ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3:เหตุการณ์ที่เลือนราง
<มุมมองของสึนะ>
ภาพในหัวสมองของผมตอนนี้มันเบลอไปหมด รู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งร่างกาย ดวงตาผมพร่ามัวก็ได้สังเกตุเห็นร่างของใครซักคนที่อยู่ด้านหน้าผม
ใครกัน?
หัวมันปวดไปหมดราวกับกระโหลกกำลังจะร้าวและแตกเป็นเสี่ยงๆ อาการคลื่นเหียนปั่นป่วนภายในอกจนอยากสำรอกออกมา
ร้อนไปหมด
ร่างกายของผมรู้สึกไม่สบายตัวเลย ราวกับมันเฉาะแฉะไปหมด มือผมปัดป่านไปทั่ว อะไรไม่รู้ชโลมไปทั้งร่างของผมมันอุ่นๆลื่นๆ ร่างกายของผมราวกับกำลังล่องลอยอยู่ในอวกาศ
เกิดอะไรขึ้น?
ชายด้านหน้าของผมเขาขยับร่างกายด้วยท่าทีแปลกๆ เหมือนจะจัดท่าทางให้ผม ผมได้ยินเสียงเขาหอบเบาๆ
เขาทำอะไรกับผม?
ดวงตาของผมพร่าขึ้นเรื่อยๆสุดท้าย....มันก็มืดไปหมดทุกๆด้าน
...........................................................................................................
"นายน้อยครับ ตื่นครับตื่น"เสียงที่ผมชอบ ตอนนี้ผมกำลังจะเกลียดมัน ก็เล่นมากวนเวลานอนผมง่ะ แต่มันก็ลากผมไปอาบน้ำจนได้
"รีบอร์น เมื่อคืนนายอยู่กับฉันตลอดรึเปล่า"ด้วยความสงสัยในความรู้สึกเมื่อคืนผมถึงถามออกไป
"...ก็..ตลอดครับ"พ่อบ้านหนุ่มทำท่าคิดก่อนจะตอบ
"คลาดสายตานานที่สุดกี่นาที"ผมห่วงร่างกายคงไม่โดนทำอะไรเสื่อมๆนะ
"... 5 นาทีตอนผมไปอาบน้ำ แต่พวกแซนซัสก็อยู่ครับ"รีบอร์นตอบผม ขณะที่กำลังใส่เสื้อให้ ผมมองไปที่แซนซัสเขาก็พยักหน้ารับคำ
"งั้น..."ผมมองไปที่เขาทั้งสองคน แผ่รังสีกดดันนิดหน่อย
"อึก"พวกเขากลืนน้ำลายเล็กน้อย
"เมื่อคืน พวกนายทำอะไรแปลกๆกับฉันรึเปล่า"ผมจ้องอย่างจับผิด คิดจะเคลมสึ มันเร็วไปหน่อย ถึงผมจะเป็นเกย์แต่ใช่ว่าจะได้ง่ายๆนะเออ
"ไม่ครับ"แซนซัสเขาหันหน้าไปมองนอกหน้าต่าง ส่วนรีบอร์นก้มลงติดกระดุมเสื้อให้ผม เขาหลบตาผมทั้งคู่เลยง่า อย่าบอกนะ ว่าพวกเขา ซะจ๊ะบ๊ะเฮ้ย กับเรือนร่างผมตอนเมาไปแล้วง่า(เริ่มจะไม่ใสแล้ว)
"หลบตาทำไม"ผมถามออกไปแล้วดันรีบอร์นออก เมื่อเขาแต่งตัวให้ผมเสร็จแล้ว
"...."พวกเขาเงียบทั้งคู่ โอ้ไม่จริงน่า เวอร์จิ้นจ๋า ลาก่อน
"ทำไมนายน้อยถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมาล่ะครับ"รีบอร์นถามผม ผมนิ่งคิดสักแปป ก่อนจะเล่าให้พวกเขาฟัง พวกเขาหันไปมองหน้ากัน แล้วทำหน้าเครียด
"พอจะจำหน้าได้ไหมครับว่าใคร"รีบอร์นถาม ใบหน้าเขาน่ากลัวมาก เค้ากลัวแว้ว
"จำได้ฉันจะมาถามนายหรอ"ผมตอบไป อารมณ์ไม่ดี ยังห่วงเวอร์จิ้นที่มีอยู่
"นายน้อยเจ็บสะโพกไหมครับ"รีบอร์นแปลงร่างเป็นหมอไปแล้ว
"ไม่"มันเกี่ยวอะไรด้วยเนี่ย พวกเขาถอนหายใจอย่างโล่งอก เรื่องอะไร
"ไปเรียนเถอะครับ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับร่างกายนายน้อยแน่นอน"รีบอร์นตอบ เอางั้นก็ได้ ผมก็เลยเดินไปเรียนอย่างไม่คิดอะไร ก็แหม รีบอร์นบอกทั้งที จะมิเชื่อก็กระไรอยู่
พวกผมเดินออกมาจากหอนอนไปทางอาคารเรียนก็ ป๊ะ กับคนอื่นๆก็เลยเดินไปด้วยกัน ผมสังเกตุลักษณะท่าทางของทุกคนไว้อย่างละเอียด....เป็นคุณทรัพย์ทางปัญญาอย่างหนึ่งครับ....เพลินตาดีด้วย....หรือคุณว่าไม่จริง...โอเค เดี๋ยวผมจะอภิปรายให้ฟังว่ามันเพลินยังไง เริ่มจาก....
