น!!! คิดว่าน้องๆเป็นอะไรที่ได้มาง่ายๆหรอครับ!!!!!"
"พี่ๆครับๆ ระหว่างคุณลุกนั่ง วิดพื้น 100 น้องเช่นเดียวกัน กับพวกคุณ 200 ครั้งแทนน้อง เลือกมาครับ!!!!"
"พวกผมขอทำแทนน้องครับ ขอรับคำสั่ง ลุกนั่งและวิดพื้น200ครั้งครับ!"
"คิดว่าตัวเองเป็นซุปเปอร์แมนหรอครับ!"
"ไม่ครับ แต่เพื่อน้อง ผมทำได้ครับ!ถึงจะเป็นลมเป็นแล้ง ผมก็จะทำครับ!"กูอยากทำซะที่ไหนฟระ
"แล้วพวกคุณล่ะครับ พี่เขาจะช่วยพวกคุณแล้วปรบมือสิครับ!!!!"
เสียงปรบมือดั่งกระหึ่มก่อนตะขะงัก
"นี่พวกคุณไม่มีใครคิดจะช่วยรุ่นพี่เลยหรอครับ!!ในหมู่นั้นผู้หญิงก็มี ตะให้เขาทำแล้วตัวเองสุขสบายหรอ!คิดว่าเกาะพี่ๆไปเดี๋ยวก็ดีเองหรอครับ!!หน้าตัวเมียครับ!!!คนอกตัญญูครับ!!"
"ว่าไงครับ ใครจะขึ้นมาช่วยพวกพี่บ้างมีไหมครับ!!!!"
สายตาอันเฉียบแหลมของผมดันไปสะดุดที่น้อวเฌอร์แตมป์ ที่ทำท่าจะร้องไห้มรอมมร่อแถมยังกึ่งๆจะลุกอีก ผมส่ายหัวเล็กน้อยเมื่อน้องมองมาที่ผม ต้องนั่งไปเฉยๆไม่งั้นเรื่องยาว น้องเขาเลยนั่งลงเหมือนเดิม
"ไม่มี!คิดว่าที่นี่เข้าง่ายหรอครับ!!ฝันไปเถอะ!!"
"เอ้าพวกคุณ จะให้อะไรน้องก็ทำสิครับ!!!"
สิ้นเสียงนั้น ไอ้จิวไอ้นิดแล้วก็พี่ๆอีกหลายคนก็รีบเอาผ้าไปผูกปิดตาน้องแน่นหนาจนแน่ใจว่าน้องจะมองไม่เห็น เห็นมันก็ไม่ตื่นเต้นน่ะสิ
"พี่ๆ!! ลุกนั่ง 200 ครั้ง วิดพื้น 200 ครั้ง ปฏิบัติ!!!"
"1!!!!!2!!!!!!3!!!!!4!!!!!5!!!.... "
"34!!!!เฮ้ยๆ เมย์!!! พี่ๆคนนี้สลบไปแล้ว!!!"
"ไอ้เยลไปดูน้อง!รู้ตัวเองไหมไหวอย่าฝืนสังขารครับ!!!ออกไป!!!"
"56!!!57!!!58!!!59!!!60!!!!61....."
"ถ้าคุณคิดว่าคนบ้างๆคือเพื่อนก็จับมือเขาไว้แน่นๆแล้วลุกครับ!!!!"
