[Addiction Serie's](Yaoi)กว่าจะรู้ก็ได้รัก:BZ:

ลำดับตอนที่ #2 : Addiction 1:ปฐมนิเทศวันแรก

      "เฮ้อ~~~~~~"เสียงถอนหายใจยาวเหยียดดังขึ้นข้างๆใบหูเรียว

     เผี๊ยะ

     "โอ๊ย ตบกูหาเชี่ยไรมึงวะไอ้บลู"คนโดนประทุษร้ายกุมหน้าผากที่แดงเถือกของตนเองอย่างเจ็บแสบ

     "กูตบเรียกสติ ถอนหายใจทำห่าอะไร ไอ้จิว"ตาคมหรี่มองเพื่อนตัวดีที่ทำท่าหน่ายซะเต็มประดาอย่างงั้น

     "ก็กูเบื่ออออ  อะไรไม่รู้กูบอกว่าจะรอนอยู่บ้านมึงก็ลากกูมา"เจ้าคนไม่เต็มใจมาบ่นแล้วทิ้งตัวลงบนเก้าอี้พลาสติกสีขาว

     วันนี้เป็นวันประฐมนิเทศต้อนรับน้องม.สี่หลังจากที่ต้อนรับม.หนึ่งจบไป เมื่อวาน ซึ่วแน่นอนว่าสำหรับกลุ่มผู้ชายที่ไม่ใช่ผู้คงแก่เรียนหรือ เด็กกิจกรรมตัวยงอย่างพวกเขาก็ย่อมไม่ชอบความยุ่งยากนี้ แต่เพราะครูสุด ประเสริฐที่พวกเขาเคารพที่สุด ถึงกับเอ่ยปากขอร้องให้มาต้อนรับน้องๆ เลยต้องยอมมากัน แต่เด็กหนุ่มหัวเกรียนหน้าตาเมื่อยๆคนนี้ ดันหลับติดเตียงไม่ห่างลำบากเหล่าเพื่อนๆในชุดนักเรียนเรียบร้อยบุกไปลากถึงห้องมาโรงเรียน

     "ไอ้พวกเหี้ย!น้องมาแล้ว ล้อมวงสิสัส!"เสียงประธานนักเรียนวิ่งเข้าห้องประชุมมาบอกอย่างกระหืดกระหอบด้วยเสียงดังลั่น ทำเอาพวกเขาต้องรีบจัดเก้าอี้ให้ตรง แล้ววิ่งไปยืนประจำที่....ถึงปากจะบ่น แต่จิวก็เรียบร้อยก่อนคนแรก

     

     น้องคนแรกเดินเข้าประตูเข้ามาก็จะได้พบกับรอยยิ้มเป็นมิตรและอบอุ่น จนต้องขวยเขินสะเทิ้นหน้าหนีกันทันที เมื่อรุ่นพี่ทุกคนพร้อมใจกันยิ้มต้อนรับ .....แต่ก็มีคนนึงไม่ยิ้ม

     "เซลล์บนหน้าตายแล้วรึไงวะ ยิ้มดิ"นิค เด็กหนุ่มเหล็กดัดฟันใช้ศอก กระทุ้งเอวบลู หนุ่มหน้าตายให้ยิ้มตามแบบที่คุยกันไว้

     "..."ดวงตาคมตวัดมองอย่างยุ่งยากก่อนจะมองเพดานสักครู่ แล้วก็แย้มยิ้มละมุนละไมบางๆให้เหล่าน้องไที่น่ารัก

     "กรี๊ดดด พี่เขาหล่ออ่ะแก ยิ้มน่ารักเว่อร์"

     "พี่เขาชื่อพี่ไรวะ มึงชะเง้อดูป้ายพี่เขาดิ"

     "พี่บลูม่า คณะจามจุรี สีชมพูอ่ะแกร"

     "อร้ายอยากอยู่สีชมพูอยากอยู่ใต้อาณัติ~"

     "…"

     "จากนี้ไป เอ็งห้ามยิ้มอีกเลยไอ้คุณชายใบ้แดก"จิวพูดเสียงเย็นอย่าง หมั่นไส้ในความฮอตเพียงยิ้มเดียวของเพื่อนตน