โคซาโตะ เอ็นมะ เขากำลังเซ็ตผมตัวเองอยู่ เส้นผมสีแดงเพลิงนั้นระต้นคอขาวๆให้เห็นเหงื่อเล็กน้อยจากแดดที่ส่องมาลากไปยังไหปลาร้าที่ด้านหน้า ดวงตาสีเดียวกับผมจดจ้องอยู่ที่ปอยผมด้านหน้า พลางอ้าปากแล้วเม้มเข้า นิ้วมือเรียวยาวม้วนปอยผมด้านหน้าหวังให้มันเลิกกระดกลงอย่างยากลำบาก จังหวะการเดินคงที่เดินทีไม่มีไขมันกระเพื่อม...
เบียคุรัน เจสโซ่ เขากำลังเดินยิ้มอย่างมีความสุข เสื้อกล้ามสีดำตัดกับผิวสีขาวแลซีดๆนั้นอย่างดีทั้งยังเห็นร่องกล้ามจากคอเสื้อที่โผล่พ้น ริมฝีปากสีออกซีดๆแซมโอรสนั้นขบเม้มเล่นกับมาชเมลโล่ที่ละลูกอย่างละเมียดละไม กางเกงยีนส์ขาขาดๆโชว์วับโชว์แวม ให้ได้แย้มได้มอง เสียงทุ้มนุ่มที่มักเข้าไปยุ่งกับคนอื่นนั้นดูร่าเริง...มากๆ...จนเกินไป...
สองหนุ่มน่ารัก ฟรานและเบล เบลใส่เสื้อแขนยาวลายทางสีเขียวดำกับกางเกงยีนส์ขายาว เสริมด้วยมงกุฏเล็กๆที่มุมหัว ฟรานสวมเสื้อแขนกุดสีดำ กับหมวกไหมพรม ทรงบีบอย กำลังหยอกล้อ(ตี)กันด้วยความไม่เข้ากัน แกล้ง(ขัดขา)กันบ้างอย่างสนุกสนาน เสียงตอบโต้ทุ้มๆนั้นแม้จะฟังไม่ค่อยจะรู้เรื่องแต่มันก็ดูทุ้มไพเราะดี..เหมือนไนติงเกล...
ซูเปลบี สควอโล่ เจ้าตัวสวมใส่เสื้อยืดสีเทาอ่อนๆกับกางเกงยีนส์ทรงกระบอก เส้นผมสีเทาเหลือบเงินนั้นถูกมัดรวบไว้ลวกๆด้วยริบบิ้นสีแดงแต่ก็ปลิวสยายยาวเกือบถึงบั้นท้าย กล้ามแกร่งๆนั้นมีวับแวมให้เห็นบ้างเมื่อลมปะทะเสื้อแนบกับเนื้อ คิ้วเข้มขมวดมุ่นแล้วพยายามตวาดห้ามสองหน่อด้านหน้าไม่ให้ทะเลาะกัน ดวงตาสีอควอมาเรียตวัดกวาดมองไปทั่ว....
แซนซัส หน่อนี้ไม่มีอะไรมาก...ก็แค่สูง...ตัวใหญ่...กล้ามสวย....ผมเท่ห์....ตาคม...คิ้วเข้ม...จมูกโด่ง....หล่อ....ก็แค่นั้น.....จริงๆนะ แค่นั้นเอง อะโด่....