การว๊ากยังเป็นไปอย่างต่อเนื่อง น้องๆบ่อน้ำตาแตกกันไปหลายคน เห็นแล้วก็สงสาร แต่ตามหน้าที่ กูมีความสุขในการแกล้งเด็กมากกว่าครับ เด็กๆเดินจับมือกันเรียงยาวไปจนถึงอาคารอเนกประสงค์ บางคนสะอึกสะอื้นอย่างหวานผวาขวัญหนีดีฟ่อ โดยมีพี่ๆคอยเขย่ามือกระชากมือให้หลุดจากกัน ทั้งยังน้ำและแป้งที่กระหน่ำสาดใส่เด็กในบางช่วง...ส่วนหน้าที่ผมหรอ
"น้องอ้าปากครับ"ยัดปีโป้ผสมรสดีในน้ำส้มให้เด็กกินครับ ^ ^
จากการพิสูจน์รสชาติโดยพี่บอล มันอยู่ในปริมาณที่พอดีครับ ซึ่งก็คือความหวานของปีโป้ผสมความเค็มของรสดี และเย็นเล็กน้อย หอมกลิ่มน้ำส้ม อร่อยครับ มีให้เคี้ยวด้วยนะขอบอก
"อะแฮ่ม ปีที่แล้วแกไม่ได้กินสินะ"เสียงเย็นๆดังขึ้นหลังผม
"ครับ?"ผมมองไปยังพี่บอลที่ถือชามอาหารไม่น่าพิสมัยเหมือนผม พร้อมช้อนกลางหนึ่งคัน ก่อนที่จะรู้ตัวเสียงพี่เขาก็ดังขึ้นก่อน
"ปีที่แล้วพี่ว่านเล่นกู ปีนี้กูเลือกมึง เยล!แมกซ์! ล๊อก!"อ้าวเฮ้ยไมมาไวจังวะ
"เฮ้ยๆพี่ตะทำไรเนี่ย เดี๋ยวๆ!!"ผมดิ้นห้ามเป็นพัลวัน แต่ดูคนที่มาล๊อกผมสิ นักกีฬาทั้งนั้น!อย่าให้ผมมีกล้ามมั่งนะ!
"อ้าปาก กูบอกให้อ้า!!!"ไม่อ๊าววว ไอ้ของไม่พึงประสงค์ในชามพี่มึงมันน่ากลับกว่ากูอีกนะครับ!!!แล้วอีพี่นี่จะลากไปไหนเนี่ย!!
"จะอ้าไม่อ้า! มึงจะอ้าปากแดก หรือมึงจะอ้าขา เลือก!"มึงลากไปเรื่องใต้สะดือทำหอยไรวะครับ!!อีพี่เกย์!!!
"ไม่อ้าทั้งนั้นล่ะพี่ ไม่เอ อุ่ก"
"ห้ามคาย! สัส จับน้องป้อน!!" เดี๋ยวๆอยากบอกนะว่า ...... เหี้ย!!!
"พี่ๆๆๆ คนนี้ๆ !!"
"อื้ออออออ"ผมพอจะจำเหตุการอันน่าหวาดหวั่นนี้ได้ ปีที่แล้วพี่ว่านศิษย์เก่าและเพื่อนร่วมขบวนการอีกเป็นขโยงได้ เข้าล๊อกตัวพี่บอชเอาน้ำร่วมสาบานกรอกปากแล้วให้พี่เขาไปป้อนน้องต่อ...ด้วยปาก!!
"มึงจะป้อนน้อง หรือมึงจะร้องใต้ร่างกู!!!"อีพี่เกย์!กูกลัวครัช! เอาวะ ป้อนก็ป้อน
คนที่ไอ้นิคที่หน้าให้นิสัยเหี้ยชี้ก็ไม่ใช่ใคร น้องเฌอร์แตมป์ครับ ยังดีที่เป็นคนนี้
"น้องเฌอร์แตมป์อ้าปากครับ"ไอ้จิวพูด ริมฝีปากบางๆนั้นเผยอขึ้นเล็กน้อย....น่ากินจริง
ผมค่อยๆเคลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ริมฝีปากเรียวบางก่อนจะประทับลงไป ใช้ลิ้นค่อยๆดุนดันบรรดาอาหารไม่พึงประสงค์แก่การกินนั้นเข้าไปให้น้อง ก่อนที่จะผละออก.....ทำไมถึงอยากลองอีกกันนะ?