     "เห็นด้วย ไปตายซะไอ้หล่อหน้าตาย"นิคบ่นออกมาเช่นกัน

     "เป็นว่าความเห็นตรงกัน"เสียงที่สามดังมาจากข้างๆนิค คือ พี่เวรช พี่ม.หก

     "เชี่ย~แม่ง"เสียงเข้มรำพันในลำคออย่างกึ่งเครียดจัด

     "ลำดับต่อไปนะครับ พี่จะให้น้องๆเดินมารับเข็มกลัดจากพี่ๆม.ห้า ขอให้พี่ม.ห้ามายืนเรียงด้านหน้าด้วยครับ"เข็มกลัดที่ว่าคือ เข็มกลัดโรงเรียน พ่วงด้วยเข็มกลัดคณะสี ที่จะติดไว้ที่อกข้างซ้ายของทุกคน

     "เก็บไว้ดีๆนะหายพี่ไม่มีให้ซื้อนะ"เหล่าพี่ๆก็พยายามพูดให้รู้ว่าเข็มกลัด นั้นสำคัญเพียงใด เพื่อที่น้องๆจะได้ตระหนักและรักษามันดีๆ

     "เข็มกลัดที่ได้ไป พี่ขอให้น้องๆไปหาพี่ม.ห้าให้พี่เขาติดมห้นะครับ อย่าติดเองนะ เพื่อความขลังครับ"นี่ล่ะที่บลูม่าเกลียดที่สุดบลูพยายามทำตัวลีบๆให้กลืนไปกับเนื้อผ้าม่าน เขาค่อนข้างกลัวเด็กที่วิ่งเข้าใส่...โดยเฉพาะผู้หญิง ดังนั้น ปล่อยคนอื่นรับชะตาไป

     "อ่ะ เอ่อ เอ๊ะ คือพี่ครับ อ๊ะ..อืม..เอ่อ พี่ครับ พี่ โอ๊ย"จู่ๆสายตาเขา ก็ดันทะลึ่งไปเห็นสิ่งน่ารักๆเข้า เด็กหนุ่มตัวเล็กๆผิวขาว ดวงตาสีนิลกลมโตอย่างกับใส่บิ๊กอาย ตาชั้นเดียวดูมีเสน่ห์ กำลังทำท่าเงอะๆงะๆหาคนติดเข็มกลัดไม่ได้ เพร่ะด้วยความเอ๋อๆที่แสดงออก จึงโดนเบียดหมด สายตาเขาไล่ลงไปดูป้ายชื่อทันที

'เฌอร์แตมป์'

     ชื่ออย่างกับผู้หญิง...คิก น่ารักดี

     "เฮ้ น้องเฌอร์แตมป์ครับ"บลูส่งซิกเรียกหนุ่มน้อยเบาๆ เฌอร์เดินเข้ามาด้วยท่าทางเกรงๆกับใบหน้าตึงๆของรุ่นพี่คนนี้ แต่ก็ต้องงงเมื่อพี่ที่ดูคูลสุดๆคว้าเข็มกลัดจากมือเขาไปแล้วเริ่มทาบระยะบนดสื้อเขา

     "รักษามันไว้ดีๆนะครับ"บลูพูดไปตามพิธีการก่อนจะลูบหัวรุ่นน้องเบาๆ ร่างบางเงยหน้ามองก่อนจะรีบวิ่งกลับไปเข้าแถวเมื่อได้ยินเสียงนกหวีด

     "ไอ้บลู เมื่อกี้เอ็งติดเข็มกลัดให้น้องด้วยเรอะ?"จิวเลิกคิ้วถามพลางมองตามหลังของเด็กหนุ่มร่างบางที่วิ่งไปนั่ง

     "เชดดด ผู้ชายเหี้ยไรวะน่ารักชิบหาย"หนุ่มเด็กดัดฟันพูดด้วยคำที่ชวนเอาเหล็กดัดฟันกับฟันออกไปให้หมดปาก

     "พี่เวรช แล้วพี่กับน้องโมนที่น่าลากล่ะครับ"

     ผลั๊วะ

      "น่าลากพ่อมึงสิไอ้ห่าจิว อีเด็กร่านนั่นจะเป็นจะตายเกี่ยวเชี่ยไรกับกู" เสียงเข้มกระชากก่อนจะส่งเสียงขึ้นจมูก.....

      ทะเลาะกันอีกล่ะสิ - -

      สามหนุ่มรุ่นน้องพร้อมถอนหายใจกันอย่างพร้อมเพรียง

     ดวงตาคมหันไปมองยังร่างบางที่ซุบซิบกับเพื่อนแล้วหัวเราะร่า ใบหน้าหวานดูสดใสขึ้นไปอีก.....มุมปากคมยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยกับความคิดในใจ
 

     ......น่าสนุกแล้วสิ.....