"ผู้ใหญ่เขาบอกลงมาแล้วนะ ว่าจำกัดเพลงในหัวข้อ แค่คิด....คือ เป็นอะไรที่เราเพ้อๆไปเองนั่นเอง"ร่างบางเท้าคางมองอาจารย์หน้าห้องบอก ก่อนลิ้นเล็กๆจะเริ่มเลียฝีปาก....ไอเดียพุ่งกระฉูดเลยที่ได้หัวข้อมาแบบนี้..คิกๆ
ตื้อ ดื่อ ดือ
ผมดีดกีต้าร์อยู่ใต้ต้นไม้ที่หนึ่ง รีบอร์นหายไปไหนไม่รู้ครับ ผมนั่งแต่งทำนองเพลงอยู่ แล้วจดยิกๆลงไปด้วย จะจบเพลงแล้วครับ....ลองวนอีกรอบดีกว่าแหะ...อืม...ความคิดดี
ผมเล่นกีต้าร์เริ่มอินโทรเพลงใหม่อีกรอบหนึ่ง เผื่อจะคิดอะไรเติมได้
"ฉันรู้ดี ฮืมฮืมหืมฮืม"เสียงรีบอร์นพึมพำออกมาแล้วฮัมเพลงเล็กน้อย
"ได้แล้วหรอรีบอร์น"ผมหันไปถาม เขาพยักหน้าให้ผม ก่อนจะนั่งลงข้างๆ
"ผมว่าวันมะรืนเราน่าจะทดสอบได้เลยล่ะครับ"รีบอร์นตอบ สึนะก็พยักหน้ารับ ก่อนจะอินโทรเพลงอีกรอบหนึ่ง
....................................................................................................
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกก อย่าพึ่งโยนของมาประทุษร้ายไรท์นะ พอดีสมองมันแล่นเกินไป เลยได้พล๊อตมากจนปวดหัวนิดหน่อยเองนะฮ๊าฟฟฟฟฟฟฟ แต่มาต่อให้แล้วนะ แต่ตอนหน้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมาเมื่อไหร่ อาจจะช้าหรือเร็วก็รอนะๆๆ งุงิๆ
ภาพในหัวสมองของผมตอนนี้มันเบลอไปหมด รู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งร่างกาย ดวงตาผมพร่ามัวก็ได้สังเกตุเห็นร่างของใครซักคนที่อยู่ด้านหน้าผม
ใครกัน?
หัวมันปวดไปหมดราวกับกระโหลกกำลังจะร้าวและแตกเป็นเสี่ยงๆ อาการคลื่นเหียนปั่นป่วนภายในอกจนอยากสำรอกออกมา
ร้อนไปหมด
ร่างกายของผมรู้สึกไม่สบายตัวเลย ราวกับมันเฉาะแฉะไปหมด มือผมปัดป่านไปทั่ว อะไรไม่รู้ชโลมไปทั้งร่างของผมมันอุ่นๆลื่นๆ ร่างกายของผมราวกับกำลังล่องลอยอยู่ในอวกาศ
เกิดอะไรขึ้น?
ชายด้านหน้าของผมเขาขยับร่างกายด้วยท่าทีแปลกๆ เหมือนจะจัดท่าทางให้ผม ผมได้ยินเสียงเขาหอบเบาๆ
เขาทำอะไรกับผม?
ดวงตาของผมพร่าขึ้นเรื่อยๆสุดท้าย....มันก็มืดไปหมดทุกๆด้าน
...........................................................................................................