"...."ผมทำหน้านิ่งแล้วเดินหนีคนทั้งกลุ่มไปทันที
"เฮ้ย บลู"ไอ้จิววิ่งมาสะกิดผม ผมเลยวาดมือใส่มันไปที
"เฮ้ย นี่มึงโกรธหรอ เหี้ย อย่าคิดมากดิ"
"..."ก็กูคิดมากจะทำไม มึงรู้ไหมตอนนี้กูรู้สึกยังไงแทบจะเป็นบ้าละนะ
"ซีเรียสทำเหี้ยอะไรกะอีแค่..."
"แค่พ่องหรอ!!!! แถวบ้านกูเรียกตั้งเว้ย!!"
"นี่มึงเครียดอะไรวะก็แค่จูบกับผู้ชาย"
"มึงหุบปาก!!!!!!!!!!"
จากนั้นผมก็เดินปึงปังเข้าห้องอเนกประสงค์ไป จู่ๆใจ...มันก็กระตุกแปลกๆ
"เฮ้ย ไอ้บลูกูขอโทษ กูไม่รู้ว่ามึงถือเรื่องนี้"พี่บอลเข้ามานั่งข้างๆผมที่กำลังฟังอาจารย์ใหญ่พล่ามอะไรไม่รู้แยู่
"ผมไม่ได้ถือพี่...แต่จู่ๆมันก็หงุดหงิด...หลังจากคิดเรื่องอะไรได้ซักอย่าง"
"คิด?"
"เออ เหมือนมันจะสำคัญด้วยแต่ผมจำไม่ได้"ผมถอนหายใจ เมื่อกี้เหมือนคิดอะไรได้แวบนึงแล้วก็เลยหงุดหงิดจากนั้นก็ลืม
"ชอบน้องเขารึไงเลยโมโหที่จูบแล้วเขาไม่รู้ว่าเป็นตัวเอง"
"ส้นตีนเถอะพี้"
"อ้าวกูสันนิษฐานเฉยๆไม่เห็นต้องด่าเลย"พี่เขาทพหน้าบูดก่อนจะมองผม
"บลู มึงรู้ใช่ไหมว่ากูชอบมึง"...ล่อซะกูเกือบสะดุ้ง เรื่องมันยาวครับ เอาเป็นสั้นๆเนอะ พี่เขาเจอผมปีที่แล้วตอนปฐมนิเทศแล้วผมก็เข้ากับกลุ่มรุ่นพี่ที่เคยอยู่กลุ่มเดียวกับพี่เขา และช่วงที่ว่างๆหลักเลิกเรียนพี่เขาก็จะมาเล่นที่โรงเรียนหรือเป็นโฆษกกีฬาบ้าง แล้วก็เล่นกับผมจนผมรู้ตัวน่ะ
"เอาเป็นว่ามึงรู้ และกูก็รู้ว่ามึงไม่ได้ชอบกูเชิงนั้น แต่กูแค่อยากเตือน ถ้ามึงเกิดรักใครขึ้นมาจริงๆ....อย่าปล่อยเขาไปเหมือนที่กูปล่อยมึงไป ณ ตอนนี้"พี่เขายิ้มให้ผมแล้วรับสายสิญจ์มาจากเพื่อนผมจึงลุกไป...ไม่อยากโดนรุม - - ผมถือกล้องแล้วถ่ายรูปไปเรื่อยๆเพื่อที่จะได้ไม่มีใครมาขอผูกข้อมือผม
เด็กๆบางกลุ่มต่อแถวยาวเหยียดเพื่อที่จะได้เจิมหน้าผากกับปรมาจารย์ชื่อยาวๆที่ผมจำไม่ได้ เช่นเดียวกับคนอื่นๆที่ต่อแถวผูกข้อมือกับพี่ๆคนต่างๆที่ตนถูกใจในสองวันที่ผ่านมา และแน่นอนว่า จิวและนิคก็มีคนต่อแถวยาวไม่แพ้ปรมาจารย์เลยส่วนใหญ่เป็นผู้หญิงด้วยแหะ...พี่บอล ทั้งๆที่ตัวใหญก็ถูดบังด้วยกองทัพสตรีตีกรุงแตกที่รายล้อม เช่นเดียวกับคนอื่นๆ
โรงเรียนนี้เมื่อก่อนเคยเป็นโรงเรียนทหารและเป็นโรงเรียนชายล้วน แถมอยู่ในย่านที่ค่อนข้างกลางเมืองใกล้กับโรงเรียนสตรีและโรงเรียนนานาชาติอื่นๆ ทำให้ผู้ชายโรงเรียนนี้จะเยอะกว่าผู้หญิง ยิ่งปีก่อนๆยิ่งแล้วใหญ่
"เอ่อ...พี่บลูม่าครับ"ผมผินกล้องไปตามเสียง หน้าเฟรมปรากฏรูปน้องเฌอร์แตมป์ผมจึงกดถ่ายไปหนึ่งชอต
"ครับ?"