"นายน้อยครับ ตื่นครับตื่น"เสียงที่ผมชอบ ตอนนี้ผมกำลังจะเกลียดมัน ก็เล่นมากวนเวลานอนผมง่ะ แต่มันก็ลากผมไปอาบน้ำจนได้
"รีบอร์น เมื่อคืนนายอยู่กับฉันตลอดรึเปล่า"ด้วยความสงสัยในความรู้สึกเมื่อคืนผมถึงถามออกไป
"...ก็..ตลอดครับ"พ่อบ้านหนุ่มทำท่าคิดก่อนจะตอบ
"คลาดสายตานานที่สุดกี่นาที"ผมห่วงร่างกายคงไม่โดนทำอะไรเสื่อมๆนะ
"... 5 นาทีตอนผมไปอาบน้ำ แต่พวกแซนซัสก็อยู่ครับ"รีบอร์นตอบผม ขณะที่กำลังใส่เสื้อให้ ผมมองไปที่แซนซัสเขาก็พยักหน้ารับคำ
"งั้น..."ผมมองไปที่เขาทั้งสองคน แผ่รังสีกดดันนิดหน่อย
"อึก"พวกเขากลืนน้ำลายเล็กน้อย
"เมื่อคืน พวกนายทำอะไรแปลกๆกับฉันรึเปล่า"ผมจ้องอย่างจับผิด คิดจะเคลมสึ มันเร็วไปหน่อย ถึงผมจะเป็นเกย์แต่ใช่ว่าจะได้ง่ายๆนะเออ
"ไม่ครับ"แซนซัสเขาหันหน้าไปมองนอกหน้าต่าง ส่วนรีบอร์นก้มลงติดกระดุมเสื้อให้ผม เขาหลบตาผมทั้งคู่เลยง่า อย่าบอกนะ ว่าพวกเขา ซะจ๊ะบ๊ะเฮ้ย กับเรือนร่างผมตอนเมาไปแล้วง่า(เริ่มจะไม่ใสแล้ว)
"หลบตาทำไม"ผมถามออกไปแล้วดันรีบอร์นออก เมื่อเขาแต่งตัวให้ผมเสร็จแล้ว
"...."พวกเขาเงียบทั้งคู่ โอ้ไม่จริงน่า เวอร์จิ้นจ๋า ลาก่อน
"ทำไมนายน้อยถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมาล่ะครับ"รีบอร์นถามผม ผมนิ่งคิดสักแปป ก่อนจะเล่าให้พวกเขาฟัง พวกเขาหันไปมองหน้ากัน แล้วทำหน้าเครียด
"พอจะจำหน้าได้ไหมครับว่าใคร"รีบอร์นถาม ใบหน้าเขาน่ากลัวมาก เค้ากลัวแว้ว
"จำได้ฉันจะมาถามนายหรอ"ผมตอบไป อารมณ์ไม่ดี ยังห่วงเวอร์จิ้นที่มีอยู่
"นายน้อยเจ็บสะโพกไหมครับ"รีบอร์นแปลงร่างเป็นหมอไปแล้ว
"ไม่"มันเกี่ยวอะไรด้วยเนี่ย พวกเขาถอนหายใจอย่างโล่งอก เรื่องอะไร
"ไปเรียนเถอะครับ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับร่างกายนายน้อยแน่นอน"รีบอร์นตอบ เอางั้นก็ได้ ผมก็เลยเดินไปเรียนอย่างไม่คิดอะไร ก็แหม รีบอร์นบอกทั้งที จะมิเชื่อก็กระไรอยู่
พวกผมเดินออกมาจากหอนอนไปทางอาคารเรียนก็ ป๊ะ กับคนอื่นๆก็เลยเดินไปด้วยกัน ผมสังเกตุลักษณะท่าทางของทุกคนไว้อย่างละเอียด....เป็นคุณทรัพย์ทางปัญญาอย่างหนึ่งครับ....เพลินตาดีด้วย....หรือคุณว่าไม่จริง...โอเค เดี๋ยวผมจะอภิปรายให้ฟังว่ามันเพลินยังไง เริ่มจาก....
โคซาโตะ เอ็นมะ เขากำลังเซ็ตผมตัวเองอยู่ เส้นผมสีแดงเพลิงนั้นระต้นคอขาวๆให้เห็นเหงื่อเล็กน้อยจากแดดที่ส่องมาลากไปยังไหปลาร้าที่ด้านหน้า ดวงตาสีเดียวกับผมจดจ้องอยู่ที่ปอยผมด้านหน้า พลางอ้าปากแล้วเม้มเข้า นิ้วมือเรียวยาวม้วนปอยผมด้านหน้าหวังให้มันเลิกกระดกลงอย่างยากลำบาก จังหวะการเดินคงที่เดินทีไม่มีไขมันกระเพื่อม...
เบียคุรัน เจสโซ่ เขากำลังเดินยิ้มอย่างมีความสุข เสื้อกล้ามสีดำตัดกับผิวสีขาวแลซีดๆนั้นอย่างดีทั้งยังเห็นร่องกล้ามจากคอเสื้อที่โผล่พ้น ริมฝีปากสีออกซีดๆแซมโอรสนั้นขบเม้มเล่นกับมาชเมลโล่ที่ละลูกอย่างละเมียดละไม กางเกงยีนส์ขาขาดๆโชว์วับโชว์แวม ให้ได้แย้มได้มอง เสียงทุ้มนุ่มที่มักเข้าไปยุ่งกับคนอื่นนั้นดูร่าเริง...มากๆ...จนเกินไป...
สองหนุ่มน่ารัก ฟรานและเบล เบลใส่เสื้อแขนยาวลายทางสีเขียวดำกับกางเกงยีนส์ขายาว เสริมด้วยมงกุฏเล็กๆที่มุมหัว ฟรานสวมเสื้อแขนกุดสีดำ กับหมวกไหมพรม ทรงบีบอย กำลังหยอกล้อ(ตี)กันด้วยความไม่เข้ากัน แกล้ง(ขัดขา)กันบ้างอย่างสนุกสนาน เสียงตอบโต้ทุ้มๆนั้นแม้จะฟังไม่ค่อยจะรู้เรื่องแต่มันก็ดูทุ้มไพเราะดี..เหมือนไนติงเกล...
ซูเปลบี สควอโล่ เจ้าตัวสวมใส่เสื้อยืดสีเทาอ่อนๆกับกางเกงยีนส์ทรงกระบอก เส้นผมสีเทาเหลือบเงินนั้นถูกมัดรวบไว้ลวกๆด้วยริบบิ้นสีแดงแต่ก็ปลิวสยายยาวเกือบถึงบั้นท้าย กล้ามแกร่งๆนั้นมีวับแวมให้เห็นบ้างเมื่อลมปะทะเสื้อแนบกับเนื้อ คิ้วเข้มขมวดมุ่นแล้วพยายามตวาดห้ามสองหน่อด้านหน้าไม่ให้ทะเลาะกัน ดวงตาสีอควอมาเรียตวัดกวาดมองไปทั่ว....
แซนซัส หน่อนี้ไม่มีอะไรมาก...ก็แค่สูง...ตัวใหญ่...กล้ามสวย....ผมเท่ห์....ตาคม...คิ้วเข้ม...จมูกโด่ง....หล่อ....ก็แค่นั้น.....จริงๆนะ แค่นั้นเอง อะโด่....
"ผู้ใหญ่เขาบอกลงมาแล้วนะ ว่าจำกัดเพลงในหัวข้อ แค่คิด....คือ เป็นอะไรที่เราเพ้อๆไปเองนั่นเอง"ร่างบางเท้าคางมองอาจารย์หน้าห้องบอก ก่อนลิ้นเล็กๆจะเริ่มเลียฝีปาก....ไอเดียพุ่งกระฉูดเลยที่ได้หัวข้อมาแบบนี้..คิกๆ
ตื้อ ดื่อ ดือ
ผมดีดกีต้าร์อยู่ใต้ต้นไม้ที่หนึ่ง รีบอร์นหายไปไหนไม่รู้ครับ ผมนั่งแต่งทำนองเพลงอยู่ แล้วจดยิกๆลงไปด้วย จะจบเพลงแล้วครับ....ลองวนอีกรอบดีกว่าแหะ...อืม...ความคิดดี
ผมเล่นกีต้าร์เริ่มอินโทรเพลงใหม่อีกรอบหนึ่ง เผื่อจะคิดอะไรเติมได้
"ฉันรู้ดี ฮืมฮืมหืมฮืม"เสียงรีบอร์นพึมพำออกมาแล้วฮัมเพลงเล็กน้อย
"ได้แล้วหรอรีบอร์น"ผมหันไปถาม เขาพยักหน้าให้ผม ก่อนจะนั่งลงข้างๆ
"ผมว่าวันมะรืนเราน่าจะทดสอบได้เลยล่ะครับ"รีบอร์นตอบ สึนะก็พยักหน้ารับ ก่อนจะอินโทรเพลงอีกรอบหนึ่ง
....................................................................................................
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกก อย่าพึ่งโยนของมาประทุษร้ายไรท์นะ พอดีสมองมันแล่นเกินไป เลยได้พล๊อตมากจนปวดหัวนิดหน่อยเองนะฮ๊าฟฟฟฟฟฟฟ แต่มาต่อให้แล้วนะ แต่ตอนหน้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมาเมื่อไหร่ อาจจะช้าหรือเร็วก็รอนะๆๆ งุงิๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น