"ผูกข้อมือให้ผมหน่อยนะครับ"ผมเลิกคิ้วมอง พลางมองสายสิญจ์ที่เต็มข้อมือลามไปถึงแขน
"แต่พี่ไม่มีสายสิญจ์นะ"
"ผมมีครับ! ข้างขวานะครับ!"น้องเขายื่นให้ ผมยิ้มก่อนจะหาที่นั่งข้างๆเทียนแล้วเริ่มผูกสายสิญจ์
"พี่ก็ไม่มีอะไรจะพูดมากนะ ก็ขอให้เราเนี่ยตั้งใจเรียนดีๆ อย่าออกนอกลู่นอกทาง อย่าไปหาเรื่องใส่ตัว เรียนจบไปอย่างสง่างาม ขอให้มีสุขภาพแข็งแรงนะครับ..อ่ะ เสร็จละ"ผมผูกเสร็จก็ลูบหัวน้องเขาไปทีนึงด้วยความเอ็นดูก่อนจะถ่ายรูปน้องเขาไปอีกชอตนึง น้องเขายิ้มก่อนจะวิ่งไปหาเพื่อนที่เดินมาหา
กล้องผมจับอยู่ที่น้องเขาอีกครั้งและกดถ่าย.....
"โห เหี้ยมึงจะแอบถ่ายถาพหลุดพวกกูทำห่าไรวะแมร่ง"เสียงพี่บอลบ่นลอยเข้าสู่ประสาทหูผม...ก็นะงานอดิเรกคงกระพันของนักเรียนที่นี่คือการแอบถ่ายภาพฮาๆนี่ล่ะ
"ไอ้บลูเอาเมมกล้องมึงมาบ้างดิ"ผมยื่นกล้องให้ไม่สนใจว่าจะถ่ายอะไร ไปบ้าง ก็แค่ถ่ายตามที่อยากถ่ายล่ะนะ
ภาพหลายร้อนภ่พปรากฏขึ้นในโฟลเดอร์ พี่อาร์ตกดเข้าไปที่รูปแรกแล้วค่อยๆเลื่อน ภาพฉายชัดขึ้นบนจอมอร์นิเตอร์ในห้องสภานักเรียนที่ตอนนี้มีแค่พวกผม ภาพฮาๆของน้องๆที่ผมแอบถ่าย...ไม่ว่าจะสัปงกตอนเช้า กำลังหาว ยัดขนมปังใส่ปากหรืออ้าปากด่าเพื่อน แคะขี้ฟัน จากนั้นก็เป็นรูปของภาพรวมๆของงาน การนันทนาการ แข่งกีฬาจนถึงช่วงก่อนรับน้อง เพร่ะกว่าจะได้มาจับกล้องอีกทีก็ตอนบายศรีเสร็จ หลังจากภาพถ่ายแถวยาวเหยียดเสร็จ...
รูปน้องเฌอร์แตมป์ที่ท่าทางเขินๆเกร็งๆก็เข้ามาในเฟรมผมมองจอมอร์เตอร์นิ่งๆ พวกมันจ้องผม ภาพต่อไป เป็นภาพที่น้องเฌอร์แตมป์ วิ่งเข้าไปหาเพื่อน ภาพน้องเขามองสายสิญเส้นเดียวในมือซ้ายแล้วยิ้ม ภาพน้องเฌอร์แตมป์หลบแป้งที่คนข้างๆสบัด ภาพน้องเฌอร์แตมป์หัสเราะเมื่อพี่ๆสาวประเภทสองเต้นขำๆ
ภาพน้องเฌอร์แตมป์อึ้งๆเมื่อเจอรุ่นพี่ยืนบูมต้อนรับอย่างดังกระหึ่ม ภาพน้องเฌอร์แตมป์กลางวงล้อมของรุ่นพี่
ภาพน้องเฌอร์แตมป์แอบปาดน้ำตาที่เอ่อด้วยความตื้นตั้น
หน้าผมซีดลงเรื่อยๆพอๆกับปากที่อ้ากว้างขึ้น พร้อมๆกับสายตาอึ้งๆของคนอื่นๆ...ทำไมมีแต่น้องเขา
"……"
"……"
"……"ไม่ต้องรอให้ใครขยับตัว ผมพุ่งเข้าไปอย่างแรงผลักพี่อาร์ตออกอย่างไม่เคารพออกจากโฟลเดอร์คลิกขวาพร้อมกดดีลิต และกำลังจะกดโอเค
"เฮ้ย!!หยุดๆมึงบ้าเรอะไม่มีให้มึงถ่ายรอบสองหน่าเว้ย"ไอ้จิวและไอ้นิคมันล๊อกและลากผมออกจากโต๊ะคอม
"ไอ้เฮี้ย ปล่อยกูสัส!!"แม้เพียงขาผมพยายามฟาดให้มันโดนคีย์บอร์ด
"หยุดๆ!!อย่าสติแตกไอ้บลู แค่มึงถ่ายแต่น้องเขาพวกกูไม่ซี!"
"ไอ้อาร์ต ยกเลิกดิวะ!!"
"อ๊ะ ได้ๆ!"
"อย่า ลบมันลบมันให้หมด!!!!!"
"ไอ้เหี้ยเร็วๆเซฟลงเฟรชไดซ์มึลด้วย!!!"
"สัสแปปดิคอมค้าง!!!"
"ได้ยังเร็วดิวะ กูจะเอาไม่อยู่แล้ว!!"
"ไอ้สัสบอลมึงจะช๊อกอีกนานไหม มาช่วยกูล๊อกเซ่!!"
"อ่ะ เอ้อ ใจเย็นดิบลู!"
ผลัก
"เห้ย เชี่ย!'!!!"
ลบ157 ไฟล์จากโฟลเดอร์....เรียบร้อยค่ะ
"……"
"กู...ขอโทษ"พี่บอลพูดเสียงแผ่ว เมื่อครู่เพราะว่าเข้าไปเก้ๆกังๆ จึงโดนบลูถีบไปชนกับโต๊ะคอมมือฟาดไปโดนคีย์บอร์ดและดัน...เป็นตกลงไป
"เชี่ย..."พี่อาร์ตตบหน้าผากเสียงดังแล้วทรุดนั่งลงบนเก้าอี้
"เฮ้อ...ช่างเถอะเอาภาพคนอื่นเอาละกัน"
"แต่เสียดายนี่หว่า ไอ้บลูถ่ายภาพสวยจะตายห่า"แล้วพี่ๆก็เถียงกันสักพักก่อนที่บลูจะปลีกตัวออกไปด้านนอก
สายคู่เดิมก็ดันไปเห็นคนที่ทำให้เกิดอาการปั่นป่วนนี้
ทำไมยังไม่กลับ?
ก่อนที่จะรู้ตัวบลูก็จดจ้องอยู่กับแต่น้องเฌอร์แตมป์จนยากจะถอนสายตา ....เริ่มเสพติดโดยไม่รู้ตัว
หรือนี่ที่เรียกว่า ต้องตา?
ความคิดเห็น